Opletten

 In het Westfries Museum zijn tweehonderd etsen van Rembrandt te bewonderen. In het verder lege museum, met kale muren, hangen die etsen daar geweldig. 

Ze zijn ook heel erg mooi. Het is onmogelijk ze allemaal in een keer heel goed te bekijken. Er zijn zoveel details. Het is ongelooflijk dat een man dat allemaal heeft gemaakt (en dat een man ze vele jaren later verzamelde en ze nu in het museum laat zien is ook ongelooflijk)

Neem nou bijvoorbeeld deze ets:

De titel is 'Christus predikt'. Rembrandt maakte deze ets rond 1657. Met droge naald. Dat staat op het bordje eronder. 

Op de ets zelf staan heel veel mensen. En eigenlijk zijn dat allemaal kleine portretjes. Ik ga iedere keer als ik er ben in die zaal,  speciaal even kijken, want ik vind het echt ontzettend knap.  Als ik er een stukje uithaal, zie je vast wel wat ik bedoel . 

Er is ook nog iets dat ik heel bijzonder vind.  

Al die mensen, het hele publiek zal ik maar zeggen, allemaal kijken ze naar Jezus die wat te vertellen heeft. 

En ze luisteren natuurlijk. 
Allemaal, behalve die ene persoon op de voorgrond. Die jongen. 

Die ligt daar een beetje te tekenen in het zand. En misschien luistert hij ook hoor, dat zou kunnen, maar hij kíjkt niet. Helemaal niet. 

En dat maakt Rembrandt zo bijzonder. Hij schilderde mensen zoals hij ze zag,  gewoon met een kind dat niet helemaal oplet. 

Zo grappig, deze zomer in Italië , in een kerk die voor kinderen denk ik nogal saai was, zag ik een klas.  Het grootste deel van die klas, luisterde naar de juf die heel lang, echt heel lang doorpraatte over een schilderij. 

Op eentje na, die had zich even teruggetrokken.  Het was een volle klas en ik hoop maar dat hij niet gemist werd. Ik kon het niet afwachten helaas, ik moest achter mijn eigen juf aan. Ik lette dus ook niet op, maar dat heeft niemand gezien. 

Nduja

 

Ik vind het altijd leuk om in een buitenland te kijken in een supermarkt, op een markt, in een winkel met delicatessen en produkten uit de streek. 

Wat is er, wat is er anders dan bij ons en is er op dat gebied iets leuks dat ik mee kan nemen naar huis? 

Verse produkten meenemen, dat doe ik niet. Op dat gebied heb ik mijn lesje geleerd toen ik al liftend in Frankrijk op een van de eerste dagen een heerlijk Frans kaasje kocht als cadeautje voor mijn ouders en dat onderin mijn rugzak stopte. Dat had ik niet moeten doen, bleek bij thuiskomst. 

Maar nog steeds neem ik graag iets mee en toen de gids vertelde over iets dat Nduja heet, dat het hartstikke Italiaans is en in Nederland een hype (in haar kringen), toen ik dat spul overal zag staan, ja toen leek het me leuk om mee te nemen. Een klein potje maar hoor, want veel meenemen, dat kan niet op een busreis.

Vorige week liep ik door de Dekamarkt en daar stond een hele lading van die potjes en toen ik eergisteren bij  AH was wilde ik weten of het daar ook te koop was. Ik kon het niet vinden, maar zelfs de jonge vakkenvuller kende het en wist precies waar het stond. 

Dus nu ben ik er maar eens  aan begonnen. Ik wist ook eigenlijk niet precies wat ik nou had gekocht, maar nu heb ik het Italiaanse potje open gemaakt en voorzichtig geproefd. 

Het is een smeerbare worst, gemaakt van gemalen varkensvlees met heel veel zongedroogde rode pepers. (En zout en vet). Het is een natuurlijk produkt zonder andere toevoegingen en niet iets nieuws. Vroeger werd het al door de arme bevoking gemaakt en gegeten.

En ? Het is pittig, heel erg pittig. Ik hou daar van. Ik vind het lekker.  

Je kunt het op een stokbroodje smeren of de smaak van een pizza of een ander Italiaans gerecht  versterken. Ik ontdekte trouwens heel veel Italiaanse recepten waarin Nduja wordt gebruikt als smaakmaker. 

Toch denk ik niet dat ik het heel vaak ga kopen. Het hoort bij de herinnering aan Calabrië en daarna is het klaar. 

Naïef of lief of allebei

 

Deze muurschildering  vond ik erg mooi. 

Niet spectaculair. Niet beklad, alleen wat verweerd. 

Ik zag deze (een beetje achteraf gelegen) in Diamante, Italië. 

Toen ik er naar stond te kijken had ik het idee dat het werk recht uit het hart van de maker kwam. Een beetje naïef geschilderd misschien, maar juist door de kleuren en dat verweerde heel erg mooi. Vind ik.  Uit het hart van de schilder recht mijn hart in. 

En eigenlijk, als je er over nadenkt is dit wat je hieronder ziet ook een soort mural, toch? 

Déze foto maakte ik gewoon in mijn eigen woonplaats en ik vind dat die prima past!

Linking to Sami's Colourful World

Kunst op de muur

Wat de reis betreft ben ik inmiddels gestopt met Italië, maar wat de murals betreft nog niet. 

We waren eventjes in Genua. Dat eventjes was jammer, want het leek me een superleuke stad. 

Er was een gids, maar we kwamen er door drukte onderweg heel laat aan en de gids kon ons eigenlijk alleen maar leiden naar het restaurant. 

Onderweg zat iedereen aan lange tafels buiten op straat te eten. Het zag er allemaal erg aantrekkelijk uit. Maar ja ( en daar kon dus niemand wat aan doen), we hadden geen tijd want de boot naar Sicilie ging natuurlijk niet op ons wachten. Toch zag ik onderweg nog een paar aardig murals. Zoals deze:

Heel mooi geschilderd, jammer van de tag. 

Of deze, totaal anders:

De laatste uit Genua vond ik eerst alleen maar grappig. Ik zag ook niet meteen dat er niet iemand stond te schilderen, maar dat dat de mural wás. Knap gedaan! 

Ik was echt haastig, dus die tekst zie ik nu pas. Niet helemaal zichtbaar, maar er staat:

Restiamo Umani en in het Nederlands is dat: Laten we menselijk blijven. 

Linking to Sami's Colourful World

Wie heeft het?

Dit is dan het laatste wat ik wil laten zien van onze reis. En ook het laatste wat ik er over wil vertellen. 

Kijk, je kan in je museum natuurlijk een hoop scherven en incomplete zaken laten zien en de ware geschiedenisfan zal er doorheen kijken en snappen misschien ook wel,  hoe het geweest is. 

Maar je kunt het ook op deze manier tonen. 

Het zijn slechts een paar scherven en ik zou er waarschijnlijk achteloos aan voorbij zijn gelopen. 

Maar zo op deze manier wordt er toch een en ander duidelijk. Dat vind ik mooi. 

Je ziet hier een terracotta tablet. Zulke  tegels, pinakes genaamd,  werden aan een muur of een boom gehangen en waren bedoeld om Persephone gunstig te stemmen.  Persephone en haar moeder Demeter zorgden volgens de Grieken, zo'n vierentwintighonderd jaar geleden,  voor de teelt van graan en vruchtbaarheid van mens en plant.

Met dank aan het Museo Archeologico Statale di Vibo Valentia. 

In dit museum zag ik een aantal van deze pinakes en ik had er graag wat langer willen blijven. 

Tja en dat was nou precies het probleem.  Zo ging het namelijk een groot deel van de reis. We gingen ergens naar toe,  bijv. dit museum. Dat was dan een eind rijden, uren rijden en dan kreeg je een half uur voor dit museum en het aanpalende kasteel waar een mooi uitzicht was. Een half uur!

Ik denk dat mensen die hier altijd lezen de indruk hebben gekregen dat we een fantastische reis hebben gemaakt. 

Dan neem ik nu die indruk weg: het was geen fantastische reis. Maar dan ook echt niet! 

Daar zijn een aantal oorzaken voor.  We zochten het eerst in ons zelf: 

We hadden ons er misschien te veel van voorgesteld. We hadden ons te weinig verdiept in de reis toen we hem boekten. 

In mijn oorspronkelijke blogje volgde nu een lange lijst met min/kritiek/verbeterpunten. Dingen die we niet van tevoren hadden kunnen weten. Dingen die irritant en storend waren.  

Ik had die lijst gemaakt en dat was goed voor mijn verwerking. En verder nutteloos. Weg er mee. 

Krijg je tegenwoordig,  als je een brood koopt bij de bakker al zowat een verzoek om  een evaluatieformulier in te vullen, van deze reisorganisatie kregen we zo'n verzoek niet. 

Ik heb dus zelf maar gemaild en verteld wat ik allemaal niet goed vond. Ze hebben 'de klacht' in behandeling genomen. Waarop ik mailde dat het niet zo zeer een klacht was als wel een mail over zaken die niet oké waren en die ze m.i.  kunnen voorkomen of kunnen verbeteren. 

Tenslotte: alles is relatief.  Zeker als je kijkt hoe het er in de wereld aan toe gaat. 

Wij hadden vakantie in een zonnig, warm en prachtig land. 

Er was geen oorlog daar, we waren niet bang en hadden geen honger of dorst. Medische verzorging zou er geweest zijn. Wij waren niet ziek of zo, maar toen een medereiziger haar heup brak bij een val, werd alles uitstekend geregeld. 

We werden veilig vervoerd. 

Naar onze mening echter kregen we veel te weinig informatie, nauwelijks tips en ideeën. Veel te weinig kunnen zien en veel te weinig kunnen doen.  En dat zou met een goede reisleider heel anders geweest kunnen zijn. Een heel groot deel van de vakantie hebben we gedacht: wat een tijdverspilling.

Een busreis leek,  nu we niet meer willen vliegen en zo ver ook niet meer willen rijden,  dé oplossing, maar déze busreis was dat in elk geval niet. 

Maar:  we waren in Sicilië, samen. 

De plek waar het voor ons zevenenveertig jaar geleden begon. Er was  een cirkel rond nu we er ons vijfenveertig-jarig huwelijk vierden.  

En heel vaak  zeiden we tegen elkaar: Ach, maar nou ja:  wiehepput? 

Nog twee keer

 Bijna twintig keer heb ik iets over en onze reis naar en in Sicilië en Italië geschreven en heb ik er iets van laten zien. Ik heb het gecheckt want heel raar:  ik dacht dat ik het er nog nauwelijks over had gehad. 

Gisteren spitte ik mijn foto's nog eens even door. Makkelijk hoor, want alles zit per dag in een mapje, meest ondertiteld en ook heb ik al eerder verwijderd wat ik wilde verwijderen. 

Enfin, ik kwam tot de conclusie dat ik nog twee dingen echt wil laten zien hier. Omdat ik die dingen bijzonder vond. 

Stel je voor: het is een heel warme dag, je loopt met vier groepsgenoten vanaf het hotel een lange, lange strandwandeling naar het dichtsbijzijnde dorp. 

Daar blijkt een route te zijn naar een ruïne die je de hele weg langs het strand al zag liggen. Twee mensen haakten af (vanwege een flinke blaar), maar met twee anderen liepen wij naar boven.  

Onderweg werd de ruïne ook nog eens op een muur aangekondigd:

Verder mooie uitzichten alom. Het is een flinke klim en behalve die uitzichten langs het pad zijn er bloemen en planten. Maar dan draait de weg en ineens is er een huis.  En dit: 

René Magritte, daar langs dat pad. Surrealistisch bijna. En dat past natuurlijk heel erg mooi bij de surrealist Magritte. 

Oh wat had ik graag een praatje willen maken met de bewoners, maar helaas, de deur was dicht en er was niemand thuis voor zover ik kon zien. Ook niet bij de buren.

Het allerlaatste kleine stukje heb ik overigens niet gelopen. Daar was echt een steile trap en ik durfde niet.  

Ik heb even zo goed genoeg gezien hier in Roccella Ionica

Katten en koffie en Padre Pio

 

Negens zag ik op straat zoveel katten als in Italië. Heel erg veel. Ze zijn daar gewoon, soms in groepjes, soms (voor zover ik dat kon zien) eenlingen. Ze zien er weldoorvoed uit. Ze hebben geen zweren, ze stinken niet en op veel plaatsen staan drink/etensbakjes voor de deur. Zeker in die kleine oude stadjes zit er om de  haverklap eentje voor je voeten. Soms krijg je een kopje, soms word je hooghartig bekeken. 

En verder is er overal koffie. Ik hou zelf het meest van cappucino, maar ik zag veel mensen espresso drinken. Soms staande aan een soort toog, of zittend aan zo'n zinken tafeltje. En soms met van die  heerlijke gevulde cannoli. 

Tja, katten en koffie. En Italië is ook een land van krantenlezers, buiten in de zon. En van bloemen en van heerlijke wijnen, van kerken en kathedralen, van opgravingen, Grieken en Romeinen én van Padre Pio  en Maria....

Maandag: wasdag

 

Het moet bijna wel op een maandag geweest zijn. Een maandag in 1873, want maandag was nou eenmaal wasdag vroeger. Hoe dan ook, H. W. Mesdag legde het Scheveningse tafereel vast. 

Ik vind het zelf echt een afwijking hoor, dat fotograferen van was aan de lijn. Gelukkig weet ik dat meer mensen die afwijking hebben, dus dat scheelt. 

Ik vind het leuk in het echt, maar ook als ik op schilderijen een was ontdek. Zoals hierboven. 

Of hieronder, een mural in San Michele de Ganzaria, Italia

In Italië viel er echt heel veel was te zien buiten. Het is daar extra mooi vind ik, vanwege de kleuren

En zo mogelijk nog leuker vind ik het als degene die de was ophangt of heeft opgehangen er ook bij staat. Zulke foto's zijn een uitzondering, want dan moet ik natuurlijk toestemming vragen en dat durf ik lang niet altijd. 

Wel bij deze meneer en die vond het prima!

Linking to Sami's Colourful World

Bikinimeisjes

 

Natuurlijk bezochten we op Sicilië een plaatsje genaamd Piazza Armerina. Wereld Erfgoed. 

Dat plaatsje hebben we overigens niet gezien helaas, maar wel, net er buiten, de Villa Romana del Casale, waardoor het Wereld Erfgoed is geworden. 

Die villa is oud, 300 jaar na Chr. en bijzonder om te zien. Maar echt speciaal zijn de mozaïeken op de vloeren die je door de hele villa heen ziet en die uitzonderlijk goed bewaard zijn gebleven. Als je bedenkt dat zo'n steentje 1x1 cm is, krijg je respect voor de makers en niet zo'n beetje ook. 

En het allerleukst zijn natuurlijk de bikinimeisjes

Ik was hier zevenenveertig jaar geleden ook en ik weet het niet zo heel goed meer hoor, maar in mijn gedachte, liep je toen gewoon over en vlak langs de vloeren om de mozaïeken te bekijken. 

Nu word je via allerlei stellages door de villa geleid en bekijk je de mozaïeken van bovenaf. Duidelijk te zien trouwens, dat wel.

Ik heb altijd gedacht dat de bikini een moderne uitvinding was, zo'n beetje jaren vijftig van de vorige eeuw leek mij. Maar niet dus hè. De Romeinen waren denk ik de eersten. 

Ze lieten hier niet alleen de bikini of de vrouwen zien,  het gaat ook om de verschillende (bal)sporten. 

Trouwens, op ander gebied,  waren de Romeinen op Sicilië eveneens nogal  'modern'. Kijk zelf:

Ja en als je dat als toeristenbureau nou allemaal voorhanden hebt, al die mozaïeken, dan gebruik je die afbeeldingen ook natuurlijk:

Trinacria

 

In de hoofdrol op Sicilië: een vrouw met drie benen. Het plaatje hierboven vond ik mooi. Getekend op stof. Maar ik heb een helebóel leuke verwerkingen gezien van deze driebenige dame. 

Het beeld siert ook de Siciliaanse vlag. Het heeft natuurlijk een betekenis.  Ik vond het een beetje een ingewikkeld verhaal,  

maar wel leuk en apart. 

Het is een heel oud symbool, Keltisch misschien. 

Die drie benen verwijzen naar de min of meer driehoekige vorm van het eiland. De Grieken die na de Feniciers kwamen noemden het eiland Trinacria.

De vrouw met een gevleugeld hoofd, korenaren en slangen als haren  is misschien een van de mythologosche Gorgonen, namelijk Medusa. 

Het beeld was echt overal te zien. Als souvenir meestal niet echt mooi. Maar ook vaak wél mooi, op huizen bijvoorbeeld. 

Trinacria ...

Déze afbeelding liet ik hangen. Ik denk niet dat die in Culemborg zou staan! En ook niet in Hoorn

Eureka

 

Toen ik deze foto appte naar ons thuisfront (vanaf Syracusa, eind mei), grapte ik: Rara,  wie staan hier? 

Onze jongste zoon reageerde als eerste:

14:41, Dirk: Is dat niet mijn vader?

14:54, Bart: Archimedes denk ik en een knappe man!

14:56, Bart: Maar  je moet niet voor zijn zonnespiegel gaan staan met je hoed, want die gebruikt hij om vijandelijke schepen in de hens te zetten.

Ze hadden gelijk, het wás hun vader, die knappe man en hij staat naast Archimedes. 

Dat van die zonnespiegel klopt ook, maar als Bart dat niet had gezegd, had ik het niet geweten. Ik heb nooit veel van natuurkunde en wiskunde begrepen helaas. 

Archimedes kende ik wel natuurlijk. 

En zijn wet, de wet van Archimedes,  kan ik tot op de dag van vandaag uit het hoofd citeren. 

'Een lichaam geheel of gedeeltelijk in een vloeistof ondergedompeld, ondervindt van die vloeistof een opwaartse kracht die gelijk is aan het gewicht van het door het lichaam verplaatste water". 

Archimedes (287 v. Chr. - 212 v.Chr)  werd op Sicilië in Syracusa geboren in de Griekse kolonie op het eiland. Vandaar het beeld.

Volgens de overlevering klotste er water over de rand van het bad toen Archimedes er in ging zitten. Waarop hij  bovenstaande ontdekking deed.  

Hij was er zo blij mee,  dat hij in zijn blootje de straat op rende, roepend: 

Kijk, als die natuurkundeleraar dát nou had verteld en nog een paar verhalen over andere ontdekkingen van de man, ja misschien was er dan toch wat meer blijven hangen in die a-hersenen van mij! 

Zoals jullie zien, ben ik weer even terug naar Sicilië en Calabrië. Er is daarna al weer zoveel gebeurd dat het misschien wat mosterd na de maaltijd is, maar toch wil ik er meer van laten zien dan ik tot nu toe deed! 

Stapelen

 

Op m'n bloempotten na, zijn deze steentjes eigenlijk onze enige Italiaanse souvenirs. Ik heb een middagje aan een prachtig strand, met een superblauwe zee, stenen gestapeld. 

Niks aan te doen, ik vind dat nou eenmaal leuk. Daarbij: we hadden die dag heel ver gewandeld en geklommen, dus ik was wel toe aan een beetje rust. 

Maar zomaar uitgestrekt op zo'n ligbed onder een parasol... nou dat hou ik,  in tegenstelling tot vroeger,  op z'n hoogst een kwartiertje vol. 

Terwijl ik dit blogje zat te maken kreeg ik acuut heimwee. 

Maar gelukkig,  wat waar is, is waar: stapelen kunnen ze hier ook.  Hier op de Westfriese Omringdijk. 

Natuur in Italia

 

Toen we in Roccella Ionica, Italia een mooi klimmetje deden (van de 1e categorie denk ik er dan meteen achter, hahaha) zagen we dit. 

We stonden het met twee reisgenoten te bekijken en niemand van ons wist wat het was. We vonden het wel allemaal erg mooi!

Ik nam er voor de zekerheid eentje mee naar huis en ondertussen op een terras in de schaduw,  zochten we op waar we nou eigenlijk naar gekeken hadden. Mooi makkelijk gaat dat tegenwoordig met een van de vele identificatie mogelijkheden voor planten op de telefoon. 

Wel eens gehoord van Daucus Carota? Ik niet. En al helemaal niet van de Latijnse term. De Nederlandse naam is duidelijker. Die luidt namelijk:  Wilde Peen. 

Wilde peen... tssss. 

Dat klinkt zo gewoon en dat is het ook,  want algemeen verspreid in de Benelux. Ha en in Italia dus. 

De plant wordt ook wel Vogelnestje genoemd. 

Gewoon, of niet gewoon, we vonden het allemaal prachtig.

Daarna zagen we de plant zowat iedere dag, want zo gaat dat. 

Wat we ook zagen, heel vaak zagen en in heel grote hoeveel heden, dat waren deze bloemetjes:

Dit is de Wisselbloem en die heet zo omdat de kleur vaak verandert. Lantana Camara is de officiële naam. 

Ik las net de beschrijving op Wikipedia. Daar wordt vermeld dat de bloem veel vlinders aantrekt. En dat klopt hoor. Kijk maar: