De terugweg

 Mijn man had 's morgens voor we naar Brugge vertrokken,  het weer op buienradar of zoiets dergelijks bekeken en gezegd dat het droog zou blijven. En dus namen we niks mee. Geen jas, geen regencapeje, geen paraplu en al helemaal geen regenpak. Toch voelden we onderweg de hele tijd dat er een weersverandering zat aan te komen. 

Die middag om een uur of vier vielen er een paar spetjes. Zo weinig dat we twijfelden of ze wel echt waren. Ze droogden ook meteen op in de warmte. Maar ik begon me toch een heel klein beetje zorgen te maken. 

Het bleef droog, nog zeker wel een uur, maar wel met een soort dreiging. 

En toen was er een opstekende wind, even heel fel en hard. Als een soort waarschuwing, want daarna ging het echt regenen. 

We liepen snel door, op zoek naar een terras waar we lekker droog zouden kunnen zitten. 

We gaven een beetje gas zou je kunnen zeggen. Wat sneller actie, we deden snel door. Precies wat we op een paar stickers onderweg zagen en waarvan ik de vertaling uit het Brugs moest vragen: Gif mo sjette.

We zaten daar heerlijk met de lekkerste cappuccino ooit, maar het bleef regenen en nu werd ik echt wel ongerust. 

Want twee uur fietsen in de regen met alleen een dun bloesje aan... hmmm, 't leek me niks. 

We vroegen al om de kaart, want we dachten dan blijven we in ieder geval droog eten en wie weet is het dan daarna afgelopen. Maar we hadden nog niet eens de kaart bekeken en droog was het. Heel gek. 

En zo fietsten we naar huis in Groede. Zonder problemen.

Ik ga mijn regenpak voortaan standaard in mijn fietstas laten zitten. Zoveel is zeker....