Lucinda Riley heeft heel goed werk geleverd en vele vrouwen laten genieten van die zussen en vooral de bijbehorende verhalen.
Ik vond de eerste drie delen zelfs erg goed, heerlijk om te lezen. Daarna werd het bij ieder volgend deel een klein stukje minder voor mijn gevoel. Of er trad verzadiging op, dat kan ook.
En toen ging Lucinda Riley dood. Treurig, ze was nog maar zesenvijftig jaar oud.
Het verhaal was nog niet eens af . Want hoe zat het nou met de vader van de zussen? Met Pa Salt? En hoe zou het verder gaan met die en met die...
Riley had wel aantekeningen gemaakt en de plot enigszins beschreven van het laatste deel.
En met die gegevens is het toen afgemaakt door haar zoon: Harry Whittaker.
Dat vind ik bijzonder, een bijzondere prestatie.
Enfin het boek is al een tijdje uit, maar ik was niet de enige die het wilde lezen, dus ik was nu pas aan de beurt in de bieb.
Ik vond het eigenlijk geen goed verhaal. Erg onwaarschijnlijk en behoorlijk gezocht. Maar ja, stoppen met lezen was geen optie, dat ging echt niet. En dus las ik deze dikke pil helemaal uit en weet ik nu hoe het zat.
Ik heb de laatstse tijd nog een paar andere 'Rileys' gelezen en die vond ik wel goed. Het Meisje op de Rotsen bijvoorbeeld en De Liefdesbrief. Lekker leeswerk, waar je niet van wakker ligt.
15 opmerkingen:
Ik ben het helemaal met je eens, inderdaad was het laatste deel een beetje vergezocht maar je wil toch weten hoe het afloopt ook al weet je dat het wel een happy end wordt. Die andere boeken van haar ga ik ook eens proberen. groetjes Ella.
Wat heb je veel gelezen, want deze boeken zijn dikke pillen. Mij konden ze niet boeien, maar ik denk dat niet veel mensen het met me eens zijn.
Ik sluit me bij Miekequilt aan.
Ik 'moet' Atlas ook nog lezen ondanks de wat mindere kritieken wil je de serie toch afgerond hebben, hè.
Quite an achievement of the son.
Een bijzondere prestatie maar ook wel een beetje tricky denk ik.
Ja, ik ben ook fan... Ik heb de delen behoorlijk verspreid gelezen en dan moest ik soms erg goed nadenken hoe het ook alweer zat met die zussen.
Het klopt dat er ook mensen zijn die niet van deze stijl & schrijfster houden; het verrast me soms.
Ik ben nu in het laatste deel bezig en heb er idd wat recensies over gelezen die minder positief waren. Tja, het verhaal moet toch kloppend worden. Maar ik denk wel 'hoe verzin je het!'
Het mooiste van de hele serie vind ik dat je zoveel meekrijgt van andere landen en culturen tijdens het verhaal.
Heb een paar van die zussenboeken gelezen, maar vond ze al snel een beetje saai, dus ben ik gestopt.
Het meisje op de rots is prachtig en heb ik pas weer opnieuw gelezen.
"Terug Naar Wharton Park" vond ik het mooist, dat heb ik al drie keer gelezen.
Misschien een idee voor jou?
Heerlijk leeswerk.
Vorig jaar december heb ik de hele serie gekocht en meegenomen hier naar toe.
Dit jaar heb ik ze gelezen en toen Atlas uit kwam heb ik die ook gekocht en een week of twee geleden heb ik die uitgelezen.
Dat het soms wat ver gezocht is vind ik niet erg, ik heb met veel plezier over de zussen en alle landen gelezen.
Ik vond het vooral knap dat er per boek twee verhalen waren die dan uiteindelijk toch bij elkaar bleken te komen.
En Atlas was daar een uitvergroting van.
Ook vorig jaar nam ik de boeken van Inspecteur Helen Grace mee en daar ben ik nu aan bezig.
Ik lees bijna alleen spannende boeken, vooral Scandinavische thrillers trekken me, maar de 7 zussen heb ik ook gelezen. Ik vond de schrijfstijl wel leuk en als je eenmaal begonnen bent wil je toch weten hoe het verder gaat, maar het was inderdaad wel wat vergezocht.
Ben het helemaal met je eens. Nogal voorspelbaar. Maar desondanks knap dat ze de aandacht van de lezer vast kan houden.
Dit laatste deel vond ik meer een boek uit de Bouquet reeks, erg onwaarschijnlijk allemaal. maar net als jij toch maar uitgelezen.
Ik heb ze niet gelezen.
Nu ik hier toch ben:
Adres onbekend heb ik in een adem uitgelezen. Ik was er stil van.
Ja wat een verhaal hè Ferrara!
Een reactie posten