Gezichtjes

 

'Met veel plezier kijk ik naar de gezichtjes, die voorbijkomen op je blog.

Vanochtend zag ik zomaar zélf eentje, zomaar in een stukje Gemeentetuin.

Die ging mee naar huis!

En kijk eens: dat is toch echt een gansje?',  schrijft Irene Pieters. 

Wat een schatje hè. Superleuk en goed gezien

Deze van Tineke Dieks, ook weer mooi gezien. Ze schrijft: Gisteren waren we op pad om een cache te zoeken. We kwamen uit bij deze boom en zie: Een gezichtje! Wat is dat donker stuk onder aan de foto? Ik zou het niet weten, maar dat gezichtje is duidelijk.

Ferrara noemt dit een verweesd fietsslot. Nou, verweesd of niet, het gezichtje is duidelijk.

En Iris Flavia stuurde dit gezichtje. Zo'n schatje. Ik weet niet precies wat het is hoor. Behalve dan een duidelijk gezichtje

En tenslotte stuurde Toos een foto van haar vleestang. Met helemaal onderaan een gezichtje. Klein maar fijn

Voor zover van toepassing, als je op de namen van de inzendsters klikt, kun je een kijkje nemen op hun blog.

Kerk te koop

 

We zijn sinds vorige week weer eens even lekker aan het fietsen. Heerlijk hoor, met dit weer. Warm is het niet, het is dan ook nog maar begin maart, maar goed ingepakt en met handschoenen... fijn,

Het valt me op dat je hier toch echt overal kerktorens ziet . Je ziet er een, je fietst een klein stukje verder en je ziet er weer een, een andere. Het is echt ongelooflijk hoeveel kerken er zijn...

 

Soms staan ze te koop, soms zijn ze al verkocht en is er al iets anders van gemaakt. Maar de ontkerkelijking zet door. Dat is een ding dat zeker is.

(Ik heb het nog even opgezocht, in 2019  was het aantal Roomskatholieken gedaald van 28% naar 9 % en Protestanten van 18% naar 6%. Jaarlijks haken zo'n 100.000 mensen af. Cijfers van het Sociaal en Cultureel Planbureau)

De wonderlijke geschiedenis van Tom Page en zijn olifant

 Heel lang waren er hier in huis wat boeken die wel door mij waren binnen gekomen, maar (nog) niet gelezen. Ha, dat is nu niet meer het geval.  Ik heb alles gelezen. Dit was het laatste ongelezen boek. Ik heb geen idee hoe lang het er al stond. Misschien heb ik het gekregen, misschien gekocht. Hoe dan ook, gelezen. 

Het is een zeer bijzonder boek vond ik. Super in het begin en aan het eind anders dan anders, in mijn ogen wat tegenvallend, 

Tom Page is achttien, staljongen en toevallig getuige van de aankomst van twee zeezieke olifanten in de haven van Bristol. Eind achttiende eeuw. Toms baas koopt de olifanten en Tom wordt hun oppasser. Tom weet helemaal niets van olifanten, maar door zijn kennis van paarden toe te passen op olifanten,  leert hij snel bij en knappen de verwaarloosde dieren zienderogen op. 

Er breekt een tamelijk gelukkige tijd aan op het landgoed van Toms baas. Tom is stapelgek op de dieren en geeft ze namen: Jenny en Timothy. Hij communiceert fantastisch met ze. Maar Timothy wordt na enige tijd verkocht en Tom neemt zich voor nooit afscheid te nemen van Jenny. Dat kost hem zijn vriendschappen en zelfs de liefde van en voor zijn vriendin Lizzy. Als Jenny ook verkocht wordt, gaat Tom namelijk mee. Hij en Jenny komen samen in verschillende delen van Engeland terecht en uiteindelijk ook in London in een zogenaamde menagerie. Een soort dierentuin avant la lettre. 

Het slot van het boek vertel ik natuurlijk niet, sowieso niet, maar ook omdat het niet zo heel erg duidelijk is wat er precies gebeurt. 

Ik zei al: een zeer bijzonder boek.  Of ik het nou echt een aanrader vind, kan ik gewoon niet zeggen. Zelf smulde ik van de eerste twee delen en die alleen al maakten voor mij het boek de moeite waard.

Echt lente

 

Een paar weken geleden, op de eerste zonnige dag in tijden, zat ik in de auto. En opeens schoot mij een flard van een liedje te binnen. Van een lenteliedje. 

En die flard was meteen ook het enige stukje tekst dat ik kende,  bij het wijsje: 'Maar ik alleen heb dat kind zien zingen'

Ik googelde en ja hoor, daar kwam het liedje te voorschijn. Met acht woorden hè, ergens midden uit de tekst. 

 Ontzettend ouderwetsch, echt ontzettend, maar zo lief. Het was een totaal andere wereld toen. 

Het liedje werd gespeeld en gezongen door Het Orkest Zonder Naam en dat is heel iets anders dan BZN. Dit was een Kro-radio-orkest. En dat orkest liet zich horen op de radio zo'n beetje rond 1950. En dan waren er steeds verschillende vocalisten. 

Dat het zo totaal anders is dan wat we nu horen, maakt het juist zo leuk.  Anders qua tekst en uitvoering. Met een gesproken tussenstuk  Ik ga zo een link plaatsen en dan moet je eens luisteren, naar de uitspraak, de dictie. 

Het melodietje, het lentemelodietje is natuurlijk nog steeds lief. 

Ik ontdekte dat Robert Long (ach Robert Long, zo droevig dat hij er al zo lang niet meer is) het ook gezongen heeft.  Zoals hij het deed gaat het al een stukje sneller. Robert Long kun je hier nog horen: klik

Sorry, de Robert Long link werkt niet. Maar als je het graag wil horen: tik Robert Long Lentekind en je bent er.

Sneu

 

Onze kleindochter Anna wordt negen en die verjaardag zou afgelopen zondag gevierd worden voor vrienden en familie. Tegelijk met de verjaardagen van haar zusjes,  die allebei zes werden vorige week. 

Groot feest, met veel taart. Ze hebben een moeder die heel goed kan bakken en die moeder heeft een vriendin die dat ook heel goed kan. 

De taart van Anna, is precies wat Anna wilde, geen bijzondere dingen, gewoon en veel slagroom. 

Maar zo gewoon is het niet hoor. Als ik die zou moeten maken was de smaak waarschijnlijk (als alles meezat) wel oké. Maar het uiterlijk zou echt een stuk minder zijn. Een héél stuk.

Jet wilde wél heel graag iets bijzonders, ze zit op vioolles en wilde graag een viool. Nou, dat is gelukt hoor, kijk maar eens:

Hoe krijgen ze het voor elkaar hè. Een viool!!!!

En onze Noor wilde iets met snoep en met Donald Duck en ook dat is uitstekend gelukt!

En toen ... ging de hele verjaardag niet door. Want de dag voor het feest  was Anna ineens niet zo lekker. Testen dus en ja hoor: Corona. 

En dus moest alles afgeblazen. Ze was er ook wel echt ziek van. 

Oké, 'klein leed',  zul je nu zeggen of denken. Tuurlijk, maar op die leeftijd is het toch wel echt groot leed hoor! Zo sneu! 

Monday Mural

 

So this is my entry for Sami's Colourful World, this week.

Seen last January, NDSM-wharf, Amsterdam, The Netherlands. Artist: Unknown.

Gezichtjes

 Onze eigen kleinzoon Odin zag er ook weer een.  En om in de familie te blijven ook mijn nicht Trudie was scherp en zag een klein groen gezichtje

En daar was Emie weer eens, zij is zo langzamerhand topscorer geloof ik:

Ik heb er een tijdje naar gekeken, maar als je het ziet, zie je ook dat het een mooie is. 

En tot slot van deze ronde Inge. Inge weer!!! 

De tweede foto maakt duidelijk  waar we hier naar kijken.

Klaar voor deze ronde en als altijd: Blijf speuren, mensen! bettievdgriend@hotmail.com

De zilveren bruiloft

 

Gisteren die dreigende schilderijen van Willink. Vandaag nogmaals Willink, laatste keer hoor, een wat vrolijker doek. 

Het heet de Zilveren Bruiloft en het werd geschilderd in 1924. Willink was toen nog jong, 24 jaar oud. En hij was volop aan het experimenteren. Of eigenlijk moet ik zeggen hij was bezig zijn vorm te vinden.

Toen we in de zaal waar dit werk hing aan het kijken waren, werd er omgeroepen dat er over een paar minuten een flitscollege zou zijn over de zilveren bruiloft. Ik stond er net voor toen het werd omgeroepen en dus  bleef ik staan. Na een paar minuten verscheen een museum medewerkster die een en ander vertelde. Vijf zes minuten misschien, net genoeg om wat meer te weten te komen. Je hoeft niet te blijven hè, je mag. 

Ik vind het werkelijk een briljant idee, zo'n flitscollege en heel erg leuk. 

Op de foto hiernaast zie je het zilveren paar en de medewerkster vertelde bijvoorbeeld dat de manier waarop de vrouw is geschilderd lijkt op werk van Fernand Léger.  Ook die pijp bovenin is echt Léger. Toen ze het zei zag ik het.  

En dat sluit dan mooi aan bij die probeerfase van Willink. Logisch, je zoekt op vierentwintigste.

Die rare stoelen, dat geblokte kleedje, die bloemen op het kleed op de vloer. Apart... en toch zie je,  als je goed kijkt,  het latere realisme al. 

Iets anders, zo mogelijk nog leuker, was dat er in dit schilderij een schilderij is geschilderd: een schilderij in een schilderij. 

In dit geval is het een verwijzing naar Willinks vader die amateurschilder was. Kijk als iemand dat niet vertelt, dan weet je dat niet. Dan word je niet ongelukkig hoor, maar het is leuk om het wél te weten. 

Dreiging

Van de schilderijen van Willink gaat  onmiskenbaar een dreiging uit. Altijd zo gevoeld, maar in ons leven hier in Nederland, was er niet zo'n dreiging. Ik kon deze doeken altijd rustig beschouwen. 

Maar nu ligt dat heel anders, er is wel een dreiging in onze wereld. Of eigenlijk moet ik zeggen: er zijn heel wat dreigingen momenteel. 

Vandaar waarschijnlijk dat dit werk nu nog meer indruk op me maakte. Ik voelde het nu anders.

En het laatstse doek... pfff, het was een oorlogsruïne  in Hilversum, maar het zou zomaar Oekraïne kunnen zijn.

Willink schilderde dit in 1946. De andere doeken zijn uit 1935, 1934 en 1937/1938. 

Bijzonder, vind je niet?

Klok

 

Dit is onze klok. Ik ben er zeer aan gehecht. Zozeer dat we hem een tijdje geleden,  toen hij ineens niet meer liep,  hebben laten repareren. 

Dat zijn dure reparaties hoor, maar we vonden het verantwoord. 

De klok slaat een keer op het halve uur en verder het aantal slagen van de hele uren. Hij tikt ook duidelijk. Maar ik miste vooral die uren. Als ik 's nachts niet slaap en dat gebeurt nog al eens,  wil ik niet steeds kijken hoe laat het is, maar wacht ik op het slaan van de klok. 

Hij is erg oud. Mijn ouders woonden na de oorlog in bij een oude dame en mochten,  toen ze daar weggingen, twee klokken meenemen. 

Met deze deden ze niets, die heeft jarenlang in de schuur gestaan. 

Tot ik mijn eerste baan kreeg en mijn eerste flat. Toen vond mijn vader dat ik deze klok maar moest hebben en knapte hem prachtig voor me op. 

En waarom nu dit verhaal? 

Nou dat zit zo: we waren dus in Kasteel Ruurlo en dat is de plek waar heel veel werk van Carel Willink te zien is. 

Ik vond het zo leuk dat we toch weer andere dingen zagen en onder andere een klok. (Carel Willink, 1921)

Onze klok! Dat is toch gewoon onze klok! 

En nu komt er weer een toeval. De dag nadat ik dit schilderij ontdekte in Ruurlo, was ik in 'ons' museum aan het werk.

Eens in de week komt daar een klokkenmaker om de uurwerken bij te stellen en te controleren. Dat wist ik wel, maar ik had hem nog nooit gezien. 

Nu wel en het bleek de klokkenmaker te zijn aan wie wij onze klok hadden toevertrouwd. Ik kende hem niet doordat mijn man die reparatie heeft afgehandeld. 

Dus ik kon hem nu vertellen hoe blij we waren met de gerepareerde klok. Zo'n man herinnert zich natuurlijk niet welke klokken hij allemaal onder handen heeft gehad. Maar de foto die ik net voor dit blogje had gemaakt stond nog op mijn telefoon. Toen wist hij het weer! 

Hij vertelde dat hij het extreem druk heeft en voorlopig helemaal geen werk meer aanneemt. Maar ik krijg toch een voordeel, nu wij elkaar 'als collega's kennen'. Want ik heb nóg een klok. 'Neem maar een keer mee hier naar toe' zei hij.