Boodschappenbriefje

 Daar kan ik nou echt niet aan voorbij hè, aan zo'n briefje. Dan moet ik gewoon zien wat er op staat: 

En dan maar bedenken, fantaseren...

broodboter. Zal hier boter voor op het brood bedoeld worden, in tegenstelling tot boter om te bakken of is het gewoon in de gauwigheid opgeschreven en dient hier brood én boter te worden gehaald?

En broodbeleg voor Sander? Hoezo? Is Sander een lastpak dat niks lust en staat hij op zijn eigen merk hagelslag of grillworst van die ene slager. 

Of vindt de schrijver van het briefje dat Sander extra verwend moet worden met iets.

Dat zou best kunnen, dan zijn die keelsnoepjes natuurlijk ook  voor hem. Sander is misschien wel een klein beetje ziek. 

En vogelvoer? Zit er een kanarie in dat huis te kwinkeleren of een parkiet. Of vond de schrijver dat de vogels in de tuin opnieuw moesten worden bijgevoerd na de winteruitbarsting.

Het was lang geleden dat ik een lijstje vond, maar dit was er weer een hoor. Lekker belangrijk hè. 

Dochters van een nieuwe tijd

Kijk dit is nou zo'n boek dat ik al gekozen zou hebben als ik het had zien liggen, om de voorkant. Zo leuk zou ik gedacht hebben, jonge vrouwen in de jaren twintig. 

Maar ik hoefde niet te selecteren op voorplaat, want een van de leden van onze boekenclub had dit boek al getipt en ik ga heel vaak af op wat zij zeggen. 

Neemt niet weg dat ik de voorplaat geweldig vind. 

Het boek vind ik oké,  genoeg oké om het helemaal uit te lezen. En dat waren toch vijfhonderd bladzijdes. 

Het is bovendien deel 1 van een trilogie en ik ga zeker het volgende deel daarvan ook lezen en dan zou het wel heel raar zijn als ik het derde deel niet zou doen. Aan die voorplaten zal het niet liggen, want je ziet de tijd er al aan af.

Dit deel dus begint in 1919 en eindigt in 1949. En precies zoals je ziet zijn jonge vrouwen de hoofdpersonen.  Twee zijn vriendinnen al verschillen ze ontzettend van elkaar. Dat zijn Käthe en Henny en zij doen de opleiding tot vroedvrouw en werken later in een vrouwenkliniek. Henny krijgt een relatie met de broer van Lina, de derde vrouw en dan is er nog Ida, een rijk,  verwend en nogal verveeld meisje. 

In zeer korte stukjes leren wij deze vier steeds beter kennen en met hen ook hun partners, ouders, vrienden, de manier waarop zijn in het leven staan. En dan is er natuurlijk de Tweede Wereldoorlog. 

Ik moest in het begin wennen aan de korte stukjes, op z'n hoogst een paar bladzijdes. Maar het wende en dus genoot ik toch van het boek. Het eindigt met een enorme cliffhanger. Maar ik was na een paar honderd bladzijden toch al van plan het vervolg te lezen en nu helemaal!

En nu vind ik het een heerlijke gedachte dat ik deel 2 en deel 3 nog helemaal voor me heb

Fuckin' good

 

Dat was inderdaad mijn dag, afgelopen woensdag. En de dag van onze dochter. 

Wij gingen, voor het eerst in twee jaar,  samen een dagje weg en ik merkte nu pas echt hoe ik dat gemist had. 

Zo'n dag verloopt meestal als volgt: we reizen samen of apart per trein naar Haarlem, meestal naar Haarlem. 

Mijn man haalt de kinderen uit school en past op tot we terug zijn. 

We winkelen, drinken ergens iets, kletsen, winkelen verder. Lunchen, kletsen en winkelen nog een beetje en dan gaan we naar huis. 

Dat is het. 

Zij koopt meestal een en ander, ik een enkele keer ook en na afloop zijn we buitengewoon tevreden. 

Woensdag ook. 

Bovendien hadden we het weer mee, het is vanaf dat we aankwamen droog gebleven en dat was de dagen ervóór en erna toch echt heel anders. 

Meestal drinken we eerst koffie en lunchen soms in dezelfde zaak.  Maar nu was daar de koffie lauw en het toilet niet schoon. Dus dat was de laatste keer. 

Waar dan lunchen? 

Onze dochter heeft een netwerk en informeerde even en dankzij dat netwerk kwamen we terecht in een superleuke zaak. Genaamd De Dak-kas. 

Hoog gelegen, hoog boven een parkeergarage en met een prachtig uitzicht over Haarlem. Dat zie je helaas niet op mijn foto, daarom laat ik ook maar even de tekening zien die in de menukaart stond. 

Het was er groot ruim, schoon en heel erg lekker. Ik vind met de prijzen van vandaag mag je best kritisch zijn, maar hier was het super. Mochten we weer een dagje Haarlem doen gaan we daar zeker weer heen. Er is ook een groot terras bij, met ook dat mooie uitzicht

Ik nam een glas wijn bij de lunch. En toen ik vroeg waar ik uit kon kiezen,  noemde de serveerster een hele riedel van Merlot enzo en tenslotte noemde ze 'Fuckin good wine'. Dat verstond ik eerst niet, dus ze moest het herhalen. Aangezien ik er toch geen verstand van heb en het grappig vond, nam ik dat. 

Onze dochter vertelde later dat het meisje ervan moest blozen en het eigenlijk niet erg goed durfde te zeggen.  

Je snapt natuurlijk wel dat ik juist díe wijn koos. En die was inderdaad Fuckin good. 

Net als de hele dag!

Pasen

 

Als ik terug denk aan Pasen, aan hoe het vroeger was toen ik een kind was, herinner ik me vooral een andere wereld. 

Pasen... dan was de grote schoonmaak achter de rug. 

Ik meen dat ik iets nieuws kreeg op kledinggebied, want ja, je moest er op je paasbest uitzien. Misschien kreeg ik nieuwe schoenen, maar alleen als ik die toevallig toch nodig had. 

Er werd wel extra lekker gegeten en mijn moeder zal vast iets hebben gebakken. Ik mocht ook een ei uitblazen en er tuinkers in zaaien. 

Verder zal er wel iets feestelijks zijn geweest op de zondagschool, waar ik graag naar toe ging. In ieder geval werd duidelijk dat Pasen een christelijk feest was. Het belangrijkste feest in de kerk, de opstanding van Jezus. 

Op mijn school, een openbare, werd daar niet echt aandacht aan besteed. Maar we hadden paasvakantie natuurlijk. Ik denk zelfs twee weken en soms ging ik logeren bij mijn nichtje in Castricum. 

Dat was het.

Vorige week viel er een AH-blaadje in de bus. Vijftig bladzijden Vrolijk Pasen. 

Vijftig bladzijden  kuikentjes, tulband, brunchen, paasstol, paasbroodhaasjes, hartige en/of zoete taartjes en cakejes, recepten, eitjes en eieren.

Het duurt nu nog een paar weken hè tot Pasen, maar de voorbereiding loopt al veel langer en als ik het zo eens bekijk is Pasen toch wel een eetfeest geworden.

In mijn jaren als juf heb ik het zien veranderen. Er werd meer en meer geknutseld met eieren en hazen er werden placemats gemaakt en langzamerhand werd dat steeds meer. 

Er kwam een paasontbijt of een paaslunch. De Paasdozen voor zo'n ontbijt of lunch raakten in de mode. Paastakken niet te vergeten, met eitjes erin en paashaasjes. 

Ik werkte op een oecumenische school, dus dat bijbelverhaal kwam bij ons zeker aan de orde. 

Zelf heb ik in mijn klas (oudste kinderen),  ook altijd het Joodse paasfeest besproken, Pesach. De uittocht uit  Egypte. 

De gerechten van de Sederavond: matzes, druivensap, zout water, peterselie, charoset, een gebraden ei en bittere kruiden. Die nam ik dan ook altijd mee naar school en de charoset maakten we in de klas. 

En natuurlijk ging het over Pasen als nieuw begin. Vanuit de prehistorie al. Lente, nieuw leven, vruchtbaarheid. 

Maar ik vraag me af hoe het tegenwoordig is. Weten kinderen en andere volwassenen nog waar het over gaat? Afgezien van wat er in dat blaadje van AH staat? 

NEEEEEEEJ!

 'Ik noem dit vierluik NEEEEEJ!' appte onze oudste zoon. En ik kan  er niks aan doen, maar ik moest er erg om lachen.

Een betere illustratie van 'Ik ben twee en ik zeg nee', is er misschien wel niet te vinden. 

Overigens denk ik dat bijna iedere ouder dit meegemaakt heeft. 

Ik zeker, met dezelfde oudste zoon. Die heeft een pindakaasfase gekend. Alleen maar brood met pindakaas willen eten. Alleen maar. 

Nou was dat op zich geen ramp, maar ik vond dat er vitamines bij moesten in de vorm van een glaasje vers geperst sinaasappelsap. 

Is niet gelukt. 

En ik weet nog precies hoeveel zorgen ik me toen maakte. Bij de volgende kinderen was ik in dat opzicht al een heel stuk makkelijker. 

Ps: Agnes,  dat was een goeie serie. Dank! 

Roodkapje (271)

 

Een mooie kunstkaart kreeg ik,  met een fraai Roodkapje. Een afbeelding van een schilderij van John Everett Millais. Uit 1864.

En de tweede kaart vind ik ook prachtig. De kunstenaar heet Gari Melchers en hij schilderde dit Roodkapje in 1897. 

Bijzonder,  dat bekende kunstenaars (in die tijd) Roodkapje schilderden. Het sprookje maakte toen dus ook al indruk. En tot op de dag van vandaag verschijnen er nog Roodkapjes. 

De naam van de eerste schilder, Millais, kende ik. Maar van Gari Melchers had ik nog nooit gehoord.

Het schilderij leek me impressionistisch. 

En natuurlijk ging ik even googelen. 

Het blijkt dat die Melchers een Amerikaan was die lange tijd in Nederland heeft gewerkt. 

Hij woonde in Egmond en werkte daar in een kleine kunstenaarskolonie, met ene George Hitchcock. Er is zelfs sprake van 'De Egmondse School'. Ik had er nog nooit van gehoord. Wel van de Bergense school, maar dat is hoewel erg dichtbij, toch niet hetzelfde. Mooi werk maakten ze wel. Hier een voorbeeldje van die Hitchcock:

En toen was er zomaar weer een uur voorbij. Maar wel leerzaam hoor, Roodkapje.

Dit waren de nrs. 271 en 272. (273, 274 en 275 had ik al laten zien, dat waren die kaarten van Hanneke)

Monday

 

It looks a bit like a block box. A cheerfully decorated block box. It made me smile. And I hope it has that effect on you too.

Seen on the NDSM-wharf. January 2022.

Linking to Sami's COLOURFUL world

Hockeymeisje

 

Kijk, daar staat ze hoor, onze oudste kleindochter. Ze speelde een hockeywedstrijd in Amsterdam en eindelijk stonden opa en oma langs de lijn. 

Ze speelt inmiddels al een paar jaar, maar dit was, door Corona, onze eerste keer. Ook buiten mochten er heel lang geen mensen kijken. Zelfs ouders niet.

Anna mocht de eerste helft keepen en de tweede helft spelen. En ik vond dat ze het supergoed deed. Het leek mij zo toe dat ze een goed spelinzicht heeft. 

Het was erg koud zaterdagochtend en met die keepersuitrusting kun je ook echt niet eventjes rennen om warm te worden. Vijfentwintig minuten is dan lang hoor en... eenzaam

De tweede helft speelde ze in het veld. We waren hartstikke trots en ondanks de kou hebben we er erg van genoten!

Mijn man en ik hebben met twee voetballende zoons heel wat langs de lijn gestaan. Ik alleen tijdens thuiswedstrijden, mijn man was degene die met de uitwedstrijden meeging. Onze dochter turnde en ook daar moest altijd iemand mee naar wedstrijden. En bovendien:  alle drie hebben ze getennist.

Eigenlijk had ik gewoon een sportieve loopbaan in die jaren. Langs de lijn en op houten turnbankjes. Maar dat is al lang geleden en nu vond ik het weer hartstikke leuk. 

Sub Rosa

Sub Rosa... Ik ken de uitdrukking, al heb ik hem nog nooit gebruikt. Het betekent zoiets als 'In het geheim'. Of 'Onder geheimhouding'.

Maar ik werd pas nieuwsgierig toen ik dit had gezien. 

Want waar komt dat nou toch vandaan. Sub Rosa. Letterlijk toch onder de roos. Niet in de roos. Tijd om een beetje te googelen. 

Ik vond de uitleg bij het Genootschap Onze taal:

Onder de roos is een vertaling van het Latijnse sub rosa. In de Middeleeuwen gold de roos als symbool van stilzwijgendheid. Die symboliek bestond al in de Oudheid en gaat terug op een verhaal over een onderonsje tussen enkele liefdesgoden (Cupido en de Egyptische Harpocrates): Cupido schonk Harpocrates een roos (toen al symbool van de liefde) om hem tot discretie te bewegen over de strapatsen van Venus. 

Later ontstond de gewoonte om rozen op het plafond van bijvoorbeeld feestzalen te schilderen. Soms stond daar nog een tekstje bij: "Al wat hier onder de roos geschie[d]t / Laat dat aldaar, en meld het niet."

Ja en dan zou ik nu natuurlijk graag weten wat er hier onder de roos geschiedt. Maar ja, dat blijft eh... sub rosa

Ps. Dit zag ik op een fietstocht in West-Friesland. Ik denk dat het in Twisk was. Of in Nibbixwoud. Het is niet dat ik het geheim houd hoor, ik ben het gewoon vergeten!

De Myx

 

Een fietstocht is sowieso lekker, vooral een paar weken geleden, toen het al zulk mooi weer was. 

En het is  helemáál leuk als je iets ziet, dat je nog niet eerder zag. Zoals deze grote schuur met een giga inhoud aan spullen. Stoelen, tafels, kasten, vazen, lampen.  Enfin, noem het en het staat er. 

Vintage en industrial design noemen ze het. 

Maakt mij niet uit, ik vond het heerlijk om er een beetje te snuffelen. 

En ik wilde wel graag dat ik niet al heel lang bezig was met ontspullen. Of dat ik veel jonger was en moest beginnen met inrichten. Dan had ik er een flinke slag kunnen slaan. 

De eigenares was een leuke vrouw. Ze vertelde van alles en nam uitgebreid de tijd. Niet zozeer over de spullen, dat ook, maar ook over haar leven en hoe dat veranderd was sinds ze dit doet. Ik kon het me precies voorstellen.

Het was in Nibbixwoud en omdat ik het zo leuk vond laat ik gewoon het kaartje zien dat ik mee kreeg.

Ik mag een enkele keer best een beetje reclame maken toch. Voor de snuffelaars onder ons?

Ze hebben ook een website en daar zie je veel beter dan op mijn foto's wat er te vinden is klik

En tenslotte, ontspullen of niet ontspullen, kocht ik toch nog wat. Zeer tegen mijn principe momenteel, maar ja.  Ik kocht een vaas. Terwijl ik al veel vazen heb weggedaan, voelde ik dat ik deze móést hebben