Muziek erbij.

Al eerder had ik het over kerstgejengel. Daarmee bedoel ik de muziek die ter verhoging van de sfeer in winkels te horen valt in deze periode. Vanaf september ongeveer. Echt verschrikkelijk. 

't Is niet dat ik niet van muziek hou of zo, maar muziek als achtergrond vind ik niks en kerstmuziek als achtergrond drie keer niks. 

Toch hebben we thuis kerstmuziek. Dat zijn twee Lp's, die we ieder jaar draaien,  meestal te beginnen bij ons kerstontbijt. Onze platenspeler staat boven en bij een van de twee rent mijn man de trap op omdat de naald op een bepaald punt blijft steken.

Beide platen zijn hier denk ik gedraaid, vanaf onze eerste kerst samen in dit huis. Ach, Musica per la notte di natale... Louis van Dijk en Rogier van Otterloo zijn er niet meer. Maar hun muziek wel.

Verder waren we dit jaar  in de oude Oosterkerk in Hoorn. Voor een Kerstconcert van Fonte di Musica. Dat is een dubbelkwartet, vier vrouwen en vier mannen. 

Ze zingen prachtig. Zonder muziek en zonder dirigent. 

Het is echt heel erg knap wat ze doen, ik ken het koor al wat jaren en ben absoluut fan. Extra leuk dat een oudcollega van school er zingt én een collega van het museum. 

(Zij staat helemaal rechts en toen we nog collega's waren heb ik nooit geweten dat ze zo prachtig kon zingen, wat een stem! Die liet ze op school niet op die manier horen.

De museumcollega, vierde van links, hebben we het afgelopen jaar best goed leren kennen. We zijn vrienden geworden met hem en zijn vrouw en dat is best bijzonder vind ik. Zoveel nieuwe vrienden maken we niet meer tegenwoordig).

Het concert was heel afwisselend. Oude muziek en met oude muziek bedoel ik ook echt oud, vijfhonderd jaar of zo. Een kerstlied van Bach, maar ook wat nieuwere liederen als een bewerking van Twinkle, twinkle little star. 

Ik heb er van genoten en als ze weer in de buurt zijn ga ik zeker weer. Fonte di Musica

In dezelfde week waren we trouwens nóg een keer in de Oosterkerk

We gingen echt een beetje terug in het verleden: op Kerstavond lopend naar de kerk. Zoals dat altijd ging. 

Door de stille, wat natte straten. Heel stil was het, het is normaal een drukke winkelstraat. 

De klokken begonnen net te luiden toen we bij de kerk aankwamen en binnen zagen we hoe hard er aan het klokkentouw werd getrokken. 

We gingen naar de Volkskerstzang. Volkskerstzang, het woord alleen al. 

Al meer dan twintig jaar is in die fraaie oude kerk een samenzang. En ik wist er niks van. 

Het is bedoeld voor mensen die het wel heerlijk vinden om de oude kerstliederen te zingen, maar niet (meer)  naar een echte reguliere kerkdienst willen. 

Voor mensen als ik dus. Voor het volk zeg maar en dat volk was er hoor, de kerk zat harstikke vol. 

En  gezongen wérd er, begeleid door Alkmaar Brass en een organist op het zeer fraaie orgel van de kerk. 

Oude liederen en niet met rare moderne teksten. Nee, gewoon zoals het altijd was. Nu sijt wellekome en zo. 

Ik vond het fijn. Ik zou best vaker naar de kerk willen, maar alleen om er te zitten, te kijken naar de hoge oude ramen en de psalmen en gezangen te zingen met het orgel als begeleiding. Maar ja...

En na afloop lekker naar huis. Een glas wijn, een toastje. We hadden het goed. 

Kerstmis 2024

 Kerstmis 2024... 

Vandaag denk ik aan mensen die het op dit moment moeilijk hebben, mensen die ik ken en mensen die ik een beetje ken van bloggen. 

En ik denk aan kínderen die het moeilijk hebben, kinderen in oorlogssituaties, vluchtelingen. Kinderen die nooit zouden moeten hoeven meemaken wat nu gebeurt, wat ze dus wél meemaken. 

Ik denk aan hun moeders en oma's,  aan de  vrouwen die doorgaan omdat het niet anders kan, omdat er  geen keuzes zijn. 

Ik denk aan alle mensen die hun best doen voor die vrouwen en kinderen. De mensen die hoop geven.

Kerstmis 2024...

Betlehem

 

Het was gisteren precies 11 jaar geleden dat wij in Betlehem waren. Het was bijna Kerst en wij waren daar.  

Betlehem in Israel, Betlehem op de Westelijke Jordaanoever. Betlehem waar ruim tweeduizend jaar geleden een kindje werd geboren. In een stal, in een kribbe en met een vader en moeder en herders en engelen en wijzen.  

Een kindje dat later ongelooflijk veel invloed op de wereld heeft gehad.

Toen wij er waren in 2013, kwam er natuurlijk veel in ons op. 

Natuurlijk, want we zijn groot geworden met de verhalen over dat kindje.  

En nu stonden we daar en bezochten de Geboortekerk,  die zou zijn gebouwd op de plek waar Jezus werd geboren. 

Het was een toeristische en drukke aangelegenheid, maar het feit dat we daar

waren vond ik bijzonder ...  

Zie je die onbewolkte lucht op mijn foto?  Eigenlijk zijn er in Israël sinds 1948 altijd wel wolken geweest en heel vaak donderwolken. Maar toen wij er waren  was er even niet zo veel aan de hand. Er stond een hele grote kerstboom in Betlehem,  er waren Palestijnen en Christenen. Het ging best goed daar. Was onze indruk.

Gisteren stond er een groot stuk in de Volkskrant over hoe het nu in Betlehem is.  Mensen zijn bang. Bang dat wat in Gaza gebeurt, hier op de Westoever stáát te gebeuren.  De donkere wolken zijn groter dan ooit. Die blauwe lucht is ver te zoeken. 

En de Westerse wereld blijft maar achter Israel staan. 

Het wordt tijd om de verhalen over dat kindje én het medelijden en schuldgevoel over de Shoa niet meer de boventoon te laten voeren. Tijd om de feiten onder ogen te zien. 

Boeken en lijstjes

Aan het eind van het jaar vind ik het meestal wel leuk lijstjes te zien van boeken. 

Lijstjes zoals redacties van kranten die maken. 

En het er dan heerlijk mee eens of oneens te zijn. 

Maar dat viel tegen , want van de langste lijst, die van de Volkskrant,  heb ik er maar twee gelezen. 

Da's niet veel, maar ik vond ze wel allebei heel erg goed.  Dat waren 'Het kleedje voor Hitler', van Bas von Benda Beckmann. En van Jan Brokken: De ontdekking van Holland. 

Het Parool had een lijst van tien boeken. NRC had een lijst met veertig boeken. En de Volkskrant tipte achtenvijftig boeken.

Ik vind het dan leuk om te kijken welke boeken door alle drie de redacties werden geroemd.  Of op zijn minst door twee. 

Daartoe keek ik naar de tien boeken van de kortste lijst, die van het Parool. Zes van de tien Paroolboeken kwamen minstens op twee lijsten voor. 

* Oroppa                                                     Safae el Khannoussis

* Kairos                                                      Jenny Erpenbeck

* Dagen als vreemde symptomen               Leonieke Baerwaldt

* Intermezzo                                               Sally Rooney

* Perspectieven                                           Laurent Binet

* James                                                       Percival Everett

Daarbij twee van de Volkskrantboeken die ik al op mijn lijst had gezet op grond van eerdere ervaringen:

* Ik kus uw handen duizendmaal                 Nicolien Mizee

* Long Island                                               Colm Toibin

En ik dacht als ik daar nou eens mee ga beginnen in 2025. Dat is een mooi voornemen, toch? 

(Behalve Sally Rooney, want daar was ik aan begonnen, maar vond het helemaal niks. Het is een hype, maar wat mij betreft: weg er mee.)

Tenslotte: Ik maak sinds een paar jaar een lijst van boeken die ik heb gelezen. Jammer dat ik dat niet heel mijn leven heb gedaan. 

Dit jaar waren het er achtenveertig. Daarvan vond ik  er vijf de beste.  Nou ja, zes. Alle zes de beste, hahaha. En ze stonden op geen enkele lijst.

* Cobie van Baars      De onbedoelden 

* Anya Niewierra       De Nomade

* Celeste Ng              Onze verloren harten

* Shelley Read           Gaan als een rivier

* Sebastian Barry       De verre voortijd

* Jan Brokken            De ontdekking van Holland

* Pia de Jong             Charlotte

Oke, zeven dan! 

Wandelen

Mijn doel dit jaar op wandelgebied was en is:  2500 kilometer lopen. 

De stappenteller op mijn telefoon houdt mijn stappen bij en eens in de zoveel tijd tel ik het op. 

In deze laatste maand van het jaar,  trek ik mijn totaal aantal  gelopen  kilometers af van die vijfentwintighonderd, deel dat door het aantal dagen dat ik deze maand nog heb en voila, ik weet wat me te doen staat. 

Ha, ik heb het precies uitgerekend, heel precies: ik moet per dag 7,55272727 km lopen. 

Vanaf gisteren tm 31 december. 

Als ik dat red heb ik dit jaar vijfentwintighonderd kilometer gelopen. 

En dat is best veel al zeg ik het zelf. 

Het gaat ook niet altijd. Als ik het hele jaar 6, 85 per dag zou lopen, was er niks aan de hand. Maar ja, zo werkt het natuurlijk niet. 

Neem nou afgelopen maandag. 

We vertrokken vroeg naar het verpleeghuis waar mijn schoonzus woont. Van daaruit gingen we naar Den Haag, andere kant op,  waar mijn zwager in het ziekenhuis ligt. We bezochten hem en reden omdat we er toch vlakbij waren door naar Scheveningen waar onze oudste zoon woont. En vandaar uit naar huis. 

Aan het eind van zo'n dag ben ik uitgeput, waarvan weet ik niet, want ik zit in de auto en lees. Maar toch. En... heb ik geen meter gewandeld. Dus dat moet dan eigenlijk ingehaald worden. Meestal lukt dat vanzelf hoor en er zijn dagen dat ik veel meer loop dan die 6,85. Een dag naar de cursus en wandelen in Amsterdam, dan zit ik vaak op meer dan 15 km. 

Het is waarschijnlijk heel erg kinderachtig, maar als ik dat doel niet heb én het niet bijhoud, dan beweeg ik gewoon te weinig. Want ik kan mijn tijd heel goed doorbrengen met een boek op de bank of achter mijn laptop. Niet gezond, dus dan maar zo. Wandelen! Tienduizend per dag.

Nog tien dagen! 

Winter

Vandaag, 21 december 2024, is het de kortste dag. 

De zon gaat vandaag op om 8.46 en onder om 16. 31 (die tijden kunnen plaatselijk nog wel een beetje verschillen, afhankelijk van hoe noordelijk je je bevindt). 

Hoe dan ook, een korte dag dus. 

Maar je kunt natuurlijk ook bedenken dat er vanaf vandaag iedere dag een heel klein beetje meer licht zal zijn. 

Vandaag begint ook de winter (de astronomische winter). 

Hierboven zie je een allegorie op de winter uitgebeeld. Door Caesar Boëtius van Everdingen. 

Het schilderij hangt in het Rijksmuseum Amsterdam. Een jonge vrouw warmt haar handen boven een testje met kooltjes vuur. 

Ze zal het vaak koud gehad hebben, deze vrouw. De periode waarin dit schilderij werd gemaakt, rond 1644,  staat bekend als de Kleine IJstijd. 

Kort licht, lang donker, koud,  met vaak als enige verwarming een vuur in de haard. En als enige verlichting datzelfde vuur en misschien een kaars. Toen...

Wij boffen maar! 

Geen kitsch

 

Zo mooi vind ik dit schilderij, tsjonge wat zou ik er van genieten als het bij mij hing. 

Het is een werk van Alexej von Jawlensky (1864-1941). 

Een schilderij dat deze Russische kunstenaar maakte in 1920.

Het zou bij mij heel, heel lang aan de muur mogen. Zoals het ook heel, heel  lang bij de huidige eigenaar aan de muur hing en misschien wel hangt. 

Misschien hoor, want toen deze eigenaar er mee naar Tussen Kunst en Kitsch ging, bleek het 300.000 euro waard te zijn.  

Als ik het goed begrijp had ze geen idee. 

Laatst was er in het museum waar nu de etsen van Rembrandt zijn een mevrouw die me vertelde dat ze er zelf ook een flink aantal had. Van die etsen.  Kort geleden ontdekt toen ze het huis van haar overleden moeder moest uitruimen en daar een kluis met inhoud vond. 

Ook zij had geen idee. 

En een paar weken geleden in Kunst en Kitsch nog een man die een stoel langs de weg had zien staan en meenam. Een stoel die er eigenlijk niet uitzag, maar toch een hoop geld waard bleek te zijn. 

Ja dat zijn echt van die smulverhalen. 

Ps. Bij nader inzien zou ik als het mij was overkomen misschien toch wel kiezen voor die drie ton. Een ton voor elk kind!!! En dan moesten zij de allermooiste kopie laten maken die er maar te maken valt! 

Small things like these

 

En al weer zag ik een mooie film in onze Cinema Oostereiland. 

Deze keer omdat de film me van diverse kanten werd aangeraden. 

En vooral door twee mensen van mijn boekenclub. 

De film is dan ook gebaseerd op een boek. Een boek dat ik nog niet heb gelezen, maar dat ga ik denk ik in dit geval nog doen. 

Meestal is het andersom, lees ik eerst het boek en verkeer vervolgens in grote twijfel of ik de film nog wel wil zien. 

Dan doe ik het meestal toch en de angst voor teleurstelling is tot nu toe niet bewaarheid geworden, maar dit terzijde.

Dat boek trouwens is Dit soort kleinigheden van Claire Keegan. 

Bovendien is de film A quiet girl,  een film die ik echt heel mooi vond,  ook gebaseerd op een boek van Claire Keegan: Pleegkind.

Twee boeken te lezen dus. 

Goed, de film, het verhaal:

Ierland, jaren tachtig van de vorige eeuw. Bill Furlong is kolenhandelaar, hij is vader van vijf dochters en echtgenoot van Eileen. De katholieke kerk is van groot belang. 

Bill  ontdekt een geheim. Hij ontdekt  wat er aan de hand is bij de nonnen in het klooster als hij er met Kerst een bestelling aflevert. 

Bill is een hard werkende man en  niet bepaald gewend om over zijn gevoelens te praten. Maar hij heeft ze natuurlijk wel. En hij handelt. Bill dóet wat. 

De inleidster deze keer in de Cinema, had gezegd dat ze kwaad was na afloop. En dat begijp ik. Ik was het ook. 

Hier laat ik het bij. Behalve dat ik zeg dat de film een aanrader is. Dat we er naast kwaad ook stil van werden.

De beelden van Anat Ratzabi

 

Kijk, hier zie je de kunstenares Anat Ratzabi. Zij staat,  in ons museum (dat is het Westfries Museum in Hoorn),  naast een prachtig kunstwerk van haar hand. 

En dat kunstwerk is gebaseerd op een schilderij van Rembrandt, getiteld: Vrouw badend in een rivier.

Dat schilderij is natuurlijk prachtig. Rembrandt schilderde hier, naar alle waarschijnlijkheid, Hendrickje Stoffels. In 1654. Het doek hangt niet in ons museum, maar in London. 

Anat Ratzabi baseerde zich voor haar beeld op dit werk. 

Ik vind het niet te geloven dat iemand zo'n plat werk, om kan zetten in een beeld. Driedimensionaal. Ik vind het echt ontzettend knap en mooi en Ratzabi kan dat. 

Het beeld, de sculptuur staat in ons museum, midden tussen de etsen van Rembrandt. Die etsen, dat zijn er zo'n tweehonderd. De beelden, (van brons),  dat zijn er negen. Allemaal gebaseerd op etsen of schilderijen van Rembrandt. 

Ik heb de beelden inmiddels zo vaak bekeken dat het goede bekenden lijken, dat ik ze wil aanraken. Dat doe ik natuurlijk niet. Maar oooh wat vind ik ze mooi. En wat is mijn bewondering voor Ratzabi groot. 

Nog even over die etsen. Er zijn er dus zo'n tweehonderd te zien. 

Ik hield eigenlijk altijd meer van de schilderijen van Rembrandt dan van de etsen. Maar nu ik er zo vaak ben geweest en dus ook zo vaak heb gekeken, houd ik nog steeds van de schilderijen hoor, maar vind ik de etsen ook echt geweldig. Daar helpt de app die je in het museum kunt downloaden heel erg bij. Daarmee kun je de etsen zo dicht bij halen dat je werkelijk ieder krasje kunt zien. En dat leidt soms tot verrassingen. 

Hoe dan ook, de tentoonstelling is verlengd, maar na 5 januari is het echt afgelopen. Dus je hebt nog even...

Voor meer info over de kunstenares: klik

Nomen est Omen

 Jeanette  van Hip en Kleurig,  zag dit bord:

Inge blogt niet meer, maar stuurde deze Nomen:

En een paar dagen later stuurde Inge er weer eentje en die vind ik wel héél bijzonder:

Dit is meneer Contant (zijn echte naam) en hij schrijft over geld en zo in het Max Magazine. Als die naam geen voorteken zou zijn... Zegt Els

En mijn bijna-buuf Kitty zag al bladerend in een tijdschrift een vogelhuis ontworpen door Klaas Kuiken

Marga zag een viswinkel in Bruinisse. De naam van de eigenaar? Haaij!

En het zit hem vandaag een beetje in de vis hoor, want ik zag er ook een:

Visbedrijf van Netten:

En Inge, nogmaals: 

Notaris Lucienne van der Geld, directeur van Netwerk Notarissen

En de laatste is van mij. Misschien een beetje twijfelachtig, maar leuk genoeg vind ik:

Dat was het weer, voor deze ronde. Blijf vooral insturen: bettievdgriend@hotmail.com 

Monday Mural

Als je in Amsterdam aan de wandel bent, zie je van alles, ook op het gebied van murals. 

Een schildering is niet altijd per se op een muur, het kan ook heel goed een schutting zijn,  waarachter gebouwd wordt. 

Natuurlijk wordt er gebouwd, altijd!

Vaak is het kleurrijk, soms is het (in mijn ogen) niks en ik denk dat de kunstenaars ook wel weten dat dit werk zeker niet voor de eeuwigheid zal zijn. Schutting weg, schildering weg. 

Maar toch zit er soms een klein pareltje tussen. Zeg nou zelf, dat koppie, dat is toch gewoon hartstikke mooi gemaakt. 

Ik lees net dat Sami van Colourful World een pauze houdt wat de murals betreft. En omdat ik mijn vondsten altijd op haar blog plaats, hou ik ook maar even een pauze. 

Alleen voor wat de murals betreft dan hè. Daar ga ik weer mee verder op 13 januari. 2025. 

Doe ik er nu nog eentje extra:

Linking to Sami's Colourful World 

Traditie

Tijd voor mijn (enige) jaarlijkse traditie. Smith & Burrows met hun 'When the Thames froze'.

Hun lied stond in de hitlijsten van 2011 en denk er maar eens over hoe lang dat al geleden is. Wat er allemaal veranderd is. 

Voor jou persoonlijk en ook in en met de wereld. 

Ik werkte nog, ik had nog geen kleinkinderen en we maakten een reis naar Syrië dat jaar. 

(Ik was nu trouwens oprecht verheugd over de val van Assad, maar die vreugde is al een beetje getemperd, het is afwachten). 

De tijd gaat snel, veel te snel. Er is veel gebeurd, we zijn dertien jaar ouder en het gaat niet goed in de wereld.  

Of Smith & Burrows nog als groep optreden weet ik niet, maar hun mooie lied is er nog:

So tell everyone

that there's hope in your heart
Tell everyone or it will tear you apart...

Vaandeldrager

 Een tijd geleden zagen we een documentaire over de aankoop van het schilderij De Vaandeldrager van Rembrandt. 

Ik had hem al eerder gezien, die docu,  maar raakte weer net zo geboeid als de eerste keer. 

Ik denk omdat het zo'n totaal andere wereld is dan mijn wereld. 

Ook omdat de Vereniging Rembrandt een bekende organisatie is, waar ik bijna niets van wist. Een organisatie die geld te verdelen heeft als het op kunst kopen aankomt en dat ook doet, dat verdelen. 

Of eigenlijk het bestuur doet dat en zij zijn weer gemandateerd door de leden. Ze besteden hun geld, een heleboel geld,  niet alleen aan Rembrandts trouwens. Enfin, dat krijg je allemaal te zien.  

Het leverde een zeer fraai kijkje op in dat bestuur. 

De directeur van het Rijksmuseum onderhandelt over de aankoop van De Vaandeldrager. Er was 175 miljoen voor nodig.  

De staat betaalt uiteindelijk een heel groot deel en de rest moet worden betaald door de Vereniging Rembrandt en het Rijksmuseumfonds. 

Is er genoeg, gaat het lukken? Er is ook een kaper op de kust. Superspannend om te zien. 

Inmiddels wéten we dat het gelukt is. De Vaandeldrager hangt te schitteren in de Eregalerij van het museum. 

Ik kende de Vaandeldrager van plaatjes en het was niet bepaald een favoriet schilderij. Hoewel Rembrandt zelf model was voor het portret en dat vind ik nou juist weer wel heel leuk. 

Ik vind het mooi dat-ie er is, dat de aankoop gedaan is en dat de Vaandeldrager hangt waar hij hoort te hangen en dat is in het Rijksmuseum Amsterdam. 

Nou en geïnspireerd door de docu gingen we toen we voor iets anders in het Rijks waren, toch nog maar  even kijken in de Eregalerij. 

Niet alleen naar de Vaandeldrager, er werd ook gewerkt aan de Nachtwacht. Prachtig om te zien. Wat een werk en hoe durf je er aan te beginnen. Knap hoor die vrouwen die daar werken! 

De Onbedoelden

 

Nu dus het boek dat ik gisteren al eventjes noemde. 

Wat een prachtig boek was dat. 

Ik las erover bij haar, klik. , noteerde de titel en was van plan het tzt te reserveren. 

Tzt, want mijn lijst van te lezen boeken is nogal lang. 

Toen ik zocht naar een luisterboek, voor onderweg, kwam dit boek bovendrijven. Ik dacht ik probeer een stukje en was meteen verkocht. 

Ik luisterde en wandelde en wandelde bijna iedere keer een stukje langer dan nodig was. 

Want wat een verhaal. Een verhaal ja, maar gebaseerd op ware gebeurtenissen. 

En met de docu in gedachten die ik bijna tegelijkertijd volgde,  zo ontzettend goed gedaan. 

Zo zou het gegaan kunnen zijn. 

Ongelooflijk! 

Daarbij ook nog eens heel goed geschreven (en in mijn geval ook van belang: goed voorgelezen).  En tenslotte, dit is een verhaal dat makkelijk te sentimenteel of te dramatisch geschreven zou kunnen zijn. Dat was het niet en dat is behoorlijk knap. En ook heel knap: er wordt geen moreel oordeel gegeven. 

Het verhaal:

Aaf en Annemarieke zijn een tweeling. Hun moeder Claudia was jong, ongehuwd, verliefd op een Griekse gastarbeider en zwanger geraakt. 

En daar in het katholieke Limburg van toen, 1967,  was dat een schande, een drama  en dus moesten de baby's verdwijnen. 

Claudia moest afstand doen. Ze wilde dat niet, ze dacht ik krijg ze wel groot. Maar hoe had ze dat moeten doen. Ze zat klem, kon nergens heen.  

Daar heb je het weer, dat afstand doen was 'de oplossing'. Claudia en haar kindjes zouden opnieuw kunnen beginnen. Maar niet samen. Nee, niet samen. 

Dat is al afschuwelijk, maar het werd nog erger. De baby's bleven namelijk niet samen en werden allebei apart geadopteerd door een kinderloos echtpaar. Ze waren onwettig en onbedoeld. 

Een tweeling! Uit elkaar! 

De adoptieouders van Aaf moesten beloven dat ze pas als Aaf eenentwintig was zouden vertellen over het tweelingzusje. (Weer de kwalijke rol van de Raad voor de Kinderbescherming). De adoptieouders van Annemarieke wisten het niet eens. 

Enfin, zo geschiedde. 

Aaf gaat dan op zoek naar haar tweelingzus. Ze vindt haar en samen gaan ze op zoek naar hun biologische moeder en later naar hun biologische vader. En naar hun geschiedenis. 

Alle hoofdpersonen in dit verhaal zijn slachtoffer, daar komt het op neer. Claudia, de tweeling, de vader. 

Een heel aangrijpend en ontroerend boek. Onthutsend en kippenvel op heel veel momenten. En wat ik al zei erg goed geschreven

Dossier Afgestaan

Ik keek naar een prachtige docuserie: Dossier Afgestaan.

Voor wie het niet heeft gezien, ik vond het een absolute aanrader. 

Ik ben zelf dochter en moeder en misschien kan ik me daarom een voorstelling maken van het verdriet. Een vóórstelling, meer niet. 

Ik vond het aangrijpend, boeiend en interessant, dat ook. 

Het zijn vier afleveringen over wat er op dit gebied speelde in de jaren zestig en zeventig.

Aan het woord komen afstandsmoeders en afstandskinderen en adoptieouders.

Het gaat over ongehuwde, zwangere vrouwen,  moeders van toen, voor wie 'een oplossing' werd gevonden. 

Want ongehuwd zwanger, dat kon echt niet. De schande!!! 

De meisjes gingen dan weg thuis, zogenaamd om te kuren ergens of om bij een ziek familielid elders te gaan helpen. Ondertussen bevielen ze in een speciaal daartoe opgezet huis. Mochten na de geboorte niets meer met de baby te maken hebben, kregen geen informatie meer en tekenden daarvoor. Echt verschrikkelijk. En de rol van de Raad voor de Kinderbescherming in deze is zeer twijfelachtig. 

Het gaat over de baby's van toen.  Over de kinderen en volwassenen die ze werden en over de vragen die ze ook nu,  na zoveel jaar,  nog hebben.  Sommige kinderen werden snel geadopteerd. Bij andere kinderen duurde het langer, soms wel een jaar. Die kinderen mochten zich niet hechten aan de verzorgsters en de verzorgsters ook niet aan de baby's. 

Over hoe de kinderen nu willen wéten wat hun afkomst is, ook als het in het adoptiegezin goed is gegaan met liefhebbende adoptieouders. Wat een moeite het kostte om te ontdekken wie en hoe. 

Schrijnende verhalen. 

En het gaat in de derde plaats ook over de adoptieouders. Wachtlijsten waren er van mensen die ongewenst kinderloos waren. Ook hun kant wordt bekeken. 

Nogmaals een aanrader. Ik bekeek deze serie in de afgelopen weken. (NTR/NPO2). 

Heel toevallig, echt heel toevallig las ik in dezelfde periode een boek hierover. Daarover morgen! 

Cadeautjes

Soms word ik echt ontzettend verwend. Soms zomaar. En totaal onverwacht. 

Zoals toen dit pakje in de brievenbus zat. Niet al te groot, niet al te dik en ik had werkelijk geen flauw idee wat er in zou kunnen zitten. 

Geen afzender op het pakje. 

Het was ruim na mijn verjaardag en ruim vóór Sinterklaas

Dat betekent in mijn geval een beetje snuffelen, een beetje denken en... het niet weten en dus snel open maken.

Dit sjaaltje zat er in. Zo leuk! De afzender bleek Jeanette te zijn van Hip en Kleurig. 

Ze schreef erbij dat ze voor een aantal bloglezeressen zo'n sjaaltje had gebreid en dat ik nu aan de beurt was. 

Tsjonge hoe leuk is dat? Ik ben een koukleum en vooral in mijn nek, dat heb ik van mijn moeder.  Dit sjaaltje heb ik echt vaak om. Het is licht,  zacht en  heerlijk warm . Nogmaals dankjewel Jeanette. 

Het volgende cadeautje kwam vlak vóór Sinterklaas. 

Ik vind een kaart sowieso vaak een cadeautje en helemaal zo'n hele mooie oude. Daar word ik blij van. 

Bijzonder dat ik na enig onderzoek in mijn zeer oude postzegelverzameling de postzegel vond die er bij hoorde .

Het was toen,  in 1961,  een prachtige serie kaarten en postzegels. Driekoningen, Sint Maarten, Pinksteren... die zegels vond ik ook. 

Op de kaart stond geen afzender, maar ik wist meteen wie de kaart stuurde. Nog voor ik de postcode zag.  Dankjewel lieve C, we moeten snel maar weer eens iets afspreken.

Natuurlijk vierden wij dit jaar Sinterklaas, al was het een beetje later dan normaal omdat een paar kinderen niet thuis waren op de vijfde. 

Maar wel met z'n allen, waaronder twee gelovigen, wat het extra leuk maakt.  

We hadden geloot en moesten een cadeau kopen voor een volwassene en een gedicht erbij maken.  En eentje voor de kinderen. 

Het was weer hartstikke gezellig zo met elkaar en de hond en een vuurtje in de haard. Bowl,  broodjes kroket en erwtensoep. 

Kijk, dit was het cadeau dat ik kreeg:

Een decemberkalender met voor iedere dag een pakje tot en met 24 december. 

Het gedicht begon als volgt: 

Wat zou nou leuk zijn om te geven aan iemand die met minder spulllen wil leven. 

Geen groot cadeau, dat is besloten al is het wel door ons hoofd geschoten. Nee, wij kozen voor iets dat beter past, je haalt het elke dag even uit de kast. Om je dan te verkneukelen wat het zou kunnen zijn.. in ieder geval klein maar fijn. 

Nou lezers, ik kan jullie verzekeren wat er tot nu toe in de laadjes zit is super en zo lief bedacht. Een potje honing, lieve poezieplaatjes, een kandelaartje, een prachtig gedicht. Op vijf december Sintchocola en meteen daarna op de zesde,  mini kerstballetjes. Kleine koekvormpjes, een heel klein spelletje, een stempeltje... 

Hoe verzin je het allemaal?  Verder ben ik nog niet hoor en ik zit me inderdaad te verkneukelen. Nog veertien laadjes te openen!!!

En nu ik toch bezig ben met cadeautjes, gisteren was onze Jet ziek en mochten wij onverwacht oppassen. 

Ach,  er is niets zo lief als een ziek meisje. 

Er waren momenten dat het leek of het beter ging en op zo'n moment maakte ze even snel een prachtig armbandje voor mij. 

Ik mocht de kleuren kiezen en Jet zei dat ze al wist wat ik zou kiezen. 

Ze had gelijk!

Die dingetjes waarmee je dat maakt had zij van Sinterklaas gekregen. Een grote doos vol! 

Gezichtjes

 Vier nieuwe gezichtjes, gezien en gestuurd door Ferrara. 

 'Op naar de volgende vondsten' schrijft ze erbij. Zo leuk!

Dit zijn de oortjes van haar kleinzoon, als hij niet op zijn computer bezig is

Vervolgens de fietstas van de buurman

Dan de föhn van Ferrara's schoondochter die ze leende tijdens een nachtje logeren 

En als vierde de onderkant van het oplaadstation van een nieuwe vaste telefoon. 

En Inge die niet meer blogt: Ik heb er weer een! De eerste foto is van onze regenpijp, de tweede is van dezelfde pijp, maar nu is de klep open en zie ik/je een gezichtje

Dan Jeanette: Zie jij ook een vos in deze bureaustoel? Nou en of en zeker nu je het zegt. Wat een leukerd ook weer. 

De voorlaatste van Iris Flavia

En de allerlaatste van Charlie. De allerlaatste voor deze ronde dan natuurlijk hè. 

Dank allemaal en...blijf speuren, mensen. En insturen: bettievdgriend@hotmail.com. 

Toch is het ook een mural

 

Dat was dus wel jammer, dat die fiets precies geparkeerd stond voor deze mural in Goes. Heel jammer. Dus ik ben maar even zo vrij geweest om de fiets te verplaatsen. Ik heb hem natuurlijk ook weer precies zo teurg gezet

En ja, nou ik toch in Zeeland ben (alleen in de geest hoor), maak ik een uitstapje naar Vlissingen. Daar hangt werk van Kevin Zuidweg.

Met deze foto's was iets raars aan de hand. Het zijn zoals altijd natuurlijk mijn eigen foto's. Ik ben er ook maar één keer geweest. 

Ik vond het nu ik ze hier plaatste heel raar dat die rode verkeersborden niet te zien zijn op de tweede foto. Ik moet een ander standpunt hebben ingenomen, maar waar dan. Heel gek. 

linking to Sami's Colourful World

Koekjes

 Als je in een van de museumhuizen van Hendrick de Keyser Monumenten komt, krijg je info en een hartelijke ontvangst.  

In Huis Bonck serveren wij aan bezoekers die dat willen een kopje thee,  in  een 17e eeuws kopje. Tot voor kort was daar geen koekje bij. 

Omdat Bonck vierhonderd jaar bestaat dit jaar, omdat we dus jarig zijn, werd er een wedstrijd uitgeschreven. Wie bedenkt een perfect koekje voor het huis? Het moest natuurlijk wel met 17e eeuwse ingrediënten. 

De prijs was een overnachting in het huis. 

Enfin er kwamen heel wat inzendingen. En daaruit werd er een aantal gekozen en beoordeeld. Vrijwilliger/collega Onno, die verstand heeft van bakken, de directeur van Hendrick en Cees Holtkamp, de bekende bakker uit Amsterdam, vormden de jury. 

Zij kozen een koekje dat voldeed aan de eisen en de verwachtingen Het moest haalbaar zijn, origineel en natuurlijk lekker. Bedacht door Ineke uit Vollenhoven. 

Vervolgens moest er een stempeltje worden gemaakt, met een afbeelding van Huis Bonck en toen dat allemaal geregeld was, werden de eerste koekjes gemaakt en geproefd. 

Nou, ze zijn heerlijk. De bedoeling is dat de vrijwilliger ze bakt beneden in de kelder (en dan niet zeventiende eeuws hoor, er staat gewoon een oventje). Het huis gaat dan heerlijk ruiken. Onno maakt het deeg. 

Ik stond niet echt te springen, bij mij gaan dat soort dingen nogal eens mis. Maar inmiddels heb ik het gedaan en ze waren lekker volgens de bezoekers van die dag en mijn collega.

Het kruidenmengsel, genaamd Pouldre, maakt de smaak van het koekje. Kijk, dit is pouldre:

De bedenkster van het koekje heb ik ook ontmoet. Zij had er net overnacht toen mijn dienst begon en ze had een extra gevuld trommeltje mee voor de vrijwilligers. Leuk toch allemaal.