Daar zijn ze weer

Waarschijnlijk zeg ik ieder jaar hetzelfde. Namelijk dat het belangrijk is om hoop te hebben en te houden. 

Hope in your Heart. 

En vervolgens laat ik het lied van Smith and Burrows op mijn blog zien en horen. 

Het heet 'When the Thames Froze' en voor mij is het een combinatie van beeld en geluid die me raakt. 

Na zoveel jaar nog steeds. Kan ik niks aan doen. 

Ik had het al eerder willen plaatsen, maar mijn man zei dat het pas na Sinterklaas mag. En dat is dus vandaag. 

Ik ken op dit moment nogal wat mensen voor wie het hebben van  hoop belangrijker is dan ooit. 

Om over de wereld maar niet te spreken.

So tell everyone
that there's hope in your heart
Tell everyone or it will tear you apart
The end of Christmas day,
when there's nothing left to say
The years go by so fast,
let's hope the next beats the last

Dus voor heel veel mensen: Smith&Burrows

Cadeautjes

 

De decemberzegels... ik vind het cadeautjes, stuk voor stuk.  Ik hou sowieso van postzegels en deze zijn prachtig. 

Ik hou ook erg van de Efteling en deze zegels zijn ontworpen door Efteling-ontwerper Sander de Bruijn. 

Het thema is 'Sprookjes' en als je twee velletjes sprookjesachtige zegels koopt, krijg je er een echt mooi sprookjesboekje bij. 

Daarin negen klassieke sprookjes met na ieder sprookje een wijze les, een boodschap die raakt. 

Zo staat na het sprookje van Raponsje bijvoorbeeld: Geef nooit op! 

Bij de Kikkerkoning: Beoordeel niet op iemands uiterlijk. En na Roodkapje: Verlaat nooit het rechte pad

Een tikkeltje belerend misschien? Kan helemaal geen kwaad hoor. 

Het tiende sprookje heet 'De reis van de gelukwens'  en is speciaal voor Post NL geschreven. Alles in samenwerking met de Efteling. 

Dat zeg ik : ik vind het een cadeautje. Nou die kaarten nog, pffff.

Mokum

 

We komen, als we in Amsterdam ergens zijn geweest,  vaak langs de Nieuwe Kerk. Ja en als je dan ziet dat er een nieuwe tentoonstelling is, waarom zou je dan niet even naar binnen gaan. Dat even werd in dit geval een hele tijd, want we vonden de tentoonstelling de moeite waard. 

'Waar kennen we Joods Amsterdam eigenlijk van? ', daar begon de tentoonstelling mee. 

Tot nu toe had ik me nog nooit afgevraagd wat Mokum(s), een Jiddisch woord,  eigenlijk betekent. Dat weet ik nu. Het betekent stad of plaats. En het is een verwijzing naar Nederlandse of Duitse steden. 

Die plaatsnaam wordt dan gecombineerd met de eerste letter van de stadsnaam in het hebreeuwse alfabet. Dus Mokum Alef (letter A) is Amsterdam  en Mokum Dalet (D) is Delft. 

Maar goed, Amsterdam heeft er een soort koosnaam van gemaakt: Mokum. Dat Alef wordt er niet bijgezegd.  Niet-Joden gebruiken het ook. 

En over taal gesproken. Er hing een lange, lange lijst, als een vlag, met woorden. Mokums.  

Leuk om te kijken welke zo gewoon zijn geworden dat ik ze ken. 

Ha, om eerlijk te zijn, dat waren ze allemaal. Maar ik wist niet van allemaal dat ze Jiddisch zijn. 

En verder was er veel te zien over die 425 jaar Joods leven in Amsterdam. Met beelden, films, schilderijen en noem maar op. Allemaal duidelijk aangegeven en per periode gekozen. Een mooie opzet vond ik. 

Zoals altijd viel ik vooral op de portretten die er ook hingen. 

Vlnr: Spinoza, zijn enige echt bekende portret en gemaakt door Barend Graat. Aletta Jacobs van wie ik niet wist dat ze Joods was,ze werd geschilderd door Isaac Israels. Een portret van Dr. Ephraim Bueno, een Joodse Arts en geschilderd door Rembrandt en Max Tailleur tenslotte, die als geen ander moppen kon tappen. Hier geschilderd door Eppo Doeve. 

Over een eenhoorn

 

Eenhoorns, ik hou er van. Ik las ooit het boek Het Witte Paardje (van Elizabeth Goudge) en sindsdien let ik op  eenhoorns. Ik heb er ook al vaak iets over geschreven hier. 

Toen ik begon in het Westfries Museum als vrijwilliger zag ik een hoorn van een eenhoorn in het Rariteitenkabinet. Nou ja, dat dácht ik...  en even hoopte ik dat ze tóch bestonden of bestaan hebben. 

Maar nee hoor, het was niet een eenhoornhoorn. 

Het was de hoorn of eigenlijk de tand van een narwal. 

Zo'n tand kan wel drie meter lang worden. Een heel bijzonder dier zou ik denken. (Foto Wikipedia)

Een narwal, die zou ik in principe gerust nog wel eens tegen kunnen komen. 

Daartoe zou ik dan wel naar koude oorden moeten, Canada, Rusland, Alaska. 

Narwallen bestáán en worden wel eens de eenhoorns van de zee genoemd. Ik zag er nooit een in het echt. 

En dat was nu precies de opdracht voor de  creatieve bloghop van vandaag bij Conny: laat je inspireren door iets wat je nooit in het echt hebt gezien. 

Ik koos tussen de narwal en de eenhoorn en het werd een Atc. Deze: 

En dan nu zoals altijd snel kijken bij Conny, klik  , naar wat de andere deelnemers nooit in het echt hebben gezien. Ik ben heel benieuwd. 

Gijzeling in de Jordaan

 

Nee, wees gerust, er is mij helemaal niks gebeurd toen ik,  zoals ik vaker doe, wandelde in de Jordaan. 

Dit gaat over een boek. 

Ik nam het mee uit een ruilbiebje op straat. Eigenlijk vooral omdat ik de Westertoren zag. 

Dus thuis ging ik kijken of er wat herkenbaars in stond en zo ja wat.  

Beetje bladeren, beetje lezen en  binnen de kortste keren zat ik echt te lezen. Totaal verdiept. 

Straks ga ik naar de bieb om te kijken wat ze nog meer hebben over Anne Kramer en van Joop van Riessen. 

Nou dat zegt al genoeg, toch? 

De schrijver Joop van Riessen is een praktijkman. Hij was hoofdcommissaris in Amsterdam. 

Het verhaal is gewoon een spannend verhaal, een doodgewone thriller, niet heel eng, lekker lezen. 

En... ik vind het leuk dat er een vrouwelijke inspecteur is of detective of ... maar in ieder geval dat een vrouw de zaak oplost. 

Dat begon denk ik al bij Miss Marple en er zijn later nog veel meer sterke vrouwen bijgekomen. Dus vrouwen zoals Anne Kramer. 

Ik hou bijvoorbeeld ook erg van de boeken van M.J Arlidge, juist vanwege zijn inspecteur Helen Grace en haar ontwikkeling in de serie. 

Of uit de boeken van Samuel Bjork Mia Krüger . Er zijn er ongetwijfeld nog meer, maar die schieten me nu even niet te binnen.  Oh ja, vrij recent ontdekt:  Elma in de boeken van Eva Bjorg Aegisdottir

Wel weer bijzonder dat alle drie de series die ik hier noem geschreven zijn door mannen. 

Post/No/Bills#Hedy Tjin

Ik kom niet heel vaak in het Stedelijk Museum Amsterdam. 

Als ik er kom is het voor een speciale tentoonstelling zoals Kiefer of Erwin Olaf. 

Dat zijn dan toevallig allebei tentoonstellingen waar ik twee keer ben gaan kijken. 

De laatste keer Olaf besloot ik ook nog een rondje 'rest van het museum' te doen. 

En toen vielen de muurschilderingen rond de trap me op. 

Die nissen en muren rond de prachtige, heel grote trap, zijn gevuld met kleurrijk werk. Ineens zag ik het. MURALS

Ik las dat zich hier al jaren een project afspeelt getiteld Post/No/Bills. Een project op  het gebied van grafische vormgeving. Wat ik nu zag is werk van Hedy Tjin, maar dit is al de zesde aflevering. 

De gangen daar zijn ook groot, maar weer niet zo breed dat je, er recht voor staand, een mooie overzichtsfoto kunt maken. Of beter gezegd: ík kan dat niet. Maar je hebt een beeld. 

Fraai kleurrijk werk daar in die bogen. Het heet Universal Color. 

Moeilijk te fotograferen dus en eigenlijk ook wel moeilijk om het goed te bekijken. Maar mooi, dat wel

Ik dacht dat ik goed keek, maar om heel eerlijk te zijn, ik zag pas thuis,  op de foto hierboven wat hier nu eigenlijk is afgebeeld. 

Ik laat nog een stukje zien. Maar je kunt als het je interesse heeft,  absoluut beter hier kijken, klik. 

(En dan moet ik nu helaas het Stedelijk een beetje gaan boycotten. Want ik las dat ze per 1 januari alle vrijwilligers eruit gooien. Hoe kunnen ze? Alles gaat voortaan automatisch zonder dat er nog mensen bij nodig zijn. Ik had laatst nog een leuk gesprek met een vrijwilliger daar over een schilderij waar ik niks van snapte en zij wel. 

Heel erg jammer vind ik het! Het is niet alleen omdat ik zelf vrijwilliger ben in een museum, echt niet. Ik vind dat mensen iets toevoegen. Laatst nog in een ander museum, het van Gogh.  Ik had geen tijdslot en dacht niet naar binnen te kunnen. Dat zei ik tegen iemand bij de ingang en die liet mij (voor deze ene keer, mevrouw) toch naar binnen, onder de draad door. Kom daar maar eens om bij een automaat!)

Linking to Sami's Colourful World

Niet meer dan zeven!

Opruiming... af en toe doe ik dat. 

Ik ruim foto's op die ik, soms al tijden geleden, maakte en die niet in aanmerking komen voor een heel blogje. 

En het mogen er nooit meer zijn dan zeven. 

De eerste, daarvan weet ik niet precies waarom ik het nou zo grappig vind, maar het is zo: 

De volgende is niet grappig, maar vertedert me op een of andere manier. Gezien in Amsterdam, Zeedijk. 

Zo'n typische oud-Hollandse spreuk op dat pandje en nu een praktijk voor Acupunctuur en Chinese kruiden. De spreuk hebben ze laten zitten. 

Dan een intrigerende, ik heb werkelijk geen flauw idee wat hier de bedoeling van is. Hotel Shampoo Thief????

Raar, heel raar vind ik deze. Beetje eng, ik hoef niet zo'n vervoermiddel, maar als... dan niet zo een!

Dit vind ik ook wel apart. Die bagage hebben we allemaal, maar om nou in zo'n tas je boodschappen te doen...

De laatstse twee hebben allebei met Corona te maken. Het drankje zou ik echt niet drinken.  

Het is opvallend hoeveel mensen een hartekreet op hun raam plaatsen. Waar ik woon niet, maar in Amsterdam wel hoor. Deze bijvoorbeeld, een soort van mooi sprookje:

Johan Fabricius, Arretje Nof en Arretjes cake

Ruim honderd jaar geleden, schreef Johan Fabricius het boek 'De Scheepsjongens van Bontekoe' en hier in Hoorn, staat bij de Hoofdtoren nog altijd het fraaie beeld van die drie scheepsjongens.

Ik heb het boek altijd fascinerend gevonden, goed gedaan door Johan Fabricius. Zelfs al klopt niet alles met de realiteit van toen. 

Johan Fabricius schreef veel meer en onder andere ook De Avonturen van Arretje Nof.  In vijf delen. 

Hij illustreerde de boekjes zelf.

Dat deed hij in opdracht van een bedrijf dat later Calvé zou gaan heten, maar in 1926 was het nog de Nederlandsche Olie Fabriek in Delft. 

Arretje Nof dus. 

De boekjes waren niet te koop. Je kon ze sparen met zegels die je kreeg bij aankoop van de produkten van de N.O.F.,  bijv. bij de margarine.   

Enfin, Arretje Nof werd erg populair. En er verschenen ook recepten. Bijvoorbeeld van Arretjes Cake.

Die cake heb ik van mijn leven nooit geproefd, maar ik heb er vaak iets over gelezen en altijd,  maar dan ook altijd dacht ik: dat ga ik eens maken. 

Heel makkelijk, er komt geen oven aan te pas. Wel een koelkast. 

Het komt er op neer dat je boter en chocola smelt,  alle ingredienten door elkaar roert en op laat stijven in een cakevorm in de koelkast .

Er zijn heel veel recepten te vinden met en zonder rauw ei. Ik deed zonder. 

Verder suiker, boter, chocola en Mariakaakjes in stukjes.

Ik heb het gedaan, gewoon omdat ik het een keer gedaan wilde hebben. 

Eenmalig hoor, want oh oh... , die ingrediënten die zijn niet best voor een mens. 

En er is nog zo een ding dat ik een keer gemaakt én gegeten wil hebben en dat is Jan-in-de-Zak of Broeder.  De zak ligt al klaar

Tja, dat heb ik soms

Erwin Olaf in het Stedelijk

 

In het Stedelijk Museum van Amsterdam is, tot maart 2026, een tentoonstelling van het werk van Erwin Olaf (1959-2023).  Ik denk een van de belangrijkste Nederlandse fotografen. De tentoonstelling heet Vrijheid.

Het werk van Erwin Olaf vind ik heel mooi. Maar... niet alles en niet altijd. 

Dit was een grote tentoonstelling, echt heel veel werk. 

Een deel sla ik over of beter gezegd: een deel bekijk ik oppervlakkig. Het is geen misplaatste truttigheid of zo.  

Activistisch werk, de homoscene, het nachtleven, sexualiteit.. ik zie dat het prachtig gefotografeerd is. Met licht en donker, ik vind het kunst, maar het bereikt me niet van binnen. 

Ik denk wel dat hij heel veel invloed heeft gehad, de vrijheid om jezelf te zijn, de diversiteit...  ik denk tot vandaag de dag.  

Daarom is hij een belangrijk kunstenaar. 

Er is echt ontzettend veel te zien, ook video's en beelden en er is een groot deel van zijn werk dat me wél aanspreekt 

Deze foto's hieronder komen uit de serie April Fool. Gemaakt tijdens de pandemie. Die hele serie is geweldig.

Nou, nog een voorbeeld, uit de serie Grief:

Het was erg druk in het Stedelijk. Ik kon niet echt goed foto's maken. Dus hier laat ik het bij. Maar niet zonder te vermelden dat ik het zeer de moeite waard vond. 

Inmiddels ben ik nog een keer geweest. En omdat het minder druk was had ik meer tijd. Deze werken... ik vond ze zo mooi. Ik kon er heel rustig voor gaan zitten en kijken

Ze komen uit de serie 'Im Wald' uit 1920. 

Ik ben geen fotograaf dus mijn foto's vooral van de laatste twee werken kunnen nog niet een kwart overbrengen van de rust, de stilte die deze hele grote kunstwerken uitstralen. Ik wilde ze eerst niet eens laten zien, maar ik vind ze zo aan te raden dat ik het toch doe! 

Paco Ciao

Met de museumclub was ik (in augustus) in Leiden. Een van de leden is geboren en een tijd getogen in Leiden. Zij leidde ons rond en wist meteen waar we aan het eind van de dag zouden gaan eten. Dat doen we niet altijd, maar soms wel. Een restaurant heel dicht bij het station. 

Sterker nog, je kon het vanaf het station gewoon zien liggen. 

En nu was ik weer in Leiden, deze keer met mijn man en toen we er langs liepen, reserveerden we maar meteen een plekje voor 's avonds, want het was heel goed bevallen de eerste keer. 

De vorige keer was ik vooral onder de indruk van het interieur, maar nu wilde ik toch wat meer weten over het huis. 

Het was nog vroeg en iemand die er werkte nam alle tijd om ons over het huis te vertellen. 

Villa Kroon heet het. Het huis is gebouwd voor ene meneer Arnold Kroon, hij was leraar, filosoof en wethouder. 

Onworpen door C.B. Posthumus Meyjes en gebouwd in 1897. 

De zoon van het echtpaar Kroon heeft er tot 1951 gewoond en het huis is nu een Rijksmomument. Er achter was een grote tuin. Die is nu kleiner doordat er kleine huizen zijn gebouwd, ik denk voor alleenstaanden. 

Natuurlijk heeft het huis na 1951 andere bewoners/bedrijven gehuisvest maar nu is het dus een restaurant. En wel restaurant Paco Ciao. 

Als je vanaf de straat de trap op loopt, kom je in een kleine hal en eigenlijk kan je daar alleen maar naar links. 

Als je dat doet kom je in een volgende ruimte, met een boekenkast en een piano en kaarsen, maar... geen deur. 

Wat nu? Je vindt de oplossing echt wel natuurlijk, maar even ben je toch heel verbaasd. En verrast.  Er staat een kast met een spiegel en door die deur van die kast kun je naar binnen. En dan kom je in het echte restaurant. 

Met monumentale trappen, veel verschillende ruimtes, parasols, schilderijen, beelden, accessoires en heel wat overblijfselen uit de eerste periode van het huis. Zoals bijvoorbeeld:

Ik vond het zo leuk dat we ook gewoon overal mochten rondkijken. 

Enfin, toen we na een lange dag Leiden kwamen werden we heel aardig ontvangen. Ik had gevraagd om een tafel in de oranjerie en die kregen we ook. Het was supergezellig en erg druk. 

En tenslotte, niet onbelangrijk in een restaurant: we hebben er heerlijk gegeten, echt heerlijk. De borden waren heel mooi opgemaakt en het werd goed opgediend allemaal.

Het is niet mijn gewoonte om over een restaurant te schrijven, dan moet het wel iets bijzonders zijn. Nou, dat was dit.