Wat ik ook nog even wil laten zien...

... is deze foto: 

Bij de grauwe, grijze dag, paste wel een zwart-wit foto, vond ik.

Rothko in het Gemeentemuseum in Den Haag

Rothko in het Gemeentemuseum van Den Haag. Daar wilde ik erg graag naar toe. Het is niet zo dat ik nooit eerder een Rothko in het echt zag, maar een overzichtstentoonstelling vond ik toch wel erg aantrekkelijk.

Enfin, de tentoonstelling bleek voor heel veel mensen erg aantrekkelijk te zijn.
We waren er op vrijdagmiddag, niet al te vroeg, dus ik had gehoopt dat het wel mee zou vallen met de drukte. Maar buiten zagen we al flink wat bussen staan en binnen was het echt superdruk.
Bij de ingang stond een verzoek om zo stil mogelijk te zijn. De strekking was dat je Rothko moet erváren en dat kan eigenlijk niet als het lawaaiig is. Daar kon ik me wel wat bij voorstellen.
Maar het was niet stil. Er werd niet geschreeuwd of zo, maar wel volop gepraat en er werden rondleidingen met uitleg gegeven. Dat ging heel rustig hoor, maar het stoorde toch.
Een spirituele/religieuze ervaring, is dit bezoek dan ook niet geworden. Niet zoals sommige mensen dat hebben. Ik barstte niet in tranen uit toen ik de doeken zag en ontroerd was ik ook niet.
Maar ik heb wél  genoten van wat ik zag. Zonder kunstkenner te zijn, zonder een theorie te hebben over Rothko, zonder uitleg (we namen geen audiotour), zonder dat alles tóch genieten.
Van de kleur, ja van de kleur vooral. Een fenomeen, dat is Mark Rothko voor mij.

Ik heb foto's gemaakt, van de schilderijen, dat was gewoon toegestaan. Maar geen van mijn foto's geeft weer wat ik zag. Niet de intense kleuren. En ik kan natuurlijk wel gaan bewerken, maar mijn herinnering is dan waarschijnlijk niet goed genoeg. Dus déze foto pikte ik van de site van het Gemeentemuseum, met een link erbij voor nog veel meer Rothko. Klik

Natuurlijk zijn er mensen die bij het zien van bijv. dit schilderij meteen zeggen (ik hoorde het): nou dat kan ik ook!. En er zullen mensen zijn die het niet zeggen maar het denken. Ik zag mensen in diepe bewondering kijken en ik hoorde mensen die een beetje lacherig deden: is dit het nou?
Er zullen mensen zijn die het gewoon niet zien of begrijpen.
Voor kinderen, maar (naar mijn mening) ook voor die mensen, is er in een aparte ruimte een tentoonstellinkje ingericht. Wim Hofman maakte namelijk een boek voor kinderen:

Om het voor kinderen allemaal duidelijk te maken.
Misschien hoor, want voor kinderen hoef je zoiets niet eens duidelijk te maken. Die kijken en... zien!


Maar toch erg leuk en voor volwassenen dus ook. De tekeningen uit dat boek hingen er.

En als je dan de teksten leest... Nou ja, ik ben een fan van de (Zeeuwse) schrijver/kunstenaar Wim Hofman. Altijd al geweest. Dus dit was spekkie voor mijn bekkie.

'Dat blauw is de zee', zegt Luuk. 'Dat rood is de lucht. Wel erg rood'. 
'Ik weet niet wat dit precies is', zegt Kwastje. 'Misschien ook wel een zee en een lucht. Dat zwarte is de schaduw, misschien van een wolk'.

En tenslotte: dat Gemeentemuseum in Den Haag is absoluut een aanrader. Mooi, goed verzorgd.
We zagen er nog een tentoonstelling. Daarover een andere keer.

Theaterkerk Wadway

Een oud kerkje, zoals er zo veel zijn. Misschien nog in gebruik, misschien ook niet, denk je als je er langs komt.
Nou ik kan je vertellen dat dit kerkje uit 1547 nog in gebruik is.
Namelijk als theater. Het is dan ook de theaterkerk Wadway. En Wadway is een klein dorpje bij mij in de buurt.
Ik houd er van. Van een kerk die niet meer voor het oorspronkelijke doel wordt gebruikt maar toch niet verloren gaat.
Vaak had ik er over gehoord. We zijn er ook regelmatig langs gefietst en we hebben wel eens een poging gedaan om er een voorstelling bij te wonen. Maar het theater is populair en niet heel groot en zo'n voorstelling is vaak uitverkocht. Ach en dan vergaten we het ook weer. Tenslotte is hier in Hoorn ook een groot theater. Makkelijk, dichtbij.
Maar eigenlijk vind ik een klein theater veel aantrekkelijker.
Veel beroemdheden hebben hier trouwens in hun beginperiode opgetreden. Herman van Veen bijv. en Youp van ;t Hek.  Gevestigde namen en debutanten.  Op allerlei gebied.
En nu dan, eindelijk,  is het gelukt. We gingen een voorstelling bijwonen. Een try-out van het nieuwe programma van Micha Wertheim.
Ik kende hem niet. Maar mijn man en een van onze zoons zijn vorig jaar samen naar een voorstelling geweest en kwamen enthousiast terug. Dus vandaar.
Ter voorbereiding keek ik even een youtubeje:



Ja ik bedoel je moet toch weten of je vooraan kunt gaan zitten, nietwaar?
Voor de zekerheid deden we dat dus maar niet.
Maar ik vond het een hele goede voorstelling. Knap ook. Met helemaal niks. geen effecten, geen decor, niks. Alleen een man die vertelt wat hij wil vertellen. Die lange stiltes laat vallen en die heel erg geestig is. Ik ben fan!

En vanavond op NPO 3, om 23.00 uur kun je de TV-registratie zien van één van Wertheims voorstellingen.
Jammer dat het pas om elf uur begint, maar ja, dat is wel vaker met goede programma's. En je kunt het opnemen, natuurlijk.

Vloed

Weer een boek van Susan Smit. Ik vind haar stijl erg goed. Zij schrijft makkelijk en vlot en dat leest dus ook makkelijk en vlot. En als het dan nog een thema is dat me interesseert, ben ik weer voor een tijdje zoet.
Het verhaal: Adriana van Konijnenburg woont in Noordwijk, begin 20e eeuw. Ze is de dochter van een rijke hotelier en een enigszins bekrompen moeder. Ze wordt ontzettend verliefd op een visserman, Jacob. Hij ook op haar, maar ja Adriana met een visserman is 'not done'. 
En dan duikt er een mooie ober op en Adriana laat zich zwanger en wel door hem schaken en verlaat Noordwijk. Die ober is trouwens een bastaard van Willem III. Maar dat heeft niet heel veel met het verhaal te maken. Het huwelijk gaat mis en Adriana keert uiteindelijk met haar kinderen terug in Noordwijk. Toch komt haar man maandelijks langs om voor het oog van de wereld de zaak netjes te houden. Inmiddels is Jacob weduwnaar geworden ...

Als je het zo leest, lijkt het wel op datgene wat ik me bij een Bouquetroman voorstel. Maar het is veel meer. Het is een historische roman, gebaseerd op het leven van Susan Smit's overgrootmoeder. Een roman over de liefde.
 Ik heb genoten van het boek.
Achterin staat (en dat vind ik erg leuk) een wandeling beschreven, die je zou kunnen maken langs plaatsen in Noordwijk die in het boek voorkomen: de Vloedwandeling. Samengesteld door het Genootschap Oud Noordwijk.
Misschien een reden om Noordwijk eens te bezoeken, met het boek in de hand.

Oh ja en hier is Susan Smit zelf aan het woord over haar boek:

Donderdag: Rommelmarkt (VerzamelaarsJaarbeurs)

Het heet dan wel geen rommelmarkt, het heet VerzamelaarsJaarbeurs, maar voor mijn gevoel was het één gigantische rommelmarkt.
Met verzamelingen, dat wel. Het was in Utrecht, vorig weekend en wij zijn er één dag geweest.
Mijn man had nog het plan om na de beurs nog even Utrecht in te trekken, de stad Utrecht. Maar dat is er niet van gekomen, geen tijd meer voor.
Ha, er zijn vijf grote hallen en meer dan 2000 kramen. Ik vond het echt een soort paradijs.
On-ge-loof-lijk wat je er allemaal ziet en kunt vinden.
Jammer genoeg mocht er van sommige standhouders niet worden gefotografeerd. Ik heb het al vaker gezegd, maar ik blijf het herhalen: belachelijk! Begrijp goed, ik wilde geen mensen fotograferen. Alleen spullen. Mocht soms niet met als argument dat ik dan de foto's op Marktplaats zou kunnen zetten om te verkopen. En een keer het argument dat de spullen niet op Internet mochten, om 'ze fris en nieuw te houden voor de markt'. Daar kon ik nog wel om lachen, wat een onzin, fris en nieuw. Alles is daar oud en vaak ook niet bepaald fris. Maar goed, van veel standhouders mocht het wel en ik had een heerlijke dag!!
Ik denk dat ik maar gewoon een paar foto's laat zien.

Enfin, ik kan nog wel een tijdje zo doorgaan. Veel heb ik niet gekocht. Die lintjes met initialen vond ik zo leuk. Die nam ik mee, met mijn initialen BG natuurlijk.  Geen idee wat ik er mee moet.
Wat ik verder nog kocht laat ik later nog wel eens zien. Ik kréég ook iets en ook dat laat ik later nog zien.
En dan was er nog een twijfelgeval.

Dit stoeltje namelijk. Ik zag het en was meteen verliefd. Ik kende het ook. Het is van Kembo, Gispen. Kembo is de fabriek die Gispen oprichtte in 1953 en waar hij een aantal jaren ontwerpen voor maakte.
Het stoeltje was opnieuw bekleed. Het is een perfect model voor mensen zoals ik, die nogal klein zijn uitgevallen. Ik vond het ook beslist niet te duur. Maar ja, de bekleding (nog blauwer dan je op de foto ziet) zou absoluut niet in ons huis passen. Dus dan zou ik andere bekleding moeten gaan verzinnen en dat er dan op moeten laten maken. Nou ja, dan werd het alsnog een heel duur stoeltje. Dus we kochten het niet. Maar ik denk er nog wel steeds aan. Want wat wás het een geweldig stoeltje.

Heb jij nou zelf een rommelmarkt/kringloop/verzamel foto of verhaal, mail hem en ik laat hem de volgende donderdag hier zien. Met een link naar jouw blog natuurlijk. Hier is mijn adres: klik

Ouder worden

Weer een leuke deze keer. Dat zo iemand, Paul Kusters, dat toch iedere dag weer verzint.
Natuurlijk zijn ze niet allemaal en altijd even leuk. Maar meestal toch wel goed voor een glimlach.  En deze is weer super vind ik.
Ik denk dat ik net op tijd ben begonnen. Met de telefoon en de laptop enzo.  Zonder enig verstand van zaken en bang om iets verkeerd te doen en zo'n duur apparaat te verpesten.
Die angst is wel verdwenen. Maar de angst voor het onvoorspelbare blijft. Ik bedoel: je sluit netjes af, niks aan de hand. Je gaat naar bed en de volgende ochtend werkt niks meer.
't Is dat ik een man heb met meer verstand van dit soort apparaten, trouwens van alle apparaten,  want anders had ik een probleem.  Het wordt er helaas niet beter op. Tja...

Pak van mijn hart

Ha een romantische komedie. En wij mochten er heen, want ik had twee kaartjes gewonnen. Met een mail- en- winactie van de bieb. Ja, ik houd van romantische komedies, dus logisch dat ik meedeed.
'Jij wint ook altijd wat', wordt me vaak gezegd. Maar als ik dan vraag of men wel eens meedoet aan een of andere loterij of puzzel is het antwoord vaak nee. Ja, dan win je ook niks natuurlijk. Maar dit terzijde.
We gingen. Vooraf kregen we een drankje aangeboden met iets lekkers erbij en dat was een roze koek. Dus mijn middag kon niet meer stuk.
We kregen de allerbeste plaatsen, achterste rij in het midden.
Voor ons zat een groep vrouwen die blijkbaar hadden gekozen voor het JT-plus arrangement. Want zij kregen ook die roze koek met een drankje.
Gevraagd wat dat inhield, JT-plus
'Nou' zei het meisje van de thee verlegen, 'dat is eigenlijk voor oude mensen, eh iets oudere mensen, nou ja een beetje zoals u  en die vinden het dan fijn dat we de muziek wat zachter zetten. En ook dat ze lekker rustig 's middags kunnen. Ja dat is het eigenlijk wel!'
Wat een schatje. Ze bloosde er van.
Verder zaten er nog twee echtparen in de zaal en dat was het.
Nou ja, de film is dan ook aan alle kanten neergesabeld. Dus grote drukte was niet te verwachten.
Ik vond het ook geen topfilm, beslist niet. Maar ik heb me best geamuseerd. Best wel.
Beetje flauw verhaaltje was het. Maar wel met leuke acteurs.
En één hoogtepunt. Dat was Bram van der Vlugt als een dementerende Sinterklaas. Hij zit in een inrichting en dénkt dat hij Sinterklaas is. Echt grappig.
Nou verder zeg ik er maar niet te veel over. Scheurtje 2.
Maar wel een leuke middag. Dus.

Amsterdam Light Festival

Dit jaar is de derde editie van het lichtfestival in Amsterdam  waar ik vorig jaar zo van heb genoten. Ik schreef er over. hier
De eerste keer was volledig aan me voorbij gegaan. Maar nu let ik er op. Dus weet ik de data.
En jullie nu ook, dus zeg niet dat ik niet op tijd gewaarschuwd heb.

De derde editie van het festival is van 27 november 2014 t/m 18 januari 2015. 
De vaarroute, Water Colors, is van 27 november 2014 t/m 18 januari 2015. En de wandelroute, Illuminade, van 11 december 2014 t/m 4 januari 2015. 

Hier is de link, voor meer bijzonderheden:  klik

Bus

Ik ga niet vaak met de bus. Maar toen we naar Parijs gingen was het wel makkelijk om met de bus naar het Centraal Station te gaan, waar de Thalys ging vertrekken. De bushalte is dichterbij dan het station. 
We zaten in zo'n tamelijk nieuwe rode bus.
Mooi hoor, het lijkt wel design met al dat rood en zwart.
Helaas is er weinig ruimte om een koffer(tje) te plaatsen.
Maar dat is nog niet het ergste. Dát is namelijk dat als je voor het raam zit en je bent niet al te groot, dat je dan niks ziet. Ja, de toppen van de bomen. Op twee plaatsen in de bus zijn de stoelen wat hoger, voor in en achterin. Heel raar.

Op de terugweg die natuurlijk ook weer met de bus was, 's avonds laat, gebeurde dit.
De chauffeur heeft de eerste tien à 15 minuten (waarvan een stuk in het nog drukke Amsterdam) aan een stuk door in zijn telefoon zitten praten. Al die tijd stuurde hij met één hand.
Ik voelde me aanvankelijk niet erg veilig. Dat veranderde wel toen ik merkte dat hij goed reed. Toch vond ik het heel raar. Ik heb een paar keer op het punt gestaan om er wat van te zeggen. Maar deed het niet. Mijn man ook niet. We zaten met z'n tweeën als Jut en Jul de zaak in de gaten te houden.
Toen de chauffeur niet meer belde, dacht ik dat hij wel weer met z'n twee handen zou gaan sturen. Maar dat deed hij niet.
Enfin, ik sta nog het meest verbaasd over mezelf dat ik niks heb gezegd.
Wat hadden jullie gedaan?

Theetje drinken

Anna is nu ruim anderhalf (20 maanden) en het is dus ook al twintig maanden zo ontzettend leuk om mee te maken. Om de ontwikkeling te volgen. Niet op de voet, want het is niet eens bij te houden.
Zo'n klein ding en ze speelt een volledig fantasiespel. Ik hoef alleen maar te zeggen: 'Anna, ik zou wel eens een lekker kopje thee willen'. En daar gaat ze... Enfin, kijk zelf maar:

Zeg nou zelf, daar kan toch helemaal niks tegenop. Er moet geroerd worden. Er wordt onderscheid gemaakt tussen chocoladetaart en aardbeientaart. En als ik zeg dat ik graag het groene kopje wil, geeft ze me het groene kopje. Ze kent al een heleboel kleuren en kletst de oren van je hoofd. En ze zingt, complete liedjes. Ach Anna... Wat heerlijk dat je er bent!

Cadeau

HET cadeau voor Sinterklaas en Kerst! HET cadeau...
Kan je het zien?
Het is zo'n fantastische toiletborstelset.
Echt geschikt voor alle stijlen badkamers. Een groot geluk vind ik, want je toiletborstelset zal maar niet in stijl zijn met je badkamer. Of met je toilet.
Want het staat er niet, maar ik ben zo vrij aan te nemen dat het ding ook in het toilet mag worden geplaatst.
Modern is-ie en tijdloos. Is het niet geweldig?

Ik kan me niet voorstellen dat iemand blij zal zijn met een toiletborstelset als Sinterklaascadeau of als pakje onder de kerstboom. Nee toch? Niemand toch?

Maar toen ik deze advertentie, zonder er iets bij te zeggen,  aan mijn (meestal toch niet achterlijke) man liet zien, was zijn enige reactie: 'Maar we hebben toch al een borstel?'
Hij begreep niet dat dit toch echt niet HET cadeau zou zijn. Tsss, voor straf zou hij er een moeten krijgen!

Rommelmarkt in Parijs

Toch nog even een beeld van de rommelmarkt in Parijs (Rue de Flandres).
Het was zoals ik al zei niet heel veel anders, maar toch wel een petit peu. In ieder geval was het leuk.
Ik kreeg ook nog op m'n donder van een Franse verkoper toen ik een foto van die George Bakerplaat wilde maken. Hij vond dat ik het eerst had moeten vragen.
En hij ging helemaal voordoen hoe ik dat dan zou moeten vragen in het Frans. Monsieur? Est-ce que? Je peux prendre un photo? Dit zinnetje langzaam en in drie stukken uitgesproken en verwachtend dat ik dat na zou zeggen.
Wat ik deed, maar dan heel erg fout en alsof ik er niets van begreep. Ja zeg, het was toevallig wel onze George Baker!
Heb jij een rommelmarktfoto of een verhaal dat je met ons wil delen? Mail me en ik plaats jouw bijdrage volgende week donderdag, met een link naar jouw blog. Hier is mijn adres: klik

Paris, Parijs (5)

Als herinnering aan Parijs kocht ik een klein tekeningetje (nota bene op Place du Tertre). Gemaakt met waterverf en inkt.
De maakster zat zo geconcentreerd te werken, ze is een Argentijnse van Italiaanse afkomst.  Esther Barlocco heet ze. Ik vond het ook gewoon leuk om iets van haar te kopen.

En je ziet de Sacre Coeur.
'Een kitscherige suikertaart' heb ik vaak gelezen, of een andere omschrijving die daar op lijkt. Maar ik houd blijkbaar van kitscherige suikertaarten. Ik vind hem mooi. En in de omgeving zie je altijd zoveel verliefde mensen. Het is leuk om daar te kijken.

Ik heb nog heel veel leuke foto's, maar ik vind het mooi geweest. Dus ik sluit af met de Sacre Coeur. En sowieso sluit ik Parijs af. Ik denk dat dit de laatste keer was dat ik er was. Ja dat denk ik. Ik heb altijd gezegd dat je Londen-mensen hebt en Parijs-mensen. Wij zijn zonder enige twijfel Londen-mensen. En dat heeft niets te maken met het gedoe in de metro hoor. 't Is mooi geweest. Klaar!

Paris, Parijs (4)

Wat we niet eerder zagen in Parijs of waren vergeten:

 Het Parc des Buttes Chaumont. Ik vond het echt een heel bijzonder park, met waterpartijen en rotsen en grotten en trappen en bosachtige stukken maar ook weides. Je moet er klimmen en als je dat doet tot aan een raar tempeltje helemaal bovenaan, krijg je een prachtig gezicht op de stad en de Sacre Coeur.

 

Het park is bedacht door  baron Haussmann en werd in 1867 geopend. Daarvoor was het een vuilnisbelt.  Het tempeltje heb ik even opgezocht. Dat is een replica van de tempel van Sybille die in Tivoli (Italië)staat. 

Hoe dan ook, boven heb je een mooi uitzicht op de stad en de Sacre Coeur.

Wat wij ook niet eerder zagen is deze muurschildering, waarvan de tekst zo ongeveer betekent dat je op je woorden moet passen.  En zo is het ook natuurlijk.

Het Canal Saint Martin was ons ook niet eerder opgevallen. Zo zie je maar.

Oh ja, en zo'n bord: nog nooit gezien. Wat denk je ervan?

En het leek of er meer zwervers waren dan vroeger. Niet zozeer onder de bruggen, maar gewoon midden op straat. Het was nog niet zo heel koud overdag, maar 's nachts.... Op een karton, met alleen een slaapzak. Je zou er toch niet aan moeten denken hè. Ze hebben vaak een hond bij zich, dat helpt natuurlijk ook een beetje om warm te blijven. Die honden blijven eindeloos op hun schoot zitten, snap ik niks van. Dat is toch niet des honds. Hoe dan ook, die honden zorgden dat ik er niet langs kon zonder te betalen. Tja.

Toestanden in de metro

Aan het eind van een lange en mooie dag Parijs, bedachten we dat het misschien aardig zou zijn om nog even naar de verlichte Eiffeltoren te gaan kijken.
We waren er op dat moment flink ver vandaan. Maar dan is daar natuurlijk de metro.
Een hele makkelijke metro vind ik. Duidelijk en zeer overzichtelijk. (Ook schoon en netjes).
We hadden een carnet de dix, zo'n boekje met tien kaartjes erin. Makkelijk en iets goedkoper.
Met ons kaartje wilden we door de ingang het station binnen, Abbesses. Richting Bir-Hakeim, het station het dichtst bij de Eiffeltoren. Onderweg nog een keer overstappen. We zeiden nog tegen elkaar dat we zo wel echt profijt van onze kaartjes hadden.
Enfin, de automaat nam onze kaartjes op en gaf ze ook terug, maar het hek ging niet open. We konden er niet in.
Wat nu?
Naast de automaat was een informatieloket, maar daar was niemand. Andere reizigers, Fransen met hetzelfde probleem, drukten op de knop, maar er kwam niemand.
Toen kroop iedereen maar onder het toegangspoortje door. En wij, geheel geïnspireerd, wij ook.
En dat hadden we niet moeten doen.
Want aangekomen op Bir-Hakeim, stonden daar een stuk of wat controleurs.
Ik was me nog van geen kwaad bewust. Ons kaartje was niet afgestempeld, dus we moesten even apart komen staan. Ik dacht: dit ga ik even uitleggen in mijn beste Frans en dan is er niets aan de hand. We hádden tenslotte een kaartje en ik wist nog de naam van ons opstapstation. Ik dacht dan zullen ze misschien even bellen en horen dat er een storing was en dan gaan we naar de Eiffeltoren.
Helaas, de controleur gaf ons een boete. Vijftig (50) euro per persoon!
We waren inmiddels overgegaan op Engels en eerst verstond ik het nog verkeerd.
Fifteen-fifty uit een Franse mond is niet een groot verschil.
Fifteen, samen dertig, dat zou een duur Eiffeltorenbezoekje worden, dacht ik nog.
Maar toen bleek het het fifty te zijn, cinquante.  Gr#$s5mpf348@! Samen honderd dus!
En dát ging me te ver! Veel te ver!
Het ging de controleur niet te ver, hij meldde dat als we niet onmiddelijk zouden betalen, we zouden worden overgedragen aan de police. En die zouden een vast bedrag hanteren van tachtig (80) euro per persoon.
Honderdzestig euro. Dat was aanzienlijk meer dan de hele reis naar Parijs ons had gekost. Absoluut buiten proportie.
Maar inmiddels was ik zo pissig dat ik dacht: dan maar de politie. Misschien is daar mee te praten. En zo niet: strijdend ten onder!!
De controleur bleef maar zeggen dat het zijn job was en dat het de wet was. En ik bleef maar zeggen dat het unfair was en unreasonable. Dat hij toch wel kon zien dat we bejaarde etrangers waren die er echt niet op uit waren om de Franse Metro te besodemieteren voor 1euro en 30 cent.
Maar ja, dat zag hij dus niet. Dus moesten we onze paspoorten inleveren en ging hij de politie bellen!
Ik stikte inmiddels bijna van woede. Werkelijk waar! 'Zal ik flauwvallen', stelde ik nog voor. Maar dat leek toch niet een heel goed idee.
Wachten, wachten, wachten. En nog eens wachten.
Ik kan heel goed lopen, wandelen, bewegen. Maar zomaar recht op en neer staan, een langere tijd, dat kan ik nou net niet. Dus op een gegeven moment ben ik er maar bij gaan zitten. Zielig in een hoekje.
Vervolgens perste ik er een paar tranen uit. Niet van verdriet, maar puur van kwaadheid. Misschien helpt het, dacht ik en deed er nog een schepje boven op.
Frits zag op een bepaald moment degene die zijn paspoort had, weglopen. Einde dienst. Dus daar ging hij achteraan. Het paspoort werd weer overgedragen aan een andere controleur.
Enfin, uiteindelijk kwam er iemand naar me toe: Ne criez pas, Madame.
Ik weer snikkend: Maar het is zo onredelijk. In mijn land proberen we toeristen die iets fout doen te helpen. Enz. enz.
Ze hoorde me aan en kreeg echt medelijden. Of ze kon niet tegen tranen van iemand die haar oma had kunnen zijn. Hoe dan ook: we kregen nog een preekje en de paspoorten terug en toen mochten we
gaan! Pfffffffffff!!!!!

De Eiffeltoren stond er stralend bij die avond. Dát kan ik jullie verzekeren.

Paris, Parijs (2)

Dit is het terras van het Café des Deux Moulins. Een populaire kroeg sinds het succes van de film Le

Fabuleux Destin d'Amelie Poulain. We maakten er een kleine omweg voor. Men kijkt er binnen niet van op als je even een foto wilt maken.

Parijs heeft werkelijk ontelbare terrasjes. Vaak zijn ze verwarmd en aan het eind van de middag op de eerste dag, dronken we op zo'n terras een glas wijn. Lekker buiten, op 10 november!  

Daarna ging het mis. 

We hoefden geen restaurant meer op te zoeken, want misselijk, kramp, overgeven. Dat is armoe hoor in zo'n hotelkamer. Het ging in mijn geval de hele nacht door.

De volgende morgen ging het wel weer dacht ik. Maar dat was niet zo. De rest van de dag in bed doorgebracht. Grrrr!

Het gekke is dat dit bij ons voorlaatste bezoek precies zo is gegaan. Zo zonde van de tijd. Maar niks aan te doen.

Ik denk niet dat het door dat glas wijn kwam hoor, misschien was het wel de éclair die ik zo nodig moest proberen, dat zou ook heel goed kunnen. Een eclair speculos. Tssss...ik had het kunnen weten. Een eclair hoort gewoon chocolat te zijn, of café. Speculos, in Parijs...

Wat ik ook nog even wil zeggen...

Wat ik nog even wilde zeggen en ook zei, was ineens weg. Ik had het niet gemerkt, maar Ingrid maakte mij er op attent.
Tja en als ik iets wil zeggen, wil ik het ook zeggen. Dus nu nog maar eens in de herhaling.

Wat ik nog even wil zeggen... is dit:
Ik vind het Sinterklaasjournaal echt geweldig.
Ik zag het vorig jaar voor het eerst en ben het meteen gaan volgen.
En ook dit jaar zat ik er klaar voor. Gewoon omdat ik het zo'n leuk programma vind.
Heel veel andere Sintliefhebbers zaten ook klaar. Die wachtten af wat het Sinterklaasjournaal zou doen ivm met de ZwartePietdiscussie.
Die discussie ben ik inmiddels meer dan zat. Het Sint me niet om het zo maar eens te zeggen.
Wie er ook wint/gelijk krijgt, we zijn allemaal een beetje verliezer en ik vrees dat het niet meer terug te draaien valt. Daar kan geen Raad van State, burgemeester, opgefokte mafkees of teleurgestelde Sintliefhebber nog wat aan veranderen.
Hoe dan ook, Sinterklaas moet een feest blijven voor kinderen, dat is waar het om draait. En het Sinterklaasjournaal zorgt er voor dat er voor kinderen geen enkele aanleiding tot twijfel is. Een Piet is een Piet als-ie een Pietenpak draagt, een kunstje kent en door de schoorsteen kan en dan maakt het niet uit of hij wit, zwart, of besmeurd met roet is. Zo simpel is het. Klaar
Zeer goed gedaan van de bedenkers en de makers!

Paris, Parijs

Toen ik zestien was, kwam ik voor het eerst in Parijs. Met school. Met Havo 5.
De stad heeft toen een onvergetelijke indruk gemaakt. Ik moet er wel bij zeggen dat ik niks gewend was. Het jaar daarvoor was ik in Italië geweest. Maar tot die tijd niks buitenland, ja de busreis van Terneuzen naar Dordrecht ging over Antwerpen, maar uitstappen deden we niet. Da's tegenwoordig different cook om met van Gaal te spreken.
Later kwam ik met enige regelmaat in Parijs. Ik ben er met een vriendin geweest, met een vriendje, met vrienden en met onze kinderen. En met mijn man.
De eerste keer dat ik met hem naar Parijs was, was superromantisch. We waren nog niet getrouwd en erg verliefd. Heb ik het verhaal van de verliefde Bettie in de metro wel eens verteld?

Hoe dan ook, jarenlang heeft er in onze gang een mooie, door mijn man gemaakte, foto gehangen van zo'n Parijse lantaarn met op de achtergrond een prachtig in herfsttinten verkleurde Parijse boom.
De herinnering aan die foto bracht ons op het idee nog een keer naar Parijs te gaan. In de herfst natuurlijk.

 Déze foto is van nu. Place des Vosges.

Dat was afgelopen week. We gingen per Thalys, dat gaat lekker comfortabel en snel.
Maar we vertrokken tamelijk laat en kwamen dus ook pas vrij laat aan. De eerste avond hadden we eigenlijk alleen nog tijd om te gaan eten. Dus dat deden we. Heerlijk hoor, dat wel!
De volgende dag hadden we een mooie dag. We begonnen op een rommelmarkt, waar ik al eerder iets van liet zien. Mijn man had er voor iedere dag eentje uitgezocht. Leuk. Al is het bij die ene gebleven.  Verder was het een beste dag. Echt heel leuk om er weer te zijn. Wacht, ik laat wat foto's zien.

Dat kleine roze Eiffeltorentje is een grapje. Zoiets vind ik leuk, ik kocht het vanwege de kleur en sjouwde het vervolgens de hele tijd met me mee, om het af en toe op de foto te kunnen zetten.
Er verandert niet zo veel in Parijs heb ik het idee. Maar we vonden wel dat de mensen een stuk vriendelijker waren. Ze schoten een paar keer te hulp als wij de kaart stonden te bestuderen. Het leek me ook dat ze beter luisterden als ik in het Frans mijn best stond te doen. Prettiger, beslist.
Tot de avond van de derde dag, maar dat komt nog. Verder...
Men loopt nog steeds met zijn stokbrood in de hand of onder de arm. En dat stokbrood is nog steeds beduidend lekkerder dan in Nederland.

 Er worden uiteraard nog steeds hondjes uitgelaten, maar de uitlaatsters zien er net een beetje anders uit dan in Nederland. Zoals men zegt, ze hebben een beetje dat 'je ne sais quoi'.

Gauloises zijn er ook nog steeds en al rook ik al lang niet meer, het brengt toch herinneringen terug aan de tijd dat ik dat wel deed en steevast een pakje Gauloises aanschafte, voor de sfeer en de geur. Want lekker vond ik ze niet eens.

Maar we ontdekten toch ook weer plaatsen waar we nog nooit waren geweest. Of die we misschien  vergeten waren, dat kan ook.
(wordt vervolgd)