Herfstzondag

Nog twee schilderijen laat ik zien van de tentoonstelling Aan Zee. Dit hierboven is de eerste. Jan Toorop schilderde de Dijkweg bij Westkapelle in 1910

Daar waren wij dus ook, daar op die dijk.
We zagen de toren en konden ons voorstellen hoe het was in 1910.
We zagen ook heel goed hoe zo'n schilderij gemaakt is.
Alleen maar veegjes en vegen en klodders.
Zo ontzettend knap.
Hoe houdt zo'n schilder het overzicht, hij zal steeds afstand hebben moeten nemen van zijn werk en dan weer verder.
En die kleuren vind ik ook zo knap. 
Zo zag het er niet uit op de dag dat wij er waren. Helemaal niet. Het was de enige slechte dag die week. Maar op een mooie dag zal je vast dit hebben gezien.
Ik laat er nog eentje zien, ook van Jan Toorop. Tja, je bent fan of je bent het niet en ik ben het.

Kijk, Zeeland:

 Dit schilderij is getiteld  'Herfst'. Het werd door Toorop geschilderd  in 1908.

Ik wens iedereen vandaag, honderdtien jaar later, net zo'n prachtige herfstzondag.

Mondriaan en de vuurtoren van Westkapelle

Piet Mondriaan... van hem hing er ook werk op de tentoonstelling Aan Zee, in het Haags Gemeentemuseum. Onder andere  de vuurtoren van Westkapelle, die hij meermaals schilderde.
Toen ik nog juf was heb ik die schilderijen vaak laten zien aan mijn groep. Om de ontwikkeling van figuratief naar abstract duidelijk te maken. Ik gebruikte daarbij platen van een oude Mondriaan kalender, gekregen bij de Nutsspaarbank. Ha, dat je dat onthoudt hè. Van die spaarbank bedoel ik.

Nou, daar moest ik dus aan denken toen we op die tentoonstelling waren.
Kort daarna gingen we voor een weekje naar Groede en opeens wilde ik Westkapelle en de vuurtoren nog eens zien. Nog eens, omdat ik hem vroeger als kind, tijdens vakanties vaak genoeg heb gezien. En vanuit Groede, aan het strand,  zie je hem staan.

Je kunt het bijna niet zien, maar precies tussen de twee schepen in, vanaf het Groese strand, zie je een heel klein stipje en dat is de vuurtoren van Westkapelle. Deze foto maakte ik een dag na het vuurtorenbezoek.

We gingen naar Westkapelle (en Domburg en Zoutelande), op een regenachtige dag. Maar dat vond ik eigenlijk wel mooi.
We klommen naar boven. Ik had er geen zin in, want hoogtevrees, maar ik deed het toch. *Geeft schouderklopje*
Je ziet dat de toren meer op een kerktoren lijkt dan op een vuurtoren. En dat klopt, want vroeger hoorde de toren bij een kerk, die helaas is afgebrand in 1907. Een jaar later schilderde Mondriaan hem voor het eerst. .

Ik vind het een stoere en imposante vuurtoren  Die ijzeren, rode opbouw bovenop is ook echt prachtig.
En dan is er, op de dijk nog een toren. Minder hoog, maar ook mooi. Die op de dijk heet Het Lage Licht. De grote uiteraard Het Hoge Licht

Als een stuurman varend op zee, de twee torens in één lichtlijn zag, dan zat-ie goed en vond de ingang van de Westerschelde.
 Oh ja ik las ook dat de vuurtoren een lichtsterkte had van 6,2 miljoen kaars. Stel je dat maar eens voor...
En dit allemaal door Mondriaan in het Gemeentemuseum.

Millennium (4)

Toen Stieg Larsson zijn Millennium trilogie schreef, was hij van plan een tiendelige serie te maken, heb ik ooit eens gelezen. Maar hij stierf veel te jong.
Ik heb zijn boeken gelezen en de films gezien. Spannend, allemaal.
En toen was er ineens toch een vervolg en dat vervolg is geschreven door David Lagercrantz.
Ik wilde het eerst niet lezen omdat ik dacht dat het nooit wat kon worden. Maar nu ging het rond in mijn boekenclubje en kreeg ik er toch zin in.
Terecht blijkt nu, want ik vond het een ontzettend knap geschreven verhaal en bovendien bleek weer dat ik er erg van houd om oude hoofdfiguren terug te zien. Zoals natuurlijk Lisbeth Salander en Mikael Blomkvist. Na die trilogie miste ik ze gewoon.
Nu ze waren er weer hoor. Het tijdschrift waar Mikael werkt, Millennium, gaat niet zo goed en Mikael zit echt op een  groot artikel te wachten, op de kans om een groot artikel te kunnen schrijven. En dat lukt. Hij raakt betrokken bij een zeer spannende en ingewikkelde zaak. En Lisbeth ook.
Van alle technische zaken in dit boek begrijp ik helemaal niks. Het heeft te maken met kunstmatige intelligentie en met inlichtingendiensten. En hackers.
Maar dat maakte niks uit. Het gaat mij om het leven van Lisbeth, met haar ellendige jeugd, haar belachelijk hoge intelligentie en nu ook over haar gestoorde en misdadige tweelingzus Camilla.
Het gaat ook nog over August, een achtjarige jongen die niet kan praten en van wie zijn vader, Professor Frans Balder ineens ontdekt dat hij veel meer kan dan hij laat zien. August blijkt een idiot savant te zijn. Dat laatste is een verschijnsel dat ik heel boeiend vind. Dat mensen die nauwelijks intelligentie vertonen, wel ineens kunnen pianospelen. En dan  niet een beetje, maar hele concerten uit het hoofd. Of ze kunnen geweldig en heel precies tekenen. Of ze hebben iets met cijfers en getallen.

Enfin, het boek is  gewoon superspannend. En zo heerlijk... deel 5 ligt al klaar

Zomer aan Zee

Nu we niet meer structureel oppassen en geen auto meer hebben, komen we niet meer zo vaak in Den Haag en als we er zijn is dat natuurlijk vooral voor onze kleinzoon en niet voor het Gemeentemuseum.
Maar nu waren we er en toen Odin ging slapen togen wij naar dat museum.
Er was een leuke tentoonstelling , genaamd Aan Zee.  Een tentoonstelling die bijna helemaal gewijd is aan schilders die Zeeland schilderden en dan vooral Walcheren. Domburg, Zoutelande, Westkapelle enzo.
Schilders als Toorop, Mondriaan, Ferdinand Hart Nibbrig.

Ja, ik kan er niks aan doen. In mij is altijd wel wat heimwee naar Zeeland. We gaan altijd naar Zeeuws-Vlaanderen (waar ik lang woonde en werkte), maar ik houd ook erg van Walcheren waar ik mijn opleiding deed in Middelburg en er in die jaren ook woonde.
Ze dachten in Den Haag zeker, nou al dat Zeeland... weet je wat we doen er ook een beetje Scheveningen in en ze hadden gelijk,  dat was ook erg leuk moet ik zeggen.
Naar zo'n foto als deze kan ik echt tijden vertederd zitten kijken.

Prachtig toch?
Er was nog veel meer Scheveningen te zien in de extra tentoonstelling.
Ik ben iedere keer weer onder de indruk van dat vissersleven. De zwaarte van dat bestaan. De angst die de mensen gehad zullen hebben voor dezelfde zee waar het meisje hierboven zo van geniet.

Israëls, Wachtend op de terugkeer van de visser

  En het verdriet bij drama's die veelvuldig voorkwamen natuurlijk. De vis werd duur betaald.

Philip Sadee: Het deel der armen, 1901

Ik zie nu dat het Scheveningengedeelte jammer genoeg is afgelopen. 'Aan Zee' nog niet, daar kun je nog tot 18 november gaan kijken. En ik kom er morgen of zo nog op terug.
Weet je wat, ik eindig gewoon met een foto van ''mijn eigen Scheveninger". Onze kleinzoon, een echte Duindorper..  Hij bracht een groot deel van de zomer door aan dezelfde zee, die op vijf minuten afstand van zijn huis is.
Duindorp is een wijk in het Haagse stadsdeel Scheveningen, dus dat is wel gepast, vind ik. Hier is-ie:

Make-up

Make-up... Veel deed ik er niet aan, tot nu toe.
Dagcreme, lippenstift en een enkele keer een beetje spul op mijn ogen.
Ik ben in mijn leven drie keer professioneel opgemaakt. De eerste keer toen ik trouwde en dat was wel mooi, een hele verbetering.
De tweede keer toen we voor de eerste keer met het koor gingen optreden in de schouwburg en er was gezegd dat we wel make-up op moesten.
De schoonheidsspecialiste die dat toen deed, had het erg overdreven, 'voor op het toneel' en bij thuiskomst haalde ik er bijna alles weer af.
En de derde keer toen onze dochter trouwde. Ha, toen ik onze dochter trouwde. Die keer vond ik het erg mooi (staan).
Maar ja, zo iemand die er verstand van heeft, die veegt en smeert een beetje, past de kleur aan en het is prima.
Helaas betekent dat nog niet dat je het zelf ook kan.
Bovendien was ik bij alle genoemde gelegenheden tamelijk zenuwachtig en lette ik niet erg goed op. Oh ja en ik heb ook nog eens bibberhandjes van mezelf.
Maar nu was het anders. Marion en ik deden een workshop make-up. Dat was een aanbieding van West-Friesland Deals en niet duur.  7,50 p.p.

Dat hield in dat de specialiste, Cindy, (op de foto zie je haar goed terwijl ze met Marion bezig is), de ene helft van mijn gezicht deed en ik vervolgens zelf de andere helft moest doen.
Kijk, daar leer je wat van.

Ze had goed gekeken en een kleur uitgezocht voor de foundation en de concealer en hield het zo natuurlijk mogelijk.
Ik denk zelfs dat ik snap hoe ik het op moet brengen.
En verschil maakte het.
Geen dikke laag make-up, maar wel een egaler beeld en minder opvallend kringen onder mijn ogen.
Daarna de ogen.
Twee tinten oogschaduw, een wenkbrauwpotlood en mascara. Ook nu deed Cindy één oog en moest ik het andere doen.
Toen ik klaar was zag ik nog wel een beetje verschil tussen de twee ogen, maar niet veel.
En ik vond het mooi.

Dit was nou echt eens leuk om te doen. Ook leuk om met z'n tweeën te gaan en elkaar te zien. En ja we hadden geluk met Cindy. Ze was heel relaxt, niet overdreven, waardoor ik me ook ontspannen voelde en er plezier in had. Ze gaf prima tips, die overigens voor ons allebei verschillend waren. Ze keek dus echt goed wie ze voor zich had.
Marion en ik kochten wel een paar dingen, maar dat werd absoluut niet opgedrongen, helemaal niet. Ook prettig.
Kortom, we hadden een leuke ochtend.
Ik heb me voorgenomen wat vaker te smeren. We zullen zien of het bij een voornemen blijft...

The Children Act

De Kinderwet. Dat is de titel van een boek van Ian McEwan, dat ik niet las.
Ik vind hem een geweldige schrijver, maar dit boek las ik niet. Dat is maar goed ook want dan had ik waarschijnlijk niet naar de film met dezelfde titel gedurfd, uit angst voor tegenvallen.
Nu had ik nergens last van
McEwan schreef trouwens zelf ook het scenario, dus dat moest wel goed uitvallen. En dat deed het.
Ik zag een prachtige film

Kijk daar zit ze, rechter Fiona Maye. Rechter bij het Hooggerechtshof.  
(Ze wordt in de rechtzaal aangesproken als Mylady, dat wist ik niet).
Pietje precies, keurig verzorgd en altijd bezig met haar werk. 
Thuis zit ze in de problemen omdat haar man plotsklaps aankondigt een affaire te gaan beginnen.

Daar zit ze en het is haar werk om moeilijke keuzes te maken. Bijvoorbeeld over het scheiden van een Siamese tweeling. En vooral, in deze film, moet ze een keuze maken  voor  een 17jarige jongen, een Jehova´s Getuige. Hij heeft leukemie, maar zijn ouders en hijzelf willen geen levensreddende bloedtransfusie.
De vraag is dan natuurlijk of hij dat zelf mag beslissen.
Rechter Maye verdiept zich in de zaak, ze bezoekt de jongen in het ziekenhuis en ze komt tot een besluit. Maar daarmee is het nog niet afgelopen, nog lang niet.
Als ik dat hier allemaal ga vertellen heb ik het voor je verpest en dat wil ik niet. Want de film is beslist, maar dan ook beslist een aanrader.
En Emma Thompson die Fiona Maye speelt is echt fantastisch. Wow.
Hier is de trailer:

Growing Together

This one is called Growing Together. 
I saw this for the first time in the neighbourhood of the hospital where my husband was staying at the time.
In Amsterdam. 
It made me feel better!  
Artist Pipsqueak

Linking to Colourful World

 

Soms is de wereld mooi

Soms is de wereld ineens een beetje mooier. Dat ervaart  ieder verschillend natuurlijk en dat is juist leuk. Bij mij zijn het vaak eenvoudige dingen.
Zoals dit tegeltje.
Niet lelijk, ook niet bijzonder mooi, een klein mozaïekje. Met geduld door iemand gemaakt.
Zomaar in een grauwe straat. Nou ja, de zon scheen zoals je ziet, maar als die niet had geschenen was het een grauwe straat met grijze tegels.
Ergens achter een deur moet er iemand geweest zijn, die dacht 'daar ga ik wat aan doen'. Dus werd er een tegel uitgewrikt en de mozaïektegel werd geplaatst.
Vervolgens liep ik door die straat en ging nog even terug om goed te kijken en een foto te maken. Met een blij gevoel.

Een paar dagen later zat ik in de trein. Vanuit Den Haag op weg naar huis. Best vermoeiend en omdat het al donker was, ook een beetje saai. Aan de andere kant zaten twee vrouwen tamelijk luid te praten. En als ze dachten dat het persoonlijk werd, gingen ze in het Engels verder. Wat alle aanwezigen natuurlijk konden verstaan.
Achter ons zat  in ieder geval een man te telefoneren, ook vrij duidelijk en er waren nog meer mensen aan het praten.
En toen ineens was er muziek. Er werd op een gitaar gespeeld en er werd bij gezongen. De twee vrouwen staakten hun gesprek en gingen meezingen om vervolgens de slappe lach te krijgen.
Toen de muziek dichterbij kwam zagen we de muzikant. Hij was heel mager en tamelijk vies. De blik in zijn ogen was nogal vaag, maar hij speelde goed en had een mooie stem. Hij speelde zijn weg verder en aan het eind van dit treindeel gekomen kreeg hij applaus. Hij nam zijn pet af en ging er mee rond. Iedereen, echt iedereen die ik kon zien, dook in zijn of haar portemonnee en deed een gift.
De muzikant keek blij.
 'Nou zeg' zei hij steeds. 'Nou zeg, dankuwel hoor, dankuwel'.

Herfstluchten en appeltaart

Precies op 21 september, de dag dat de herfst in mijn ogen begint, precies op die dag, arriveerde er een kaart uit Canada. Van Liz en via Postcrossing:

Hm, zo'n kaart waarbij ik het idee krijg dat de herfst toch wel mooi is.
Met appeltaart en vooral de geur van appeltaart en mooie luchten en kaarsen en waarschijnlijk ook nog wel met heel wat mooie dagen.
Gistermorgen was het weer hier verschrikkelijk, echt het ging zo ontzettend tekeer, dat ik blij was dat ik binnen zat, anders was ik beslist omver geblazen. Maar het duurde niet lang en vlak daarna scheen de zon alweer. Herfst!

En kijk nog eens even naar de postzegels. Ze zijn niet afgestempeld en dus heel goed te bewonderen. Waarschijnlijk verval ik in herhalingen, maar het zijn ook zulke kunstwerkjes. Soms geniet ik nog meer van de postzegels dan van de kaart.

Zo zal het er vroeger uitgezien hebben, in afgelegen plaatsen, denk ik. Mooi toch.
Ook wel echt een postzegel om een verhaal bij te verzinnen. Misschien doe ik dat nog wel eens, maar eerst die appeltaart...

Doe mee, Verlos de zee

Dat is nou toch weer eens een prachtig initiatief, vind je niet?
'Doe mee, Verlos de zee'.
Wij zagen het in Nummer Een, op de dijk. Nummer Een is een buurtschap tussen Breskens en Hoofdplaat En die dijk ligt langs de Westerschelde.
Het is een jutbak. De bedoeling is heel eenvoudig. Je wandelt daar, of je fietst daar en als je rotzooi ziet liggen, neem je het mee en stort het in de jutbak.
Als iedereen een paar stuks meeneemt, blijft de kust schoon.

Ik las op de site, hier dat het de bedoeling was een mooie, houten bak te plaatsen. Dit was geen mooie, houten bak, maar dus wel effectief.
Er was hier op dit prachtige plekje in Zeeuws Vlaanderen, geen ongerechtigheid te bekennen. Niets.
Alleen maar rust, stilte en schoonheid.
Daar liet ik al eerder wat van zien.

Dit nieuws...

Waarom laat het nieuws, hoe erg ook,  me soms even huiveren, maar ga ik vervolgens over tot de orde van de dag?
Dat ik er nog wel even aan denk als het erg is en dat is het vaak, maar dat het daar dan bij blijft?
Bij dit nieuws gaat het anders, het nieuws van het ongeluk in Oss.
Een ongeluk met de trein en een elektrische bakfiets en vier kinderen op weg naar school.
Ik huil er van en voel me verdrietig.
Eigenlijk weet ik wel waarom. Omdat het niet ver weg is.
Ik heb drie kinderen gehad en me vaak zorgen gemaakt over het verkeer. Ik heb vier kleinkinderen die naar school of naar de creche gaan.
En ik denk aan de ouders, de broertjes en zusjes, aan de kinderen die het zagen, aan de bestuurder van de fiets, aan de machinist,  aan de juffen en meesters van de school en de opvang die zaten te wachten. Aan de mensen die hulp moeten bieden. Er zijn zoveel betrokkenen.
Een afschuwelijk drama...
Ik kan nog even niet over tot de orde van de dag

Elsschot & Fitzgerald

Een tijd geleden zagen een paar blogvriendinnen en ik ongeveer tegelijkertijd, een tot boekencel omgebouwde telefooncel. Dit was de mijne. Hij staat in Groede op de markt.
Nu wil het geval dat wij dit jaar drie keer in Groede waren. De eerste keer, toen ik de cel zag, nam ik meteen twee boeken mee, klassiekers die ik altijd nog eens had willen lezen.
Ik nam ze mee met het vaste voornemen ze te lezen en ze dan de tweede vakantie terug te brengen. Da's niet gelukt, maar gelukkig gingen we nog een keer.
Nog steeds had ik de boeken niet gelezen. Maar de eerste twee dagen van deze laatste Groese vakantie ging het hard. Ik had ze op tijd uit en zette ze terug zodat een andere toerist er van kan genieten

Kijk, daar staan ze. Maar het is niet zo duidelijk hè. Dus ik laat ze maar even op een andere foto zien:

Willem  Elsschot... Natuurlijk had ik van hem gehoord. Ik had hem en zijn boeken kunnen kiezen voor 'de lijst', de boekenlijst die je op de middelbare school moest lezen.
Maar dat deed ik niet. En ook later, toen er geen boeken meer verplicht waren, deed ik dat niet. Een mens kan nou eenmaal niet alles lezen.
Dankzij de boekencel in Groede heb  ik alsnog kennisgemaakt met zijn werk. Wat een geluk,  want wat kon die man schrijven zeg. Dit was voor mij echt een begin.
Ik vond vooral Kaas fantastisch! Het is zo goed geschreven vind ik. Helder en fris, vol humor. Ik had als ik het niet had geweten, nooit gedacht dat het al in 1933 verscheen.
Waarom de ene mens prachtig schrijft en de ander absoluut niet... ik kan er weinig zinnigs over zeggen.
Het is gewoon een conclusie dat Elsschot prachtig schrijft.
Ook het verháál van de novelle boeide me.
The Great Gatsby boeide me ook. Heel anders, een dramatisch verhaal, zoals trouwens Kaas dat in wezen ook is.
Beide boeken zijn verfilmd. Ik zag alleen the Great Gatsby lang lang geleden, met Robert Redford. Daarvan was niets, bijna niets blijven hangen. Maar dit boekje onthoud ik, zeker!

Gezichtjes

Wat een leukerd:
Van Jeanne.'Opeens zie ik dat een hele slinger me zit aan te kijken', schrijft Jeanne

Daarna weer eentje van Emie. Ze schrijft: 'Ineens werd ik weer aangekeken. Deze maal door een mango op de fruitschaal. Ze kijkt een beetje zuinig maar smaakte zoet en sappig'.

En tenslotte (voor deze ronde tenslotte) eentje van Lieve. Zij heeft geen blog voor zover ik weet. Maar ze leest hier wel eens en we 'kennen' elkaar van Postcrossing.

Zelf vond ik weer helemaal niks. Maar dat maakt niet uit, zolang jullie blijven speuren.

Schatgraven

Ooit zag ik op een zondagmiddag op de opengebroken weg, pal voor mijn school, een schatgraver. Met een metaaldetector. Hij vond o.a.  een prachtig lichtgroen en heel oud flesje. Met een dop.
'Ooooh, zo leuk, dat wil ik ook', meldde ik thuis.
De volgende moederdag kreeg ik er eentje. Een goedkope, van de Hema, eigenlijk was het meer speelgoed. Hij deed het niet zo heel erg goed.Wel veel in gebruik geweest als ik met mijn klas op kamp was. De kinderen vonden het superleuk. (soms hadden we van tevoren wat doppen begraven).
Maar voor onszelf werkte het niet.

Heel wat jaren later, kochten we een echte, een goeie. En die heeft jaren ongebruikt in de kast gelegen. Telkens als we ergens waren waar we het ding hadden kunnen gebruiken, in Groede bijvoorbeeld, regende het, of was het heel erg koud of waren we vergeten hem mee te nemen.
Maar nu niet. Afgelopen week waren we in Groede en we hadden hem mee, gebruikten hem voor het eerst.
In het begin hadden we het nog niet helemaal begrepen. Frits hanteerde de detector en ik de schep. Met een metalen blad.
Dus iedere keer als ik in de buurt was, was er gepiep, waardoor we tevergeefs gingen graven.
Later ging het beter. Ha, veel  beter!!!
We vonden  een stuiver, twee haringen en een hele dikke, oude roestige moer.

Monday Mural (3)

Last week, I saw this one in Goes, a small city in Zeeland, the Netherlands. It was made for the Mural festival in 2015.

Although not so colourful... linking to Colourful  World

Click

Nummer Een

Tussen Breskens en Hoofdplaat ligt een buurtschap met de merkwaardige naam Nummer Een. Ja, ze zijn heel goed hier in Zeeuws Vlaanderen,  in bijzondere namen. (Boerenhol, Boerengat, Paal, Turkeye, Pyramide, De Val)
Maar Nummer Een heet  zo omdat dit, lang geleden,  het eerste ingepolderde deel van een nieuwe polder was. Heel simpel dus.
Wij waren weer een kleine week in Groede en meestal zijn we aan het strand. Maar hier op de dijk, aan de Westerschelde is het ook zo mooi. Kijk zelf maar!

Paul McCartney

Mijn man kocht zomaar twee nieuwe cd's.
Eentje van Paul Simon en eentje van Paul McCartney.
Die van Paul Simon vind ik mwah, maar die van de andere Paul, genaamd Egypt Station,  vind ik prachtig. De man (76) heeft zo een karakteristieke stem en die heeft in de loop der jaren niets aan aantrekkingskracht ingeboet.
Ik wil de hele dag de cd wel horen. En dat terwijl ik echt niks heb met achtergrondmuziek.
Ik heb nooit muziek aan staan, bijna nooit, alleen als ik echt kan luisteren.
Naar Paul luister ik. En ik word er blij van.
Vooral luister ik naar het liedje Hand in Hand. Zo zoet, dat liedje.
En ja geschikt voor bruiloften
Ik zou het hier sowieso plaatsen, maar vandaag komt het extra mooi uit, omdat onze vrienden B&M veertig jaar getrouwd zijn. Dat gaan we straks vieren.

'Hand in hand
Walking through life
And making our plans
Hand in hand'

4711

We gingen er weer eens een dagje op uit met B&M. Voor de gezelligheid natuurlijk en ook om een lot te kopen.
Dat doen we van tijd tot tijd. We hebben wel eens pijltjes op de kaart van Nederland gegooid en dan gingen we naar de stad, het dichtst bij het pijltje.
Maar nu gingen we gewoon naar Utrecht en als we daar dan toch waren, konden we net zo goed een lot kopen.
Het zouden er twee worden
Want Marion kreeg ineens het geniale idee om loten te kopen met de eindcijfers 47 en 11
Toen ze dit uithangbord zag kreeg ze dat idee. Dat zeg ik: geniaal.
We  hadden een heerlijke dag in Utrecht.

Beetje slenteren, kopje koffie met taart
Wat is Utrecht toch ook een geweldig leuke stad. Het was lekker weer, we liepen eens een boekwinkel in en snuffelden wat rond.
Of een tweedehandswinkel, Marion en ik dan, terwijl de mannen geduldig zaten te wachten.

We bezochten verder  een tentoonstelling in het Catharijnenconvent. Die is nu afgelopen maar ik zou hem hier ook niet aangeraden hebben.
 Het idee van de tentoonstelling was  dat iets ouds gecombineerd zou worden, met iets moderns uit het Centraal Museum. Dat idee is leuk vind ik, maar we zagen er te weinig van. Van die combinatie.
Het is natuurlijk wel zo dat er altijd wel iets moois te zien is in een museum. Altijd wel iets dat je bijzonder vindt of mooi of opvallend.

Op de binnenplaats van het museum lunchten we en zag ik deze mevrouw. Zij lunchte ook. Met haar eigen meegebrachte kookding. Echt leuk. Het was iets couscousachtigs en het rook erg lekker. Ik zag het niet eerder. Weet ook niet hoe het werkt.  Leuke vrouw was het.

Deze week moesten we constateren dat 4711 ons geen geluk heeft gebracht. Maar dat maakte al niks meer uit.
Helemaal niks!

Sjaals

'En dan fiets ik ook nog even naar de Gamma', riep mijn man die boodschappen ging doen.
(kan ook een andere doe-het-zelfzaak zijn geweest hoor, er is er altijd wel eentje te bezoeken)
"Oh wil je dan een paar gordijnringetjes voor me meenemen', riep ik terug.
Dat deed hij.
Alleen waren het niet die kleine koperen ringetjes die ik voor me had gezien, maar deze mooie,  houten ringen.
Wat ik er mee moest, zie je hier.
Ik ben een sjaaltjesmens, ik heb er echt schandelijk veel en ik vond nooit eerder een goed opbergsysteem.
Netjes stapelen? Het bleef niet netjes.
In een mandje of la? Geen overzicht.
Er zijn ook speciale hangers, maar die zijn heel groot en lelijk.
Ik zag het idee op een blog, maar ben helaas vergeten bij wie. Een super-idee vond ik het.
En dat is het ook. Tot nu toe bevalt het uitstekend en als mijn man weer eens naar een doe-het-zelfzaak gaat, moet hij weer ringetjes meenemen. Een heleboel, ben ik bang.

(En nu vergat ik nog helemaal te vertellen dat mijn man het voor me deed. Hij haalde de onderste spijl los, die zit gespijkerd, haakte de ringetjes er om  en maakte de spijl weer vast, met extra een beetje lijm).

En dan nog even iets geheel anders:
Mijn vriendin Jeanne is weer begonnen met haar blog 'Zo van dat'. 
Na jaren afwezigheid, vanwege allerlei toestanden. Maar nu heeft ze er weer zin in. Ik was dinsdag bij haar, we hadden het er over en gisteren stond er al een nieuwe blog. En ook vandaag al weer eentje.
Ze schrijft leuk vind ik en ze maakt mooie dingen, die ze laat zien. 
Ik dacht er zijn vast lezers hier bij mij, die het ook leuk vinden om Jeanne te gaan volgen. 
Hier is de link: klik

Het Schaduwspel

Het verhaal:  
Eva Ment verkeert, als dochter van een verarmde lakenkoopman, in de betere kringen van Amsterdam. Op een literaire bijeenkomst ontmoet ze Jan Pieterszoon Coen. Een man van aanzien, een vriend van Prins Maurits en gouverneur generaal van Batavia. Hij is tijdelijk terug in de republiek, o.a. om een vrouw te vinden. Hij wordt verliefd op Eva en zij accepteert hem. Dan in het voorjaar van 1627 reizen Jan en Eva met hun pasgeboren dochtertje Geertruyt en Eva's moeder, haar zus en broer naar Java. Na een zeereis vol ontberingen worden ze als vorsten onthaald. Dan volgt een periode van gewenning en van grote tegenslagen.  
(overgenomen van de voorflap)

Dit boek wilde ik echt heel graag lezen.
Simone van der Vlugt komt zelf uit Hoorn en ik wóón in de Coenstad, een echte VOCstad. .
Ik zie op de Rode Steen het standbeeld van J.P. Coen, het beeld dat ondanks vele protesten toch mocht blijven staan.
Ik kom zeer regelmatig in het Westfries Museum en keek ook zeer regelmatig naar de portretten van Eva Ment en Coen,  die daar hangen.
Kortom, je kunt niet in Hoorn wonen zonder een beetje geïnteresseerd en nieuwsgierig te zijn.
Dit boek gaat voornamelijk over Eva, haar vrienden, haar familie, haar reis naar Batavia, haar leven in Batavia, haar kindje en haar pleegdochter.
Ik was heel benieuwd hoe Simone van der Vlugt het uiterst negatieve beeld dat de laatste jaren over Coen bestaat, zou verwerken.
Dat deed ze heel goed. De narigheid die de man veroorzaakt wordt niet verdoezeld. Eva krijgt er mee te maken en hoewel ze Coen als een liefhebbende echtgenoot ervaart, kan ze toch haar ogen niet sluiten voor de ellende die deze man veroorzaakte. Keihard, maar een kind van zijn tijd, die handelde zoals van hem werd verwacht. Eva was negentien, toen ze met Coen trouwde.  Hij was zesendertig. Wat had ze kunnen doen?

Ik heb het boek achter elkaar uitgelezen en vind het beslist een aanrader.

Klikkie

Heel lang, eigenlijk tot alle kinderen het huis uit gingen, ben ik zeer actief geweest met foto's. Ik bestelde  veel foto's in viervoud en maakte vervolgens voor ieder kind een album en eentje voor ons zelf.
Met kaartjes en plaatjes en foto's mooi uitgesneden, was dat een hobby én heel veel werk. Ik denk dat ik wel veertig dikke multomappen vol heb. En dat dus ook nog voor ieder kind.
Toen kwam de digitale camera en ineens was ik klaar met knippen en plakken.
Maar niet met fotograferen.
Alleen werden er geen albums meer gemaakt.
Ik sorteerde wel alles, netjes in mapjes, met data en titels.  Het laatste jaar deed ik  heel veel weg. Echt heel veel.
Dan hebben we nog de telefoon. Op dit moment staan er in mijn galerij zevenhonderd foto's in het camera-album en vierduizend in het What's app album.Dat is een belachelijke hoeveelheid natuurlijk, terwijl ik ook hier al heel veel heb weggedaan.
Maar soms, als ik iemand iets wil laten zien, ben ik veel te lang bezig dat te vinden.
Bovendien vind ik het zelf prettig om een foto echt in handen te hebben.
En om een leuk prikbord te vullen. Of een heel klein albumpje.

Vorige week kwam de oplossing. Een briljant idee vind ik en het heet Klikkie.

Het werkt zo:
je registreert en neemt een abonnement, voor een maand,  of een half jaar of een jaar.
Dan zoek je uit je galerij je tien leukste foto's van de afgelopen maand. Die foto's geef je door en binnen een paar dagen liggen ze op je mat.
Als de nieuwe maand begint, krijg je een berichtje en kun je er weer tien af laten drukken, die dan ook weer thuis worden bezorgd.
Je krijgt een grote, er zijn er zes van een normaal formaat en dan nog een stripje van drie.
Dat is het.

Mijn foto's kwamen na twee dagen, normaal is vier dagen en ze zien er geweldig uit. Prachtige kleuren.
Dat van die kleuren zie je niet op mijn foto van de foto's, maar daar kan klikkie helemaal niks aan doen. In het echt zijn ze heel goed van kleur. Ook goed papier.

De prijs is 7,95. Als je de verzendkosten er af trekt is dat 70 cent per foto. En ja, dat is best duur. Je kunt ze zelf natuurlijk veel goedkoper laten afdrukken. Het punt is dat ik dat bijna nooit doe. Ondanks goede voornemens. Dus ik vind dit ideaal.
Meer info: Klikkie

Op de muur (2)

Street Art I saw in London, UK.
Made by Zabou. Zabou is a French street artist and painter based in London. Since 2012, she has been travelling the world to spread her artistic message of love, fun and rebellion.
This one is called: Summertime yay!
Linking to Monday Murals

Reine Victoria

Een stalletje langs de weg. Ik houd ervan en deze keer kocht ik een bakje pruimen.
Daar houd ik ook van.
Reine Victoria. Dat vond ik vroeger al zo'n mooie naam, Reine Victoria.
Maar weet je dat ik nu voor het eerst zie en snap dat Reine in dit geval koningin betekent? Koningin Victoria.
Ik dacht altijd dat de pruimen gewoon Victoria's heetten en dat ze rein waren, rein in de betekenis van schoon en puur.
Terwijl ik echt heel behoorlijk Frans heb geleerd en heus wist wat reine betekent, en français.
Ik wist zelfs dat deze pruim uit Engeland komt.
En dan nog niet snappen...
Tja, ik ben een laatbloeier denk ik...

Maar goed die pruimen dus.
Ze zijn heerlijk, maar ik wilde iets anders er mee doen, iets anders dan ze gewoon opeten.
Bij ZTRDG vond ik een recept voor een toetje.
Heel simpel en erg lekker!

Recept:
* Vier pruimen halveren en de pit er uit halen (Dat laatste was nog het moeilijkst)
* Een klontje boter in een koekenpan en de pruimer erin met de snijkant naar beneden
* Pruimen bestrooien met ongeveer een eetlepel bruine basterdsuiker.
* Tien hazelnoten grof hakken en toevoegen. (Ik had geen hazels en gebruikte walnoten)
* Scheutje water er bij en lekker laten karamelliseren
* Als het karamellig is dan de pruimen op een bordje scheppen en de karamel er over gieten.
* Beetje poedersuiker erover. Een vleugje.
* Serveren met een beetje crème fraîche. (Had ik ook niet en deed het zonder)

Ha, heerlijk!!!

Muur

Er kwamen een paar vragen over mijn muur.
De muur waar ik folders , flyers en kaartjes opplak, van voorstellingen of musea waar we geweest zijn.
Het was een  witte muur, op de overloop, tussen onze slaapkamer en een ander kamertje.
Een muurtje eigenlijk.
Mijn man is nogal netjes met foto's en plaatjes en hij wilde in het begin heel netjes gaan plakken, met speciale lijm en zo.
Dat vond ik, ongeduldig als ik ben, veel te lang duren. Dus op een gegeven moment ben ik gewoon gaan plakken met doodgewone lijm en nu ziet het er dus zo uit. Ik kijk er zeer regelmatig naar en dan weet ik weer waar we waren.
En meestal ook wel wat ik er van vond.
Het is ook niet te missen;  als je de trap oploopt zie je de muur. .
Deze foto is ook vanaf de trap gemaakt. 
Wel jammer dat ik over elkaar moet plakken, maar ja de muur is nou eenmaal niet groter en meer plek heb ik niet. Ja,  die heb ik wel, maar dan wordt het zo druk, dat wil ik nou ook weer niet.
Nou, dat dus!

Ps: dit is  van jaaaaaren hé, dat snap je wel.
Ps(2): ik zie nu toevallig het woord slaapkamer staan. Dat heet tegenwoordig Master Bedroom, toch? Zo raar!