Murals in Haarlem

 

Je zou toch bijna denken dat je hier, in de Kruisstraat in Haarlem, kijkt naar een 17e eeuws pand. Ik dacht het wel in elk geval. 

Maar het is een gebouw uit 1931, ontworpen in Renaissancestijl. Het was eerst een apotheek. Enige tijd geleden stond het te koop voor anderhalfmiljoen. Het is verkocht! 

Ik zette het op de foto vanwege de murals natuurlijk. Maar bij nader inzien vond ik de gevelstenen en de teksten leuker. Nou ja dat zijn uiteindelijk ook een soort murals, lijkt me.

Deze tekst is niet helemaal leesbaar meer, er horen nog een paar woorden voor. Maar wat hier wel is te lezen:

Wijsheijt, Macht en Rijckheijt groot is ongespaert als comt de doot. 

Helemaal niet gek, toch? Misschien een mooie overweging, zo aan het eind van het jaar? 

Boven deze tekst zit nog een gevelsteen. Eentje met paarden die een kar een brug op trekken. Een zwaar werk. En daarboven ook nog een tekst. Je ziet het niet goed op de foto, maar er staat:

Beghinnen can ick, volherden will ick, volbringchen sal ick.  

Het is allemaal heel toevallig, maar deze heeft toch ook echt te maken met de goede voornemens die de meeste mensen maken in deze tijd. 

Lijkt mij! 

De geschilderde murals zullen ongetwijfeld op Frans Hals slaan. Jammer dat de kladderaars er weer niet van af konden blijven.

Het Huis met de Hoofden

Het werk van Hendrick de Keyser wil ik zo veel mogelijk gezien hebben. Ik heb genoteerd wat hij allemaal heeft ontworpen en als ik ergens in de buurt ben wil ik het zien. 

Zo heb je in Amsterdam 'Het Huis met de Hoofden'. Ik wilde het huis graag in zijn geheel op de foto zetten want het is echt prachtig, maar dat lukte me niet. Dus dit is een kaart die ik er kocht. Een oude kaart, want het ziet er nu iets anders uit omdat er nu iets anders is gevestigd. 

Maar het gáát me nu even om die hoofden.  Het huis met de hoofden, zes hoofden Dat klinkt een beetje alsof zich daar iets spannends heeft afgespeeld en dat is ook zo. 

Het verhaal gaat dat in dat huis op de Keizersgracht een rijke familie woonde. Op een avond waren de familieleden allemaal uit en was het dienstmeisje helemaal alleen thuis in dat grote huis. 

Ze zat in de keuken en breide een kous, maar schrok heel erg toen ze allerlei geluiden hoorde vanuit de kelder. In die kelder zat een luik waardoor je rechtstreeks in de keuken zou kunnen komen. 

Het dienstmeisje ging voorzichtig luisteren en  hoorde een aantal mannen die de kelder waren binnengedrongen een plan maken. Ze zouden een voor een door het luik klimmen. En dan op zoek gaan naar goud en zilver.  

Het dienstmeisje pakte een mes en ging in de keuken voor het luik staan. Toen een van de rovers zijn hoofd door het luik stak, sneed ze dat hoofd er af. Vervolgens trok ze snel het lichaam door het luik en gooide het opzij.  

Toen de tweede rover vroeg: 'Ben je er?', zei ze met een verdraaide en zware stem ja. 

Ook de tweede rover stak zijn hoofd door het luik en onderging hetzelfde lot. Enzovoorts. 

Tot er niemand meer kwam en het dienstmeisje verder ging met dat wat ze aan het doen was. De familie was haar bij thuiskomst erg dankbaar.

En die zes hoofden, die zouden verwijzen naar die zes rovers! 

Wat ik zei: het is een verhaal. In werkelijkheid zijn het de hoofden van zes goden. En die waren te identificeren door de attributen op hun hoofd. Zo heeft Bacchus een krans van wijnranken en Apollo een laurierkrans.

Tegenwoordig is de Embassy of the Free Mind gevestigd in het huis. Dat is een museum en een heel bijzondere bibliotheek, klik   

Nou dat had Hendrick de Keyser ook niet kunnen denken toen hij het huis ontwierp en zijn zoon Pieter de Keyser die het huis na de dood van zijn vader misschien afmaakte , ook niet. 

Gelukkig kun je nog steeds in het huis rondkijken, mooi.

En nu vergeet ik nog de achterkant. Die is misschien anders dan je zou verwachten als je de voorgevel ziet.

Frankey, Street Art Frankey

Toen we deze keer langs de Stadsschouwburg liepen, in Amsterdam, herinnerde ik me ineens dat Frankey hier ook een kunstwerk heeft gemaakt. Speuren dus. En echt speuren, want er stond,  heel toevallig,  op zo'n bewegend bord:

Nou, ik kan je verzeren dat die tekst niet klopt. Het lukte ons aanvankelijk heel goed om het niet te zien. Maar ja, opgeven is geen optie, ik stond al op het punt om binnen eens te gaan informeren. Dat doe ik wel eens vaker en soms is het werk wegens beschadiging weggehaald. Maar toen zagen we het toch:

Ik vind deze ook weer zo leuk, gewoon een loge OP de Stadsschouwburg. Hoe verzin je het hè. 

En om even aan te geven dat het best een ingewikkeld gebouw is om zo'n klein kunstwerkje op de muur te maken en voor mij om te ontdekken, laat ik deze foto zien. 

Het is er eentje van Wikipedia, ik vergat gewoon een foto van het hele gebouw te maken. 

Het gebouw is uit 1894.  

En dan nog iets dat ik al speurend op die muren zag, een plaquette

Heel gek, er stond geen naam bij, maar die heb ik natuurlijk wel gevonden: Samuel Coster. 

Misschien kan Frankey daar nog eens iets aan toevoegen... 

Met de Museumclub op pad.

Met de Museumclub gingen we naar Museum Het Schip voor deze tentoonstelling.

Dat zijn gezellige dagen, deze keer ook.

Het is bovendien toch wel heel mooi om te merken dat er meer en meer aandacht komt voor vrouwen in de kunst. 

Jo Koster, Coba Ritsema, Lizzie Ansingh...

Het heeft even geduurd, een jaartje of duizend, maar de belangstelling is er echt! 

Enfin, we bezochten met de club  Ongekend talent, Vrouwen van de Amsterdamse school. 

Ongekend talent is zeer juist, want ik kende de meeste vrouwen niet en zag ook niet eerder werk van ze. 

Margaret Kropholler, architect... wel eens van gehoord? Misschien van haar man (dankzij Ferrara!), maar van haar? Louise Beijerman, beeldhouwer? Tine Baan, grafisch ontwerper, Louise Halpern, keramist? Ik kende ze niet. 

En nu wel. Ik heb gezien dat ze prachtig werk maakten. Maar ja, mijn belangstelling gaat vooral uit naar die vrouwen en niet zo zeer naar hun disciplines. Ik ben meer van de schilderkunst.

In het museum start ieder uur een rondleiding. Je gaat dan onder leiding van een gids eerst in de tuin kijken waar een krotwoning is nagebouwd.  

Daarna loop je, buitenom,  kijk je naar het Schip en vertelt de gids heel wat over de stijlkenmerken van de school. 

Vervogens mag je in het Postkantoor kijken. Compleet bewaard gebleven

Tenslotte ga je in een museumwoning kijken, gebouwd en ingericht volgens de principes van de Amsterdamse school. Met zoveel details...

Ik had de rondleiding al eerder gedaan, maar dat vind ik nooit erg. De meeste dingen kun je echt wel twee keer zien. En trouwens deze keer was echt anders. Toen was de krotwoning er nog niet en in het Postkantoor mocht je nu overal kijken, ook achter de balie. We troffen een zeer enthousiaste en duidelijke gids. Gewoon een goeie, dat scheelt ook wel eens natuurlijk. 

 

Moeder en kind

 

Moeder en kindfoto's, ik maakte er heel wat in de loop der tijd. Ik heb wel altijd gevraagd of het mocht en de meeste moeders wilden graag. 

Er zitten in mijn verzameling een paar foto's waar een vader op staat met een kind, maar dat is misschien 5 procent of zo.

Ook in musea kijk ik altijd naar moeder en kind. En heel vaak is de moeder dan Maria en het kind Jezus. 

Józef met kind, alléén Jozef met kind, heb ik geloof ik nog nooit gezien. 

Wel (heilige)familieportretten, Maria, kind en Jozef met herders en wijzen, maar Jozef alleen? 

Enfin, nog twee schitterende Madonna's. Omdat het Kerstmis is.  

De eerste is van Jozef Israëls, geschilderd in 1867. Getiteld De Moeder, De Cottage Madonna.

De tweede is van Dame Laura Knight en getiteld: Madonna of the Cotton Fields. 

Ik eindig met een Madonna van Giovanni Battista Cima da Conegliano. En ik vind haar echt schitterend. Vooral haar gezicht, bijna eigentijds. 

Er was geen jaartal bij toen ik hen zag, maar de schilder stierf in 1517. Of 1518.

Maria en Jezus. Daar begon het lang geleden mee. Kerstmis. 

Ik wens ieder die hier leest mooie Kerstdagen. 

Gezichtjes van Esther

Een hele verse lading gezichtjes, gestuurd door Esther de Jong. Het is niet te geloven hoeveel zij er ziet. Ze zit nu op zo'n zeventig gezichtjes en ze zijn allemaal even goed gevonden.

Hier zie je een dierenverjager op zonne-energie die  verschrikt kijkt wat voor dier hij nu weer ziet aankomen en zal moeten verjagen:

Je zou bijna denken dat de rijstkorreltjes en de restjes avocado op de pit expres zo zijn neergelegd. Maar het is echt hoe ik het aantrof zonder er iets aan te hebben gedaan:

Op een houten stoelpoot zag ik meerdere gezichtjes onder elkaar: 

De tram in het openluchtmuseum glimlachte tijdens het rondrijden door het park:

Het koppelstuk deed me aan een masker denken:

Het stuk zeep was niet blij:

Ik was wél blij met deze inzending en bedank Esther heel hartelijk. Superleuk dat je meedoet, al zo lang. 

Iedereen kan meedoen hè. Dus blijf speuren en inzenden, mensen. bettievdgriend@hotmail.com 

Als je het mij vraagt...

Ik heb me wel eens ontzettend geërgerd aan groepjes vrouwen (het zijn altijd vrouwen), die op een tentoonstelling duidelijk en vooral luid (soms zelfs luidkeels) aan elkaar vertellen wat ze zien. 

Ik vind het juist fijn om zélf te kijken. Ik hoef niet te horen wat die mensen denken en/of vinden. 

Natuurlijk, ik snap dat het leuk is om samen te kijken, maar doe dat dan zo dat niet iedereen het hoort. 

Ik wil soms degene met wie ik ben wijzen op iets dat ik zie, maar dat kan ook zachtjes. 

Dus meestal loop ik even verder en kom later weer terug, in alle rust. 

Terwijl ik druk bezig ben met mijn zoveelste foto-opruimingsronde vond ik de foto hierboven. 

Ik vind hem fantastisch, alles klopt er aan. De foto is dan ook niet door mij gemaakt, maar door mijn man! 

Ik denk niet dat déze vrouwen irritant waren. En ik denk dat ze het vast leuk zouden vinden om deze foto te zien. Maar ja... 

De foto is gemaakt in Tate Britain in London. In 2019. 

En aan het schilderij bewaarde ik geen enkele herinnering. Maar dan ook geen enkele. Dus dat zocht ik even op. De titel is Punch or Mayday. Het werk is geschilderd in 1829 door Benjamin Robert Haydon. (FotoWikipedia)

Dit is een schilderij waar ik achteloos aan voorbij zou zijn gelopen. Jammer, want ik zie nu, zes jaar later, wat een verhalend en leuk schilderij het is. 

Er is ontzettend veel op te zien. 

Door de kerk die er nog steeds staat, kun je zien waar de scene of eigenlijk de scenes zich hebben afgespeeld. Dat is namelijk in de wijk Marylebone, hartje London. 

Er is een soort volksfeest op die dag. Er is poppenkast, met de Britse Jan Klaassen, genaamd Punch. Er rijdt een trouwkoets, maar ook een begrafeniskoets. De man midvoor, met de lichte jas wordt beroofd. Een vrouw houdt haar kind omhoog zodat ze het beter kan zien of misschien is het een kindermeisje. Een soldaat. Heel veel mensen, jong en oud, arm en rijk. 

Als je het mij vraagt... als  ik weer in London ben, als... dan ga ik nog een keer kijken in het museum. En die kerk weet ik te vinden, maar ik ben er nooit in geweest. Dus daar ga ik ook kijken. 

Als...

Herinneringen en opruimen

Uren, dagen, maanden, jaren ben ik bezig geweest en ben ik nog steeds bezig met het uitzoeken van foto's. 

Van onze kinderen heb ik,  tot ze de deur uitgingen,  alles bijgehouden in albums, echte foto's en echte albums. Die hebben ze zelf en verder heb ik in de Coronatijd alles gedigitaliseerd. 

En veel weggedaan. 

Dan hadden we bijvoorbeeld vier foto's  die ik maakte van de rivier de Douro en dan nog zes die mijn man maakte van dezelfde rivier, dat leek me toen al te veel. Er bleven er vijf over. 

Nu vond ik het tijd om alles nog eens goed door te lopen en het blijkt dat er nog meer weg kan. Heel veel werk, foto's van twee veelschieters. Van die Douro zijn er nu nog twee over. 

Aan dat uitzoeken beleef ik trouwens veel plezier. 

In de eerste plaats omdat alles supergoed geordend en overzichtelijk is, of wordt. Je zou het misschien niet zeggen, maar daar hou ik van. 

En, en misschien is dat het belangrijkste: ik ben nu dus in Portugal, 2017. Oh wat was dat een fantastische vakantie. 

Alles zit op volgorde en ik beleef het gewoon weer een beetje  opnieuw!

De mural van vandaag komt ook uit Portugal en om precies te zijn uit Castelo Branco. 

De eerste foto vind ik erg mooi. Gewoon, als beeld van die vakantie en de dagen dat we in Castelo Branco waren. 

Die kop op dat vervallen huis....het klopt gewoon

Maar ik vind de mural ook knap gemaakt!

Niet bepaald colourful hè, , maar toch link ik hem naar Sami's Colourful world

Donald Duck in het museum

 Zoals ik al vaker gezegd heb, als ik in een museum ben, kan ik de museumwinkel niet negeren. Ik moet gewoon altijd even gaan kijken. Soms slaag ik er voor een leuk cadeautje. Deze keer lag dit in de museumwinkel van het Rijks en ik kocht het voor Noor, groot Donald Duckliefhebber.

Ze was bij ons aan het logeren en las het achter elkaar uit. Zodat ik daarna tijd had om het blad eens goed te bekijken. Een ding was duidelijk, er werd ingespeeld op een duidelijke trend: 

Ik vond, terwijl ik absoluut niet van Donald Duck of strips houd, het idee zo leuk. Ik denk dat de makers er ook heel veel plezier aan hebben beleefd. 

En uitgebreid lezen... dat doe ik een andere keer wel. Bovendien denk ik dat ik er misschien nog wel een moet kopen!

Zusters

Toen we laatst aan de wandel waren in Enkhuizen, echt een historische stad, leek die historie heel even tot leven te komen.

Ik kreeg echt een beetje het gevoel dat ik in een andere eeuw terecht was gekomen. Dat was toen ik nog niet door de lens van mijn camera keek. Toen ik dat wel deed werd vrijwel meteen duidelijk wie ik daar zag. En dat werd nog duidelijker toen ze dichterbij kwamen. 

Ik vroeg de vrouwen wie ze waren en ze wilden daar best over te vertellen. Graag zelfs. 

Het zijn zusters van Moeder Teresa en toen ze dat zeiden herkende ik het ook eigenlijk wel. Dat blauw met wit. 

Het bleek dat ze in Amsterdam,  in de Jordaan, een klooster hebben.  Het is ook echt een kloosterorde, met vestigingen wereldwijd. Missionaires of Charity

In Amsterdam doen ze mooie dingen voor mensen die dat nodig hebben. Zo worden er maaltijden geserveerd op bepaalde tijden en er wordt een luisterend oor geboden. 

De drie zusters die ik sprak doen dat. Ze komen uit verschillende landen en brachten, net als wij, een bezoek aan Enhuizen. 

We hadden een interessant gesprek en ik nam me voor om eens te gaan kijken naar dat klooster in de Jordaan, in de Egelantierstraat. Dat deed ik deze week. 

De straat was uitgestorven, de deur dicht. Ik was er ook maar op de bonnefooi naar toe gelopen. 

En nu ben ik dus eigenlijk nog steeds verbaasd. Een klooster? In de Jordaan? Dat had ik nou echt nooit verwacht. Ik denk dat ik nog eens terug ga.