Ergens een stokje voor steken

 In ons Westfries museum hing een aardig schilderijtje met als titel 'Keukenmeid die vis schoonmaakt, voor een boerderij met hond'. (Egbert Lievensz van der Poel, 1621-1664). Ik moest altijd een beetje lachen om die titel, want hoe duidelijk wil je het hebben?

Maar goed, het gaat me nu even niet om het hele schilderij, maar om die pot  die daar naast de deur aan de muur hangt.

Die pot namelijk is een spreeuwenpot en in het museum hing naast het schilderijtje een échte spreeuwenpot. Ik had dat nog nooit gezien en wist ook niet wat het was en waar het voor diende. Dat leerde ik in het museum. 

Enfin, de rondleiding in Loevestein begon buiten, toen de gids vroeg of iemand wist wat daar nou toch hing naast het venster?

Ha, ik wist het. Een spreeuwenpot. 

Maar wat ik niet wist was dat daar de uitdrukking:  'er een stokje voor steken' vandaan komt. Dat zit zo:

Zo'n pot hing vaak bij een boerderij. Met een wijde opening aan de zijkant. Bedoeld als nestelplek voor spreeuwen of andere vogels. En het is wel erg,  maar als de jonge spreeuwen hun kopjes uit de pot staken, stak de boer of boerin een stokje voor de opening. Dan konden de ouders blijven doorvoeren en als ze groot genoeg waren werden de jonkies er uit gehaald en... gegeten. Spreeuwen waren een lekkernij in die dagen. 

Wij kochten op Loevestein een Vogelpot. 

Vogelpot omdat er ook andere vogels in kunnen, mussen bijvoorbeeld. Het ding is nog echt handwerk, aan een kant afgeplat en daarin de zijopening. Er zit een oor aan en ogen voor het aanvliegstokje. (Foto: Esschert Design)

Binnenkort gaan we de pot ophangen en dan maar afwachten. Een ding is zeker, we gaan hopelijk genieten van het jonge spul, maar niet van een spreeuwenpastei!