Portret

Kijk, dit is Martine.
Ze maakte dit portret zelf  tijdens haar opleiding tot portretschilder en ik vind het hartstikke mooi.
Ik ging gisteren kijken bij haar eindexamenexpositie. Zulke dingen vind ik altijd leuk, dus toen Martine me uitnodigde voor deze gebeurtenis, ging ik.
Martine blogde vroeger, in mijn begintijd. Ik geloof dat ze dat nu niet meer doet, maar in ieder geval ken ik haar door het bloggen. We hebben elkaar één keer ontmoet, hier bij mij thuis, maar dat is ook al weer jaren geleden.
En nu zien we af en toe iets van elkaars leven op Facebook.
Er hing op deze expositie ook werk van collegaleerlingen, echt mooi werk. Dat moet wel een goede opleiding zijn lijkt me: De Portretschool Amsterdam olv. Liesbeth van Keulen

Zo ziet Martine er in het echt uit. En ik heb een beetje de pest in want het schilderij rechts achter haar vond ik erg leuk, maar ik kan het niet goed laten zien vanwege de schittering op het glas. Echt irritant, maar ja niks aan te doen.

 

Jaren geleden won ik bij een soort puzzel op Martines blog, een klein schilderijtje van haar, voorstellende een kopje gevuld met Engelse drop. Het heeft jaren in mijn gang gehangen, ik vond het zo'n leuk dingetje. Dat was geen portret natuurlijk, maar ik kon nu wel heel goed zien wat een enorme groei Martine heeft doorgemaakt.
En zo hadden we een leuke middag. Want ook de buurt waar de expositie was, nl rond het Wilhelmina Gasthuis leek ons de moeite waard om eens te verkennen. Dat doen we een andere keer.

Klaprozen

Klaprozen, ik hou er van. Van alle veldbloemen trouwens. Ik vind het prachtig zo'n volle berm met van alles.
Toch heb ik een vrij treurige herinnering waar klaprozen een rol in spelen.
Ik was denk ik een jaar of zeven toen mijn tante Hennie op bezoek zou komen. Zij was helemaal geen echte tante, maar ik noemde haar zo. Ik had haar heel lang niet gezien, misschien wel een jaar. Ik was dol op haar. En nu zou ze komen.
Mijn moeder zei 'weet je wat, ga haar maar buiten opwachten. Kan niet missen, ze komt met de bus'.
Dat deed ik natuurlijk en onder het wachten plukte ik een prachtig bosje klaprozen voor haar.
Het wachten duurde erg lang en toen tante Hennie eindelijk kwam, was dat boeket denk ik helemaal verlept. Maar dat zag ik niet. Ik gaf het haar en hand in hand met tante Hennie liep ik naar huis.
Net voor we naar binnen gingen zei ze: 'ach, die klaprozen zijn niet echt mooi meer en dat wordt niet meer beter in een vaasje, dus ik laat ze hier maar liggen'.
Ze legde ze ergens in de berm en ging mijn ouders begroeten.
Het werd heus nog wel gezellig. Ik kreeg een cadeautje en er was taart. Maar de ware vreugde wilde niet meer komen.
En toch houd ik van klaprozen. Nog steeds!

 

En mijn kleindochter ook!

Kleur je dag

Gisteren was ik in een boekwinkel. Alleen voor een postzegel natuurlijk hè, want ik koop geen nieuwe boeken meer.
En daar zag ik dit:

Kleurboeken voor volwassenen. Dit is slechts ongeveer een vierde deel van de tafel die echt stampvol lag met verschillende kleurboeken voor volwassenen. En voor senioren. Ha, alsof dat geen volwassenen zijn. Maar dit terzijde.
Ik wist dat ze bestonden. Sterker nog, ik heb er zelf ook een. Gekregen, maar nog nooit gebruikt. Het mijne heet: De Geheime Tuin.
Het moet toch wel een soort rage zijn, want anders beginnen die uitgevers er niet aan zou ik denken. En lag een winkel in Amsterdam Noord er toch niet zo vol mee.
Leuk hoor, het lijkt me een bijzonder relaxte hobby. Zo Zen! Radio aan, pot thee erbij en lekker kleuren.
't Is dat ik al zit te Atc-en, ook zeer relaxt. Maar als ik daar nou eens genoeg van heb, ga ik toch echt eens beginnen in De Geheime Tuin! Kleur je dag!

Horror

The Sound of Music, een film die ik tig keer zag. De musical zag ik vaker dan één keer. Ook was ik een keer naar de meezing-Sound of Music. Hilarisch was dat. Echt tranen gelachen.
Je zou dus wel kunnen zeggen dat ik fan ben.
En nu zag ik de Sound of Music Horror trailer. Gewoon wat beelden uit de film, maar dan zo gemonteerd dat het best een horrorfilm zou kunnen zijn. Niet alleen de montage zorgt daarvoor, maar  ook de muziek die er achter gezet is. Vooral de muziek denk ik.
Echt grappig dit: klik
Natuurlijk krijg ik nu weer zin om de echte film te zien. Maar...  ik beheers me!

De kikkerprins

Nóg een leuk boekje. Ook niet in een boekwinkel, maar bij Ikea. En ook dit boekje is voor Anna.
Het kostte maar 3,99 en ik vond de plaatjes zo schattig. De tekst is van Ulf Stark en de tekeningen van Silke Leffler.

Prinses Klara verveelt zich, maar 'Gelukkig',  zegt haar vader de koning, 'gelukkig,komt Prins Karl logeren, want zijn ouders moeten op reis'.
Karl en Klara hebben het heel gezellig, maar het mag niet te leuk worden. Want als Karl helemáál gelukkig is, zal hij door een bezwering van een fee bij zijn geboorte, in een kikker veranderen.
Je begrijpt: Karl wordt heel gelukkig en dat betekent dat hij in een kikker verandert. Alleen als hij door een prinses wordt gekust zal hij weer prins worden. Maar er zijn duizenden kikkers, hoe kan Klara hem herkennen?
Gelukkig lukt dat toch. Klara herkent Karl aan zijn mooie gekwaak.

Op dat moment verandert de fee in een wolk en vanaf die dag leven Klara en Karl zo gelukkig als ze zelf willen. Karl zingt met zijn mooie stem heel vaak voor Klara. En heel af en toe komt er een klein kwaakje tussendoor.

Pepernotenspeciaalzaak

Pepernoten wil ik eigenlijk de dag ná Sinterklaas al niet meer eten. Maar als ze in augustus al in de winkel liggen -  wat ik echt belachelijk vind - , wil ik ze eigenlijk wel proeven. Dat doe ik dan niet, ik beheers me een paar weken en dan ga ik voor de bijl. Erg jammer.
Dus het is maar een geluk dat ik na Sinterklaas niet meer hoef. Hetzelfde geldt voor paaseitjes trouwens. Ik ben er gek op, maar na Pasen niet meer.

Om op de pepernoten terug te komen, als je nu wel het hele jaar wilt genieten van deze lekkernij, dan kan dat. Er is een pepernotenspeciaalzaak geopend in Amsterdam. In de Van Woustraat. op nr. 101. Er zijn meer dan 35 soorten pepernoten te vinden: gewone, maar ook met yoghurtsmaak of gember of kaneel, stroopwafel, sinaasappel of cappuccino. En verder ook taaitaai en speculaas.
www. pepernotenfabriek.nl
Ik had er al een tijd geleden over gelezen, dus toen we vorige week gingen kijken, omdat ik het idee zo grappig vind, was er al een en ander veranderd. Er werd nu ook yoghurt verkocht en granola.
Snap ik, ik kon me ook al niet voorstellen dat een winkel van alleen pepernoten kan bestaan.
Maar wat ik stom vond was dat je niet goed kon proeven. Ik bedoel het zou toch een kleine moeite zijn om uit alle zakjes een paar pepernoten in een bakje te doen. Of gewoon op wens van de klant er een of twee uit te halen.
Er lag alleen Tiramisu om te proeven en die nootjes vond ik niet lekker. Maar ik hou ook niet van Tiramisu, dus dat lag vast aan mij.
Enfin, uiteindelijk besloten we tot sinaasappelsmaak. En ook die vielen tegen. Beetje muffig.
Nou ja, voortaan houd ik het weer gewoon op kruidnoten.  Maar niet in mei!

Tuinvrouw

Deze lieve kleine tuinvrouw vond dat de radijsjes nu toch maar eens geoogst moesten worden.
De radijsjes van de moestuinzaadjes bedoel ik natuurlijk.
En daar had ze gelijk in. Want als ze nog groter worden zijn ze denk ik niet meer zo lekker.
Deze was heerlijk. Vond ik. Anna vond van niet, maar ja, ze proefde ze ook al voordat ze afgespoeld waren. Als je goed kijkt zie je aarde nog op haar gezichtje.
Ha, mijn eerste radijs!!!

Verrassing

Een paar weken geleden had ik Ingrid een cadeautje gestuurd. Zomaar, omdat ik graag haar blog lees en daardoor weet dat ze gek is op ezels. Dat vind ik leuk, ik houd zelf ook van ezels. Ik had een Gouden boekje over een ezeltje en dat stuurde ik haar.
Ingrid was er erg blij mee, verzekerde ze me. En ze zei dat ik mijn brievenbus in de gaten moest houden. Ik verwachtte een leuke kaart en ik ben dol op post, dus dat deed ik. Dat doe ik trouwens altijd.
Kwam er toch een heel groot pak, vorige week. Met de inhoud die je hierboven ziet. Maar liefst drie boeken, van drie Vlaamse schrijvers. Ingrid woont in België, vandaar.
En daarbij nog eens twee supermooie 'onderleggertjes', zoals Ingrid ze noemt. 'Altijd handig', schrijft ze erbij, 'al is het maar om onder een bloempotje te leggen'.
Nou mooi niet! Als ik ze onder een bloempotje leg zie je ze niet goed genoeg naar mijn zin. En ze
zijn juist zo mooi. Zo supermooi gehaakt. En dan dat schattige kaartje eraan met dat kleine vogeltje.

Ha, ik leg ze voorlopig goed in het zicht. Met niks erop!
Lieve Ingrid, heel erg bedankt. Het was en is een superleuke verrassing.
(Ook nog bedankt voor het oplossen van mijn blunder, misschien dat ik daar nog eens over blog onder het label 'Ouder worden'. Maar misschien ook wel niet, hihi!)

De waarheid over de zaak Harry Quebert

Wow, wat een boek dit.
Een page-turner van meer dan zeshonderd bladzijdes. Dat is nog eens wat.
Ik las dat bij het verschijnen van  dit boek het gezeur over literatuur versus lectuur weer is opgelaaid, maar dat interesseerde mij al nooit zo erg.
Dit is echt een heel bijzonder boek vind ik. Een aanrader!!
Heel spannend en je wordt voortdurend op het verkeerde been gezet over die waarheid uit de titel. Je denkt dat je het weet, maar mooi niet!
Het verhaal is nogal ingewikkeld (maar heel goed leesbaar), dus ik neem voor het gemak even de omschrijving van de achterflap over:
New York, voorjaar 2008. De jonge auteur Marcus Goldman lijdt aan een writer's block en dat terwijl de deadline van zijn uitgever nadert. Dan wordt in de tuin van zijn mentor, sterauteur Harry Quebert, het lichaam gevonden van Nola Kellergan, die ruim dertig jaar eerder op vijftienjarige leeftijd spoorloos is verdwenen. Op Nola's lichaam ligt het manuscript van de roman die Queberts doorbraak naar het grote publiek was. Harry Quebert is onmiddellijk hoofdverdachte en zijn beroemde roman komt in opspraak. Overtuigd van de onschuld van zijn grote voorbeeld vertrekt Marcus naar Harry's huis om de werkelijke toedracht rond de dood van Nola te achterhalen. Maar de waarheid blijkt veel gecompliceerder dan hij dacht. 

Artist Trading Cards

Dat is toch zo gek hè, een hele tijd deed ik helemaal niets meer met Atc's. Maar nu... Ik ben ineens weer fanatiek en ik vind het geweldig. Druk is het ook. Maken natuurlijk.  En dat ruilen en kiezen en versturen kost ook veel tijd.
Ik heb er de laatste paar weken een stuk of veertig geruild. Soms eentje met één iemand. Soms vier met iemand. Het leverde me een berg leuke post op.
Een paar van de leukste Atc's laat ik hier zien.

De eerste vind ik de aller-allermooiste. Je ziet het niet, maar die is helemaal van stof en genaaid op het kaartje. Wacht, ik maak hem nog wat groter:

De tekst spreekt me natuurlijk ook aan. Maar afgezien daarvan... super toch?
Alle andere kaartjes vind ik ook geweldig. Ook die ik niet laat zien.  Op eentje na, die heb ik weggegooid. Dat was een plaatje geplakt op een vodderig papiertje. Er was geen aandacht aan besteed.
Maar dat gebeurt dus bijna nooit. Meestal vind ik juist de gekregen kaartjes mooier dan de mijne!

Sommige mensen maken ook nog eens een feestje van de enveloppe:

 

Of sturen zomaar iets extra's mee: 

 

 Nou? Is het een leuke hobby of niet?

Wolly Dolly

'Alle kindertjes op de hele wereld moeten leren zich zélf aan en uit te kleden, maar de kindertjes uit deze doos zijn nog niet zo groot dat ze dit zelf kunnen
Jij moet ze dus daarbij helpen.
Neem een wollen draad en wikkel die om het popje heen, zoals met lijntjes staat aangegeven. Trek ze daarna ook een jasje van wollen draden aan, weer precies zo als staat aangegeven. Zo zijn dan met jouw hulp alle popjes netjes aangekleed.
Wordt het bedtijd, dan moet je natuurlijk weer helpen bij het uitkleden. Maar bewaar de draadjes goed, dan kun je ze de volgende morgen weer netjes aankleden'.
Zo staat het in de handleiding.

Mijn laatste rommelmarktvondst. Is het niet geweldig. Zou er tegenwoordig nog een kind zijn dat dit leuk vindt? Nou misschien voor een keer, lijkt me. Maar dan de volgende morgen weer opnieuw beginnen? Ik betwijfel het. Ik zal het zeker een keer uitproberen als Anna groot genoeg is. Het is vast goed voor de motoriek. En dan mag ze van oma, net als Dolly ook strikjes in haar haar. In heur haar!

Rondvaart

Vorige week maakten we een rondvaart door de Amsterdamse grachten.
Nou heb ik dat in het verleden best vaak gedaan. Ik ging namelijk ieder jaar met mijn groep naar het Anne Frankhuis. We gingen dan met de trein, een hele belevenis voor sommige kinderen. De school betaalde dat uitstapje voor de schoolverlaters en dat was toch een flink bedrag. Ik vond het dan altijd jammer om alleen het Anne Frankhuis te doen als we er toch waren en vroeg toestemming aan de ouders om later terug te mogen komen. Dat mocht altijd en dan deden we nog iets in Amsterdam. We zaten op de Dam, gingen naar het Vondelpark, speurden naar het oudste huis, gingen op de roltrap in de Bijenkorf naar boven en weer naar beneden, deden een speeltuin aan om te lunchen en maakten een rondvaart. Maar ja, tijdens die rondvaarten met de kinderen had ik zelf niet de tijd om uitvoerig te kunnen kijken naar al dat moois.
Toch zou ik er niet aan gedacht hebben om nog eens een rondvaart te maken. 't Was doordat we de kaarten hadden gekregen, dat we het deden. Zo leuk!
Wat is Amsterdam toch prachtig. Helemaal zo in het voorjaar, met dat ontluikende groen. Echt geweldig. Kijk zelf maar, ik laat een paar foto's zien:

Beslist een aanrader. Vanaf het water zie je de stad toch anders. Nou oké, nog een keer de Westertoren dan.

Twee ervaringen

Woensdag bezochten we in De La Mar in Amsterdam de voorstelling 'The Sunshine Boys'.
Met André van Duin en Kees Hulst. Behalve dat ik het een feest vind om daar te zijn, zo'n prachtig theater,  vond ik er niks aan. Saai, langdradig en vervelend. Ik ben niet een fan van André van Duin, niet van zijn werk. Ik hou helemaal niet van zijn typetjes. Maar hij lijkt me altijd wel een leuke man en toen ik hem hoorde vertellen over dit nieuwe, oude toneelstuk, leek me dat wel bijzonder.
Het gaat over twee oude komieken die na jaren ruzie nog een keer samen willen optreden. Dat wordt natuurlijk een confrontatie.
Ik vond dat André van Duin heel erg goed speelde. Een topprestatie na vijftig jaar typetjes.
Dus geef die man alstublieft een ander stuk. Dan ga ik zeker weer kijken.

De volgende dag zagen we deze film, gewoon in ons eigen filmhuis: La famille Belier. Ik had er al op verschillende blogs over gelezen en ook in de kranten natuurlijk en dat wat ik las bij Els en hoorde van vriendin M. klopt. Wat hadden we een heerlijke middag. Wat een superfilm. We hebben er van genoten. 
Het verhaal: In het gezin Belier is iedereen doof behalve Paula, de oudste dochter. Paula heeft het daardoor erg druk, ze moet 'vertalen', ze moet naar school, ze moet voor de koeien zorgen en op de markt staan, haar vader helpen met zijn politieke aspiraties.
En dan ontdekt een leraar op school dat ze geweldig kan zingen. Hij wil haar auditie laten doen, zodat ze een plek op een school in Parijs zal kunnen krijgen.
Dat zal uiteraard vergaande consequenties voor het gezin hebben.
Paula kan inderdaad geweldig zingen en dat doet ze in de film zeer ontroerend. We zaten evenals onze buren in de bioscoop met een brok in de keel en tranen in de ogen. En we hebben ook gelachen. Een echte tragi-komedie dus. Scheurtje vijf!

Geduld

'Geduld' is het thema deze week bij Stuur een Foto.
Dus nu heb ik een probleem, want NIET geduldig zijn, is mijn slechtste eigenschap.
Ik héb geen geduld. Maar dan ook echt helemaal niet.
Alleen met Anna heb ik geduld. En dat kost me ook geen enkele moeite
In mijn werk had ik het ook gelukkig, maar dat was wat anders, dat was werk.
Daar moest ik trouwens wel echt mijn best voor doen en ik ben heus wel eens ontploft.
Maar hier, thuis en overal is het slecht met mijn geduld gesteld. Ik denk niet dat ik daar nog wat aan kan veranderen.
Als ik aan het hardlopen ben kom ik vaak langs een plek waar (in het seizoen) vissers zitten. Die zitten daar dan te zitten, in zo'n half tentje. Parasolplu er bij. Soms een vrouw die ernaast in een stoel iets anders zit te doen of koffie zet of zo, of een eindje gaat lopen.
Maar zo'n visser die daar dan de hele tijd naar die dobber zit te staren. Ik zou het niet kunnen. Om meerdere redenen niet, maar ook vooral vanwege de geduldfactor.
En die visser is een bruggetje naar een andere visser. Eentje met heel veel geduld. Hij moet wel!

 Ga maar even kijken bij Stuur een Foto, daar vind je vast geduld, deze week!

Liberty

Nee het gaat niet over vrijheid. Hoewel daar in deze maand wel het een en ander over te zeggen zou zijn. En niet alleen in deze maand, maar eigenlijk in alle maanden van het jaar. In alle landen van de wereld.
Nee, het gaat over Liberty's, mijn favoriete winkel in Londen.
Ik schreef er al eens eerder over, naar aanleiding van een documentaireserie die toen werd uitgezonden over het warenhuis.
Ha ik heb echt opgelet of ik een van de hoofdpersonen uit die serie zag, maar dat was helaas niet het geval. Ik zweer het, ik zou gevraagd hebben of ik met hem of haar op de foto mocht.
(Dat heb ik nog maar een keer eerder bij een beroemd iemand gevraagd. En dat was dan nog alleen omdat mijn vriendin die wist dat ik fan was, me zowat tegen haar aan duwde en ik eigenlijk niet anders kon).
Maar ik dwaal af. Ik zag die bijzondere mensen, met hun liefde voor de zaak, dus niet. Maar ik zag wel:

Zo'n detail in het naar boenwas ruikende oude, houten trappenhuis. En natuurlijk zag ik bloemen, heel veel bloemen. Op stoffen bijvoorbeeld

 

Garden Wonderland was de naam van een serie stoffen. En een Garden Wonderland it was!!

Zo'n hele verdieping vol met de prachtigste stoffen en draadjes en borduurpakketten en garens en ideeën...

Mijn man is er maar bij gaan zitten, die zag in dat hij mij beter even kon laten rondstruinen. Maar hij maakte zelf ook veel foto's hoor daar. 

De meubelafdeling vonden we allebei leuk. Op de modeafdeling volstond ik met een rondje lopen en een paar hoedjes passen. De kinderafdeling kon uiteraard wel weer rekenen op mijn volledige aandacht. 

Helaas, toen ik de prijzen zag, bleef het ook daar bij kijken. Dit jurkje had ik Anna graag gegund, maar ja meer dan een lapje stof is het nou ook weer niet. Dus daar had ik geen negentig pond voor over. (1 pond was op dat moment 1,38, hahaha). Beetje jammer dat wel!

Kijk uit!

Soms zie je ineens dat iets dat je vaker ziet eigenlijk heel mooi is. 

Mijn oog viel deze keer op een suikerverpakking. 

Niks bijzonders, maar toch. Fijn weekend en kijk uit!

Alice

Ik zag een heleboel Alices in Engeland. Ik bedoel in Wonderland. Als je er eenmaal op gaat letten...
Nou is dat heel toevallig een boek dat ik nooit gelezen heb. Ik ben wel een tijd geleden naar een film geweest, maar daar vond ik helemaal niks aan.
Toch moet ik het boek nu eindelijk lezen van mezelf. Ik kocht een mooie uitgave:

 en ik dwing mezelf om iedere avond een hoofdstuk te lezen. Wat idioot hè, lezen moet je toch voor je plezier doen.
Maar toch zijn er altijd wel een paar boeken die moeten. En die wachten, sommige al heel lang!
Maar dit terzijde. Binnenin staan de prachtige en zeer bekende illustraties die John Tenniel maakte voor de allereerste Alice. In 1866. Zo leuk om te zien.

 Ik ben op bladzijde 40 en 't gaat, 't gaat...

Donderdag: Rommelmarkt

Kijk, zo ongeveer lagen deze poppenkastpoppen op de grond. Te koop op de koningsdagvrijmarkt.
En ik kon ze echt niet laten liggen.
Dat iemand de moeite heeft genomen om voor vijf poppen een gewaad te breien...
Dat is toch wel speciaal vind ik. Ik had het ook nog nooit eerder gezien, zo'n gebreide outfit. Dus ik heb ze maar meegenomen, want je weet nooit waar ze anders terecht komen, hahaha.
We hebben denk ik ergens ook nog wel een poppenkast...
Het punt is dat ik nooit goed was in poppenkast spelen. Ik moest het vroeger wel eens doen, o.a. op een stage bij kleuters.
Kleuters vind ik geweldig hoor, maar als juf was het helemaal niks voor mij. De kinderen keken massaal naar een vlieg als ik mijn best stond te doen. Of naar een bij of naar wat dan ook. Maar niet naar de poppenkast.
Maar misschien kan Anna later zelf heel goed spelen met die poppen. Dan ben ik wel publiek!

Ps.: Anna ontdekte vorige week Jan Klaassen (ik had nog niet opgeruimd). Ze vond hem leuk. Toen we kort daarna gingen fietsen moest Jan Klaassen mee, op haar hand. En kwam dat even goed uit. Het was mooi weer, maar wel koud. Ik wilde dat ik er ook twee mee had genomen op de fiets!

Columbia Road Flower Market

Tja, toch maar weer even terug naar London. Was het maar echt waar trouwens. Maar oké, zo is het ook leuk.
Want ik heb nog niets laten zien van de Columbia Road Market. En die is nou juist zo ontzettend London, as you can see, hahaha!

Maar serieus, het is een ontzettend leuke markt. Met heel veel bloemen, logisch want het is een Flower Market. Het is alleen op zondag en het is er verschrikkelijk druk, het was echt file lopen. Aan de zijkanten  van de straat de ene leuke winkel na de andere. En allemaal blije mensen die best even voor me wilden stilstaan!

En dan nog dit meisje. Mijn dag kon al helemaal niet meer stuk.

Verder is er muziek op straat en heel wat café's. Echt  leuke muziek trouwens. En dat is dan nog maar één straat. In Londen!

Moestuintje

Kijk, deze bak is het rechtstreekse gevolg van (nogal) fanatiek zaadjes verzamelen in de supermarkt. Eerst groeien voor m'n keukenraam. Dat was al leuk. Elk sprietje werd bewonderd.
Nu in deze bak. En het gaat goed zoals je ziet. De munt is niet afkomstig van die zaadjes, de Oostindische kers ook niet. Maar verder alles wel. Zo leuk om te zien!
Die bak is echt superhandig. Het is een hele goedkope uit een doe-het-zelfzaak. Maar die was zonder bodem, dus mijn man kwam op het lumineuze idee om er een bodem in te maken én er wieltjes onder te zetten. Zo kan de bak op ieder gewenst moment in of juist uit de zon. En in de nieuwe tuin is er ruimte voor zo'n bak. Heerlijk!

Schoen

Er wordt hier in dit huis best vaak iets gerepareerd. Over het algemeen niet door mij helaas. Ik heb gelukkig een handige man. Toch, toen ik het thema bij Stuur een Foto voor deze week las, schoot mij geen reparatie hier in huis te binnen. Maar een reparatie in Vietnam. Twee jaar geleden. Een reparatie van mijn eigen zeer geliefde schoen.

Dat ging zo:
Het was de eerste dag in Vietnam. In Hanoi. We waren op weg naar een theater en hadden wat tijd over. We liepen onze ogen uit te kijken. We waren er nog maar net en dan zo'n bijzonder land...
Maar deze man keek ook goed uit zijn ogen en zag gehurkt zittend op de grond een mankementje aan mijn schoen. Hij was niet te stoppen en moest en zou dat gaatje repareren.
Nu wil het geval dat ik buitengewoon gehecht ben aan deze schoen(en). Het zijn namelijk de enige schoenen waar ik eindeloos op kan lopen, zonder een enkele klacht.
Ik wilde dus eigenlijk niet. Maar deze man was niet te weerstaan. Hij was ontzettend aardig en repareerde mijn schoen ter plekke. Er kwam een keurig kruissteekje overheen. Vrij duidelijk zichtbaar, wat me vertederde. Hij verkocht me nog een paar veters en we vervolgden onze weg.
Helaas is mijn schoen die jarenlang mijn vakantieschoen was, nu echt aan het eind van zijn Latijn. Ik zou kunnen bekijken hoe lang ik ze heb gehad, want ze staan op een heleboel vakantiefoto's,  ik gebruikte ze ook alleen in de vakantie.
Ik denk een jaar of twaalf. Ze hebben gestaan op de nulmeridiaan in Greenwich, op het middelpunt van Madrid, ze waren aan de ZuidChinese zee en aan de Indische Oceaan, ze waren in Stockholm en in Boedapest....
Ach, mijn schoen. Reparatie is dringend noodzakelijk, maar dat zal waarschijnlijk niet meer lukken.

Ha, ik zou bijna een welgemeend dankjewel willen laten horen. Maar dat gaat me toch iets te ver. Een foto hier en bij Stuur een Foto, daar moeten mijn schoenen het mee doen!