Schatgraven

Ooit zag ik op een zondagmiddag op de opengebroken weg, pal voor mijn school, een schatgraver. Met een metaaldetector. Hij vond o.a.  een prachtig lichtgroen en heel oud flesje. Met een dop.
'Ooooh, zo leuk, dat wil ik ook', meldde ik thuis.
De volgende moederdag kreeg ik er eentje. Een goedkope, van de Hema, eigenlijk was het meer speelgoed. Hij deed het niet zo heel erg goed.Wel veel in gebruik geweest als ik met mijn klas op kamp was. De kinderen vonden het superleuk. (soms hadden we van tevoren wat doppen begraven).
Maar voor onszelf werkte het niet.

Heel wat jaren later, kochten we een echte, een goeie. En die heeft jaren ongebruikt in de kast gelegen. Telkens als we ergens waren waar we het ding hadden kunnen gebruiken, in Groede bijvoorbeeld, regende het, of was het heel erg koud of waren we vergeten hem mee te nemen.
Maar nu niet. Afgelopen week waren we in Groede en we hadden hem mee, gebruikten hem voor het eerst.
In het begin hadden we het nog niet helemaal begrepen. Frits hanteerde de detector en ik de schep. Met een metalen blad.
Dus iedere keer als ik in de buurt was, was er gepiep, waardoor we tevergeefs gingen graven.
Later ging het beter. Ha, veel  beter!!!
We vonden  een stuiver, twee haringen en een hele dikke, oude roestige moer.