Brugge

 Als afsluiter van de blogjes over Groede, eentje over...Brugge. Want natuurlijk gingen we ook deze keer een dagje naar Brugge. 

Op de fiets, dus na aankomst eerst de fietsen parkeren. Altijd op dezelfde plek.  En dan lopen in de richting van Jan van Eyck, de schilder en daar op 'zijn' plein koffie. Ook altijd hetzelfde, maar nooit saai, want Brugge is en blijft prachtig.

Enfin, het drinkwater mag gratis zijn in Brugge, de koffie bepaald niet, maar dit terzijde! 

Daarna: aan de wandel. Zonder plan, zonder doel. Gewoon kijken wat er op ons pad komt en dat is altijd veel. Deze keer ook! 

Zo kwamen we deze keer in een kerk. De kerk van Sint-Jakob-de-Meerdere. En in die kerk, werd overduidelijk partij gekozen. Dat vind ik mooi. We zijn in deze vakantie en later toen we nog een ander reisje deden in meer kerken geweest, maar nergens zag ik zo'n duidelijk statement.

Enfin,   we liepen en liepen en kwamen terecht in een fraai park. Daar maakte ik nog een aardige serie foto's. 

Ik zag er een soort cyclus van het leven in. Jullie ook?

En tenslotte kwamen we terecht op de Leeuwenbrug in Brugge. 

Dat is volgens een heel,  heel oude inwoner van Brugge en zijn vrouw de oudste brug.  

Brugge, zou de naam van de stad iets met bruggen te maken hebben? Dat lijkt een logische gedachte, er zijn veel bruggen.   

Die meneer, hij had verstand van zaken,  wist het ook niet. Ik heb natuurlijk gezocht, maar er zijn verschillende verklaringen. 

Er staan twee leeuwen op de brug en die houden een Gotische letter B  vast. Die letter zie je ook in het stadswapen van Brugge. En op meerdere plekken. Altijd leuk om een beetje te speuren!

In the Autumn of Life

 

In the Autumn of Life is de titel van dit werk. Ik zag het in Leeuwarden. 

Het is een ode aan de bewoners van het pand en dat pand is een zorgcentrum. En een ode aan ouderen in het algemeen. 

De kunstenaar is een Fransman. Zijn naam is Aero en hij maakte het in 2021 in opdracht van Writers Block. 

Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik het knap gemaakt vind, maar dat ik blij ben dat ik niet het uitzicht op deze mural heb. Dat laatste door de kleuren denk ik en misschien ook wel vanwege die herfst van het leven waar ik niet de hele tijd mee geconfronteerd zou willen worden

Linking to Sami's Colourful World

Marie Tak van Poortvliet

 

Wij zijn regelmatig in het Kunstmuseum in Den Haag. 

De huidige tentoonstelling daar toont werk van Jacoba van Heemskerck. 

Verrassend werk vond ik, maar vooral ook een interessante vrouw die ik alleen van naam kende. 

Jacoba was vriendin met Marie Tak van Poortvliet die kunst verzamelde. 

En die Marie kende ik ook van naam, maar alleen omdat er in Domburg een museum naar haar genoemd is. 

Het Marie Tak van Poortvlietmuseum. We waren er al eerder, maar toen was het museum dicht. 

Dus nu we in Zeeland waren en ook (zoals altijd)  een dagje op Walcheren, wilde ik er eindelijk eens naar toe. Sowieso is Domburg de moeite waard. 

En wat bleek? 

Er is daar helemaal geen werk van haar te zien. Marie schilderde zelf niet! 

Ze had een villa laten bouwen in Domburg en bracht daar vaak de zomer door'in gezelschap van Jacoba van Heemskerck.  

Ze verzámelde. Ze kócht en bood Jacoba van Heemskerck de gelegenheid tot het maken van kunst. 

Gelukkig maakte het helemaal niks uit dat er geen Tak van Poortvlietwerk hing, want er was nu een tentoonstelling van de Belgische kunstenaar Jozef Posenaer. 

Een onbekende voor mij. Zelfs zijn naam had ik nog nooit gehoord. 

Maar vergeten doe ik hem nooit meer, zo veel is zeker. 

Jozef Posenaer (1876-1935), een Belg die tijdens de Eerste Wereldoorlog vluchtte naar Domburg en daar een paar jaar woonde en schilderde. 

Zoals zoveel schilders trouwens. Domburg was een echte kunstenaarskolonie. 

De fraaie poster kon ik, in het smalle toegangssteegje, niet zo mooi op de foto krijgen, maar ook dat maakte niet uit. Ik kocht hem later, voor 1 euro. 

En bovendien:  binnen hingen veertig schilderijen, ook dat van de poster. 

Strandhuisjes in Domburg, ca 1915-1917.

Op veel van de schilderijen zijn de personen afgebeeld in klederdracht. 

Ja en dat is nou toevallig net iets wat ik heel erg mooi vind: klederdracht.

Onder de Linden, ca 1916. 

Het lijkt allemaal zo rustig, zo idyllisch. Zo zal het heus niet allemaal geweest zijn, zeker niet met die afschuwelijke Eerste Wereldoorlog op de achtergrond. 

Posenaer was niet voor niets gevlucht natuurlijk, maar misschien juist dat hij daarom zo wilde schilderen.

Of dit werk: 

Noordstraat in Domburg/Tuin in het najaar, 1915-1917

Posenaer schilderde ook in Amsterdam. Hier bijvoorbeeld: 

Gezicht op de Zuiderkerk, Amsterdam, 1918

Het was best druk toen wij er waren, waardoor ik vrij goed kon horen wat andere mensen zeiden. 

Namelijk dat het vrij druk was en dat ze nog nooit van Posenaer hadden gehoord en dat ze het prachtig vonden! 

Nou,  dat vonden wij dus ook! 

Het Warenhuis, Axel

Dit is Museum Het Warenhuis, in Axel (Zeeuws Vlaanderen).   

Beter gezegd, dit is een deel van het museum, namelijk het deel dat vroeger echt een warenhuis was. 

Ik heb helaas geen goede foto gemaakt, maar eraan vast,  links,  zit de  grote, moderne nieuwbouw van het museum. Dat deel gaat over Het land van Axel:  historisch, archeologisch, volkskundig.

Nou, mensen die hier lezen weten zo langzamerhand wel dat ik dol ben op musea en dit was een heel mooi museum. Zomaar in Axel,  een klein stadje in Zeeuws-Vlaanderen.

Hier,  aan de Markt, begon zo'n beetje rond 1910, de schilder Clement Antheunis, samen met zijn vrouw Hendrika een schildersbedrijf. 

En dat hij kon schilderen werd meteeen al duidelijk, want hier zie je een portet dat hij van zijn vrouw maakte en een zelfportret.

Ze hangen jammer genoeg in een glazen kast en beter werd het niet, maar daar kan Clement helemaal niks aan doen. 

Ze begonnen met z'n tweeën niet alleen dat bedrijf, maar ook een warenhuis. Ze woonden er ook. 

Een echt warenhuis met allerhande spullen was het. 

Die werden getoond in de etalages en in de winkel in hele hoge kasten. Er is echt nog heel veel van bewaard gebleven. Superleuk, met een houten trap, prachtige vloeren.

Erg leuk om even te kijken, maar ik vond dat niet het meest bijzondere. 

Dat vond ik namelijk de decoratie. 

Niet een béétje decoratie, maar werkelijk van boven tot onder gedecoreerd. Plafonds van karton, beschilderd. Fraaie muurschilderingen en allerlei versieringen. Heel mooi glas in de ramen en dat is er gewoon allemaal nog. 

Nou en als je dat dan allemaal goed hebt bekeken kom je in het nieuwere gedeelte van het museum met heel veel informatie over het Land van Axel. 

Als je zoals ik lang in Terneuzen hebt gewoond en regelmatig in Axel kwam (afstand 10 km) is dat helemáál leuk natuurlijk, maar ik denk dat het echt voor iedereen een geweldig leuk museum is. 

Bovendien hing er werk van twee van mijn favoriete kunstenaars, Johnnie Beerens en Jimmy Nelson. Van  Johnnie Beerens heb ik al wat laten zien. Ik ben fan!

Maar dit is een werk van Jimmy Nelson:

Vrouwen in Axelse Streekdracht, 2023, 2024. 

De Poolse brug

Ik woonde lang in Zeeuws-Vlaanderen, in Terneuzen en daar kwamen best vaak Poolse namen voor. Ik had ook een klasgenoot met een Poolse naam, maar daar vroeg ik me als 12-jarige niks over af. 

Nu denk ik dat die jongen een kind was van een van de Poolse soldaten die hier de streek in september 1944 bevrijdden. 

Ik heb op mijn middelbare school behoorlijk geschiedenisonderwijs gehad, maar aan plaatselijke of regionale geschiedenis werd niet gedaan. Heel jammer. 

Enfin, in het boek: '111 plekken in Zeeland die je gezien moet hebben', las ik dat er in Zaamslag een Poolse brug is en die wilde ik wel eens zien.

Zaamslag is een dorp vlakbij Terneuzen, ik ben daar vroeger vaak geweest,  ook omdat ik er een periode stage liep op een school daar. 

Maar van de Poolse brug had ik echt nooit gehoord. 

Dat klopt ook wel, want het oudste monumentje kwam daar pas in 1981 en toen was ik al weg. 

Het is een in de muur ingemetselde plaquette met een heel eenvoudige tekst. 

Niet erg mooi en als je het niet weet en je rijdt over die brug, dan zou je het absoluut missen. 

Het werd onthuld,  in 1981 dus,  door de Poolse ambassadeur. 

Die onthulde ook het bordje dat je hierboven ziet (en dat dringend aan vervanging toe is),  van de Poolse brug. 

In september 2014 was er de 70-jarige herdenking van de bevrijding en toen werd er een nieuw gedenkteken onthuld. 

Duidelijker zichtbaar en mooier ook. 

Het werd onthuld door de burgemeester van Terneuzen. Die zei bij die gelegenheid dat 'Net als de Canadezen ook de Polen onze bevrijders waren. Maar,  zei hij, 'het leek af en toe een beetje een vergeten groep'. 

De tekst vind ik mooi: Omdat de ouderen het nog weten, opdat de jongeren het niet vergeten'. 

Die brug ligt op de weg naar Axel waar we naar toe gingen en daar stuitte ik meteen op het Kolonel Szydlowskiplein. Dat is een groot plein.  Genoemd naar de bevelhebber van de Poolse strijdkrachten die ook Axel bevrijdden, waarbij veel Poolse slachtoffers vielen.  Op dat plein is een groter monument te vinden. 

Ferini

Dit is een van de leukste tweedehandswinkels die ik ken. 

Het is eigenlijk meer een museum dan een winkel en ik kan er tijden rond kijken.  Helaas ook nogal duur vind ik, het is dan ook geen rommelwinkel en je vindt er geen kleding. 

Voor ons alleen te bereiken als we in Groede vertoeven en dat is maar goed ook. 

Enfin, ik zei al dat onze vakantie deels bestaat uit herhalingen en dit is er een. 

Ferini in Nieuwvliet.

Mijn man ging even met mij mee naar binnen, maar heel lang rondkijken, dat vindt hij dan weer niks. 

Dus hij ging maar eens even bij zijn vriendin zitten. Zij had zich speciaal voor de gelegenheid  in het nieuw gestoken. Sympathiek gebaar. 

Enfin, mijn man ging zitten. Op gepaste afstand natuurlijk. En zo te zien liep het gesprek niet heel vloeiend.

Gelukkig werden ze allebei meermaals gegroet door verschillende passanten daar op die dijk. 

En ondertussen meende ik binnen een goede slag geslagen te hebben. Ik kocht iets dat ik niet eens op de fiets kon meenemen en dat we dus de volgende dag met de auto gingen halen. Het was nog even spannend of het mee kon qua ruimte, maar dat lukte. 

Mijn man twijfelde heel erg aan de aankoop en dat is zacht uitgedrukt. Hij vond het gewoon helemaal niks.  

En op dit moment in mijn leven moet ik eerlijk zeggen: hij had gelijk! 

Niet dat we afgezet zijn hoor of zo. Maar dat wat ik kocht past op geen enkele wijze in ons huis. NIET.

Ik zit nu nog in de verwerkingsfase, dus daar kom ik later nog wel eens op terug.

Misschien! Als het lukt met de verwerking!

Droomhuis

Eigenlijk is alles toegestaan bij de creatieve bloghop van Conny. 

Je maakt iets passend bij het thema van die week.  

Vorige keer deed ik mee met foto's, maar er zijn veel meer mogelijkheden (collage, kaart, foto, schilderij, textiel enz. ) en ik had me voorgenomen om allerlei verschillende dingen  te doen. Deze keer wilde ik een Atc maken. 

Wat thema's betreft, ik vind bijna alle thema's goed te doen, qua thema, maar deze week het lastigste van allemaal. Jouw Drijvende Droomhuis.

Eerst maar eens nadenken over mijn droomhuis. 

Ik was gauw klaar, want dat heb ik niet, een droomhuis. Ja, ik zou wel willen verhuizen naar een kleiner appartement, maar om nou te zeggen dat dat mijn droom is. 

Ik droom zeker niet van luxe met zwembaden en tennisbanen en tig kamers. Eerder van een tiny house. 

Omdat ik net in Zeeuws-Vlaanderen was en omdat daar veel van die kleine witte huisjes staan, met rode daken, huisjes die voor mij mede het beeld bepalen van mijn favoriete stukje Zeeland, heb ik er zo eentje tot mijn droomhuis gemaakt. 

Dat was stap 1. 

Stap 2: Drijvend...

Dan denk je toch aan een ark of zo. In ieder geval aan een schip waar je in kunt wonen. 

Maar dat wil ik helemaal niet, ik wil helemaal niet drijven. 

Mijn moeder werd al zeeziek op de pont over het IJ en ik doe niet erg voor haar onder. 

Maar met een beetje goede wil zo dacht ik, kun je op een eilandje wonen en dan drijf je eigenlijk ook toch? Een beetje? En als het dan niet midden op zee ligt...

En zo werd het mijn Zeeuws-Vlaamse huisje op een eilandje. In de zon natuurlijk, met palmen. Dat wel. 

Ik zag het voor me en maakte er een Atc van. 

Ik kan niet wachten om bij de andere deelnemers te gaan kijken. Hier vind je ze straks: klik

Evergreen

 

Toen ik dit beeld zag, in Terneuzen op de Scheldeboulevard,  vond ik er eigenlijk niets van. Het maakte geen indruk. 

Tot ik de begeleidende tekst las. 

Het is een gedicht: Het Tij. 

Van Wilco van Hoogdalem. Toen ráákte het me!

Het tij.

Rimpels in het zand, het grijs van de Schelde, 

soms wild en ruw, soms spiegelglad.

Stoer. 

Het DNA van Terneuzen. 

Al die dingen in dit stuk steen. 

Ik vind Terneuzen niet mooi. 

Ik vind het wél  leuk om er te zijn. Mooi om te zien hoe het er nu is en te denken o ja, dat was daar en in die straat woonde die en die. 

Maar het gebied aan de Schelde, de haven, de dijk, de geur, de lucht... ja dat gedeelte vind ik wel mooi.

En het DNA van Terneuzen,   zit ook een beetje in mijn DNA.

Toen ik me omdraaide, ik stond laag,  zag ik de bovenkant van dit schip boven de dijk uit torenen. Ik heb gerend om een paar foto's te kunnen maken. 

Rennen ja, want je zou het misschien niet denken hè, maar zo een gaat hard hoor, erg hard

Schitterend om te zien!!! 

Het schip heet Ever Glory. Ik heb even gegoogeld en het schip was (die middag dat ik het zag op 09-09-'25) op weg naar Hamburg. 

Als ik in Terneuzen zou wonen met uitzicht op de Westerschelde, deed ik niks anders meer dan schepen spotten, denk ik. Je kunt zelfs zien wat de snelheid is, evenals de exacte koers. 

Fantastisch

 

Deze foto maakte ik in Breskens (Zeeland, The Netherlands) in het jaar 2019. 

Het is een fantastisch kunstwerk van Johnny Beerens. 

Vijf broden en twee vissen. 

Het refereert aan een bijbelverhaal over Jezus die vijfduizend  mensen voedde met die twee vissen en die vijf broden. 

Het werk had een prachtig plek daar op die graansilo. En dat was nou zo mooi: brood en vis, ofwel de silo en de haven, landbouw en visserij.  Zo prachtig gemaakt en precies passend op die plek in  Breskens. 

En 

Toen,  heel treurig maar waar, toen moest die silo weg. Er moesten appartementen komen. Echt verschrikkelijk vond ik dat. 

Nu ik uit was in Zeeland vorige week, las ik in het blad 'Uit in Zeeland' dat het toch nog goed is gekomen. Nou ja bijna..

Het werk is door de gemeente in bruikleen gegeven aan de firma Verbrugge en die hebben op hun terrein aan een van de havens van Terneuzen een vergelijkbare silo. 

Het werk werd gereinigd en opgeslagen en begin dit jaar nog verder hersteld en deels herschilderd.

 'Johnny Beerens legde er opnieuw zijn ziel en zaligheid in',  zo las ik in dat blad. 

Ja en je snapt nu natuurlijk wel dat ik het werk graag hersteld en wel had willen zien. 

We hebben heel goed gekeken, maar die haven konden we slechts met heel veel moeite vinden. Vergis je niet in de grootte van de Terneuzense havens, dat is geen kattenpies. 

Ik had al gelezen dat het moeilijk te zien was vanaf de weg. Nou ik kan je verzekeren dat het eigenlijk helemaal niet te zien was. 

En net toen ik stond te balen op het punt waar je dan een heel klein stukje kon zien, werd ik vanuit een loods naar binnen gewenkt door een man. 

Hij bleek beveiliger te zijn van een fabriek op dat terrein en zat in een loodsje te beveiligen.

 'Als je opschiet kun je het werk zien',  zei hij.

Ik rende naar binnen en meteen naar het raam. 'Nee', zei hij, ' hier op het schérm kan je het zien'.

Fantastisch!!!!!!!!!!!!!!!!Echt fantastisch!

Kijk maar mee:

Ik laat maar even alle foto's zien die ik kon maken, omdat ik het zo bijzonder vond. 

Gewoon, dat iemand begreep waarom daar twee oude mensen stonden en dat die iemand zo aardig was om ons binnen te laten kijken. 

Wat ik natuurlijk niet heb kunnen zien is dat Johnny Beerens zichzelf schilderde in het oog van de onderste vis. Dat deed hij ook in 1997, heel subtiel en toen schilderde hij ook zijn drie-jarige dochter in dat oog. En nu in 2025, schilderde hij zijn twee kleindochters erbij. 

De foto van de kunstenaar komt uit het eerder genoemde tijdschrift en daarvoor uit het fotoarchief van Johnny Beerens

Overigens is de kunstenaar niet tevreden las ik. Hij vindt de afmetingen van de mural niet in balans met de afmetingen van de silo. Daarom zal hij nog wat veranderen door het werk te voorzien van een touw waarmee het aan een spijker hangt. Dat touw van aluminium en dan beschilderd. 

Zodat het lijkt of het in Breskens is opgepakt en in Terneuzen is opgehangen. 

Ik zal echt nog een keer terug moeten! 

(En dan hoop ik dat die beveiliger er weer zit. Want die vertelde zijn levensverhaal aan ons alsof hij ons al jaren kende. Wat een schat met humor was dat. Superinteressant allemaal!)

Linking to Sami's Colourful World

Bijenbrood

Al eens eerder schreef ik hier over vlas. 

Ik had toen net een en ander geleerd over het produkt, op een vlasdag hier in de omgeving. 

En hier, die omgeving, dat is Groede, waar we weer een weekje waren. 

Dus toen we met onze dochter op weg waren naar de mosselen in Philippine en ik een blauw veld zag, wees ik haar er op. 

'Kijk', zei ik, 'dat is vlas en dat bloeit maar een dag'. 

De volgende dag gingen we fietsen en zag ik weer een prachtig blauw veld. 

'Kijk',  zei ik weer,  'vlas... we gaan even een paar foto's maken van dichtbij'.

We staken de weg over en zagen dat het inderdaad prachtig was,  maar absoluut geen vlas. Die kleine blauwe bloemetjes van vlas herinnerde ik me nog goed en dit was echt iets anders.

Er stopten meer fietsers om foto's te maken en een van hen wist het. 

'Dat is Bijenbrood',  zei ze. Maar verder wist ze ook niet waar het toe diende. 

Enfin, we genoten van het veld en ik zocht,  thuis gekomen, verder. 

De officiele naam is Phacelia tanacetifolia

En als het zo'n heel veld is,  dan is het vaak bedoeld als groenbemester. Het groeit snel, onderdrukt onkruid en houdt stikstof vast. 

De bloemen leveren heel veel stuifmeel en nectar en zijn belangrijk als voedsel voor bijen. En hommels. 

Nuttige plant dus en dan ook nog eens erg mooi! Bijenbrood...

Groede

We waren weer eens een weekje in Zeeland, Groede natuurlijk. 

En het was een heerlijke week.  Het eerste weekend kwam onze dochter ook, met Noor en Jet. Dat is ook al een soort traditie geworden. Een leuke. 

Als ze dan weer weg zijn, vind ik er heel even niks meer aan. Maar dat gevoel gaat snel weer voor bij hoor. 

Natuurlijk deden we zoals altijd weer een heleboel dingen die we altijd doen. 

We gingen naar het strand en naar de vuurtoren en we gingen mosselen eten in Philippine.

We wilden eigenlijk de bloedmaan zien in combinatie met de zonsondergang. Dat is niet gelukt. Maar deze spectaculaire lucht bij de vuurtoren van Breskens, maakte dat echt meer dan goed.  

En dan was er ook nog een kunstmarkt in Groede en een atelierroute. We volgden allebei en zagen aardige dingen. Maar het leukst vond ik het rustige sfeertje dat er hing. Kleine muziekgroepjes, niks lawaaiigs, gewoon mooi. 

En het allerleukst: op de markt was de muziektent in gebruik genomen door een zanger die Franse liedjes zong. Toen wij net langsliepen iets van Jacques Brel. Ik dacht echt even dat ik hem hoorde, Brel. 

We hadden prachtig weer en ook een dagje regen waardoor we iets minder fietsten dan normaal. Maar dat gaf allemaal helemaal niks. We schuilden gewoon, net als zij:

En tenslotte zag mijn man, zittend op dat lekkere terrasje op de Markt iets dat wij nog nooit eerder hadden gezien. In al die jaren niet. Ik denk dat het universum het tijd vond ons er eens op te wijzen: 

Toen deze tekst werd aangebracht in 1752, bevond zich hier het knekelhuis!