Verkeersbord

Als ik zo'n paal zie met allemaal borden, weet ik weer precies waarom ik een hekel heb aan autorijden en waarom ik  het niet doe.
Niet deed, moet ik natuurlijk zeggen, want dat ik het nu niet doe is volkomen logisch: wij hébben geen auto meer.
(En tussendoor merk ik even op dat het tot nu toe prima bevalt).
Tien jaar van mijn leven heb ik zelf gereden, zonder ongelukken, op dat ene paaltje voor mijn eigen huis na.
Tien jaar waarin ik veel reed, maar nooit graag.
In Zeeuws-Vlaanderen was het nog het makkelijkst, routes die ik kon dromen en er veranderde nooit veel.
In Amsterdam was het andere koek.
Ik heb nog eens mijn eend aan de kant gezet en mijn schoonvader gesmeekt daar naar toe te komen,  om me op te pikken.
Wat hij deed, de lieverd.
Toen ik ooit, met mijn oudste zoon een ritje moest maken van Terneuzen naar Hoorn, correctie een rit was dat, niet een ritje, en hij de hele weg zowat gehuild heeft in de kinderwagenbak achterin, was ik er klaar mee en heb nooit meer gereden.
Dat was dat.
Als ik zo'n serie  borden zie, weet ik het weer.
Eer het tot me doorgedrongen zou zijn wat ik hier moet of mag of juist niet moet of mag, zijn we al weer een stuk verder en zou het best fout kunnen zijn. Tja...
(Mijn rijbewijs is nog geldig en tegenwoordig zo klein dat het in mijn portemonnee past. Ik gebruik het nu als identificatiemiddel)