Eva van der Klei

Toen ze zeventien was deed ze mee aan het programma 'De Nieuwe Vermeer' en ze won. Twee jaar daarvoor ging ze kijken naar het werk van Collin van der Sluijs die in Hoorn mooie murals maakte en raakte geïnspireerd. 

Ze is auto-didact. 

Ze heet Eva van der Klei en ze is negentien.

En nu heeft ze haar eigen muur en maakte een prachtige, heel grote mural. Eindelijk, want dat wilde ze al zo lang. 

Ik kreeg van verschillende kanten te horen dat ze aan het werk was en dat ik maar eens een kijkje moest gaan nemen daar. Jammer genoeg kon ik niet meteen gaan kijken en toen ik wel kon en deze foto maakte, was Eva niet aan het werk. Kon ik dus geen praatje met haar maken. 

Maar weer een paar dagen later stond haar verhaal in de krant.

Ik ben nogal tevreden over mijn eigen foto, maar helemaal eerlijk is het natuurlijk niet. Die mural moet ook mooi zijn zonder die decoratieve takken op haar hoofd. 

En raad eens wat?  Dat is-ie ook!

Ik vind het heel speciaal dat zo'n jong iemand zo iets moois kan maken. Moet je eens kijken hoe dat haar geschilderd is. 

Helemaal af is de mural nog niet. Er komt nog een vogel op, een valkparkiet. Die houdt de buurt daar nog even tegoed. 

De Nieuwe Vermeer, was een programma dat ik gemist heb,  indertijd. De serie is echter nog steeds te zien dus daar heb ik al een stuk van ingehaald. 

En gisteren... ging ik naar Enkhuizen, want daar, in de Drommedaris,  exposeerde Eva ander werk. Heb ik haar toch gezien. 

Ze wilde net weglopen toen ik binnen kwam. Het was hartstikke druk op dat moment maar gelukkig herkende ik haar en gaf haar een klein tikje op haar schouder. 

Ik zei dat ik eventjes wilde zeggen hoe mooi ik haar werk in Hoorn op de muur  vond. 

'Aah', zei ze, 'dat is lief, mag ik u een knuffel geven? 

Dat mocht en ze wilde best nog even poseren. 

Dat vond ík nou weer lief want eigenlijk was ze op weg om te gaan lunchen. Het was notabene haar verjaardag. 

Dus... dit is Eva van der Klei en ze is twintig! 

Eva van der Klei

Linking to Sami's Colourful World 

Graft

 
Kijk nou toch eens naar dit schitterende raadhuis. Het raadhuis van Graft. 

Graft heette eerst alleen Graft, toen ging het samen met de Rijp en nu horen ze alle twee onder Alkmaar. En het staat er nog. Toen we laatst uit Alkmaar terugfietsten besloten we nog even mijn nichtje in de Rijp op te zoeken en zo reden we door Graft en zagen dat het raadhuis, uit 1613,  geopend was.

Ja dan gaan we natuurlijk even binnen kijken. En daar kregen we wat informatie o.a. over het naastgelegen zerkenveld. 

Wat is dat nou weer een zerkenveld? Ja ik weet wat een zerk is en ook het woord veld ken ik. Maar dit had ik toch nog nooit gezien en ik vond het zo mooi, zo respectvol en zo goed doordacht...

Als je goed kijkt zie je achter deze zuil de omtrek van een kerk. En dat klopt want hier stond vanaf 1649 een kerk, pal naast het raadhuis. Die raakte in verval en werd in 1951 gesloopt. Wat overbleef waren de grafstenen van de mensen die in de kerk waren begraven.

Ik vond de tekst zo mooi. En dan die stenen, er was een zuil daar kon je bij gaan zitten en luisteren naar info over  sommige stenen en personen. 

Mijn nichtje vertelde dat er ook wel eens kerkdiensten of bijeenkomsten worden gehouden en dan zit iedereen rond dat veld. 

Waarin een klein land groot kan zijn, dacht ik. (En dat denk ik op dit moment niet zo heel vaak) 

Op zoek naar Marlotte

 

Deze podcast beluisterde ik. 

En ik was stomverbaasd, verbijsterd, geïntrigeerd. Heel bijzonder, echt heel bijzonder. Ongelooflijk.

Ik begon,  zoals gewoonlijk omdat ik van Storytell was afgegooid en toch iets te luisteren wilde hebben, tijdens mijn wandeling.

Dan kijk ik altijd even in mijn appconversatie met mijn vriendin Marion en zij heeft me dan altijd wel een tip voor een podcast gegeven. Deze was aan de beurt. 

Ik luisterde en normaal stop ik dan als ik thuis ben en ga eventueel op de volgende wandeling verder. Maar nu niet hoor. 

Het was te laat voor álle afleveringen, dus ik luisterde 's avonds een heel eind verder en de volgende morgen de rest. 

Echt, zei ik al dat het bijzonder was? Het is echt een aanrader

Ik kan er bijna niks van vertellen, je moet het gewoon over je laten komen. 

Vergis je niet in die inleiding, het is geen thriller of zo. Het is echt. Ik denk er nog steeds over na en heb nog vragen. Maar vertellen doe ik het niet. 

Met wat Zembla zelf er over zegt, verraad ik nog helemaal niks dus ik citeer: 

'In het najaar van 2020 krijgt Annika contact met de 13-jarige Marlotte. Marlotte ligt met ernstige brandwonden in het ziekenhuis, heeft een verleden van seksueel misbruik en is door iedereen in de steek gelaten.

Annika heeft ruim drie jaar dagelijks contact met haar via whatsapp: eerst met Marlotte zelf, en als Marlotte niet meer kan communiceren, met het ziekenhuis. 

Tot Marlotte in 2023 op 16-jarige leeftijd helemaal alleen overlijdt. 

Alleen Annika is bij haar, ze luistert mee via de telefoon. 

Tenminste, dat is wat Annika denkt'.

Favoriete winkel

Vroeger had ik meerdere favorieten op winkelgebied. Maar nu al jaren niet meer. Tuurlijk, er zijn winkels die ik leuker vind dan andere.

Ik ben bijvoorbeeld meer gesteld op AH, dan op andere supermarkten, maar ik doe al lang niet meer al mijn boodschappen daar. Daarvoor zijn de prijsverschillen me toch echt te groot. En trouwens ik hou niet van boodschappen doen. 

De Bijenkorf, was heel lang favoriet. Vroeger een uitje met mijn moeder. Eerst naar de Bijenkorf en dan naar de Cineac. 

Ik heb zelfs een tijdje gewerkt in de Bijenkorf, ook dat ook nog. Het was gezellig hoor en leerzaam, maar gelukkig tijdelijk. 

En nu ben ik er al in geen jaren meer geweest. Want de prijzen die daar gelden... dat is echt niet meer voor gewone mensen. 

Dus voor favoriet kom ik uit op kringlopen. Niet een speciale  favoriete kringloop. Er zijn er hier een heleboel en die bezoek ik regelmatig. 

Maar eigenlijk... hou ik het meest van een winkel zoals je hieronder ziet. Het is een werk van Isaac Israëls die het in 1894 schilderde. Het heet Etalage.

De hele sfeer van het schilderij... Ik denk late herfst, de lichten zijn al aan en er zijn mensen die genieten van het kijken in een etalage. Ik vind het prachtig. 

Ik las dat Israëls een vergunning had om buiten te schilderen (!)

Maar dit werk schilderde hij binnen. Hij had daartoe speciaal een kamertje gehuurd met uitzicht op de winkel. Welke winkel het was, dat is ook bekend. Bahlman.   

Daar vlakbij, ook op de Nieuwendijk, was nog een andere winkel die Israels ook schilderde. Die winkel was een hoedenwinkel, Mars. 

 Het eerste werk zag ik in het Rijksmuseum. Het andere werk zag ik niet in het echt. Dat hangt geloof ik in Groningen. Dus de laatste foto is gepikt van het www 

Nou, dit was dus het Favorietenthema bij Busy Bessy voor deze keer. En als het je aanspreekt kun je daar gaan kijken. Ga ik ook doen!

Amsterdam Empire

Ooit vond ik Penoza een goeie serie, lekker om naar te kijken. 

Later volgde ik 'Klem': spannend en goed vond ik. Met bovendien de onvolprezen Jacob Derwig in de hoofdrol. 

Dus nu er met veel tamtam een nieuwe serie op Netflix werd aangekondigd kreeg ik daar zin in.

Want weer met Jacob Derwig en dan ook nog met Famke Janssen die ik ken van een Bondfilm. Ik wilde wel eens zien hoe zij nu is. 

Mijn man ging meekijken. Dat doet-ie niet vaak vaak, maar dat vind ik gezellig. Allemaal goede redenen. 

Dus: we hebben in drie sessies alle afleveringen gezien en ik vond het niet zo'n goede serie als ik gedacht had. 

Eigenlijk vond ik het na twee afleveringen wel genoeg, maar ja... ik zat er nou eenmaal in. Sommige stukjes vond ik wel goed of spannend of Amsterdam en dus bleven we kijken. 

En nu achteraf denk ik: dat was zonde van mijn tijd. 

Spijt dus? Nee hoor, ik was er zelf bij en als ik gestopt zou zijn, had ik me altijd afgevraagd hoe het nou verder ging. 

Afgelopen zondag zagen we het laatste deel. Een dag later liepen we door Amsterdam. 

We waren op weg naar het Rijks en kiezen dan vanaf de bushalte zo veel mogelijk een andere weg dan de vorige keer. 

En zo stuitten we op dit:

Het is een coffeeshop genaamd The Bulldog. Het is zelfs een keten van coffeeshops. Als ik het goed heb begrepen is het een keten die verspreid zit in Amsterdam. 

Nou de hoofdpersoon in Amsterdam Empire, de serie waar ik het net over had, bezit ook een keten van coffeeshops in Amsterdam. 

En die keten heet niet The Bulldog, maar The Jackall. Kan geen toeval zijn dacht ik zo. 

Bloghop

Vandaag is het weer tijd voor de creatieve bloghop bij Conny.  

Het onderwerp was: Zet een historische figuur in onze tijd en van de lange lijst uitdagingen,vond ik dit de allerleukste. 

Ik heb er echt heel lang over nagedacht. Er kwamen allerlei ideeën naar boven, maar als ik dan ging zitten, kwam er helemaal niks. 

Uiteindelijk begon ik pas gisteravond echt. Een klein beetje stress dus, maar niet erg hoor, want dan had ik het gewoon weggesmeten denk ik.

Enfin, dit is het geworden.  . 

(Het is nu 23.37, ik zit dit stukkie te maken en gooide net een beker thee om. Net NAAST mijn laptop, wel over de scanner grrrrrrr én over de collage. De scánner zal wel drogen). 

Morgenochtend plaats ik dit blogje en ga vervolgens op mijn gemak zitten kijken wat de andere deelnemers hebben gedaan. Hier, klik.  

En dan ga ik donderdag beginnen aan de volgende opdracht! A.s. donderdag bedoel ik. 

Meteen maar even kijken...

Gisteren liet ik een mural (nou ja een bijna mural) zien van Shepard Fairey, in Parijs. 

Ik vond hem prachtig en had net ontdekt dat deze kunstenaar er ook een werk in Nederland had gemaakt. In Amsterdam. 

Nou wás ik gisteren toevallig in Amsterdam. Ik was zelfs bij het station en dus bedacht ik dat we net zo goed even over konden varen naar het NDSM terrein, want daar was die mural. 

(Zo'n vaartochtje is trouwens altijd wel leuk. Kost niks, veel plezier. Maar dit terzijde) 

Kijk, déze foto had ik gezien op de site van Shepard Fairey. Ik vond hem meteen heel mooi.

Ik maakte gisteren zelf ook een foto van het kunstwerk. En dat is deze: 

Zo ziet het kunstwerk uit 2023 er nu uit. En ja, dat vind ik erg jammer. 

Ik weet natuurlijk ook wel dat dit het lot is van veel prachtig werk op de muur en dat daar niet veel aan te doen is. Maar ja, ik was toch echt teleurgesteld. 

We liepen nog een rondje over het terrein. Ik vond er niet veel aan. Geen echte mooie schilderingen, veel van die letters. Best knap hoor overigens, maar niet waar ik speciaal naar zou gaan kijken: 

Het portret van Cruijff beviel me ook al niet zo heel erg. Het lijkt wel of hij een punthoofd had. Op deze plek was jaren lang het portret van Eberhard van der Laan te zien en dat vond ik veel mooier. 

En toen moesten de 'Schattige babyvoetjes' nog komen. 

Dat is een kunstwerk van Lily van der Stokker.  Ze is er twee jaar mee bezig geweest las ik in het Parool. Het is een enorme tekst in lichtgroene letters: Schattige babyvoetjes.

'Zacht en liefdevol', zegt ze in de krant, 'maar ook krachtig in contrast met de omgeving'. 

De kunstenares vindt het een politiek werk. 'Vrouwelijke kunst in de publieke ruimte. Het gebied bij de NDSM wordt gedomineerd door jongens die graffiti maken. Ik wilde met deze feminiene tekst toch een krachtig tegensignaal geven: niet bitter, want vrolijk en lief'. 

Tja...

Ik ben wel benieuwd wat jullie er van vinden.

Mural in Parijs

We waren er  niet echt op uit,  in de drieenhalve dag dat we er waren, in Parijs. Maar we spotten toch wel een paar murals. En dit was de allermooiste. 

Stel je voor je loopt een wandeling en je volgende doel is het Hotel de Ville. Je kijkt om een hoekje en je ziet iets waarvan je nog niet weet wat het precies is:

Dat vereiste natuurlijk nader onderzoek. Het bleken giga murals te zijn en het gaat over het klimaat. Het totaal kon ik niet overzien, niet op dat moment en later ook niet. Er werd iets opgebouwd waardoor ik er  niet recht voor kon staan en schuin kon ook niet. 

Gelukkig was er wel een bórdje met het totaalbeeld: Earth's future is our Future  van Shepard Fairey,  in 2025. 

Wij waren er eind september en het bleek nog vrij nieuw te zijn, nl sinds juni. 

Ja en toch nog maar wat meer foto's gemaakt want ik vond het echt prachtig daar:

Op de vorige foto zie je links nog iets gekleurds door het gebladerte. 

Dat is een strook waarvan ik een klein stukje kan laten zien. 

Het was op dat prachtige Hotel de Ville helemaal symetrisch aangebracht. 

Dus: Respect, strook, strook, Earth. 

Nou, ik hoop maar dat je een beeld hebt. Want het was echt super om daar te staan én (en dat zal de bedoeling er van zijn) nog eens even na te denken over het klimaat. 

Daarbij heb ik Shepard Fairey nu ontdekt. Ik dacht dat ik zijn werk herkende, maar terugkijkend en zoekend kon ik toch niks vinden. Maar ik zag ook en tot mijn vreugde dat hij in Amsterdam een mural heeft gemaakt en zodra ik de mogelijkheid heb, ga ik op zoek. 

Want wat een kunstenaar is dat!!!!!!

En als je meer van zijn werk zou willen zien: klik

Tenslotte was er nog iets van dat Hotel de Ville dat ik echt heel mooi vond. In zekere zin een mural. Ontstaan door dezelfde natuur waar het hier over gaat. Toch?

Nou, zo kan-ie wel weer voor vandaag denk ik. Linking to Sami's Colourful World

Duur

 

Natuurlijk ken ik ze, al die dure Franse namen, ontwerpers en merken. En andere beroemde namen, als Delvaux, al is dat Belgisch. 

Enfin  er zijn in Parijs plekken waar je er ineens mee geconfronteerd wordt met die rijkdom, die luxe, die dure dingen. Leuk om te zien, en dat is het. 

En dan is er pal naast dit hele dure straatje gewoon een heel schattig parkje met gewone mensen die daar zitten te relaxen of schilderen of hun hondje op de foto zetten

Ach en als het ons dan allemaal te veel zou worden, dan zijn er altijd nog gewoon werkende mensen.

Én de Hema. 

Heel gewoon, in hartje Parijs. 

Mét pepernoten en een lettre en chocolat caramel!

Cimetière

Parijs dus.

We deden maar gewoon een paar wandelingen. We hadden dinsdagmiddag, woensdag, donderdag en vrijdag (tot zes uur). 

De moeite van de (trein)reis meer dan waard.

Op een van de wandelingen kwamen we terecht in Montmartre en ook op het Cimetière de Montmartre (geopend in 1825). 

Ik houd heel erg van zulke oude, stille begraafplaatsen, midden in de stad, met van die hele bijzondere graven en monumenten die wel bijna bewoond kunnen worden. 

Het weer was trouwens ook echt begraafplaatsenweer, sfeervol:

Er hing een lijst met namen van beroemdheden die er begraven liggen. Zo vonden daar bijvoorbeeld Edgar Degas, Emile Zola, France Gall, Francois Truffaut en tot mijn verbazing ook Ary Scheffer hun laatste rustplaats. 

We waren niet echt graven aan het zoeken, maar ja Ary Scheffer (1795-1885) , de kunstschilder... 

Ik ben een Dordtenaar en hij ook en als ik vroeger als kind naar school ging kwam ik of langs het standbeeld van de gebroeders de Witt, of op het Scheffersplein langs dat van Ary Scheffer. 

Ik denk niet dat ik me als kind ooit heb afgevraagd wie dat was, maar later zeker wel. In het Dordrechts museum hang veel werk van hem. 

Nou ja, dus naar dat graf gingen we op zoek. Viel nog niet mee hoor, maar we vonden het.

Mooie plek toch? Ik laat even een werk van Ary Scheffer zien. Weet je meteen over wie het gaat. Pure romantiek!

We waren zeer tevreden toen we het graf hadden gezien. 

Toch kwamen later in die week nog op een ander kerkhof terecht, het Cimetière Montparnasse. 

En in Montparnasse moesten we plasse. 

(Zo fijn zo'n openbaar park met toiletten, schone!). 

We waren er net lang genoeg om het graf van Sartre en Simone de Beauvoir te zien. Daar lagen bloemen en er wandelden opvallend veel vrouwen.