Thuis in Zwolle en bij Ter Borch

Een hele tijd geleden schreef ik over een pas ontdekt schilderij. Een mooi verhaal was dat over hoe een kunsthandelaar een schilderij ontdekte. Van Gesina ter Borch, klik

Gesina schilderde haar broertje Moses ter Borch (die zelf ook schilderde) en ze wérd  geschilderd door haar broer Gerard ter Borch de Jonge. 

Ik vond de schilderijen die ik toen liet zien in dat blogje geweldig. En dat waren dus al drie schilderende ter Borchen. 

Verder heb ik me er toen niet in verdiept en ik had dus ook geen flauw idee dat er nóg meer schilders in die familie waren. 

Je had namelijk Gerard, Gerard, Anna, Gesina, Harmen en Moses.  

Allemaal voortgekomen uit de verschillende huwelijken van Gerard ter Borch de Oude. Die Oude schilderde ook en stimuleerde zijn kinderen. Ze woonden allemaal in Zwolle. 

Geen wonder dat, nu er een tentoonstelling is over die familie, dat die alleen maar in Zwolle kan zijn. In de Fundatie. 

De tentoonstelling heet Thuis bij ter Borch en je ziet heel veel werk van alle familieleden. Met daarbij heel veel duidelijke informatie. Schitterend werk. 

Daarna loop je een stukje verderop en kom je in het Academiehuis. Academiehuis Grote Kerk moet ik eigenlijk zeggen. Het is in een prachtige kerk met een zeer fraai orgel. 

Het tweede deel van de tentoonstelling die je daar ziet (na de Fundatie),  heet heel geestig, Gesina & Gezien worden. 

Gesina ter Borch krijgt hier op een speciale manier de aandacht. 

Van alles om te zien. 

Er zijn kijkkasten, ronde kijkgaten in een wand en als je daar naar binnen kijkt, al dan niet staande op een verhoginkje,  zie je verhalen en kunst. 

Van Gesina én van Jasper Abels. Heel erg leuk, maar niet makkelijk te laten zien. 

Die Jasper Abels kende ik niet. 

Hij heeft mijn interesse gewekt hoor, als ik zie dat hij ergens exposeert ga ik beslist kijken. 

Nou daar brachten we dus heel wat tijd door en toen moest deel drie van Thuis bij ter Borch nog komen. 

Dat was weer een stukje verderop in het Stadsmuseum Anno

Daar kom je binnen in het huis waar een van de dochters van Gerard de Oude , namelijk Catharina heeft gewoond. 

Dit deel van de expositie gaat,  in elk vertrek van het huis,  over een ander familielid. Met voorwerpen, vragen, historisch én hedendaags.

Het meest bijzondere vind ik dat er zo ontzettend veel werk en informatie bewaard is gebleven. Met dank aan Gesina die alles en alles en alles bewaarde en bepaalde dat het bij elkaar moest blijven. Dat gebeurde ook,  tot,  eind 19e eeuw,  het Rijksmuseum veel aankocht. 

Zo en nu wil ik nog wat laten zien van  het werk in de Fundatie. Maar dat wordt een ander blogje! 

Ps: Wat is Zwolle toch een geweldig leuke stad. Dat wist ik hoor, ik ben er tamelijk vaak geweest, zo vaak dat we (in het centrum) de weg wisten. We hadden niet heel veel tijd meer over voor de stad na deze tentoonstelling op drie locaties. Maar ik zag het heus wel!

Eenhoorn op het strand

Nou had ik het laatst hier over eenhoorns. 

Dat kwam misschien ook een beetje doordat ik er eerder deze maand eentje had gezien op het strand.

En zo bleek maar weer eens: het strand, in dit geval het strand van Egmond, is interessant wandelgebied.

Altijd wel wat te zien. 

En zeg nou zelf hoe vaak kom je een eenhoorn tegen. 

Ik had heel graag willen zien wie die eenhoorn daar maakte. Wie ineens zo geïnspireerd raakte dat het er gewoon uit moest. 

Ik denk niet dat het een kind was.

Wij lopen altijd behoorlijk ver en eigenlijk zie je daar nooit, nou ja bijna nooit, kinderen. Het was ook hartstikke stil.

Er was nog meer bijzonders:

Zo had ik bijvoorbeeld ook geen enkel idee over wat het was waar ik hier naar keek. Ook niet toen ik wat dichterbij kwam.

Geen flauw idee. 

Ik denk niet dat hier de eenhoornstand vanuit een schuilhut werd bestudeerd. Maar wat dan wel? Dat was de vraag en dat bleef de vraag. 

Maar lekker gewandeld hoor en toch nog wat geleerd, namelijk dat het fotograferen van een vliegtuig  nog lang niet zo makkelijk is als je denkt:

Ik weet het niet, maar ik denk dat het de kustwacht was. Op zoek naar eenhoorns? Misschien was het een teken of zo? 

Mural Parijs

 Soms mislukt een speurtocht. Ik kan het niet uitstaan als dat gebeurt, maar ik moet me er bij neerleggen anders gaat het nóg meer tijd kosten. 

De foto maakte ik in de buurt van La Tour Montparnasse, in september in Parijs. 

Ik had er zelfs aan gedacht een foto van de handtekening van de  maker te nemen. 

Dat loopt meestal goed af, maar nu niet meneer Benoit laat zich echt niet kennen. 

Eén foto'tje vond ik van de maker, maar zonder iets erbij en die foto was van Alamo en die kan ik niet zomaar hier plaatsen. 

Nou ja, het maakt ook eigenlijk helemaal niks uit. 

Het was een grauwe grijze dag en deze schildering schitterde ons tegemoet. Een explosie van kleur. Echt schitterend, letterlijk en figuurlijk

Linking to Sami's Colourful World

Neo's van Esther

Zo leuk: Esther heeft al heel vaak gezichtjes gestuurd en ook al aardig wat Neo's . 

Tja met allebei is het zo: Je ziet het of je ziet het niet. 

En Esther ziet het. Dat mag ik toch echt wel zeggen.  Hartelijk dank, Esther.

Bij kwekerij Pot keken ze bloemen in potten. 

Meneer Bock bracht zijn werkende leven door op de bok, als koetsier bij kasteel Amerongen. 

Meneer Bouw heeft een bouwbedrijf. 

Meneer Hogenbosch is boswachter. 

Bij meneer van der Velde kan je groenten direct van het veld kopen. 

Misschien niet een echte NEO, maar toch grappig:

Meneer Zonneveld legde een zonsverduistering vast. 

Esther stuurde er trouwens nog een paar, o.a. Woei (Weervrouw) en Snijders (chirurg),  maar die zijn al eerder hier aan de orde geweest. 

In het begin hield ik het nog helemaal niet bij, maar na een tijd wel en dus kan ik het terug terug vinden. Gisteren kwam mijn man enthousiast beneden vertellen over Joke Boon die op de radio was over haar kookboek over peulvruchten. De naam kwam me al bekend voor en ja hoor, stond ook al op mijn lijst. 

Blijf vooral opletten, mensen én insturen. bettievdgriend@hotmail.com. En nogmaals, dank aan Esther.

Daar zijn ze weer

Waarschijnlijk zeg ik ieder jaar hetzelfde. Namelijk dat het belangrijk is om hoop te hebben en te houden. 

Hope in your Heart. 

En vervolgens laat ik het lied van Smith and Burrows op mijn blog zien en horen. 

Het heet 'When the Thames Froze' en voor mij is het een combinatie van beeld en geluid die me raakt. 

Na zoveel jaar nog steeds. Kan ik niks aan doen. 

Ik had het al eerder willen plaatsen, maar mijn man zei dat het pas na Sinterklaas mag. En dat is dus vandaag. 

Ik ken op dit moment nogal wat mensen voor wie het hebben van  hoop belangrijker is dan ooit. 

Om over de wereld maar niet te spreken.

So tell everyone
that there's hope in your heart
Tell everyone or it will tear you apart
The end of Christmas day,
when there's nothing left to say
The years go by so fast,
let's hope the next beats the last

Dus voor heel veel mensen: Smith&Burrows

Cadeautjes

 

De decemberzegels... ik vind het cadeautjes, stuk voor stuk.  Ik hou sowieso van postzegels en deze zijn prachtig. 

Ik hou ook erg van de Efteling en deze zegels zijn ontworpen door Efteling-ontwerper Sander de Bruijn. 

Het thema is 'Sprookjes' en als je twee velletjes sprookjesachtige zegels koopt, krijg je er een echt mooi sprookjesboekje bij. 

Daarin negen klassieke sprookjes met na ieder sprookje een wijze les, een boodschap die raakt. 

Zo staat na het sprookje van Raponsje bijvoorbeeld: Geef nooit op! 

Bij de Kikkerkoning: Beoordeel niet op iemands uiterlijk. En na Roodkapje: Verlaat nooit het rechte pad

Een tikkeltje belerend misschien? Kan helemaal geen kwaad hoor. 

Het tiende sprookje heet 'De reis van de gelukwens'  en is speciaal voor Post NL geschreven. Alles in samenwerking met de Efteling. 

Dat zeg ik : ik vind het een cadeautje. Nou die kaarten nog, pffff.

Mokum

 

We komen, als we in Amsterdam ergens zijn geweest,  vaak langs de Nieuwe Kerk. Ja en als je dan ziet dat er een nieuwe tentoonstelling is, waarom zou je dan niet even naar binnen gaan. Dat even werd in dit geval een hele tijd, want we vonden de tentoonstelling de moeite waard. 

'Waar kennen we Joods Amsterdam eigenlijk van? ', daar begon de tentoonstelling mee. 

Tot nu toe had ik me nog nooit afgevraagd wat Mokum(s), een Jiddisch woord,  eigenlijk betekent. Dat weet ik nu. Het betekent stad of plaats. En het is een verwijzing naar Nederlandse of Duitse steden. 

Die plaatsnaam wordt dan gecombineerd met de eerste letter van de stadsnaam in het hebreeuwse alfabet. Dus Mokum Alef (letter A) is Amsterdam  en Mokum Dalet (D) is Delft. 

Maar goed, Amsterdam heeft er een soort koosnaam van gemaakt: Mokum. Dat Alef wordt er niet bijgezegd.  Niet-Joden gebruiken het ook. 

En over taal gesproken. Er hing een lange, lange lijst, als een vlag, met woorden. Mokums.  

Leuk om te kijken welke zo gewoon zijn geworden dat ik ze ken. 

Ha, om eerlijk te zijn, dat waren ze allemaal. Maar ik wist niet van allemaal dat ze Jiddisch zijn. 

En verder was er veel te zien over die 425 jaar Joods leven in Amsterdam. Met beelden, films, schilderijen en noem maar op. Allemaal duidelijk aangegeven en per periode gekozen. Een mooie opzet vond ik. 

Zoals altijd viel ik vooral op de portretten die er ook hingen. 

Vlnr: Spinoza, zijn enige echt bekende portret en gemaakt door Barend Graat. Aletta Jacobs van wie ik niet wist dat ze Joods was,ze werd geschilderd door Isaac Israels. Een portret van Dr. Ephraim Bueno, een Joodse Arts en geschilderd door Rembrandt en Max Tailleur tenslotte, die als geen ander moppen kon tappen. Hier geschilderd door Eppo Doeve. 

Over een eenhoorn

 

Eenhoorns, ik hou er van. Ik las ooit het boek Het Witte Paardje (van Elizabeth Goudge) en sindsdien let ik op  eenhoorns. Ik heb er ook al vaak iets over geschreven hier. 

Toen ik begon in het Westfries Museum als vrijwilliger zag ik een hoorn van een eenhoorn in het Rariteitenkabinet. Nou ja, dat dácht ik...  en even hoopte ik dat ze tóch bestonden of bestaan hebben. 

Maar nee hoor, het was niet een eenhoornhoorn. 

Het was de hoorn of eigenlijk de tand van een narwal. 

Zo'n tand kan wel drie meter lang worden. Een heel bijzonder dier zou ik denken. (Foto Wikipedia)

Een narwal, die zou ik in principe gerust nog wel eens tegen kunnen komen. 

Daartoe zou ik dan wel naar koude oorden moeten, Canada, Rusland, Alaska. 

Narwallen bestáán en worden wel eens de eenhoorns van de zee genoemd. Ik zag er nooit een in het echt. 

En dat was nu precies de opdracht voor de  creatieve bloghop van vandaag bij Conny: laat je inspireren door iets wat je nooit in het echt hebt gezien. 

Ik koos tussen de narwal en de eenhoorn en het werd een Atc. Deze: 

En dan nu zoals altijd snel kijken bij Conny, klik  , naar wat de andere deelnemers nooit in het echt hebben gezien. Ik ben heel benieuwd. 

Gijzeling in de Jordaan

 

Nee, wees gerust, er is mij helemaal niks gebeurd toen ik,  zoals ik vaker doe, wandelde in de Jordaan. 

Dit gaat over een boek. 

Ik nam het mee uit een ruilbiebje op straat. Eigenlijk vooral omdat ik de Westertoren zag. 

Dus thuis ging ik kijken of er wat herkenbaars in stond en zo ja wat.  

Beetje bladeren, beetje lezen en  binnen de kortste keren zat ik echt te lezen. Totaal verdiept. 

Straks ga ik naar de bieb om te kijken wat ze nog meer hebben over Anne Kramer en van Joop van Riessen. 

Nou dat zegt al genoeg, toch? 

De schrijver Joop van Riessen is een praktijkman. Hij was hoofdcommissaris in Amsterdam. 

Het verhaal is gewoon een spannend verhaal, een doodgewone thriller, niet heel eng, lekker lezen. 

En... ik vind het leuk dat er een vrouwelijke inspecteur is of detective of ... maar in ieder geval dat een vrouw de zaak oplost. 

Dat begon denk ik al bij Miss Marple en er zijn later nog veel meer sterke vrouwen bijgekomen. Dus vrouwen zoals Anne Kramer. 

Ik hou bijvoorbeeld ook erg van de boeken van M.J Arlidge, juist vanwege zijn inspecteur Helen Grace en haar ontwikkeling in de serie. 

Of uit de boeken van Samuel Bjork Mia Krüger . Er zijn er ongetwijfeld nog meer, maar die schieten me nu even niet te binnen.  Oh ja, vrij recent ontdekt:  Elma in de boeken van Eva Bjorg Aegisdottir

Wel weer bijzonder dat alle drie de series die ik hier noem geschreven zijn door mannen. 

Post/No/Bills#Hedy Tjin

Ik kom niet heel vaak in het Stedelijk Museum Amsterdam. 

Als ik er kom is het voor een speciale tentoonstelling zoals Kiefer of Erwin Olaf. 

Dat zijn dan toevallig allebei tentoonstellingen waar ik twee keer ben gaan kijken. 

De laatste keer Olaf besloot ik ook nog een rondje 'rest van het museum' te doen. 

En toen vielen de muurschilderingen rond de trap me op. 

Die nissen en muren rond de prachtige, heel grote trap, zijn gevuld met kleurrijk werk. Ineens zag ik het. MURALS

Ik las dat zich hier al jaren een project afspeelt getiteld Post/No/Bills. Een project op  het gebied van grafische vormgeving. Wat ik nu zag is werk van Hedy Tjin, maar dit is al de zesde aflevering. 

De gangen daar zijn ook groot, maar weer niet zo breed dat je, er recht voor staand, een mooie overzichtsfoto kunt maken. Of beter gezegd: ík kan dat niet. Maar je hebt een beeld. 

Fraai kleurrijk werk daar in die bogen. Het heet Universal Color. 

Moeilijk te fotograferen dus en eigenlijk ook wel moeilijk om het goed te bekijken. Maar mooi, dat wel

Ik dacht dat ik goed keek, maar om heel eerlijk te zijn, ik zag pas thuis,  op de foto hierboven wat hier nu eigenlijk is afgebeeld. 

Ik laat nog een stukje zien. Maar je kunt als het je interesse heeft,  absoluut beter hier kijken, klik. 

(En dan moet ik nu helaas het Stedelijk een beetje gaan boycotten. Want ik las dat ze per 1 januari alle vrijwilligers eruit gooien. Hoe kunnen ze? Alles gaat voortaan automatisch zonder dat er nog mensen bij nodig zijn. Ik had laatst nog een leuk gesprek met een vrijwilliger daar over een schilderij waar ik niks van snapte en zij wel. 

Heel erg jammer vind ik het! Het is niet alleen omdat ik zelf vrijwilliger ben in een museum, echt niet. Ik vind dat mensen iets toevoegen. Laatst nog in een ander museum, het van Gogh.  Ik had geen tijdslot en dacht niet naar binnen te kunnen. Dat zei ik tegen iemand bij de ingang en die liet mij (voor deze ene keer, mevrouw) toch naar binnen, onder de draad door. Kom daar maar eens om bij een automaat!)

Linking to Sami's Colourful World