Mooi

 We gingen lekker weer fietsen langs de Westerschelde. Het is zo heerlijk daar. Af en toe kom je een ander mens op de fiets tegen, maar niet vaak. je kijkt en je kijkt, er is zoveel moois te zien

Fraai toch, die grote berg touw? En dan nog de natuurlijke vegetatie langs het pad. Zoals deze, kilometers lang.

Ja en als je dan een bordje ziet met Terneuzen 16 km, dan fiets je natuurlijk gewoon door. We deden het deze keer met een knooppuntenroute, een heel mooie. Ik zag dingen en plekken die ik in alle vijftien jaar dat ik er woonde nooit heb gezien. Te weinig interesse toen. En dat vind ik achteraf superstom. 

In Terneuzen aangekomen deed ik een aantal verrassende ontdekkingen. 

Zo was er ineens een scheepsspottersplek. 

Een soort ronde plek met een verhoging  aan het eind van een pier, waar je van nog dichterbij dan normaal die enorme schepen kunt bewonderen die daar langs varen. 

We hadden een beetje pech dat het net heel rustig was met de scheepvaart. Maar toch was het erg leuk. 

En vergis je niet hoor, de Westerschelde is belangrijk en de schepen die er varen zijn echte joekels. 

Het is een ingewikkelde rivier, de Westerschelde. Ingewikkeld wat betreft diepte. Die is zeer gevarieerd. Hier in de put van Terneuzen, 40 meter. Veel bochten, veel ondiepe plekken, zandplaten. Varen met een loods aan boord is dan ook verplicht. 

Mijn andere verrassende ontdekkingen betreffen Terneuzen zelf. 

Daar zag ik opeens allerlei zaken die te maken  hebben met de legende, het verhaal van de Vliegende Hollander. Kapitein Willem van der Decken die vertrok vanuit Terneuzen en uiteindelijk gedoemd was voor eeuwig te blijven varen met zijn spookschip.

Ik kom daar later nog op terug. Want het verhaal is spannend en boeiend. 

We kochten een bolus in de stad, aten die aan de dijk op en fietsten terug. Weer knooppunten volgend en nu niet langs de dijk, maar aan de andere kant. Tsjonge... ik wist het ook niet hoor, maar dit gedeelte van Zeeuws- Vlaanderen is echt ook mooi. En ook verrassend. Kijk maar:

We waren er weer

We waren er weer hoor en het was hier weer net zo heerlijk als altijd. Heerlijk in twee betekenissen. 

Waar zijn jullie dan? 

Ja in Groede natuurlijk. 

Op mijn Insta schreef ik:

Groede, Zeeuws-Valaanderen, Zeeland, Nederland, Europa, Heelal, Universum. Precies zoals ik dat vroeger wel eens schreef als adres in een boek of zo. 

Picknick bij Maanlicht

Met een plof viel er een pakje op de mat. Een brief erbij: 'Gefeliciteerd, jij bent gekozen om Picknick bij Maanlicht van Margaret Kennedy te recenseren'.

Ha, een verrassing, eentje die ik superleuk vind en dus bij dezen mijn recensie. 

Het verhaal:

Het speelt zich af in Cornwall, eind jaren veertig. 

Het begint met een dominee die een preek aan het voorbereiden is. Een preek voor een begrafenis die eigenlijk geen begrafenis is. 

De doden zíjn namelijk alle zeven al begraven. Onder een klif dat instortte en terecht kwam op een hotel aan zee. 

Ze zullen daar voor altijd blijven, kunnen niet weggehaald worden. Ook meneer Siddal, de hoteleigenaar niet. Het hele hotel Pendizack is verdwenen. 

Daarna maak je kennis met alle twintig mensen die in de week voorafgaand aan het ongeluk,  in het hotel waren. 

De eigenaren, de Siddals dus. De gasten, de mensen die in het hotel werken, enkele dorpsbewoners. 

Met al die mensen maak je kennis door middel van gesprekken, dagboeken, brieven en dialogen. 

Er zijn kinderen bij, zeven kinderen en er zijn sympathieke en onsympathieke mensen. Soms zijn ze uitgesproken vervelend. 

Je weet dus dat in ieder geval meneer Siddal is omgekomen en verder kom je er pas op het laatst van de 420 bladzijden achter wie het hebben overleefd. En ondertussen hoop je de hele tijd dat dat de aardige mensen en de kinderen zullen zijn. 

Nancibel bijvoorbeeld, die werkt in het hotel. Een aardig meisje. Of Gerry, een van de drie zoons van de eigenaren, die verliefd is op een hotelgaste die psychisch niet in orde is,  maar opbloeit onder zijn aandacht. Of de drie meisjes Cove, verwaarloosde kinderen met een moeder die echt niet deugt. 

En je zou het helemaal niet erg vinden als de moeder van die drie meisjes of de luie, roddelende huishoudster het niet zouden overleven. Maar ja het gaat nou eenmaal niet altijd zoals jij dat het liefst zou willen. 

Degenen die het overleven,  waren niet in het hotel tijdens de ramp. Zij zijn degenen die een picknick bij maanlicht gingen houden. 

Wat ik er van vond: 

Het boek van Margaret Kennedy dat al in 1950 voor het eerst verscheen en nu opnieuw is uitgegeven door Atlas, heeft me zeer geboeid. 

Ik moet er wel bij zeggen dat ik er niet meteen in kwam. 

Dat duurde even. Af en toe moest ik ook even teruglezen. Misschien door het grote aantal hoofdpersonen.  

Maar al met al zeer boeiend. Goed bedacht en goed 'gecomponeerd'. Op geen enkele manier een ouderwets verhaal. Goed geschreven ook.

Het was anders dan ik had verwacht. Ik had een soort gezellige thriller verwacht en dat was het ook wel een beetje, maar het was meer dan dat. Veel meer. 

Het is een boek dat ik zeer waarschijnlijk nog wel eens ga herlezen. 

Nomen est Omen

 

Marga las in  De Stem een artikel over deze kappers. Hun naam?  Van de Hare. 

Het blijkt al de derde generatie kappers van die naam te zijn. Als je er meer over wil lezen: klik

Mijn bijna-buuf Kitty had een prijs in de postcodeloterij en ik vroeg me af waarom wij niet. Nou dat is omdat ze mijn bijna-buuf is. Onze postcodes verschillen een letter. Grrr. 

Maar goed, Kitty zag in het bericht dat ze kreeg van de postcodeloterij meteen een neo'tje:

Het bericht was ondertekend door Bea Post

Bloglezer Petra zag dit bericht van psychiater J. van der Ziel. Hoe is het mogelijk hè?

Lydia (Purperpolletje) stuurde deze. Een rechter in opleiding en begonnen als agent, genaamd Hugo de Boef. Stond in Trouw

En deze werd me ook gestuurd door Lydia. Ha, Lisette Reve van Doordromers

Dan  Marga weer. Zij zag in Vroege Vogels Jelmer Groen, ecoloog

Nog een keer Petra. Zij schrijft het volgende: 

Bij Bert Kranenbarg (Radio 5) was er een item met een woordvoerder van een naturisten-camping; ze waren op zoek naar jongere leden.

Na het nieuwsitem bleef het een poosje verdacht stil op de radio, daarna zei een piepende Bert Kranenbarg dat ze niet lachten om het onderwerp maar om de naam van de woordvoerder…..de nieuwlezeres was niet meer in staat om het weerbericht voor te lezen, dat werd met onderdrukte lach gedaan door Bert himself. Hoe heette die man dan? Kruis.

Tot slot nog eentje die ik zelf zag, in Edam:

Met dank aan alle inzenders!

Soms

 

Soms heb je helemaal geen muurschildering nodig. Sterker nog, die zou het verpesten. 

Want soms, zoals hier in Middelburg, regelt de natuur het zelf wel. 

Linking to Sami's Colourful World

Flesjes

 

Toen ik in december met onze dochter in London was, gingen we de laatste middag nog even naar Tate Modern. Dat is een geweldig museum, maar daar gingen we niet voor. Ik wist dat je daar, in een van de bars,  een fraai uitzicht hebt en dat leek me mooi bij wijze van afscheid. Het is er altijd druk, ook nu, maar we kregen toch een plekje en dronken wat.

Ik heb de gewoonte om soms als ik ergens iets drink het flesje mee te nemen. Als er geen statiegeld op zit. Dit flesje met een etiket van Tate, wilde ik graag meenemen als herinnering. Daarna begon de rugellende en dacht ik er eigenlijk niet meer aan. 

Tot ik bij Iris las dat zij dat ook deed. En aldus geïnspireerd nam ik het Tateflesje in gebruik. 

Het is niet zo dat ik zo'n flesje eindeloos bewaar hoor, na een tijdje gaat het gewoon in de glasbak en is er ruimte voor een nieuwe herinnering.

Het tweede flesje is net nieuw. Ik nam het mee van een rozentuin die we bezochten op Noord-Beveland. We dronken daar iets en ik vond het etiket mooi. Zo zomers!

Op de terugweg: Edam

We kwamen door Edam op de terugweg van onze fietstocht naar Amsterdam. En ik let tegenwoordig nogal op elektriciteitshuisjes hè, voor medeblogger Sjoerd. 

Dus ik stopte voor dit huisje:

En zag toen pas de tekst die er op is geschreven. 

Dus Sjoerd, de foto's komen er aan hoor, maar ik plaats deze zelf ook, vanwege de tekst: Licht, liefde, vrede, vrijheid, vreugde...

En omdat ik afgestapt was zag ik een kleine Joodse begraafplaats, vlak er naast. Zonder dat huisje had ik die gemist. Nu stond ik er even bij stil. Letterlijk.

We maakten deze fietstocht en ik de foto's  op woensdag 7 juni. Op maandagmorgen 10 juni zat ik dit blogje te maken. En natuurlijk ging ik even googelen. 

Vooral omdat ik wilde weten wat de betekenis van die ene rode steen is. Daar staat namelijk niks op. En ik vond er tot nu toe ook niks over. 

Terwijl ik aan het googelen was popte er een berichtje op mijn scherm. Met een foto:

Een foto uit het NHD. 

Ik had de krant nog niet gezien, dus ik ging meteen kijken. Maar waarschijnlijk stond de foto in de Waterland-editie en niet in de Westfriese.  

Hoe dan ook, een dag eerder, dus op zondag 11 juni, vier dagen na onze fietstocht, heeft de burgemeester van Edam een nieuwe toegangspoort voor die kleine begraafplaats onthuld. 

De nieuwe poort is een replica van een poort die er tot ver in de Tweede Wereldoorlog heeft gestaan. Tot hij werd opgestookt in de barre winter van 1944. 

Leerlingen van het vak de afdeling Bouwen,  van de scholengemeenschap Triade in Edam hebben met hun docenten meegewerkt aan de bouw van de poort. Ze maakten eerst,  op basis van een foto op een oude ansichtkaart een decorpoort. Die werd geplaatst, met informatie erbij en zo werd er geld ingezameld voor de echte poort. Daar hebben de leerlingen ook aan meegewerkt. 

Ik vind het prachtig. Binnenkort maar weer eens op de fiets naar Amsterdam, via Edam om de poort te bekijken. 

Pepernoten

Wat ik al vertelde, we namen op de terugtocht uit Amsterdam een andere route. En die kwam door Volendam. Het was nu heel anders dan de laatste keer dat ik er was in februari 2019, nu leek het me veel minder druk en wel gezellig. We liepen door het dorp en kwamen dit tegen: 

 

Omdat ik altijd een foto maak van een boertje en boerinnetje, deed ik dat nu ook. En toen zag ik pas wat voor winkel hier was: Peppernuts Holland. 

Huh pepernoten? Een hele winkel? 

Ja hoor dat was het geval. Een hele winkel vol pepernoten. Allemaal verschillende smaken.

Ik zei tegen de man in de winkel dat ik me niet voor kon stellen dat ik het hele jaar door pepernoten zou willen. En al helemaal nu niet, op deze warme dag. Maar: 

Dus toen hij zei dat ik dan maar eens even moest proeven, deed ik dat.

'Deze' zei hij, 'deze,  dat is net een bonbon. Met caramel en bessen. Superlekker!'

Ik proefde en inderdaad, net een bonbon en superlekker. 

Ik proefde nog een andere. 'Daar zit minder suiker in',  zei hij 'de kruiden maken de smaak'.  

Enfin, om kort te gaan: ik keek eigenlijk alleen even uit nieuwsgierigheid, maar ja, ik kocht nu toch een zakje. 

Dezelfde avond waren ze op! En dat kwam niet alleen door mij!

Fietstocht

 Al heel lang hadden we het plan om eens van onze woonplaats Hoorn, naar Amsterdam te fietsen. Maar het leek altijd zo ver, of het was te koud, te nat, te warm, we hadden het te druk enz. 

Nu niet, we hebben het eindelijk gedaan. Na, fluitje van een cent en een leuke fietstocht. 

Voor we het wisten waren we er. We laadden voor de zekerheid onze accu's even op bij onze dochter. We dronken wat, zaten even in de zon en aanvaardden de terugtocht. 

Via een andere weg natuurlijk én via een heerlijk terras in Broek in Waterland. En zo kwamen we in Volendam. 

Ik weet dat ik gezegd had dat ik nooit meer naar Volendam zou gaan, maar nu kwamen we er door omdat het nou eenmaal op de route lag en vond ik het eigenlijk toch wel leuk. 

Misschien omdat het zomaar niet zo giga druk was. Misschien omdat de zon scheen. 

Maar zeker ook omdat ik wat was zag wapperen op de Volendamse manier.

'Altijd snel droog hier', zei een voorbijgangster die zag dat ik de foto stond te maken, 'en je hoeft niks te strijken. Knijpers zijn ook niet nodig. Het wasgoed gaat tussen de roop'. 

Een roop is een dubbel gedraaid touw. De punt van een gewassen ding gaat er tussen en dan wordt het touw strak getrokken. 

Lang geleden toen men nog wasdag had, zag het er in Volendam toch iets anders uit. 

(Waslijnen Volendam, foto: Willem van de Poll, Beeldbank Nationaal Archief)

Huidkanker

Eind december had ik een bobbeltje ontdekt, tegen mijn ooghoek aan. Daarna was het niet zo aan de orde, door de gebroken rug. 

Toen ik er weer toe in staat was, maakte ik een afspraak met mijn huisarts die ik trouwens nog nooit had gezien. 

Pas na een maand kon ik bij haar terecht. 

'Ja',  zei ze toen, 'ja dat is huidkanker. Ik zal een verwijzing sturen naar de dermatoloog en sterkte hoor'. Waarna ik kon gaan. 

Dezelfde dag belde ik de dermatoloog en daar (Mohs Klinieken) moest ik twee maanden wachten op een afspraak. 

Ik was best ongerust. Niet eens zo heel erg hoor, maar het zit toch voortdurend in je hoofd.   Drie maanden is dan lang. 

Conclusie: Er is iets mis met de gezondheidszorg in Nederland. 

Het liep allemaal goed af.  De dermatoloog zei dat ik er driehonderd mee kon worden,  maar het moest wel weg. Dat was een kleine operatie (Mohs Chirurgie)  en inmiddels zijn de hechtingen er uit. 

De behandeling in de Mohskliniek was fantastisch. Lief, zorgzaam en duidelijk. En geduldig. Echt heel goed. 

En toch... het bevalt me niks. Hier in mijn woonplaats is geen enkele huisarts die nieuwe patiënten aanneemt. Het is een zwaar beroep. Ze zitten allemaal al te vol. Sommigen (zoals mijn vorige huisarts) zijn er mee gestopt. Nieuwe aanwas is er niet genoeg. 

Er moet wat gebeuren, maar wat? 

Gezichtjes

 'Sinds kort hebben wij een nieuwe scooter en als stille lezer van jouw blog moest ik meteen aan jou denken toen ik buiten op de bank zat en de voorkant me zo aankeek',  schreef  Carla. Leuk zeg en hopelijk rijdt-ie lekker!

En een andere bloglezer schreef: 'Hoi Bettie, wandelend op cap Dramont bij Frejus viel mij deze op". Ook weer een leukerd!

En dan deze. Die zag ik op vliegveld Teuge, waar onze vriend B. voor zijn verjaardag een vlucht mocht maken. Hij zit hier overigens niet in. 

Onze dochter zag deze gezichtjes in Rotterdam. 'Het lijkt op een open mond, omdat het de bovenkant van een twee is', schreef ze erbij. 

En tenslotte nog een fietszitje. Ik heb er geloof ik al eens eentje getoond, maar zeker weet ik het niet. Dus vooruit maar:

Dat was het weer. Hartelijk dank allemaal! En als altijd: blijf speuren, mensen. En inzenden: bettievdgriend@hotmail.com. 

Zeeuwse Vlag

 

Dit is de Zeeuwse vlag. 

Het is gek, maar ik zou niet weten hoe de vlaggen van onze andere provincies er uit zien.

De vlag van Zuid-Holland, waar ik geboren ben? Geen idee. 

De vlag van Noord-Holland, waar ik woon? Geen idee. 

Maar de Zeeuwse vlag? Ja hoor, die wel natuurlijk. 

Een leeuw in de golven. Vechtend tegen de golven misschien wel. 

Luctor et  Emergo

Enfin, ik zag deze mural, want dat is het, op Noord-Beveland waar we een paar dagen doorbrachten, in Kortgene.

Het is een bushalte. Met een grappige naam: 't Ouwe Man Uus.

Zal er in het verleden een oude mannenhuis hebben gestaan in deze buurt? 

Ik kon er zo gauw geen spoor van ontdekken. Ik dacht ook nog even dat het hier een soort huisje was, waar oude mannen op een leugenbank gezellig met elkaar kunnen zitten leuteren. Maar nee, het was toch echt wel een bushalte en geen praatplek.

En aan de zijkant nog een schildering. Ook passend bij Zeeland, De Kortgene 04. 

Linking to Sami's Colourful World

Afie's Nobelhuis, Egmond Binnen

En zo leidde Afie ons rond door haar... ja door wat eigenlijk? 

Haar huis, haar museum, haar atelier, haar kapel, haar ruimtes waar ik geen naam voor heb. Achter elke deur en luik op het terrein is wat te zien. Op ieder stukje van de schutting ook. En overal heeft ze wel een verhaal bij. Alles wat je ziet is bovendien zelfgemaakt,  met teksten er zelf bijgeschreven. Met lak, 'want dan kunnen ze het ook nog lezen als ik dood ben'. Afie is al oud, maar nog lang niet der dagen zat. 

Voorbeeld van haar werk: De begrafenis van een monnik. (Afie onderhield en onderhoudt banden met de abdij van Egmond). 

Alles is of geschilderd of  uitgehakt, in hout of steen of was. 'Niet moeilijk hoor', zegt Afie daarover, 'je begint te hakken of je snijdt weg wat er teveel is en wat er overblijft, dat is het'. 

Ze is begonnen in dit huis en  op dit terrein dat ze kocht,  samen met 'mijn Theo', haar man dus. Ze noemt hem vaak en vertelt dat Theo veel te vroeg is gestorven. 'Hij ging even bloemen plukken en werd gevonden met zeven narcissen in zijn hand'. 

Dit was haar eerste werk in steen: Theo.

Nog een voorbeeld: op een muur,  afgebeeld als een soort strip, zie je de gelijkenis van de werkers van het elfde uur. Bijbels dus.  Daar beeldt ze dan ook weer Theo in af en tussendoor haar kleinkinderen, de kinderen van haar twee dochters. Maar bijvoorbeeld ook Duisenberg, die toen minister van  Financiën was. 

Oh ja en dan was er nog een bijzonder paaltje met aan alle kanten een apostel erop afgebeeld. Dit pilaartje was al minstens dertig jaar bij Afie. Ooit bij haar gebracht door een van de laatste eigenaren. Nu ineens wilde ze er meer van weten en belde de abt. Die kon haar vertellen over de apostelen. 

Er is nog veel meer, veel en veel meer. 

De kapel, de kerststal in was...  

Je zou er wel drie keer naar toe moeten om echt alles te zien en te lezen. 

Maar het leukste was hoe en wat Afie vertelde. 

We eindigden met een glaasje zelfgemaakte wijn. 

Het was een superleuke middag. Een goed begin voor onze club. En dank aan Afie. En aan Marieke die er al eerder was en de ervaring wilde delen.