Verpleeghuis

Toen mijn lieve,  maar demente moeder in een verpleeghuis was opgenomen, vond ik de situatie al vaak verschrikkelijk. Ik zou een boek kunnen schrijven over wat ik daar gezien en meegemaakt heb en een vrolijk boek zou dat niet worden.
Mijn moeder heeft er drie jaar gezeten, tot ze overleed en dat was een bevrijding. Voor haar.
Tien jaar geleden was dat. En de situatie was toen al slecht. Op een dag waren er bijv. ineens geen bijdehandjes meer om vieze handen of gezichten mee af te vegen. Te duur. Maar washandjes waren er ook niet genoeg.
De demente ouderen in de 'huiskamer' van mijn moeder kregen eten voor hun neus gezet. Maar sommigen moesten echt gevoerd worden. Als er dan één hulp is voor acht mensen, ja dan wordt het eten koud. En dan wil zelfs een dement iemand niet meer eten. Dat probleem losten mijn man en ik op door mijn moeder iedere dag zelf te voeren. En vaak hielpen we ook iemand anders. Meer 'kinderen' deden dat hoor. Maar het was niet genoeg. Een magnetron leek ons een vrij simpele oplossing, maar daar was geen geld voor. We hebben er toen maar zelf een gekocht omdat we het niet aan konden zien. Enfin, twee kleine voorbeeldjes.
Dus het nieuws over die bestuurder met z'n 95.000 euro voor één maand werken, dat nieuws grijpt me echt aan. Want de situatie is sinds 2003 naar alle waarschijnlijkheid niet verbeterd.
De bestuurder is opgestapt lees ik. Goed zo. Ik hoop dat hij nooit meer een baan vindt.