Pluk, pech, prachtig!

Ik denk echt dat bijna iedereen in Nederland Pluk herkent. Pluk van de Petteflet. Het jongetje dat rondrijdend in zijn rode kraanwagentje van alles meemaakt. 

Ga maar na, ik ben best al oud en ik heb het boek zelf gelezen en voorgelezen aan zowel kinderen als kleinkinderen. Pluk verscheen voor het eerst in 1968, toen waren het korte verhalen in de Margriet. 

Enfin, dit is een kaart. En ik verstuurde die kaart aan een familie in Westkapelle. Dat zit zo: 

 Toen we vanaf Westkapelle onderweg waren naar Domburg, kregen we pech met de fiets. Met de e-fiets. We hoorden een enorme knal en de fiets stond stil. Blokkeerde in een klap. Geen beweging in te krijgen. Mijn man dacht dat het de motor was. We stonden daar erg ongelukkig op een fietspad met een weg ernaast. Ik ging maar eens bij het dichtstbijzijnde huis informeren waar we eigenlijk precies waren. 

Toen we dat wisten konden we de verzekering bellen.  De deal is dat je dan naar een fietsenmaker wordt gebracht of naar huis. Nou eer ik duidelijk had kunnen maken waar we ons bevonden  namelijk op Walcheren en dat dat niet ons huisadres was en ook niet ons verblijfadres, dat dat laatste best ver was en dat we over waren gevaren van Zeeuws -Vlaanderen naar Walcheren,  was er toch wel een stief kwartiertje voorbij. 

'Ooh dus u bent in een plaats die Walcheren heet'. 'Neehee het is geen plaats. We zijn in de buurt van Westkapelle. Maar we wonen hier niet, we zijn aan het fietsen'. 'Ja en die boot dan, is dat uw boot'. Enzovoorts. (Mensen zorg toch voor een basis-topografische kennis)

Achter het huis waar ik geïnformeerd had bleek een minicamping te zijn en de vrouw aan wie ik het adres had gevraagd zei dat we rustig in de tuin mochten wachten tot er hulp kwam. Een hele lieve jonge vrouw met een schattig kindje. Mijn man kreeg koffie en eigenlijk zaten we daar best lekker en gezellig te kletsen. 

Binnen een uur zou er hulp komen. En dan zouden we wel verder horen hoe of wat. Goed geregeld dus. En inderdaad, op de afgesproken tijd kwam er hulp. Maar toen was die al niet meer nodig. Tien minuten eerder had de buurman van de vrouw, tevens haar schoonvader, nog even naar de fiets gekeken en hij zag meteen wat er aan de hand was. Het fietspompje was tussen de achterband en het frame gekomen, ter hoogte van het slot. Waardoor het wiel in een klap blokkeerde.  Er was dus niks aan de hand met de motor. We belden snel de verzekering en konden onze weg weer vervolgen. 

Naar Domburg waar ik het al eerder over had en vandaar weer naar Vlissingen. Ruim op tijd voor de laatste boot. 

We dachten dan eten we even wat in Vlissingen bij de boot. Alles dicht. Toen dachten we dan gaan we richting Groede en eten wat in een strandtent. Alles dicht. En dat op de langste dag. 

Maar die zonsondergang, die pikten we maar mooi mee. Een echte was het,  zoals dat hoort in Groede. Op de langste dag.  Prachtig dus.

En wat heeft Pluk er nou mee te maken? Nou die kaart kocht ik, thuis gekomen, als bedankje omdat de campingmevrouw net Pluk aan het voorlezen was.