Sterrenrestaurant

Een keer aten we in het Amstelhotel, dat was een heel bijzonder cadeau van onze kinderen, waar ik nog vaak en met veel plezier aan terugdenk.
Het was behalve bijzonder ook bijzonder lekker. 
Het bijbehorende verhaal schreef ik hier op.
Maar sterren had het restaurant toen niet.

Al jaren staat sindsdien op mijn bucketlist: uit eten in een sterrenrestaurant.
Het liefst natuurlijk met vier sterren. Maar als dat ons faillissement zou veroorzaken, dan is één ster ook goed hoor.

Afgelopen zaterdag was het zover. We gingen uit eten in een sterrenrestaurant.
Genaamd Rich & Simple
Ze hadden veel meer sterren dan vier. Ze lagen gewoon op tafel, die sterren. 
Vlak bij ons huis was het.

Kijk, zo zag het er uit. En prachtig gedekte tafel.
Met sterren dus en bloemen en mooie borden en kaarsen.
Het was werkelijk een lust voor het oog. Precies zoals dat hoort.

Toen ik het vroeg, mocht ik best een foto maken van de chefs

Ze waren, zoals het ware chefs betaamt,  trots op hun werk.
Hard werken, dát hadden ze gedaan, al een dag van tevoren waren ze begonnen.
Ook de hele zaterdag hadden ze in de keuken gestaan.
Er waren ook nog brainstormsesssies en oefeningen aan vooraf gegaan.

Het menu:

Voorgerecht:
* Pastinaaksoep met peer en amandelstengels

Hoofdgerecht:
* Stoofvlees met pils, abrikoos en rozemarijn
* Aardappelroosjes met spek, puree en winterse groenten

Dessert: 
* Nougatine ijstaart

En lékker dat het allemaal was... echt ongelooflijk.
Als je dan bedenkt dat de jongste chef nog maar dertien is...
Hij is een buurjongen uit ons rijtje en hij heet Rich, oh nee Rijk. En hij wil kok worden. Worden? Hij is het al.
De vrouwelijke chef is de buurvrouw van Rich en nee, zij heet niet simple en ze is het ook niet,  al begint haar naam wel met een S.
Die twee koken wel vaker samen. Bijzonder hè.
Ze hadden dat met z'n tweetjes georganiseerd en bekokstoofd,  voor de buren.
Dus in mijn ogen en ook in die van Frits hebben we gegeten in een sterrenrestaurant! Hartelijk dank, lieve chefs!

Het Rode Adresboek

Ik had net besloten om geen boeken meer toe te voegen aan mijn leeslijst, omdat die al veel te lang is, toen Els een stukkie schreef over dit boek.
De volgende dag kwam ik in de bieb en zag het liggen. Ja, dan is het voorbestemd. Ik ging niet zoeken, het lag gewoon op de tafel met populaire boeken.
Ik heb het verhaal van de zeer oude Doris achter elkaar uitgelezen. Zij kreeg, toen ze tien was, een rood adresboek en noteerde daarin de namen van haar dierbaren. Daarvan zijn de meesten nu dood en ook dat tekent ze aan. Dat levert dan weer herinneringen op,  die ze graag deelt met haar enig overgebleven familielid Jenny. En dus met ons lezers.
Een geweldig boek vond ik het niet. Maar toch kon ik niet stoppen. Soms heb ik dat, raar eigenlijk.
Het mooist van dit boek vond ik een bepaald stukje tekst:

'Ik wens je genoeg... Genoeg zon om je dagen op te fleuren, genoeg regen om de zon te waarderen, genoeg vreugde om je ziel te versterken, genoeg pijn om de kleine pleziertjes van het leven te waarderen en genoeg ontmoetingen om af en toe tegen een afscheid te kunnen'.

Nou, dat is wel passend, toch, zo tegen het eind van het jaar?

Drie jaar

Vandaag is onze kleinzoon jarig. Zijn vader maakte een fraaie uitnodiging voor zijn feestje.

En natuurlijk gaan we straks naar Den Haag. De cadeautjes liggen klaar.
En ik zal de hele reis een beetje terug denken aan hoe we toen, drie jaar geleden, midden in de nacht naar Den Haag reden en dus ook midden in de nacht kennis maakten met een piepklein,  te vroeg geboren babytje.

Wat is hij veranderd en wat is het een heerlijk jongetje geworden. Twee-en- een half jaar hebben we iedere week een dag op hem gepast. Dat heeft er voor gezorgd dat we hem echt goed kennen. Gelukkig zien we hem nog regelmatig, al blijft het jammer van dat oppassen. Dat we dat niet meer doen bedoel ik.  Tja...
Een paar foto's dan, uit zijn eerste drie levensjaren:

Koken

Nog even terug naar Kerstavond.
Kijk, dit stel had ons uitgenodigd voor een diner. En een diner was het.
We waren met zeven mensen en dit stel heeft gekookt, en wel zo dat het te vergelijken was met een sterrenrestaurant.
Ik vind het in de eerste plaats stoer dat ze ouders en schoonouders uitnodigden, die elkaar nog niet eerder hadden ontmoet. Zoiets kan best fout gaan. Ik bedoel ik hield veel van mijn eigen ouders en ook veel van mijn schoonouders en er is nooit een onvertogen woord gevallen, maar om nou te zeggen dat het een mooie combi was, nee. Ik voelde altijd iets van ongemakkelijkheid.
Dat was nu niet het geval en dat was dus al mooi. Het was erg gezellig
En dan het eten. Echt hoor, tot in de puntjes. Onze zoon Dirk is al een tijd helemaal op koken en bakken. Ik heb hem dat niet bijgebracht en tot een paar jaar geleden kon hij,  denk ik,  alleen een ei bakken.
Hij is nu fanatiek, verdiept zich in kookboeken en technieken en maakt alles zelf. Heel apart. Deze keer had hij zich over het vlees ontfermd, maar Deirdre deed de rest.
Die is echt dagen bezig geweest. Zalm die gemarineerd moest worden en dan niet eventjes maar lang en met verschillende ingrediënten. Een speciale soep. Verschillende bijgerechten. Waaronder een salade met rauwe spruitjes. Rauwe spruitjes. Ik haat spruitjes, maar dit vond ik heerlijk. Een prachtig dessert. Super.
En dan nog even over het vlees.

Dat was de klus van Dirk. Het was bavette. Maar als je nu even kijkt naar de emmer die daar staat, daar zat het vlees in. In een plastic zak, vacuüm. In water. En dat ding dat er uitsteekt, dat ding zorgt er voor dat het vlees op een gelijkmatige temperatuur (54 graden was het in dit geval)  in een bepaalde tijd gaar wordt.
Het heet sous-vide en ik had er nog nooit van gehoord.
Enfin, daar was dan weer een heerlijke saus bij.
Nou, zo dus.

Daar is ze weer.

Nr. 173. Ik deed mee met een kerst swap, een geheime swap. Je stuurt iemand een envelop met kerstige dingetjes en je krijgt zelf van iemand anders ook een envelop.
Ik had mazzel, ik kreeg een hele leuke envelop, mooi gemaakt en toen bleek er ook nog eens een
Roodkapje-kaart in te zitten, deze:

Een paar dagen later kreeg ik er weer een. Dezelfde. gelukkig 'ken' ik iemand  die ook Roodkapje-kaarten verzamelt. Dus Carolien, heb je deze al? Ik kreeg hem van Lieve en zij vindt het goed dat ik haar doorstuur.

.... there is hope in your heart

Ik heb,  hoewel ik al erg lang blog, niet veel tradities hier. Eigenlijk maar eentje. En dat is het liedje van Smith & Burrows: When the Thames froze. Ik laat het ieder jaar zien en horen in de kersttijd
Het ontroert me iedere kerst weer. Dit jaar ook.
De meeste lezers hier zullen het inmiddels kennen en denken daar heb je haar weer met dat liedje. Maar ja, zo is het nou eenmaal. Luister nog maar even, misschien kun je meezingen  en zo niet is dat ook best.
We hadden mooie kerstdagen. Kerstavond gingen we eten bij D&D, onze jongste zoon en zijn vriendin en maakten kennis met haar ouders en zus. Ik stond weer te kijken van de kookkunsten van jongste en van zijn vriendin. Niet te geloven.
Eerste kerstdag waren we met z'n tweetjes rustig en vredig thuis en straks zijn we met alle kinderen en kleinkinderen bij elkaar bij onze dochter voor een casual maaltijd. Wat wil een mens nog meer?
Another year draws to its close...

Kerstmis 2018

Monday Mural

I think this one is really fabulous. The streeet artist, the man who guided our tour in London,  said this one is one of the best he ever saw. And I agree.

I would never have found it without this guide. Never.
We could not come very close to the painting, so the next photo was not made by me. But I wanted you to see the little guy holding the balloons
The artist is Fanakapan. 

Well, linking to Colourful world and wishing you a very happy Christmas.

Mary Poppins returns

Mary Poppins, ik ben echt dol op haar. Als kind al, toen ik de boeken las, waarvan het eerste deel beslist het beste.
En later ook fan van de film met Julie Andrews en Dick van Dyke. Nog steeds.
Dat ik Dick speciaal noem, is omdat hij, drieënnegentig jaar oud, nog even optreedt in deze nieuwe Mary Poppinsfilm. Een film met Emily Blunt in de hoofdrol. En dat doet ze goed hoor, Emily. En bij vlagen ook grappig. En ze is erg mooi en soms zag ik echt Mary Poppins.
Nou daarmee heb ik eigenlijk alles gezegd.  Soms zag ik echt Mary Poppins. Soms, want Mary Poppins 2018 is niet mijn Mary Poppins, hoe goed en knap gemaakt de film ook is.
Ik vond het allemaal een beetje te gezocht en vooral vond ik het erg lang duren. Ruim twee uur. We hadden ook nog de pech dat het geluid veel en veel te hard stond. Ik was gewoon doodmoe toen het afgelopen was, moe van de herrie.
De start was ook slecht. We kregen namelijk de Nederlandse versie voorgeschoteld. Dus dan zie je leuke beelden van London en dan wordt er ineens in het Nederlands gezongen. Niet te doen. We hadden juist gekozen voor O. V. wat originele versie betekent. Dus Frits ging het even melden aan de inleider van dienst, die vervolgens de operateur ging bellen, die zowaar op afstand kon regelen dat  we toch de O.V. kregen.
Het verhaal is wel aardig bedacht. De twee kinderen van toen, Jane en Michael zijn nu volwassen en wonen in het oude huis, Cherry Tree Lane 17. Michaels vrouw is net overleden en hij moet het maar redden met zijn drie schattige kinderen. Komt nog een huurschuld bij, waardoor uitzetting dreigt. . En dan is daar ineens Mary Poppins.
Er zitten mooie scenes in,  met zelfs hele mooie choreografieën. Meryl Streep deed ook nog even mee. Best leuk. En Colin Firth. Maar er is niet een liedje blijven hangen. Niks Supercalifragilisticexpialidocious
Ook dat zegt al genoeg. Een middagje amusement meer niet. Geen trailer.

Ga dieven vangen.

Het was zo'n beetje kwart over twaalf in de nacht toen ik wakker werd.
Ik hoorde een hond blaffen en dat heb ik eigenlijk niet meer gehoord sinds onze eigen lieve Mac dood is. Niet zo dat ik er wakker van werd.
Ik hoorde ook wat geschreeuw. Maar ja, dat drong allemaal nog niet meteen tot me door.
Pas toen ik allerlei lichtflitsen door onze slaapkamer zag gaan, werd ik goed wakker en sprong uit bed om uit het raam te kijken.
Onze tuin is een beetje verlicht en ik zag een man bij de buren over de schutting klimmen. Vlak daarna nog een man over de schutting bij de andere buren.
Ik kan je verzekeren dat dat een rare gewaarwording is.
Ik tikte op het raam en de klimmer keek naar boven. 'Hallo mevrouw'.
Toen zag ik dat het een politieman was. Tegelijkertijd dacht ik dat iedereen wel een politiepak kan aantrekken.
'Wat is er aan de hand?' vroeg ik.  Ons raam stond open. 'We proberen iemand op te pakken',  was het antwoord.
Daarna werd het stil. Maar ja, dan hoor je echt ieder geluidje. Van slapen was geen sprake meer.
Frits had inmiddels aan de voorkant van ons huis gekeken en daar stonden twee politiewagens. Hij is toen even gaan informeren en kreeg te horen dat de dieven gepakt waren.
'En sorry, dat we u wakker hebben gemaakt'. Zo aardig.
Het blijkt dat je op www. alarmeringen.nl kunt zien wat er aan de hand is in de buurt. Daar had ik nog nooit van gehoord, maar Frits wist dat.

Op dinsdagmorgen hield de politie twee verdachten aan op verdenking van het plegen van een inbraak in een woning  in Hoorn. Het gaat om een 21-jarige man uit Purmerend en een 19-jarige vrouw uit Amsterdam

Omstreeks 00.15 uur kreeg de politie melding van de bewoonster van een pand. Zij hoorde geluiden en had het idee dat men bij haar probeerde in te breken. De politie was snel ter plaatse met een aantal eenheden en kon het pand aan alle kanten in de gaten houden.
De mannelijke verdachte kon worden aangehouden toen hij er op een fiets vandoor wilde gaan. De vrouw werd in een tuin teruggevonden.

Van de betreffende buurvrouw hoorde ik later dat de vrouw in haar tuin had gelegen. Tegen het schuurmuurtje aan. De buurvrouw had alles kunnen zien vanuit haar zolderraam. Niet dat die vrouw er lag, maar wel dat ze aangehouden werd. Ze werd door de politie  gevraagd om haar poort open te maken en dat deed ze natuurlijk.
'Sorry mevrouw, dat ik in uw tuin lag',  hoorde ze toen.
Hoe droevig is dat. 'Sorry mevrouw...'

Leonardo

Toen we toch in Haarlem waren hadden we tijd genoeg om ook nog de Leonardo da Vinci tentoonstelling in Teylers te bezoeken. Dat kon eigenlijk niet, want je kunt officieel alleen on-line kaarten bestellen. Maar wij hadden niks gepland, we kwamen er zo ongeveer langs en het was helemaal niet druk, waardoor we gewoon naar binnen mochten. Wel met een kaartje natuurlijk.
Tja, wat zal ik er eens van zeggen? Nou laat ik gewoon eerlijk zijn: ik vond er niks aan.
Ik weet dat het  vloeken is, natuurlijk was de man uit Vinci een geweldig kunstenaar. Tekenen, schilderen, uitvinden. Noem het en Leonardo (1452-1519) kon het. En deed het.
Maar wat ik hier zag waren voornamelijk tekeningen van allerlei lelijke koppen, verminkte mensen, mooie koppen en voorstudies voor schilderijen. En zowat allemaal met dat rode krijt of wit krijt.
Ech,  het ging me irriteren.
Dit portret hierboven vond ik best mooi. Ook vanwege het verhaal erbij. Dit is een jongen die Leonardo vaker afbeeldde (denkt men), namelijk zijn favoriete leerling Salai die op zijn tiende bij Leonardo in dienst kwam en bij hem bleef tot zijn dood. Maar dat het die Salai is, is niet zeker.
Soms wordt vermoed dat Leonardo homo was. Ook al helemaal niet zeker.
Nou en verder hingen er een replica op ware grootte  van Het Laatste Avondmaal. Die vond ik wel mooi.

En ook nog een van Het Laatste Avndmaal uit de Abdij van Tongeren. Ook mooi.
Als je de Da Vinci Code van Dan Brown hebt gelezen: daarin staat dat de discipel aan de rechterhand van Jezus eigenlijk een vrouw is. Misschien wel de vrouw van Jezus. En als je op deze kaart hierboven kijkt  waarop vlnr Judas, Petrus en Johannes, dan is Johannes inderdaad wel erg vrouwelijk afgebeeld. Ik snap Dan Brown wel hoor. Het  lijkt mij ook echt een vrouw.
Enfin, we zullen het niet weten.
Ps. Ik vond die tekeningen dus niks, maar het Teylers is altijd mooi. Er is altijd wel wat bijzonders te zien. De hele sfeer daar is fijn. Ik denk dat Leonardo het er ook fijn gevonden zou hebben. 

De zeven zussen

Dit boek is het eerste deel uit een serie over zeven zussen.
Zij zijn alle zeven geadopteerd en opgegroeid (in luxe),  in het huis van  hun adoptievader Pa Salt. (anagram voor Atlas?)
Als Pa Salt sterft, krijgen alle zussen per brief een aanwijzing over hun herkomst.
Maia is de eerste. Zij gaat proberen uit te zoeken waar ze vandaan komt. Bij die zoektocht komt ze terecht in Rio de Janeiro en een groot deel van het boek gaat over haar overgrootmoeder die daar opgroeide en verliefd werd op de ontwerper van het gigantische Christusbeeld dat daar staat.
Het is een dikke pil, 560 bladzijden en heel makkelijk leesbaar.
Je hoeft er niet in te komen, dat gaat vanzelf. Gewoon een heerlijk boek, lekker als je niet al te zeer wilt gaan nadenken. Ook zeer geschikt voor vakantie.
Het volgende deel gaat over de volgende zus.
Ik ben al een beetje verslaafd, dus ik reserveerde de volgende delen in de bieb.
Deel drie kwam eerst en ik wilde wel wachten tot ik deel twee had, maar dat ging niet. Absoluut niet. Dus ik las eerst deel drie, dat gaat over de derde zus, Star (Asterope) en háár zoektocht.  Dit deel brengt ons terug naar het Engeland van Edward VII en een van zijn minnaressen, Alice Keppel. Een fijne periode. Ik ga dan natuurlijk een beetje snuffelen in die periode, dat is een leuke bijkomstigheid.
En nu ben ik bezig in deel twee over Ally (Alcyone) . Heerlijk, het is echt heerlijk. Veel romantiek, veel liefde, veel verdriet, veel bijzondere situaties en veel geschiedenis. Dit deel voert ons naar Noorwegen, naar de tijd van Ibsen en Edvard Grieg.
Ik ken mensen die echt hun neus op zouden trekken voor deze boeken. De ware intellectuelen zal ik maar zeggen.
Maar ik ken ook heel wat mensen die hier,  net als ik, van genieten en niet kunnen wachten tot het volgende deel.
En als je trouwens de stapels Lucinda Riley in de boekhandel ziet liggen of je kijkt in de bestseller zestig... dan weet je het wel.
Oh ja en dan nog even over de sterren,  de Zeven Zusters, de Pleiaden. Dat is eigenlijk een groep sterren genoemd naar zeven mythologische zusters, zeven nimfen die door Zeus aan de hemel waren geplaatst. Ook weer zoiets waar ik dan ineens meer van wil weten. Leve het internet.

Het idee om daar nou eens romans over te schrijven, vind ik echt super. Goed bedacht, Lucinda Riley.

In de bus

Als we ergens naar toe gaan, doen we dat nog steeds voornamelijk per bus of trein. De bus vind ik over het algemeen echt prettig.
Wat ik al eerder vertelde, we zitten de chauffeurs vaak een beetje te beoordelen en soms te bekritiseren.
De meesten zijn echt heel erg aardig. Vriendelijk, geduldig. Heel fijn.
Maar soms tref je er eentje...
Dat hadden we laatst in Haarlem. We waren naar de Stadsschouwburg geweest. In het donker dus. En toen we daar uitkwamen konden we ons niet meteen oriënteren. Waar was het station? Welke kant moesten we op?
We liepen een stukje en zagen een eindje verderop een bus stoppen.
'Even vragen',  zei mijn man en rende er naar toe. Gevolgd door mij, maar ik liep iets minder hard.
Toen mijn man voor de busdeur stond, de chauffeur kon door inhalend verkeer nog niet weg bij de halte, deed hij eerst de deur niet open. Uiteindelijk na geklop deed hij het toch.
'Gaat u naar het station?' vroeg mijn man. Ik was er inmiddels ook.
'Dat staat er toch, u kunt toch lezen'.
Ja hoor, dat kunnen wij allebei. Maar wij hadden het niet gezien, daarom vroeg Frits het. De belangrijkste reden van een vraag is in het algemeen, dat je het antwoord niet weet.
Getver de getver, ik word daar chagrijnig van.
Bij het uitstappen hebben wij de chauffeur zeer sarcastisch bedankt voor zijn vriendelijke gedrag. Hij zei niks terug.

We beoordelen de chauffeurs ook op het punt van wegrijden.
Wachten ze even, tot iedereen zit? Ze kunnen dat heel goed zien in hun spiegels, dat zou geen probleem moeten zijn.
En wederom, de meesten doen het. Maar niet allemaal.
Door zo een, ging Frits laatst onderuit in een natte en dus gladde bus.
De chauffeur trok op en daar viel Frits, die nog niet was aangeland bij de enige vrije zitplaats,  zo'n beetje halverwege de bus. 
Flink hard. Hij is nog geen oude, stijve man en dit had bij iedereen kunnen gebeuren.
Frits had er echt last van, maar als het bijvoorbeeld bij mij was gebeurd (ik ben wél een oude, stijve vrouw), was de schade waarschijnlijk groter geweest.
Frits heeft er een mailtje aan gewaagd. En er kwam na een week een antwoord. Ik zou het anders hebben geformuleerd, maar nou ja, vooruit.
De betreffende chauffeur zou in ieder geal een gesprekje krijgen met zijn leidinggevende.

Hartelijk dank voor uw reactie.

Het spijt ons dat de chauffeur te snel is opgetrokken waardoor u bent gevallen. Wij vinden dat de chauffeur hier rekening mee moet houden, dit wordt ook uitgebreid tijdens de opleiding tot chauffeur aan de orde gebracht.
Gelukkig beschikt EBS dan ook over veel chauffeurs met ervaring in het uitvoeren van de dienstregeling.

(Bij het woord leidinggevende moet ik altijd meteen denken aan Jochem Myjer , die zijn vrouw standaard 'de leidinggevende' noemt, haha)

Driving Miss Daisy

We wilden dit toneelstuk heel graag zien.
Eigenlijk vanwege Anne-Wil Blankers. Zij is van 1940 en dan denk je toch dat dit misschien wel eens het laatste stuk zou kunnen zijn.
De dichtstbijzijnde mogelijkheid, op een dag dat we ook konden, was voor ons Haarlem.
Nooit een straf hoor, Haarlem. Integendeel.
Dus we hadden bedacht dat we dan eerst maar eens zouden gaan winkelen, daarna zouden we een theatermenu nemen in De Wandelaar, dan zouden we de inleiding van Agaath Witteman, de regisseur bijwonen. Dan het toneelstuk zien en dan terug naar huis met trein en bus.
Moet kunnen, toch?
Maar het was de dag nadat we (ook laat) uit London terugkwamen en het was eigenlijk gewoon te veel. Vroeger draaide ik m'n hand niet om voor zoiets, maar nu was ik zo moe dat ik er een beetje beroerd van werd. Niet naar de voorstelling gaan was nog even aan de orde, maar dat vind ik zelf dan zo jammer... dat we toch maar gingen.
Ik heb niet alles in me opgenomen. Wel van de inleiding. Die was duidelijk. Leuk dat de regisseur dat doet trouwens. Het kan niet zijn om reclame te maken. We waren er al en het theater was uitverkocht. Dus echt om haar beweegredenen duidelijk te maken.
Een bijzondere vriendschap, daar gaat het over,  staat er op de flyer. En dat klopt.
Het is een vriendschap tussen Miss Daisy, een Joodse, oudere, well-to-do vrouw en haar chauffeur. Een zwarte man, die haar is opgedrongen door haar zoon, nadat ze een ongeluk had.
Hoke heet hij, de chauffeur.
Twee totaal verschillende werelden. Als de relatie begint is Miss Daisy een jaar of zeventig en als het stuk eindigt zijn we twintig jaar verder. Ze zijn tegenstanders in het begin, maar langzamerhand verandert dat. Ze worden ouder, herkennen steeds meer van elkaar. Dat vond ik heel mooi. Er zit ook nog een politieke kant aan het stuk. Zo  heeft Daisy sympathie voor Martin Luther King gekregen, maar haar zoon niet.

En dan die Anne- Wil Blankers, achtenzeventig jaar en na een burn-out weer langdurig op het toneel. En vaak. Ik bekeek de speellijst en na Haarlem speelt ze het stuk nog 17 keer tm eind december. Een hele avond hè en aan een stuk door op het toneel van kwart over acht tot vijf voor tien. Ga dr maar aan staan. Maar ze doet het en hoe.
Ik vond het echt een prachtig stuk. met een ontroerend slot.  Ik moest me er alleen even overheenzetten dat het hier Daisy betreft en niet Wilhelmina. Maar dat lukte.  En ik vond de chauffeur heel goed spelen, maar de zoon niet zo. Beetje schreeuwerig.
Aanrader, dat wel.

Jerusalem, old city.

I saw this mural in the old city of Jerusalem, a few years ago (2013). Depicting the Byzantine era. 

So what about the little boy in modern dress?

Linking to Colourful World.

The End

Ik begon mijn verhaaltjes over London deze keer met een bijzonder monument, een grafmonument. Die zijn er natuurlijk veel en niet alleen in London.
Maar op DIT grafmonument is de iconische Londonse telefooncel gebaseerd en niet iedereen zag dat. Dus ik had nog een kaart gekocht, waardoor het misschien wat duidelijker te zien is.

Ik vond het wel heel erg leuk dat mensen dachten dat er wel een gezichtje op te zien zou zijn, klik
Dat had ik nou weer helemaal niet gezien. Nu wel, trouwens.
Tja en dan ben ik nu wel zo ongeveer aan het eind. Oh ik zou nog veel meer kunnen vertellen.
Dat we een kaarslicht avond bijwoonden in St Martins. Omdat daar nu echt de Vier Jaargetijden, van Vivaldi werd gespeeld. En het was heel erg mooi.
Ik zou nog kunnen vertellen over een tentoonstelling van Gainsborough, waar ik niet veel aan vond, op dit portret na:

 Ik zou het kunnen hebben over het heerlijke eten in een Libanees restaurant of over de krankzinnige koelkasten die we zagen.

 Of over The Coal Hole. Dat is een kroeg, maar de naam van die kroeg wijst op een kolengat, daar in de grond. Daar werden de kolen ondergronds opgeslagen. Er zijn er heel veel van die gaten in London. Met metalen, ronde deksels. Allemaal verschillend.

 Ik zou het kunnen hebben over een ander gat, dat in een stuk Romeinse muur:

Over de hopelijk effectieve waarschuwingen in de tube zou ik het ook kunnen hebben.

Maar dat doe ik dus niet. 't Is klaar, ik heb de trouwe lezers lang genoeg bezig gehouden. Afgelopen,

THE END

Che sara sara

Nu ben ik echt al vaak in Covent Garden geweest. De wijk in London waar veel winkels en winkeltjes zijn, theaters en veel restaurants. Een drukke, gezellige wijk. Maar  onder het toeziend oog van een gids, zie je toch weer heel andere dingen. En hoor je vooral ook andere dingen.

 Kijk, dit is de gids die ons wees op de Che Sara Sara gevel.
Het is de gevel van de markthal, die gelukkig bewaard is gebleven.
De rest van de tocht liep ik natuurlijk Che Sara te zingen. In m'n hoofd hè, anders is het ook zo raar.
De gids zou het trouwens waarschijnlijk heel gewoon hebben gevonden.
Ze wist echt zoveel te vertellen.
Zij was ook degene die ons meenam naar Rules, het restaurant van DE cocktail. 
Zo vertelde ze bijvoorbeeld over de naam Covent Garden.
Dat was oorspronkelijk Convent Garden, de tuin van het Convent, het klooster.
Ik heb me omtrent die naam nooit iets afgevraagd, des te leuker dat ik het nu gewoon kan plaatsen. 
Na het klooster werd de graaf van Bedford  eigenaar van het gebied en een van zijn nazaten,  de vierde graaf, gaf uiteindelijk opdracht aan de architect Inigo Jones om het gebied te veranderen in een wijk 'van stand'. En zo ontstond het eerste openbare plein van London.
Die Inigo Jones ontwierp ook de St Pauls Church aan het plein. De graaf had hem daartoe opdracht gegeven; het moest een kerk worden, maar niet veel beter dan een schuur. Volgens de overlevering antwoordde Inigo Jones: 'Then you shall have the handsomest barn in England'.
't Is lang geleden allemaal, mensen. Zo rond 1630.

Die kerk staat bekend als de Actors Church. En handsome is-ie zeker.
Leuk om van binnen te bekijken, dat had ik nog nooit gedaan. En er achter ligt een prachtige binnenplaats en het lijkt me dat het daar 's zomers goed toeven is.

We zagen nog veel meer van deze wijk en kwamen binnen op plaatsen waar we zelf niet naar binnen zouden zijn gegaan.
Ik heb van mezelf het idee dat ik altijd goed rondkijk als we ergens aan de wandel zijn.
Maar je kunt nooit alles zien en dus is het fijn om er op gewezen te worden. Dan zie je nog steeds niet alles natuurlijk, maar dat hoeft ook niet.
Ik liep onderweg steeds te bedenken dat ik het zelf ook leuk zou vinden om te doen, dat gidsen. Eerst je heel goed in het gebied verdiepen en er dan een hoop over kunnen vertellen, aan totaal verschillende mensen.
En dan zo dat ze het interessant en leuk genoeg vinden om te blijven luisteren. Want je kunt natuurlijk gewoon weg gaan of achterblijven als er niks aan is. Maar dat heb ik nog niet een keer meegemaakt.
London Walks, echt super.

Huh? Ik?

'Op deze plek was ooit een Joods theater', vertelde de gids.
(Jaaa, ik ben nog steeds in London hoor, in mijn hoofd.)
'Het eerste Joodse theater in London.'
Er staat niks bij, dus zonder gids had ik gedacht dat hier misschien een violist had gewoond of zo.
Enfin, dat theater was succesvol tot er tijdens een opvoering brand uitbrak en 17 mensen omkwamen in hun haast om naar buiten te komen.
Kort daarna sloot het theater voorgoed. En nu ziet het er zo uit.

We deden een wandeling door Joods London. Erg interessant. We kwamen bijvoorbeeld in een kleine, moeilijk te vinden synagoge, die er precies zo uit ziet als de Portugese synagoge in Amsterdam. Niet toevallig.
Maar goed even terug naar de plek van het theater: Princelet Street.
Een plek die heel vaak gebruikt schijnt te worden voor films.
Dat snapte ik heel goed. Ik vond het er prachtig, maar de gids wilde verder, ze had veel te vertellen.
Dus zo gauw de wandeling klaar was, zijn we terug gegaan naar deze plek.
We waren allebei uitgebreid aan het fotograferen, toen ik opeens gevraagd werd om te poseren voor zo'n stukje oud-roze.
Huh? Ik? Ik vraag het wel vaak aan anderen, maar zelf werd ik niet eerder gevraagd.
Het bleek een workshop filmen te zijn, een stuk of zes mensen.

Ik zei nog dat ze beter mijn man konden nemen. Die had ik zelf net op de foto gezet en ik vond hem wel interessant afsteken tegen die deur.
Maar nee, dat zag ik toch echt verkeerd,  ik moest het zijn. Daar sta je dan ongemakkelijk te wezen.
Ik kreeg instructies hoe ik moest kijken en werd van alle kanten gefilmd.
Na afloop vroeg de leider of ik belangstelling zou hebben voor zo'n filmpje, via Instagram. Dus ik heb mijn account vermeld en nu maar wachten. Grappig was het wel.
En Princeletstreet, vergeet ik nooit van mijn leven, dat snap je.

Tien voorwerpen

'Hee,  museummens' schreef iemand, 'ben je alleen in dat museum geweest, dat museum dat je niet leuk vond?'
Nee, we waren bijvoorbeeld ook in het British Museum

Tweekoppige, turquoise mozaiekslang, Azteken. 1400-1521

Dat museum is zo gigantisch, dat ik er normaal gesproken, een beetje zenuwachtig van word. Een probleem dat ik altijd heb in die heel grote musea. Het Louvre bijvoorbeeld is aan mij niet besteed, het Prado ook niet. Het Amsterdamse Rijksmuseum is ook groot, maar daar richten we ons altijd op één onderdeel en dan er weer uit. Bovendien kan ik daar natuurlijk heel makkelijk naar toe.
Maar ja, het Brits museum interesseert me in hoge mate. Deze keer deden we dus wat we al eerder deden. We zochten (daartoe aangespoord door een klein boekje) tien voorwerpen, verspreid door het hele museum. Dan zie je grote stukken museum en onderweg zie je natuurlijk ook nog van alles.
En er staat nogal wat. Niet alles, maar wel veel,  is gejat natuurlijk. Jammerdejammer, maar niet mijn probleem op dit moment.
Ik laat een paar dingen zien uit die selectie van tien:

Links zie je Hoa Hakananai'a en hij is afkomstig van Paaseiland. Dat laatste alleen al, Paaseiland.
Mijn wensenlijst was lang wat reizen betreft.  Paaseiland stond er ook op. Ook al lang. Enfin, zo zie ik toch wat.
En onderweg naar deze Hoa Hakananai'a zagen we de dame:, rechts.
Zij was niet geselecteerd, maar ik vond haar zo leuk.
Jonge kinderen kunnen ook wel eens zo doen. Pats, armen over elkaar en je boos aankijken.
Ik heb zo staan te kijken, dat ik niet noteerde wie zij was. Ik zag nog wel net op het laatst dat het helemaal geen zij is, maar een hij.

Deze dame dan. Tara heet zij en ze is een boeddhistische godin uit Sri Lanka. De godin van de compassie. Zo mooi, zo fijntjes. Goud op brons.

Of deze vazen, genaamd de David-vazen. Zo heten ze omdat ene Sir Percy David ze weer bij elkaar bracht, nadat ze gescheiden waren.  Ze zijn Chinees, uit 1351. Moet je eens op de oren van de vaas letten

En tenslotte deze. De koningin van het schaakspel. Die uitdrukking op haar gezicht. Dit schaakspel, de Lewis Chessmen, is uit de 11e eeuw! Gemaakt in Noorwegen of IJsland en gevonden op een van de eilanden van de Hebriden, Lewis.

Nu heb ik er toch nog zes laten zien. Zes van de tien van de....
Wij vonden dit wel een heel mooie manier om in dit museum wat op te pikken. Bewust kijkend.

Potter

Deuren, ik hou er van.
Ik heb een Pinterest-album,  klik, met 296 deuren die ik op verschillende plaatsen zag en fotografeerde.
Ik weet niet waarom, geen idee.
Dus ook in London, let ik altijd op deuren en als ze dan nog iets speciaals hebben, dan kan ik daar heel blij van worden.
Deze is sowieso fraai in alle verloren gegane glorie, vind ik. Maar het speciale, of eigenlijk het grappige, zie je beter op de volgende foto.
Of de familie Potter die hier woont of woonde er blij mee is? Ik denk het niet, maar ik moest er om lachen.
Dat was de tweede keer.

We waren deze keer namelijk (toen we toch in St Pancras moesten zijn), even gaan kijken op de plek waar Platform  9 3/4. zich zou bevinden. Dat is de plek waar Harry vertrekt met de Hogwart Express naar zijn school.

Het was echt een gekkenhuis daar.
Hordes mensen, vooral meisjes, die dan graag op dit plekje op de foto wilden, met een toverstafje in de hand, het liefst springend. Snap ik hoor, als je vijftien bent, maar ook mensen van onze leeftijd, die geduldig stonden te wachten tot er weer iemand achter de touwen mocht. Heel grappig om te zien.
Vlak ernaast is dan een Harry Potter winkel, waar ik natuurlijk ook even ging kijken. Ik wilde vrij snel weer weg en vertrok door een verkeerde deur, waardoor ik echt per ongeluk, vlak voor deze opstelling kwam te staan. Waar velen dus al lang op stonden te wachten. Was ik nog wel zo bij de tijd om even te klikken.
En in die winkel... noem het maar op en het is er. Het leukst vond ik de compleet uitgewerkte kleding van de  vier verschillende afdelingen van Harry's school.

Er bestaan trouwens geweldig aantrekkelijke tours, waarbij je in de Warner Bros Studio's komt, de filmdecors ziet en waar je je in een Harry P. wereld waant.
Dat lijkt me al lang erg leuk. Maar met prijzen van rond de negentig pond pp, hebben we daar toch van af gezien.
Fan van Harry Potter blijf ik even goed wel. Ik heb alle boeken gelezen en alle films gezien. En ik denk altijd dat ik die boeken nog wel eens in de herhaling gooi, maar op een of andere manier kwam dat er niet niet van. Tot nu toe...

Kaarten

Deze deur zag ik in Londen. In een wijk vol met van alles beschilderd. Ik zou zo'n deur niet willen, maar de naambordjes erbij vond ik wel origineel

En toen moest ik natuuurlijk meteen denken aan de kaart die al een tijdje de ronde doet op het www.
De ruiten 8 van een kaartspel. Het is een hele hype geweest:  Hoe oud was jij toen je voor het eerst de geheime 8 zag op een doodgewone ruiten 8? Dat soort werk.
Nou ik had het geheim nog nooit gezien. Ik kaart nooit meer, maar heb dat vroeger wel veel gedaan. Nooit gezien.

Als je het niet ziet, even naar beneden scrollen