Kunstmuseum

 

Omdat we 's middags op onze kleinzoons gingen passen, vonden we het wel mooi omdat ze er vlak bij wonen,  om dan 's morgens eerst het Kunstmuseum in Den Haag aan te doen. Dat was vroeger het Gemeentemuseum. 

Bijna drie jaar geleden dat we daar waren en ik hou erg van dat museum. Dus dat werd wel weer een een keertje tijd. 

Er was een leuke Mucha-tentoonstelling, maar van Mucha heb ik jaren geleden in Praag ongeveer alles gezien wat er te zien viel. Dus ik zou er niet speciaal voor gegaan zijn, maar nu we er zo dichtbij waren...

Wel ontzettend stom dat ik mijn Museumjaarkaart thuis had laten liggen. Ongelooflijk stom. Mijn waardering voor het instituut MJK is enorm, want dit bezoekje kostte me 16 euro. 

Gelukkig was het museum nog net zo mooi als altijd en Mucha pikte ik toch weer even mee. Misschien zal ik er nog wat van laten zien tzt. Hoewel... mijn fototoestel was ik ook vergeten! 

Wat ik heel erg leuk vond deze keer, was het schilderij van Piet Mondriaan: Victory Boogie Woogie.

Het is denk ik een schilderij dat iedereen wel kent. Ik in ieder geval wel

En net als die meneer die daar zit, (niet mijn man), kan ik er een hele tijd naar kijken. Nu las ik ook iets over de geschíédenis van het werk en dus over Mondriaan. Dat maakte het nog boeiender. 

Zo wist ik bijvoorbeeld helemaal niet dat Mondriaan aan zag komen dat zijn kunst niet goedgekeurd zou worden door het Hitlerregime. 

Hij voelde zich opgejaagd en zei dat hij nog liever nooit meer zou schilderen dan weer figuratief te werken. 

Hij vluchtte dus eigenlijk min of meer naar Amerika, op zeventigjarige leeftijd. 

Hij kwam in New York terecht en liet zich inspireren door deze stad. 

Aan dit schilderij werkte hij twee jaar en toen hij dood ging, was het nog niet af. 

Baanbrekend was het: Het ritme van de toekomst!