Alexine Tinne

Mijn man en ik waren dus een dagje in Leiden. Gewoon omdat Leiden leuk is. Ik was er laatst ook met de museumclub en de tentoonstelling die wij toen bezochten 'Goud' die wilde ik ook aan mijn man laten zien. Helaas, die was afgelopen. Ik had beter moeten kijken. 

Maar het gaf niet, Leiden is echt leuk en er is meer dan genoeg te bekijken. 

 

Al zo lang ik me kan herinneren heb ik een soort fascinatie voor het oude Egypte. Nadat ik er geweest ben en veel in het echt heb gezien is de interesse niet verdwenen en dus lag een bezoek aan het oudheidkundig museum voor de hand. Want, een nieuwe tentoonstelling: Ontdekkingen over het oude Egypte. 

Ik vond de start veelbelovend, getuige bovenstaande foto. 

Het gaat over dingen die de laatste jaren ontdekt zijn, hoe zo'n ontdekking in z'n werk kan gaan en wat er dan bijvoorbeeld nieuw is ontdekt. Het gaat over materiaalanalyses op grafkisten, over nieuw onderzoek op oude kisten, over een krokodillenmummie onder een ctscan en over nieuwe inzichten. 

Allemaal interessant genoeg, maar wat bij mij bleef hangen, of eigenlijk wie bij mij bleef hangen, dat was Alexine Tinne. 

Een Nederlandse vrouw die haar tijd, ze leefde van 1835-1869, ver vooruit was. Ze was ontdekkingsreiziger. Ze erfde een groot vermogen van haar vader en ging met haar moeder en tante reizen.  Ze kreeg een camera en was een van de eerste vrouwelijke fotografen.

Dat wist ik allemaal uit het boek van Arend van Dam en Marijke Klompmaker: Niemand in het bijzonder. 

Alexine staat zelfs op de kaft. 

En nu zag ik spullen die aan haar worden toegeschreven zoals een rij-jasje, een tasje, pantoffels en een aquarel die ze maakte in Egypte, in Karnak. 

Het was natuurlijk bijzonder dat drie deftige Haagse vrouwen in die tijd gingen reizen. Maar ze hadden zoveel geld dat ze dat met de nodige luxe konden doen. Met dragers, met kamelen, met paarden. Er gingen meubels mee als bedden en draagstoelen. Maar ondanks alle luxe overleefden moeder en tante het niet. Zij werden ziek en stierven. Alexine zelf werd tijdens een expeditie vermoord. Ze was nog maar drieëndertig. 

Een paar jaar geleden is er in het Haags Historisch Museum, waar ik nog nooit ben geweest, een tentoonstelling over Tinne geweest. 

Dat heb ik niet geweten jammer genoeg.  

Maar de podcast die toen werd gemaakt over haar leven in drie afleveringen, die heb ik nu beluisterd.  Best leuk, vooral deel 1 en 2. Deel 3 gaat vooral over fotografie.

Tula

 En nou het toch overal over Curacao gaat,vanwege voetbal:

Het is zo gek dat sommige dingen een onvergetelijke herinnering worden en andere niet.

Ik lag als jong kind in het ziekenhuis en kreeg het boek dat je hiernaast ziet. Over een Aboriginaljongetje, genaamd Tula. 

Het werd niet een absoluut lievelingsboek, maar ik heb het toch vaak gelezen en altijd meegesleept. 

Kortgeleden deed ik het weg, het was te zeer vergaan. 

Laatst was ik in het Wereldmuseum in Leiden en daar werd reclame gemaakt voor een nieuw Gouden Boekje, getiteld Tula.

Ik kéék niet eens, ik verzamel al jaren Gouden Boekjes, maar alleen de oude, de nummers 1 tm 85. 

Een heel enkele keer koop ik een nieuw deeltje, maar daar moet dan wel een bijzondere reden voor zijn. 

Dus ik dacht nu dat die bijzondere reden er was:  mijn band met Tula. 

Ik kwam er al snel achter dat er meer hondjes zijn die Fikkie heten en dat de Tula uit het Gouden Boekje niet 'mijn Tula', was. 

En achteraf gezien, had ik dat misschien ook wel kunnen weten,  omdat ik wel eens gehoord heb van déze Tula. 

Hij was (op Curacao) een slaaf, die in opstand kwam en een opstand organiseerde. Iemand die zich verzette binnen het systeem en binnen ons koninkrijk. Hij heeft dat met de dood moeten bekopen. 

Zijn hele verhaal wordt helder en duidelijk uitgelegd in dit kleine Gouden Boekje. Heel knap gedaan door Milouska Meulens en fraai geillustreerd door D'Avellonne van Dijk

Vandaag de dag wordt Tula gezien als held, als een belangrijke vrijheidsstrijder. 

En na het lezen van dit boekje, weet ik precies waarom.

(In 1863 werd in Nederland de slavernij afgeschaft. Dat heeft Tula niet meer meegemaakt. Hij stierf in 1795. In 2023, werd hij door onze regering gerehabiliteerd)

Mural in Parijs

 

Dit vind ik dan weer zo'n mooi idee: beschilderde brievenbussen met als thema  Résistantes, Femmes dans la Résistance Francaise. 

De foto maakte ik in Parijs, eind september. Toen wist ik nog niet dat het een hele serie was. Als ik het goed begrepen heb, tweeëntwintig beschilderde brievenbussen en dus tweeëntwintig verzetsvrouwen. 

Het was trouwens de enige, op deze manier beschilderde brievenbus, die ik heb ontdekt. 

Maar van die ene wil ik dan eigenlijk wel het naadje van de kous weten. Wie was deze vrouw? 

Natuurlijk ging ik speuren. Maar ik vond niks omdat ik niet wist in welke straat deze bus stond, zelfs niet in welk arrondissement. Niks van genoteerd. 

Maar,  heel lang nadenkend over de wandeling die we toen maakten,  kon ik een paar dagen (van de vier die we in Parijs doorbrachten) uitsluiten. 

Dan bleef over een wandeling in Montparnasse. Toen nog de straat. Dat was lastig. Ik zág de straat voor me. Ik herinnerde me dat we net van het Cimetière du Montparnasse afkwamen. Ik herinnerde me dat ik  een supergrappige foto maakte aan het begin van die straat. (Al zeg ik het zelf).

Déze foto: 

Maar nergens een naam en  Google Search met de leeuw leverde ook niks op. 

En toen ineens schoot me te binnen dat er aan de andere kant van de straat iets was met Cartier. La Fondation Cartier.  Daar had ik eigenlijk willen kijken, maar het was niet open. Die fondation kon ik vinden en daardoor dus ook de straat. Nou ja, ik zeg steeds straat maar het is een Boulevard en wel Boulevard Raspail. 

De wijk, de boulevard, hulp van Chat GPT en ja hoor, daar kwam de vrouw naar voren. 

Het is Elsa Triolet. 

Zij was een Russisch-Joodse vrouw, geboren Ella Kagan. Schrijfster en vertaalster. Ze woonde samen met de schrijver Louis Aragon. Elsa en haar man verspreidden anti-nazistische pamfletten en namen later deel aan gewapend verzet. 

Aanvankelijk was haar man veel bekender, maar dat veranderde toen Triolet, als eerste vrouw, de Prix Goncourt kreeg.

Nou ik heb je even laten zien dat het echt een hele speurtocht was. 

Kan je zien dat bloggen soms echt veel tijd kost. 

Vooral omdat ik ook nog een boek van die Elsa Triolet wilde lezen. Het heet De vrouw in de bontjas.  

Ik reserveerde het in de bieb. Het moest uit Beverwijk komen, maar zaterdag was het er. 

Ik las het meteen uit. Makkelijk, want slechts 46 bladzijdes. 

Een mooi verhaal, want dat is het, een verháál. Erg mooi zelfs en heel erg droevig! 

En omdat een brievenbus nou eenmaal geen muur is, ook nog maar even een echt mural. Het leek mij wel een passende afsluiter. 

Linking to Sami's Colourful world 

Ach Marie Antoinette...

Hoe vaak ik ook in Parijs geweest ben, er zijn in zo'n stad, net als in London en Amsterdam, natuurlijk altijd bezienswaardigheden waar ik niet eerder was. 

Zo eentje is bijvoorbeeld de Conciergerie. 

Ik was er wel eens langs gelopen,  via de Quai de l'Horloge. 

Ik wist ook wat het was, maar ik was er niet eerder binnen. 

Nu wel. 

Interessant vond ik het. 

Het is een ontzettend groot gebouw, steen, steen en nog eens steen, maar er was veel te zien en te horen. We zijn er wel een paar uur geweest. 

Het eerste dat opviel was de aandacht voor Marie Antoinette. 

Deze koningin zat hier gevangen, voor ze in 1793 wegens hoogverraaad ter dood werd veroordeeld. 

Op een mestkar werd ze naar de guillotine gereden. 

En daar wordt vandaag de dag nog steeds een behoorlijk slaatje uit geslagen zoals je ziet.  

Ach, Marie Antoinette...

 

Alles is prachtig onderhouden daarbinnen en daar moet natuurlijk ook gewoon aan gewerkt worden. Al dat fraais bewaren voor toekomstige geslachten gaat niet vanzelf. 

Wat ik ook erg leuk vond: een paar talige zaken. Het eerste:

Oorspronkelijk betekent connestable stalmeester. In Frankrijk. De Britten namen het woord over en nu is het nog steeds in Engeland in gebruik. Constable.  Je hoort het vaak in politieseries. 

En nog zo een: toen we buiten kwamen, zagen we deze gendarmes. Ook nooit over nagedacht, maar dat komt van gens d'armes. De mannen van de wapenen. En die hadden een speciale ruimte in het gebouw, vandaar. 

En dat allemaal geleerd in de Conciergerie. Nou ja, het regende toch!

Cléopâtre

Het was koud in Parijs en zeer regenachtig. 

Voor het Louvre hadden we al twee weken van te voren een tijdslot moeten bespreken, snap ik hoor, het mocht daar natuurlijk niet te druk worden, veel te onveilig, hahahaha!!

Maar het  was ons ontgaan en Pompidou was net een dag eerder dicht gegaan. 

En zo kwamen we,  vrij laat in  de middag,  terecht in het Institut du Monde Arabe. Ik was er eerder geweest voor een heerlijke pot thee met superlekkere Arabische lekkernijen en daar genoten we nu weer van. 

Eigenlijk wilden we een beetje opwarmen en schuilen. Bleek er een tentoonstelling te zijn over Cléopâtre. Cleopatra. 

Een intrigerende en fascinerende vrouw getuige de vele boeken, films, gedichten, tekeningen, schilderijen, beelden, balletten,  toneelstukken. 

Ik heb een beeld van Cleopatra, ontstaan door genoemde zaken. 

Maar feiten kende ik eigenlijk onvoldoende. Ik wist iets van Marcus  Antonius  en van Julius Caesar, ik kon Cleopatra een beetje plaatsen in plaats en tijd (69 BC-30 BC)   en dat was het. 

Het leek me dus leuk om eens te kijken en wat meer te weten te komen.

En dat is gelukt. Dat wil zeggen dat is gedeeltelijk gelukt. Die vrouw had zo'n ingewikkeld leven in korte tijd, dat het bijna niet bij te houden is met alle intriges, verhoudingen, liefdes, familieleden, oorlogen, huwelijken, kinderen. 

Een ding is zeker: Cleopatra was in die tijd een van de weinige vrouwen op het wereldtoneel. Ze was staatshoofd gedurende ruim twintig jaar en vocht voor  haar koninkrijk. Een powervrouw! Tot haar dood door zelfmoord

Er was veel te zien en te bewonderen op deze tentoonstelling. Munten, sieraden, gebruiksvoorwerpen. Kleding, filmpjes, presentaties. 

Zie ik hier in de musea toch vaak vooral mensen van onze leeftijd, daar waren er opvallend veel jongeren. Echt heel opvallend en het was geen groep of zo, wat ik eerst dacht.

Verder wemelt het natuurlijk van de legendes over deze vrouw. 

Zoals bijvoorbeeld het verhaal dat Cleopatra een weddenschap had met Marcus Antonius over wie het duurste feestmaal zou kunnen geven. Ze won door een parel op te lossen in azijn en dat drankje op te drinken. 

Er was echt ontzettend veel te zien en te beleven. We zijn er een paar uur geweest. 

De zelfmoord (ze liet zich bijten door een giftige slang),  is heel vaak afgebeeld en werd ook heel vaak getoond hier in Parijs:

Dit zijn zo van die leuke onverwachte dingen. Ik had echt nooit gedacht: ik ga naar Parijs en dan ga ik eens even daar een tentoonstelling over Cleopatra bekijken. Terwijl zoiets nou juist zo'n reisje erg leuk maakt. 

The Penguin Lessons

 

We waren met vrienden naar de film, deze film: The Penguin Lessons. En we genoten er alle vier van. Het verhaal (gebaseerd op ware gebeurtenissen): 

De hoofdpersoon is leraar Engels op een dure school in Argentinië. Jongens in schooluniformen, een echte ouderwetse headmaster en een huishoudster. 

De leraar, Tom Michell, heeft het moeilijk op die school. 

En Argentinie heeft het ook moeilijk. Het is namelijk 1976. 

Dan is er een dag dat de school tijdelijk moet sluiten en Tom besluit samen met een collega een weekje vakantie te vieren in Uruguay . 

En daar, op een strand, is olie aangespoeld. Er zijn daardoor dode en stervende pinguins en Tom, daartoe aangezet door zijn date van die avond, redt er een. Die pinguin wijkt niet meer van zijn zijde en moet mee naar Argentinie. Kan niet anders. 

Er gebeurt van alles met Tom en de pinguin en zoals ik zei, het is 1976, het jaar van de militaire coup en de dictatuur. Dat is het ernstige stuk van het verhaal. 

Het geheel is gebaseerd op ware gebeurtenissen, die leraar schreef er een boek over. 

'Gebaseerd op',  betekent natuurlijk niet dat alles echt is gebeurd, maar het verhaal van de pinguin en de school wel. 

Er is een mooi slot, een tikkeltje onwaarschijnlijk, maar ontroerend was het beslist. 

Een prachtige film en een absolute aanrader. 

Twee boeken

 

Over dit boek had ik veel positiefs gelezen en dus reserveerde ik het. Het duurde lang voor ik het in handen kreeg,  dat zegt al wat. 

Namelijk dat het boek populair is. 

Ik begon enthousiast te lezen en in twee dagen had ik het uit. 

Het heeft me zeker wel geboeid, anders had ik het niet uitgelezen, maar om nou te zeggen dat ik het een fantastisch boek vond, dat nou ook weer niet.

Het verhaal: Quentin is zestien en het heeft hem in zijn leven niet meegezeten. In die zin dat hij meerdere keren is ontspoord en zelfs in een jeugdinrichting heeft gezeten. Toch komt hij uit een goed gezin, is niet dom, had altijd nog een Pake en heeft nog steeds een Beppe die onvoorwaardelijk van hem houden. 

Dat het toch mis is gegaan heeft te maken met een traumatische gebeurtenis in zijn leven. Daar wordt niet heel uitgebreid op in gegaan, het wordt zijdelings vermeld. 

Hij besluit, samen met zijn ouders,  om naar Canada te gaan. Niet met de ouders, maar helemaal alleen. Daar zal hij worden opgenomen in een Christelijk gezin, zeer Christelijk, om zodoende een geheel nieuwe start te maken. 

Quentin is echt een aardige jongen en het gevolg is dat je met hem meeleeft. Hij wordt in dat gezin slecht behandeld,  vanaf het moment dat hij daar aankomt in zijn paarse skipak. Hij mag niet eens naar school en wordt te werk gesteld bij een boer die nog erger is. Toch maakt hij vrienden en is hij erg lief voor het jongste meisje in het gezin, Ruth, die beperkt is. Zijn leven is echt heel erg, niet een beetje erg, heel erg. 

Op een gegeven moment gaat hij terug naar huis en als hij er net is, krijgt hij heel slecht nieuws. 

Ik denk dat het boek eigenlijk Young Adult is en hoewel ik daar soms van houd, viel het toch een beetje tegen. Vooral omdat ik sommige zaken wat onwaarschijnlijk vond. 

Van de andere kant: toen ik hoorde dat de schrijver zelf een akelige jeugd heeft gehad met nogal wat overeenkomsten, dacht ik dat het aan mij heeft gelegen. 

En dan het tweede boek. Dat is zo'n boek dat ik niet uitlas. Misschien niet zozeer omdat het niet goed was, maar omdat het me veel te veel tijd en inspanning kostte.

Alle recensies zijn lovend, maar ik ben gekomen tot bladzijde 92 (van de 409) en toen smeet ik het bijna weg. Zo irritant.

Dan ben ik aan het lezen en aangezien ik niet steeds heel veel tijd heb moet ik wel met enige regelmaat stoppen. Dan zou ik later eigenlijk verder willen lezen, maar dat lukt niet omdat dan het verhaal helemaal niet meer duidelijk is en moet ik een heel stuk terug om het weer op te pakken. 

Het verhaal: 

Bodie gaat terug naar de eliteschool waar ze met een beurs zelf leerling is geweest. 

Een toenmalige klasgenoot Thalia is in die tijd vermoord en voor die moord werd de zwarte leraar Omar Evans veroordeeld. 

Of dat terecht is, was indertijd al twijfelachtig. 

En Bodie begint ook nu weer heel erg te twijfelen

Nou toen ik zoiets las op de flap, dacht ik dat is een spannende thriller. En misschien was het dat ook wel, maar niet voor mij. 

Zomaar een paar boeken die ik niet of slechts een beetje kon waarderen. Erg? Welnee helemaal niet. Niet eens jammer. Want er is zoveel! Zoveel te lezen en met een bieb in de buurt en tips o.a. van bloggers heb ik altijd, echt altijd wat te lezen. 

Verstrengeld

Voor Conny's bloghop was het thema deze keer: Verstrengeld. 

Ik koos voor paren die voor altijd verstrengeld zijn. 

Als je de ene naam hoort, springt de andere naam automatisch in je hoofd. Romeo en.... of Romeo en ....

Ik had nog veel meer namen in mijn hoofd, echt veel meer. Maar eigenlijk had ik nog twee vrouwennamen erbij willen hebben en die kon ik niet bedenken.  

Wil je net als ik gaan kijken wat anderen bij dit thema hebben bedacht en gemaakt: klik. 

Haiku's, madeliefjes en ... sneeuwklokjes

 

Eerst zag ik deze twee haiku's. 

Voor wie het even is vergeten: een haiku is een dichtvorm en die komt uit Japan. 

Zo'n haiku is aan regels gebonden. Het gedichtje moet uit drie regels bestaan. Niet meer en niet minder. De eerste regel moet dan vijf lettergrepen hebben, de tweede regel zeven en de laatste regel weer vijf. 

Dat is het. 

Ik heb het vroeger vaak met kinderen gedaan op school. Daar kwamen soms hele mooie haiku's uit. 

Déze twee (ik heb natuurlijk wel even geteld hè),vind ik echt geweldig. Ik zag ze in het SieboldHuis (Japanmuseum) in Leiden. 

Een grondzonnetje... wat prachtig bedacht en duizend zolen weerstaan, ja dat doen ze.

Daarna liep ik natuurlijk aan madeliefjes te denken en hoewel het 13 november was, zag ik er toch een heleboel.

Allemaal grondzonnetjes die die duizend zolen hebben weerstaan. 

Ik zag ze in Leiden, maakte een foto en heel kort daarna maakte ik weer een foto:

Sneeuwklokjes! Madeliefjes en sneeuwklokjes op één dag. 

Madeliefjes doen denken aan de zomer en sneeuwklokjes zijn voor mij een voorbode van de lente. En dat terwijl de winter nog helemaal niet is begonnen. 

Ik vond het bijzonder, het léék me bijzonder. Maar misschien is het dat wel helemaal niet hoor. Mischien is het gewoon heel gewoon. 

Mural in Parijs

 

Ik was nog helemaal niet klaar met de murals die ik eind september zag in Parijs. Dit kleintje vond ik erg leuk geschilderd, best knap ook. Kijk maar beter:

Ik kon het ter plekke niet helemaal goed lezen en dacht dat zoek ik thuis wel uit. 

Maar thuis...de laatste drie regels kon ik echt niet lezen, de naam aanvankelijk ook niet. De vertaling van het eerste stuk was: 

Het is geen kruimel brood, het is de oogst van de hele wereld die de mensheid nodig heeft, zonder * en zonder *

De naam kon ik dus ook niet lezen, maar toen ik eenmaal bedacht dat daar misschien Louise Michel stond, toen ging er een klein lichtje branden. Want Louise Michel, was dat niet.... 

En ja hoor, zij komt voor in het boek van Bert Wagendorp én ik zag foto's van haar op de tentoonstelling  'Nieuw Parijs : Van Monet tot Morisot'. Ik heb er ook over geblogd en mijn blogsels dat zijn soms de beste geheugensteunen die ik heb. 

En ja het bleek dat Louise Michel klopte en toen was het citaat meteen te vinden. Al met al heeft het best veel tijd gekost, en maar turen en maar turen. 

Ja,  nu ik het gevonden heb,  lijkt het overduidelijk allemaal, maar dat was het toch echt niet! Gelukkig vind ik zo'n een beetje speurwerk erg leuk!

En ik vind het bijzonder dat zo'n citaat uit de tijd van de commune, kennelijk nog steeds leeft in Parijs.

Ce n'est pas une miette de pain, c'est la moisson du monde entier, qu'il faut à la race humaine, sans exploiteur en sans exploité

Linking to Sami's Colourful World