Anna had pech. En geluk!

Onze oudste kleindochter woont in Amsterdam. En daar zijn een heleboel middelbare scholen. 

Voor Anna was, na de uitslag van de toets (die zeer goed was),  de tijd gekomen om een lijst in te dienen met de scholen van haar voorkeur. 

Ze waren op een heleboel scholen gaan kijken en hadden daarna een keus gemaakt. En een tweede en een derde en een vierde... 

Vorige week was dan eindelijk de uitslag. Je hoopt als kind (en als ouder en ja, ook als grootouder) dat het de eerste keus gaat worden. En anders de tweede of de derde. Dat hóóp je. Je wéét dat het anders kan gaan. 

En dat was in Anna's geval zo. Het ging anders.  Ze zal het moeten doen met de school die ze op nummer zes had gezet. En dat was natuurlijk best verdrietig. 

Ze was het enige kind uit haar klas die niet haar eerste of tweede keus had gekregen. Bovendien, niet een van haar vriendinnen, gaat naar de school waar Anna naar toe moet. 

Dat is niet leuk. Helemaal niet leuk. Ik zit zelfs nog te slikken terwijl ik dit opschrijf. 

Maar onze kleindochter heeft zich er na de grote teleurstelling over heen gezet in een bewonderenswaardig tempo. En dat vind ik echt ontzettend knap. Ze gaat er voor! En ik ben supertrots op haar. 

Overigens, ik heb eens even uitgebreid gekeken op de site van de school waar ze naar toe gaat. En daar is in mijn ogen niks mis mee, integendeel. Maar ja, ik kijk met een andere blik. 

Ups en downs, dat is het leven. Anna had eerst een down en daarna een up. 

De up was de eindmusical met haar klas,  een paar dagen later. 

En wij mochten kijken. 

Weer was ik trots. Sterker nog,  ik barstte bijna van trots. Ze deed het zo goed. Ze had een grote rol met veel tekst. Een leuke rol ook. 

(Voor mij is zo'n musical extra leuk omdat ik vele jaren de musical 'deed' op mijn school, maar dit terzijde.)

Anna en haar klasgenoten hadden er overduidelijk zin in en dat zie je dan terug. 

In het musicalverhaal werd een wereldreis gemaakt en in zekere zin is dat ook wat Anna en haar klasgenoten gaan doen. Hopelijk wordt het een fantastische reis!

Vroeger keek zowat iedereen naar Sonja Barend, toch? 

En over wat zij in haar programma had, werd vaak de volgende dag op het werk of op straat of in het gezin, gesproken.

De uitzendingen kwamen uit De Rode Hoed. Ik zat even te googelen en vond een filmpje van het beginnetje van zo'n uitzending. 

Het is lang geleden, maar ik herinnerde me de ruimte helemaal. De muziek die daarbij hoorde, de verlichting... alles. Dat zullen velen van jullie vast ook hebben. Kijk zelf:

   

Waarom nu dit verhaal?

Ellis, de vriendin van onze jongste zoon,  had ons getipt over een Candlelight Concert. Ik had nog nooit van dat fenomeen gehoord hoor, maar het is een concert van teen of tander dat plaats vindt met alleen kaarslicht. Het is in veel verschillende steden, ook in het buitenland. Steeds een ander thema, andere muziek. Ellis was in Haarlem geweest en  het leek me zo leuk dat ik meteen ging kijken of er misschien iets was in Amsterdam. 

En dat was er, in de Rode Hoed. We boekten meteen. 

Dit gebouw was eerst een hoedenmakerij, toen een schuilkerk, heel veel later Sonja Barend en nu worden er nog steeds diensten gehouden, vinden er debatten plaats en lezingen en dus ook candlelight concerten. 

Er zijn veel verschillende mogelijkheden en het concert dat wij bijwoonden begon om 18.45. Heerlijk vond ik dat. Lekker vroeg, we moeten tenslotte ook nog terug. 

De titel was Abba versus Queen. 

Een strijkkwartet speelde muziek van Abba en van Queen. Ik vond het heel erg leuk. Twee violen, een altviool en een cello. 

Ik hou van die muziek en ze speelden het prachtig, op klassieke wijze. Eigenlijk hoorde ik nu voor het eerst hoe goed die muziek is. Vooral van Queen, maar Abba ook hoor. 

De kleuren van de vlag

 

Deze vlag, nou ja, de kleuren van de Oekraïnse vlag, zag ik in Alkmaar. Het maakte indruk. 

In mijn eigen tuin, in de bakken voor het raam,  zag ik ook een vlag, de kleuren van de Nederlandse vlag.

En over die vlag gesproken: Vorige week mocht ik weer een paar gastlessen geven op een basisschool in Hoorn. 

Van tevoren ben ik dan best een beetje zenuwachtig. Net als ik vroeger altijd was na een vakantie. Zullen ze luisteren, krijg ik hun aandacht, hoe zal het gaan? 

Dat was na vijf minuten altijd over. En zo ging het nu gelukkig ook. 

Bovendien, het gaat niet om mij. 

Het gaat om de les die de kinderen krijgen. 

Het verhaal van de oorlog in Hoorn. En van de vrijheid die we (nog) hebben. 

Een verhaal,  nu misschien wel belangrijker dan ooit!

Maandag

 Onmiskenbaar is dit werk van Hugo Kaagman. Ik heb al vaker iets van hem laten zien. Nu zag ik dit:

Het zag er best leuk uit, in het zonnetje, bij een pannenkoekenrestaurant tegenover Amsterdam Centraal aan de IJkant. 

Beelden van Amsterdam en van Nederland in het algemeen. Ik weet eigenlijk niet of je dit murals moet noemen. Misschien wel niet denk ik nu ineens.

 Dit zag ik ook onderweg. Een heel stuk verderop. Zeker zat het op de muur, maar murals? Hoe dan ook, ik vond het leuk.

De laatste voor deze keer. En dit is wél een hele echte, vind ik. 

Er staat: Geef angst en haat geen stem. 

Allemaal gezien op een korte wandeling in Amsterdam. En linking to Sami's Colourful World

Lentepost

 

Carolien had weer een leuk post-idee. 

Ze maakte groepjes van vijf mensen die mee wilden doen. Van die mensen kreeg je het adres en die stuurde je vervolgens een lentekaart of een paaskaart. Met een van de letters van het woord PASEN erop.Als je nu op de kaarten die je kreeg juist die letters aantrof, dus de p, de a, de s, de e en de n, dan had je bingo en zouden de andere deelnemers jou nog een kaart sturen. 

Nou, Bingo had ik niet, het bleef bij die vijf kaarten. Maar ik vond het hartstikke leuk om mee te doen, post versturen en ontvangen. 

Dank lieve dames!!

 Kijk, een gevelsteen in het aanpalende dorp Berkhout. Op een oude en verlaten boerderij. Waar ze misschien iets aan gaan doen en misschien ook wel niet. Dit is de boerderij: 

Hij was mooi en groot, en tamelijk modern voor die tijd, met het hooihuis ernaast. Die gevelsteen trouwens stelt Sint Joris en de draak voor en dat is wel leuk omdat Joris en de draak ook in het wapen van Berkhout staan. En er was nog een gevelsteen:

Net naast de,  ooit mooi geweest zijnde,  entree. 

Als ik 'mijn rondje' wandel kom ik er of op de heenweg of op de terugweg langs, logischerwijs.  

En altijd kijk ik en bedenk hoe jammer het verval is. 

Er staat een hek en dat is gewoonlijk dicht, maar een keer niet. 

Het zag er doodstil en verlaten uit en toen ben ik even door het hek gegaan en om de hoek gaan kijken. Ik heb nou eenmaal een zwak voor oud en vervallen.

Ik dénk dat alles afgebroken gaat worden. Maar ik weet het niet zeker. Plus,  in dat geval snap ik niet dat men nog steeds niet is begonnen. 

Enfin, mijn rondje is nu dus iedere keer spannend. Gebeurt er iets, gaan ze echt alles slopen of is het nog steeds wachten... En zo ja, op wat dan? 

Gewoon geduld hebben.

Scenografie

 Op weg naar mijn schoonzus moesten we wegens twee dikke, vette files een behoorlijke omweg maken. Waardoor we besloten om even te stoppen bij Singer in Laren. 

Dat zat helemaal niet in de planning en dus hadden we geen tijdslot en wisten we zelfs niet wat er te zien zou zijn. (Afgezien van de vaste collectie die altijd prachtig is en die ik echt zonder me een seconde te vervelen heel vaak kan zien) 

Enfin, we mochten er gelukkig toch in en er bleek een tentoonstelling te zijn van werk van twee met elkaar bevriende Franse schilders: Henri le Sidaner (1862-1939)  en Henri Martin ( 1860-1943). 

Ik had nog nooit van de heren gehoord, maar dat maakte het natuurlijk juist leuk om (met de MJK) even te gaan kijken. 

Dat even werd langer. 

Niet eens zo zeer vanwege de kunstwerken. 

Ik laat er even een paar zien in een collage zodat je een beeld hebt. 

Als je er een naam aan zou moeten geven, zijn het neo-impressionisten. 

Ik vond het best mooi, maar ik kreeg een beetje genoeg van al die tafels. En heel bijzonder vond ik het nou ook weer niet. 

Wél bijzonder vond ik het werk van Kiki en Joost. Zij kleedden de zalen aan,  om het zo maar eens te zeggen. 

Ik las dat er een woord voor is, namelijk scenografie. 

Dit is wat er van wordt gezegd op de site van het museum:

Elke zaal wordt zo vormgegeven dat bezoekers zich volledig ondergedompeld voelen in de wereld van Martin en Le Sidaner, waarbij thema’s als verlangen (om ‘daar te zijn’), positiviteit en de menselijke toets centraal staan. Samen met Singer Laren brengen zij de kunst van toen op een unieke manier naar het nu. 

Mooi gesproken hoor, maar dan weet je nog niks. Ik vond het heel erg leuk en verrassend wat ik zag. De aankleding dus: 

Of:

Of:

Of: 

Dit schilderij heet: Belle jeune fille, marchant à travers les champs. En dat is nou precies wat je doet als je gaat kijken naar het schilderij. Je wandelt eventjes door de velden. 

Ik vond het heel erg leuk bedacht allemaal. Kiki en Joost vind je hier: klik

BHV

Het was weer tijd voor een BHV-cursus. 

In Huis Bonck is dat voor de kernvrijwilliger verplicht. 

Je werkt altijd met een andere vrijwilliger en degene met de BHV is verantwoordelijk. 

In principe vind ik dat heel nuttig en ook best leuk. Deze keer was het in Haarlem, in een ander HdK-huis. 

Ik had er echt helemaal geen zin in. 

Iedereen denkt dat Haarlem heel dicht bij is, maar het is minstens een uur met het OV. En ik vind het niet fijn om 's morgens om zeven uur de deur uit te moeten. 

Bovendien waren we opgegeven voor de hele cursus. Voor beginners. 

Maar we hebben die cursus al eerder gedaan, dus een korte cursus, zou voldoende zijn geweest. 

Toen we werden opgegeven door degene die er over gaat was dat net toen mijn schouder was gebroken en drong onvoldoende tot me door dat het een hele dag zou kosten.

 Toen ik het besefte was het te laat om te veranderen vond ik. 

Dus we gingen. En eerlijk, die herhaling kan in mijn geval,  helemaal geen kwaad. Het is veel en alles onthouden lukt al helemaal niet. 

Deze jonge man was de lesgever en dat deed hij uitstekend. Hij was brandweerman en deed dus ook dit. Hij zou een goede docent zijn geworden.  Of eigenlijk hij is dat geworden.

Hij had bovendien zijn zaakjes goed voor elkaar. Alles stond klaar, hij begon op tijd en was aardig. 

Zie je die schoenen, dat zijn van die dingen met een harde neus en die heeft hij altijd aan als hij  brandblussen moet demonstreren, want een keer zo'n ding op je teen en je kan het verder voor zon dag wel schudden. 

Verder was het door HdK ook goed geregeld. Met broodjes tussen de middag, de beroemde Barnaartkoekjes bij de koffie of thee. (en paaseitjes!)

Ik zei al dat ik die herhaling goed kan gebruiken. 

Ik kon niet echt oefenen met de reanimatie, de stabiele zijligging, de Rautekgreep en het brandblussen. Dus ik heb bij die onderdelen mijn ogen extra goed de kost gegeven, heel goed opgelet en zo kreeg ik toch mijn diploma. 

Mijn man deed wel alles en dat is natuurlijk ook leuk. Maar reanimeren en die spuit hanteren was voor mij nog te zwaar. 

We hadden al met al en ondanks mijn aanvankelijke tegenzin toch een leuke en leerzame dag. Zo kan het gaan! Dus geen zand erover, maar een deksel:

Al het blauw van de hemel

 

Het boek dat je hier ziet, stond al heel lang op mijn 'te lezen lijst'. Ik denk dat ik het al reserveerde toen ik de eerste keer in de bieb keek of het er stond. Nou die reservering staat nog steeds, zo populair is het boek kennelijk. 

Iedere keer las ik weer enthousiaste of op z'n minst positieve recensies, verschillende keren, ook op blogs. 

Toen ik er genoeg van had, besloot ik het boek dan maar als luisterboek tot mij te nemen. En nu is het uit. Uitgeluisterd

Ik val een beetje in een gat, want een luisterboek heeft als nadeel dat het langzaam gaat, maar als voordeel dat je er echt helemaal in zit. Versnellen kan niet, je gaat er in op. 

Ik heb de namen op moeten zoeken, want ja hoe het uitgesproken wordt door de voorlezer hoeft niet hetzelfde te zijn als hoe het geschreven wordt. 

Emile dus. 

Emile is een jonge man die lijdt aan jong-Alzheimer. Hij besluit om niet een traject aan te gaan om misschien nog iets langer te hebben dan de twee jaar die hem bij de diagnose in het vooruitzicht worden gesteld. 

Emile gaat weg. Hij doet twee dingen: hij koopt een camper en plaatst een advertentie waarin hij om reisgezelschap vraagt. 

Daarop reageert Joanne. Joanne dus. Samen vertrekken ze. 

Door hoe het boek geschreven is én door dat wat er gebeurt, ga je met allebei heel erg meeleven,  gedurende hun reis. 

Emile met zijn  ernstige ziekte en Joanna met háár problemen.  Problemen die van allebei  heftig zijn, daar kom je in de loop van het verhaal achter.  Je leert ze kennen. Goed kennen. 

Verder: je maakt ook hun reis mee  en wel zo dat ik graag eens in die omgeving zou willen kijken. 

Tenslotte: er worden in het verhaal nogal eens citaten genoemd. Die had ik natuurlijk op moeten schrijven, want sommige zijn om over na te denken. Maar dat deed ik niet. 

Dus nu is het wachten toch nog op het boek, dan zoek ik ze alsnog op! 

Tulpen

 Ik dacht dat er met dit mooie weer wel wat te zien zou zijn, maar dat viel tegen. Misschien een beetje te droog? 

Of misschien moest ik even dichterbij kijken? Ja, als een razende reporter ging ik over de plank. 

Maar nee hoor, echt nog niks.Qua bloemen dan hè.

Toch een klein beetje terleurgesteld, (een heel klein beetje maar hoor, want het gaat zoals het gaat), liep ik mijn ronde verder en zag onderweg van alles. 

Maar geen tulpen.

En toen kwam ik langs dat wat vroeger zo'n leuk stalletje was,  aan de kant van de weg. Met tulpen! 

Nu een spiksplinternieuwe automaat.

Kiezen uit drie bossen, of twee of een. 

Het zag er gelikt uit en met een duidelijke gebruiksaanwijzing over de betaling. 

Eigenlijk... vond ik het stalletje vroeger een heel stuk leuker. 

Tja, er zal wel misbruik van zijn gemaakt denk ik. Dát kan in elk geval niet meer. 

Een bosje nam ik mee. In mijn tulpenvaas passen er niet zo veel. En ik moest daarna nog een heel stuk verder lopen en dan zou me dat te zwaar zijn. 

Hoe dan ook:  toch nog tulpen dus! Uit een automaat. 

En mocht je je nou afvragen wat dat nou voor schilderij is, waar de tulpen voor staan? Dat is geen schilderij, dat is een foto. 

Wij allebei hebben dat niet gezien, heel raar.  Het hangt hier al een paar jaar en we ontdekten pas een paar maanden geleden dat het een foto is. 

Het werk  is ook niet van ons maar van de kunstuitleen. 

Enfin, de tulpen passen er wondelijk goed bij!

James Cochran, alias Jimmy C.

 James Cochran, Jimmy C. is een kunstenaar. Ik geloof uit Australia, maar hij woont in London en werkt daar ook.

Ik heb nu al een paar keer werk van hem laten zien. Gezien in London. Hier bijvoorbeeld, klik en hier ook, klik weer

En nu vond ik dit kunstwerk. Ik maakte de foto in 2024, maar Jimmy C. maakte het werk al in 2011. 

Die balletjes, die zijn echt zijn handelsmerk. Die zie je vaak terug op zijn werk. 

Het wordt wel weer eens tijd om te gaan kijken of het er nog steeds is .

En dan zal ik meteen even kijken of ik ook nog werk zie van Marco Doppel. Een Italiaan die ook woont en werkt in London. Het werk is uit 2017 en ook deze foto maakte ik in 2024

Linking to Sami's Colourful World! 

In de eregalerij

Ik blijf nog even in de 17e eeuw. 

Het Rijksmuseum kocht een prachtig werk van een vrouwelijke schilder uit de 17eeuw. Een werk van Maria van Oosterwijck .

 

En na grondige restauratie is het werk nu te bewonderen in de Eregalerij. 

Ik wilde het heel graag zien, vooral omdat ik geïnteresseerd ben in vrouwelijke schilders. Juist uit  die periode zijn er mij maar een paar bekend, namelijk Judith Leyster, Rachel Ruysch en dus Maria. 

Kijk, dit is het werk:

Ja, zo zie je het nog niet zo goed, maar ik laat het toch zien omdat ik erg hou van zo'n krullerige gouden lijst. 

In het museum dan hè, niet voor de foto's van een kleinkind. 

Enfin, Maria kwam uit Nootdorp waar ze in 1630 werd geboren. Ze stierf in 1693. 

Ze woonde, leerde  en werkte o.a in Delft, Leiden en Utrecht. 

 

 

Maria was echt een ster in haar tijd. 

Haar werk werd alom gewaardeerd en gekocht door heel wat Europese vorsten. 

Waar ze beroemd mee werd, dat waren voornamelijk de bloemstillevens. 

Vele jaren later, in 2013, werd ze afgebeeld op een postzegel. 

Ik zag net dat die postzegel is ontworpen door Roosje Klap,  dochter van medeblogger Marlou

Enfin, zo zie je het schilderij beter. 

Een kistje met gouden munten, een medaillon,  een ratel. Een brief, een bijbel, doosje, stenen tafelen met de tien geboden.

En op die brief staat wat er geschilderd is mét een verwijzing naar een bijbeltekst. 

Het Virginaal

 

Een prachtig schilderij van Johannes Vermeer.   

Het heet De Muziekles of Dame aan het virginaal of...  

Vermeer schilderde het tussen 1662 en 1664. 

Ik geloof dat het schilderij niet in Nederland te zien is. Wel in Buckingham Palace, waar zich trouwens heel veel werk van 17e-eeuwse schilders bevindt. 

En nu staat er zomaar een virginaal in Huis Bonck. 

Ik heb een paar keer dienst gedaan in Bonck  nadat het virginaal was geïnstalleerd en er zijn mensen die het intrument meteen herkennen. 

Echter ook heel veel mensen kennen het werk van Vermeer niet en denken dat een virginaal iets gynaecologisch is of zo. Heel grappig. 

Na een bezoek aan Bonck vergeten ze het nooit meer, want het is zelfs toegestaan er voorzichtig op te spelen. 

Ik heb het zelf ook geprobeerd en hoewel mijn pianocarrière als mislukt moet worden beschouwd: Vader Jacob lukt me nog net. 

Maar ja dat lied mag dan wel oud zijn,  maar niet zó oud. 

Misschien moet ik het Wilhelmus maar eens een beetje gaan oefenen. Of Die winter is verganghen. 

Het virginaal is een snaarinstrument en lijkt een beetje op een klavecimbel of een spinet. 

En het staat prachtig bij ons. Op precies zo'n plek als op het schilderij,  tegen de muur naast het raam.  

Ik heb het vast al heel vaak gezegd: als je in Huis Bonck bent, een huis uit 1624 en je neemt rustig de tijd... dan kun je je heel erg goed voorstellen dat je in de 17e eeuw bent aangeland. 

Dat koopman Bonck na een dag werken en na de maaltijd, een poosje luisterde naar zijn vrouw die wat speelde op het virginaal. 

Gezichtjes

 

Stef van sccollections zegt:  'Elke dag loopt ik hieraan voorbij en hij heeft nog wel een sigaret in de mond.  Maar na jouw post van vandaag zag ik het pas. Nou ja beter laat dan nooit'.

Bij het schillen van peertjes moest Frederika aan mijn blog denken. Ha, heel goed, Frederika. 

En toen Conny voor het eerst in tijden de broodrooster wilde gebruiken, zag ze dit opgewekte gezichtje. Die rooster had er zin in!

 'Gisteren, in de kinderboerderij ,viel mijn oog op dit kastje . In dit kastje zit een dikke kabel die je op kan rollen. Ik zie duidelijk een gezichtje', aldus Els Wolff

Ik zie het ook, overduidelijk. 

Ergens in Amsterdam, zonder te weten wat het precies is, zag ik dit. 

En dit gezichtje werd gezien door Aleida. In Rome in de buurt van de Spaanse Trappen. Aleida ziet er vaker een, maar meestal in de vakantie.

'Vorige week in Leipzig zag ik vanuit de auto dit gezichtJE op 'n gevel... Dacht meteen aan jou. Vriendin naast mij nam snel fotootje (gelukkig stond ik voor 'n verkeerslicht)', mailde Catherine Grosjean. Wat een mooie hè en ook als mural zeer geslaagd.

Dit was het weer voor deze keer. Blijf speuren, mensen én inzenden: bettievdgriend@hotmail.com