Mural in Parijs

We waren er  niet echt op uit,  in de drieenhalve dag dat we er waren, in Parijs. Maar we spotten toch wel een paar murals. En dit was de allermooiste. 

Stel je voor je loopt een wandeling en je volgende doel is het Hotel de Ville. Je kijkt om een hoekje en je ziet iets waarvan je nog niet weet wat het precies is:

Dat vereiste natuurlijk nader onderzoek. Het bleken giga murals te zijn en het gaat over het klimaat. Het totaal kon ik niet overzien, niet op dat moment en later ook niet. Er werd iets opgebouwd waardoor ik er  niet recht voor kon staan en schuin kon ook niet. 

Gelukkig was er wel een bórdje met het totaalbeeld: Earth's future is our Future  van Shepard Fairey,  in 2025. 

Wij waren er eind september en het bleek nog vrij nieuw te zijn, nl sinds juni. 

Ja en toch nog maar wat meer foto's gemaakt want ik vond het echt prachtig daar:

Op de vorige foto zie je links nog iets gekleurds door het gebladerte. 

Dat is een strook waarvan ik een klein stukje kan laten zien. 

Het was op dat prachtige Hotel de Ville helemaal symetrisch aangebracht. 

Dus: Respect, strook, strook, Earth. 

Nou, ik hoop maar dat je een beeld hebt. Want het was echt super om daar te staan én (en dat zal de bedoeling er van zijn) nog eens even na te denken over het klimaat. 

Daarbij heb ik Shepard Fairey nu ontdekt. Ik dacht dat ik zijn werk herkende, maar terugkijkend en zoekend kon ik toch niks vinden. Maar ik zag ook en tot mijn vreugde dat hij in Amsterdam een mural heeft gemaakt en zodra ik de mogelijkheid heb, ga ik op zoek. 

Want wat een kunstenaar is dat!!!!!!

En als je meer van zijn werk zou willen zien: klik

Tenslotte was er nog iets van dat Hotel de Ville dat ik echt heel mooi vond. In zekere zin een mural. Ontstaan door dezelfde natuur waar het hier over gaat. Toch?

Nou, zo kan-ie wel weer voor vandaag denk ik. Linking to Sami's Colourful World

Duur

 

Natuurlijk ken ik ze, al die dure Franse namen, ontwerpers en merken. En andere beroemde namen, als Delvaux, al is dat Belgisch. 

Enfin  er zijn in Parijs plekken waar je er ineens mee geconfronteerd wordt met die rijkdom, die luxe, die dure dingen. Leuk om te zien, en dat is het. 

En dan is er pal naast dit hele dure straatje gewoon een heel schattig parkje met gewone mensen die daar zitten te relaxen of schilderen of hun hondje op de foto zetten

Ach en als het ons dan allemaal te veel zou worden, dan zijn er altijd nog gewoon werkende mensen.

Én de Hema. 

Heel gewoon, in hartje Parijs. 

Mét pepernoten en een lettre en chocolat caramel!

Cimetière

Parijs dus.

We deden maar gewoon een paar wandelingen. We hadden dinsdagmiddag, woensdag, donderdag en vrijdag (tot zes uur). 

De moeite van de (trein)reis meer dan waard.

Op een van de wandelingen kwamen we terecht in Montmartre en ook op het Cimetière de Montmartre (geopend in 1825). 

Ik houd heel erg van zulke oude, stille begraafplaatsen, midden in de stad, met van die hele bijzondere graven en monumenten die wel bijna bewoond kunnen worden. 

Het weer was trouwens ook echt begraafplaatsenweer, sfeervol:

Er hing een lijst met namen van beroemdheden die er begraven liggen. Zo vonden daar bijvoorbeeld Edgar Degas, Emile Zola, France Gall, Francois Truffaut en tot mijn verbazing ook Ary Scheffer hun laatste rustplaats. 

We waren niet echt graven aan het zoeken, maar ja Ary Scheffer (1795-1885) , de kunstschilder... 

Ik ben een Dordtenaar en hij ook en als ik vroeger als kind naar school ging kwam ik of langs het standbeeld van de gebroeders de Witt, of op het Scheffersplein langs dat van Ary Scheffer. 

Ik denk niet dat ik me als kind ooit heb afgevraagd wie dat was, maar later zeker wel. In het Dordrechts museum hang veel werk van hem. 

Nou ja, dus naar dat graf gingen we op zoek. Viel nog niet mee hoor, maar we vonden het.

Mooie plek toch? Ik laat even een werk van Ary Scheffer zien. Weet je meteen over wie het gaat. Pure romantiek!

We waren zeer tevreden toen we het graf hadden gezien. 

Toch kwamen later in die week nog op een ander kerkhof terecht, het Cimetière Montparnasse. 

En in Montparnasse moesten we plasse. 

(Zo fijn zo'n openbaar park met toiletten, schone!). 

We waren er net lang genoeg om het graf van Sartre en Simone de Beauvoir te zien. Daar lagen bloemen en er wandelden opvallend veel vrouwen.

Stemmen tellen

Woensdag was een drukke dag. We gingen natuurlijk stemmen.  's Morgens al vroeg, want we wilden deze dag ook  onze (schoon)zus bezoeken in G. en dat kost veel tijd. 

En we hadden nog wat.  's Avonds. 

We gingen namelijk STEMMEN TELLEN. Ter voorbereiding was ons een link naar een filmpje toegestuurd,  waarin alles werd uitgelegd. Ik vond het nogal een ingewikkeld verhaal. 

Maar ik dacht hoe moeilijk kan het zijn. Ik ben volwassen, heb een redelijke opleiding gehad en moet toch in staat worden geacht stemmen te tellen. 

Gelukkig was dat ook zo. Ik snapte het. 

Mijn man ging ook. In ons wijkcentrum zaten twee stembureaus en hij mocht in het ene en ik in het andere. 

Ik trof een aardige voorzitter en aardige collega-tellers.

Het was een heel werk. We moesten er om 21.00 uur zijn en ik was thuis om 1.30 uur

Oh die formulieren... die moesten allemaal opengelegd worden. 

Dat lijkt simpel, maar de stemmers onder ons weten hoe groot zo'n blad is. Ik heb echt last van mijn schouder nu.  

Vervolgens verschillende stappen van sorteren en uiteindelijk het echte tellen. Ik vond dat het zeer zorgvuldig werd gedaan. 

We kregen iets lekkers en iets te drinken en eigenlijk vond ik het best leuk. Bij leven en welzijn doe ik het volgend jaar weer. 

Het leukst vond ik om de ongeldige stemmen er uit te vissen. Ik had er twee, maar in totaal in ons bureau toch zestien. Niks ingevuld, een pijltje in plaats van een rood rondje, twee rode rondjes... En iemand had een zonnetje gemaakt van zijn rode rondje. 

Omdat ik wist op welke partij ik zou stemmen had ik me niet verdiept in de andere partijen. Die zag ik nu pas. Een paar echt totaal onbekend. En zo zielig, de SGP kreeg drie stemmen en er waren twee partijen met een stem. 

Enfin, het zit er open, de uitslag is niet zo gunstig vind ik en wat de toekomst gaat brengen is nu nog tamelijk duister. 

Mijn man moest de volgende dag weer. Die moest wel even slikken, want om 8.30 weer aanwezig zijn. 

De alpino is terug!

 

Bonjour!!!! Bonjour mes amis! Als ik dat zo mag zeggen. En ik heb goed nieuws, want...

De alpino  is terug. Dat wil zeggen de alpinopet is terug in Parijs! We hebben het met onze eigen ogen gezien. In Parijs. 

(Trouwe lezers beginnen nu te twijfelen, maar het is echt waar. We waren er. We waren in Parijs. Dat kwam zo: 

Toen we de afgelopen zomer terug kwamen uit het fantastische Lyon, moesten we naar Gare du Nord en daar hadden we een half uurtje over. Mijn man, die nog in Parijs heeft gewerkt, en toen vlak bij het station logeerde,  stelde voor om even naar buiten te gaan. Even snuffelen en dat deden we. En hoewel we gezworen hadden nooit meer naar Parijs te gaan, kregen we er opeens allebei zin in. Ook omdat het met de trein zo makkelijk gaat. Dus ik geloof dat we de reis dezelfde dag nog boekten). 

Maar enfin... die pet. Gedragen door jong en oud, man én vrouw en ook overal te koop. Leuk om te zien. Maar dit jongetje met alpino was het allerleukste: 

Mijn man vroeg of ze het misschien leuk zouden vinden om met z'n drieën op de foto te gaan.  Dat vonden ze en waren er blij mee. Doen we wel vaker. Soms staan mensen nogal te stuntelen voor een goede selfie en dan is het best handig als iemand er eventjes een maakt. 

Het was echt leuk daar op dat plein vlakbij het Palais Royal. Iedereen was foto's aan het maken. Sommigen in aangepaste kleding. 

Zelf had ik wel even op die hoogste zuil gewild, maar ik dacht niet dat ik daar op zou kunnen komen, dus dan maar zo: 

Gezichtjes

 Eentje van Tineke Dieks, een hele leuke vind ik. We hebben al heel veel van dit soort gehad, maar deze is anders:

Op een door Ferrara gegidste wandeling in Alkmaar zag ik ook een gezichtje. Bovenaan een fantastisch huis:

En toen ik een paar dingen afwaste in het huis van onze kleindochters zag ik:

'We kregen een zakje koekjes met choco chips. En deze keek me even aan voordat hij opgegeten werd', aldus Knutzels

'De geluidsboxjes boven het bed doen me aan Nijntje denken', meldt Esther 

En verder: 'De mond van het bovenste stuk van een ruimte voertuig valt open van verbazing nu hij op aarde aangekomen is. 

Het tv stopcontact ziet het allemaal niet meer zitten, nu het voor maar €0,50 bij de kringloop hangt. 

De stofzuiger was treurig omdat z’n werk erop zat. 

De chocoladereep kijkt geschrokken, nu zijn einde nadert en hij bijna zal worden opgegeten'. 

Tineke, Els en Esther heel hartelijk dank voor het sturen van jullie mooie vondsten. En verder geldt als altijd: Blijf speuren mensen én inzenden. bettievdgriend@hotmail.com 

Wisseling van het seizoen

Herfst... Eind september, toen de herfst nog maar net begonnen was en zich nog van zijn beste kant liet zien, hadden we nog een heerlijke strandwandeling, in Egmond. 

Deze foto vind ik wel illustratief voor die periode. Blauwe lucht, nog een heerlijke temperatuur, terrassen open en lekker rustig aan het strand. En die herfstige stukken op tafel natuurlijk. 

We wandelden heerlijk en toen we wat verder door liepen waren er een paar van die helden die hun best deden om te vliegen. Ik keek er met plezier naar, een hele tijd. De zon liet zich ook van haar beste kant zien, maar helaas kon ik door diezelfde heerlijke zon niet goed zien wat ik fotografeerde, dus dat ging op de gok. 

Ze zijn groot hoor, die dingen. Maar als het nou lukt, dan lijkt het me heerlijk om te doen. Dan had ik natuurlijk wel eerder moeten beginnen; met mijn botten zou het naar alle waarschijnlijkheid heel slecht aflopen. 

Enfin, ik maakt nog wat foto's en we liepen nog heel veel verder. 

Toen we terug liepen waren de heren net geland of er mee bezig en gingen ze opruimen. Ik maakte een praatje met ze en vroeg of ze het leuk zouden vinden als ik de foto's zou opsturen. Dat vonden ze leuk en zo geschiedde. En ik mocht ook nog een foto van ze maken en op mijn blog zetten. 

De flysurfers gingen op weg. En wij ook. Nog even naar dat lekkere terras in de zon.

Voor mij markeerde deze middag de seizoenswisseling, al waren er daarna nog heel wat mooie dagen. 

Waterstraat wijk C

En ook deze mural kwam totaal onverwacht en ongezocht op ons pad toen we door Utrecht slenterden.

Alweer een tijd geleden, trouwens. De mural is gemaakt,  in 2024,  door Cristian Bijl i.s.m. JanIsDeMan. 

Van de laatste heb ik al eens eerder iets laten zien.

Enfin dit is zoals je ziet een mural in de Waterstraat en dat lijkt me heel toepasselijk

Oh en het volgende heeft even niks met de mural te maken, maar wel met de wijk waar de mural zich bevindt en waarvan je de naam op de muur ziet staan. 

Toen lang geleden Napoleon de baas was en hier in ons land zijn broer aan het hoofd plaatste, was Utrecht even de hoofdstad van het land. 

Die Franse broer kon de namen van de wijken niet uitspreken en veranderde die in letters. 

Wijk C. is altijd wijk C. gebleven. Dus vandaar dat je dat ziet staan op de eerste foto

En dan het kunstwerk, de mural,  gemaakt ter ere van het 90-jarig bestaan van de zusters Augustinessen van Sint Monica. Het klooster van deze orde is tegenover deze muur. 

De schildering was een geschenk van de zusters aan de stad.

De groene randjes op de teilen, verwijzen naar de groene randjes aan de hals van de habijten van de zusters. En je kunt het niet goed zien, maar de randjes op de naambordjes zijn ook groen. 

Linking to Sami's Colourful World

Van die schilderesjes met popelende hartjes...

Hier zie je een zelfportret van Jo Koster (1868-1944). Zij  schilderde zichzelf in 1939, ze was toen eenenzeventig jaar oud. En ze laat duidelijk zien dat ze kunstenaar is. 

De reden dat ik dit portret zo mooi vind is dat Jo in deze periode van haar leven een afwijking kreeg aan haar rechteroog. Dat is voor iedereen erg natuurlijk,  maar voor een kunstschilder nog erger stel ik me zo voor. Ze zag waarschijnlijk geen diepte meer. 

Jo ging gewoon door met haar leven, zat niet bij de pakken neer en liet dat zien. Ze schilderde haar hele leven, was opgeleid tot tekenlerares,  was zeer zelfstandig, reisde veel en woonde ook op veel verschillende plaatsen. 

Op de tentoonstelling in Museum Gouda, was werk uit verschillende periodes van haar leven te zien. Ik vond veel werk erg mooi. Ze werd in haar tijd ook wel gewaardeerd hoewel niet door iedereen.

De recensent van de Nieuwe Rotterdamsche Courant was nog niet zo  enthousiast over een tentoonstelling met Jo Koster. Zoals je kunt zien. 

Deze tekst  hing boven twee fraaie werken van Koster. Tssss,  een schilderesje met een popelend hartje.... Kijk eens hoe mooi. 

Als Jo op reis was, stuurde ze het thuisfront ansichtkaarten, die vond ik zo leuk om te zien:

Je zal maar zo'n kaart in je bus krijgen... 

Jo was graag buiten, schilderde ook buiten en ook dat is prachtig werk

Er waren vier zalen vol. Ik heb niet kunnen ontdekken of er een boek over deze kunstenares is verschenen. Over haar leven bedoel ik. Het leven van een kunstenares in die tijd. Zo'n boek zou ik graag willen lezen. 

Haar werk is gevarieerd, dat vond ik ook zo leuk om te ontdekken. Maar dit wordt de laatste hoor:

De tentoonstelling is nog te zien tot 5 januari. 

Wat trouwens ook vast nog wel te zien is: een aflevering van 'Nu te Zien', gewijd aan deze expositie. Erg leuk. 

Wij hadden de reis er graag voor over. In het museum was nog meer te zien en daarna wachtte ons Gouda nog. En niet tevergeefs!