Gezichtjes

Emie appte: 'Ik heb nog een gezichtje voor je  gevonden op de fruitschaal. Hij kijkt een beetje verdrietig,  we gaan hem maar snel opeten dan mag hij de rest van zijn bestaan lekker composteren':

En deze dan, van Els Wolff:

Vervolgens kwamen er in een keer vier nieuwe gezichtjes bij en die werden me gestuurd door Esther. Ik vind ze alle vier fantastisch. Ze zijn gemaakt tijdens een dagje in Wildlands in Emmen

'In de opgestapelde oude apparaten zie ik een gezicht', schrijft Esther: 

Op de muur achter de olifant  is een gezicht te zien, nogal verwongen...

Deze deed ik per ongeluk op de kop. En dat klopt m.i. ook. Maar Esther stuurde hem gewoon zoals het hoort natuurlijk: 

En de telefoon spreekt voor zich:

Dat was het weer, voor deze keer. Hartelijk dank voor het inzenden en blijf dat vooral doen: Speuren én inzenden. bettievdgriend@hotmail.com 

Nummer Negen

 

Hier is mijn nummer negen. Nummer negen van 'de tien van Conny'. 

En ondanks al mijn goede voornemens toch weer op het laatste nippertje. 

Het werd ook weer een Atc trouwens. Ik probéérde groot te werken, maar dat lukte niet. 

Enfin, de woorden deze week waren:

Tevreden, tulp, turquoise en kwast. 

Ik wilde de stempel 'dream, dream big' gebruiken en je wil niet weten hoe vaak ik dat heb over gedaan. 

De gedachte was dat iemand bezig is een muurschildering te maken, in de kleur turquoise en met een tulp erop. 

Dat idee vind ik zelf wel oké (een beetje tevreden). 

Maar de afwerking is niet goed. Als dit een Atc-ruil betrof zou ik hem niet op durven sturen. En ik denk dat die schilder met zijn kwast ook niet erg tevreden zou zijn. 

Tja, soms heb je dat. 

Ik ga lekker weer kijken wat de andere deelnemers hebben gedaan en dat kunnen jullie natuurlijk ook doen.  Hier, klik. 

Opruiming

 Ik hou ook nog even een opruiming van Londonfoto's die wel interessant of leuk zijn, maar niet om een heel blogje mee te maken. Een beetje griezelig vond ik dit: 

Maar heel geruststellend: Henry I en zo'n brievenbus:

En verder het afval -op -straat-probleem dat kleiner lijkt te zijn dan bijvoorbeeld in Amsterdam:

Dingen die niet veranderen, behalve dan de kleur van het uniform:

En over kleur gesproken, de kleur, die onder alle weersomstandigheden mooi is: 

Ook onveranderd, maar toch weer verbazingwekkend:

Nou en over de volgende twee strangers zou ik wél een heel blogje kunnen maken. Met gemak!!!!

Monday Mural

 

Abraham O. Van hem heb ik al eerder werk laten zien. Ook vanuit London. En deze vind ik ook weer fraai. 

En hier, klik, kun je meer van zijn werk zien. 

Linking to Sami's Colourful World

Tower Bridge

 

Het loopt een beetje door elkaar allemaal, dus nu weer even naar London.

Toen besloten was dat we met onze kinderen naar London zouden gaan, zag ik meteen een bepaalde foto voor me, gemaakt toen we voor het eerst met die kinderen in London waren. In 1992. 

Op die foto staan wij met ons vijven op de Tower Bridge. Mijn man en ik staan naast elkaar. Aan allebei de kanten een kind en voor ons in de wandelwagen onze jongste. 

En ik dacht die foto gaat opnieuw gemaakt worden. Wat er ook gebeurt, wat we verder ook doen, dat moet.  

Tower Bridge, zelfde opstelling en nu met onze volwassen kinderen.

Nou,  die foto van toen,  is waarschijnlijk alleen in mijn hoofd gemaakt. Ik heb gezocht in mijn digitale foto's en in die ene doos met echte foto's, de kinderen zochten,  maar een dergelijke foto was er niet. Het kan ook eigenlijk niet eens. 

Het was1992 en de jongste zat echt niet meer in de wandelwagen. 

Ik vond het hartstikke jammer, maar we gingen natuurlijk toch naar de Tower Bridge. En maakten daar foto's:

Een heleboel foto's maakten we, ook in de opstelling zoals ik die in mijn hoofd had. 

Maar ik kan alleen deze nog laten zien.

Maakt niet uit, we wáren er, met z'n vijven. En dat was fantastisch! Heel veel mooie  herinneringen!

We waren trouwens niet de enige mensen die foto's maakten van en op de brug. Ook leuk om te zien, vooral die ene: 

TV

Ik kijk best veel televisie. Omdat ik altijd zo vroeg wakker ben en eigenlijk meteen actief, ben ik 's avonds moe en heb ik geen puf meer om iets te doen. Dan is tv lekker. Of lezen.

Ik heb op dit moment drie favorieten. 

Wat ik leuk vind om te zien, is het Sinterklaasjournaal. Deze keer gepresenteerd door Merel Westrik.  

In plaats van Dieuwertje Blok die dat al sinds mensenheugenis deed. En goed deed! 

Maar Merel kan er ook wat van. Ik geniet echt en natuurlijk vooral van de Hoofdpiet en Pieterbaas.  

De grapjes, de verwijzingen naar de politiek of andere gebeurtenissen  zijn ook leuk voor ouders en grootouders en gaan zeker niet ten koste van de kinderen. Echt knap gedaan. 

Verder heb ik een favoriete serie,  al wisselt dat zodra deze weer klaar is. 

Die serie is Oogappels. We zijn al in het zesde seizoen. En ik ben vooral dol op Erik, gespeeld door Ramsey Nasr. 

Ook de grootouders vind ik heel erg leuk. Alleen al vanwege het idee. 

Ik heb net gelezen dat er nog een zevende seizoen komt, maar dan is het definitief afgelopen. 

Misschien is dat maar beter ook hoor, maar ik weet nu al dat ik het ga missen. 

En het derde programma is 'Even tot hier'. Ik vind het zo ontzettend knap wat van der Laan en Woe presteren. Constante kwaliteit vind ik, geestig, vaak een hoogtepunt. 

Vorige week had ik het toevallig niet gezien, maar als je het nou over een hoogtepunt hebt, dan is dit er toch echt een hoor. 

Over hoe ze opstonden de woensdag na de verkiezing van Trump. De dag dat we weer niet wakker werden met een meisje aan het hoofd

 

De hospita

Simone Kleinsma... ik vind het altijd zo knap wat ze doet. 

Ze is helemaal niet meer zo jong (66), maar ze kan nog echt alles. 

Op het vlak van acteren, zingen en dansen dan hè. Superknap. 

We gingen naar de musical 'De Hospita'. Wow, een eigen musical voor Simone Kleinsma. Dat leek me wel terecht en die wilde ik heel graag zien. 

Programmaboekjes zijn er niet meer,  geloof ik. Maar als je voor aanvang in de zaal zit, zie je wel dit op het toneel: een grote code. 

En als je daar dan op richt krijg je een digitaal programmaboekje. 

Daarna moet je telefoon uit omdat de voorstelling bijna gaat beginnen en je wil natuurlijk niet vergéten het ding uit te zetten.  Al met al keek ik pas thuis in dat boekje. 

Foto's maken mocht niet, dus ik was wel blij met de volgende foto uit dat digitale boekje. 

Het was lang geleden dat wij een musical zagen. Vroeger was ik dol op het genre. Maar de laatste jaren is dat toch wat minder geworden. Waarom weet ik niet. 

Deze avond: 

Ik vond Kleinsma fantastisch en die Paul Groot die ik wel kende maar niet als musicalspeler,  vond ik ook goed. Het verhaal van de hospita was op zich aardig en de muziek oké. Het ensemble en het orkest... De musical is al in reprise dus die zijn allemaal heel goed op elkaar ingespeeld. Ze maken geen fouten. 

Dus wij hadden echt wel een mooie avond. 

Maar... er zijn wel een paar maren. Bijv. dat ik het veel te lang vond duren allemaal. Dat er te veel in het verhaal was gepropt en dat dat er allemaal uit moest. In iets meer dan drie uur! Dat vind ik echt te lang. 

Er is niet een liedje blijven hangen, dat vind ik raar en dat lag niet aan de zangprestaties. 

Al met al vond ik het niet zo'n goede musical. 

Er kwam nog bij dat we een vervelende pauze hadden. Normaal gesproken neem je een drankje en vervolgens kijk je een beetje rond, maakt nog een praatje met een bekende, altijd gezellig.

Maar in onze schouwburg zijn nieuwe stoelen gekomen. Smallere stoelen en veel meer. Dat betekent bij een uitverkochte zaal hele grote drukte. Zelfs zo dat er een soort hekken staan met hoe je moet lopen als je uit uitgang 1 komt en anders wanneer je uit een van de andere uitgangen komt. Ik vond het benauwend en erg vervelend. Ik heb nooit last van grote druktes, maar dit was bijna eng. En dan nog met dat glas in je hand. 

De volgende dag kwam er meteen een aankondiging van nieuwe voorstellingen in mijn mailbox. Want zo werkt dat. 

Voor een voorstelling in een kleinere zaal hebben we kaarten geboekt. Dat is pas in maart. Op internationale vrouwendag. Gebaseerd op een boek dat ik heb gelezen. Ik heb er hier over geschreven, klik. 

Weer iets in het theater waar ik me lang op kan verheugen.

Eten in London

Eten moet je natuurlijk ook in London. We waren er drie avonden. 

Een avond was gereserveerd voor onze Griek. De andere twee avonden, daarvoor hadden onze twee jongste kinderen iets uitgezocht. 

Dat zijn smulpapen en ze zijn hartstikke hip, bovendien zijn ze handig in het regelen van restaurants. 

Trouwens ook in het vinden van de weg, maar dit terzijde, dat zijn ze alle drie. 

Nou ze hadden dus twee keer een restaurant bedacht en geregeld. 

Voor eentje hadden ze (thuis nog) de wekker moeten zetten om meteen te kunnen reserveren, want zo populair die tent dat je echt geen schijn van kans hebt als je toevallig langs zou lopen. 

Het ziet er uit als een gewone pub en erg Engels.

Beneden ís het ook een gewone pub. Maar boven kun je eten. 

Het zou dus hot te zijn, booming en erg goed. 

Ik werd al blij toen ik zag hoe het er binnen uit zag

Mijn favoriete Queen, handgeschreven menu's, alles goed verzorgd. 

Het was er lekker, gezellig en ik begrijp best dat het zo in trek is. Ik at er het allerlekkerste nagerecht ooit en de allerlekkerste garnalencocktail. 

De andere avond waren we bij Ottolenghi. Daar eten we bijna altijd als we in London zijn. Het is er altijd erg lekker. Poepduur ook, maar omdat ik me niet eens kan herinneren wanneer we hier voor het laatst uit eten waren, mocht het van mijn calvinistische zelf. 

Het was een nieuwe vestiging en het was heerlijk. Absoluut. Maar we gingen er allemaal vandaan met nog erg veel trek. 

De zak Engelse drop die onze oudste zoon bij zich had, kwam goed van pas. Dus de volgende keer gaan we niet meer naar Ottolenghi. 

Acht (van tien)

 

Nummer acht van 'de tien van Conny' en ik vond hem weer tamelijk lastig. 

Op enig moment schiet er toch iets in mijn hoofd en dat verandert dan ook niet meer. 

Ik wil dat wel, maar kom steeds op hetzelfde uit. 

De woorden waarmee de collage van deze week moest worden gemaakt:

Zee, stoel, hibiscus, metallic. 

Alle woorden zijn verwerkt in de collage. 

De achtergrond is een foto die ook mijn bureaublad siert. Het is de zee bij Groede. 

De hond, tja die had liever zeehond willen zijn en in zijn koppie is-ie dat ook. Wat een air!

Een gewone stoel, wel een leuke trouwens.  

En aan de pootjes van de (zee)hond een mengeling van schelpen en hibiscus:  zee en land.  

Metallic hibiscus is het, maar dat zie je niet heel goed.

Nog twee te gaan. En ik neem me wederom voor om deze keer eens echt op tijd te beginnen. Vandaag dus. 

Maar natuurlijk pas nadat ik ben gaan kijken bij alle andere deelnemers. Je vindt ze hier: klik

Een klap voor je kanis

 

Nog nooit kreeg ik een klap voor mijn kanis. Nog nooit ben ik zelfs maar bedreigd : als je nou niet ophoudt krijg je een klap voor je kanis. 

Ik dacht dat je kanis je kop was. 

'Nee hoor',  zei de mevrouw die dit huis in de Kanisstraat bewoont. Ik vroeg haar naar de naam van de straat. Ze hing gezellig over haar onderdeur en wilde best een praatje maken. 

'Nee hoor', zei ze,  'een kanis is een mand. Een korf met een deksel en een platte kant op de rug, een marskramersmand. 

Zo'n mand zat helemaal vol met handel en als daar nou een klap op werd gegeven, kon de marskramer met waar en al op de grond terecht komen. Dus moest de marskramer zo bewegen dat hij geen klap voor zijn kanis kreeg. 

In deze buurt waren veel marskramers, vandaar de straatnaam'.  

Het huis is ook wel interessant. Het is een van de oudste huizen in Alkmaar en gebouwd rond 1540. Het was een winkel en de onderste luiken waren de toonbank. De luiken stonden open en gingen dicht als de winkel dicht ging. 

Het huis liep ver door, ook om de hoek. 

Tsjonge, Alkmaar is toch echt ook een superleuke stad hoor. We waren er voor het museum, maar liepen natuurlijk toch ook een rondje. Weer wat geleerd.