Stadsgesprek

Er is ontzettend veel gezegd en geschreven over J.P. Coen uit Hoorn die, namens de V.O.C.,  tienduizenden mensen op de Banda-eilanden liet vermoorden. 

Dat was omdat op die eilanden noootmuskaat groeide en Coen het alleenrecht daarop wilde hebben. Toen de bewoners gewoon wilden handelen pikte Coen dat niet en liet ze vermoorden of tot slaaf maken. 

Dat is een korte samenvatting.

Tja en dan is er natuurlijk het standbeeld van Coen op het centrale plein van onze stad. 

Ik denk dat zo'n beetje alle media en praatprogramma's aandacht hebben besteed aan dit beeld. Er zijn boeken over, podcasts, filmpjes en noem het maar op. 

Want: 

Een standbeeld voor een moordenaar? Genocide?  Het was een andere tijd. Hij heeft ook veel goeds gebracht. Het is onze geschiedenis. Het beeld is ook geschiedenis. Het beeld hoort bij Hoorn. En al die andere beelden dan? En al die andere verhalen, over Jan van Riebeek? Over Michiel de Ruijter ...  en. En de Coentunnel. En al die straatnamen overal in het land...?

De foto hierboven is gemaakt in 2020 (Coronatijd). Het lijkt of Coen stilletjes de aftocht blaast. Zo zag ik dat. 

Helaas deed hij dat niet,  met het gevolg dat het beeld er nog steeds staat en dat er nog steeds geen beslissing is genomen. Blijven, verwijderen, verplaatsen? 

De gemeente Hoorn gooide het weer open. Een paar weken geleden. 

Er zou een stadsgesprek worden gehouden over het onderwerp waar je je voor op kon geven en ik werd, na een loting onder 4000 mensen, uitgenodigd. 

Samen met nog zo'n tachtig anderen. Op een zaterdagmorgen in het gemeentehuis. In de raadzaal zelf. Die is tamelijk nieuw en ik was er nog nooit geweest. 

Kijk, daar opent de burgemeester juist de bijeenkomst. 

Hierna en na de koffie,  gingen we in groepen uiteen om met elkaar in gesprek te gaan. Het was niet de bedoeling om te gaan discussieren, te debatteren. Het werd mooi omschreven als het verkennen van elkaars emoties. Perspectieven zien. Dat gebeurde ook

Onder leiding van iemand van de Reinwardt-academie werd er op grote vellen zoals dit hieronder 'gewerkt'. 

Ik werd er aanvankelijk nogal kriebelig van omdat ik dit soort zaken sterk relateer aan studiedagen en verbindingsdagen met allerlei oefeningen en rollenspellen,  die ik op school meemaakte. Van die dagen die in mijn ogen niet veel opleverden, behalve dat het in de vrije tijd 's avonds erg gezellig was. Er was toevallig een oud-collega in mijn groep die er hetzelfde over dacht. We hoefden elkaar alleen maar even aan te kijken. Maar dit terzijde. 

Het werkte wel trouwens, de emoties hadden best hoog op kunnen lopen. Dat gebeurde niet, het was een prettig, open en positief gesprek waarin de perspectieven werden verkend. Er werd gezocht naar verbinding, naar oplossing. 

Aan het eind werden al die verschillende werkbladen gepresenteerd en misschien dat de gemeente er uiteindelijk iets mee kan. 

Zij gaan nu, nou ja in 2026, een voorstel doen over het vervolgproces. 

Tijdens de bijeenkomst werd een filmpje vertoond en als er nou iets verbindend was, was dat het. Je kunt het hier zien.

   

Na afloop was er een lunch voor alle deelnemers en werd er in sommige gevallen gewoon verder gesproken met elkaar. 

Mijn standpunt overigens, is uiteindelijk niet veranderd. 

Er stond die ochtend bij de ingang van het stadhuis,  in de stromende regen een groep te demonstreren en flyers uit te delen.

Die flyers mochten niet mee naar binnen.

Ik keek en zag de borden. Ik zag ze.

De foto komt uit de krant. Het regende zo hard dat ik zelf geen foto kon maken anders had ik het gedaan. 

Gezichtjes

 'Twee cracottes en een plakje 30+ kaas zó verbazingwekkend is dat nou toch ook weer niet… 😉', mailde Kitty.

'Vriendin at vanmiddag bij mij 'n boterhammetje... Gezichtje op de rundertong!!! (Nogal duivelachtig he?)', schrijft Catherine Grosjean

Mirjam Polman stuurde een gezichtje in twee foto's.

'Als ik van het smalle weggetje de 100 traptreden op loop naar ons huis tegen de berg, draai ik mij weleens om. Even genieten van het uitzicht aan de overkant van het dak. Ik zie dan altijd een guitige kop grijnzen.... Jij ook?'  

Ik moet zeggen dat ik het niet zag. Niet meteen, want een dag later zag ik het zeker wel. En zelfs zo goed dat ik het nu nooit meer niet kan zien:

'Dit gezichtje keek me verbaasd aan toen we een file indoken'. Emie zag het

'Ik ben ook zo'n stille berichtjeslezer. Vind de berichtjes met de gezichtjes die overal gezien worden altijd erg grappig. Toen we afgelopen zomer onderweg naar huis waren vanuit Noorwegen, hebben we tijden achter deze camper gereden', zegt Heidi Kok

En van mij: hotelkamerdeur in Parijs

De volgende komt van Heidi W.:

De laatste twee voor deze ronde zijn van Dora Huisman. Ze zegt: 'Het opgerolde blad lijkt wel op de kop van een schaap.

En deze appel met zijn bolle wangen kwam ik tegen tijdens het schillen van de moesappels'.

Dat was het weer voor deze keer. Alle inzenders hartelijk dank en als altijd: blijf speuren, mensen. En inzenden: bettievdgriend@hotmail.com 

Fonduepan

 De allereerste keer dat ik ging fonduen herinner ik me nog precies. We waren uitgenodigd bij onze overburen.  Ik was een jaar of dertien, veertien en ik had geen idee wat het was fonduen. Mijn ouders en ik... we vonden het erg gezellig zo rond een pan met elkaar en bovendien vonden we het erg lekker. 

Al vrij snel werd het normaal gevonden en fondueden we met enige regelmaat. Heerlijk,  met zo'n bord met allerlei vakjes waar je allerlei heerlijk sausjes op kon doen. En allerlei dingen erbij. Het leek ons niet erg gezond, maar we deden het toch. 

Toen we trouwden kregen we een fonduepan met toebehoren van mijn collega's . 

We zijn 46 jaar getrouwd en een heel groot deel van de tijd is de pan gewoon in gebruik geweest. Maar de laatste tien jaar toch eigenlijk niet meer. Te vet en die lucht... 

Dus een paar weken geleden achtte ik de tijd gekomen om de fonduepan naar de kringloop te brengen. De pan zag er nog goed uit en alles wat erbij hoorde, borden, vorken, onderstel was nog prima en compleet. 

Ik had geen idee of mensen nog fonduen, maar ja, dat weet je nooit. Sommige mensen kunnen heel goed gebruiken wat een ander niet meer wil. 

Het ging me een klein beetje aan mijn hart, maar ik bracht hem weg,  op de fiets. Nog best ver ook. Aangekomen bij de kringloop zette ik de pan op de tafel waarachter een man zat die spullen innam. Hij keek even en gooide de pan, zonder wat te zeggen en waar ik dus bij was in een grote container. 

'Gooit u mijn pan nou gewoon weg?' 'Ja hoor, vieze oude troep'. 

Woedend was ik. Mijn pan was zeker niet vies en ook geen troep. Wel oud natuurlijk en als die man slimmer was geweest had hij hem weg kunnen gooien waar ik niet bij was en dan had ik het nooit geweten. 

Ik zei dat ik hem terug wilde. Hij viste hem er weer uit en zette hem met een klap voor me neer. 

Enfin ik was echt heel kwaad en heb dat laten weten ook. 

Zijn vrouwelijke collega kwam me achterna en zei dat ze het snapte en dat ze hem er over zou aanspreken. Om het goed te maken kreeg ik een koffiebon voor in de winkel. 

Nou, als ik ergens geen koffie wil drinken is het daar, maar het was wel aardig bedoeld. 

Ik ging sputterend naar huis, met de pan en bedacht dat als nou de steel er af zou kunnen, dat het dan best een leuke bloempot zou zijn. Voor mijn part in de tuin. Mijn man haalde de steel er voor me af. 

Ha,  voorlopig hoeft de pan niet naar buiten, want ik vind hem hartstikke leuk.  Zo seventies!!!!

En trouwens... mijn lievelingskleur is groen, maar ik hou ook van oranje! Én van groen met oranje!

Flessenscheepjesmuseum

Dit is een 17e eeuws spuihuis, in  Enkhuizen. Gebouwd op een spuisluis en binnen kun je het hefmechanisme van de sluisdeur nog zien. Hier werd voorkomen dat het waterpeil in de gracht te hoog zou worden. 

Interessant hoor, maar we gingen naar binnen omdat het spuihuisje ook een museum is en wel het Flessenscheepjesmuseum. 

En dat nu is uniek. Ze zeggen zelf dat ze de grootste collectie flessenscheepjes ter wereld hebben en ik geloof het graag. Meer dan 1100 scheepjes in een fles. 

Het was nogal overweldigend en toen ik binnenkwam dacht ik niet lang te blijven, want wie gaat er nou 1100 scheepjes bekijken. Allemaal heel klein natuurlijk. 

Ik dacht ik bekijk er vijf of zo en dan ga ik weer. 

Maar toen ik aan de vrijwilliger van dienst vroeg welke ik volgens haar absoluut moest bekijken,  raakte ik toch gemotiveerder dan ik was. 

Op de flyer van het museum staat dit: 

Ze zijn er van heel klein bijvoorbeeld in een fietslampje tot een complete vloot in een 10 literfles. Onderga de magie van het scheepje in de fles en ervaar hoe het door de flessenhals in zijn thuishaven wordt geloodst. 

Er ligt gereedschap en er is een filmpje om te laten zien hoe dat nou allemaal in zijn werk gaat. Zeer verhelderend.

Dit vond ik een mooitje, gemaakt in een inktpotje

Het museum is echt heel erg leuk en bijzonder geschikt om met de MJK te bezoeken. Als je er genoeg van hebt, niet omdat het niet mooi is maar omdat het zoooooo veeeeel is, als je er dus genoeg van hebt kun je er zo weer uit. 

En dan kan je bij een volgend bezoek aan de stad er zo weer in. 

Nou nog eentje dan: 

Enkhuizen

 

Zondagmiddag toen we gingen kijken naar het werk van Eva van der Klei, in de Drommedaris in Enkhuizen, deden we eerst eens stadswandeling. 

Het was heerlijk weer en Enkhuizen is ook echt zo'n prachtig stadje. De stad wordt ook wel de Haringstad genoemd en in het stadswapen en op de vlag zie je drie haringen. 

Het symbool van de stad dus en je ziet die drie overal. 

Ik had er nog veel meer dan je op deze collage ziet. 

Enkhuizen heeft al stadsrechten sinds 1356 en vijf jaar later al verschenen die haringen op het stadszegel. 

(Overigens heeft Scheveningen ook drie haringen in het DORPSwapen, maar dit terzijde). 

Het was een mooie wandeling door deze vestingstad. De historie druipt er aan alle kanten van af

Maar we eindigden deze dag met een overheerlijke portie kibbeling. Geen haring, maar toch wel zeer gepast vonden wij. 

Eva van der Klei

Toen ze zeventien was deed ze mee aan het programma 'De Nieuwe Vermeer' en ze won. Twee jaar daarvoor ging ze kijken naar het werk van Collin van der Sluijs die in Hoorn mooie murals maakte en raakte geïnspireerd. 

Ze is auto-didact. 

Ze heet Eva van der Klei en ze is negentien.

En nu heeft ze haar eigen muur en maakte een prachtige, heel grote mural. Eindelijk, want dat wilde ze al zo lang. 

Ik kreeg van verschillende kanten te horen dat ze aan het werk was en dat ik maar eens een kijkje moest gaan nemen daar. Jammer genoeg kon ik niet meteen gaan kijken en toen ik wel kon en deze foto maakte, was Eva niet aan het werk. Kon ik dus geen praatje met haar maken. 

Maar weer een paar dagen later stond haar verhaal in de krant.

Ik ben nogal tevreden over mijn eigen foto, maar helemaal eerlijk is het natuurlijk niet. Die mural moet ook mooi zijn zonder die decoratieve takken op haar hoofd. 

En raad eens wat?  Dat is-ie ook!

Ik vind het heel speciaal dat zo'n jong iemand zo iets moois kan maken. Moet je eens kijken hoe dat haar geschilderd is. 

Helemaal af is de mural nog niet. Er komt nog een vogel op, een valkparkiet. Die houdt de buurt daar nog even tegoed. 

De Nieuwe Vermeer, was een programma dat ik gemist heb,  indertijd. De serie is echter nog steeds te zien dus daar heb ik al een stuk van ingehaald. 

En gisteren... ging ik naar Enkhuizen, want daar, in de Drommedaris,  exposeerde Eva ander werk. Heb ik haar toch gezien. 

Ze wilde net weglopen toen ik binnen kwam. Het was hartstikke druk op dat moment maar gelukkig herkende ik haar en gaf haar een klein tikje op haar schouder. 

Ik zei dat ik eventjes wilde zeggen hoe mooi ik haar werk in Hoorn op de muur  vond. 

'Aah', zei ze, 'dat is lief, mag ik u een knuffel geven? 

Dat mocht en ze wilde best nog even poseren. 

Dat vond ík nou weer lief want eigenlijk was ze op weg om te gaan lunchen. Het was notabene haar verjaardag. 

Dus... dit is Eva van der Klei en ze is twintig! 

Eva van der Klei

Linking to Sami's Colourful World 

Graft

 
Kijk nou toch eens naar dit schitterende raadhuis. Het raadhuis van Graft. 

Graft heette eerst alleen Graft, toen ging het samen met de Rijp en nu horen ze alle twee onder Alkmaar. En het staat er nog. Toen we laatst uit Alkmaar terugfietsten besloten we nog even mijn nichtje in de Rijp op te zoeken en zo reden we door Graft en zagen dat het raadhuis, uit 1613,  geopend was.

Ja dan gaan we natuurlijk even binnen kijken. En daar kregen we wat informatie o.a. over het naastgelegen zerkenveld. 

Wat is dat nou weer een zerkenveld? Ja ik weet wat een zerk is en ook het woord veld ken ik. Maar dit had ik toch nog nooit gezien en ik vond het zo mooi, zo respectvol en zo goed doordacht...

Als je goed kijkt zie je achter deze zuil de omtrek van een kerk. En dat klopt want hier stond vanaf 1649 een kerk, pal naast het raadhuis. Die raakte in verval en werd in 1951 gesloopt. Wat overbleef waren de grafstenen van de mensen die in de kerk waren begraven.

Ik vond de tekst zo mooi. En dan die stenen, er was een zuil daar kon je bij gaan zitten en luisteren naar info over  sommige stenen en personen. 

Mijn nichtje vertelde dat er ook wel eens kerkdiensten of bijeenkomsten worden gehouden en dan zit iedereen rond dat veld. 

Waarin een klein land groot kan zijn, dacht ik. (En dat denk ik op dit moment niet zo heel vaak) 

Op zoek naar Marlotte

 

Deze podcast beluisterde ik. 

En ik was stomverbaasd, verbijsterd, geïntrigeerd. Heel bijzonder, echt heel bijzonder. Ongelooflijk.

Ik begon,  zoals gewoonlijk omdat ik van Storytell was afgegooid en toch iets te luisteren wilde hebben, tijdens mijn wandeling.

Dan kijk ik altijd even in mijn appconversatie met mijn vriendin Marion en zij heeft me dan altijd wel een tip voor een podcast gegeven. Deze was aan de beurt. 

Ik luisterde en normaal stop ik dan als ik thuis ben en ga eventueel op de volgende wandeling verder. Maar nu niet hoor. 

Het was te laat voor álle afleveringen, dus ik luisterde 's avonds een heel eind verder en de volgende morgen de rest. 

Echt, zei ik al dat het bijzonder was? Het is echt een aanrader

Ik kan er bijna niks van vertellen, je moet het gewoon over je laten komen. 

Vergis je niet in die inleiding, het is geen thriller of zo. Het is echt. Ik denk er nog steeds over na en heb nog vragen. Maar vertellen doe ik het niet. 

Met wat Zembla zelf er over zegt, verraad ik nog helemaal niks dus ik citeer: 

'In het najaar van 2020 krijgt Annika contact met de 13-jarige Marlotte. Marlotte ligt met ernstige brandwonden in het ziekenhuis, heeft een verleden van seksueel misbruik en is door iedereen in de steek gelaten.

Annika heeft ruim drie jaar dagelijks contact met haar via whatsapp: eerst met Marlotte zelf, en als Marlotte niet meer kan communiceren, met het ziekenhuis. 

Tot Marlotte in 2023 op 16-jarige leeftijd helemaal alleen overlijdt. 

Alleen Annika is bij haar, ze luistert mee via de telefoon. 

Tenminste, dat is wat Annika denkt'.

Favoriete winkel

Vroeger had ik meerdere favorieten op winkelgebied. Maar nu al jaren niet meer. Tuurlijk, er zijn winkels die ik leuker vind dan andere.

Ik ben bijvoorbeeld meer gesteld op AH, dan op andere supermarkten, maar ik doe al lang niet meer al mijn boodschappen daar. Daarvoor zijn de prijsverschillen me toch echt te groot. En trouwens ik hou niet van boodschappen doen. 

De Bijenkorf, was heel lang favoriet. Vroeger een uitje met mijn moeder. Eerst naar de Bijenkorf en dan naar de Cineac. 

Ik heb zelfs een tijdje gewerkt in de Bijenkorf, ook dat ook nog. Het was gezellig hoor en leerzaam, maar gelukkig tijdelijk. 

En nu ben ik er al in geen jaren meer geweest. Want de prijzen die daar gelden... dat is echt niet meer voor gewone mensen. 

Dus voor favoriet kom ik uit op kringlopen. Niet een speciale  favoriete kringloop. Er zijn er hier een heleboel en die bezoek ik regelmatig. 

Maar eigenlijk... hou ik het meest van een winkel zoals je hieronder ziet. Het is een werk van Isaac Israëls die het in 1894 schilderde. Het heet Etalage.

De hele sfeer van het schilderij... Ik denk late herfst, de lichten zijn al aan en er zijn mensen die genieten van het kijken in een etalage. Ik vind het prachtig. 

Ik las dat Israëls een vergunning had om buiten te schilderen (!)

Maar dit werk schilderde hij binnen. Hij had daartoe speciaal een kamertje gehuurd met uitzicht op de winkel. Welke winkel het was, dat is ook bekend. Bahlman.   

Daar vlakbij, ook op de Nieuwendijk, was nog een andere winkel die Israels ook schilderde. Die winkel was een hoedenwinkel, Mars. 

 Het eerste werk zag ik in het Rijksmuseum. Het andere werk zag ik niet in het echt. Dat hangt geloof ik in Groningen. Dus de laatste foto is gepikt van het www 

Nou, dit was dus het Favorietenthema bij Busy Bessy voor deze keer. En als het je aanspreekt kun je daar gaan kijken. Ga ik ook doen!

Amsterdam Empire

Ooit vond ik Penoza een goeie serie, lekker om naar te kijken. 

Later volgde ik 'Klem': spannend en goed vond ik. Met bovendien de onvolprezen Jacob Derwig in de hoofdrol. 

Dus nu er met veel tamtam een nieuwe serie op Netflix werd aangekondigd kreeg ik daar zin in.

Want weer met Jacob Derwig en dan ook nog met Famke Janssen die ik ken van een Bondfilm. Ik wilde wel eens zien hoe zij nu is. 

Mijn man ging meekijken. Dat doet-ie niet vaak vaak, maar dat vind ik gezellig. Allemaal goede redenen. 

Dus: we hebben in drie sessies alle afleveringen gezien en ik vond het niet zo'n goede serie als ik gedacht had. 

Eigenlijk vond ik het na twee afleveringen wel genoeg, maar ja... ik zat er nou eenmaal in. Sommige stukjes vond ik wel goed of spannend of Amsterdam en dus bleven we kijken. 

En nu achteraf denk ik: dat was zonde van mijn tijd. 

Spijt dus? Nee hoor, ik was er zelf bij en als ik gestopt zou zijn, had ik me altijd afgevraagd hoe het nou verder ging. 

Afgelopen zondag zagen we het laatste deel. Een dag later liepen we door Amsterdam. 

We waren op weg naar het Rijks en kiezen dan vanaf de bushalte zo veel mogelijk een andere weg dan de vorige keer. 

En zo stuitten we op dit:

Het is een coffeeshop genaamd The Bulldog. Het is zelfs een keten van coffeeshops. Als ik het goed heb begrepen is het een keten die verspreid zit in Amsterdam. 

Nou de hoofdpersoon in Amsterdam Empire, de serie waar ik het net over had, bezit ook een keten van coffeeshops in Amsterdam. 

En die keten heet niet The Bulldog, maar The Jackall. Kan geen toeval zijn dacht ik zo.