Huh? Ik?

'Op deze plek was ooit een Joods theater', vertelde de gids.
(Jaaa, ik ben nog steeds in London hoor, in mijn hoofd.)
'Het eerste Joodse theater in London.'
Er staat niks bij, dus zonder gids had ik gedacht dat hier misschien een violist had gewoond of zo.
Enfin, dat theater was succesvol tot er tijdens een opvoering brand uitbrak en 17 mensen omkwamen in hun haast om naar buiten te komen.
Kort daarna sloot het theater voorgoed. En nu ziet het er zo uit.

We deden een wandeling door Joods London. Erg interessant. We kwamen bijvoorbeeld in een kleine, moeilijk te vinden synagoge, die er precies zo uit ziet als de Portugese synagoge in Amsterdam. Niet toevallig.
Maar goed even terug naar de plek van het theater: Princelet Street.
Een plek die heel vaak gebruikt schijnt te worden voor films.
Dat snapte ik heel goed. Ik vond het er prachtig, maar de gids wilde verder, ze had veel te vertellen.
Dus zo gauw de wandeling klaar was, zijn we terug gegaan naar deze plek.
We waren allebei uitgebreid aan het fotograferen, toen ik opeens gevraagd werd om te poseren voor zo'n stukje oud-roze.
Huh? Ik? Ik vraag het wel vaak aan anderen, maar zelf werd ik niet eerder gevraagd.
Het bleek een workshop filmen te zijn, een stuk of zes mensen.

Ik zei nog dat ze beter mijn man konden nemen. Die had ik zelf net op de foto gezet en ik vond hem wel interessant afsteken tegen die deur.
Maar nee, dat zag ik toch echt verkeerd,  ik moest het zijn. Daar sta je dan ongemakkelijk te wezen.
Ik kreeg instructies hoe ik moest kijken en werd van alle kanten gefilmd.
Na afloop vroeg de leider of ik belangstelling zou hebben voor zo'n filmpje, via Instagram. Dus ik heb mijn account vermeld en nu maar wachten. Grappig was het wel.
En Princeletstreet, vergeet ik nooit van mijn leven, dat snap je.