Koekmakerij

We slenterden verder, na de Nieuwe Kerk en kwamen terecht in de Heisteeg.
En in die Heisteeg is een Koekmakerij. Het woord alleen al...
Het leuke is dat er in die koekmakerij maar een sóórt koek wordt gemaakt. Chocoladekoeken.
Ik had er over gelezen in Het Parool en ook dat er lange rijen wachtenden staan daar in de steeg. Er was inderdaad een kleine rij, maar het ging heel snel.
Ik was zo aan de beurt en kon ook nog wat foto's maken.
Het moest de perfecte koek worden, vond de bedenkster Vera van Stapele en dat is aardig gelukt. Als je van koek en van chocola en van zoet houdt.

De koeken krijg je lauwwarm. Je kunt ook wel een voorraadje kopen, want ze worden de hele dag door ter plekke gebakken. Wij kochten er twee extra, die bewaarden we tot 's avonds en ik vond ze koud ook lekker.

Het leuke is dat het de eigenares werd afgeraden om dit bedrijfje te beginnen, het zou nooit rendabel kunnen zijn en slechts één smaak was echt veel te weinig.
Ze trok zich er niets van aan, zette haar plan door  en zie nu eens... Ze verkoopt er drieduizend per dag.

We gingen op het Spui op een terrasje zitten om wat te drinken en aten daarbij onze koeken. Heerlijk.
Het artikel in het Parool kun je hier lezen. Klik 
De koekmakerij heeft zelf ook een website en die vind je hier: Klik 

De Nieuwe Kerk

Vorige week maandag, toen het nog niet zo warm was, gewoon prachtig zomerweer, waren we in Amsterdam. We gingen naar de Noordermarkt, aten daarna een broodje in café het Papeneiland,  waar we dat altíjd doen, slenterden lekker verder door de Jordaan en kwamen uit bij de Nieuwe Kerk op de Dam.

Daar is regelmatig een tentoonstelling. Dus even naar binnen om te kijken.
En er WAS een soort tentoonstelling, genaamd Reis door de Tijd. Bovendien werd het orgel bespeeld toen wij er waren.
De tentoonstelling is gericht op de kerk zelf en op bijzondere gebeurtenissen die daar plaats vonden. 
Je ziet Amsterdamse geschiedenis, maar eigenlijk is het gewoon Nederlandse geschiedenis of zoals dat vroeger werd genoemd Vaderlandse geschiedenis. En kunstgeschiedenis.
Ik ben echt vaak in die kerk geweest, maar toch zie je telkens weer andere dingen.
Mijn aandacht ging nu uit naar de Beeldenstorm (1566) en daarna.
Tot die tijd was het 'gewoon' een katholieke kerk. Kleurrijk en versierd. Zoals deze zuil

Deze voorstelling van een engel is nog niet zo heel lang geleden tevoorschijn gekomen en hersteld. Er was gewoon wit overheen geverfd.
De engel was waarschijnlijk nóg kleuriger
Aan het begin van de 16e eeuw was er veel kleur. Toen moest alles veranderen en werd het interieur leeg en wit. Sober.

Een witte, protestantse kerk werd het, met het kleurenschema wit, grijs en zwart.
Het is er zo groot, het is er zo mooi en er zijn zoveel details. Je voelt er de geschiedenis.
Ik moet me echt inhouden. En dat doe ik.

De kerk is met de MJK gratis te bezichtigen en de orgelconcerten zijn tussen 12 en 12. 30

Monday Mural

When in Amsterdam: always try to look up. Because if you do,  you might see this.

Keizersgracht, corner Leliegracht: a beautiful Jugendstil building:
The First Dutch Life Insurance Company.
The building is  from 1905 (design G. van Arkel en H.H. Baanders)

And looking up there's a fine mosaic

An angel, spreading her wings,  thus protecting a mother and her child. And pointing to a policy. Symbol for the Insurance Company.
And then, round the corner, there's another one.

I could nof find the name of the designer.
Linking to Colourful World

Televisie

Soms is er helemaal niks op televisie. Er is wel wat natuurlijk maar niets wat mij ook maar een klein beetje aantrekt of boeit. Er zijn ook heeeel veel herhalingen trouwens.
Toch zijn er altijd zaken die met kop en schouders boven alle pulp en rotzooi uitsteken en die worden dan door mij ook hogelijk gewaardeerd.

* Ik heb bijvoorbeeld genoten van 63-UP.
In die serie zijn mensen om de zeven jaar gevolgd (door Michel   Apted), vanaf hun zevende, 7-UP dus. Heel erg leuk om te zien hoe je in sommige 63-jarigen van nu, nog precies de 7-jarigen van toen,  terug ziet. Ik verheug me nu al op de volgende serie. Over zeven jaar.

* Dan de serie 'Helden van het Maxima'

Een kleine serie (3 afleveringen) waar ik echt van onder de indruk was.
Hierin werden werkers in het Prinses Maxima Centrum (kinderoncologie), een jaar lang gevolgd. De directeur, de artsen, de onderzoeker, het hoofd van de apotheek en de verpleegkundigen.
Ik heb er soms met tranen in mijn ogen naar zitten kijken. Want inderdaad, helden zijn het.
Je moet het maar doen, je moet er maar tegen kunnen.

Werken voor en met kinderen met kanker. Deze mensen doen het met zoveel liefde en inzet...
Diep respect!

* Poldark natuurlijk. Heerlijk! Superromantisch en spannend en in een geweldige omgeving opgenomen

En dan nog even een guilty pleasure van mij.
Wat iemand anders misschien onder pulp zou rangschikken.
Maar ik kan er buitengewoon van genieten: Dr. Quinn, Medicine Woman.
Een serie over Michaela Quinn die in in het (wilde) westen van Amerika arts wordt. Het begint zo rond 1870.  Dr. Mike is de eerste vrouwelijke arts in dat gebied . Ze heeft  heel wat te overwinnen en dat doet ze ook. Met een geliefde en drie aangenomen kinderen en een eigen kind en heel braaf, moreel hoogstaande ideeën en dat suddert maar door.
Er zijn in zes seizoenen geloof ik zo'n 150 afleveringen gemaakt en die worden allemaal uitgezonden op RTL8.  De serie is hier uitgezonden in 1993. Ik heb toen wel eens incidenteel een aflevering gezien, maar veel tijd had ik niet toen.
Ik neem de afleveringen op en kijk er dan drie of vier achter elkaar als  het me uitkomt en ik moe ben. Of zoals nu met de warmte.
We zijn al in seizoen 5, dus ik val straks in een gat. Een groot gat.

Twee flesjes

Zomaar twee kleine flesjes.
Twee flesjes die altijd in mijn bureautje staan, samen met wat andere dierbare dingetjes. Niks bijzonders hoor. Een flesje 4711 van mijn schoonmoeder. De polsteller van mijn moeder en haar vingerhoed. Een steen in de vorm van een hartje.
En die flesjes dus. Af en toe vul ik ze. Vaak met een afgeknakte bloem uit een boeket. Of met een paar bloemetjes uit de tuin.
Ze zijn oud, ik denk zo'n tweeënveertig jaar oud. Dat zit zo:
Mijn man en ik werden op Sicilië verliefd op elkaar.
Er waren die reis heel wat hoogtepunten. Eigenlijk was het één groot hoogtepunt natuurlijk. Want wat wil je nog meer? Verliefd in Italië.
Wat reizen betreft was het ook interessant. Zo bezochten we op een avond  in Rome de thermen van Caracalla.
In de tijd van de oude Romeinen, was dat een gigantische badinrichting. Met ook nog heel wat andere faciliteiten als winkels, een bibliotheek . Een soort antiek welzijnscomplex.
In onze tijd wordt daar in die ruïnes wel eens een opera opgevoerd. Buiten dus.
Wij gingen daar naar kijken en luisteren.
Ik houd helemaal niet van opera. Het was me om de belevenis te doen.
En een belevenis, dat was het.
Buiten zitten, in zo'n antieke omgeving, heel erg lang, met een dekentje en een klein flesje gevuld met een drankje waar je het warm van kreeg. Geen idee wat het was, maar heerlijk.
We zagen de opera Aïda, het was een spektakel. Zeer indrukwekkend.
Nou, door die flesjes denk ik regelmatig terug aan die avond. Een pracht herinnering.

En dat ik er nu wat over vertel, dat komt door Marlou. Zij en haar verloofde gaan naar Verona, voor een opera. Geweldig natuurlijk en ik hoop dat ze er net zo'n heerlijke avond hebben als wij toen hadden.

The Lion King

Ik wist al van tevoren dat ik deze film fantastisch zou vinden.
Ik had nog vrijkaartjes voor de 'gewone' bioscoop en we besloten ze nu te gebruiken.
En ik werd niet teleurgesteld. Want:
a. Het was er heerlijk koel
b. De film was ook cool
Meer dan cool, wat een film. Mooi, soms even ontroerend, geestig! Echt een goeie film!
Hoe ze dat kunnen maken, dat is gewoon onwaarschijnlijk. Zo knap.
En dan nog de muziek. Ook mooi!

Het verhaal zal iedereen wel zowat kennen. De leeuwenwelp Simba  is voorbestemd om later zijn vader koning Mufasa op te  volgen.  Maar dan gaat Simba's vader dood en Scar, de broer van Mufasa komt op de troon en er verandert veel.Simba voelt zich schuldig en verdwijnt, maar hij komt ook terug.

Enfin ik wilde een paar minuten geleden op de knop publiceren drukken, maar mijn computer is nogal traag, dus ik keek tussendoor even naar mijn mail op mijn telefoon. Daar zat een mailtje tussen van National Geographic met als titel: In een echte leeuwentroep gaat het er zo aan toe.
Heel toevallig, dus dat wilde ik even lezen.

Nu is het zo dat mijn groep op school, toen ik nog werkte,  De Leeuwen heette. Alle groepen hadden dierennamen. Dus ik heb mij wel vaak in leeuwen verdiept. De dag dat de nieuwe kinderen, net voor de vakantie een dagje kwamen, besteedde ik altijd veel tijd aan het onderwerp leeuwen. Ja ze gingen een heel jaar zo heten, dus kregen ze allerlei leeuwenverhalen, feitjes en liedjes en zo.

Ik wist dus toen ik de film zag dat niet alles klopte. Vooral omdat bij echte leeuwen de vrouwtjes de macht hebben.
Maar hee, we hebben het hier over een Disneyfilm, een soort sprookje. Dat is juist Disney. Dus het maakte mij helemaal niks uit.
Desalniettemin was het een interessante nieuwsbrief. Helemaal niet belerend of zo. Gewoon de feiten. En leuk om te lezen. Vooral als je de film gaat zien of gezien hebt. Je kunt  het hier lezen

Trailer:

Wat een geluk

'Kijk eens', lijkt Odin hier te zeggen, 'kijk eens, daar is mijn baby. Daar,  in de buik van mama'.
En hij heeft gelijk.
Daarbinnen is een nieuw kindje aan het groeien: 'zijn' baby!
Odin krijgt,  als alles goed gaat,  in januari een broertje of een zusje.
En tot nu toe gáát alles goed.

Wat een geluk.
Voor Odin, voor onze oudste zoon en zijn vrouw, voor de andere opa en oma en voor ons.
Ons vijfde kleinkind komt er aan en dat is nog net zo bijzonder als het eerste kleinkind.
Over een paar weken zullen we te weten komen of het een jongetje of een meisje zal zijn. Niet dat het voor ons uitmaakt, trouwens, maar nieuwsgierig zijn we natuurlijk wel.
We verheugen ons zeer!

I see faces

Emie schrijft:
Vrijdagmiddag brachten we tijdens een oppasbeurtje onze kleindochter naar haar kinderkoor in H.I. Ambacht.  In dit gebouw, Cascade, zetelt de bieb, een theater, een consultatiebureau, worden balletlessen gegeven en  meer van dat soort genoegens. Toen ik aan andere kleindochter vroeg wat haar opviel aan de gevel zei ze direct: hé wat leuk een gezichtje! 
Ik ben het natuurlijk helemaal eens met jou en je kleindochter. Dankjewel.

Dit gezichtje komt van onze schoondochter Agnes. 'Ik zit in de trein en zie ineens een gezichtje' appt ze. Wat een leukerd hè.
En dan deze van Purperpol

'Jarenlang vond ik dit huis het allerlelijkst in de hele gemeente. Hoe kun je je huis zo (laten) ontwerpen? Met zo'n grimas die de nietsvermoedende naderende verkeersdeelnemers continu zo wezenloos aanstaart. Gelukkig is er na een aantal jaar wat groens omheen geplant, dat scheelt echt een slok op een borrel.

Inmiddels zijn er nog lelijker huizen gebouwd, maar die hebben in elk geval niet zo'n enge blik'.
Toos deed ook weer mee, met deze foto:

 Door een vriendin van haar dochter op Instagram gezet.
.En ik kreeg het maar niet voor elkaar om er een kopie van te maken. Tot ik uiteindelijk bedacht dat ik er een foto van zou kunnen maken. En hij ziet er goed uit, toch. Gewoon een heerlijk (Zeeuws) kopje koffie.
Vervolgens Kitty. Zij stuurde twee aardappelgezichtjes

'De tweede, en profil, vond ik zelfs een beetje op Winnie the Pooh lijken (neus naar links), maar op de foto komt dat er niet helemaal uit *grijns*', schrijft ze. Ik zie het wel hoor Kitty. Absoluut Winnie the Pooh

En tenslotte Els. Zij stuurde een kaart, een echte:

'In deze foto van het EMC zie ik een heleboel gezichtjes. Eigenlijk een heleboel mannetjes met zonnebrillen. Zie jij ze ook?'.
Ik zag het niet. Ik wilde de kaart mee naar school nemen om daar aan een aantal mensen te vragen, maar dat vergat ik en nu is het vakantie. Hoeft ook niet meer trouwens, want ik zie het nu ineens.

Iets later stuurde Els er nog een. Uit de haven van Rotterdam. Ik zie niet alleen een gezichtje, ik zie zelfs een heel mannetje

Blijf vooral sturen, mensen. Het is nog steeds leuk.

Roodkapje

Dit vind ik ook zo leuk. Een kaart van een Spaanse postcrosser, Lola. Waarschijnlijk had ze geen Roodkapjekaart en stuurde dus iets heel anders,  maar wel met een Roodkapjepóstzegel. Zo lief!

En dan nog dit prachtige kaartje. Zelfgemaakt door Mieke ( van Miekequilt). 

Als bedankje omdat ik haar een verjaardagskaart stuurde. 

't Was wel een leuke kaart die ik stuurde, maar niet zelfgemaakt. 

Dat is namelijk nóg leuker, maar daar ben ik niet zo goed in. Mieke wel.

Vervolgens kocht ik zelf deze kaart. Hierboven.

En tenslotte, voor deze keer dan tenslotte, nam Marion een kaart voor me mee uit Frankrijk waar ze op vakantie was.

Ik vond het een heel leuke kaart. Toch?

 Maar ik maakte de kaart pas nu open. 

Ze zat in een doorschijnend cellofaantje en ik dacht dat ik haar heel goed had bekeken.  

Niet dus en nu werd het wederom een verrassing. 

Je kunt de kaart namelijk uitklappen en dan zie je dit:

Nou, dat is toch wel  kunst, vind ik. In ieder geval kunst(ig). 

Dit waren de kaarten 179, 180 en 181. Echt waar!

Monday Mural

So much to see on the former ship yard NDSM in Amsterdam.
Big ones, small ones. Beautiful,  or ugly, or cute.
I think these are cute. Or not?

Linking to Colourful World

Sneeuwbol

Nu die witte bollen in onze tuin weer zo uitbundig staan te bloeien, die sneeuwbollen (Annabelle) en toen ik dat uitgebreid stond te bewonderen, moest ik denken aan Cicely Mary Barker en haar Flower Fairies.
Ik heb een paar boekjes van haar. Ik was er lang geleden helemaal weg van en ik vind ze nog steeds leuk.
Wat ik zocht stond in Flower Fairies of the Trees.

Toen ik het plaatje vond, zag ik natuurlijk ook wel dat dit niet de Annabelle is.
Het blad is echt anders en Cicely Mary knoeide niet hoor.
Zij tekende exact wat ze zag en als ze iets niet wist haalde ze haar informatie in Kew Gardens.
De kinderen 'leende' ze bij haar zus, die een kleuterschooltje had. Cicely Mary leefde van 1895 - 1973.
Annabelle was ook wel een zeer geschikte naam geweest, maar dit is de Gelderse Roos.
Guelder Rose!

Nog even over Delft

Tja, het huis in Delft waar ik laatst een foto van liet zien, dat huis heeft geen voordeur.
Sommigen lezers zagen dat onmiddellijk.
Ik niet. Ik had nog wel een half uur kunnen kijken en dan had ik die deur nog niet gemist.


Er is natuurlijk een reden.
Vroeger moest je belasting betalen over het aantal ramen in de gevel.
Als je veel ramen had, was je rijk en moest je meer belasting betalen.
De bewoner hier had ontdekt dat een gevel de muur is waar je voordeur zit.
Dus had hij die voordeur aan de achterkant van z’n pand gemaakt, waar geen ramen zaten.
Behoorlijk slim was dat, maar je kunt het natuurlijk ook belastingontduiking noemen.
In oude huizen zie je vaak nog dichtgemetselde ramen. Dat zal soms ook gedaan zijn om minder belasting te moeten betalen. 

Dit was een huis zonder voordeur.
Er was ook een huis met twee voordeuren. Daar woonde de lijfarts van Willem van Oranje. Maar Willem wilde een eigen ingang hebben, dus die kwam er. 
Dit en nog heel wat meer leuks, leerde ik tijdens een rondvaart in Delft.

Een student bestuurde de boot en vertelde wat hij te vertellen had en dat waren aardig wat van dit soort feitjes.
Vragen stellen mocht ook. 'Als ik het antwoord niet weet, verzin ik wel wat, dat merkt u toch niet, daar komt u dan thuis wel weer achter'.

Ik ben tamelijk vaak in Delft geweest. Uitermate geschikt voor een vriendinnendagje, die stad. Maar zo'n rondvaart deed ik nog niet eerder. Ik vond het een aanrader.

Yesterday

We zagen deze film: Yesterday.
En het was zo'n leuke film. Ontspannend, grappig, een  goed verhaal... We hebben er van genoten.
Dat verhaal:

Jack is een beginnend muzikant. Met weinig succes. Dan gebeurt er iets bijzonders. De stroom valt uit, heel kort, maar wel over de hele wereld. En op dat moment wordt Jack aangereden. Daarna komt hij er achter dat hij de enige mens op de wereld is die zich de Beatles en hun nummers herinnert. Dan toetst hij bijvoorbeeld Beatles in en dan blijft het scherm leeg. Het is compleet weg. Jack is echt de enige en gaat daar gebruik van maken.

Ik vond het een leuk idee en  echt, het was een heerlijke film.
Met prettige Beatlesmuziek natuurlijk. 
En meer kan ik er niet van zeggen.
Trouwens, ik las er over op andere blogs en het lijkt er op dat we het eens zijn. 
Oh ja die hoofdrolspeler, Himesh Patel is erg knap en zijn tegenspeelster ook. Dat is Lily James (Rose uit Downton Abbey), schatje. En Ed Sheeran deed ook mee. Trailer:

De rest van de trouwdag

Ja, de rest, want de trouwdag was nog steeds niet voorbij. We waren nog aan het wandelen door Amsterdam.
En kwamen, geheel onverwacht,  langs Gassan Diamonds. Dat is een juwelen-en diamanthandel.
Daar was net een rondleiding op het punt van beginnen, dus die pikten we even mee. Erg leuk trouwens, ik weet nu heel wat meer van diamant en karaat en slijpen en zo. En over de geschiedenis van dit bedrijf.

Na de rondleiding, op weg naar de uitgang, word je door een aantal winkels geleid. Met heel veel diamanten en Rolexen enzo.
Een andere wereld .

Nu denk je vast dat ik ga vertellen dat ik op deze dag iets moois diamanterigs heb gekregen.
Maar dat was toch niet het geval.
Dat we er waren was puur toeval en ik zit helemaal niet op diamanten te wachten.
En anders hadden de prijzen ons wel tegen gehouden, hahaha.
In mijn oren prijken meestal hele kleine zilveren staafjes. En ik heb ook wel glimmers hoor, ik had ze zelfs in.
Maar eerlijk, ik zag geen verschil.
Alleen in prijs. Die van mij 4,95, de diamanten oorbelletjes 1495.

Wij togen gezellig verder naar het laatste onderdeel van de dag.
Mensen die regelmatig hier lezen, weten dat we vaak te vinden zijn in het Rijksmuseum. Daar raak ik nooit uitgekeken.
Naast het Rijksmuseum is een restaurant, genaamd Rijks.
En altijd als we daar langs komen, zeggen we tegen elkaar dat we daar wel eens zouden willen eten.
Mijn man had bedacht dat deze dag daar zeer geschikt voor zou zijn én hij  had gereserveerd.

We kozen voor de Rijkstafel. Dat is een menu waarbij je zes gangen krijgt voorgeschoteld. Alles even heerlijk. Niet te groot, niet zwaar, niet met te veel of juist met te weinig tijd tussen de gangen. Vriendelijke bediening, maar niet overdreven.  We vonden het perfect.
Het leuke is, dat ik een bucketlist heb. Ik weet dat er mensen zijn die dat onzin vinden, zo'n bucketlist, maar ik heb er een.
Op die lijst staan wat onbereikbare dingen, maar ook dingen die wél te doen zijn.
Ha, ik vink er per jaar gemiddeld eentje af. Vorig jaar was dat zwemmen in het IJsselmeer.
Eten in een sterrenrestaurant stond er ook op.
Laat dit nou een sterrenrestaurant zijn. We wisten het echt niet. Maar ze hebben één ster.
Ik zei al dat het perfect was. Dus hoe zal een drie-sterren restaurant dan zijn?
In ieder geval kan ik dit van mijn lijst verwijderen.

Aan het eind van het diner werd er nog voor even een muziekdoosje op onze tafel gezet. Gemaakt van hout van Amsterdamse bomen. Het speelde de Bruiloftsmars.
Erbij zat een klein rolletje met daarop een geschreven felicitatie van Team Rijks. De strik rond het rolletje was trouwens van chocola.
Erg attent!

 De dag zat er op. We keerden terug in het gewone leven en gingen zeer prozaisch met de bus naar huis.
Over tien jaar zullen we weer eens verder zien. Hoop ik!

Drie bruidsparen op een dag

De echte trouwdag brachten we met z'n tweeen door.
We begonnen met taart en daarna gingen we naar Amsterdam
We vinden het allebei heerlijk om een beetje door de stad te zwerven en dat lukte nu weer.

(Hoezo ging dat weer? Nou, mijn man had negen weken geleden een liesbreukoperatie en hoewel de operatie goed was gegaan, zeiden ze,  heeft hij er ontzettend veel pijn aan over gehouden. Hij heeft al die tijd nauwelijks kunnen lopen. Pas vorige week begon het een beetje normaal te worden al is de wond nog steeds niet dicht. 
Gek hè? Vorig jaar de prostaatoperatie, waarbij ook de lymfeklieren werden verwijderd. Dat was echt een grote operatie. Maar toch veel minder ingrijpend dan dit. 
Na afloop dan hè. Van tevoren was het natuurlijk wel ingrijpend.) 

Enfin, hij is weer bijna de oude en dus zwierven we door Amsterdam.
We liepen in de richting van Artis. Niet eens speciaal om Artis te bezoeken hoor, meer om een zwerfrichting te hebben.
Onderweg zagen we een prachtig bruidspaar.
Aan de overkant van de weg.
Zij waren (met een hele cameraploeg) bezig met hun trouwfoto's. Waarschijnlijk in de Hortus geweest.
We vonden het erg leuk natuurlijk en staken even de weg over om het bruidspaar te feliciteren.
Felicitaties van  het ene bruidspaar aan het andere om het zo maar te zeggen.
Dat vertelden we ze
En dat vonden zij weer leuk.
'Hebben jullie nog tips?, vroegen ze.
Mij schiet op zo'n moment helemaal niets te binnen.
Frits gaf wél een tip en die luidde:
'Af en toe eens flink ruzie hebben, maar het vervolgens heel snel weer goed maken'.
Nu zou ik het wel weten. Ik zou zeggen: 'Veel van elkaar houden, niet altijd denken dat het ergens anders beter is en niet zeuren'. 
We liepen verder en zagen een museum. Ik had het niet meteen door, maar dat was het Holocaust-museum in oprichting.
We gingen even naar binnen en zagen vrij snel het derde bruidspaar

Een Joods bruidspaar. De kans dat zij de veertig jaar hebben gehaald, die kans acht ik heel klein.
Ik ben niet lang genoeg binnen gebleven om daarover te kunnen lezen.
Ik verliet het gebouw heel snel.
Natuurlijk ga ik nog eens terug. Maar voor deze dag was het gewoon te veel. Veel te veel. 

Even terug naar onze trouwdag

Ik vertelde eerder dat we in ons huwelijk geen echte crisis hebben gehad.
Dat is ook zo, maar deze trouwdag had er bijna eentje veroorzaakt.
We verschilden namelijk zeer van mening.
Kort gezegd: ik wilde een feest met alles erop en eraan en muziek en heel veel mensen en mijn man wilde dat ECHT niet.
Tja wat doe je daar aan. Wij deden er niks aan. Heel sloom.

Gelukkig bedachten onze kinderen  een verrassingsdag voor ons. Dat is natuurlijk hartstikke leuk.
Werd het toch geen crisis!

We gingen varen met kinderen en kleinkinderen

Er waren twee boten en ik zat in de ene (huwelijks)boot en Frits in de andere, vandaar dat je niet iedereen ziet op de foto.
Bovendien: oudste zoon en zijn gezin,  moesten uit Den Haag komen, maar kregen autopech. Een vervangende auto duurde lang en zij voeren dus niet mee. Superjammer. Ook zij staan  niet op de foto.

Gelukkig konden zij nog wel een deel van de high tea meemaken,  die daarna volgde. En die was hartstikke leuk en lekker..

Met allemaal  gingen we na afloop nog even terug naar het huis van dochter om wat na te praten. We waren erg blij met deze dag.
 
'Nu hebben we nog een filmpje dat jullie moeten zien', werd er op een gegeven moment gezegd.
Dat begon met een felicitatie van het gezin van dochter. Dat vond ik al leuk en bijzonder, maar het werd nog veel bijzonderderder, want dat was nog maar het eerste filmpje
De kinderen hadden allerlei mensen gevraagd om via de telefoon een filmpje te maken,  met een felicitatie. En al die filmpjes hadden ze achter elkaar gemonteerd en daar zaten we toen met stijgende verbazing en ontroering  naar te kijken.
De andere kinderen, vrienden, familieleden, collega's van mij die allemaal een woordje deden, het hele koor van Frits dat een lied zong (150 mensen).  Het was echt geweldig.
Van sommigen hoorde ik later dat het maken van zo'n filmpje niet bepaald een kleinigheidje was geweest. Dat snap ik natuurlijk heel goed, ik had ook niet geweten hoe dat moest. Dest te meer werd het gewaardeerd.

Monday Mural

This is Amsterdam. The NDSM (former) Ship Yard. 

                  So much to see there. 

For example this one:

Made by Rasmus Balstrøm.  Depicting  the story of the pirates of Aruba

On the 27th of april 2019, during the celebration of the Kings birthday, called Kings Day,  there was a big street art festival, called Kings Spray. I like that name..
There were many national and international street artists. This was the 4th edition.
Today... it's still there.

Linking to Colourful World

Vandaag...

Vandaag neem ik even rustig de tijd om bij te komen.
Wat  foto's uit  zoeken. Een beetje wandelen, een beetje tutten...
En vooral  na genieten!
Heel erg bedankt voor alle felicitaties. Hier en op Insta

Veertig jaar!

Laat ik de dag eens beginnen met een boeket. Dit is een biedermeier en deze biedermeier kreeg ik, vandaag precies veertig jaar geleden. Op vrijdag 13 juli 1979.
Vandaag is dus onze trouwdag. Ons robijnen huwelijk.
En dit is denk ik het moment dat ik het boeket kreeg:

Ik vind het nog steeds een heel leuk en zomers boeket.
Toen ik gisteren een beetje zat te snuffelen in ons trouwalbum vond ik achterin  nog een paar rekeningen.
Ook die van de bloemen:

- 13/7  bruidsboeket biedermeier
- zomerbl. lelietjes
- 2 haartoefjes à 5,-
- jas en japontoef
- 11 gastencorsages

De totaalprijs van Bloemhuis 'Flora' was
229,50.
Guldens natuurlijk.

Ik heb het boeket jaren bewaard, maar op een gegeven moment viel alles uit elkaar en heb ik het (met pijn in mijn hart) weggedaan onder het motto: beter dit weg, dan ons huwelijk.

Dat huwelijk viel niet uit elkaar. Integendeel.
Een echte, serieuze crisis hebben we geloof ik nooit gehad.
Flink mot hadden (en hebben) we soms wel, maar nooit over belangrijke zaken.
Ik lees soms wel eens dat een huwelijk hard werken is en dat je er altijd aan moet blijven werken. Dat is niet onze ervaring. We hebben geluk gehad.

Het is voorbijgevlogen, we kunnen ons allebei niet voorstellen dat het al zo lang geleden is.
Veertig jaar is toch wel echt een hele tijd zou je zeggen, maar het lijkt zo snel gegaan.
Kijkend naar de foto's vind ik ons ook ontzettend jong. Terwijl we dat niet eens niet waren, zevenentwintig en negenentwintig.

Verder snuffelend in het album, viel mijn oog ook op deze foto:

Nou heb ik heus wel eens vaker in het album gekeken, hoewel niet al te vaak, want het is een album vol met slechte foto's.
Maar nu keek ik dus wel en zag  ineens dat de dominee de ringen aan onze vingers deed.
Als je mij eergisteren had gevraagd of wij de ringen zelf om elkaars vinger hadden gedaan, had ik gezegd ja natuurlijk, wie anders.
Ik herinner me er helemaal niets van. Frits ook niet.
We vinden het allebei heel erg raar. 
Maar ja de foto's laten het toch echt zien.
Waarom?
Waarom in godsnaam deden we dat niet zelf?
Zo te zien heeft het ons toen niet geïrriteerd.

Enfin, we hebben bedacht om de ringen straks heel eventjes af te doen. En daarna schuif ik de ring aan Frits' vinger en hij doet hetzelfde bij mij.
Voor hopelijk nog heel veel jaren!

Ps: Ik denk nu ineens te begrijpen hoe het zo gegaan is met die ringen. Kijk we hadden ze al veel langer, namelijk sinds 30-3-1978  (die rekening vond ik ook nog). Toen hadden we  net besloten te gaan trouwen. We hebben toen  de ringen wel bij elkaar om gedaan, aan de linkerhand. Bij het kerkelijk huwelijk ging de ring over naar de rechterhand. Bij protestanten. Bij katholieken andersom. Dat dat  door de dominee werd gedaan is dan iets minder gek