Hear Hear

We proberen in London altijd dingen te zien, te doen, te ervaren die we nog niet eerder deden. En omdat het zo een gigantische stad is, lukt dat altijd.
Zo zijn we deze keer naar de Houses of Parliament geweest. Dat kwam zomaar ineens op. Kijk we hebben deze omgéving vaak genoeg gezien.  Het is zo'n beetje naast de Big Ben en natuurlijk een belangrijk onderdeel van deze stad en van Britain.
Maar binnen waren we nog nooit. Je kunt er (op zaterdag) een uitgebreide rondleiding krijgen, maar dat wilden we niet. Je kunt ook, als er tijd en ruimte is, plaatsnemen op de publieke tribune. The House of Commons.
We hadden geen idee of het zou kunnen op het moment dat wij er waren.

Dat kon, zei een veiligheidsmevrouw, 'maar dat gaat wel een half uurtje wachten kosten.
En u moet u voorbereiden op controles, zoals in een vliegtuig en geen mobiles en geen fototoestellen'.
Ze klonk een beetje dreigend, alsof ze het ernstig afraadde.
Maar daar kunnen wij goed tegen, dus we gingen in de rij staan en het ging veel sneller dan verwacht.

Er werd inderdaad gecontroleerd en daarna mochten we naar binnen. Nog niet naar de tribune.
Eerst nog met een groepje en een persoonlijke begeleider wachten in zo'n heel oude hal. Vol met beelden van illustere politici. waar je de geschiedenis echt voelt. Daar mochten wel foto's worden gemaakt. In ons groepje zat een vader met twee tienerdochters en de trots spatte van hem af. De dochters (in uniform) vonden er geen bal aan.
Verder mochten er nergens foto's worden gemaakt.
En toen: heel veel trappen op en naar binnen.
Er was geen interessant onderwerp aan de orde. Het ging over pasjes bij verkiezingen om fraude te voorkomen.
Ik gok dat er ongeveer veertig members aanwezig waren. Van ons gescheiden door een heel grote glazen scherm.
En dat is natuurlijk niet veel. Als iedereen er is, zijn er 650 leden.
De Speaker was er niet. Hij werd vervangen door een vrouw.
Ik vond het hartstikke leuk om daar te zitten en te zien hoe relaxed het er aan toe ging.
Dat was gisteren en vandaag wel heel anders denk ik.

Wat ik wel gehoord heb (en daar was het me een beetje om te doen), was het instemmende Hear Hear van de aanwezigen.
Bij mij werkt dat enigszins op mijn lachspieren, ik vind dat gewoon erg leuk. Ik gebruik het zelf ook wel eens.
En ook werd er gestemd en hoorde ik de voorstanders aye zeggen. Ik denk dat er geen tegenstanders waren want naye hoorde ik niet.
Hoe dan ook : leuk om mee te maken!

Tja en toen bedachten we natuurlijk dat we allebei nog nooit in het Nederlandse Parlement zijn geweest. Nog nooit in de Tweede Kamer. Misschien moeten we dat ook nog eens doen.