Kamperen

 Dat mooie gedicht dat ik gisteren liet zien hier... dat liet ik natuurlijk niet zomaar zien. Dat had een reden. 

Déze reden:  mijn man en ik zijn het met enige regelmaat oneens. Ik wil ons huis zo leeg mogelijk hebben. In die zin dat alles wat we niet meer gebruiken er uit moet. 

Vind ik. Vindt hij niet. 

De tent is een mooi voorbeeld. We hebben al in geen jaren meer gekampeerd. En de tent neemt een boel ruimte in beslag. Dus: weg ermee. 

Vind ik. Vindt hij niet.

We kwamen tot een compromis: we gaan een keer kamperen en als het niet bevalt (daar was ik van overtuigd) mag de tent weg. En anders niet. 

Zo gezegd, zo gedaan. 

In de laatste week van augustus, natuurlijk die ene week dat het weer zeer wisselvallig was en de voorspelling ook, in die week hadden we tijd. 

Ik zocht en vond op het laatste nippertje een camping aan de Linge. Toen ik de eigenaar belde klonk hij zorgelijk, het was heel erg druk, weinig plek... Maar toen hij hoorde dat het om een tent ging bleek dat daar plaats genoeg voor was. Nou, mooi. 

En zo vertrokken we op zondagmorgen in de stromende regen richting de Linge, het dorp Acquoy. Het regende nog steeds toen we op de camping aankwamen en we zagen het somber in. Maar we konden droog wachten in 'de bibliotheek', een ruimte met veel boeken en folders enzo en toen werd het even droog. 

Wij hebben een makkelijke tent, een Karsten tent die je oppompt en net voor de volgende bui stond hij. 

Ik ga er geen cliffhanger van maken: de tent gaat niet weg! En wij nemen ons voor wat vaker te gaan kamperen. Wel vroeger in het jaar als het nog wat langer licht is. 

Alle bezwaren die ik had of dacht te hebben, zoals te koud, te nat, te stijf en te oud, en het eeuwige gezeur over dat je met de toiletrol onder je arm naar de wc moet en de douches die koud worden als je er net onder staat... dat was allemaal niet zo. 

WE (ik dus ook) vonden het weer net zo leuk als altijd. Lekker kamperen!