Millennium (4)

Toen Stieg Larsson zijn Millennium trilogie schreef, was hij van plan een tiendelige serie te maken, heb ik ooit eens gelezen. Maar hij stierf veel te jong.
Ik heb zijn boeken gelezen en de films gezien. Spannend, allemaal.
En toen was er ineens toch een vervolg en dat vervolg is geschreven door David Lagercrantz.
Ik wilde het eerst niet lezen omdat ik dacht dat het nooit wat kon worden. Maar nu ging het rond in mijn boekenclubje en kreeg ik er toch zin in.
Terecht blijkt nu, want ik vond het een ontzettend knap geschreven verhaal en bovendien bleek weer dat ik er erg van houd om oude hoofdfiguren terug te zien. Zoals natuurlijk Lisbeth Salander en Mikael Blomkvist. Na die trilogie miste ik ze gewoon.
Nu ze waren er weer hoor. Het tijdschrift waar Mikael werkt, Millennium, gaat niet zo goed en Mikael zit echt op een  groot artikel te wachten, op de kans om een groot artikel te kunnen schrijven. En dat lukt. Hij raakt betrokken bij een zeer spannende en ingewikkelde zaak. En Lisbeth ook.
Van alle technische zaken in dit boek begrijp ik helemaal niks. Het heeft te maken met kunstmatige intelligentie en met inlichtingendiensten. En hackers.
Maar dat maakte niks uit. Het gaat mij om het leven van Lisbeth, met haar ellendige jeugd, haar belachelijk hoge intelligentie en nu ook over haar gestoorde en misdadige tweelingzus Camilla.
Het gaat ook nog over August, een achtjarige jongen die niet kan praten en van wie zijn vader, Professor Frans Balder ineens ontdekt dat hij veel meer kan dan hij laat zien. August blijkt een idiot savant te zijn. Dat laatste is een verschijnsel dat ik heel boeiend vind. Dat mensen die nauwelijks intelligentie vertonen, wel ineens kunnen pianospelen. En dan  niet een beetje, maar hele concerten uit het hoofd. Of ze kunnen geweldig en heel precies tekenen. Of ze hebben iets met cijfers en getallen.

Enfin, het boek is  gewoon superspannend. En zo heerlijk... deel 5 ligt al klaar