Ooit in Rome, lang geleden, was ik net verliefd geworden op Frits. En ik wist nog niet of dat wederzijds was. Ik wist wel dat ik in zijn buurt wilde blijven wat er ook gebeurde. Dus toen hij besloot de Sint Pieter te beklimmen, beklom ik bibberend van ellende ook de Sint Pieter. Waarschijnlijk heb ik toen ook, met mijn rug tegen een muur en nog steeds bibberend, een foto gemaakt.
Want... hoogtevrees is echt geen aanstellerij. Echt niet.
En nu volgde ik mijn echtgenoot weer. Deze keer beklommen wij de Szent Istvánbasiliek. Een prachtige kerk in Budapest. Er was wel een lift, maar het laatste stukje moest toch echt per trap. Vre-se-lijk.
Ook nu liep in een ronde met mijn rug tegen de muur. Zie je dat balkon? Nou daar dus.
En weer maakte ik een bibberfoto. Helemaal scheef is-ie. Van de zenuwen. Zie je wel?
Een dag later woonden we in deze basiliek een concert bij. Het Requiem van Mozart werd uitgevoerd in de mooi verlichte kerk. Maar om eerlijk te zijn, hadden we allebei een houten kont na afloop.
2 opmerkingen:
Hoogtevrees...ik weet er alles van en vind je dan ook reuze dapper.
Wij hebben deze hem alleen vanaf de grond bekeken :-)
Je houdt ook na al die jaren heel veel van Frits, dat is wel duidelijk!
Een reactie posten