Lachen

We gingen naar Loevestein, met de boot vanuit Gorinchem. Op de terugweg stapten we nog even van de pont af in Woudrichem, daar waren we kort geleden nog geweest, maar ik vond het er mooi en toen was alles dicht. 

Als je van de pont af bent loop je in de richting van de  stadspoort. Voor ons liep een echtpaar dat ook van de boot was gekomen. Heel gewoon.

Zij liepen ook naar die poort want zo kom je in het stadje. De vrouw draaide zich om en vroeg mijn man om een foto te maken. Wat hij natuurlijk deed. 

Ze stelden zich op onder de poort,  dicht tegen elkaar aan. Mijn man zei zoiets van: nu een beetje lachen, denk maar terug aan jullie huwelijksdag, jullie zijn pas getrouwd en ik maak een hele reportage. 

Ze lachten. 

Later volgde nog een praatje. Ze waren,  zo vertelden ze, vijfentwintig jaar getrouwd. Wij eh... na even nadenken kwam het antwoord: vierenveertig jaar. 

'Dat gaan wij niet meer halen',  zei de man. 'Ik ben ongeneselijk ziek. En we doen mooie dingen als het kan en zolang het nog kan'. 

Ik zag ineens hoe wit hij was. 

'Dan wens ik u sterkte', zei mijn man. En ik zei: 'Ook voor u mevrouw'. 

Dat was het, maar vrolijk wilde het niet meer worden daar in Woudrichem. Toen we terug waren op de boot zaten zij er ook al. We knikten naar elkaar. 

Terwijl we in Gorinchem  de boot afliepen kwam zij nog even naar ons toe. 

'Dankuwel', zei ze. 'We zijn heel erg blij met de foto's. We staan er allebei lachtend op!'