Niet zo leuk.

We kunnen geloof ik wel stellen dat wij echt museummensen zijn. Dat is bij ons allebei min of meer ingebakken, als kind.
En de museumjaarkaart heeft een heel grote bijdrage geleverd. Je gaat er in of uit,  al naar wens. Je hoeft niet alles te bekijken. Je kunt ook alleen naar de wc gaan, of boterkoek eten.
Ik wil ook wel stellen dat er in elk museum altijd wel iets is,  dat aanspreekt. Gelukkig maar.
Want we waren nu in het Science Museum in London en ik vond het het meest verschrikkelijke museum dat er bestaat.
Het is er heel groot, doodstil en schemerig. Heel slecht verlicht. Of misschien wel goed verlicht, veilig voor alle voorwerpen,  maar ik raakte een beetje depri.
Het hele museum ben ik doorgeworsteld en ik vond exact (ha, goeie in dit verband) twee dingen die me interesseerden. Voor de rest dacht ik de hele tijd wat doe ik hier, aan de overkant wacht Victoria & Albert en nog veel meer.
Maar Frits vond het leuk. Die is ook veel meer van de science en ik totaal niet. Wat ik leuk vond, was dit:

Beetje spelen, met zo'n apparaat.
En wat me verder interesseerde, was een deel over Alan Turing.

Ik ben al tijden gefascineerd door deze man. Dat kwam eigenlijk door de film The Imitation Game. Daarna heb ik er veel over gelezen.
Zo'n belangrijk man. Iemand die zoveel voor de wereld heeft betekend en die door diezelfde wereld zo ontzettend slecht is behandeld. Omdat hij van mannen hield. Hoe kan liefde ooit fout zijn?

Maar dat museum... never again!