Gezichtjes

 Dit grappige gezichtje werd me gestuurd door Heidi: 'Deze vrolijke bosui stond deze week op de website van onze biologische groente-boer!'

Ik dacht eerst even dat iemand het erop getekend had, maar dat geloof ik bij nader inzien toch niet. 

Het volgende gezichtje werd gezien door Tineke Dieks. Het was in de wachtkamer van de tandarts dat zij werd aangekeken. 

Ik vind de uitdrukking wel passen bij een tandartsbezoek, brrrr

Vervolgens twee gezichtjes, ingestuurd door bloglezer Esther.  De eerste: 'Iemand op de camping had een speciale pen tegen jeuk van muggenbulten. Nadat ik de foto had gemaakt zag ik dat het ondersteboven een gezichtje was'. 

En de tweede: 'De reclame voor een airconditioning werd een gezichtje door de play-knop'. 

Oh en dan nog even voor alle duidelijkheid: Esther stuurde nog twee geweldige gezichtjes. Echt super! Maar ik kan ze jammer genoeg niet plaatsen want ze kwamen van een Facebook groep. En dat doe ik dan liever niet. 

Het laatste gezichtje voor deze ronde komt van blogvriendin Inge. Een schatje. Inge ook hoor, maar ik bedoel het gezichtje

Dat was het voor deze keer. Dank allen en blijf speuren mensen én sturen bettievdgriend@hotmail.com

Tegeltjes

 

Onze oudste zoon was met zijn oudste zoon een dagje in Hoorn en maakte foto's. Onder andere van Odin tussen de Scheepsjongens. 

Wat later waren wij met onze kleinzoons in het Zuiderzeemuseum en werd deze foto van Arthur gemaakt. 

(Zo leuk was dat, Arthur is drie en wilde best verkleden daar en en een wandeling op klompen doen. Hij stal de show hoor, er werd volop gefotografeerd en niet alleen door mij!) 

Maar onze zoon maakte nog meer foto's die dag in Hoorn.  Bijvoorbeeld van Huis Bonck en van de Statenpoort en van het Westfries Museum. Gebouwen waar wij werken. 

En al die foto's zette hij op ingenieuze wijze bij elkaar en liet er tegeltjes van maken. 

Wij kregen zo'n tegeltje!!!  En ja, daar zijn we erg blij mee natuurlijk!  

Bart maakte ook een tegeltje van de omgeving van de andere opa en oma van de jongens (en de geboorteplaats van hun moeder). Ook superleuk vind ik. 

Hun woonplaats is in Drenthe en wordt ook wel het molendorp genoemd. Een molen aan het begin, een molen aan het eind en de kerk ergens in het midden. En schapen natuurlijk. 

Buren

 En na Buren nog even over buren, gelukkig heb ik in ons rijtje ook hele lieve, leuke buren. 

Een van de buurvrouwen heeft iets bedacht wat ik nog nergens zag. 

Iedereen kent wel de mini-biebs. Er zijn er heel wat in Nederland. In de meest leuke en vaak originele vormen. Ik maak er regelmatig graag gebruik van,  zowel om iets te lenen als ook om er iets in te plaatsen. Superleuk. Ik heb er in de afgelopen jaren wel eens een paar laten zien. 

Maar die leuke buuf van ons,  die plaatste een mini bieb voor... tijdschriften.  

Ze kocht een kastje, schilderde het supernetjes in een prachtkleur en hop daar stond de mini bieb. ALLEEN voor tijdschriften.

Wat een mooi initiatief hè. Ze vertelde gisteren dat het loopt als een trein, blijkbaar is er veel belangstelling. 

Zelf zit ik niet zo in de tijdschriften. Eigenlijk heb ik maar een abonnement en dat is op een geschiedenisblad. Maar ik krijg bijvoorbeeld wel de magazines van de kranten en het blad van Natuurmonumenten. Dus die gaan na lezing in de bieb. En een enkele keer koop ik wel eens een Libelle of een Margriet. Die gaan er dan natuurlijk ook in. 

Tja ik zei het, ik heb ook echt leuke buren! 

Buren

 

Kijk je hebt natuurlijk buren en Buren...Over buren zou ik een blog kunnen maken. Wat zeg ik... een boek. 

Maar dat zou een beetje een foeterverhaal worden en daar heb ik geen zin in. 

Dus ik ga het nu hebben over Buren, het stadje Buren. 

We komen er met enige regelmaat en lunchen dan in 'De Hofhouding' met een familielid. Maar dan zien we niets van het stadje. 

Nu we op de fiets vanuit Acqoy ons familielid én Buren konden bezoeken onderwierpen we het stadje aan een nader onderzoek. 

Die naam, 'De Hofhouding', dat zegt natuurlijk al wat. Namelijk dat Buren een soort van koninklijke stad is. 

En dat klopt, want Willem van Oranje trouwde er met Anna van Egmond, Gravin van Buren. 

Willem Alexander is nog steeds Graaf van Buren en gebruikte die naam lang geleden toen het nog wel eens hard vroor en hij de Elfstedentocht reed onder de naam W. A. van Buren. 

Ik vond deze groep zo schattig: Willem van Oranje met zijn eerste vrouw Anna van Buren en hun kinderen Filips Willem en Maria. 

Er was nog een dochtertje maar dat werd niet eens een jaar oud. 

Ook Anna stierf toen ze pas viijfentwintig was. Dat ging soms zo in die dagen. 

En daarna kreeg Willem nog drie vrouwen (die ik allemaal uit mijn hoofd moest leren vroeger) en nog veeel meer kinderen want dat ging ook zo in die dagen. 

Maar die Maria dus, de dochter van Willem van Oranje, zij stichtte in Buren een weeshuis. Een Koninklijk Weeshuis. De weeskinderen droegen een oranje M op hun donkere kleding.  Ik dacht dat je er in kon en dat kon ook maar het bleek nu een Marechausseemuseum te zijn en dat heeft mijn interesse niet zo. 

Gelukkig zag een vrijwilliger dat ik er niet veel aan vond en gaf ons nog een persoonlijke rondleiding o.a naar de regentenkamer met portretten van verschillende Oranjes. 

In dit pand was vroeger het St Jacobs Gasthuis gevestigd. Een instelling waar zieken werden verpleegd. Je ziet een smalle en een brede deur in de gevel. 

Het verhaal gaat dat je door de brede deur,  ondersteund of op een brancard,  naar binnen ging en door de smalle deur,  genezen en lopend of in een doodskist,  weer naar buiten ging. De deuren zijn dicht naast elkaar en dus werd er in de volksmond gezegd dat je in Buren snel het hoekje omging. 

Glas

 

Na het glasmuseum gingen we nog kijken naar glasblazen in Leerdam. En ik vond het veel leuker en interessanter dan het museum zelf. 

Men is daar gewoon aan het werk, je kunt op een tribune zitten en terwijl je kijkt zie je dat er iets gemaakt wordt. Een deskundig iemand vertelt erbij wat er precies gebeurt. Je kunt vragen stellen en net zo lang blijven zitten als je wilt. 

Toen wij keken waren er vier mensen aan het werk en ieder wist precies wat en hoe, zo leek het in ieder geval. Samenwerken!!!!

Er was een soort gigaknikker in de maak en de opdrachtgeefster was er ook bij en zei wat ze er van vond en dan veranderden de makers weer iets. Dat dacht ik te zien. 

Het lijkt mij een prachtig maar zwaar beroep. Ik vroeg wat voor opleiding er was, maar die is er niet echt. Ja op een kunstacademie kun je glas kiezen, maar dan ben je er nog lang niet. Als je heel goed bent en je zou verder willen, dan zou je misschien hier kunnen komen werken en het vak verder leren. Dat duurt jaren. 

Fascinerend vond ik het en een echte aanrader als je in de buurt bent. 

Monday mural in Leerdam

In Leerdam gingen we ook naar het glasblazen kijken. Dat was super om te zien, maar ik dwaalde toch even af en zag door het raam,  buiten,  een mural. Een grote. Daar ben ik later natuurlijk wel even voor omgelopen.

De titel is zondagmiddag en de maakster heet Jantien Jongsma. Gemaakt in 2019.

Linking to Sami's Colourful World

Nog meer op straat

 Dit zag ik niet tijdens hetzelfde fietstochtje, maar wel op straat:

Allebei nogal heftig, vind je niet? 

Een fietskluis! Ik had er nog nooit van gehoord. Op het bordje staat: 'Wilt u dat uw fiets veilig en droog staat?'

Ja hoor, dat willen we allemaal. De laatste bezitter van de Postcodeloterijfiets had dat misschien ook wel gewild:

Nou ja, maar soms is het ook gewoon gezellig hoor, buiten, als je omhoog kijkt bijvoorbeeld:

Van alles te zien, zoals ik gisteren ook al zei. Maar ja... 

Op straat

 Het was maar een kwartiertje fietsen op weg naar een oud-collega bij wie ik koffie ging drinken. Desalniettemin slaagde ik er in de weg kwijt te raken. 

Maar ik slaagde er ook in een paar voor mij opmerkelijke zaken te signaleren. 

Een meisje met vlechten en kniekousen en een Schots geruit rokje. Is er hier sprake van een comeback van de kniekous? Of is het gewoon een leuk meisje dat zich niets aantrekt van de heersende mores en doet waar ze zin in heeft? Retro? 

Verder zag ik op een fietspad langs de sloot een bord:

Wat zou er aan de hand zijn daar dat zo'n bord geplaatst wordt? Regent het klachten bij de gemeente dat die berenklauwen daar weg moeten? Wil iemand het groot hoefblad onder de aandacht brengen? Wat ? 

En dan tenslotte een typisch geval van jammer:

Het waren maar een paar dagen

 We waren dus een paar dagen echt aan het kamperen. Kort maar krachtig,  want in die fraaie Linge-omgeving hebben we heel veel gezien. Op weg naar het Glasmuseum in Leerdam bijv.,  zagen we dit:

Duidelijk  een gebouw of huis dat niet meer in gebruik is. Het wordt zo te zien wel bewaakt en wat is dat daar in het midden? Een mural? Nee, bij nader inzien blijkt het een mozaiek te zijn:

En nog een beetje dichterbij halen:

Ik denk nu dat het de Glasfabriek Leerdam was, die werd opgericht in 1878. Maar ik wéét het niet. We gingen daarna dus naar het Glasmuseum en daar heb ik geen verwijzing gezien. Ik ben nieuwsgierig en  heb  een mailtje gestuurd aan de gemeente, afdeling Leerdam, maar nog geen antwoord gekregen. 

En dan het Glamuseum zelf. Ik had me er erg op verheugd want ik hou van glas en er wás ook veel moois te zien. Maar men was bezig met een nieuwe tentoonstelling en dat oogt een beetje rommelig. En verder waren er gigavitrines met heel veel glas er in. Maar honderden glasdingen , dat is voor mij te veel. Dan kijk ik niet meer. 

Dit vond ik trouwens erg leuk:  een mens- erger- je- niet van glas. Dat stond in het cafeetje waar je zelf koffie of thee kon nemen met een lekker dingetje erbij. En een potje ergerjenieten!

Ergens een stokje voor steken

 In ons Westfries museum hing een aardig schilderijtje met als titel 'Keukenmeid die vis schoonmaakt, voor een boerderij met hond'. (Egbert Lievensz van der Poel, 1621-1664). Ik moest altijd een beetje lachen om die titel, want hoe duidelijk wil je het hebben?

Maar goed, het gaat me nu even niet om het hele schilderij, maar om die pot  die daar naast de deur aan de muur hangt.

Die pot namelijk is een spreeuwenpot en in het museum hing naast het schilderijtje een échte spreeuwenpot. Ik had dat nog nooit gezien en wist ook niet wat het was en waar het voor diende. Dat leerde ik in het museum. 

Enfin, de rondleiding in Loevestein begon buiten, toen de gids vroeg of iemand wist wat daar nou toch hing naast het venster?

Ha, ik wist het. Een spreeuwenpot. 

Maar wat ik niet wist was dat daar de uitdrukking:  'er een stokje voor steken' vandaan komt. Dat zit zo:

Zo'n pot hing vaak bij een boerderij. Met een wijde opening aan de zijkant. Bedoeld als nestelplek voor spreeuwen of andere vogels. En het is wel erg,  maar als de jonge spreeuwen hun kopjes uit de pot staken, stak de boer of boerin een stokje voor de opening. Dan konden de ouders blijven doorvoeren en als ze groot genoeg waren werden de jonkies er uit gehaald en... gegeten. Spreeuwen waren een lekkernij in die dagen. 

Wij kochten op Loevestein een Vogelpot. 

Vogelpot omdat er ook andere vogels in kunnen, mussen bijvoorbeeld. Het ding is nog echt handwerk, aan een kant afgeplat en daarin de zijopening. Er zit een oor aan en ogen voor het aanvliegstokje. (Foto: Esschert Design)

Binnenkort gaan we de pot ophangen en dan maar afwachten. Een ding is zeker, we gaan hopelijk genieten van het jonge spul, maar niet van een spreeuwenpastei! 

Monddood

 

Ja, dat slot Loevestein. Ik ben er vaker geweest en ik heb ooit erg genoten van Floris.  

Het ligt daar geweldig natuurlijk en het is ook wel mooi, maar gek genoeg word ik er niet warm of koud van. De tocht er naar toe was leuk. We deden een rondleiding en die was ook aardig.  Ik ben het meest geïnteresseerd in het verhaal van Hugo de Groot en zijn ontsnapping. Ook de persoon Hugo de Groot vind ik interessant en dat kwam niet zo aan de orde.

Dus mwah. Heel raar vind ik dat hoor, van mezelf.

Toch was er iets bijzonders te zien. Met medewerking van Amnesty International, de tentoonstelling 'Monddood'.

De gedachte alleen al vind ik mooi. Zo'n tentoonstelling, op die plek!

Politieke gevangenen zijn er helaas nog volop. In heel veel landen. Ze zitten vast en worden monddood gemaakt. 

In de 17e eeuw was er ook al zo'n gevangenis, Loevestein, hier in de Republiek, waar mensen werden vastgezet. Geen dieven, geen moordenaars, maar mensen met een andere mening: monddood gemaakt. Zoals bijvoorbeeld Hugo de Groot. 

Gezichtjes

 Blogvriendin Jeanne stuurde maar liefst drie gezichtjes tegelijk. 

Een stukje van een hek dat ze onlangs zag tijdens haar wandelvakantie over the NorthYork Moors. 'Opeens werd ik aangekeken', zegt Jeanne. Ze maakte overigens een fraaie serie foto's van hekken. Die vind je op haar blog: hier

Jeanne zag deze boot bij Spaarndam. Zo grappig, de gezichtjes hebben ook vaak een bepaalde uitdrukking. Dit gezichtje is een beetje van tja, het is misgegaan, maar ik kan er verder ook niks aan doen. 

En dit groene apparaat stond op het Hembrugterrein. Ik weet zeker dat ik het apparaat gezien heb toen ik daar ook een keer foto's maakte. Maar dat gezichtje zag ik niet. Jeanne dus wel! 

Dit is een vondst van bloglezer Dora. Bij een afrastering van een terrein zag ze dit gezichtje. 

En lest best: Jet en Noor waren op vakantie en dachten eventjes aan hun oma met d'r gezichtjes.

Blijf speuren, mensen. En insturen natuurlijk: bettievdgriend@hotmail.com