Monday

 

NDSM Wharf, Amsterdam. Seen a few weeks ago.  So... Come a little bit closer:

Tag? No tag!

I don't know who that man is, nor do I know if there's a story to it.

Linking to Sami's Colourful World

Nomen est Omen

 

Deze fraaie werd me opgestuurd door Conny van Conny's Quilts en Creaties. Erg leuk. 

Het begint op te vallen dat tandartsen vaker hun naam achterna gaan in hun beroepskeuze. We hadden al een tandarts Kies gespot en een tandarts Bang en een tandarts Bek...

Inge, van Schrijfsels van mij stuurde deze. Ha, Inge vond hem erg komisch. Ik ook!

En Inge stuurde me ook nog een grappige naam. Al weet ik niet helemaal zeker of het een Neo'tje is. Inges gynaecoloog heet Stoot. 

Ik schreef terug dat het me sowieso een lastige achternaam lijkt, of je nou wel of geen gynaecoloog bent. 

De volgende is wel heel echt!

En deze ook: 

Dat was het weer voor deze keer. Fijne 'zon'dag!

Nasi

 

Al vaker heb ik verteld dat mijn moeder mij echt geen koken heeft geleerd. 

Dat ze altijd ALS ik er dan eens naar vroeg zei: nou ja... een beetje dit en een beetje zus. 

En dat dat, voor een totaal ongemotiveerde kok als ik zelf, beslist onvoldoende was. 

Dat ik er dus ook niks aan kan doen hè, dan had mijn moeder maar...

Maar er is een ding dat ze me wel geleerd heeft en dat is nasi maken, zoals zij dat toen deed. Dat heb ik namelijk opgeschreven in mijn kookboek en nasi op die manier heb ik vaak gemaakt, vroeger. Al jaren niet meer trouwens. 

En het kookboek heb ik ook niet meer, dat staat bij mijn dochter,  die wél van koken houdt. 

Laatst keek in nog eens in dat boek, zag het nasi-recept en keek er vertederd naar. 

Diezelfde week (echt waar, ik heb altijd van die toevalligheden),  belde ik mijn oude vriendin Laura, vriendin vanaf de Ped. Academie, ruim vijftig jaar dus. 

Ik belde op een ongelukkige tijd, 'want', zei Laura, 'ik sta op het punt te gaan eten. Ik bel je straks terug'. Dat gebeurde ook. 

'Nou', zei ze , 'ik heb nasi gegeten en het was heerlijk. En weet je, ik maak het nog altijd zoals ik het bij jou thuis at en zoals jouw moeder het maakte'.

Wat leuk vond ik dat om te horen. Ik wist niet eens meer dat Laura toen wel eens bij mij thuis kwam. We woonden allebei 'op kamers' in Middelburg, maar blijkbaar ging ze in het weekend wel eens mee. 

Het was dus lekker hoor, die nasi van mijn moeder, maar wat ik laatst at en wat je hieronder ziet, was andere koek,  eh..nasi. 

Dit is namelijk een maaltijd die we in de laatste lockdown thuis hebben laten bezorgen. 

Zo lekker, al die kleine gerechtjes. Goed verzorgd en heerlijk thuis op onze eigen tafel.

Ik denk dat we nog wel eens een keer gaan bestellen. 

Of ik moet gewoon eens een beetje beter mijn best doen en het zelf nog eens maken op mijn moeders wijze, maar dan met uitbreidingen en met verschillende soorten vlees en vis. 

Pfff, ik raak al in een stress als ik er aan denk...

Paultje en het paarse krijtje

 

Ik zag het boek laatst weer eens liggen bij mijn kleindochters in huis. 

Ik heb het zelf gekocht, jaren geleden,  voor Anna. 

Ik las het boekje meteen weer even helemaal door. Dat is gauw gebeurd hoor, want het is een simpel verhaaltje

En ik dacht als ik het weer eens zie, koop ik het voor de kleinzoons. 

Dat gebeurde eergisteren in een museumwinkel. 

(Leve de museumwinkels. Ze hebben meestal allerlei, boeken, kaarten en dingen die ik leuk vind. En soms koop ik wat. Nu dus dit boekje)

Het boek werd al in 1955 in Amerika uitgegeven. De schrijver was op dat moment nog niet zo bekend, maar is dat door Paultje (in Amerika Harald) wel geworden al is het succes van Paultje in zijn andere boeken nooit geëvenaard. 

Enfin, het werd hier vertaald door onze eigen Annie M. G. Het feit dat ruim 65 jaar later het boek nog steeds herdrukken beleeft, dat zegt eigenlijk al genoeg.

Paultje besluit op een avond te gaan wandelen in de maneschijn,

Gelukkig heeft Paultje zijn paarse krijtje bij zich en tekent een maan. Maar ja hij heeft natuurlijk ook iets nodig om op te wandelen en hij tekent een weg:

En dan gaat Paultje op stap en onderweg tekent hij van alles en nog wat. 

Hij tekent bijvoorbeeld een woud dat er nog niet is, maar dat er echt wel hoort te zijn, Maar verdwalen wil hij niet en dus maakt hij een klein woudje met maar één boom. Hij tekent een draak en die is zo eng dat Paultje gaat beven en ja dan heeft hij met zijn bevende handje golven getekend en valt in het water. 

Enzovoorts, enzovoorts. Zo simpel, en toch spannend voor jonge kinderen en geestig!  Paultje en het paarse krijtje. Echt super

Thérèse Schwartze

 Nou dan nu de tentoonstelling in Delft waar ik zo graag naar toe wilde: Thérèse Schwartze ( 1851-1918).

Vrouw met zonnebloemen, 1885

Ik ben absoluut fan van haar werk en heb er hier op mijn blog ook al een paar keer iets van laten zien. Klik  

Maar een hele tentoonstelling aan haar gewijd, dat zag ik nog niet. 

En het wás ook geweldig en dan ook nog in dat mooie museum.

Italiaans meisje, 1884/85

Ik hou nou eenmaal heel erg van portretten en bovendien vind ik het leven van deze vrouw  interessant. Dat ze zelf de kost verdiende door schilderen. En veel meer dan de kost. Ze werkte keihard en was een rijke vrouw. 

Dat ze veel 'koninklijk huis' schilderde, in opdracht, leverde natuurlijk heel veel extra opdrachten op in bepaalde kringen. 

Een Blik, 1879-1885

Ze kreeg naast bewondering en lof,  ook veel kritiek van andere kunstenaars. En lang niet altijd zo mild als in dit gedichtje van J. Rotgans.  Hoe ze dat ervaren moet hebben weet ik niet, maar ze ging door. Dat is zeker. 

Ik zou nog veel meer kunnen laten zien, maar ik doe er nog eentje.

Kijk, dit portret vind ik ook mooi. Het is haar man Anton van Duyl. Ze had jarenlang een relatie met hem terwijl hij nog getrouwd was. Ze trouwden na de dood van zijn vrouw.

Daarna signeerde ze haar werk met haar nieuwe naam:  T. van Duyl-Schwartze

Museum Tetar van Elven

 

Wat is Delft toch een superleuke stad. 

Het is er eentje in het rijtje Middelburg, Hoorn, Delft. 

Steden die mij nooit vervelen, hoe vaak ik er ook kom

Dat straatje hiernaast is dan wel niet het straatje van Vermeer, maar het is wel een prachtig straatje en zoals dat licht valt, dat is toch echt wel smullen hè. 

We waren echter niet in Delft voor straatjes en licht. We waren er voor een tentoonstelling. 

De tweede op mijn lange lijst.

 

Dat was namelijk Thérèse Schwartze. Een expositie van een klein deel van haar werk,  meer dan vijftig schilderijen en tekeningen en toch maar een klein deel. 

Zo'n tentoonstelling, dat is iets waar ik me echt op kan verheugen en ik vreesde al dat die mijn neus voorbij zou gaan. Wat dus niet gebeurde

Tja, je kunt niet in Delft rondlopen zonder te kijken, dat gaat echt niet, dus vandaar de foto hiernaast. 

Nou, eerst maar eens even over het het museum zelf. Ook al zo mooi. Dat is het museum Paul Tetar van Elven ( 1823-1896), gevestigd in het huis waar deze kunstschilder woonde. Een 16e eeuws huis, maar ingericht als in de 19e eeuw, de eeuw van Tetar.  Met trouwens ook nog een 18e eeuwse kamer er in gemaakt. 

Zoveel te zien daar, bijvoorbeeld in het atelier, in de bibliotheek, in de woonvertrekken.  Meubilair, schilderijen, kopieën, kunstvoorwerpen. Echt fijn om rond te lopen en te kijken. 

Dat van die kopieën vind ik erg leuk. Tetar schilderde werk na van oude meesters. Een deskundige zal meteen het verschil zien, maar ik niet. Ik zag bijvoorbeeld werk hangen van Ary Scheffer. Daar heb ik nog niet zo heel lang geleden echt werk van gezien en als het me niet verteld was door de superleuke gastheren, dan had ik echt niet gezien dat dit kopieën waren. Overigens,  met toestemming van Scheffer, gemaakt op ware grootte. 

Maar ja, daar kwamen we helemaal niet voor. Dus, wordt vervolgd

Verwonderen, een kaart

 

Een tijd geleden heb ik hier de kerstkaarten laten zien die ik kreeg en die ik bijzonder vond omdat ze zelf gemaakt waren. 

Deze kaart kreeg ik veeel later pas. Van Alet. 

Alet woont in Frankrijk en ze heeft een blog en altijd als ze post geniet ik er van, ook van haar Instagram foto's. 

Deze kaart vind ik ook echt  zo mooi! Je kunt het geen kerstkaart noemen, het is meer een wens of een tip voor het nieuwe jaar. Of eigenlijk voor alle jaren. 

De andere kaarten zijn keurig opgeborgen inmiddels, maar deze staat voor mijn neus, naast de laptop. Ik zie hem dus steeds. 

Je blijven verwonderen... dat is het

Monday

 And again the NDSM-wharf. Dotsy and Omatiks, as seen a few weeks ago

They're pretty special don't you think?  But I can't find anything else about the artist(s). So... just enjoy and have a nice week!

Linking to Sami's Colourful World

Roodkapje

 

Het eerste Roodkapje van deze twee is een Red Riding Hood , uit Engeland. Het tweede kaartje komt uit België

En dan kocht ik er ook nog eentje bij van een serie. Een serie die ik superleuk vind en die ik hier liet zien. 

Dit is de derde kaartje en ik kocht haar op Marktplaats. De verkoper had er nog meer, maar er was ook meer belangstelling. Ik heb even meegeboden, maar het kan te gek ook natuurlijk. Dus die gingen mijn neus voorbij. Toch blij met deze hoor!

En dan nog een toetje, nr. 270. Het is zeer twijfelachtig of dit een Little Red Riding Hood is. Engels is ze wel, dat lees ik op de achterkant van de kaart  die verstuurd werd aan Gerrit van der Tuyl. Een ziek kind in het Wilhelminapaviljoen in Amsterdam. Door zijn tante Bep 

Dit meisje  kan ook gewoon een meisje zijn met een rood manteltje en een rood kapje. Aan de andere kant: ik zie niet voor me dat kinderen in 1925 zo gekleed gingen. Dus... ze mag in de verzameling!

Cultureel erfgoed

 

Kijk, dit is de voorkant van het tijdschrift van de Rijksdienst voor het Cultureel erfgoed.

Een tijdschrift dat ik nog maar sinds kort lees en bekijk. 

Ik kende het niet, maar een collega van Huis Bonck maakte me er op attent. 

Als je je aanmeldt krijg je het gratis thuisbezorgd. Klik  Dit nummer kwam afgelopen week.

Een korte greep uit de inhoud:

- Ons blauwe hart, over de ontwikkelingen rond het IJsselmeer en de kunsthistorische schatten die zich daar bevinden. 

- Leer van het verleden, over erfgoed en klimaat/waterbeheer

- Kunstwerk zoekt erfgenaam, over het teruggeven van kunstvoorwerpen die verloren zijn geraakt tijdens WOII

- Tot in de eeuwigheid, over restauratie een Joodse begraafplaats

Eigenlijk is alles interessant in dit nummer, ik ga dat allemaal eens op mijn zeven gemakken bekijken. 

Maar het allerleukst vind ik een groot artikel over de goudschat die in Twente werd gevonden. Al twee jaar geleden, maar pas vorige week werd de vondst bekend gemaakt. Met als titel Oh Wodan, aanvaard mijn offer. 

Nou, zoveel info en allemaal gratis! 

En dit herinnert me aan de podcast die ik laatst beluisterde, getiteld De Goudschat van Serooskerke.

Serooskerke, op Walcheren. Ik woonde er een tijdje vlakbij. Het is dat dorp waar,  van een deel van de opbrengst van die schat,  een zwembad werd aangelegd. Maar er is veel meer over te vertellen, ook minder leuke zaken. Ik vond het erg interessant en leuk om naar te luisteren! 

Nou, twee tips, zomaar, op een zaterdagmorgen

Gat

 

Eergisteravond, ben ik in een gat gevallen, een heel diep gat en het is nog maar de vraag of ik er ooit uit zal kunnen klimmen. 

Dat zit namelijk zo:

Al vele jaren speelde ik op mijn oude telefoon een spelletje. Eerst heette het Een tegen honderd en sinds Corona was het Een tegen vijftig geworden. 

Het was een spel waarin je je kennis kon testen op allerlei verschillende gebieden, bijvoorbeeld mens en natuur, kunst en cultuur, geschiedenis, geografie enz. 

Dan waren er drie rondes en kreeg je punten voor goed beantwoorde vragen. Snelheid was niet het belangrijkste maar leverde wel wat extra's op. 

Je kon het tegen 100 mensen tegelijk spelen, of tegen een willekeurige tegenstander.

Dat laatste deed ik. Tegen een willekeurige tegenstander. 

In mijn geval speelde ik tegen Cees. Jarenlang, misschien wel zo lang als het spel bestond en dat was al zeven jaar. 

Elke avond deden we een ronde, soms twee. Cees was niet meer een willekeurige tegenstander, Cees was gewoon Cees. 

Er is nog een spel dat ik speel, Ruzzle.  Bij dat spel  kun je in contact komen met je tegenstander. Maar hier niet. 

Ik heb dus nooit een woord met Cees gewisseld. Maar elke avond in bed speelde ik een ronde van dat spel. Het duurde nog geen twee minuten. 

Nou en dan de derde avond kwam de uitslag en nodigde Cees mij uit voor een nieuw spel. Het initiatief ging altijd uit van Cees. 

Ik nam mijn oude telefoon ook mee op vakantie. Want zonder dat spelletje ging het niet natuurlijk. 

Soms won Cees, soms won ik. Hoewel ik wel ongeveer honderd potjes meer gewonnen heb, was Cees toch gelijkwaardig. En hij werd de laatste maanden steeds beter, zodat ik beter mijn best moest doen. Ik wilde die voorsprong van honderd potjes houden. Heel vals koos ik wel eens voor een onderwerp waar ik meer van af dacht te weten dan hij, bijv. Eten en drinken. Dan won ik weer. 

Natuurlijk heb ik vaak over Cees gedacht. Ik denk dat het iemand van mijn leeftijd was, maar meer beeld had ik er niet bij. Het kan ook een vrouw zijn geweest. 

En zomaar ineens is het klaar. Een verpletterende mededeling. 'Na zeven jaar houdt de app op te bestaan. Er volgt nu een scherm met informatie'. 

Nou die informatie is nooit gekomen. 

Dus ik zit nu in dal, een depressie, een dip...  

(niet echt hoor, maar stom is het wel!)

Gezichtjes

 De kleinkinderen van bloglezer Jolanda, zijn weer druk aan het speuren geweest. En hier zie je de gezichtjes die ze vonden.

Het  eerste gezichtje is van Nathan, 8 jaar:

En het tweede van Hannah, 9 jaar:

Ik vind ze allebei superleuk en heel goed gezien!

Inge zag er ook weer een. Het is een leeslampje dat bekeken moest worden, omdat het niet meer werkte:

En tenslotte deed Sjoerd een flinke duit in het zakje:

Sjoerd was voor een fotoshoot in België schrijft hij en fotografeerde dit gezichtje. Op een verlaten treinwagon. 

Sjoerd deed er nog een toelichting bij, in de vorm van een fot0. Voor alle duidelijkheid. Grappig, maar niet echt nodig. Ik zag het zo ook wel, hahaha

Alle inzenders hartelijk dank en speciaal Nathan en Hannah natuurlijk. 

Zoals altijd: Blijf speuren , mensen. bettievdgriend@hotmail.com

Poep

Een striplezer ben ik niet. Helemaal niet. Maar er zijn uitzonderingen. Ik heb wel genoten van Asterix. Ik heb ze zelfs in het Frans gelezen. 

En om deze Jan, Jans en de kinderen heb ik indertijd heel erg gelachen. 

Ik werkte toen en ik weet nog dat de kinderen in mijn klas dat de hele tijd deden: overal op rijmen met poep aan je... of poep in je...

Ik vond het zelf zo grappig dat ik ergens waar Jan Kruis zat te signeren,  het betreffende album kocht, mét handtekening

Het was leuk om nog eens even te kijken, maar nu wilde ik er van af. Zoals ik af wil van een heleboel boeken. En ik dacht zo'n gesigneerd exemplaar, misschien levert het nog wat op. En ja hoor, er werd geboden. Dus dat zou zeker gelukt zijn. 

Tot onze oudste zoon zei dat onze oudste kleinzoon hier ook wel om zou moeten lachen. Die maakt een poep-pies-bil-periode door. 

Nou je snapt, het boek is voor hem. Heb ik het toch niet voor niets bewaard al die jaren. 

Molen en boom

 

Deze molentjes... ik vind ze zo mooi.  Ik heb er ook al eens eerder eentje laten zien. 

Het waaide keihard op deze fietstocht in de buurt en daardoor en door die knalblauwe lucht viel deze nogal op.

Dit is een Bosmanmolen. Genoemd naar de bedenker ervan, Namelijk Bas Bosman uit Piershil. 

Hij ontwikkelde een prototype in de jaren dertig van de vorige eeuw.

Dit molentje werd hier geplaatst in 1950. Het doel was het waterpeil regelen in dit gebied. 

Het raakte in de jaren negentig buiten gebruik.

Ja en dan is er altijd wel weer eens organisatie of een stichting die er voor zorgt dat zoiets niet verloren gaat. In dit geval was dat de Historische Stichting De Cromme Leek. 

Het ding werd gerestaureerd en herplaatst in 2015

Maar nog voor ik de molen zag, was ik al van mijn fiets gestapt.

Want ernaast stond een prachtige boom. Ook de moeite van een foto waard dacht ik zo. 

Hoe is het mogelijk hè, dat zo'n boom  op deze manier groeit en niet omwaait!

Monday murals

 

There is so much to see there on the NDSM site. So many different murals. Big, small, beautiful, ugly. This time I paid attention to the (almost) hidden paintings. These do not stand out immediately, but are very worthwhile. I think

And one more:

I enjoyed these small ones as much as I enjoyed the large works of art inside the museum.

Linking to Sami's Colourful World

Bloterik

 Vrijdag zagen we met eigen ogen wat een afslag er is geweest aan de duinrand in Egmond. Dat zal met die laatste grote storm gebeurd zijn. 

De zee was redelijk ruw, de lucht was blauw,  verder volkomen normaal allemaal. Maar als je dan richting duinen keek:

Het kwam op mij zelfs een beetje surrealistisch over en ik moest ook aan Mount Rushmore denken. Probeer maar even de hoofden van die presidenten erbij te denken en je weet wat ik bedoel.

Enfin, we liepen daar lekker te wandelen en misschien zit ik te veel in een thriller verwikkeld, maar toen ik een stapeltje kleren en schoenen zag liggen vond ik dat toch vreemd. 

In de verste verte was er niemand te bekennen. Bovendien was het wel lekker weer, maar ook erg koud. 

Toch... het zou niet voor het eerst zijn dat we iemand in een temperatuur zagen zwemmen of baden, waarvan bij mij de rillingen al over mijn rug zouden lopen door alleen maar te kijken.

En met dit weer ga je toch ook niet in je blootje in de duinen zelf liggen. Dus ik heb een hele tijd in zee staan turen om te zien of er iemand in nood was. Maar we zagen niemand, helemaal niemand. 

Na een tijdje liepen we toch maar verder.

En ik bleef fotograferen. Tot er ineens iemand door mijn beeld liep. Een bloterik. 

Het is niet dat ik niet tegen bloot kan, maar ik had hem helemaal niet zien aankomen en dat was dus een rare gewaarwording. 

Van de schrik knipte ik nog een keer en daarna zei ik dat het niet de bedoeling was. En ik vroeg ook nog of hij het niet koud had. 

Nee, dat was niet het geval. Het water, dat was pas koud!

We liepen allebei verder, allebei de andere kant op. Toen ik het voorval gisteren aan mijn oudste zoon vertelde, lachte hij zich slap: 'Maar mam, dat vráág je toch niet aan een man in zijn nakie. Dan vraag je toch niet of hij het kóúd heeft!'

Nou, dat deed ik dus wel. Maar dat was van de schrik.

Oogjes

 

Dit is een beroemd schilderij van ene Anna Leporskaja. Het hangt in een Russisch museum en is bijna 900.000 euro waard. 

Toen kwam er in dat museum een nieuwe bewaker en die verveelde zich. Dus tekende hij oogjes op het schilderij. Die zaten er namelijk niet, maar daar zal Anna Leporskaja haar redenen voor hebben gehad.

Van zo'n berichtje krijg ik altijd de slappe lach. 

Het is natuurlijk helemaal niet leuk en wat een idioot, die bewaker, maar toch moet ik er om lachen. 

Ik zie meteen mezelf  bezig in ons museum. 

Dat ik dan dus een pennetje op zak heb, of een stift en dat ik dan bijvoorbeeld dit doek ga bewerken. Het is een  net nieuwe aanwinst en ik vind het prachtig. Maar dat ringetje zou wat meer kleur kunnen gebruiken, zou ik dan denken. En trouwens ik verveel me, dus...

Ze noemen wat ik doe gastvrouw, maar eigenlijk ben ik toch ook bewaker. En ik ben best streng.  Met kinderen let ik extra goed op. En als volwassenen, (vaak in hun enthousiasme hoor, bijvoorbeeld om zo'n ringetje beter te kunnen zien), te dicht bij komen, dan zeg ik er wat van. Ja, ze hoeven maar een klein duwtje te krijgen of ze gaan dwars door zo'n schilderij. 

En nu zullen daar in Rusland beveiligingsbureaus en verzekeringen in de clinch liggen denk ik. Die bewaker zal niet zo snel een ander baantje vinden