Koopje

Zijn ze niet leuk? Ja, je moet wel van bloemetjes houden natuurlijk, maar dat doe ik toevallig. En je moet een tuin hebben want het zijn plantenbordjes voor bij je zaaisel of je nieuwe plantjes. Ik kon ze echt niet laten liggen en voor de prijs hoefde dat gelukkig ook niet. 19 cent per stuk. Ik zeg: Action!

Verslaving

Ruzzle... je kunt wel spreken van een verslaving, een echte verslaving. Ik vind het zo'n leuk spelletje. Vroeger lang geleden (ik denk zelfs dat Juliana nog koningin was) had je Boggle op televisie en dit is net zo iets, alleen heet het Ruzzle. Je moet woorden vormen in een letterveld. Horizontaal, verticaal, diagonaal en natuurlijk leveren lange woorden meer punten op dan korte. Ik ben er helemaal niet goed in, helemaal niet. Het wordt wel langzaamaan beter. En ik mag van mezelf nog maar een paar keer per dag, want het kost veel tijd. Op dit moment vind ik het veel leuker dan Wordfeud. Daar ben ik ook superfanatiek in geweest, maar dat wordt echt minder. Gelukkig maar!

Invaljuf

Lang geleden heb ik dit wel eens met een klas gedaan: een lino maken. Daarna eigenlijk nooit meer. En ook niet gezien bij collegae (wat is dat toch een stom woord, collegae,  ik ga voortaan gewoon het woord collega's gebruiken). Maar toen ik vorige week een dagje ging invallen waren de kinderen er aan bezig en toen ze even vrije tijd hadden gingen ze bijna allemaal verder aan hun werkstuk. Een week later ging ik weer invallen in dezelfde groep en zag ik de resultaten. Zo leuk en de kinderen waren apetrots toen ik vroeg of ik er foto's van mocht maken omdat ik ze zo mooi vond. 'Ja hoor, doe maar', met zo'n onverschillig gezicht, maar wel met glimoogjes! Pubers!
Ik zou bijna zin krijgen om het zelf te proberen. Bijna hoor, want ik kan niet tekenen. Maar dan ook echt niet. Zo'n neushoorn, ik zou het dat kind niet na doen. Dus nee, dan maar gewoon plezier beleven aan wat ik zie.

Verlaten

Ach, ach ... er was vast een verdrietig kindje (met ouders die waarschijnlijk ook wel de wanhoop nabij waren). Zo'n lieve knuffel, echt een geknuffelde knuffel, dat kon je wel zien. Ik maakte deze foto in Barcelona, in een drukke straat. Toen we een paar dagen later weer door die straat kwamen lag de knuffel er nog steeds. Ik denk dat niemand iets durfde te doen voor het geval er gezocht zou worden.
'Verlaten' is het nieuwe thema bij Stuur een Foto. Ik zag al een mooie foto van een verlaten terras en eentje van verlaten strandstoelen. Maar deze knuffel is ook verlaten in zekere zin en het kindje heeft zich vast ontzettend verlaten gevoeld.
http://stuureenfoto.wordpress.com/

Lente

Jahaa, ik weet heus wel dat het nog lang geen lente is, heus wel.

Maar een beetje lente in huis brengen is gelukkig wel mogelijk

Zelfs Mac wilde de lente ruiken. Je kunt het zien als je heel goed kijkt...

Poeziealbum

Was gisteren even in de kringloop (Noppes, briljante naam) en kocht daar een schattig boekje, getiteld Poësie, zes generaties albumversjes.
Ik ben dol op poeziealbums (wij spraken het vroeger ook echt zo uit: poezie, en dat doe ik nog steeds). Zelf heb ik er twee en ik heb natuurlijk heel vaak in een album  geschreven als juf. Vond ik altijd leuk om te doen en ik deed er ook altijd erg mijn best op. De laatste jaren kwam het trouwens bijna niet meer voor, logisch, want zo'n album is natuurlijk wel een meisjesding en bovendien, op 'mijn' school voor speciaal onderwijs zitten veel meer jongens dan meisjes. Dát zou de reden kunnen zijn én de opkomst van de vriendenboekjes natuurlijk. Jammer hoor, je kunt een poezie niet vergelijken met een vriendenboekje vind ik.
Dan het boekje nog even: de schrijfster heeft heel wat albums doorgespit en versjes gevonden vanaf 1855 tot 1985. Sommige heel oude versjes zag je in 1985 natuurlijk niet meer terug. Maar het versje hierboven is de oudste bestseller en van 1855 tot 1985 vrijwel onveranderd blijven bestaan. Mooi toch?

Vadertje Langbeen

Een schattig kaartje via Postcrossing,  uit Hong Kong deze keer. Daddy Long Legs staat er op. Pats, ik ben meteen terug in een favoriet kinderboek: Daddy-Long-Legs ofwel Vadertje Langbeen, van Jean Webster.  Een leuk boek was het; eigenlijk wil ik het wel weer eens lezen. Een romantisch verhaal over een weesmeisje en haar weldoener. Dankzij deze man hoeft Judy niet langer in het weeshuis te blijven en mag ze studeren. Ze kent haar weldoener niet, ze heeft alleen zijn schaduw gezien: een man met lange benen. Ze noemt hem dus Vadertje Langbeen en schrijft hem brieven over haar belevenissen. Later trouwt ze met hem.
Jean Webster schreef het verhaal in 1912 en eigenlijk heeft het nog niets aan frisheid ingeboet. Het vervolg heb ik ook: Het John Grierhuis. In dat boek is Sally, de beste vriendin van Judy, de  hoofdpersoon. Ik heb later nog erg mijn best gedaan om een derde boek van Jean Webster te bemachtigen, getiteld Patty goes to college. Dat is ook gelukt, maar het boek is niet leuk. Saai, braaf, niks aan. Vadertje Langbeen zal ik altijd leuk blijven vinden.
Jean Webster illustreerde Vadertje Langbeen trouwens zelf. Grappige tekeningetjes zijn het. Kijk maar:  

Bijna klaar!

Bijna klaar is het dekentje. Bijna... Ik ben bezig met afhechten. Het haken vond ik leuk, maar het afhechten echt verschrikkelijk. Ik kan het ook niet netjes, ik doe maar wat. Het dekentje staat trouwens geweldig in het kamertje. Ik ga nog een keer passen om te zien of er nog een paar toeren bij moeten, maar ik denk het eigenlijk niet. Al die losse draadjes leg ik straks in de tuin als de vogels gaan nestelen. Hmm, was het maar vast zo ver! 
Ik heb nog wat wol over en daar zal ik een poppendekentje van haken, maar dan moet ik toch echt iets nieuws verzinnen. Of afkicken, dat kan ook natuurlijk!

Waterlooplein

Ah, kijk nou es wat ik heb gevonden. Weer op het Waterlooplein.

Ik werd er helemaal vrolijk van. Er lagen veel leuke trommeltjes, maar ik wilde er maar eentje.

Nou ja,  dat is wel duidelijk toch? En dan nu maar eens koekjes bakken!

Carla de Jong

Bijna zou ik deze boeken niet gekozen hebben in de bieb, want ik vind de kaft lelijk. Het ziet er een beetje goedkoop uit in mijn ogen. Maar ik las een klein stukje in het eerste boek, Gebroken wit en toen wilde ik verder. En toen ik dat boek uit had haalde ik snel In retraite. Er zijn er nog twee, die komen later nog wel eens  aan de beurt. Overigens betreft het geen serie hoor, het zijn gewoon twee boeken die alleen qua stijl op elkaar lijken. En die stijl vind ik heel goed. Page-turner staat ergens op de voorkant en dat klopt, je wilt doorlezen. Nou dan heb ik bij dezen eigenlijk al genoeg reclame gemaakt voor de boeken en de schrijfster. Ik zie dat haar naam is weggevallen, de schrijfster heet CARLA DE JONG.
Gebroken wit gaat over een ziekenhuis dat in opspraak raakt nadat er op de kraamafdeling ernstige fouten zijn gemaakt. Wat er allemaal gebeurt wordt beschreven vanuit het perspectief van verschillende mensen, bijv. de verpleegkundige die klokkenluider is, de juist aangenomen bestuurder, de traumachirug, de journalist die ook slachtoffer is. Het is denk ik een roman, geen thriller, maar zo leest het wel.
Het tweede boek In retraite gaat over vijf  mensen uit verschillende landen die op een landgoed in Friesland samen komen om onder leiding van Catherine, een soort goeroe, aan hun problemen te werken. Ze zijn in retraite. Eén hoopt over haar extreme treinangst heen te komen. Een ander wil helemaal niet in retraite maar moet en zal daarna een promotie krijgen enz. Ook dit is geen thriller, maar wel een spannend boek. En ook dit is een page-turner. Twee aanraders dus!

Jagten

Ik was behoorlijk onder de indruk van deze film. Een film die laat zien wat er zomaar, totaal onverwacht kan gebeuren als iemand verdacht wordt gemaakt. In dit geval wordt Lucas, een kleuterleider, beschuldigd van misbruik van een kleuter en dat alleen doordat die kleuter, een vijfjarig meisje,  dat vertelt.  Het is echt afschuwelijk wat er dan gebeurt en ook eng. Het gaat allemaal om doodgewone mensen die je vrienden zouden kunnen zijn. Verdachtmakingen en angst zorgen ervoor dat die doodgewone mensen vreselijke dingen doen. Dit is een film die nog wel een hele poos in mijn hoofd zal doorwerken. Mads Mikkelsen speelt een prachtige rol en ik vind het ook onbegrijpelijk dat het meisje dat de vijfjarige Klara speelt, dat zo goed doet!
Echtgenoot merkte na afloop overigens op dat hij nu wel weer eens naar een leuke film wil! (Wij zagen vorige week The Broken Circle Breakdown en daar werden we ook niet blij van, maar wel een goede film hoor, dat wel!)

Over perspectief en een tripje

Afgelopen week gingen zij van Knutzels en ik een dagje op stap. We gingen naar Zwolle en zaten daar zo lang te kletsen en te smullen van een overheerlijke High Tea, dat we van Zwolle niet veel hebben gezien. Errug jammer hoor, nu moeten we nog een keer. Maar dit terzijde. Zij koos deze week voor het thema Perspectief, bij Stuur een Foto, klik. Perspectief tekenen is nou niet bepaald iets dat ik beheers. Ik heb het ook nooit geleerd, zelfs niet in de opleiding tot,  eh...ahum,  volledig bevoegd onderwijzer. Achteraf had ik het handig gevonden om het wel te leren. Maar nee, zelfs toen niet. Dus ik dacht dat een foto maken bij dit onderwerp nog niet zo eenvoudig zou zijn. Toch, geïnspireerd door onze treinreis is de foto er gekomen.Vanmorgen gemaakt. En nee, ik zat niet naast de machinist, ik stond op de spoorwegovergang naast ons huis. En Els, we houden gewoon perspectief op een nieuw tripje.

Een echte Dior!

Ik heb een jurkje voor onze kleindochter gekocht. Het is een echte Dior!!!!  Als je goed kijkt zie je de naam geborduurd aan de onderkant staan.En op de rug zitten kleine parelmoeren knoopjes waar ook Dior in staat.  Ik dacht doe maar eens duur Bettie, het is tenslotte voor je eerste kleindochter... De prijs? 'Meer dan 100 euro' vertelde de verkoopster.

Maar eh, dat was dan wel voor het jurkje op de rommelmarkt terecht kwam hoor. Ja, je dacht toch niet dat ik gek was hè. Ik heb er een tientje voor betaald en voor dat geld kreeg ik het hangertje er nog bij én twee superschattige rompertjes. Niet van Dior, maar van de Hema. Spiksplinternieuw, de prijsjes zaten er nog op.
Hoe leuk is dat? Het was in de IJhallen in Amsterdam. De rommelmarkt is daar ieder eerste weekend van de maand. Ik ga vast weer volgende keer.
En onze kleindochter? Alles gaat goed. Nog negen weken (of tien of elf of acht natuurlijk).

De baas met zijn hond.

Een paar maanden geleden zei de dierenarts dat het waarschijnlijk niet verstandig was om onze lieve Mac nog mee te nemen, lopend naast de fiets. Voor zo'n oude hond zou dat toch wel bezwaarlijk kunnen zijn vond ze.  We hadden nog nooit enig probleem geconstateerd, maar de dierenarts zei dat Mac waarschijnlijk wil pleasen en dat vonden we wel geloofwaardig. Dus niet meer mee naast de fiets. Dat betekende veel minder beweging, want als we gewoon met hem wandelen is het vooral eindeloos snuffelen, ver komt hij niet meer. Maar gisteren, op het strand ging hij als vanouds lekker rennen, achter andere honden aan. Niet zo lang als vroeger, maar duidelijk met veel plezier.

De baas met zijn hond... Het was koud maar heerlijk in Egmond en ik vind het een foto waar ik bijna van moet huilen.

Waterlooplein

De prijzen zijn omhoog bij de NS. Per 1 januari kost een retourtje Amsterdam 9 euro en 20 cent. Met een kortingskaart. Dat vind ik nogal wat en dus heb ik bedacht dat ik bij een bezoekje aan Amsterdam maar zoveel mogelijk moet combineren. Die musea die ik vorige week allemaal bezocht en waar ik wat over blogde? Die bezocht ik allemaal op één dag, eigenlijk een halve dag. Ik ging alleen deze keer en dat is iets minder gezellig natuurlijk, maar het schiet wel lekker op. Je kunt veel doen dan. Dus ook nog het Waterlooplein aangedaan die dag en de Bijenkorf. Deze kopjes kocht ik voor één euro op het Waterlooplein. Niet mijn favoriete rommelmarkt, daarvoor staan er teveel kramen met 'nieuw' spul. Maar er zijn toch altijd wel twee of drie kramen waar ik van alles vind. Tja en in het kader van combineren...

Ik heb zelfs nog even in een kraam gestaan waar ik tussen de kaarten stond te snuffelen. De koopman vroeg me vriendelijk om even op te letten, want 'ik hou het niet meer, mevrouw!' Het was ook hartstikke koud, dus ik begreep hem volkomen. Wat mij betreft was hij een uur weggebleven. Ik zou zijn handel wel verkocht hebben hoor. Maar er kwam geen enkele klant, jammer genoeg!

Stuur een Foto: Grijs

Grijs, is deze week het thema bij Stuur een Foto. Vanwege de grijze, grauwe januarimaand. Maar grijs is lang niet altijd grauw. Deze twee zwervertjes zijn mooi grijs vind ik. (En superlief!)
En mocht je geen hekel aan grijs hebben, ga dan maar even kijken bij Stuur een Foto: klik.

Vincent van Gogh met een 3D-bril

Het is weer een en al tentoonstelling hier, zoals jullie zien. Eerst ging ik naar Diane Arbus in het Foam. Daar om de hoek is het Stadsarchief van Amsterdam. Dat is alleen al vanwege het gebouw telkens weer de moeite van een bezoekje waard. Bovendien is er vaak een aardige tentoonstelling. Gewoon leuk om even te snuffelen.
Daarna ging ik dus naar het Joods Historisch Museum en ik eindigde de dag in de Beurs van Berlage waar Vincent van Gogh in 3D te zien is. Dat was nog een dure tentoonstelling ook (14 euro) en ik vond er helemaal niks aan. Maar dan ook niks. Het was al kwart over vier toen ik binnenkwam, dus ik vroeg aan de portier of ik alles zou kunnen zien voor sluitingstijd. Hij dacht dat ik ongeveer een uur nodig zou hebben, maar ik stond binnen een half uur buiten. Bij binnenkomst kreeg ik een 3D-brilletje op en daarmee kon ik in gele cabines telkens een bepaald schilderij in 3D zien. Dus dan zag je bijvoorbeeld de bloeiende amandelbloesem naar voren komen en een beetje wiebelen in de wind. En er kwamen kraaien op je afgevlogen bij een schilderij van een maaiveld. Dat soort gedoe! Het lijkt me leuk voor kinderen die niet zo heel graag naar een museum willen. Hun interesse zou misschien gewekt kunnen worden. Maar voor mij voegde het niets toe. Vincent van Gogh is prachtig zoals het is, daar hoeft niks bij! En zeker geen wiebelende bloesemtakken of golvende bloemenvelden.

En over Vincent van Gogh gesproken, dit vind ik dan wel weer bijzonder: klik

Sal Meijer

Maar dat was nog niet alles daar in het Joods Historisch. Er was ook nog een tentoonstelling van het werk van Sal Meijer. Hij is bekend om zijn Amsterdamse schilderijen en koos de bekende Amsterdamse puntjes uit, zoals hij zelf zei.  Sal Meijer was gek op katten en er zijn ook een heleboel kattenschilderijen te bewonderen.

Ik vond de Amsterdamse schilderijen het allerleukst. Het lijkt een beetje op werk van naieve kunstenaars, daar houd ik ook van, dus dat kwam goed uit. Ik heb geprobeerd om de plaatsen te herkennen die Sal Meijer (1877 - 1965) schilderde; soms lukte dat ook denk ik. Maar lang niet altijd. Zo goed ken ik Amsterdam dus blijkbaar nog niet. En ik heb natuurlijk ook geen schildersoog. In ieder geval is het een leuke tentoonstelling, niet spectaculair, maar gewoon leuk.

Skyfall

James Bond... Er zijn drieentwintig James Bondfilms en ik heb er twee gezien. De eerste en de laatste. De eerste was Dr. No. Ik was dertien of veertien en volgens mij was ik met school in Amsterdam. Ik was weinig gewend op filmgebied (we hadden ook nog geen televisie) en ik was diep onder de indruk. Veel weet ik er niet meer van, alleen dat er een giftige, dodelijke spin over de arm van James Bond (toen nog Sean Connery) kroop. Heel eng!
Al die jaren tussen toen en nu heb ik geen enkele behoefte gehad aan meer James Bond. Maar gisteren gingen we zomaar naar Skyfall, op zaterdagmiddag. Waarom weet ik niet. Ja, ik vind Daniel Craig erg leuk, dat wel. En Judy Dench ook. Het is ook erg engels.  Hoe dan ook,  ik vond het geweldig. Heb me geen seconde verveeld en vol spanning meegeleefd met James en M. Die spectaculaire achtervolging aan het begin... Wow, hoe doen ze dat toch allemaal. Hoe máken ze het? Enfin,  al met al  ben ik toch verbaasd over mezelf!

Lekker joods

Mosje klaagt constant dat de kip van zijn vrouw lang niet zo goed smaakt als die van zijn moeder. Op een dag is zijn vrouw het helemaal zat en zet hem een aangebrande en zwartgeblakerde kip voor. 'Eindelijk', roept hij verrukt, 'eindelijk smaakt de kip zoals hij smaken moet'.

In het Joods Historisch Museum  in Amsterdam is een aardige tentoonstelling over de joodse eetcultuur. Het gaat over kippensoep (kibbesoeb), kugel met peren, Amsterdams zuur, Surinaamse pom, matzes, gemberbolussen, spijswetten. Een oeroude wereldkeuken, waar je echt trek van krijgt. Een kopje thee na afloop is dus zeer terecht en HOERA, er was weer boterkoek in het museumcafé. En net zo lekker als vroeger!!!!!!

Roodkapje (26)

Roodkapje 26, ze is iets anders dan de andere kapjes, zoals je ziet. Ze laat zich echt niet opeten door zo'n wolf, wat denk je wel. Deze kaart kreeg ik van oudste en zijn vriendin. En ze dachten dat ik hem niet zou laten zien. Natuurlijk wel.

Taal

Toen we in september op kamp mee waren, kregen we een cadeautje. Echtgenoot het boek Hypnose van Lars Keppler en ik de taalkalender. Of andersom, maar dat maakt niet uit, we hebben allebei van allebei genoten. Dwz. het boek is uit natuurlijk en van de kalender had  ik al een en ander bekeken, want geduld is nou eenmaal een slecht ontwikkelde eigenschap bij mij. Maar nu mag er dus echt iedere dag een blaadje af. Gisteren stond er dit:
Heeft het Nederlands meer of minder dan twintig synoniemen voor het zelfstandig naamwoord fout?
Het antwoord op de achterkant van het blaadje is: meer dan twintig. Kijk maar: abuis, afwijking, defect, erratum, euvel, feil, gebrek, gebrekkigheid, imperfectie, kemel, lapsus, mankement, ongerechtigheid, onjuistheid, onvolkomenheid, onvolmaaktheid, schuiver, tekortkoming, vergissing, manco, mankement, ondeugd.
En dan nog een link erbij: www.synoniemen.net.
Leuk!

Diane Arbus

Deze foto van de Amerikaanse fotografe Diane Arbus zal bij menigeen bekend zijn. Zelf zag ik de foto voor het eerst toen ik op zoek was naar een plaatje voor een Atc. (Kan je zien hoe nuttig het maken van Atc's is, haha) Ik was ook meteen onder de indruk en ben gaan zoeken naar de maakster. Diane Arbus dus.
Op dit moment is er in het fotomuseum van Amsterdam, FOAM, een tentoonstelling van het werk van Diane Arbus. Meer dan 200 foto's zijn daar te bewonderen. En bewonderen deed ik zeker gisteren!

Diane Arbus (1923-1971) fotografeerde bijzondere mensen. Afwijkende mensen. Afwijkend van gedrag en van uiterlijk. En dat in de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw. Altijd in zwart - wit.

Een jongetje in Central Park met een handgranaat. Travestieten, mensen in een nudistenkamp, kermisartiesten, mensen met Down. Echtparen, bijzondere mensen.

Ik heb bijna ademloos rondgelopen op de tentoonstelling. Prachtig, prachtig! Als je in de buurt bent... a.s. zondag is de laatste dag.



Mooi plaatje

Even een mooi plaatje, aan het eind van de dag. Amsterdam.

Opruimen!

Sorteren, ordenen... Eigenlijk doe ik dat wel graag, ik houd er ook van bijv. om kasten op te ruimen. Dat betekent helaas niet dat alles altijd opgeruimd is, maar als ik dan eenmaal begin is er ook geen houden meer aan en dan wordt het erg netjes. Nu ben ik bezig alle digitale foto's uit te zoeken en vooral in mapjes te plaatsen zodat ik alles weer makkelijk terug kan vinden. Heel veel werk, maar niet vervelend. Er kan ook veel weg. Ik leegde net 'mijn prullenbak' en daar zaten 1819 foto's in! Het zijn niet alleen foto's, maar ook alle Postcrossingkaarten. Die zitten allemaal al per land in een mapje. Maar er zijn subverzamelingen. Boekenkaarten, kaarten die met post te maken hebben. En kaarten met paraplu's of parasollen.  Ik zit het allemaal nog eens te bekijken. Wat zeg je bijv. van deze drie boekenkaarten? Super toch?

Goed gedrag

Ik kreeg net weer een verklaring van goed gedrag. Dat is iedere drie maanden nodig, kosten 30 euro. Je zou toch denken dat het voor die prijs mogelijk moet zijn om even te checken hoe het zit met 'betrokkene' nietwaar? Maar blijkbaar niet als betrokkene Jansen Steur heet.
Enfin, ik ga maar weer eens even werken!

Roodkapje (24 en 25)

Twee Roodkapjes deze keer en allebei even leuk vind ik. Er zullen er niet zo heel veel meer volgen, want ik mag van mezelf nog maar éen kaartje per week versturen. Dat is deze week ingegegaan.  Ja en dat betekent dat ik er ook nog maar één per week zal ontvangen. Dus dan wordt de kans op een Roodkapje natuurlijk heel klein.
Maar het werd me echt te gek met die grote hoeveelheden kaarten. Te veel werk en ook te duur. 't Is leuk geweest!

Strijkkralen

Nou kijk, dat gaat zo: je koopt eerst op de rommelmarkt een grote hoeveelheid strijkkralen voor een prikkie. Dan vet je een grote of een kleine ovenschaal een beetje in, zodat de kralen aan de zijkant blijven hangen. En je vult de bodem. Vervolgens zet je het geheel in de oven op 200 graden, ongeveer een minuut of tien. Als alles is afgekoeld haal je uit de ovenschaal een vrolijk gekleurd mandje. Een flexibel mandje mag ik wel zeggen. Ik denk dat het leuker is om kleine kommetjes te maken, maar ik had heel toevallig net een nieuw broodmandje nodig et voila:

Goed nieuws

Na de ontzettende klap die we deze week kregen toen we hoorden (van ongeveer 27 kanten) dat het huwelijk van Sylvie en Rafael (Raf) voorbij was, kwam er gelukkig ook goed nieuws. Nieuws waardoor ik  onmiddellijk UIT mijn stress schoot.

Mensen met een BMI tussen 25 en 30, enig overgewicht dus, leven langer. Dat blijkt uit een meta-analyse door Katherine Flegal e.a. gepubliceerd in JAMA van deze week. Zij includeerden 97 studies waaraan in totaal ongeveer 2,9 miljoen volwassenen deelnamen, afkomstig uit vele windstreken: de VS, Canada, Europa, Australië, China, Japan, Brazilië, Israël, India en Mexico.

De onderzoekers berekenden zogeheten hazard ratio’s en keken alleen naar sterfgevallen, niet naar het aantal ziektevrije jaren. Hun voornaamste bevinding: mensen met een beetje overgewicht hebben een 6 procent lagere kans om vroegtijdig te overlijden vergeleken met mensen die een ‘gezond’ gewicht hebben. Mensen met obesitas liepen in het algemeen een 18 procent verhoogd risico; bij mensen die zeer obees waren (BMI hoger dan 35) was het risico zelfs met 29 procent verhoogd. Maar matig obese mensen (BMI tussen 30 en 35) liepen daarentegen een overlijdensrisico dat ongeveer gelijk was aan dat van mensen met een gezond gewicht.

Want zeg nou toch zelf, een meta-analyse, 9 studies geïncludeerd, een hazard ratio, nou dat moet toch wel kloppen! Yes!

Namaak!

Leuk vind ik dit. Iemand die ergens beroemde schilderijen zit na te maken in een eigen stijl en dan worden ze nog leuk ook. Je herkent ze meteen. Ik zou ze zo ophangen.
Jammer genoeg heb ik deze plaatjes opgeslagen zonder bronvermelding. Daar moet ik echt even beter opletten in het vervolg.

't Lukt niet!

Ineens kan ik geen foto's meer invoegen. Ja dan weet ik het ook niet meer. Ik doe maar even een muziekje in de hoop dat het morgen weer lukt. En anders... anders maar niet.
Agnes Obel: Brother Sparrow

Januari

Januari is nou niet de maand die ik het leukst vind. Ook niet heel erg hoor, maar eigenlijk zou ik januari het liefst op reis zijn. En als dat niet kan, dan wil ik veel bloemen in huis. Mooi hè, deze amarylissen...

Leeuw

In deze tijd van het jaar kun je er bijna niet om heen: de horoscoop. Veel tijdschriften en kranten publiceren er een. En ze zijn natuurlijk allemaal verschillend. Ik ben een Leeuw qua sterrenbeeld en mij wachten dit jaar uiteraard bijzondere dingen.

2013 gaat in sneltreinvaart van start, dus maak je klaar om meteen op nieuwjaarsdag aan de slag te gaan. Er zijn doelen om te bereiken en er is geen tijd om te blijven luieren. Mooiste moment van de maand komt helemaal aan het eind: de volle maan in jouw sterrenbeeld (26e). Zie het als een persoonlijke reboot. De dagen voor en na die datum zijn bedoeld om de laatste zes maanden onder de loep te nemen. Heb je alles bereikt wat je wilde bereiken? Zo niet, dan helpt de maan om weer back on track te komen. Laat het verleden los, maak een lijst van wat je tussen nu en je verjaardag voor elkaar wilt krijgen, en ga vooral ook de hort op, want er wacht glitz and glamour op je, Leeuw.

Hmm, het is meteen al fout gegaan zie ik. Ik ging helemaal niet op nieuwjaarsdag aan de slag. In tegendeel mag ik wel zeggen. Ik zat op mijn luie kont en bekeek met mijn al even luie echtgenoot (ook een leeuw) de complete eerste serie van Penoza. Wel met een haakwerkje op schoot, dat dan weer wel. En ja, dat haakwerk moet wel af. Dus is er toch sprake van een doel. Laat ik  maar eerst eens even de 26e afwachten. Voor mijn persoonlijke reboot (?????).
En voor nu:  back on track. Zonder maan!