Pianoles

Toen ik een kind was, werd er in één bepaalde klas op school gezongen, soms ook in canon. Heerlijk vond ik dat. Maar ik herinner het me alleen van díe klas.
Mijn ouders vonden dat er toch wat meer aan muziek gedaan moest worden en dus ging ik naar de muziekschool: de Toonkunst Muziekschool.
Als je door het poortje van de Munt ging, die deur die je daar achter ziet, daar was het.

Foto, Beeldbank, Regionaal Archief, Dordrecht.

 Daar kreeg ik A(lgemene)M(uzikale)V(orming). En ritmiek. Dat was iets met bewegen, maar wat precies weet ik niet meer. Van ritmiek heb ik ook nooit meer gehoord. (Ik vergis me niet in de term hoor, want in mijn poeziealbum schreef ook 'je ritmieklerares').
Daarna kwam de blokfluit en dat vond ik echt leuk. Nu nog steeds. Helaas was de blokfluit bedoeld als voorbereiding op een echt instrument. Dat vond ik toen al stom. Nu nog steeds. Wat nou een echt instrument, was de blokfluit dan nep of zo.
Enfin het echte instrument werd de piano. Mijn ouders huurden die. En ik moest oefenen. Het eerste jaar vond ik het nog wel leuk, maar daarna, ik was inmiddels naar de middelbare, werd het oefenen alleen maar vervelender.
Vooral nadat me gezegd was dat mijn handen te klein waren om ooit echt goed te kunnen spelen.
En dan, hier zit nog een klein trauma,  die uitvoering waarop ik moest voorspelen. Ik had gezégd dat ik dat niet kon, maar het moest.
Het werd een complete afgang.
Mijn ouders die hadden gedacht daar een beetje trots te zullen zitten, deden er op de terugweg het zwijgen toe en de piano mocht weg.
Toch heb ik veel gemak gehad van de opgedane kennis, vooral  op de pedagogische academie. Het geworstel dat sommige a.s. juffen en meesters hadden met het vak muziek, dát had ik niet. En ik heb het altijd erg leuk gevonden om muziek te geven op school.

De geschiedenis herhaalde zich. Toen onze kinderen klein waren kochten wij ook een piano en werd er gespeeld.
Jongste zoon ontsnapte aan alles wat met muziek te maken had, maar oudste zoon en dochter waren best goed. Helaas,  dat oefenen... drama.  Op een gegeven moment hadden ze er echt geen zin meer in. Mijn man (bij hem thuis was het net zo gegaan) en ik, wij begrepen dat natuurlijk.
Exit piano.
De lerares vond het erg jammer. Ze zei dat oudste (na vier jaar les) stopte op een moment waarop hij ver genoeg was om het later weer makkelijk op te kunnen pakken,  dus zonder weer in het eerste boek te moeten beginnen.
Gisteren had ik oudste zoon aan de telefoon. Zo'n gesprek waar je elkaar kunt zien. En wat denk je? Ik zag niet alleen B&A en Odin maar ook...
Hebben ze een piano gekocht.

Ik vind het toch zo leuk. Ben zo benieuwd of B. het inderdaad weer kan oppakken. En of A. het ook gaat proberen. Zij speelde klarinet en is muzikaal
Wat Odin betreft: je ziet natuurlijk meteen dat het kind talent heeft hè. Geen twijfel mogelijk!