G&G met een beetje kleur.

De tweede foto in de serie Grauw en Grijs met een beetje kleur. Ja, wat zal ik er van zeggen? De foto maakte ik in Budapest en verder is het wel duidelijk dacht ik zo.

Er waren vorige week een paar mensen die wel mee wilden doen. Leuk!
Als je mij je foto stuurt plaats ik hem hier ook, met een verwijzing naar jouw blog.  bettievdgriend@hotmail.com

 En Jeanne maakte als eerste ook een mooie foto binnen het thema Grauw & Grijs met een beetje kleur.
Een mooie foto, vind ik. Kijk zelf maar. En neem als je toch bezig bent ook een kijkje op Jeannes blog.
http://sjannesblog.wordpress.com/2013/09/30/gg-met-een-beetje-kleur/

Zolang er sterren aan de hemel staan

De titel van dit boek had ik opgeschreven, geen idee meer waar ik er iets over had gelezen. Waarschijnlijk in de Libelle. In ieder geval reserveerde ik het in de bieb.
Het was een heerlijk boek om te lezen,  ook al gaat het over de ellende in de Tweede Wereldoorlog en de nawerking daarvan.
'Een hartverwarmende roman' staat er op de voorkant en dat vond ik ook.
Trouwens, een boek waar recepten in staan die goed te doen lijken en passend bij het verhaal, zo'n boek  heeft bij mij al een streepje voor.
Korte inhoud: Hope, een gescheiden vrouw met een dochter van twaalf,  is eigenares van een bakkerij in Cape Cod. Ze komt er achter dat haar grootmoeder Rose, die dementeert een geheim verleden heeft in Parijs in de Tweede Wereldoorlog. Hope gaat op verzoek van Rose naar Parijs, op zoek naar die geheimen.  Haar zoektocht voert haar naar bakkerijen, naar een moskee en een synagoge en brengt haar uiteindelijk bij een dood gewaande geliefde. Ondertussen gaat het met de bakkerij niet goed, ontwikkelt zich een nieuwe liefde en is er haast geboden.
Nou ja, dit was zo'n boek van achter elkaar doorlezen. Het is misschien allemaal wel een beetje te romantisch, dat zou kunnen. En het is misschien ook wel een beetje onwaarschijnlijk hoe het Hope zo ontzettend snel lukt om de feiten boven water te krijgen, maar toch, het is een hartverwarmend boek. En dat is genoeg vind ik.

Ik keek trouwens nog even op de site van de schrijfster Kristin Harmel. En zag dat het boekomslag geheel anders is in Amerika.
Merkwaardig genoeg is ook de oorspronkelijk titel geheel anders is, nl. The Sweetness of Forgetting. Een prachtige titel vind ik. De zoetheid van het vergeten. Niks mis mee, toch?
De Nederlandse titel pas ook goed bij het verhaal hoor. Maar merkwaardig  vind ik het wel.
Ja, die uitgever zal wel denken dat Amerikaanse omslag en titel hier niet aan zullen slaan, dat begrijp ik wel. Maar waar is dat dan op gebaseerd?

Vloerkleed

Op onze houten vloer ligt momenteel geen kleed. Dat vind ik in de zomer geen enkel probleem, maar 's winters vind ik het  prettig als er wél eentje ligt.
Toen we van de week in Utrecht waren, gingen we echter niet op een kleed uit. En toch zagen we er een. Ik was er helemaal weg van. Meteen.
Echtgenoot niet, maar ik kan best overtuigend zijn, dus aan het eind van de dag, besloten we om het kleed te kopen. Een groot risico was het niet, want: niet goed, geld terug.

Enfin, het werd laat voor we thuis waren, vanwege de Jersey jongens.
We legden het kleed neer en... zagen meteen dat het niet goed was. De maat was niet goed en waarom weet ik niet, maar het stond  gewoon niet. Zo jammer, want als ik naar de foto kijk, vind ik het nog steeds een superleuk kleed. Lekker warm en zacht en met al die kleurtjes... Waarom staat het dan toch niet?
Wij hebben gewoon een kledenprobleem. 
Onze vorige miskoop op kledengebied deden we in Marakech. Ook een heel leuk en vrolijk gekleurd kleed. Prachtig toen de zon er op viel in die oeroude tapijtenzaak. Van dat gefilterde licht. Met een charmante verkoper en heerlijke Marokkaanse thee erbij. We vielen er voor als een blok. Ik weet niet eens meer hoe we dat kleed mee hebben gekregen, maar dat het ook absoluut niet paste in onze kamer zonder gefilterd licht, was al duidelijk toen het nog niet eens helemaal uitgerold was.
Terug brengen naar Marakech was uiteraard geen optie en sindsdien ligt het kleed in een kast op zolder.

De moraal: je kunt beter een kleed kopen in Utrecht dan in Marakech!

Beter Engels, Beter Spellen, Beter Rekenen

Oh, oh, oh , wat kan ik toch chagrijnig worden als ik fouten heb in mijn dagelijkse testen bij Beter Engels, Beter Spellen en Beter Rekenen.  En blij als ik alles 'goed heb'.
Gisteren ging het het mis. Het begon al bij Engels.
Moest ik eerst inloggen, wat normaal nooit nodig is en toen wist ik natuurlijk het wachtwoord niet. Dus een nieuw wachtwoord aangevraagd, letterlijk wachten op dat woord en toen de test gemaakt. Met een stomme fout.
Daarna Nederlands. Dat is mijn beste onderdeel en ik was al weer hard op weg naar de 100%. Maar ik maakte een fout en dan duurt het weer zes weken voor ik die 100% kan halen.
Er werden vier woorden gegeven en ik moest aangeven welk woord fout gespeld was. Ik gokte op pH waarde en keek eigenlijk niet meer naar de andere drie. Ja zeg nou zelf het zou toch logischer zijn geweest als het allebei hoofdletters hadden moeten zijn, of allebei kleine letters. Niet dus. Het hoort zo en een ander woord bleek het fout gespelde woord te zijn.
Nou, dan heb ik er al de pest in. En dan moet rekenen nog.
Ik kan je verzekeren dat ik daar nooit de 100 % zal halen. De eerste drie sommen los ik meestal wel op. Maar de vierde is bijna altijd een rotsom.
En toen ik die van gisteren zag, werd ik al onwel. Echt een afgrijselijke som. Kijk zelf maar:

Twee treinen vertrekken op hetzelfde tijdstip: een sneltrein rijdt met een vaste snelheid vanuit A naar B, en een boemeltrein rijdt met een vaste snelheid vanuit B naar A.
Na enige tijd passeren zij elkaar bij X. Precies 1 uur na dat passeermoment bereikt de sneltrein zijn bestemming, terwijl de boemeltrein 4 uur na het passeermoment zijn bestemming bereikt.
De sneltrein reed keer zo snel als de boemeltrein.
(Je mag de tijdelijk lagere snelheden tijdens het starten en stoppen verwaarlozen.)

Tssss, alsof ik ooit aan die tijdelijk lagere snelheden tijdens het starten en stoppen gedacht zou hebben.
Enfin zoals ik zei, ik wás al chagrijnig dus ik dacht 'ga ik hier heel lang over nadenken, ga ik het tekenen, ga ik hulp vragen?'
'Nee, geen zin. Weet je wat? Ik vul gewoon wat in en dan is het klaar voor vandaag'.
En dat deed ik. Ik vulde gewoon wat in en klikte op verzenden.

Hahaha, laat dát antwoord nou goed zijn!!!

Jersey Boys

Een speciale dag voor ons, is 25 september.  Een dag die we ook meestal met een speciaal uitje vieren. Gisteren waren we naar de musical Jersey Boys, in Utrecht
Nou hadden we Jersey Boys al eens eerder gezien, in Londen. Dat wil zeggen een gedéélte van Jersey Boys hadden we gezien.
We kwamen toen op het nippertje aan bij het theater, waar bleek dat ik de kaartjes in het hotel had laten liggen. En zonder kaartjes mochten we er niet in, zelfs niet als ik mijn paspoort aan de kassa zou afgeven. Waarop echtgenoot onze kaartjes rennend is gaan halen, zonder boos te worden  en we uiteindelijk toch nog een flink deel van de voorstelling zagen. En er van genoten.
Dus nu wilden we de rest ook nog zien. Jersey Boys is het verhaal van Frankie Valli en The Four Seasons. Franki Valli, een jongen van Italiaanse afkomst uit een arme wijk. Door de muziek ontstijgt hij zijn milieu. Samen met zijn band scoort hij wereldhits en wordt beroemd, al heeft dat leven natuurlijk ook een prijs, die betaald moet worden.
Een beetje te hard vonden we de muziek soms, een beetje blikkerig. Maar wel mooi gezongen en goed gespeeld. Franki Valli stond bekend om zijn falsetstem en Tim Driesen, de hoofdrolspeler kan ook zo hoog zingen. Bijzonder.
Dus nu maar eens even een youtube filmpje van de echte Frankie Valli and the Four Seasons:

Spoonerisme

Toen Frits en ik vorig jaar voor het laatst mee op kamp gingen met mijn oude school, kregen we als bedankje een taalkalender. Elke dag een nieuw blad met een feitje of een spellingvraag of iets over de herkomst van een woord. Een cadeau waar ik dus nu al 9 maanden veel plezier aan beleef.

Vorige week zondag stond er bijv.  een stukje over een journalist die zei: 'Een slort kotvraagje nog'. Dat werkt op mijn lachspieren, kan ik niks aan doen.
Wij hadden vroeger een lerares Nederlands, mevrouw Starrenburg, en zij vertelde dat haar man zich wel eens per vergissing voorstelde als Barrensturg.
Dat veroorzaakte bij mij en een paar klasgenoten (ik zal geen namen noemen in dit geval) toen de slappe lach. En nu nog zit ik te grinniken.
Terug naar mevrouw Starrenburg. Ze zal er ongetwijfeld bij verteld hebben dat het verschijnsel een naam heeft, namelijk spoonerisme. Maar dat was ik vergeten. Door de taalkalender weet ik het weer.
Een spoonerisme is een verspreking waarbij binnen een woord of zinsnede letters of lettergrepen worden verwisseld. Genoemd naar een Engelse dominee, William Spooner, die berucht was vanwege zijn vele versprekingen.
'Let's drink to the queer old dean' zei hij en dat had moeten zijn 'let's drink to the dear old queen'.

Vandaag staat er op mijn kalender weer een leuke verwijzing. Naar deze site: http://www.nlterm.org/neoterm/lijst.htm
Daar vind je meer dan duizend nieuwe woorden van de laatste jaren. Leuk om even door te kijken en weer eens te constateren dat taal voortdurend verandert. 

G&G, met een beetje kleur

Digitaal fotograferen... eigenlijk doe ik dat nog niet zo lang. Ik denk dat het moment zo'n beetje samenviel met het moment dat ik ging bloggen. Ik kan rustig zeggen dat ik door dat fotograferen veel beter ben gaan kijken, veel beter ben gaan opletten. En dat heeft mijn leven echt verrijkt.
Toen, in het begin, maakte ik series. Mens in bedrijfskleding bijv. en mens en mobieltje en mens met hond. Die mobieltjesfoto's maakte ik stiekem, want je kunt nou eenmaal niet gaan vragen of je een foto mag maken als iemand aan het bellen is. Maar voor de andere foto's vroeg ik toestemming. En als zo'n hondenbaas dan vroeg waar het voor was, zei ik dat het hier een 'art project' betrof. Dan poseerden ze gewillig, hahaha.
En nu wil ik eigenlijk een paar nieuwe series starten. Eén tegelijk natuurlijk. Ik ben van plan de foto's van zo'n serie  op maandag te plaatsen. Ja, ik weet dat het vandaag dinsdag is, maar in het vervolg wordt het dus maandag. Het thema is:

Grauw en grijs, met een beetje kleur. 

Hier is de eerste foto. De foto ook waardoor ik op het idee kwam om deze serie te maken en waardoor ik weer een echte speurneus ben geworden.
Ik vind hem zelf erg leuk, maar kritiek is altijd welkom. Echt waar.

Bij Starbucks heet ik Amy

Zo het is gebeurd. Ge(Quae)gebeurd. Ik las mijn allereerste boek op een e-reader. En nu weet ik het zeker. Lekker makkelijk voor onderweg want het weegt niks en het is goed duidelijk, maar ik heb echt liever een boek.
Toen ik de e-reader kocht (een aanbieding van de Volkskrant en goed getest door de Consumentenbond), kreeg ik er vijf boeken bij. Dat was nog best lastig kiezen uit de vijfentwintig waar ik uit mocht kiezen, want de meeste kende ik al. Maar goed, ik kwam precies tot vijf en dit boekje vond ik erg leuk.
Els Quaegebeur woont (of woonde)  in New York en schrijft daarover. Haar naam is voor de Amerikanen onbegrijpelijk (with an A or like something else?) en dus maakt ze er maar Amy van. Bij Starbucks.
Ze ziet of hoort iets en gaat op onderzoek uit. Of ze beschrijft mensen in haar omgeving. Een zwerver bijv. of de zeer aparte schrijver Jeff.
Het is dus niet een doorlopend verhaal.  Echt veel nieuws over New York (ook mijn favoriete stad) haal ik er niet uit. Het is geen reisgids.  Maar wel de sfeer en bovendien is Quaegebeur vaak erg grappig. Dat wist ik al, want ze schrijft ook columns in het Parool.
En als je nu hier klikt, hier, kom je vanzelf terecht op zo'n grappige column. Weet je meteen waar ik het over heb. You bwieng joewien.
Lekker makkelijk toch zo hè?

Wat ik ook nog even wil zeggen...

... is dit: deze tekst zag ik gisteren op Facebook en ik heb hem daar gedeeld. Ik plaats hem hier ook nog even. Bedacht door Ida Bromberg.

Zullen we 't omdraaien? M'n belastinggeld naar onderzoek en bestrijding nare ziektes en dan mogen ze komen collecteren voor die vliegtuigjes.

There are always flowers

En zo is het maar net. Toch?








(foto gemaakt in Haarlem, maar nu ik dat opschrijf bedenk ik meteen dat dat er niets toe doet, haha)

Haken

Kijk en dit ben ik aan het haken.
Toen vorig jaar mijn dekentje voor Anna klaar was, had ik er wel weer even genoeg van.  Maar haken is toch wel een heerlijke bezigheid en ik had nog een paar knotten liggen dus ik dacht een colsjaal te gaan maken. Bleek dat de rode wol dunner was dan de roze. Grrrr.
Ik had de wol zeker een jaar geleden gekocht (Hema) en ik had geen bon meer, maar  mocht het toch gewoon ruilen. Erg netjes vind ik dat.
Dus nieuwe rode wol gekocht, maar die was wel heel erg knal. Dat zag ik in de winkel niet en op deze foto zie je het ook niet,  maar thuis wel. 't Was bijna neon en ik weet dat neon in de mode is, maar voor mij is het niks.
Wat nu? Ik kreeg een ingeving om de twee draden samen te haken. En dat verzachtte wonder boven wonder de kleur aanzienlijk. Zo wordt het wel wat denk ik. 't Schiet lekker op ook met naald 9!!! En voor de zekerheid heb ik er nog maar een paar knotten bij gekocht.

Waar moet dat heen met mij?

Zo'n beetje om half acht dacht ik: 'Nou even naar boven, tandenpoetsen en dan ben ik mooi op tijd'.
Op tijd voor het haakavondje bij  Lidwien, die overigens de mooiste dingen maakt en ze hier laat zien: klik.
Maar goed, ik kwam dus in de badkamer en keek in de spiegel. Hm, slap haar, bad-hairevening. Even kammen dan maar. Ja, zo kan het wel, als ik er nou een klein beetje lak op spuit, zit het voor vanavond misschien wel oké.
Beetje gespoten, maar het bleef slapjes. Dan  maar even flink spuiten.
Tja en toen, toen pas, rook ik het. In plaats van haarlak had ik een deodorant gepakt.
Ik heb er twee. De ene heet Neutral en is ook neutraal. Hij doet wat hij doen moet en je ruikt hem niet. De andere gebruik ik nooit, sterk geparfumeerd, ik denk dat het een juffencadeautje aan het eind van het jaar was.
En ja hoor, het was die andere die ik per vergissing over mijn haar had gespoten.  Sterk geparfumeerd dus en dat betekende dat ik als de sodemieter onder de douche moest om mijn haar te wassen. En daarna drogen. Ik heb haar dat niet snel droogt, dus dat duurde even.
Pfff, het was niet heel belangrijk om precies op tijd aan te komen in dit geval. Maar vervelend was het wel. Echt superstom ook.
'Oh', zei een van de haakdames nadat ik mijn verhaal had gedaan,'oh, dat had mij ook kunnen gebeuren'.
Kijk daar knapte ik al wat van op. Want spreekster was toch gauw vijfendertig jaar jonger.
'Beter zo dan dat je die haarlak in je oksel had gespoten', zei een ander. En daar knapte ik nog verder van op, want dat leek me eigenlijk ook.
Enfin, het werd een gezellige kletsavond en ik kwam tevreden thuis. Opgeschoten was ik ook nog.  Goede humeur weer helemaal terug.
Tot ik naar bed ging en ontdekte... dat ik mijn vest de hele tijd binnenstebuiten had gedragen!!!

Tag Along: Masculine

Tag Along, theme 4# Masculine.
You can find Tag Along here: click .
So the theme is masculine.
Well, I think this man is very, very masculine.
I used paper (Graphics 45), and a stamp. And a picture of course. Now I'm off to see the other submissions.

Verpleeghuis

Toen mijn lieve,  maar demente moeder in een verpleeghuis was opgenomen, vond ik de situatie al vaak verschrikkelijk. Ik zou een boek kunnen schrijven over wat ik daar gezien en meegemaakt heb en een vrolijk boek zou dat niet worden.
Mijn moeder heeft er drie jaar gezeten, tot ze overleed en dat was een bevrijding. Voor haar.
Tien jaar geleden was dat. En de situatie was toen al slecht. Op een dag waren er bijv. ineens geen bijdehandjes meer om vieze handen of gezichten mee af te vegen. Te duur. Maar washandjes waren er ook niet genoeg.
De demente ouderen in de 'huiskamer' van mijn moeder kregen eten voor hun neus gezet. Maar sommigen moesten echt gevoerd worden. Als er dan één hulp is voor acht mensen, ja dan wordt het eten koud. En dan wil zelfs een dement iemand niet meer eten. Dat probleem losten mijn man en ik op door mijn moeder iedere dag zelf te voeren. En vaak hielpen we ook iemand anders. Meer 'kinderen' deden dat hoor. Maar het was niet genoeg. Een magnetron leek ons een vrij simpele oplossing, maar daar was geen geld voor. We hebben er toen maar zelf een gekocht omdat we het niet aan konden zien. Enfin, twee kleine voorbeeldjes.
Dus het nieuws over die bestuurder met z'n 95.000 euro voor één maand werken, dat nieuws grijpt me echt aan. Want de situatie is sinds 2003 naar alle waarschijnlijkheid niet verbeterd.
De bestuurder is opgestapt lees ik. Goed zo. Ik hoop dat hij nooit meer een baan vindt.

Blue Jasmine

Lekker 's middags naar de film. Het blijft leuk!!!
En dan de film: Blue Jasmine. Ik houd eigenlijk helemaal niet van Woody Allen, maar ik vond dit een zeer geslaagde film met een prachtige rol van Cate Blanchett als Jasmine.
Jasmine is failliet, alleen, drinkt en slikt pillen. Ze wás rijk en had alles wat haar hartje begeerde. Ze is echter alles kwijt en  moet van ellende bij haar zus Ginger gaan wonen. Die zus woont in een armoedig huis en heeft een foute vriend in Jasmines ogen.
Even lijkt alles zich ten goede te keren, maar...
Ik vond het erg knap hoe we door middel van bijna ongemerkte flashbacks, zien wat er in het verleden is gebeurd.
De film wordt geafficheerd als een komedie. Wel, in mijn ogen was het dat niet. Misschien een zwarte komedie.
De moeite waard!

De roman in de viool

Gelezen: De roman in de viool.Van Natasha Solomons.

Het verhaal speelt zich af vóór en tijdens de Tweede Wereldoorlog. Elisa Landau, een joods meisje uit de zeer gegoede klasse in Wenen, vertrekt als dienstmeisje naar een Engels landhuis. Haar zus gaat naar Amerika en haar ouders, de schrijver Julian Landau en zijn vrouw, de zangeres Anna, blijven achter en wachten op uitreisvisa. Ze hopen allemaal dat ze binnen een paar maanden weer samen zullen zijn. Julian geeft Elisa zijn laatste manuscript mee in een viool.

Het boek vond ik aardig, maar meer ook niet. Soms wat onwaarschijnlijk.  Het boek heeft wel de sfeer van het oude Engeland en dat maakte dat ik het niet weg kon leggen. Al las ik sommige stukken erg oppervlakkig, benieuwd naar de afloop. Toch zitten er wel een paar leuke kantjes aan. 

Aan het eind van het boek speelt  het muziekstuk dat je in het filmpje hieronder hoort een rol. Dát vind ik leuk. Een wals, als ik het goed begrepen heb speciaal voor dit boek gecomponeerd. Door Jeff Rona.

Wat ik verder leuk vind en interessant, is dat het verhaal speelt in Tyneford.  Daar ligt het landhuis waar Elisa gaat werken.
Maar in het echt is dat het spookdorp Tyneham, aan de kust van Dorset. 
Honderden jaren verliep het leven hier op dezelfde manier. Met een groot huis en een landeigenaar, mannen die visten in de baai en vrouwen die het land bewerkten of in het grote huis werkten. Een afgelegen plek. Halverwege de Tweede Wereldoorlog veranderde echter alles. Want het landgoed werd gevorderd als militair terrein en de bewoners moesten binnen een maand vertrekken. De meesten gingen ervan uit dat ze wel weer snel terug zouden keren en maakten hun moestuin vast klaar voor de lente. De dorpelingen prikten voor ze vertrokken een briefje op de deur van de kerk voor het leger: Behandel onze kerk en onze huizen met zorg. We hebben onze huizen verlaten om de oorlog te winnen en in vrijheid te kunnen leven. Maar we keren terug en dan zijn we dankbaar omdat u ons dorp goed hebt behandeld.
Dat is niet gebeurd, het dorp werd niet goed behandeld en  het gebied werd na de oorlog niet vrijgegeven en is tot vandaag militair terrein. De huizen veranderden in ruïnes, maar het landschap is onveranderd gebleven.
Kijk en nu zou ik toch zo graag eens gaan kijken, daar in Tyneham. Echt. Misschien doen we het wel eens.

Blogcadeautjes

Tijd om eens even te laten zien wat voor verrassingen ik de laatste tijd op mijn deurmat vond.
Om te beginnen deze superleuke Roodkapjekaart. Jacqueline, die ik ken van het bloggen stuurde hem. Zomaar! Ja en nu schrijf ik 'Jacqueline die ik ken' maar eigenlijk ken ik haar helemaal niet. Niet persoonlijk, we hebben elkaar nog nooit gezien of gesproken. Maar ik volgde haar toen ze nog blogde en altijd de meest fantastische tuinfoto's en foto's van haar kleurrijke interieur liet zien. En zij volgt mij, ook via Facebook. Daardoor heb ik echt het gevoel dat ik haar ken.Dankjewel, Jacqueline.
Dan ontving ik een herfstpakketje van Anja. Die ken ik ook niet persoonlijk en ik ben nog maar net volger van haar blog geworden: http://allerleidraadjes.blogspot.nl/

Leuk hè, ik vond vooral die paddestoeltjes erg leuk. Anja,dankjewel.
En tenslotte won ik een hoesje voor mijn telefoon. Daarvoor had ik mijn verhaaltje van de gewonnen rollade opgeschreven, ik geloof dat ik het hier ook wel eens heb verteld. Hoe dan ook het was bij Esther Vuysters die ik al lange tijd volg. Zij blogt over van alles en nog wat en is vaak erg grappig.

Ook Esther dankjewel en haar blog vind je hier:  http://esthervuijsters.nl/  

Hoogtevrees in Budapest

Ooit in Rome, lang geleden, was ik net verliefd geworden op Frits. En ik wist nog niet of dat wederzijds was. Ik wist wel dat ik in zijn buurt wilde blijven wat er ook gebeurde. Dus toen hij besloot de Sint Pieter te beklimmen, beklom ik bibberend van ellende ook de Sint Pieter. Waarschijnlijk heb ik toen ook, met mijn rug tegen een muur en nog steeds bibberend, een foto gemaakt.
Want... hoogtevrees is echt geen aanstellerij. Echt niet.
En nu volgde ik mijn echtgenoot weer. Deze keer beklommen wij de Szent Istvánbasiliek. Een prachtige kerk in Budapest. Er was wel een lift, maar het laatste stukje moest toch echt per trap. Vre-se-lijk.
Ook nu liep in een ronde met mijn rug tegen de muur. Zie je dat balkon? Nou daar dus.

En weer maakte ik een bibberfoto. Helemaal scheef is-ie. Van de zenuwen. Zie je wel?

Een dag later woonden we in deze basiliek een concert bij. Het Requiem van Mozart werd uitgevoerd in de mooi verlichte kerk. Maar om eerlijk te zijn, hadden we allebei een houten kont na afloop.

Terror Háza - House of Terror

Andrássy Út is een prachtige laan, een boulevard. Onder deze laan werd de eerste metro in Europa aangelegd. De laan is breed en lang en er staan prachtige huizen.
Maar dit huis, nr. 60, is een ander verhaal. Het is nu een museum, maar het was ooit het hoofdkwartier van de nazi's en later het hoofdkwartier van het communistisch regime. De KGB van Hongarije zeg maar.

Nu dus een museum: Terror Háza, House of Terror. En Terror was het in beide periodes. Je kunt het je bijna niet meer voorstellen als je nu door die prachtige stad loopt. Maar ja, twee jaar geleden liep ik in Syrië en had nooit kunnen bedenken wat daar allemaal zou gaan gebeuren.
Enfin: in het museum allerlei herinneringen aan de tijd van het fascisme en van het communisme. En het is ook een herdenkingsplek voor de slachtoffers

 Ik was onder de indruk. Veel foto's, filmpjes waarin overlevenden vertellen over wat ze is overkomen. Je ziet de cellen, de folterkamers, de galg. En je kunt de angst bijna voelen.
Toen we al thuis waren las ik ergens dat Hongarije in dit museum teveel als slachtoffer wordt gezien, terwijl ze er zelf ook wat van konden. Toch was Hongarije het eerste land dat in opstand kwam tegen het Stalinistisch regime en velen hebben dat met de dood moeten bekopen. Het standbeeld van de premier in die tijd: Imre Nagy , hebben we ook gezien. Hele klassen schoolkinderen kwamen er langs. Ze wilden op de foto bij het beeld en aaiden zijn arm. Ook Imre Nagy overleefde de opstand niet. En ook hij wordt herdacht op de buitenmuur van dit museum.

Tag Along: Polkadots

Mijn tweede bijdrage aan de Tag Along Challenge. Klik .Het thema is vast wel duidelijk: stippels (polkadots). Ik maakte de tag van stof en gebruikte verder papier. Paper on fabric.
Ik hou van stippels en van streepjes. En tegenwoordig ook van de combinatie stippel/streep.
Kleindochter had vorige week een gestippeld broekje aan met een gestreept shirtje en het stond enig.
Maar dat was veertig jaar geleden 'not done'. Sommige kleurencombinaties konden toen ook niet. Knalblauw bijv. met knalgroen. Of oranje met roze. En nu wel. Tja er verandert wel eens wat!

Egon Schiele

Toen we in Budapest op de tram de aankondiging van deze tentoonstelling zagen, wilde ik er eigenlijk meteen wel naar toe. Maar ja, het was de eerste dag, prachtig weer en om nou meteen een museum in te duiken...
Toen we aan het eind van de week langs het bewuste museum kwamen hield niets ons meer tegen. (Bovendien werd er reclame gemaakt voor de afdeling Hollandse meesters en die wil Frits altijd zien in welk museum waar ter wereld dan ook, dus waren we allebei geïnteresseerd).
Het werk van Schiele is wel heel bijzonder vind ik. Ik bedoel als je eenmaal wat van hem hebt gezien, herken je het altijd en overal.
Een expressionistisch schilder die maar 28 jaar is geworden. Hoe treurig is dat. Hij stierf in 1918 aan de Spaanse griep, evenals zijn vrouw die zes maanden zwanger was.
Hij had niet zo'n leuk leven voor zover ik weet. Zijn ietwat erotische schilderijen werden in die tijd natuurlijk niet overal gewaardeerd. Schiele woonde een tijd ongehuwd samen met een model en werd daardoor uit zijn woonplaats gejaagd. Zijn vader stierf toen hij vijftien was en hij kon niet goed met zijn moeder overweg. Hij werd wel gewaardeerd door vakgenoten gelukkig.
Van Schiele en van zijn collega's uit die tijd hing er veel op de tentoonstelling. Ik vond het mooi. Erg mooi zelfs en zoals ik al zei: heel bijzonder.

 

En die Hollandse meesters? Er was echt veel te zien. Hoe dat allemaal in Hongarije terecht is gekomen?

Szechenyi Furdo

De eerste foto heb ik eventjes gepikt van de site van Szechenyi Furdo, een van de badhuizen van Budapest. Om aan te geven dat het niet zomaar een badhuisje is. Het is echt ontzettend groot.
Normaal gesproken ga ik nooit naar een zwembad omdat ik een tamelijk heftige chloorallergie heb. Maar hier zijn binnen thermaalbaden en ik vond in Budapest moet je dat dus wel eens doen. De stad staat oa. bekend om haar badhuizen. Je kunt kiezen uit drie. We hebben ze alle drie gezien en alle drie waren ze prachtig. Maar deze lag makkelijk op onze route, vandaar. Het lijkt allemaal een beetje vergane glorie, maar toch ook wel modern aangepast. Dit zijn bijv. de kleedhokjes, tevens kluisjes:

Je krijgt een polsbandje waarmee je de zaak kunt openen en sluiten. Veel ruimte. We kregen een uitgebreide rondleiding met aanwijzingen over hoe het zit met de verschillende baden en temperaturen, hoe lang je er in mag, waar de sauna's zich bevinden enz. En er werd me meerdere keren verzekerd dat er echt geen chloor in zit.
Eigenlijk vind ik dat dan ook weer een beetje vies. Ik ben iemand die na het sporten niet graag met andere mensen onder de douche gaat; ik vind het niet aantrekkelijk om in andermans soppie te staan. Maar goed, ik had nu eenmaal a gezegd.

En ik vond het heerlijk. Dat warme water. Vervolgens heel stoer weer even in koud water, maar dan daarna weer heerlijk warm. Je hangt of zit een beetje aan de kant, of je zwemt een klein stukje. Ik vond het echt heerlijk. Zelfs van de sauna heb ik genoten en daar kan ik normaal gesproken ook niet tegen. Alle tijd om mensen te bestuderen ook. Die 'gekwelde' gezichten in het koude bad en de totale ontspanning daarna in het warme water. Echtparen die er al keuvelend hun zondagmiddag doorbrachten, giechelende tieners, dik, dun, alles door elkaar. Een dame met een hoedje op en een meneer die de krant las in het water. Helaas heb ik daar geen foto's van kunnen maken.
Tussendoor een fruithap in een ruimte naast een zonneterras.

Na afloop, geen vlekje te bekennen, zelfs niet een heel klein pukkeltje. Ach hadden we hier maar een thermaal bad.

Nog een keer de rommelmarkt.

Ik was nog niet helemaal klaar met de Budapester rommelmarkt. Want kijk, ik kocht er ook nog deze retro brillenkoker. Ik vind hem helemaal geweldig en ja, ik kan wel een paar brillenkokers gebruiken met een leesbril (en voor de zekerheid nog een paar) en een zonneleesbril en een zonnebril en een gewone bril.
En dan kocht ik ook nog een verzamelingetje hertjes. Ze lagen me echt aan te kijken. Zodanig dat ik ze niet kon laten liggen. Ja, ik weet het, ze zijn verschrikkelijk lelijk. Maar ja, zo allemaal bij elkaar staan ze toch heel leuk op mijn aanrecht.

Trouwens als ik er genoeg van heb, verkoop ik ze zelf ook weer. Op een rommelmarkt natuurlijk. Of ik geef ze weg. Je kunt je vast opgeven hoor!
Er waren nog veel meer leuke zaken. Een heel leuk kannetje om bloemen in te zetten. Maar dat laat ik nog wel eens zien als er ook echt bloemen in staan.
Maar toch... het allerleukst is het toch om naar mensen te kijken.

Borduren

Oh oh, er wordt wat afgeborduurd in Budapest. En misschien wel in heel Hongarije. Dat weet ik niet. Deze twee dames hadden het in ieder geval naar hun zin.

Natuurlijk, ze wilden hun werk graag verkopen, maar ze waren er ook trots op en lieten het nog steeds graag zien, toen ik al had gezegd dat ik het niet ging kopen. Ze zaten daar heerlijk aan de rand van de stad, een beetje in de schaduw. En maakten echt mooi werk. Zo'n kleed kostte ongeveer 10 euro, maar dan in forinth natuurlijk. Dat is bijna voor niks als je bedenkt wat een werk er in zit.

Maar ja, dan komt het oude zinnetje weer naar boven, dat iemand mij ooit meegaf op een reis. Die vrouw die altijd zei: Hoe zal het in Culemborg staan?
Genoeg om mij tegen te houden
Maar mooi was het, evenals het hoofd van de borduurster:

Overal in de stad werd van alles op borduurgebied verkocht. Bloesjes, tafelkleden dus, jurkjes, pyjama's tassen, onderzetters, kleine kleedjes. Enfin, kijk maar:

Retrocafé met een knipoog?

'Het 'mag' weer: met een knipoog terugkijken naar het communistische verleden van Hongarije'. Zo stond het in ons 100% Budapestboekje. En dus kwamen we terecht in Táskarádio Eszpressó. Een café volledig retro ingericht met foto's uit die tijd.
Het zag er superleuk uit. Die kleuren alleen al. We waren een beetje moe van een lange wandeling en dronken hier even wat.
Maar toch twijfel ik of er over deze periode geknipoogd moet worden. Een paar dagen later bezochten we het museum Terror Haza. Het hoofdkwartier van de geheime politie gedurende de communistische periode. Hier viel heel weinig te knipogen. Ik kom er nog op terug!

Mode (1976) van de rommelmarkt

Echt de allerleukste rommelmarkt waar ik ooit geweest ben, was in Budapest. En ik heb heel veel ervaring hoor. Hij was in een groot park en wordt iedere week gehouden op zaterdag en zondag. Geen kramen, mensen op een kleedje met spulletjes. Heel veel mensen met een kleedje en met heel veel spulletjes.
Als ik daar zou wonen zou ik zeker iedere week gaan. Ik heb niet heel veel gekocht, want je moet het natuurlijk allemaal meesjouwen en de controle op het gewicht van onze koffers was streng. Maar dit alleen was al zo leuk.
Wacht ik doe gewoon nog een plaatje van het boekje dat ik kocht! Het was echt een boekje trouwens, geen tijdschrift. Er zaten ook geen patronen bij. Alleen tekeningen van de mode in 1976.

De mensen waren trouwens (zoals we overal in Budapest ervaarden) buitengewoon vriendelijk, vrolijk en beleefd. Niet boos of nukkig als je alleen maar wilde kijken. Super was het.
Het is maar anderhalf uur vliegen, maar echtgenoot denkt niet dat we volgende week of volgende maand of volgend jaar weer gaan.

Budapest 1

Tja... Budapest.... Ik heb het niet vaak, maar ik weet echt niet waar ik nu eens mee zal beginnen. Eerst maar eens even vertellen dat ik het een geweldige stad vond.
Maar juist daardoor heb ik meer dan 450 foto's gemaakt. Meestal heb ik mijn laptop mee op zo'n reis en dan vind ik het prettig om 's avonds de gemaakte foto's van de dag te verwerken en te bewerken indien nodig.
Maar ik had geen laptop mee en dus zit ik nu aan te hikken tegen die foto's. Nou laat ik maar eens gewoon beginnen met een paar foto's die ik zelf leuk vind.
Deze bijv. :

Leuk hoor, een paar kletsende oude mannetjes bij de metro. Maar je ziet de vioolkist op de achtergrond en dat geeft aan dat er overal muziek gemaakt wordt. Op straat en in restaurants. Veel viool, veel cimbaal. Erg leuk. En een bepaalde mate van originaliteit ook. Want kijk zou je deze schoenen verwachten bij zo'n meneertje? Maar hij had ze echt aan en was erg trots toen ik er een foto van maakte.

En dat brengt me op de vriendelijkheid en de beleefdheid van de mensen in Budapest. Opvallend vriendelijk en beleefd. Heel prettig. En gastvrij is men ook. Want zeg nou zelf, waar ter wereld liggen kussentjes klaar op de trappen van een museum? Ik heb het nog nergens gezien. Mensen gaan altijd op trappen zitten en soms worden ze weggestuurd en soms wordt het toegestaan. Maar kussentjes? Leuk!

Nou ik ben begonnen. Pfff. Wordt vervolgd (alleen weet ik nog niet wanneer!)

Wildbreien

Nou, wildbreien kun je het eigenlijk niet noemen. Het is erg netjes gedaan. Toch wordt het wildbreien genoemd. In Hoorn zijn beelden en bomen en lantarenpalen versierd met brei/haakwerk. En dat ziet er heel vrolijk uit.

Ik heb al eens eerder gepost over dit beeldje: Naar Blokkertje toe. Het is altijd al een leuk beeld, maar nu nog leuker vind ik.  's Avonds wordt deze versiering er af gehaald, want anders is er de volgende dag niet veel meer van over. Jammer is dat toch...

Tag along

Mandy heeft een nieuwe challenge blog bedacht. Maak een tag. Alles is toegestaan, als het maar een tag is en je je houdt aan het thema. Dat vind ik leuk, het is weer eens iets anders dan een atc. En een tag kun je altijd gebruiken aan een cadeautje.
Je vindt Mandy's blog hier: http://tagalongchallenge.blogspot.co.uk/
Het onderwerp deze week is : Birds.
Deze tag heb ik gemaakt. Het zwartwitte blad waar de tag op ligt is trouwens een blad uit een kleurboek voor grote mensen. Dat boek, getiteld Secret Garden,  ligt al heel lang op me te wachten, maar het is er nog niet van gekomen. Echt, iedere dag is te kort!!!!!
Ik vertoon overigens  uitstelgedrag. We zijn nl. net terug van een weekje Budapest  en ik wil eigenlijk gaan bloggen over die stad, maar dan moet ik foto's gaan uitzoeken en dat komt er nog niet meteen van.
Dus ja, logisch, dan eerst maar gaan rommelen met papier en inkt en lijm (en een bende maken, die dan weer moet worden opgeruimd).
Verder wachten de tuin en de schuur op aandacht en ik MOET gaan hardlopen en lijnen. Aan de slag dus! Lopen!

Beeldje

Wat het precies is weet ik niet hoor, een vaasje of een beeldje?
Maar het maakt me niet uit, ik ben er al tijden helemaal weg van. Dit dametje met de gouden vogel op haar hoofd en het blauw-witte konijntje in haar arm. In haar hart kan een bloem. Kán, maar het hoeft niet.
Ze is van Lammers en Lammers en er zijn een heleboel verschillende, ook jongetjes. Ik vond haar het allerleukst.
Echtgenoot vindt er helemaal niks aan. Maar ze mag toch in de kamer. Dat is ook liefde. Toch?

Hndschds

Geen idee wat je hier ziet hè. Ja, een superleuk ouderwets stofje. Dat is wel duidelijk. Ik had de titel expres een beetje onduidelijk gemaakt. Kon je even raden.
Maar zo is het wel genoeg.
Het is de bekleding van een handschoenendoos. Handschoenendoos? Ja,  dat is een doos waar dames vroeger hun handschoenen in bewaarden. Logisch toch. Scroll maar even een stukje naar beneden, dan zie je er twee.

De bovenste is nog van mijn moeder geweest.
Het is gek, ik heb alles van mijn ouders na hun dood op moeten ruimen. En omdat ik geen broers of zussen heb moest ik helaas over alles, maar dan ook echt over alles een beslissing nemen.  Sommige dingen doe je natuurlijk nooit weg. Maar heel veel bewaren kon ik ook niet jammer genoeg. Ons huis is niet heel groot en met drie kinderen hadden we al genoeg spul van ons zelf.
Deze handschoenendoos mocht niet weg.
Mijn moeder heeft hem heel vroeger misschien gebruikt voor het doel waar hij voor was, maar in mijn tijd bewaarde ze er sieraden in. Ik vond het als kind heerlijk om in die doos te rommelen.
Je ziet dat de doos totaal verschoten is en op sommige plaatsen is de stof een beetje versleten. Ik had al eens een prachtig stofje gekocht waarmee ik de doos opnieuw wilde bekleden. Maar ik durf het niet aan. Zo handig ben ik niet. Ik ken ook niemand die dit goed zou kunnen.
Dus staat de doos er. Hij ruikt nog steeds een beetje naar mijn moeder.
De blauwe doos vond ik op een rommelmarkt. Het prijsje staat er nog op. V&D:  2,75.
Ik heb er iets meer voor betaald, want ik vind hem zo leuk. Dus nu staan er twee.
Alleen die tweede ruikt niet naar mijn moeder...