Twee ervaringen

Woensdag bezochten we in De La Mar in Amsterdam de voorstelling 'The Sunshine Boys'.
Met André van Duin en Kees Hulst. Behalve dat ik het een feest vind om daar te zijn, zo'n prachtig theater,  vond ik er niks aan. Saai, langdradig en vervelend. Ik ben niet een fan van André van Duin, niet van zijn werk. Ik hou helemaal niet van zijn typetjes. Maar hij lijkt me altijd wel een leuke man en toen ik hem hoorde vertellen over dit nieuwe, oude toneelstuk, leek me dat wel bijzonder.
Het gaat over twee oude komieken die na jaren ruzie nog een keer samen willen optreden. Dat wordt natuurlijk een confrontatie.
Ik vond dat André van Duin heel erg goed speelde. Een topprestatie na vijftig jaar typetjes.
Dus geef die man alstublieft een ander stuk. Dan ga ik zeker weer kijken.

De volgende dag zagen we deze film, gewoon in ons eigen filmhuis: La famille Belier. Ik had er al op verschillende blogs over gelezen en ook in de kranten natuurlijk en dat wat ik las bij Els en hoorde van vriendin M. klopt. Wat hadden we een heerlijke middag. Wat een superfilm. We hebben er van genoten. 
Het verhaal: In het gezin Belier is iedereen doof behalve Paula, de oudste dochter. Paula heeft het daardoor erg druk, ze moet 'vertalen', ze moet naar school, ze moet voor de koeien zorgen en op de markt staan, haar vader helpen met zijn politieke aspiraties.
En dan ontdekt een leraar op school dat ze geweldig kan zingen. Hij wil haar auditie laten doen, zodat ze een plek op een school in Parijs zal kunnen krijgen.
Dat zal uiteraard vergaande consequenties voor het gezin hebben.
Paula kan inderdaad geweldig zingen en dat doet ze in de film zeer ontroerend. We zaten evenals onze buren in de bioscoop met een brok in de keel en tranen in de ogen. En we hebben ook gelachen. Een echte tragi-komedie dus. Scheurtje vijf!