Als je het mij vraagt...

Ik heb me wel eens ontzettend geërgerd aan groepjes vrouwen (het zijn altijd vrouwen), die op een tentoonstelling duidelijk en vooral luid (soms zelfs luidkeels) aan elkaar vertellen wat ze zien. 

Ik vind het juist fijn om zélf te kijken. Ik hoef niet te horen wat die mensen denken en/of vinden. 

Natuurlijk, ik snap dat het leuk is om samen te kijken, maar doe dat dan zo dat niet iedereen het hoort. 

Ik wil soms degene met wie ik ben wijzen op iets dat ik zie, maar dat kan ook zachtjes. 

Dus meestal loop ik even verder en kom later weer terug, in alle rust. 

Terwijl ik druk bezig ben met mijn zoveelste foto-opruimingsronde vond ik de foto hierboven. 

Ik vind hem fantastisch, alles klopt er aan. De foto is dan ook niet door mij gemaakt, maar door mijn man! 

Ik denk niet dat déze vrouwen irritant waren. En ik denk dat ze het vast leuk zouden vinden om deze foto te zien. Maar ja... 

De foto is gemaakt in Tate Britain in London. In 2019. 

En aan het schilderij bewaarde ik geen enkele herinnering. Maar dan ook geen enkele. Dus dat zocht ik even op. De titel is Punch or Mayday. Het werk is geschilderd in 1829 door Benjamin Robert Haydon. (FotoWikipedia)

Dit is een schilderij waar ik achteloos aan voorbij zou zijn gelopen. Jammer, want ik zie nu, zes jaar later, wat een verhalend en leuk schilderij het is. 

Er is ontzettend veel op te zien. 

Door de kerk die er nog steeds staat, kun je zien waar de scene of eigenlijk de scenes zich hebben afgespeeld. Dat is namelijk in de wijk Marylebone, hartje London. 

Er is een soort volksfeest op die dag. Er is poppenkast, met de Britse Jan Klaassen, genaamd Punch. Er rijdt een trouwkoets, maar ook een begrafeniskoets. De man midvoor, met de lichte jas wordt beroofd. Een vrouw houdt haar kind omhoog zodat ze het beter kan zien of misschien is het een kindermeisje. Een soldaat. Heel veel mensen, jong en oud, arm en rijk. 

Als je het mij vraagt... als  ik weer in London ben, als... dan ga ik nog een keer kijken in het museum. En die kerk weet ik te vinden, maar ik ben er nooit in geweest. Dus daar ga ik ook kijken. 

Als...

Herinneringen en opruimen

Uren, dagen, maanden, jaren ben ik bezig geweest en ben ik nog steeds bezig met het uitzoeken van foto's. 

Van onze kinderen heb ik,  tot ze de deur uitgingen,  alles bijgehouden in albums, echte foto's en echte albums. Die hebben ze zelf en verder heb ik in de Coronatijd alles gedigitaliseerd. 

En veel weggedaan. 

Dan hadden we bijvoorbeeld vier foto's  die ik maakte van de rivier de Douro en dan nog zes die mijn man maakte van dezelfde rivier, dat leek me toen al te veel. Er bleven er vijf over. 

Nu vond ik het tijd om alles nog eens goed door te lopen en het blijkt dat er nog meer weg kan. Heel veel werk, foto's van twee veelschieters. Van die Douro zijn er nu nog twee over. 

Aan dat uitzoeken beleef ik trouwens veel plezier. 

In de eerste plaats omdat alles supergoed geordend en overzichtelijk is, of wordt. Je zou het misschien niet zeggen, maar daar hou ik van. 

En, en misschien is dat het belangrijkste: ik ben nu dus in Portugal, 2017. Oh wat was dat een fantastische vakantie. 

Alles zit op volgorde en ik beleef het gewoon weer een beetje  opnieuw!

De mural van vandaag komt ook uit Portugal en om precies te zijn uit Castelo Branco. 

De eerste foto vind ik erg mooi. Gewoon, als beeld van die vakantie en de dagen dat we in Castelo Branco waren. 

Die kop op dat vervallen huis....het klopt gewoon

Maar ik vind de mural ook knap gemaakt!

Niet bepaald colourful hè, , maar toch link ik hem naar Sami's Colourful world

Donald Duck in het museum

 Zoals ik al vaker gezegd heb, als ik in een museum ben, kan ik de museumwinkel niet negeren. Ik moet gewoon altijd even gaan kijken. Soms slaag ik er voor een leuk cadeautje. Deze keer lag dit in de museumwinkel van het Rijks en ik kocht het voor Noor, groot Donald Duckliefhebber.

Ze was bij ons aan het logeren en las het achter elkaar uit. Zodat ik daarna tijd had om het blad eens goed te bekijken. Een ding was duidelijk, er werd ingespeeld op een duidelijke trend: 

Ik vond, terwijl ik absoluut niet van Donald Duck of strips houd, het idee zo leuk. Ik denk dat de makers er ook heel veel plezier aan hebben beleefd. 

En uitgebreid lezen... dat doe ik een andere keer wel. Bovendien denk ik dat ik er misschien nog wel een moet kopen!

Zusters

Toen we laatst aan de wandel waren in Enkhuizen, echt een historische stad, leek die historie heel even tot leven te komen.

Ik kreeg echt een beetje het gevoel dat ik in een andere eeuw terecht was gekomen. Dat was toen ik nog niet door de lens van mijn camera keek. Toen ik dat wel deed werd vrijwel meteen duidelijk wie ik daar zag. En dat werd nog duidelijker toen ze dichterbij kwamen. 

Ik vroeg de vrouwen wie ze waren en ze wilden daar best over te vertellen. Graag zelfs. 

Het zijn zusters van Moeder Teresa en toen ze dat zeiden herkende ik het ook eigenlijk wel. Dat blauw met wit. 

Het bleek dat ze in Amsterdam,  in de Jordaan, een klooster hebben.  Het is ook echt een kloosterorde, met vestigingen wereldwijd. Missionaires of Charity

In Amsterdam doen ze mooie dingen voor mensen die dat nodig hebben. Zo worden er maaltijden geserveerd op bepaalde tijden en er wordt een luisterend oor geboden. 

De drie zusters die ik sprak doen dat. Ze komen uit verschillende landen en brachten, net als wij, een bezoek aan Enhuizen. 

We hadden een interessant gesprek en ik nam me voor om eens te gaan kijken naar dat klooster in de Jordaan, in de Egelantierstraat. Dat deed ik deze week. 

De straat was uitgestorven, de deur dicht. Ik was er ook maar op de bonnefooi naar toe gelopen. 

En nu ben ik dus eigenlijk nog steeds verbaasd. Een klooster? In de Jordaan? Dat had ik nou echt nooit verwacht. Ik denk dat ik nog eens terug ga. 

Twee bruiloften

Wij hadden echt een heel bijzonder weekend. 

We waren zaterdag uitgenodigd voor een 50-jarige bruiloft. Nou dat had ik nog nooit meegemaakt. In ieder geval niet van vrienden. 

Dit bruidspaar... toen ze trouwden was ik er nog net niet bij. Mijn man wel, die was getuige voor de bruidegom. 

Zij waren het eerste stel, van zijn vriendengroep van vier,  dat trouwde. 

In het begin, toen we allemaal nog jong waren,  was er best veel contact, maar ja dat verwaterde toch een beetje. 

Iedereen druk met werk en kinderen, we woonden ook niet dicht bij elkaar en zo was het contact een aantal jaren beperkt.  

Maar de laatste paar jaar ondernemen we met ons achten een paar keer per jaar weer iets. Altijd erg gezellig. 

Deze bruiloft,  met een boerenlunch op een mooie plek,  was ook gezellig. Het bruidspaar wist echt van niks en was ontzettend verrast. Ze dachten dat ze high tea zouden doen met hun eigen gezin. 

Als je naar de foto op de vlag kijkt, kun je zien dat de bruidegom een bruin, fluwelen pak droeg, toen. 

En de krullebol op de foto ernaast is hun kleindochter en kijk eens wat zij draagt...! Geweldig toch? 

De volgende foto gaat over de tweede gouden bruiloft. Ja je leest het goed, de tweede gouden bruiloft in een weekend. Zondag. Hoe is het toch mogelijk hè. 

Je ziet mij hier op de foto met de bruid. 

Zij en ik waren allebei nog hartstikke jong toen we gingen werken op een school in Oostvoorne. Daarvoor kenden we elkaar niet. 

We hebben dat jaar zoveel lol gehad. We woonden allebei op een kamer bij een hospita. We hadden een vervelende directeur die altijd heel veel had aan te merken. 

We werkten hard hoor, maar ja jong en tijd genoeg over voor andere zaken. We gingen paardrijden, we zaten op een koor (ha, de Stem des Volks) en we hadden het fijn. 

Daarna hetzelfde verhaal: ik ging na dat jaar weg uit Oostvoorne en we zagen elkaar nog wel,  maar niet zo heel vaak. We trouwden allebei, kregen allebei drie kinderen en hadden een drukke baan. Zij bleven daar en wij kwamen in Hoorn terecht. 

En nu?  Nu hadden we elkaar, ik denk toch gauw vijfentwintig jaar niet meer gezien. Wel af en toe gesproken en geschreven, maar niet vaak. 

Dus ik was een tikkeltje zenuwachtig. Dat was meteen over toen de bruid ons begroette, zag wie we waren en zowat naar adem stond te snakken van enthousiasme. We kregen ook onmiddellijk de slappe lach zij en ik  en gelukkig was er tijd genoeg om uitgebreid te praten en herinneringen op te halen. 

Jullie snappen vast wel wat een van mijn goede voornemens voor het nieuwe jaar zal zijn. ! 

Lekker daggie 2

Nog steeds op die korte wandeling van Stadsherstel liep ik verder en kwam terecht in de Bergstraat. Die loopt vanaf het Singel naar de volgende gracht, de Herengracht.  

Ik was daar eerder die middag ook al geweest en had al foto's van twee gevelstenen in die straat gemaakt.

De brandspuit, uitgevonden door Jan van der Heijden,  omdat hier ooit de brandweer zat en een korenmaat, mét strijkstok , omdat hier ooit een korenmeter woonde. 

Maar er was meer. 

Dit was ooit de tweede rosse buurt van Amsterdam en pas toen de laatste eigenaar van een aantal bordeelpanden die verkocht aan de gemeente, werd de straat opgeknapt.

Er was toen,  in 2017, een burgerinitiatief om de omslag in de straat te markeren. 

Dat werd een beeld aan de muur,  getiteld 'De Naaister'. 

Dat vond ik grappig.

De maakster van het beeld heet Caroline Kampfraath en toen zij het in 2017, na al die veranderingen dus, maakte, woonde ze zelf al meer dan dertig jaar in de straat. 

 'Het beeld staat', zegt Stadsherstel 'voor de ruigte van de Bergstraat en de ambachten die er werden uitgevoerd'. 

Van oudsher, las ik, werden hier, naast die prostitutie,  allerlei ambachten uitgevoerd. 

De ambachten met de tijd mee steeds veranderend.  

Eind 19e eeuw waren het vooral naaiateliers waar ateliermeisjes naaiden voor grote zaken als de Bijenkorf, Gerzon, de Bonneterrie en C&A. 

Dat wekte mijn interesse, want mijn schoonmoeder werkte voor haar huwelijk in een naaiatelier. Van C&A. Ik weet dat ze moest stoppen met werken toen ze trouwde en dat is helaas ook zowat het enige dat ik weet.

Daar heb je het weer: ik heb veel en veel te weinig gevraagd vroeger. Niet aan mijn eigen moeder en niet aan mijn schoonmoeder. Daar heb ik echt spijt van. 

Ik kan heus wel wat te weten komen, ik kan bijlezen en dat deed ik ook. Ik las over die ateliermeisjes een en ander, hier, klik. 

Wat een verhaal, wat een toestanden. 

Maar het zou zoveel mooier zijn geweest om die verhalen te hebben gehoord in een persoonlijk gesprek.  

Lekker daggie!

Omdat mijn man op een aantal woensdagen, iets te doen heeft in Amsterdam, rijd ik 's morgens met hem mee. Hij zet mij af bij een metrohalte en ik heb de dag vrij te besteden in Amsterdam. Halverwege de middag zoek ik hem weer op en rijden we samen terug. 

Lekkere daggies! 

Deze keer las ik mijn mail op de heenweg en dus ook de dagelijkse mail van Stadsherstel. Die middag zou er tussen drie en vier een huis open gesteld zijn aan het Singel (is het het Singel of de Singel?) Hoe dan ook, na wat omzwervingen zorgde ik dat ik er was om drie uur.

Het ging om dat fraaie witte huis. Stadsherstel heeft het van de ondergang gered en er wordt nog steeds gewerkt, zoals je kunt zien aan die knielende bouwvakker. 

Als het klaar is kun je er een groot appartement huren, dwz. als je op de wachtlijst staat, dan maak je misschien een kans. Maar die wachtlijst is lang en nu trouwens gesloten. 

De gevel van het huis is uit 1717 en er is ook een ouder achterhuis dat later werd samengevoegd met het voorhuis. 

Er was eigenlijk niet zo heel veel te zien, maar ik vond het toch erg leuk. 

Ons werd verteld dat een van de schutters,  afgebeeld op Rembrandts Nachtwacht,  hier heeft gewoond. 

Zoek hem maar op, zijn naam is Bolhamer. 

Wat ook leuk was: we kregen er een kleine rondwandeling bij op papier. Die ik natuurlijk ook deed. 

En ja, dan is er altijd wel wat te zien. Bijvoorbeeld Multatuli in kerstsfeer en een heel klein smal huis aan de overkant. Door het raam met die bouwvakker zag je het al liggen, het is dat rode huis. 

Er wordt gezegd dat dit huis de smalste gevel ter wereld heeft. Niet eens het kleinste huis, maar de smalste gevel. 

Ik liep nog een stuk verder en vond nog iets interessants en daarover een andere keer meer.

Ps: Over de of het Singel? Klik   Met trouwens ook nog een leuk ezelsbruggetje over de grachten

Ps 2: Ik ben gewoon vergeten het uitzicht uit mijn raam te laten zien voor Conny's Bloghop.. Kom er net achter dat het vandaag was. Nou ja, toch een uitzicht, al is het niet mijn raam en puur toeval.

Kerststrikken

 Ineens valt het me op: overal zijn strikken, kerststrikken wel te verstaan. Kijk zelluf:

Het kan heel goed zijn dat die strikken er altijd al waren, ik bedoel dat ze altijd al een wezenlijk onderdeel van alle versieringen vormden. 

Maar mij valt het dus nu pas op. De ene strik na de andere:

En als je er eenmaal op let, overal hè.  Binnen, buiten, groot, klein.. 

Mural in Parijs

 

Mooi vond ik deze mural. We waren nog in Parijs en een heel klein beetje moe, dat doet een stad soms met je. Zelfs met stadsliefhebbers als wij. 

En toen was daar ineens deze. 

Weg vermoeidheid...  kijk!!!

Ik kreeg de indruk dat de kleuren een beetje vervaagd waren, maar er was niet overheen gekladderd. De kunstenaar heet Lula Goce en zij is Spaans. Het werk is getiteld 'Knowledge 2'

Het werk is er eentje uit een serie van drie, eentje in Mexico, deze in Parijs dus en de derde is in New York te vinden. 

Je kunt er hier meer over lezen: klik   Helemaal onderaan staat een filmpje waarin je Lula Goce aan het werk ziet

Linking to Sami's colourful World

Zuiderzeelicht

 

Dit boek van de kinderboekenschrijver André Nuyens ben ik aan het lezen. 

Het is al een ouwetje, want het verscheen in 2002 en ik las het toen meteen.  

De foto op de voorkant is gemaakt op de binnenplaats van het weeshuis in Hoorn en de hoofdpersoon is het Hoornse weesmeisje Liefje. 

Liefje is geen echte wees, want ze heeft nog  een vader. Die is er echter niet, want hij vaart op een Oost-Indiëvaarder. 

Liefje is niet gelukkig in het weeshuis en ze neemt een besluit. Ze gaat op zoek naar haar vader. 

Afgelopen donderdag mochten we,  als medewerkers van ons Westfries Museum,  naar Zuiderzeelicht.          

Dat is een evenement in het Zuiderzeemuseum. 

Er zijn al verschillende edities geweest en we zagen ze allemaal. Het vrouwtje van Stavoren is natuurlijk aan de orde geweest en vorig jaar het verhaal van Schokland. Allemaal personen of plaatsen met een Zuiderzeelink. 

Je maakt een avondwandeling door het Buitenmuseum over een vastgestelde en verlichte route en onderweg wordt een verhaal verteld én getoond met beeld, licht en geluid. Er zijn negen scènes, negen plaatsen waar je stilstaat en weer een stuk van het verhaal hoort.

Deze keer was het verhaal (losjes) gebaseerd op het boek hierboven: De Meikoningin. 

Vandaar dat ik het boek even in de herhaling deed.

Het verhaal werd verteld door Anna Drijver en die doet dat echt heel erg goed. Die vrouw is geweldig. Kijk, hiernaast zie je haar. 

Enfin, Liefje gaat naar de kermis en bezoekt een waarzegster. Een deel van haar toekomst wordt duidelijk uit de kaarten. Maar niet alles. 

En dan gaat ze op weg, op een schip dus. 

Ze moet zich handhaven aan boord, ze moet klimmen in de mast, stormen weerstaan. 

Ze komt zelfs nog in een walvis terecht en eenmaal weer in Hoorn, is er een brand, er is iets met een kind en...

Maar dat vertel ik natuurlijk allemaal niet. 

Op de laatste collage zie je hoe het kerkje van het Zuiderzeedorp gebruikt wordt in het verhaal.

Dit was een voorvertoning voor ons. Reguliere bezoekers kunnen tussendoor of na afloop even iets drinken of eten en/of eventjes een beetje opwarmen. Zoals ieder jaar begon het met een glaasje Gloeisap. 

Het is weer een aanrader hoor. Echt!