Over het Zuiderzeemuseum (en de was)

 

Dat we vaker naar het Zuiderzeemuseum gaan, vertelde ik al. 

En dan bedoel ik het Buitenmuseum. 

Schuin er tegenover is namelijk het Binnenmuseum, maar daar gaat het nu even niet over. 

Soms gaan we alleen maar wandelen. Natuurlijk zie je dan heus wel wat van de verschillende bezienswaardigheden,  maar het is meer de sfeer die we dan oppikken. 

En als we met kleinkinderen gaan is het weer een ander verhaal, dan staan we stil bij speciale kinderdingen. 

Déze keer was ik met mijn vriendin Marion. We waren met de trein en dat is echt makkelijk. 

De trein rijdt tot Enkhuizen en dicht bij het station vertrekt de boot naar het Buitenmuseum. 

Leuk vaartochtje is het en natuurlijk helemaal met mooi weer en dat was het, mooi weer. 

Er is altijd wel weer wat nieuws, zo'n museum staat echt niet stil. 

Zo was er deze keer een uitkijktoren. Die we beklommen en daarvoor beloond werden met een mooi uitzicht over de voormalige Zuiderzee. 

Lopen, koffie drinken en kijken. En weer lopen, want:

We kwamen langs de stoomwasserij die in bedrijf was en de mannen die daar werkten gaven uitleg.

We keken in het huis van de Joodse familie Kornalijnslijper. Daar was een soort presentatie, iets dat video-mapping heet. In een ingerichte kamer zie je bewegende onderdelen en in combinatie met gesproken woord, maakt het een bijna echt en levend beeld van dit gezin op Sjabbath. Projectie op de muren. 

Mooi gedaan, dat absoluut. 

Nóg mooier vind ik de verhalen van 'de bewoners' van de verschillende huisjes en buurten. 

Dat zijn vrijwilligers die acteren. Zij blijven in hun rol en vertellen je van alles over hun levens.

En als je vragen stelt (Marion is daar heel goed in), kom je echt veel te weten. Ze zijn in hun rol en betrekken daar dan ook hun buren bij. 

Deze vrouw bijvoorbeeld had verteld dat ze net weduwe was geworden en dat ze het zwaar had. Een paar huisjes verder woonde deze man die desgevraagd over zijn eigen leven vertelde,  maar ook het verhaal van de vrouw van een paar huizen verderop meenam.  Net echt. Zoals dat gaat in een buurt. 

De verhalen sluiten op elkaar aan en het klopt allemaal. Je krijgt echt een mooi beeld. Van het leven langs de Zuiderzee rond 1900. 

Na de stoomwasserij zagen we nog meer was, hangend, op de bleekvelden...

Enfin, op een gegeven moment, we hadden nog lang niet alles bekeken, vonden we het genoeg en deden ter afsluiting een (winkel)rondje Enkhuizen. 

En toen gebeurde er weer eens iets toevalligs. 

Ik had Marion net verteld dat onze witte dekbedovertrekken en hoeslakens erg aan het vergelen zijn en heel toevallig kwamen we in een winkel waar ze de oplossing voor dat probleem zeiden te hebben: een poeder dat van oudsher gebruikt wordt als bleekmiddel en vlekverwijderaar. Het heet Natrium-percarbonaat. Kan gewoon in de wasmachine. 

Ik had er niet zo heel veel vertrouwen in maar ja die vergeelde lakens (waar verder niks aan mankeert) zijn irritant. Dus ik kocht het. 

Ik kan je vertellen: het heeft niets maar dan ook niets geholpen! Niet erg hoor, we hadden een mooie dag. 

Maar toch had ik even moeten denken aan deze tekst die hing in het huis van die man hierboven, die met de pet en klompen.