We gingen naar Loevestein, met de boot vanuit Gorinchem. Op de terugweg stapten we nog even van de pont af in Woudrichem, daar waren we kort geleden nog geweest, maar ik vond het er mooi en toen was alles dicht.
Ze lachten.
Later volgde nog een praatje. Ze waren, zo vertelden ze, vijfentwintig jaar getrouwd. Wij eh... na even nadenken kwam het antwoord: vierenveertig jaar.
'Dat gaan wij niet meer halen', zei de man. 'Ik ben ongeneselijk ziek. En we doen mooie dingen als het kan en zolang het nog kan'.
Ik zag ineens hoe wit hij was.
'Dan wens ik u sterkte', zei mijn man. En ik zei: 'Ook voor u mevrouw'.
Dat was het, maar vrolijk wilde het niet meer worden daar in Woudrichem. Toen we terug waren op de boot zaten zij er ook al. We knikten naar elkaar.
24 opmerkingen:
Wat een kippenvel verhaal. Mooi dat ze zo nog laatste herinneringen maakten, en dat jullie foto daar een bijdrage aan was.
Soms heb je dat wel eens, dan wordt je met je neus op de realiteit van het leven gedrukt.
Confronterend zoiets, maar mooi, dat jullie hen toch een beetje konden oppeppen door de foto.
Zoiets neem je dan mee
Dat laat je dan niet meer los en ik denk dat jullie je nog lang gaan afvragen hoe het met deze mensen zal gaan.
Hoe mooi dat je met zo’ n klein gebaar een ander zo blij kan maken ! Mensen hebben elkaar nodig!
Hemeltjelief, wat een verhaal. Fijn dat deze mensen nog op pad ( kunnen) gaan samen.
Ja, om kippenvel te krijgen. Maar wat fijn dat ze nog lachend op de foto mochten.
Wat een bijzondere ontmoeting weer en wat fijn dat ze zo een mooie herinnering hebben aan deze dag.
Ik hou zo van dit soort ontmoetingen he. Iedereen heeft zo zijn verhaal. Daarom ben ik blij dat ik altijd zo nieuwsgierig ben of meer geinteresseerd ik dit soort ontmoetingen.
Genoten heb ik ook van je verhalen over het kamperen. Ik las Lin gezicht en ik dacht dat zal wel weer de naam van een schilderij zijn op zo. Bleek het dus Linge zicht te zijn. ;-)
Wat heerlijk om te mogen meegenieten van jullie kleindochter en jullie reis naar Londen.
Het blijft gek maar heel leuk dat je gelukkig kan worden van verhalen van anderen.
Dank je wel ook voor je laatste opmerking op mijn blog. Het deed me wel wat.
Ga maar gauw weer mooie herinneringen maken.
Your husband is clever and cute :-)
10 years come November but together since 1994.
Sad. So sad. Living with a chronically sick one I likely would´ve cried. Which helps no one.
To smiles and being thankful for every day and nice people like you...
Dat kun je dan over blijven denken...
Wat een bijzondere ontmoeting.
Een verdrietig verhaal op zo'n mooie dag.
Fijn dat ze nu het nog kon mooie herinneringen gingen maken.
Daar zullen ze nog vaak aan terugdenken als uitjes niet meer lukken.
Ai wat triest. Kan me voorstellen dat zo'n ontmoeting je bijblijft.
Wat een triest verhaal. Fijn dat ze nog even kwam vertellen dat de foto´s gelukt zijn en ze er lachend opstaan, dat is dan toch nog een mooie herinnering.
Denk dat die mevrouw aanvoelde dat jullie dit even nodig hadden.
Puh, ja dat komt wel even binnen, daar blijf je nog wel even over nadenken. Tel je zegeningen.
Wat een bijzondere en ontroerende ontmoeting.
Wat een ontroerend verhaal. Kippenvel.
Zo, dat komt dan wel even binnen! En dan blijft het je bezig houden. Die mevrouw heeft goed begrepen dat het impact had op jullie, en fijn dat ze jullie dan even vertelt dat ze blij zijn met de foto's.
Humor houd je lang op de been, dus alle lof voor de meneer. Hans
44 years of marriage is an achievement!
Woudrichem is een heel mooi plaatsje, en niet eens zo ver bij ons vandaan.
Ja, dat is wel even een bittere confrontatie. Het leven is vergankelijk...
Een reactie posten