Nogmaals Villa Clementine

 

Zondagmorgen plaatste ik een blog over Villa Clementine. 

Dat prachtig gerestaureerde huis in Purmerend. 

We waren daar gaan kijken, omdat het huis voorkomt in het boek van Simone van der Vlugt: De Kaasfabriek.

 

Zondagmiddag kreeg ik een appje van onze vriend Bert:

 

-Wat schrijf je leuk over Villa Clementine. Wist je dat ik daar een mooi boek voor heb gemaakt?

Ik heb er helaas nog maar één van, maar je mag het gerust eens lenen! 

- Nou ja zeg,,, nee dat wist ik helemaal niet, anders was ik wel even langs gekomen. Heb je nog meer verrassende boeken gemaakt? WAAR IK NIKS VAN WEET? Want dan hoor ik het graag.  En ik wil het boek erg graag lenen.

Nog dezelfde middag ging ik het boek halen. Bert had nog twee andere boeken voor me gepakt en ook van die twee wist ik niks af. Enfin, ik heb hem bezworen me voortaan op de hoogte te stellen van dit soort werken. Villa Clementine heb ik inmiddels uit. 

Ik ben wijzer geworden over de industrie in Purmerend in die tijd en over de familie waar Clementine door haar huwelijk deel van ging uitmaken. Kijk, daar is ze:

Het boek is gemaakt in opdracht van Frits Dix,  dat is degene die het huis in de oude luister liet herstellen.   

Bert is grafisch vormgever, dus hij máákte het boek. 

Erg mooi moet ik zeggen, maar ik had niet anders verwacht door andere boeken die ik wél van Bert heb gezien.

 

Naast de familiegeschiedenis, wordt ook de geschiedenis van het huis uitvoerig belicht, evenals de restauratie. Vanaf  'het gesteggel in de gemeenteraad over de prijs van de grond'. Over de ontwerper, over het feit dat de eerste eigenaar er maar zo kort van heeft kunnen genieten. Hij stierf op 42-jarige leeftijd. 

Over hoe het huis daarna, toen Clementine naar Haarlem was verhuisd, achtereenvolgens gemeentehuis, kantongerecht, woning voor de rijksveldwachter, landbouwschool, commandopost voor de Duitse bezetter, Gemeentelijk Sociaal Centrum (waarbij verschillende organisaties er een plek vonden), werd. . Het heeft ook nog een tijd leeggestaan. Tot de restauratie in 2015.

 

Is dat niet een uitdrukking? Als huizen konden spreken? Nou, dan had dit huis uit 1880 heel wat te vertellen gehad, héél wat!

Update 't Kon Rechter

 Sjoerd speurde naar aanleiding van mijn blogje van vandaag naar informatie over het huis 't Kon rechter'. Hij ontdekte dat het Noordhollands Dagblad er drie jaar geleden een artikel over had. Maar Sjoerd kon dat artikel niet lezen. Ik wel,  want wij hebben een abonnement op die krant.  Ik neem een klein stukje over uit die krant van toen:

 

Henk en Corrie Koning trokken in het huis (jaren vijftig) bijna op de hoek met de Herenweg in Oudorp. ’t Kon rechter’, dacht het jonge stel, toen ze nog eens goed hun nieuwe woning bekeken. Maar ze gingen er toch graag wonen. Ze kregen er kinderen, ze zagen ze opgroeien, ze zagen ze de deur uitgaan. Oudorp veranderde, de wereld veranderde. Henk en Corrie werden er oud, maar hun huis bleef zoals het altijd was: een rijtjeshuis voorzien van ruime voor- en achtertuin en nog altijd een beetje scheef. Vandaar die kreet op de gevel, ’ t Kon rechter’.

,,Als je hier een bord soep eet, kun je daarin al zien dat het hier scheef loopt’’, zegt Henk lachend. ,,Twaalf centimeter verschil tussen links en rechts.’’

Leuk, Sjoerd. Dankjewel

Stille Pieter

 

- Nou pa, we zijn bijna klaar nou. We gaan er een borrel op pakken. Want wat hebben we gebuffeld.  't Zat niet allemaal mee, maar nou is het toch bijna klaar. En wat zeg je d'r van ?

- Tja, wat moet ik er van zeggen? Alleen maar dit: 't Kon rechter!  

 

Dit is natuurlijk zo maar een fantasietje. Maar het had gekund hè, het had gekund. Trouwens ook bij de volgende naam ging mijn fantasie aan. 

Stille Pieter, wat een prachtige naam voor een boerderij. 

En wat een mooie boerderij ook trouwens. Zo'n mooi gezicht, daar beneden langs de Omring. We fietsen er regelmatig langs.

Nou kon ik wel gaan fantaseren, maar ik  bedacht ineens dat ik het natuurlijk ook gewoon kon vragen. 

Waar komt die naam vandaan? 

Ik liep tot het hek, ik hoorde dat er iemand in de buurt was, maar ik zag niks. Tot de hond blafte en er iemand tevoorschijn kwam. Een mevrouw die weinig tijd had, dat merkte ik, maar die toch zo lief was om mijn vraag te beantwoorden.

Het blijkt dat een oudoom van de huidige boerin Pieter heette. Hij  was een stille, teruggetrokken man. Iemand met autisme. 

Deze boerderij is nu een zorgboerderij. Misschien wel voor kinderen met autisme. Hoe mooi is dat? 

Thuisgekomen, toch nog maar even gegoogeld en veel meer info, kun je hier lezen, klik

Monday

So... what is this? What do you think? 
Have a better look:

It's near a sports club. Linking to Colourful World

Villa Clementine

Nog even terug naar het boek van gisteren: De Kaasfabriek.  

Ik vertelde al dat sommige personen uit het boek echt bestonden. Zo bijvoorbeeld de familie Boissevain. De vader van dat gezin richtte de Stoomvaart Maatschappij Nederland op. Een bedrijf waar mijn grootvader werkte en mijn ooms hebben voor de SMN gevaren. 

Nou, een van de huizen van die familie is in Amsterdam, op de Herengracht. 

Tegenwoordig  museum het Grachtenhuis en ik kan niet wachten om daar nog een keer te gaan kijken. 

Maar ja, ik moet wel wachten helaas...

 

In Purmerend staat nog het huis, van een van de vriendinnen van Lydia. Dat is Villa Clementine. 

Lydia kwam er vaak, om te praten en advies te vragen. Clementine was de weduwe van Nicolaas Brantjes, een rijke fabrikant,  die het huis naar zijn vrouw had genoemd. 

Ha en  Purmerend, dát was te bereiken voor ons. 

Dus dat deden we.  Een mooie fietstocht naar Purmerend. 

Het huis,  uit 1880, is vrij recent gerestaureerd en nu bijvoorbeeld  geschikt als trouwlocatie. 

Ik hoopte nog  dat we er even binnen zouden kunnen kijken, maar helaas er was niemand

 

 Kijk dat huis daar nou toch eens staan, daar aan de Plantsoengracht in Purmerend. Daar werd Lydia afgezet met haar koets en door die deur liep ze naar binnen. Ik kon het me helemaal voorstellen. 

We zagen nog een paar huizen die in het boek werden genoemd en kozen voor de terugweg een andere route. Een mooi dagje, dát was het!

De Kaasfabriek

 De Kaasfabriek van Simone van der Vlugt. 

Je ziet op het omslag de schrijfster zelf, in 19e eeuwse kleding. Leuk vind ik dat. Het boek speelt zich  eind 19e en begin 20e eeuw af

 

Ook nog eens in mijn omgeving en dat vind ik ook leuk. 

Het boek is fictie, maar gebaseerd op feiten en die combinatie bevalt me goed.

En ik vind Simone van der Vlugt een prettige schrijfster. Ik krijg het idee dat ze gedegen onderzoek verricht voor haar historische romans.  Er staat geen onzin in. 

 

Het verhaal: Lydia is na de dood van haar vader een beetje stuurloos. Ze leeft in zeer gegoede omstandigheden, maar haar wereld is er ook een vol  conventies en regeltjes, waar men zich aan dient te houden. Zeker als vrouw alleen.  Gelukkig heeft ze goede vriendinnen. En de familie van een van die vriendinnen, beschouwt ze ook een beetje als haar familie. Die familie heeft echt bestaan, de familie Boissevain.

Als Lydia ontdekt dat haar vader had willen investeren in een kaasfabriek, geleid door Huib, wil ze dat eigenlijk zelf gaan doen. Huib is een jonge,ambitieuze boer, die vindt dat de produktie van kaas veel efficiënter zou moeten gaan.  

Eigenlijk vind ik dat gedeelte van het boek het meest interessant. Over die fabriek en hoe dat allemaal ging.

Maar er speelt natuurlijk ook nog een liefdesverhaal doorheen. Ja, het is een roman natuurlijk. 

Het tweede gedeelte van het boek speelt zich af tijdens de Eerste Wereldoorlog. Lydia heeft dan een bijna volwassen dochter, die trouwt en daardoor in Antwerpen terecht komt. Daar belééft zij de oorlog. En die was niet mis in België. Het verhaal is dan vooral het verhaal van de dochter, van Nora. 

Ik vond het een prettig leesbaar boek. Misschien een heel klein beetje gezocht. En soms vind ik het taalgebruik ineens niet zo passen bij de 19e eeuw. Hoe progressief Lydia dan ook is. Zinnetjes als : 'Je hebt ballen nodig om aan zoiets te beginnen', of 'Krelis kletst uit zijn nek' bedoel ik. En als je dat eenmaal ziet blijf je het zien. Het is natuurlijk een keuze van de schrijfster en ook weer niet heel erg storend. 

 

 

Roodkapje, ook in tijden van Corona

 Twee nieuwe aanwinsten:

 

De eerste, gewoon een gezellig Roodkapje met een niet al te boze wolf. Hoewel zijn karakter natuurlijk in- en- in vals is. 

 

Maar dan de tweede kaart:  Roodkapje en de grote boze C-wolf.  

Die kreeg ik van Els, van Knutzels. Zij maakte de kaart voor mij. 

'Sprookjes zijn niet altijd leuk en vrolijk', schreef ze erbij. 'Vaak griezelig, maar heel vaak - meestal - is er een goede afloop. 

Laten we daar in dit geval ook maar op hopen'. 

Hoe dan ook, de kaart past wonderwel in mijn verzameling. En de eerste ook. Nummers 203 en 204.

Leesgewoonten

 Bij Inge, van  Schrijfsels van mij, zag ik een leuke tag. Hij mocht gebruikt worden en dat heb ik dus bij dezen gedaan. Ik vind het ook altijd leuk om in boekenkasten van andere mensen te kijken. En lezen over de leesgewoonten van anderen en over hun favoriete boeken, vind ik ook fijn. Daar gaan we:

Wanneer en hoe lang lees je?

Altijd, maar het vaakst in bed. Ik slaap slecht dus ik lees het langst in slapeloze nachten

Waar lees je?

Overal. Maar echt overal. Ik heb ook altijd een boek bij me

Koop je vaak boeken?

Ik kocht altijd veel boeken. Tot een paar jaar geleden. Toen besefte ik dat ik al die boeken niet meer ging lezen. De meeste niet. Vanaf dat moment kocht ik geen fictie meer. Nog wel eens kunstboeken en ook nog wel eens kinderboeken. En boeken voor mijn verzameling oude meisjeboeken.

Ik ben heel mijn leven, zo lang als ik me kan herinneren lid van de bibliotheek. Tegenwoordig reserveer ik alles wat ik wil lezen in de bieb. Dat wordt keurig voor me klaargezet en ik krijg een berichtje als het er is. Als ze het boek zelf niet hebben in mijn bieb, dan bestellen ze het  bij een andere bibliotheek. Ik kom er in deze periode alleen om de boeken te halen. Maar normaal gesproken is het ook een heerlijke plek om te snuffelen, te lezen in de tijdschriften, lekker te zitten met een kopje thee.

E-reader of papier?

Papier, zonder twijfel. De e-reader is voor noodgevallen en die hebben zich tot op heden nog niet voorgedaan

Favoriete kinderboek?

Het Witte Paardje van Elizabeth Goudge. Dat is,  las ik later,  ook het favoriete boek van J.K. Rowling. Dat vond ik leuk. 

Ik lees nog steeds graag kinderboeken. 

Toen ik nog juf was, vond ik dat een mooie smoes. En nu heb ik kleinkinderen, ook een goede reden. 

Er zijn nog een paar boeken die ik hier wil noemen. 

Namelijk de complete serie: Anne van het Groene Huis van L.M. Montgomery. 

En tenslotte een vrij recent kinderboek, van Annet Schaap: Lampje

Favoriete genre?

Heb ik niet

Van welke schrijver lees je elk boek?

M.J. Arlidge en ik heb alles gelezen van W. F. Hermans (maar lang niet alles begrepen)

Welk boek moet iedereen gelezen hebben?

Lampje van Annet Schaap en toch ook wel De Bijenhouder van Aleppo

Welk genre zou je nooit lezen?

Ik heb ooit eens een Boeket-reeks boekje doorgeworsteld (voor een werkstuk), maar dat vond ik (hoewel ik niet vies ben van een romantisch verhaal),  toch echt helemaal niks.

Fictie of non-fictie?

Allebei! En een combinatie, zoals in De Kaasfabriek  van Simone van der Vlugt, het boek dat ik momenteel lees, vind ik ook interessant

Is er een boek dat je leven veranderd heeft?

Ik kan niet een speciaal boek noemen, maar ik denk vooral alle kinderboeken. Mijn ouders vonden lezen belangrijk. Bij ons thuis werd gelezen. Ik ben enig kind, er was nog geen tv, dus het moest ook wel, maar ik vond het heerlijk. Al die kinderboeken hebben me veel gebracht. Heel veel! Ik ben mijn ouders om meerdere redenen dankbaar, maar dit is er een.

Molenzicht

Molenzicht... een naam die meermaals in mijn verzameling huizen/boerderijnnamen voorkomt. Niet heel erg origineel, want heel veel mensen hebben hun huis een naam gegeven, eindigend op zicht. Zo zag ik Veldzicht, Bos en Landzicht, Duinzicht, Dijkzicht, IJsselzicht, Ruim Zicht, Schoon Zicht en Ver zicht. 

Ik vind het dan leuk als je vanuit  het huis dan ook echt op de IJssel uitkijkt. Of op het veld of de dijk. Dat je ruim zicht hebt als je je huis zo noemt, vind ik eigenlijk wel een voorwaarde.

Ooit hadden wij eens een huisje gehuurd voor een vakantie en dat huisje heette Zeezicht. Niks mis mee, behalve dan dat het zich in een bos midden op de Veluwe bevond. Echt stom vond ik dat. Men had er nog wel patrijspoorten in gemaakt, maar dat hielp niet echt. 

Dit Molenzicht, hier op de foto,  zag ik deze week voor het eerst, in Grosthuizen. Dat is nogal in mijn buurt, maar een molen staat daar bij mijn weten niet. Ik begon het al stom te vinden.

Maar toen ik nog eens even wat beter oplette, constateerde ik dat dát aan mij lag, want kijk maar, dit is het uitzicht van de bewoners van Molenzicht

Andere tijden, maar wat een passend uitzicht. Echt Molenzicht!

Pannenkoeken

 

Afgelopen zaterdag hadden we bezoek van onze kleinzoons. En hun ouders uiteraard. Natuurlijk was het een tuinbezoek. Normaal gesproken, speelt dat zich af in de achtertuin. Maar daar was het,  ondanks het stralende weer,  toch behoorlijk fris vroeg in de ochtend. 

Dus we verplaatsten naar de voorkant van ons huis. Daar is maar een heel klein stukje waar we echt op eigen terrein kunnen zitten, maar dat hebben we gewoon maar wat uitgebreid. Er is een speelpleintje, waar Odin zijn gang kan gaan en we zaten er erg gezellig in de zon.

Het was fijn om ze weer eens in het echie te zien

Mijn man bedacht op een gegeven moment dat het leuk én lekker zou zijn om pannenkoeken te bakken.  En dat was het ook ook. Ze waren heerlijk, want Frits is daar echt goed in. (Sowieso is hij tegenwoordig een veel betere kok dan ik ooit geweest ben. Komt ook een beetje doordat hij het leuk vindt en ik absoluut niet.)

Maar goed, die pannenkoeken. Het leek net een kraampje ergens op een markt of zo. Ze werden door het keukenraam uitgereikt. En we moesten allemaal denken aan onze helaas veel te vroeg overleden buurvrouw Diana. Zij deelde altijd oliebollen uit door het keukenraam. Zo lief was dat altijd. 

Dit ook hoor. Op de volgende foto's kun je zien hoe dat ging:

We hadden een leuke dag! Maar ja, Arthur eet natuurlijk nog geen pannenkoeken. Toch was hij beslist aanwezig bij het familiebezoek. En een foto voor wie het niet gelooft. Nee hoor, gewoon omdat ik het leuk vind, 

Monday

Not much is left of this painting. But I can imagine what it must have been like. Can you?
I would love to go there and paint it in the original colours. But the house, on the former isle of Marken, is no longer inhabited. Such a pity

Linking to Colourful World

Zomaar gezien al fietsend

Fietsend langs de dijk, de Omringdijk, zie je natuurlijk ook van alles. Dit bord bijvoorbeeld.

En tja, als ik zo'n bord zie, zal ik altijd even afstappen om te lezen wat er staat. Dat kostte in dit geval nog enige moeite, behalve daar waar de blauwe lucht er door scheen.
Ik hou van verhalen. En dit is een mooi verhaal.

De hoofdpersoon is Zeger Davidson.
Hij was boer en werkte op het land hier achter dat bord. Beneden aan de dijk.
En hij was Orangist oftewel Prinsgezind. In zijn tijd was er strijd tussen de Patriotten en de Prinsgezinden binnen de Republiek.
Ja,  toen waren we een republiek met stadhouder Willem V aan het hoofd.
Nou dat is ongeveer alles wat ik weet over die tijd, de Pruikentijd zeg maar.

Dat en de aanhouding van de vrouw van de stadhouder in Goejanverwellesluis. Prinses Wilhelmina was dat.
Daar was een schoolplaat van.
Die schoolplaten hebben toch echt wel indruk gemaakt vroeger. Er was natuurlijk ook niks anders. Ik denk niet dat het kinderen vandaag de dag nog erg zou boeien, zo'n plaat.
Maar mij wel. Kijk ik heb de plaat even opgezocht:



Goejanverwellesluis... nooit maar dan ook nooit heb ik me afgevraagd waar dat dan wel mocht wezen.
Nu weet ik het. Het is bij Gouda in de buurt en als we ooit weer eens kunnen gaan en staan waar we willen, wil ik er heen.
Ik wil in Goejanverwellesluis zijn geweest. Dat die naam niet voor niets al zestig jaar in mijn hoofd zit.

Enfin, terug naar Zeger Davidson die voor de Prins was.
Maar die prins was in  1799 naar Engeland gevlucht. Hier waren de Fransen inmiddels de baas. Dat wilden de Engelsen en Russen weer niet en zij  stuurden een leger om de Fransen te verdrijven, waarna Willem weer terug zou kunnen komen.
Het waren tijden, mensen, het waren tijden.

Wat Zeeger deed was  meehelpen met het foerageren van die Engelsen en Russen.
Dat kwam hem duur te staan. Hij kreeg de doodstraf.
Wel mocht hij nog even naar huis om afscheid te nemen van zijn vrouw en drie zoons. Maar met de belofte dat hij terug zou komen. Op zijn erewoord.
Hij had kunnen vluchten, maar erewoord is erewoord vond Zeger.
Hij  ging dus  terug en de straf werd uitgevoerd.
Zijn vrouw was zwanger en er werd een meisje geboren, Seegertje. Een maand na haar geboorte stierf zij.

Nou, best een monumentje waard, toch?

Leerschool

 

Leerschool, dit boek van Tara Westover. 

Nadat Marthy er over had geschreven wist ik dat ik het wilde lezen.  Ik reserveerde het, kreeg het gistermorgen en vandaag is het uit. Ik heb niet veel anders gedaan dan lezen. Op de achterkant een aanbeveling van Franca Treur. En nu ik aan het googelen ben, overal aanbevelingen van allerlei mensen, Maarten ;t Hart, Ellen Degeneres, recensies die er niet om liegen...

Onbegrijpelijk dat ik het tot nu toe volledig gemist had. Mijn dank aan Marthy is groot. Want wat een boek!!!

Het is het verhaal van Tara zelf. Hoe ze opgroeide als jongste in een groot Mormoons gezin, ver weg in een landelijk gebied in Idaho. Hoe ze niet aangegeven werd toen ze was geboren, hoe ze niet ingeënt werd en sowieso nooit een dokter bezocht. Hoe ze niet naar school ging, maar zogenaamd thuisonderwijs kreeg, hoewel je daar wat vraagtekens bij kunt zetten.Hoe ze lijdt onder de behandeling van een van haar broers, maar toch niet echt negatief is. Hoe ze uiteindelijk besluit om naar de universiteit te gaan en daar wonder boven wonder wordt aangenomen, maar in tegenstelling tot de andere studenten de simpelste dingen niet weet of herkent. En hoe ze verder worstelt en leert en studeert. En leert. Hoe krachtig ze is, hoe moedig en sterk..

Meer wil ik er niet van vertellen. Maar het is buitengewoon boeiend

Silhouet van Hoorn

Ik vind het silhouet van Hoorn altijd weer mooi. Een beetje sprookjesachtig. En afhankelijk van de weersomstandigheden en hoewel  eeuwenoud, toch altijd weer anders.
Die torens springen er natuurlijk uit.Ik zie ze altijd als ik over de dijk naar 'de stad' loop. Als ik daar ben zie ik ze eigenlijk niet.
Maar in deze tijd waarin we echt heel veel in de stad hebben rondgedwaald zagen we de torens van een van de kerken  ook nog vanaf een ander plekje. De Cyriacuskerk vanaf een plek waar ik nog nooit geweest was en zonder Corona ook nooit zou zijn gekomen.

Stegen en straten

Ik ben altijd geïnteresseerd in namen van huizen en straten en steegjes. En in waar die namen vandaan komen. Ik heb er al eerder over geblogd. Hier

Sommige namen zijn intrigerend.
Hier linksboven zie je bijvoorbeeld de Oudekennissteeg.
Die is midden in de rosse buurt van Amsterdam,  dus ik had natuurlijk een fantasie over oude kennissen daar  in die buurt.
Maar nee hoor, de naam is een verbastering (in de loop der eeuwen) van Oudekerkssteeg. De Oude Kerk is nabij.
Er zijn zoveel leuke namen met een betekenis.
Apendans, die zag ik in Den Haag. Ik zocht en las dat het een verbastering van appendance zou kunnen zijn. Maar het kan ook zijn dat in de herberg die hier vroeger was,  een aap woonde die danste voor het volk.
In Enkhuizen heb je een steeg die heet Tussen Hel en Vagevuur.  Ik weet niet of ik daar zou willen wonen. Hoewel? Het is er natuurlijk tussenin.
In Hoorn hebben wij er ook heel wat bijzondere namen. De Sliep Schaar en Messteeg bijvoorbeeld.
En deze: hemelsteegje. Ik snap niet waarom er geen hoofdletter staat

Maar beter dan die hel en dat vagevuur. De herkomst van de naam is onbekend, staat er. En die knol snap ik ook niet helemaal. Hoe dan ook: leuk om over na te denken en te zoeken

Naar de hei

Nou, dat was een tamelijk briljant idee. Nog net voor de herfst echt gaat beginnen, nog even naar de bloeiende hei gaan kijken. Dat was het plan
Volgens mij heb je hier in de buurt geen hei, maar we dachten in Schoorl goed terecht te kunnen.
Dat was ook zo, maar helaas, bijna uitgebloeid, die heide. Het was overal werkelijk kurkdroog en het zag er niet zo paars meer uit, eerder nogal bruin.
Op sommige plekken was het paars nog wel goed te zien. Gelukkig maar, de tocht was niet voor niets.

Na de hei en de duinen gingen we ook nog even naar het strand. Hè lekker, ik hou meer van het strand dan van de duinen.
Bleek het daar een naaktstrand te zijn. Dat voelt niet echt prettig hoor, met al je kleren aan. We werden met enige minachting bekeken, voor mijn gevoel. Maar dat leidde er niet toe dat we alles uittrokken. Nee, we bleven gewoon niet lang. 
Ik vertrouwde mijn fiets niet helemaal. Die was weliswaar volledig opgeladen, maar dit was onze verste afstand ooit. We fietsten in totaal 90,8 kilometer.
Dat zag ik aankomen, (we waren ook een paar keer verkeerd en om gereden),  dus ik dacht dat het beter was om zuinig aan te doen en  in de eco-stand  te fietsen..
Dat bleek toch behoorlijk pittig. Want echt hoor, het waait altijd hier en in de duinen was het natuurlijk ook vaak klimmen.
Dus thuis gekomen en nog net voor ik plat op de bank ging,  postte ik een foto op insta met als begeleidende tekst: we fietsten vandaag 90,8 kilometer. Pfff, nu wil ik nooit meer fietsen. Nooit meer.

Brideshead Revisited

 Dat ik mijn vorige blogje 'Marken revisisted' noemde, dat is wel een beetje gek.
Vooral omdat ik normaal gesproken juist probeer Engels te vermijden. En dan vooral woorden die ook volkomen duidelijk zijn in het Nederlands.
Zoals in dit geval.  Ik had gewoon kunnen zeggen 'Terug naar Marken', of zoiets.

Maar ik weet hoe het komt.

Nog steeds ruim ik op, nog steeds verwijder ik dingen, boeken dvd's.  Ik wil bovendien niet dat er hier in huis nog ongelezen boeken of ongeziene dvd's zijn. Ik wil ze gezien of gelezen hebben voor ze weggaan.  Of zo goedgekeurd  dat ze mogen blijven.

 Ongelezen boeken, dat waren er maar een paar. En dvd's ook niet zo veel.
Maar een daarvan was Brideshead revisited.

Ik weet nog dat er indertijd een hoop reclame werd gemaakt voor de serie.
Ik verheugde me er op en zag de eerste aflevering, die ik inderdaad heel goed vond. Maar ja, ik heb het altijd behoorlijk druk gehad en nadat ik een paar afleveringen had gemist, ging ik niet meer kijken.
De dvd kocht ik vele jaren later op een rommelmarkt, voor ooit. En ooit is blijkbaar aangebroken, NU.
Wow, wat een serie. Ik ben nog niet klaar, wil niet bingen. Maar prachtig, prachtig.

Wat ik ook nog even wil zeggen...

Huis Bonck... is het 17e eeuwse huis (uit 1624 om precies te zijn), waar ik vrijwilliger ben.
Maar nu even niet.

Het huis is vandaag, 15 september,  te zien in  BinnensteBuiten.18.45 , NPO 2 

Ik dacht misschien zijn er wel mensen die hier lezen en  het leuk vinden om even te kijken.

En voor iemand erg enthousiast wordt en meteen wil gaan kijken, het huis is wegens werkzaamheden gesloten tot 16 oktober.
Maar daarna weer in volle glorie te bewonderen.

Monday mural

On the 6th of february, I saw this one in Amsterdam. No corona, no nothing, just walking in Amsterdam. 

Oh how  I wish... etcetera, etcetera. 

Linking to Sami and her colourful world

Marken revisited

Drie jaar geleden, gingen we naar Marken. Met de auto die we toen nog hadden.
Het was begin september. En ik weet nog dat we over die lange dijk liepen op weg naar het Paard. Zo heet de vuurtoren. Ik stond af en toe even stil voor een foto. En dan liep mijn man voor me uit.
We wisten toen al dat hij kanker had, maar nog niet hoe het verder zou gaan. Hij liep daar en ik keek en mijn gedachten kun je misschien wel raden ongeveer.
Toch dacht ik ook dat als het goed af zou lopen, dat ik dan nog een keer zou willen gaan en er dan een heel stuk relaxter zou  rondlopen.

Dat werd afgelopen vrijdag en relaxt was het zeker. We gingen op de fiets natuurlijk en uiteraard waaide het flink, zowel heen als terug, maar het ging prima.

We gingen eerst naar het Paard, want dat is echt een fijne wandeling, het Paard komt steeds wat dichterbij. Je ziet het de hele tijd daar op die dijk.
En aan de andere kant weilanden met koeien. Maar vooral  ook die klein lijkende zeilbootjes met witte zeilen. Dat is zo'n mooi gezicht.

Daarna gingen we terug naar het centrum, maar stopten eerst nog even bij de drie werven die net even daarbuiten liggen.
Eigenlijk zijn dat een soort kunstmatige heuvels. Vanwege de strijd tegen het water werden de houten huizen op die heuvels gebouwd. Ontzettend dicht tegen elkaar aangebouwd en daartussen zijn straatjes zo smal dat ik me af vroeg of ik op iemands privé-terrein aan het struinen was. Maar ik vroeg het aan een bewoner en hij zei van niet. Dat was gewoon de straat.

Bijna alles staat daar prachtig in de verf, blinkend in de zon, je kunt de verf bijna ruiken.

Maar er zijn toch ook wel wat vervallen huizen. Bijzonder om te zien. En jammer ook.

Daarna nog een rondje door het centrum, waar het ook allemaal klein en vooral smal is, maar mooi.

Onder normale omstandigheden zouden we ongetwijfeld nog een terrasje aan de haven hebben gepakt, maar nu vonden we het toch wat te druk.

Marken, ik vind het echt een aanrader. Zoveel mooier dan bijvoorbeeld Volendam.
Edam en Monnikendam en Urk  vind ik trouwens ook allebei leuk om te bezoeken. Evenals Hoorn en Enkhuizen. Al die Zuiderzeestadjes hebben wel wat.
Acht foto's, kappen nou!

Johanna Wijnanda

Veel mensen zullen waarschijnlijk een bijbel in huis hebben. Dat was zo, als je trouwde in de kerk kreeg je er een, met de zegen van de dominee.
Wij hebben er zelf ook een. Onze namen staan er in, de datum natuurlijk en de trouwtekst.

Maar ik heb nóg een bijbel.

Dat is de bijbel die Gerrit Woudenberg en Johanna Wijnanda van de Polder kregen bij hun huwelijk in 1882.
Gerrit en Johanna kregen een dochter. Die dochter heette Lubarta Pieternella Woudenberg en naar die dochter ben ik genoemd:  Lubarta Pieternella. Zij was mijn grootmoeder.
Die Lubarta Pieternella heb ik nooit gekend, zij mij ook niet.  Toch heb ik het idee dat ik haar een beetje ken. Mijn moeder heeft vaak over haar moeder gesproken.
Maar mijn moeder heeft nooit over háár grootmoeder Johanna Wijnanda gesproken. Of ik luisterde niet, dat kan ook. Hoe dan ook,  ik wist niets van Johanna Wijnanda. .
Tot voor kort.
Want in die bijbel zit een brief. En die brief vertelde me alsnog wat.

Het is een prachtige brief.  Volkomen duidelijk geschreven in heel herkenbaar Nederlands en een zeer regelmatig handschrift.
Plaats en datum:  Rotterdam, 9 januari 1880. Honderdveertig jaar oud dus!!
De brief is zeer christelijk. Johanna Wijnanda had kennelijk gemeld dat zij geloofsbelijdenis had gedaan. Zoals ik dat honderd jaar later ook deed. Niet heel bijzonder
Maar dan:

Uit het vervolg van de brief maak ik op dat Johanna Wijnanda een wees was. Een weeskind.
Dankzij  ene Mej. Ledeboer is zijn niet in een weeshuis terecht gekomen, maar in Talitha.

Beeld van een weesmeisje in de tuin van het voormalig weeshuis in Hoorn.

Een wees... mijn overgrootmoeder was een wees. Zou het misschien daardoor zijn gekomen dat ik als kind vaak bang was dat mijn ouders dood zouden gaan en dat ik dan net als Remy, sans famille, op de wereld zou staan. Of hadden alle kinderen die angst? Ik droomde er vaak over

Ik ben natuurlijk meteen op zoek gegaan naar meer gegevens over Johanna Wijnanda en over  Talitha. En ik denk dat ik iets gevonden heb. 

Spelletje

Herinner je je dit spelletje nog?
Ik was weer eens aan het opruimen en vond het. Het is van een van mijn kinderen geweest.
Jongste zegt dat hij de gelukkige eigenaar was, maar helemaal zeker ben ik daar niet van.
Hoe dan ook,  dit spelletje mag niet weg vond hij. Mijn man deed er even nieuwe batterijen in en toen wist ik alles weer.
Het buitengewoon irritante geluidje kwam er bij en voor ik het wist zat ik te spelen.
Rijtjes stenen die naar beneden vallen en die je kunt draaien en waar je dan complete rijtjes van moet maken.
Ik was er echt supergoed in, al zeg ik het zelf.  Toen.
Nu volgt een gênante bekentenis: ik heb het zo vaak gespeeld en zo fanatiek, dat ik op een gegeven moment een zere arm kreeg en een zere nek.
En met dat domme hoofd op die zere nek  had ik niet door dat zulks wel eens van het spelen zou kunnen komen.
De pijn werd erger en erger en op een bepaald moment ging ik toch maar naar de dokter. Die stelde zijn diagnose vrij snel.
Ik schaamde me, heel erg! Moest ik ook nog naar fysio. Ook weer zo gênant.
Het spelletje heb ik daarna nooit meer gespeeld. Tot nu.
Ik ben mijn snelheid kwijt en reageer veel langzamer. Ik denk wel dat ik wel weer op niveau zou kunnen komen, maar niet meer zo als toen.
Bovendien, we zijn inmiddels twee huisartsen verder en ik zou bij deze en op mijn leeftijd,  niet weer met een vuurrood hoofd van schaamte terecht willen komen. Dus laat maar.
Maar ik moet het spelletje wel uit mijn gezichtsveld wegbergen...

De Poppenfabriek

De Poppenfabriek van Elizabeth Macneal.
Ik las dit boek omdat ik een recensie had gelezen en het op mijn lijst zette. Een lijst die eindelijk een beetje leger aan het worden is. Dat wil ik ook en pas als de lijst leeg is, dan pas begin ik aan iets nieuws.

Over dit boek had ik gelezen dat het een thriller is, maar ook een historische roman. En die combi vond ik erg aantrekkelijk, omdat ik van beide genres houd.
Dat het boek zich ook nog eens afspeelt in London, op voor mij herkenbare plaatsen, maakte het natuurlijk extra leuk, maar dat wist ik niet van tevoren

De titel klopt niet vind ik. De hoofdpersoon werkte aanvankelijk in een poppenfabriek, maar dat is maar een heel klein deel van het verhaal. Het is deze keer geen vertaalfout, want de Engelse titel is the Doll Factory. Dus niet een blunder zoals The Help, dat vertaald werd als Keukenmeidenroman. Maar toch een foute titel.

Dan het verhaal.
Iris en haar tweelingzus werken onder beroerde omstandigheden in een poppenfabriek. Het is de 19e eeuw, ten tijde van de Wereldtentoonstelling van 1851
De zus heeft niet zo heel veel kansen om te ontsnappen aan het leven dat ze leiden, ze is mismaakt. Maar Iris wel en ze wil weg.
In plaats van poppengezichtjes beschilderen, wil ze echt schilderen.
Er duiken twee mannen op in haar leven. De een is taxidermist (ik heb dat op moeten zoeken) en hij heeft een morbide belangstelling voor allerlei curiositeiten. Iris ontmoet hem en hij ontwikkelt na die ontmoeting een grote liefde voor haar. Een obsessie.
De andere man  is kunstschilder. Hij herkent Iris' talent  en als zij model voor hem wil staan, zal hij haar woonruimte bieden én haar schilderlessen geven.
Meer kan ik er niet van vertellen, maar het is beslist spannend. En de historische component is prima.  Aanrader? Dat kan ik niet zeggen, niet voor iedereen, je moet er tegen kunnen

Chris Lebeau

Dit waren de postzegels op de Roodkapje-kaart die ik laatst van Marleen kreeg.
Ik gokte een kaart uit de jaren veertig van de vorige eeuw.
Door de postzegels, want de kaart gaf verder geen aanwijzing.
En wat is het dan leuk als er twee reacties komen over die zegels.
Eentje van Ferrara en eentje van Wim, de vader van onze schoondochter.
De postzegels zijn in ieder geval ouder dan de jaren veertig.
Ze zijn uitgebracht tussen 1924 en 1935.
Maar... ze bleven in gebruik tot 1948.
De maker is Chris Lebeau.

Foto, Wikipedia.

Dat moet een interessant man geweest zijn. Een creatieve en standvastige geest.
Niet alleen bedacht hij postzegels.
Hij schilderde, hier zie je  bijvoorbeeld een zelfportret.
Maar hij maakte ook glas-in-lood ramen en glaswerk.
(Voor zijn kalebasvaas, zou ik bijna een moord willen doen).
Hij illustreerde, maakte omslagen voor boeken.
Hij schilderde, landschappen, portretten... Litho's...
Behangpapier maakte hij ook en hij ontwierp stoffen, met batik.
En wandschilderingen.
Hij maakte bijvoorbeeld de wandschildering in het vroegere stadhuis van Amsterdam, in de trouwzaal. Nog steeds te zien daar. Dat stadhuis is nu een hotel en je kunt er nog steeds trouwen.

In de oorlog werd Chris Lebeau   opgepakt, omdat hij, met zijn grote vakkennis,  documenten vervalste.
Via Vught kwam hij terecht in Dachau en dat overleefde hij niet.

Dit is de vaas die ik zo mooi vind.
Lebeau was geheelonthouder en weigerde glas te ontwerpen waaruit alcohol gedronken zou kunnen worden.
Hij wilde ook geen postzegels maken waar de koningin op stond. Hij was communist.
Creatief en standvastig, dat was hij.

En dit alles weet ik alleen doordat ik nieuwsgierig was en wat wilde weten van de postzegels op een oude  Roodkapje-kaart.  

Nog een aanvulling: mijn bijna-buuf Kitty is in dat oude stadhuis getrouwd, op haar trouwfoto's zie je een stukje van die muurschildering. En ze blogde erover: klik

Coen

Kijk, daar, daar vlak bij het Westfries Museum, daar  staat hij: de voormalige held Jan Pieterszoon Coen. ( 1587-1629)
Op een voetstuk is hij geplaatst.
En dan ook nog op de Roode Steen,  een belangrijk plein in het centrum van mijn stad,  Hoorn.  Ook de stad van Coen, vandaar dat beeld.

Coen was de stichter van de stad Batavia. Hij was als gouverneur-generaal mede verantwoordelijk voor de groei en bloei van de V.O.C..
En dus ook voor de daarbij behorende rijkdom van dit kleine landje.  In de Gouden Eeuw en ver daarna.

Helaas was Coen ook verantwoordelijk voor de dood van zo'n vijftienduizend mensen op de Banda-eilanden.
Daar op die eilanden groeide namelijk nootmuskaat.
En die groeide nergens anders ter wereld en was zeer kostbaar.
Coen (en zijn opdrachtgevers) wilden het monopolie op de handel in nootmuskaat.
De bewoners van de eilanden wilden zelf bepalen met wie ze wilden handelen.
Dat liep uit op een massamoord. Coen was uiteraard de sterkste. Vervolgens werden er slaven aangevoerd om de plantages te gaan bewerken.
Dat is het verhaal in een notedop.

Dat beeld van Coen moet weg vinden mensen. Een beeld van een massamoordenaar. Anderen vinden van niet.
Nou, daar wordt al heel lang over gepraat, geprotesteerd, gedemonstreerd  en gereld, soms.
Gevolg is een aantal jaren geleden al geweest,  dat op de sokkel van het beeld staat aangegeven dat Coen niet alleen de held is geweest.
En in ons museum, het museum van de Gouden Eeuw, is in de V.O.C. zaal heel duidelijk te zien en te beleven hoe het allemaal gegaan is, toen.
Als je kijkt en luistert weet je echt wat er gebeurd is.
Dat moet ook, de zwarte kanten van de geschiedenis moeten  duidelijk zijn
Het beeld, geplaatst in 1893,  is  trouwens zelf ook geschiedenis.