De Zeeuws - Vlaamse Kust

Zaterdagochtend was het mistig. En daarover was ik oprecht verheugd.
Want kijk, kenmerkend voor mij voor het Zeeuws-Vlaamse landschap, zijn die prachtige rijen bomen op de dijken.
Ik zou daar heel poëtisch van kunnen worden, maar een foto laten zien zal ook voldoen denk ik. Juist in de mist is dat een prachtig gezicht.
Echt!

Dus we stonden vroeg op om er naar te kijken, alles op het dooie gemak en toen reden we door naar het strand. Nieuwvliet was het deze keer.
Het was zo heerlijk daar. Ik kan het, net zo min als mijn liefde voor London, niet verklaren.
Strand is toch strand zou je zeggen. En de Noordzee de Noordzee.
Ik geniet ook van het Duindorpse strand en van Egmond. Maar die stranden zijn toch niet helemaal te vergelijken met de kust in Zeeuws Vlaanderen.
Het was er werkelijk doodstil. We hebben misschien in totaal tien mensen gezien, maar wel een heleboel vogels.
Het was doodstil, behalve dan de toeters van de schepen die je niet zag, maar wel kon horen.
Heel mooi eigenlijk, een beetje geheimzinnig. Ships that pass...
De zon deed haar uiterste best

Kwam af en toe een beetje door, was dan weer even verdwenen, kortom het was gewoon een spel.
Natuurlijk won de zon uiteindelijk en dat was fijn, maar toch, dat eerste deel in de mist was ook geweldig.
We wandelden en wandelden en genoten!

We wilden zo ver mogelijk van het strand af lopen, daar waar anders zee is.
Zover waren we nog nooit geweest,  contateerden we tevreden.
En op dat moment zakten we iets te veel weg. Gevolg: heel veel modder in mijn halve rubberlaarzen en een vieze broek. We stapten er zo snel mogelijk weer uit en dat kon ook nog makkelijk, gelukkig.
Bleek dat we een waarschuwingsbord voor drijfzand  hadden gemist, doordat we zo ver weg wilden lopen. Knap stom, want we hadden dat natuurlijk ook zonder bord wel kunnen weten! 

's Middags gingen we naar Brugge, ook niet bepaald voor het eerst. Blijkbaar houden wij erg van herhaling.
Maar 's avonds waren we weer terug op het strand. Nou ja, een strandtent eigenlijk, waar we wat wilden drinken en de zon wilden zien ondergaan.
Het was werkelijk een bloedrode bal. Zo prachtig, dat ik vergat foto's te maken.
En toen ineens was het over. Dat ging heel snel. Daar maakte ik ng wel een foto van. Ook mooi, toch?