Nduja

 

Ik vind het altijd leuk om in een buitenland te kijken in een supermarkt, op een markt, in een winkel met delicatessen en produkten uit de streek. 

Wat is er, wat is er anders dan bij ons en is er op dat gebied iets leuks dat ik mee kan nemen naar huis? 

Verse produkten meenemen, dat doe ik niet. Op dat gebied heb ik mijn lesje geleerd toen ik al liftend in Frankrijk op een van de eerste dagen een heerlijk Frans kaasje kocht als cadeautje voor mijn ouders en dat onderin mijn rugzak stopte. Dat had ik niet moeten doen, bleek bij thuiskomst. 

Maar nog steeds neem ik graag iets mee en toen de gids vertelde over iets dat Nduja heet, dat het hartstikke Italiaans is en in Nederland een hype (in haar kringen), toen ik dat spul overal zag staan, ja toen leek het me leuk om mee te nemen. Een klein potje maar hoor, want veel meenemen, dat kan niet op een busreis.

Vorige week liep ik door de Dekamarkt en daar stond een hele lading van die potjes en toen ik eergisteren bij  AH was wilde ik weten of het daar ook te koop was. Ik kon het niet vinden, maar zelfs de jonge vakkenvuller kende het en wist precies waar het stond. 

Dus nu ben ik er maar eens  aan begonnen. Ik wist ook eigenlijk niet precies wat ik nou had gekocht, maar nu heb ik het Italiaanse potje open gemaakt en voorzichtig geproefd. 

Het is een smeerbare worst, gemaakt van gemalen varkensvlees met heel veel zongedroogde rode pepers. (En zout en vet). Het is een natuurlijk produkt zonder andere toevoegingen en niet iets nieuws. Vroeger werd het al door de arme bevoking gemaakt en gegeten.

En ? Het is pittig, heel erg pittig. Ik hou daar van. Ik vind het lekker.  

Je kunt het op een stokbroodje smeren of de smaak van een pizza of een ander Italiaans gerecht  versterken. Ik ontdekte trouwens heel veel Italiaanse recepten waarin Nduja wordt gebruikt als smaakmaker. 

Toch denk ik niet dat ik het heel vaak ga kopen. Het hoort bij de herinnering aan Calabrië en daarna is het klaar.