Narcis

 

Narcis. Van Judith Fanto. Ik vond het verreweg het allerbeste en meest boeiende boek dat ik de laatste tijd heb gelezen. Verreweg! 

Ik zeg nou wel gelezen, maar ik heb het geluisterd. Vervolgens heb ik het alsnog gereserveerd in de bieb, want luisteren is fijn, maar ik wil ook dingen terug kunnen zien en dat kan nou eenmaal niet met een luisterboek. Nou ja, het kan wel, maar eer je dan op het goede punt bent aangekomen... daar ben ik te ongeduldig voor. 

Het beetje geduld  dat ik heb, moet ik al inzetten om het boek uiteindelijk in te kunnen kijken en stukken te lezen. Het boek is kennelijk populair. 

Enfin, na opgemerkt te hebben dat het boek in een prachtige schrijfstijl is geschreven, precies passend bij de tijd en de hoofdpersoon, Manno, zou ik dan nu zeggen: 

Het verhaal: ..........................................................................................................................................................

.............................................................................

Maar dat doe ik deze keer niet, want ik kwam terecht op de website van Judith Fanto herself. Tja en zij geeft een samenvatting van haar verhaal, van haar boek en ik zou wel gek zijn als ik niet zou begrijpen dat ik dat nooit beter zal kunnen dan zij.  Lees hier maar over Narcis, klik.

Dan kom je op die site en kun je alles lezen wat je maar wilt. Over het boek, over haar andere boek en over de schrijfster zelf. 

Narcis was Fanto's tweede boek en ik ben meteen begonnen in haar eerste: Viktor. Dat zegt al genoeg. Weer als luisterboek en ook dit boek bevalt uitstekend tot nu toe. (En ik heb het ook meteen gereserveerd in de bieb). 

Dan nog wat. Ik zag de kaft, het omslag van het boek en ik dacht: 'Wie van de hoofdpersonen is daar afgebeeld?' 

En ik dacht ook: 'Wat een mooi portret. Wie is de schilder?'  

Googelen, googelen, maar niet gevonden. Meestal staat zoiets in het boek, maar ja dat heb ik dus niet. En dus stelde ik via de website de vraag aan Judith Fanto. 

Zo leuk dat ik ook echt antwoord kreeg: 

Dag Bertie, of is het nu juist Bettie?,

Dank voor je fijne bericht!
Het omslag betreft een zelfportret van de Roemeens-Joodse schilder Corneliu Baba.
Volgens mij dateert het uit 1922, als ik me goed herinner.
Ik vind het prachtig, het ziet er een beetje uit als iemand die voor het vuurpeloton staat…
In mijn gedachten is het Béla, maar dat is natuurlijk niet de werkelijkheid.
Veel plezier met Viktor, hopelijk kunt u dat ook waarderen.
Intussen hartelijks,
Judith

Slot

Dan heb ik het niet eens gehad over het Fête de la Musique, waarbij heel Lyon op straat is om te genieten van allerlei soorten muziek

Ik heb het niet over het museum dat mijn man en ik de laatste dag nog bezochten (geheel zelfstandig omdat B&M naar hun volgende adres waren). Een museum waar ik trouwens niet zo veel aan vond, maar met een fantastische tuin.

Ik heb het niet over La Tête d'Or, een park met een eiland. Op dat eiland een herdenkingsplek voor de slachtoffers van alle oorlogen. 

Jean- Andre Point Dumont... geboren in 1949, zelfde jaar als mijn man. Dat jaar waarin men nog dacht aan en rekende op een toekomst zonder oorlogen. 

De terrasjes waar we zo heerlijk zaten in de schaduw, met name dat waar we 's ochtends gingen ontbijten. En constateerden dat er twee soorten schoenen werd gedragen en veel zwarte kleding. Ik had het er niet over. 

En ik heb het niet gehad over het feit dat we alleen maar vriendelijke Fransen hebben gesproken. Mijn laatste herinneringen aan Frankrijk en de soms echt onaangename Parijzenaars waren niet zo best op dat gebied. Maar nu en in Lyon... ik merkte er niets meer van. 

Hoe gezellig het was op straat en hoe rustig in een toch echt grote stad. 

Enfin Mieke merkte al op dat ik een beetje verliefd geworden ben op Lyon en dat is de zuivere waarheid.

Lyon, aan de Saône

En dat wij dit allemaal zo hebben meegemaakt, zo hebben genoten, is natuurlijk alleen aan onze hoogstpersoonlijke reisleiders te danken. Onze vrienden sinds onze eerste dag in Hoorn.

Meer dan vijfenveertig jaar. 

Bijzonder!

Wat is dat nou weer?

Een traboule? Ik had er nog nooit van gehoord. Maar in Lyon wemelt het van de traboules. Dat vertelde de leuke (Franse) gids,  in het Engels. Ook weer geregeld door B&M. Ze gaf ons een rondleiding door Vieux Lyon en daarbij deden we een traboule aan. 

Aan de deur zie je nog niet zo veel, maar  als je dan het bordje ziet, snap je het misschien al een beetje. 

Een traboule is een doorgang door verschillende gebouwen waardoor je van de ene straat in de andere kunt komen. Dus bijvoorbeeld je staat in de Rue du Boeuf, je gaat naar binnen en via een paar huizenblokken en binnenplaatsen kom je dan terecht in de Rue Saint Jean. Interessant vind ik zo iets. Voor de Lyonnais was het vooral tijdens de oorlog handig dacht ik meteen en dat vertelde de gids ook. Voor de Duitsers snapten hoe het allemaal in elkaar zat waren de gezochte mensen al weg. 

En dan moet je erbij bedenken dat er in Lyon een heleboel van die traboules zijn en er zijn er een stuk of veertig open gesteld voor publiek. . Ook in sommige andere Franse steden zijn ze er trouwens. 

Lyon is een zijdestad en de zijdewevers maakten ook gebruik van de traboules om de rollen zijde bijv. droog over te kunnen brengen. 

Nou, donderdagavond, vrijdag, zaterdag en zondag en een deel van de maandag waren we in Lyon. Dat is eigenlijk niet zo heel erg lang, maar tsjonge wat hebben we veel gezien. Allemaal dankzij de de planning van Bert en Marion.  Wat was het boeiend en interessant. 

Ik zou nog heel wat blogjes kunnen maken hoor, maar dat doe ik niet. Alleen morgen nog een afsluiter. 

Fourvière

 Dit móet ik wel laten zien, het is beeldbepalend voor Lyon.

Op de heuvel Fourvière, de prachtige basiliek Notre-Dame de Fourvière en daarnaast, ja ja,  je ziet het goed:  de Eiffeltoren. Niet de echte natuulijk.

Hij lijkt echt op de echte hè. Maar hij is een paar jaar jonger. Het grappige is dat de toren op de heuvel staat en daardoor líjkt het of hij hoger is dan de toren in Parijs. Maar dat is dus verbeelding. 

Ik heb ergens gelezen of gehoord dat de toren werd gebouwd als een soort tegenwicht tegen de kerkelijke pracht en praal van de basiliek . 

Dit zie je vanaf het water, vanaf de oevers, je ziet het overal en het is werkelijk schitterend. Je kunt er lopend naar toe, je kunt ook met een kabeltrammetje. Wij deden dat laatste, want hoewel we erg veel hebben gelopen in Lyon, ongeveer 15 km per dag, was dit wel even lekker. Vooral ook omdat het warm was. 

Die basiliek heeft vier nogal massieve torens en wordt door de bewoners de omgekeerde olifant genoemd. 

Enfin, Pracht en Praal dus. Je ziet het aan de buitenkant. En je ziet het aan de binnenkant. 

Zéker aan de binnenkant. Goud,  marmer, mozaiek,  noem maar op, geen plekje onbenut. 

Ik vond hem schitterend, zowel van buiten als van binnen. 

Zo mooi dat ik er een kaarsje aan stak voor twee mensen die dat wel konden gebruiken

Op een gegeven moment wil je er dan toch wel uit en word je getrakteerd op een schitterend uitzicht en ik zelfs op nóg een uitzicht:

Gatenkaas en een puntenslijper

Bert en Marion hadden echt van alles geregeld, dus ook die boottocht over de Saône. Saône spreek je trouwens niet uit als Sa onne. Dat heb ik dus mijn hele leven verkeerd gedaan. Het is een beetje als een langerekt Sonne

Hoe dan ook, de rivier loopt door de stad, net als trouwens de Rhone. 

En ja die twee rivieren zullen er ook voor gezorgd hebben dat Lyon groot en belangrijk werd. Net als de heuvels,  die naast een mooi uitzicht ook zorgden voor een beetje verdediging. Dat hadden de Romeinen ook al begrepen. 

De boot voerde ons ook langs een gedeelte van de stad waar we niet waren geweest. En daar waren wat mooie voorbeelden van moderne architectuur. 

Echt leuk om te zien vanaf het water, bijv deze Cube Vert. De kleur is gekozen vanwege het groene water van de Saône

Dit gebouw kreeg trouwens een bijnaam die ik helemaal begrijp: De Puntenslijper. 

En voor wie niet zo van groen houdt, ook maar een Cube Orange. De bijnaam is La Mimolette. 

Daar zit nog een Nederlands tintje aan. Mimolette is een Franse kaas, oranjekleurig. Ontstaan in de 17e eeuw, omdat men een kaas wilde maken die leek op onze Edammer. Nu is het een gatenkaas en dat komt weer helemaal overeen met al die gaten in het gebouw. 

En dan nog,  als hoogtepunt, dit gebouw. Echt prachtig. Alsof er zojuist een astronaut is geland

Het is een museum, Museé des Confluences. 

Het is gebouwd op het punt waar de twee rivieren samenstromen. Dat betekent het woord Confluences dan ook: Samenstromingen of Samenvloeiingen.  En dat samenstromen, kun je ook zien: 

We bezochten het museum ook: antropologie, geschiedenis, wetenschap. Mooi en interessant!

Dat rode vlekje op de laatste foto? 

Lyon

Deze past wel leuk bij Lyon,  vind ik. Het wemelt er van de eetgelegenheden en hier was een etablissement dat zo werd aangekondigd.

Wat je op de muren ziet is heel divers, ik liet er al eerder wat van zien. Soms zijn het grote dingen, op belangrijke punten. Soms zijn het collages:

En soms zijn de versieringen op de muur zo klein dat je ze bijna over het hoofd zou zien. En dat zou, zoals in dit geval, toch heel jammer zijn geweest:

Zoals altijd linking to Sami's Colourful World. 

Nog een beeld

En nog een beeld en ik herhaal, ik ben niet eens van de beelden. 

Ik moet wel om mezelf lachen. De eerste foto is van mij, de tweede werd gemaakt door mijn man. 

Ik bedacht als excuus dat het bloedheet was, maar ja dat was het voor hem ook natuurlijk. 

Enfin, je kijkt hier hoe dan ook naar het Palais de Justice in Lyon. 

Een zeer fraai gebouw, gelegen aan de oever van de Saône. Daar op die plek wordt al sinds de tiende eeuw recht gesproken. Ja, want Lyon is een zeer oude stad. 

Maar het gaat nu even om die zuilen. Dat zijn er precies vierentwintig. Je zou denken dat er een reden is voor dat aantal. Bijvoorbeeld dat het recht vierentwintig uur per dag geldt. Dat er op het gebied van gerechtigheid niet geslapen wordt of zo. 

Maar nee hoor, de reden is zuiver architectonisch. Best jammer.

Voor het  gebouw staat een beeld. En dat kreeg ik tijdens een boottocht op de Saône  in beeld (!) en gelukkig later nogmaals.

Er werd wel wat van gezegd hoor, tijdens die boottocht,  maar ik was afgeleid en verstond het niet helemaal. Omdat ik het een apart beeld vond en dacht dat het hier ging om iemand die een ander iemand redt (maar die gedachte toch ook weer niet helemaal vertrouwde), moest ik al weer op zoek. 

Gelukkig kwamen we er op een ander moment niet langs geváren, maar langs gelópen. Dus nu van de andere kant. 

Het is een beeld gemaakt door een kunstenaarsduo genaamd Elmgreen en Dragset, het is bijna drie meter hoog en getiteld The Weight of Oneself. 

Het zijn twee identieke figuren  en als het nou toch over een redder (wat ik eerst dacht),  moet gaan: de mens is zijn eigen redder. En ook zijn eigen last. 

(En dan zou je ook nog kunnen denken aan het gewicht van de beslissingen die in het gerechtsgebouw worden genomen). 

Wie is dat?

 Ook in Lyon:

Dit vond ik zo'n leuk beeld. 

Een man die daar op de hoek van de straat een beetje staat na te denken, de zaken probeert te overzien. In een houding die vaak gebruikt wordt voor mensen die nadenken. 

Het was puur toeval dat ik het zag. Ik was overgestoken en draaide me om om te kijken of iedereen in aantocht was en daardoor zag ik het. 

Ja en dan moet ik er natuurlijk nog achter komen wie het is. Het leek me een Romein gezien de kleding, maar ja, Romeinen, daar zijn er wel een stuk of wat van. 

Gelukkig gevonden. Gelukkig,  want anders was ik nu nog aan het zoeken. Het is Paulus, de apostel Paulus. En die zou je met een beetje goede wil een Romein kunnen noemen. 

Ha en ik ben niet eens van de beelden!

Pinkie en Mac

 

Dit is Pinkie. Poes Pinkie. 

Het is een Gouden boekje en al in mijn bezit sinds... nou ja, dat weet ik eigenlijk niet, maar het boekje verscheen in Nederland in 1953. 

Misschien dat ik het toen al kreeg, maar het kan ook wat later zijn geweest. 

Nog wat later, ik denk in 1957, kregen wij een poes. 

Haar naam werd Pinkie. Natuurlijk werd haar naam Pinkie. 

Ze was erg mooi vonden wij. Ze was zwart,  maar met een wit befje, witte puntjes aan haar oor en vier witte sokjes. 

Superlief was ze ook. 

Pinkie zat graag op schoot en ik vond het heerlijk om haar op schoot te  hebben. 

Toen we verhuisden naar T. ging Pinkie mee natuurlijk. Ik weet nog dat ze eerst een tijd binnen moest blijven in onze nieuwe woonplaats en op het nieuwe adres.  Na een paar weken mocht ze naar buiten met... boter aan  haar pootjes. 

Weer een paar jaar later werd Pinkie ziek en ging dood. Ik was daar  heel verdrietig over,  miste haar. 

En toen op een dag, kort daarna,  kwam er een magere, rooie kat aangelopen. Die kwam iedere dag terug en we konden er niet achter komen wie die kat miste. Helaas, toen mijn ouders hadden besloten dat die rooie mocht blijven, toen er een mand was gekocht, een bandje en kattenvoer enzo, toen bleek ik ineens ontzettend allergisch te zijn. 

Niet een beetje, niet alleen wat niesen of zo, maar zo dat ik er ziek van werd. Ik denk nog steeds dat het een psychische reactie was op dat verdriet. De rooie ging naar een ander adres. 

Tot op de dag van vandaag, zou ik heel graag een poes willen hebben. Maar ik durf het echt niet aan. 

Later hebben wij een hond gekregen. Mijn tweede huisdier. Onze onvergetelijk Mac, een kooiker. Vijftien jaar hebben we met en van hem genoten. En als je aan de zijkant kijkt,  zie je, onder labels, de  naam Mac (Kooikerhondje). Ik heb het hier best vaak over hem gehad. Terecht!

Over huisdieren van ándere bloggers kun je hier lezen. Dit is onderdeel van de door Elizabeth georganiseerde bloghop: Favorieten 2025

Brasserie Georges

 Het licht gaat aan en het licht gaat uit. Zoals je ziet. Nou,  lekker belangrijk,  zul je zeggen.

Maar dit gebeurde op een bijzondere plek. Dit was namelijk in Brasserie Georges in Lyon. Bert en Marion waren er ook nog nooit geweest, maar hadden het advies gekregen daar toch eens heen te gaan  en zo geschiedde,  nu.

 

Georges is een Brasserie en staat daar al sinds 1836. Je kunt er dus eten en drinken. Wij waren er voor een lunch en wij waren er niet alleen. 

Er kunnen daar zevenhonderd mensen tegelijk bediend worden. Misschien waren die er niet, maar vijfhonderd schatten wij toch zeker wel. 

Als je een privégesprek zou willen voeren in een rustige omgeving,  is de zaal misschien niet het meest geschikt, maar de snelheid van de bediening en het feit dat je daar zit, zo met z'n allen maakte het echt bijzonder.

Die obers die daar werken, die wérken. Ze zijn heel efficient.   Ze nemen je bestelling op. Ze brengen het eten, ze werken samen.  Ze zijn vriendelijk en geven je geen moment het idee dat je op moet schieten. 

Hoe ze de tafels afruimen,  die obers, dat is ongelooflijk. 

Een iemand neemt bijna alles mee van een tafel waaraan vier personen hebben gegeten. In een keer hè, zonder dienbladen, gewoon alles in de handen, glazen tussen de vingers...De volgende gaat de restjes opruimen, de tafels opnieuw dekken. Ze opnieuw uit elkaar schuiven, of juist in elkaar, afhankelijk van  het aantal gasten. 

Wij zaten te bedenken dat als je hier eenmaal gewerkt hebt en je bent niet ontslagen, dat je dan overal in welk etablissement dan ook welkom zult zijn. 

Ik vond het eten niet heel bijzonder, maar we namen dan ook niet de specialiteiten zoals zuurkool op allerlei manieren klaargemaakt,  of steak tartare. Onze buren kozen voor dat laatste en dat wordt dan aan je tafel klaargemaakt. Met tartaar dus en kappertjes en olie en rauw ei. Beetje show erbij, erg leuk om te zien. 

En waarom begon je nou met die lampen, Bettie?   Nou omdat die met enige regelmaat uitgingen. Dan, zo bleek,  zat ergens iemand een verjaardag  te vieren en had daarbij een passend dessert besteld. De ober liep dan door de zaal met dat dessert en een brandend sterretje erop. Vervolgens rende er iemand naar het houten draaiorgeltje voor in de zaal en begon happy birthday te draaien op dat orgeltje. Oh nee, bon anniversaire natuurlijk.  De hele zaal ging dan mee te klappen, of mee zingen of allebei en dan ging het licht weer aan. Fascinerend en heel erg grappig. We hebben nog overwogen jarig te zijn die dag,  maar zagen daar toch maar vanaf.

Dat duurde echt maar heel kort hoor,  tot het volgende dessert afgeleverd ging worden. Wat een belevenis was het. Heel erg leuk om mee te maken.