Zo knap!!!!

En dan de mural in Goes die ik het allerallermooist vond. 

Daar kan je alleen maar voor staan en je afvragen hoe je zoiets moois kunt maken. Op zo'n hoogte. 

Ik heb er geen verhaal bij. Alleen de naam van de kunstenaar.  Het is van Hendrik Beikirch (Kassel, Germany, 1974). En hier kun je meer van zijn werk zien. Klik

En dan nog een detail. Echt waar, ik was sprakeloos van bewondering! 

Linking to Sami's Colourful World

Nduja

 

Ik vind het altijd leuk om in een buitenland te kijken in een supermarkt, op een markt, in een winkel met delicatessen en produkten uit de streek. 

Wat is er, wat is er anders dan bij ons en is er op dat gebied iets leuks dat ik mee kan nemen naar huis? 

Verse produkten meenemen, dat doe ik niet. Op dat gebied heb ik mijn lesje geleerd toen ik al liftend in Frankrijk op een van de eerste dagen een heerlijk Frans kaasje kocht als cadeautje voor mijn ouders en dat onderin mijn rugzak stopte. Dat had ik niet moeten doen, bleek bij thuiskomst. 

Maar nog steeds neem ik graag iets mee en toen de gids vertelde over iets dat Nduja heet, dat het hartstikke Italiaans is en in Nederland een hype (in haar kringen), toen ik dat spul overal zag staan, ja toen leek het me leuk om mee te nemen. Een klein potje maar hoor, want veel meenemen, dat kan niet op een busreis.

Vorige week liep ik door de Dekamarkt en daar stond een hele lading van die potjes en toen ik eergisteren bij  AH was wilde ik weten of het daar ook te koop was. Ik kon het niet vinden, maar zelfs de jonge vakkenvuller kende het en wist precies waar het stond. 

Dus nu ben ik er maar eens  aan begonnen. Ik wist ook eigenlijk niet precies wat ik nou had gekocht, maar nu heb ik het Italiaanse potje open gemaakt en voorzichtig geproefd. 

Het is een smeerbare worst, gemaakt van gemalen varkensvlees met heel veel zongedroogde rode pepers. (En zout en vet). Het is een natuurlijk produkt zonder andere toevoegingen en niet iets nieuws. Vroeger werd het al door de arme bevoking gemaakt en gegeten.

En ? Het is pittig, heel erg pittig. Ik hou daar van. Ik vind het lekker.  

Je kunt het op een stokbroodje smeren of de smaak van een pizza of een ander Italiaans gerecht  versterken. Ik ontdekte trouwens heel veel Italiaanse recepten waarin Nduja wordt gebruikt als smaakmaker. 

Toch denk ik niet dat ik het heel vaak ga kopen. Het hoort bij de herinnering aan Calabrië en daarna is het klaar. 

Italië op de Albert Cuyp

We liepen een rondje over de Albert Cuyp en het was hartstikke warm. 

Italiaans weertje, zeg maar. 

Net toen ik dacht dat het een beetje te warm werd, was daar ineens een heel aardige meneer die zijn waren probeerde te slijten. Cannoli in alle soorten, smaken, geuren en kleuren. 

Hij was van Sicilië vertelde hij en ja je hoeft bij mij maar een keer Sicilië te noemen en dan is er meteen een gesprek. 

En dan nog Cannoli. Die hebben we in Sicilië een keer gegeten en die waren daar verrukkelijk. 

En deze? Zo mogelijk nog verrukkelijker. 

Mijn man had intussen een heel gesprek met de eigenaar van de handel, een Italiaan uit Florence. Hier zijn hele leven gewoond en pas sinds een paar weken een Nederlands paspoort aangevraagd. Ik vond die blauwe ogen wel apart. 

Het gesprek ging over Sicilië en de armoede daar. En dat Nederlanders zeuren, terwijl ze eigenlijk niks te klagen hebben. 

Dat was in ons geval zeker waar, dat we niks te klagen hebben. 

Want we genoten van de cannoli (eentje maar hoor p.p) en namen daarna in een zaakje een eindje verderop een heerlijke cappuccino om een beetje in de sfeer te blijven. 

Heel toevallig zagen we als afsluiting  in een winkel weer wat verder in de Pijp  ook nog deze potjes .

Ha, Italië op de Albert Cuyp, met een vleugje  Sicilië. 

Gezichtjes

 

'Goeiemorgen Bettie, dit had mijn man klaarliggen om weg te gooien. Het is de helft van een verpakking van een apparaat om het beeldscherm te kalibreren. Hehe, blij dat ik ook weer eens wat vond'. Dat schrijft Toos van In de weer. 

'Een pan met eigen tomaten, klaar om tot soep verwerkt te worden.Toen zag ik dat gezichtje met die verbaasde oogjes.'Ik wil niet in de pan', zei het tomaatje. En nu ligt ze apart op een schoteltje. Beetje maf vind ik zelf. De soep is heel lekker geworden. Groet, Anneke Broos'.

'In dit raam van het strandhuisje zie ik duidelijk een gezichtje'. schrijft bloglezer Els. Nou, ik zie het ook, erg leuk.

Dit gezichtje zag ik in het Marinemuseum in Den Helder.

Tine de Jong dan: 'Ik heb ook een gezicht voor je. Bij deze zandkant nestelen zwaluwen en die was ik aan het volgen toen ik dit zag. Is het wat?' 

Nou en of Tine, ik vind het een zeer fraai gezicht! 

Tenslotte Els, van Knutzels. Zij zag dit gezichtje in Zutphen, onderdeel van de Drogenappoort. 

Dank allen en blijf vooral speuren en inzenden. bettievdgriend@hotmail.com

Tot volgend jaar

 Ik ben al lang weer thuis, maar ik ben zo dol op Zeeuws-Vlaanderen dat ik toch nog wat laat zien.

Zo'n bomenrij, wat mij betreft zo karakteristiek voor de omgeving. 

Of nog even een blik op het Zwin. Wat is dat toch ook een prachtig gebied. 

De rust die het dorp uitstraalt bij een avondwandeling. 

Tenslottte, de ondergaande zon gezien vanaf het strand. We zijn verschillende avonden speciaal gaan kijken. Omdat we weten dat die zonsondergang vaak spectaculair is. 

Dat was nu niet het geval. Ook mooi, daar niet van. 

Maar we willen de zon in de zee zien zakken en dat gebeurde niet een keer. 

Hopelijk volgend jaar nieuwe kansen. 

Heerlijke middag

 

We waren gaan kijken naar het huis van mijn vriendin Jeanne die sinds kort in Breskens woont. 

Toen we daar weggingen gaf Jeanne ons een bijzonder en superleuk cadeau mee: een fles wijn en een schaal met heerlijke kleine hapjes. 

De wijn... dat ging niet lukken onderweg, we hadden geen kurketrekker bij ons en ook om andere redenen zou het misschien niet verstandig zijn geweest. 

Maar we namen een flesje vruchtensap mee, nog een broodje erbij en onze lunch was geregeld. Een mooiere lunch kan een mens toch eigenlijk niet hebben. En een leuker cadeautje ook niet. 

Die plek, die is daar gewoon. De stoelen zijn hoog, ik kon niet met mijn benen bij de grond. Maar oh wat zaten we daar fijn. 

Het was gewoon eerste rang daar op de dijk langs de Westerschelde. 

En voor onze neus speelde zich van alles af.

Eerst zagen we dit schip komen:

Ik had een lekker boek bij me, maar van lezen kwam niets terecht. Want dit schip draaide ineens om. Wat zou er zijn? Er is al een loods bij. 

Niks aan de hand hoor. Want later zagen we het schip weer liggen, een eindje verderop. Met een ander schip ernaast. Toen was het duidelijk, daar werd gebaggerd! De DC Brugge is een Hopper Dredger. Ik kan er niks aan doen, zo heet het. 

We zijn al lang weer thuis, maar als ik dit zie wil ik zo wel weer terug. Volgend jaar september hebben  we het huisje weer besproken.  En het moet gek gaan als we dan niet weer een middagje op de dijk doorbrengen. Zittend, wandelend of fietsend. 

Kobus

Trouweloos als we zijn verlieten we na Sluis en Sint Anna ter Muiden, zomaar West Zeeuws- Vlaanderen. En fietsten verder in West-Vlaanderen.

Om, zoals we altijd doen, ook deze keer weer een dagje naar Brugge te gaan. 

Het is een heerlijk fietstochtje en Brugge, ik vind het altijd weer opnieuw genieten. 

We parkeren onze fiets vlakbij  het centrum aan een kaai en dan lopen we lekker de stad zelf in. 

Als het ons te druk is slaan we af en komen op hele stille plekken waar het ook prachtig is. 

Ik heb al vaak andere bezoekers en ook inwoners horen klagen dat het te druk is in Brugge. 

Wat die inwoners betreft, dat snap ik, die kunnen de drukte niet ontlopen. 

Maar wij wel. En dat doen we ook, we zijn er best goed in. 

We zijn het gewend in Amsterdam en wat daar geldt is in Brugge niet anders. 

Maar ik wil het eigenlijk deze keer niet over Brugge hebben. 

Terug naar de fietstocht,  fietsen  langs de Damse Vaart. 

Soms bezoeken we dan ook nog Damme, maar deze keer hadden we een oponthoud. En dat oponthoud was leuk. 

In die vaart namelijk, bleek een overzetpontje te zijn.  Je zet jezelf en je fiets over door (stevig) aan een wiel te draaien.

Dat pontje had ik nog nooit gezien. Ja, als je net op dat punt de andere kant op kijkt en als er niemand oversteekt, dan zie je het ook niet. Maar nu zagen we het wel. 

We dachten dat het ook wel leuk zou zijn om eens aan de andere kant van de vaart te fietsen en dus...

... zette Kobus ons over. Hoewel, Kobus?  Het zware werk deden we zelf. 

Het was best hard draaien aan dat wiel, en ik dacht even dat ik iets verpestte aan mijn rug. Het liep goed af. 

De Vlamingen die net van de pont afkwamen wilden best  een foto van ons maken en we hadden nog een leuk gesprek. 

Zij vinden Nederland leuk en komen er graag en wij vinden Vlaanderen leuk en komen er graag. Zo gaat dat. 

Volgend jaar, zal ik het wel weer eens over Brugge hebben. 

Een fraaie nieuwe mural

 

Ik had er al wat over gelezen (én een tip gekregen van Mevrouw W.). 

Er was namelijk, net in de week dat wij in Groede waren,  een mural onthuld in Goes. 

Een spiksplinternieuwe mural, gemaakt door Super A.  En Super A, dat is Stefan Thelen. 

Op vrijdag hadden wij al een afspraak met S. en G. die dicht bij Goes wonen. We zouden op de terugweg daar gaan eten. 

En zo lag het voor de hand dat we iets eerder zouden vertrekken om dan eerst in Goes naar de nieuwe mural te kijken.

Je ziet hem hier en ik vond hem werkelijk prachtig. Wat een kunstenaar, die Thelen. 

Het is jammer dat ik geen echte fotograaf ben, want zo'n giga schildering op een hoge flat, zo'n dertig meter hoog,  dat is erg lastig op de foto te krijgen. 

Maar ik kan natuurlijk wel wat details laten zien van dit fraaie werk. Een werk trouwens met een verhaal en dat maakt het altijd nog net wat mooier, dan wanneer je er helemaal niets van weet.

De vrouw in klederdracht is een oudtante van de kunstenaar. Zij maakte in 1953 de watersnood, de Ramp,  zoals in Zeeland gezegd wordt, mee. 

Als er al wat over gezegd wordt dan hè, want er over praten is niet zo gebruikelijk in Zeeland. Maar dit terzijde. 

Het meisje is de dochter van de kunstenaar, ze heet Liv.

 

Thelen liet zich inspireren door het motto van het Watersnoodmuseum: Herinneren, leren en vooruitkijken. 

De tante staat  voor het doorgeven van het verhaal. En Liv staat voor de toekomst, opdat een dergelijke ramp voorkomen kan worden. 

De details alleen al. De schoenen van de oudere vrouw en het meisje. Dat opspattende water...

Dan nog een toevoeging van Mevrouw W.  waarvoor hartelijk dank: 

De bloem, die het meisje vasthoudt, staat symbool voor veerkracht en hoop. 

Toen de oudtante als zestienjarige tijdens de Ramp het huis moest verlaten, bleef er een clivia op tafel staan. Toen ze weken later terugkwam stond de plant in volle bloei.

 Over het Watersnoodmuseum heb ik al eens geblogd. Hier, klik.

De mural staat op een tamelijk lelijke flat, maar die knapt gewoon op door zoiets moois, evenals de buurt. 

Er was in Goes nog veel meer te zien wat murals betreft. Ik vond deze erg mooi, maar er was er nog een... en die vond ik wel  zo ontzettend knap. Die komt de volgende week. 

Linking to Sami's Colourful World

Van Biervliet

 We waren aan het fietsen, eigenlijk zonder doel. Tot we een bordje Biervliet zagen. En ineens dacht ik: ik geloof dat ik nog nooit echt in Biervliet ben geweest. 

Ja, vroeger wel eens met de bus op weg naar huis, omdat er een halte was. En al liftend,  wat ik toen deed, werd ik in Biervliet afgezet soms en liftte vandaar verder.  

Maar de plaats bekeken? Nee hoor. En trouwens, het was een stad, met stadsrechten. 

Toch raar, want Biervliet, dat is gewoon al heel lang gemeente Terneuzen. 

Dus fietsten we naar Biervliet. Beter laat dan nooit. 

Wat ik wel wist is dat Willem Beukelszoon er vandaan kwam. Je ziet hier zijn beeld: Willem Beukelszoon. 

En dat is er bij mij vroeger ingestampt: Willem Beukelszoon van Biervliet was de uitvinder van het haringkaken.  Zo is hij ook afgebeeld:

Zie je? Daar zit Willem en hij kaakt haring. 

Kaken wil zeggen dat de kieuwen en de ingewanden van de vis worden verwijderd. Daarna zouten en zo bleef de haring langer houdbaar. Konden de vissers langer op zee blijven en meer vangen

Dat was een heel belangrijke ontdekking, in de 14e eeuw. De haringvangst werd zeer groot en belangrijk en bracht welvaart in Zeeland en in Nederland. In West-Europa. 

Alleen... het is inmiddels twijfelachtig of Willem Beukelszoon de techniek heeft uitgevonden. Die werd nl in dezelfde tijd ook in Scandinavië toegepast. Misschien heeft Willem het alleen geïntroduceerd. Dat zou kunnen.

En zo is het een beetje een Laurens Janszoon Coster-verhaal. Wij altijd maar denken dat die de boekdrukkunst had uitgevonden. 

Geschiedenis staat nooit stil.  Dat blijkt nu maar weer. Maar het blijft boeiend, juist daardoor. 

Vakantie voor de stekjes

 Je moet  wel een beetje gek zijn om je stekjes mee te nemen op vakantie. Tja, toch is dat wat ik deed. Ze mochten mee,  die stekjes, hebben zij ook eens wat!

Ik voel me altijd al heel schuldig als ik iemand moet vragen voor mijn planten te zorgen. Ik heb er veel en het is best veel werk. 

Deze keer deed mijn vriendin het, maar die stekjes zijn nieuw en hebben veel aandacht nodig. Plus, ik ben ontzettend benieuwd hoe het ze zou vergaan. Het waren er ook maar vijf die mee mochten en dan nog een paar kwetsbare plantjes. De stekjes op water kon ik natuurlijk gewoon thuis laten. Dus het was helemaal niet lastig om ze mee te nemen. Gewoon een extra kratje in de auto. En het gaat goed hoor, tot nu toe. 

Overigens, de roze bloemetjes die je ziet, dat zijn helemaal geen stekjes. Dat zijn pluksels. Ik plukte ze op de zeedijk langs de Westerschelde. 

Het is de Spoorbloem, ook wel Rode Valeriaan genoemd. Ik vind hem supermooi! En leve Obsidentify! 

Langs de Westerschelde

Wat waren we heerlijk aan het fietsen langs de Westerschelde. Nooit saai, altijd wat te zien, planten, bloemen, vogels:

En een enkele verdwaalde pinguin!

Een kunstwerk van William Sweetlove

De onverschrokken Naerebout

 

Omdat ik lang in een havenstad aan de Westerschelde heb gewoond, was ik geïnteresseerd in dit boek van Marja Visscher: De thuishaven aan de Westerschelde. 

Het is een boek over de vrouw van Frans Naerebout, Sara Hoevenaar en over hoe haar leven, naast een man die gevaarlijk werk deed, was.  In die tijd! 

De schrijfster van dit boek, Marja Visscher is een rechtstreekse afstammeling van Frans Naerebout. 

Die Naerebout (1748-1818) is zeer bekend in Zeeland en misschien ook wel elders.

Ik heb lang geleden stage gelopen op de Frans Naereboutschool in Vlissingen. 

Zijn naam wordt ook nog altijd genoemd in het Zeeuwse volkslied. Weliswaar pas in het tweede couplet, maar toch:  'Dat immerhoog in eere houdt, den onverschrokken Naerebout'. 

Naerebout was loods en heeft met een flink aantal spectaculaire reddingen van schepen in nood, zijn plaats in de geschiedenis wel verdiend. 

In Vlissingen zag ik op de boulevard dus niet alleen het beeld van Michiel de Ruyter, maar gelukkig ook dat van Frans Naerebout. 

Want als je over zeehelden denkt of praat komt Naerebout misschien wel eerder in aanmerking dan de Ruyter. 

Een held van en op zee was hij!

Hij redde de levens van 87 opvarenden van de Woestduin, een VOC-schip dat in een storm in stukken geslagen werd. Samen met anderen hoor, waaronder zijn broer. Maar de officiële redders hadden er niet op af durven gaan. 

En er waren nog meer reddingen. Veel meer. 

Later ging het,  met name financieel,  niet meer zo goed. Maar uiteindelijk kreeg hij de ondersteuning die hij zeker, echt zeker,  had verdiend. 

Ik ben er een paar keer geweest, op die boulevard en bekeek het beeld. Het mooie is dat je op die plek nog steeds loodsboten ziet gaan. Af en aan en prachtig om te zien. 

Terneuzen

 

Op de eerste foto zie je de boot die vroeger vaarde,  van Terneuzen waar ik woonde naar Hoedekenskerke, waar verbindingen waren met de rest van het land. 

Daar waar (op de tweede foto) dat witte bootje ligt, daar vaarde de boot af en aan. Dat was de aanlegsteiger. 

Op weg naaar Groede stoppen we altijd wel ergens in Zeeland. Dat kan Goes zijn, of Zierikzee. In allebei de plaatsen woont een vriendin van mij. 

Deze keer was het zomaar eens Terneuzen.  

Gewoon omdat ik er mijn middelbare school deed. Omdat ik er na mijn opleiding in Middelburg ook ben gaan werken. 

Vijftien jaar Terneuzen in een heel belangrijke periode van je leven, dat is een band voor altijd. 

Ik vind Terneuzen niet echt een leuke stad, maar er zijn natuurlijk wel een hoop leuke plekken en vooral heel veel plekken met een herinnering. En die herinneringen zijn wel erg leuk. 

Zo ook hier. 

We parkeerden toevallig vlak bij deze steiger en hebben een tijd staan kijken naar wat daar, op de Westerschelde, zo maar langs vaart. Fantastisch. 

Dat interesseerde mij vroeger niet zo. Maar nu zeker wel. Moet je kijken:

Dat is wat hè. Ze zijn zo groot die schepen. En het leuke is dat je ze allemaal kunt opzoeken. Gewoon ter plekke. 

Ik moest natuurlijk denken aan mijn vader, die vaak eens even ging kijken aan de dijk langs de Westerschelde. Maar toen viel er nog niet veel op te zoeken. 

Nou, dit schip is van Cosco , een rederij van containerschepen. De hoofdvestiging is in Sjanghai en het is een heel groot bedrijf. 

Ik had er lang kunnen staan of zitten, maar ja, we waren op doorreis.