Moord op de moestuin

Ik kijk bijna nooit naar DWDD. Het enige dat ik er echt altijd van zou willen zien is de rubriek 'Het boek van de maand'. Maar ook  dat stukje zie ik dus bijna nooit.
Op de een of andere manier, kom ik er toch wel achter welk boek  boek van de maand werd. Ik lees het ergens en trouwens in de boekhandels weten ze niet hoe snel ze een sticker moeten plakken op zo'n boek: DWDD boek van de maand. Kan niet missen.
Toegegeven, meestal zijn het wel boeken die ik kan waarderen.
De schrijfster van dit boek, Nicolien Mizee, kende ik niet van andere boeken. Wél van de rubriek die ze maandelijks in het tijdschrift Zin schrijft. En dat vind ik toevallig een leuk geschreven rubriek. Vandaar dat ik dit boek wilde lezen. Ik reserveerde het in de bieb, maar ze hadden het nog niet eens. Kreeg ik een keurig berichtje van, dat het nog wel even kon duren. Maar zie, een paar dagen later was het er toch en ik kon eigenlijk niet wachten om er in te beginnen.
Het verhaal:
Judith en Thijs zijn net getrouwd en dan krijgt Thijs een hartaanval. Als hij thuis komt zijn de buren net met een grote verbouwing begonnen en dat is de reden dat de twee een huisje huren op het landgoed Groenlust. Samen met Judiths zus Cora en haar man. Ze ontmoeten daar Anne en Fiep en hun moeder. Vroeger waren Judith en Cora dik bevriend met Anne en Fiep en ook de ouders waren vrienden. De vader van Anne en Fiep, Friso,  is op een dag spoorloos verdwenen. Nooit is er meer iets van hem vernomen. 
Judith zet zich op het landgoed aan het volkstuinieren en maakt kennis met de andere tuinders. Die zijn allemaal op z'n zachtst gezegd een beetje vreemd.
Tja en dan doet Judith op een dag een vondst: een schedel....
 Ik had eerst helemaal niet in de gaten dat het een detective is. (Vrij stom, ik had het aan de titel kunnen zien natuurlijk).
Maar dat is het wel en zoals dat hoort, langzamerhand wordt alles duidelijk.
Ik vond het een leuk boek voor tussendoor. In een droge stijl geschreven. Met humor, dat ook.

Dan nog iets dat eigenlijk niets met het verhaal zelf heeft te maken, niet met de plot.
Op een gegeven moment gaat iemand, Cora geloof ik, chipolatapudding maken.
En toen kreeg ik in toch zo'n zin in chipolatapudding.
En in de tweede plaats kreeg ik zin om die pudding eens zelf te gaan maken.
Nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan. Ik heb al een recept uitgezocht.
Maar ik heb geen puddingvorm.
In het boek gaat het over een puddingvorm met een klepje onderin, waardoor je de pudding makkelijk kunt storten als je dat klepje open zet.
Dat leek me nou echt het ei van Columbus, dat klepje. Dus ging op zoek naar een puddingvorm met klepje. Niet gevonden. Nergens in de stad een puddingvorm te koop. Niet met en niet zonder klepje.
Dus nu moet ik maar eerst eens gaan kringlopen.