Post

Wat is het toch leuk om post te ontvangen. Het is leuk en het blijft leuk. Afgelopen week bijv. kreeg ik op één dag een heel stel leuke kaarten. De meeste via Postcrossing.
Maar er was ook een kaartje van mede-blogger Jolande. Zo lief, zij vertoeft nog al eens in een buitenland en stuurde mij al een paar keer een Roodkapjekaart voor mijn verzameling.
Deze keer was zij in Londen en streek met haar hand over haar hart om mij een Queen Elizabethkaart te sturen. Heel nobel, want zij vindt mijn favoriete Queen helemaal niks.

En dan nog Londen op de achtergrond. Jolande is minstens net zo gek op Londen als ik en is er nóg vaker. Je kunt er hier over lezen: klik
Verder kreeg ik die dag nog een mooitje uit Korea.

 

Op de een of andere manier kan ik een kaart met veel wit niet goed scannen. Dat is dan weer zoiets waarbij ik geen idee heb wat ik er aan moet doen. Maar je kunt het toch wel een beetje zien. Je ziet de Koreaanse calligraphy. De betekenis: Like a shining star on the jetblack sky at night without the moon.

En dan heb ik nog een verzameling kaarten waar paraplu's of parasollen op staan. En ook die verzameling werd uitgebreid. Uit Rusland kreeg ik deze:

 En omdat de Russische postcrosser waarschijnlijk dacht dat een Roodkapjeliefhebster ook wel van Assepoester zal houden, stuurde ze ook nog een Assepoester mee. Een oude Russische kaart, onbeschreven. Zal ik nog een verzameling beginnen? 

Het geheel was verpakt in een prachtige envelop. Zeg nou zelf, dan kan je dag toch niet meer stuk?

Gevelsteen

Els maakte het onderwerp gevelsteen deze week tot thema bij 'Stuur een Foto'. Dat houdt dan voor mij  in dat ik eerst eens een poosje ga zitten nadenken. Sudderen zeg maar. En vervolgens duik ik dan in mijn foto's.
De eerste die ik me herinnerde was een gevelsteen op Terschelling. Misschien omdat Willem Barentsz me altijd al interesseerde met dat Behouden Huys en die verschrikkelijke winter op Nova Zembla. En misschien ook omdat mijn grootvader van Terschelling kwam. Dat schept een band natuurlijk hè

Ik vind het altijd leuk om geboortehuizen van beroemde mensen te zien. Ook een soort afwijking misschien.
Vervolgens dacht ik aan een gevelsteentje dat volgens mij nieuw is. Maar dat weet ik niet zeker hoor. Ik weet wel zeker dat er tegenwoordig op nieuwe huizen vaak nieuwe gevelstenen worden aangebracht. Leuk! Zoals deze denk ik dus.  't Kan ook heel goed zijn dat het steentje oud is en recent schoongemaakt. Hoe dan ook in  een heel smal huis in Amsterdam: 

Maar ik kies uiteindelijk voor Stuur een Foto voor deze foto. Ook in Amsterdam. Ik vond de tegenstelling wel grappig:

 

Neem ook eens een kijkje bij Els en ... stuur een kiekje! 

Wild

Een mooie film met Reese Witherspoon in de hoofdrol en een kleine rol voor de Nederlander Michiel Huisman.
Cheryl Strayed is de hoofdpersoon.
Zij was heroïneverslaafd en leefde ook verder nogal wild. Maar dan gooit ze het roer om en besluit in haar dooie eentje de Pacific Crest Trail te gaan lopen, meer dan 1600 km!!
Onderweg ziet zij (en zien wij dus ook) steeds beelden uit het verleden.
Zo wordt duidelijk hoe het zo is gekomen.
Het is een ontzettende zware tocht. Met mooie en moeilijke momenten.
Ook letterlijk zwaar trouwens. Een mooie scene is als Cheryl probeert haar rugzak op te tillen.
En de openingsscene vond ik spectaculair.
Ik vind het wel een aanrader, deze film. Scheurtje vijf.
De film is gebaseerd op het gelijknamige boek van Cheryl Strayed. Ik weet niet of ik het boek nog wel wil lezen. Dezelfde twijfel die toeslaat als ik eerst een boek lees en dan niet weet of ik de film wel wil zien.

Matthäus Passion

Hebben jullie een bucket list? Ik wel, al jaren. Er komen vaak nieuwe wensen bij. En af en toe kan ik iets wegstrepen.
Zo ook afgelopen zaterdag. Toen namelijk gingen wij een uitvoering bijwonen van de Matthäus Passion van J. S. Bach.
Er zijn in deze tijd natuurlijk heel veel verschillende opvoeringen. Wij luisterden naar die van het koor Cantate Deo in Zoetermeer. En dat was omdat mijn schoonzus meezingt in dat koor.
Ik houd (o.a.) van klassieke muziek, hoewel niet van alles. Ik houd ook van Bach, waarschijnlijk ook niet van alles. Maar verstand heb ik er niet van. Toch wilde ik dit graag eens meemaken. Je hoort meestal wel enthousiaste verhalen. Niet altijd natuurlijk, er zijn ook mensen die het vreselijk vinden om de avond uit te zitten op (meestal) een harde houten kerkbank. Kijk ga je naar een opvoering in het Concertgebouw is dat geheel andere koek. Ik zag er ook een beetje tegenop.
We zaten niet op houten banken, maar op stoelen, dus dat was de eerste meevaller.
De tweede en belangrijkste meevaller was dat ik het echt heel erg mooi vond. Prachtige muziek, die je bijna door je hele lijf voelt. En ten derde vond ik het superleuk om mijn schoonzus 'aan het werk te zien'
Het lijdensverhaal is me natuurlijk bekend, maar het was  fijn dat er een programmaboekje bij was met zowel de tekst als een vertaling.  Gaandeweg de avond bleek dat ik trouwens heel wat stukken uit de muziek herkende. Cultureel erfgoed.
Ik vond het zo mooi dat ik eigenlijk best nog eens zou willen.

Tussendoor mocht niet geklapt worden, wat ik begrijp. Na afloop ook niet,(gezien het karakter van dit oratorium), wat ik niet begrijp. Nu liepen de solisten zo weg.
En wat ik ook raar vond was dat de jongens van het Rotterdams jongenskoor gekleed waren in matrozenkleding met een matrozenpet op. Ik zou denken voor de gelegenheid pet af. Maar ze gedroegen zich voortreffelijk. Heel knap!

Maart

Waar ik dit bordje zag, weet ik niet meer. 

Het was gewoon bij een huis, ik denk in Delft. 

Hoe dan ook houd ik niet erg van gezeur over het weer, vooral niet omdat je er geen enkele invloed op kunt hebben en het dus zinloos is.

Maar tsjonge jonge, wat heb ik het gisteren koud gehad. 

Plus dat het de hele (oppas)dag zowat regende, in ieder geval op momenten dat Anna wakker was. Zodat we niet naar buiten konden. 

Anna wilde wel hoor. 'Kinderboerderij, oma? Laarzen aan?  

Regenjasje aan, oma?' 

Ze ging haar fiets alvast klaar zetten. Maar ja, maart hè. 

Dus nu zeur ik toch. Hoewel het er vandaag iets beter uit ziet. 

Ik wens jullie allemaal alvast een fijn weekend!

 

(Deze foto is dus van twee weken eerder. Maart weet heus wel hoe het moet!)

Geordend

Na de rommel van vorige week, koos Els deze week 'Geordend' als thema. 't Is gek, maar ook bij dat thema kan ik best een rommelmarktfoto vinden. Sommige verkopers maken er een puinhoop van met 'graaien maar' als motto. Maar er zijn er ook die alles keurig uitstallen, zeer geordend.

Geordende flessen bijv. 

Of zeer geordend bestek:

En wat ik het leukst vind (en deze foto kies ik dus, Els)

Die doosjes had ik graag willen kopen, maar terwijl ik een foto stond te maken werden ze al verkocht. Tja, had ik maar eerst moeten kopen. Daarna had ik ze altijd nog kunnen fotograferen natuurlijk. 

Doe je ook mee? Bij Stuur een Foto?

Ouder worden

Dat je bij sommige dingen denkt: dit was de laatste keer.
Zo dacht ik laatst toen we in Parijs waren: goed opletten,van de Griend, want dit kon wel eens de laatste keer zijn dat je in Parijs bent.
Niet dat ik van plan ben om te stoppen met op reis gaan, maar ik ben zeer regelmatig in Parijs geweest en ik denk dat ik niet nog eens wil.
Er zijn nog zoveel plaatsen...

Toch is het een verandering. Tot nu toe dacht ik altijd dat ik er heus nog wel eens zou komen.

Gouda

Ja, we gaan natuulijk niet alleen voor een musical naar Gouda. Die musical begon pas om drie uur. Dus kwamen we vroeg genoeg om wat van Gouda te zien. Een leuke stad vind ik . Met een prachtig stadhuis en een aardig museum. We hebben alles dat Gouda beroemd maakte gezien. (Alleen krakeel ging aan ons voorbij.) Een kaarsenwinkel, heel veel kaaskramen op de markt (al vertelde een koopman me dat Goudse kaas net zo goed uit Noordholland kan komen), stroopwafels en pijpenstelen. In het museum hoor, het regende niet.  En plateel (keramiek). Kijk maar:

Het stadhuis van Gouda vind ik heel mooi. En zo oud. Af en toe besef ik ineens hoe bijzonder het is dat wij hier in Nederland nog zoveel oude dingen hebben.

En dan Erasmus. Die is in Gouda school gegaan (hij was een zoon van een Goudse priester en diens huishoudster) en dus is er veel Erasmus in Gouda.

En dan dus het Museum Gouda. Laat daar nou precies een tentoonstelling zijn die ik leuk vind.

Maar daarover een andere keer!
Oh ja en dit zagen we ook in Gouda. Cafetaria Hoopje. Vond het niet echt smakelijk staan. Maar misschien hebben ze de beste patat van de wereld. Dat kan best!

Christmas Crackers

Altijd al had ik een zwak voor Christmas Crackers.
Van die dingen die je aan de kersttafel uit elkaar trekt en dan zit er een klein cadeautje in. Of een groot cadeau. Er zijn hele, hele dure christmas crackers, daar zit dan een sieraad of zo in.
Maar die wij dit jaar hadden, waren gewoon van de Hema.
Er zat een spreuk in, een wijsheid en een papieren kroontje ter verhoging van de feestvreugde.
Alle kinderen lieten hun papieren wijsheid hier liggen, misschien vonden ze het niet zo wijs, dat kan.  En ik vond ze pas vandaag weer. Toch leuk:
'Tel je regenbogen, niet je onweersbuien', ik vind het wel eentje om te onthouden!

Hoe kan dat?

Zeer regelmatig kijk ik bij de reacties op mijn blog. Het komt regelmatig voor dat er een reactie is weggehaald. Dan zie ik dit zinnetje:

Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder. op Op reis

Nu denk ik altijd dat ik dat ben, de blogbeheerder. Maar blijkbaar zijn er meer, want ik ben niet degene die een reactie weghaalt. Meestal heb ik de reactie die verwijderd is al gelezen en was het een volkomen normale reactie. Ik bedoel ik heb ook geen enkele reden om die te verwijderen.
Eerst dacht ik dat ik misschien per ongeluk op een verkeerd knopje had gedrukt. Maar ja, ik ben toch niet achterlijk en zo vaak drukt zelfs iemand als ik (met weinig technisch inzicht) niet op een verkeerd knopje.
Ik kan het niet uitstaan.
Gebeurt dat bij jullie ook? Is er iemand die weet hoe het komt??

De haas met de amberkleurige ogen

In mijn boekenclubje werkt het zo dat je aan het eind van de avond naar huis gaat met een paar boeken.
Dat zijn dan boeken die de andere leden zeer aanbevelen. Die kun je dan lezen en weer doorgeven en één van de boeken wordt 'het moetje'. Dat is het boek dat we de volgende keer bespreken.
Dit boek was niet het moetje, ik nam het mee na een enthousiast verhaal van de eigenares.
Ik begon er ook enthousiast in maar het werd niks.
Lezen tegen mijn zin doe ik niet meer, dus het kwam bij de volgende bijeenkomst ongelezen weer terug.
Verbazing alom onder degenen die het boek wel hadden gelezen. Zoveel verbazing dat ik het nog een keer meenam en zou gaan proberen. Want de smaak van de verbaasde leden komt meestal juist erg overeen met de mijne.
Maar ik stelde het uit en uit en uit. Tot ik bedacht dat de eerstvolgende bijeenkomst al volgende week zou zijn. Dus toen begon ik eindelijk. Moest ik me nog haasten, want 318 bladzijdes, klein gedrukt... en niet dat ik stukken kon smokkelen.
Deze keer lukte het wel en de andere lezers hadden volkomen gelijk, het is een heel bijzonder boek.
Het verhaal (van de achterflap):
Als Edmund de Waal een verzameling netsukes erft, begint zijn zoektocht naar de geschiedenis van de schitterende familiebezit. Deze kleine figuurtjes van ivoor, hout en steen, geen van hen groter dan een luciferdoosje, blijken al sinds eind 19e eeuw in het bezit van zijn familie te zijn. Van een ontluikend imperium in Odessa naar het fin de siècle in Parijs, via bezet Wenen naar het naoorlogse Tokio: tegen de achtergrond van een tumultueuze eeuw volgt De Waal de reis van de netsukes door de generaties van zijn opmerkelijke familie.

Op die achterflap staan aanbevelingen van Het Parool en Vrij Nederland. En voorin staan nog meer enthousiaste reacties uit The Washington Post, The Times en The Economist.  Maar die had ik niet meer nodig hoor. Het lezen ging nu vanzelf.
Ik weet trouwens ook waarom het de eerste keer niet lukte. Ik sloeg de inleiding over na er een blik op te hebben geworpen. Leek me ingewikkeld.
Moet je dus niet doen, inleidingen overslaan. Nee, dat is niet al te slim, want daardoor had ik in dit geval bijna het boek gemist en dat zou heel jammer zijn geweest.

Late Rembrandt

Nou, wat zal ik hier nu eens van zeggen?
Er is al zoveel moois over gezegd en te zien geweest.
En mooi is het zeker. Echt waar.
Maar... ik vond het toch jammer dat het zo verschrikkelijk druk was.
Onze tijd was zondag, van 9-11 uur. Normaal is het museum om 9 uur nog heel rustig. Maar nu niet.
Dat betekende dat ik bijv. de etsjes (die zijn niet groot) niet goed heb kunnen bekijken.
De schilderijen wel hoor en die hebben meer mijn interesse, dus dat kwam goed uit.
Maar toch voelde het voor mij niet fijn.
Ik had geen audiotour genomen. Uit een verkeerd soort krenterigheid denk ik achteraf.(5 euro).
Mijn vriendin had dat wel gedaan en zij vond de tour goed en het werkte ook goed. Met de koptelefoon sluit je je toch min of meer af voor de rest van het publiek.
Op je telefoon (die heb ik wel)  is de tour hetzelfde en gratis, maar dat vond ik toch ook niet prettig. Dat ligt aan mij natuurlijk, ik kon het door de drukte niet bijhouden.
Toch is het natuurlijk wel  een unieke tentoonstelling en dat maakt dat ik uiteindelijk zeg: Gaan! Want voor je het weet is het 17 mei.

Wat ik ook nog even wil zeggen...

...is dit:
Ik heb nu een paar keer gekeken naar het programma Help mijn man is een klusser. Wel met een boek erbij hoor, want anders was het niet te doen.
Normaal gesproken verafschuw ik de term vrouwtje, maar in dit programma gaat het echt om een vrouwtje. En wel een zielig vrouwtje, meestal ook nog zwanger natuurlijk.
De man van het zielige vrouwtje heeft beloofd het huis, of een kamer, of een keuken te zullen bouwen, vernieuwen, afmaken.
Maar dat doet hij niet. Het zielige vrouwtje zit in de rotzooi. Ze bidt en smeekt, maar de man doet niks. Het zielige vrouwtje blijft zitten waar ze zit, in de troep dus en laat zelf haar handjes ook niet wapperen, ze heeft genoeg aan zielig zijn.
Dan roept het zielige vrouwtje de hulp in van John Williams. Die komt, schrikt, wordt boos en confronteert de man. Het zielige vrouwtje dreigt met echtscheiding en dan begrijpt de man dat er iets gedaan moet worden. John trommelt een klusteam op, het zielige vrouwtje mag gaan logeren en als ze terugkomt is het huis of de kamer of de keuken helemaal klaar. Niemand is meer boos of verdrietig, een prachtige toekomst wacht.
Wat een flauwekul allemaal. Weg ermee!

Rommelmarkt

Zo, de serie 'Donderdag Rommelmarkt (Kringloop)' is weer terug. Ik was het een beetje vergeten, maar nu Els (Stuur een Foto) vraagt om rommelmarktfoto's is het weer terug in m'n systeem. Voor zover er sprake is van een systeem natuurlijk.
Deze foto's maakte ik op de Noordermarkt (maandag, Amsterdam) en het zou heel goed kunnen dat Els er zelf bij was. We zijn meerdere keren samen geweest. Altijd leuk daar, ook als je niets koopt.
Stuur een foto vind je hier en Els ik kies de tweede foto!

Op reis

Geweldig vind ik het: je koopt een boek, je krijgt een boek én je mag een dag gratis reizen met de trein. En hoewel ik eigenlijk geen nieuwe boeken meer mag kopen van mezelf, mag ik best een boek kopen om cadeau te geven. Dus dat deed ik.
Om tien voor acht zaten we in de trein. Op weg naar Groningen. Op weg naar het Gronings museum.
We hadden een prima reis. In Groningen was een veelgeroemde tentoonstelling 'Het geheim van Dresden - van Rembrandt tot Canaletto'.
We vonden er niet veel aan. Ja je ziet altijd wel iets moois natuurlijk. Deze charmeur bijv.

Pietro Antonio Graf Rotari (uit 1755)

Dus daarna gingen we snel weer naar de trein, op weg naar Zwolle. Want daar in De Fundatie was o.a. een tentoonstelling van het werk van Tjalf Sparnaay.

De moeder van mijn man was een Sparnaay, dat wakkerde de interesse aan, die ik al had na het zien van een filmpje over Sparnaay en zijn werk.

Een megarealist noemt Sparnaay zich zelf en ik heb echt vol bewondering staan kijken naar zijn werk. Realistisch is het zeker en mega ook. Ik laat een paar foto's zien:

Ik vond het echt fantastisch. We moesten in de rij voor we naar binnen konden en binnen was het ontzettend druk,  maar ik was zo onder de indruk dat het me niet eens stoorde. 

Doordat het zo druk was, kon ik ook heel goed allerlei commentaar horen/ afluisteren en dat varieerde nogal. Van knap tot saai tot 'je kan net zo goed een foto maken' tot dom werk en 'hij heeft gewoon over een foto geschilderd'.

Ik kan me trouwens voortstellen dat iemand er niks aan vindt, maar dan nog blijft het toch buitengewoon goed geschilderd. De tentoonstelling heet Closer en is nog te zien tot 6 april. Klik

Er waren nog meer tentoonstellingen in het museum. Waaronder 'In Search of Meaning. Mensbeelden in globaal perspectief'. Dat vond ik ook zeer boeiend. Die titel zegt me niet zoveel, maar wat er hing was in ieder geval interessant. 

 Elisabeth Stienstra, Virgin of Light

En toen op weg naar huis. De trein was het eerste stuk trouwens zo vol dat we maar eerste klas zijn gaan zitten. Er stond nergens dat het tweede klas moest zijn. Achterhaald systeem vind ik trouwens dat eerste/tweede klas gedoe. Maar dat terzijde.

Om zes uur waren we - enigszins afgepeigerd - weer thuis. Het was een mooie dag.

Ps. : Het boekenweekgeschenk had ik uit en dat gaat mij er misschien toe brengen meer van Dimitri Verhulst te lezen. 

Ps. : Wat is Nederland toch eigenlijk een chagrijnig land. Op Facebook was een pagina en daar kon je aangeven waar jij die dag met je boekenweekgeschenk naar toe zou gaan en daar kon je dan een prijs mee winnen. Als je daar het commentaar leest, zo zuur en zo stom,  word je een beetje onwel. Ik ben ook lang niet altijd tevreden over de NS, echt niet, maar dit is toch gewoon een hele leuke actie. Ik was er blij mee in ieder geval.

Yes!!!

Yes, de deken is af.
De hele winter kon ik er eigenlijk niks aan doen omdat mijn hand het grootste deel van de tijd open lag, door tamelijk diep eczeem. Er zat ook vaak zoveel zalf op dat haken uitgesloten was.
Maar een paar weken geleden ging het ineens goed en heb ik als een dolle zitten haken. Dat moest wel,
omdat eczeem bij mij zo onvoorspelbaar is en ik nooit kan weten wanneer het weer begint. Dát het weer begint is eigenlijk een gegeven. Tja. 'Niet veel aan te doen'  zegt de huidarts.
Hoe dan ook, ik ben blij met de deken. 
De wol was van Zeeman en de kleuren passen perfect bij de paarse krokussen in onze nieuwe tuin.
Maar toch is het ding niet voor mij. Agnes, ik neem hem mee hoor, zondag!

De overgebleven draadjes liggen klaar voor de vogels.
Onze tuin is nog vrij kaal, maar het barst van de vogels. Veel meer dan toen het nog een stampvolle oude tuin was. Heel gek. Misschien omdat ze lekker een zandbad kunnen nemen?
En die paarse krokussen? Dat waren de eerste bloeiers.
Ook dat was gek. Andere jaren wist ik ongeveer wat er zou komen en wanneer. En nu is het afwachten. Nog steeds, want alleen de krokussen bloeien. Er is wel veel meer leven, maar nog weinig kleur.
Spannend hoor, een nieuwe tuin!

Twinset

Vrijdag droomde ik over een twinset. Zo een van Peter Hahn waar je altijd een folder van krijgt. Die zit dan in een tijdschrift, die folder.Je hebt hem vast wel eens gezien.
Ik vond het al meteen raar.
Waarom droomde ik dat nou en echt hè, dat ik zat te bedenken welke kleur, dat ik het eigenlijk wel duur vond, maar toch overwoog om er twee te nemen, want een twinset komt altijd van pas. Ik koos voor groen.
Heel raar, vooral omdat ik een klein twinset trauma heb.
Mijn moeder heeft er eens een voor me gebreid toen ik een jaar of twaalf was. Heel fijntjes gebreid, dunne wol. Het was prachtig echt, maar ik wilde het niet dragen want de kleur (zoals op de foto de vijfde kleur van onder) stond me niet aan.
Trouwens een twinset vond ik sowieso het toppunt van truttigheid toen.
Dat had ik natuurlijk wel meteen aan mijn moeder gemeld, maar ja, toen had ze de wol al gekocht, dus geen gezeur, ze breide vrolijk voort. En ik móést het aan. Dat heeft heel wat eh discussies opgeleverd en veel heb ik het niet aangehad.
Wat er uiteindelijk mee gebeurd is weet ik niet.
Maar goed ondanks dit trauma droomde ik dus toch dat ik een twinset ging bestellen bij die Peter Hahn. Er was geen enkele aanleiding voor die droom, voor zover ik na kan gaan.
Ik heb na die mislukking nooit meer een twinset gedragen. Ik denk wel heel vaak aan mijn moeder, maar eigenlijk nooit in verband met dat breisel. Dus geen idee waar die droom vandaan kwam.
Hoe dan ook, ik droomde het vrijdagnacht. En nu komt het rare:
Op zaterdag vallen de kranten met een plof in onze bus. Die plof wordt veroorzaakt door de magazines die zowel Volkskrant als Parool toevoegen en die ik veel leuker vind dan de krant. Dus als eerste lees.
En wat denk je, in een van de magazines zit die Peter Hahn folder. Met een groen twinset pontificaal op de eerste bladzijde.
Ik dacht nog even dat ik verder droomde. Maar dat was niet het geval, ik zat gewoon aan tafel.
Tamelijk bizar, toch?

Heerlijk duurt het langst

Mijn man werkte vroeger voor een Amerikaans bedrijf en als je daar meer dan vijfentwintig jaar hebt gewerkt, word je lid van de Quarter Century Club.
Die club organiseert af en toe iets voor de leden (en hun partners).
Zo gingen we kort geleden naar de musical 'Heerlijk duurt 't langst'.
In Gouda. Want dat ligt centraal en de leden van de club komen uit het hele land.
Eén van de spelers, Alfred van den Heuvel,  zei na afloop van de musical: 'Zeg, stelletje oude automatiseerders van me, vonden jullie het leuk?' En na wat bevestigend gejoel zei hij: 'Jullie komen uit het hele land, als jullie nou even allemaal achter jullie (IBM)computertjes gaan zitten en dat aan iedereen vertellen, dat zou fijn voor ons zijn.
En dat doe ik dus. Bij dezen. Want het was echt erg leuk.
Er zat een zaal vol ouderen te genieten van een musical die vijftig jaar geleden voor het eerst werd opgevoerd.
Indertijd waren er meer dan vijfhonderd voorstellingen. Musical begon toen eigenlijk net in Nederland. Ik heb hem toen ook gezien, maar ik kon me er niet veel meer van herinneren.
Tja, vijftig jaar geleden hè. Verschrikkelijk eigenlijk.
Maar goed. De musical van toen is een beetje bewerkt/ aangepast en is erg sixties.
Je moet wel van musical houden, maar dat doen wij toevallig.
Er valt heel wat te lachen en de liedjes zijn natuurlijk evergreens en heel erg goed: Kom Kees, het is maar tijdelijk, Het is over, Op een mooie pinksterdag, Zeur niet. Wie kent die liedjes nou niet? 
Er waren wel wat jonge mensen in de zaal, die waren dan mee met opa of oma.
Aan de twee dichtstbijzijnden heb ik gevraagd of ze dit nog leuk vonden. Zo van ver voor hun tijd.
'Ík wist niet wie Drees was, en Koekoek wist ik ook niet. Maar dat legt mijn opa wel uit,' zei er een. Het andere meisje bleek zelf te dansen en vond vooral het ensemble heel erg leuk en prachtig dansen. Dat vond ik ook trouwens.
De schrijfster van de musical (Annie M. G.) kenden ze natuurlijk wel, allebei. Maar de componist Harrie  Bannink niet! Jammer hoor, want wat was die man goed!!!!!
De stem van Annie was trouwens ook een paar keer te horen, als moeder van de hoofdrolspeelster. Leuk bedacht.
 
We hadden een mooie middag, wat zeg ik, een mooie dag daar in Gouda. Maar daarover later meer!

Het verhaal van Hans Brinker

Toen ik nog echt voor de klas stond was ik al dol op de boeken van Arend van Dam en Alex de Wolf.

Ze maakten geweldige voorleesverhalen voor jonge kinderen over geschiedenis, aardrijkskunde, kunst... Echt ontzettend goed te gebruiken voor een juf met een duidelijke voorkeur voor wereldverkennende vakken (zoals ik).
Ik heb die boeken ook allemaal, want nu ik er op school niets meer mee doe, ga ik ze later natuurlijk aan Anna voorlezen.

En nu zag ik een, voor mij,  nieuw boekje van Alex de Wolf: Het verhaal van Hans Brinker.
Binnenin staat dat de tekst van Mariska Hammerstein is. Wel raar dat dat dan niet op de omslag staat, maar vooruit.
Hansje Brinker, zo'n verhaal dat bijna iedereen kent.
Het ziet er zo uit:

Maar er gaat wel iets mis. Als Hans op weg naar zijn opa met zelfgebakken koekjes een geluid hoort, gaat hij op onderzoek uit en ziet een dun straaltje water uit een gaatje in de dijk lopen. Hij bedenkt zich geen seconde, rent tegen de dijk op en stopt zijn wijsvinger in het gat van de dijk. Ja, want als het water zou blijven stromen, zou het gat groter worden en dan zou er een enorme overstroming komen!

De kleine held roept om hulp, maar er komt niemand. Koud en hongerig blijft hij die nacht zijn vinger in de dijk houden. Zelfs de koekjes kan hij niet opeten want die liggen beneden aan de dijk. Pas de volgende morgen komt de dominee (die die nacht aan het bed van een oude, zieke vrouw had gezeten natuurlijk) langs en komt er hulp.
En iedereen was verschrikkelijk trots op Hans Brinker!

Dit is echt zo'n verhaal dat veel mensen kennen. Niet alleen in Nederland, ook in verre buitenlanden is Hansje Brinker bekend als het jongetje dat het vaderland redde. Dat komt dan weer doordat de Amerikaanse schrijfster Mary Mapes Dodge in 18zoveel een boek over Hans Brinker schreef.

Maar dit, van Alex de Wolf, is een  leuk verhaal en prachtig uitgevoerd. Soms zou ik wel weer eens even voor de klas willen!!!

Podium Witteman

Oh wat had ik er de pest in toen het programma Kunststof TV  het veld moest ruimen voor Paul Witteman met een of ander muziekprogramma.
Kunststof was voor ons zeer inspirerend, in die zin dat we door het programma vaak op het idee gebracht werden om een bepaalde voorstelling of tentoonstelling te bezoeken. Of een boek te lezen dat in de uitzending werd besproken.
We zijn heel vaak zelf (als publiek) in de uitzending geweest  en wat was het diner dat je  na afloop kreeg altijd lekker en wat ontstonden er vaak leuke gesprekken met andere gasten.
Als we niet daar waren keken we toch bijna altijd het programma op televisie.
Ik was écht niet van plan om ooit naar Paul Wittemans programma te gaan kijken.
'Tsss', dacht ik,  'een muziekprogramma, zet gewoon de radio aan!'
En ik vond Joost Karhoff ook veel leuker dan Paul Witteman.
Tsja en toen zette ik laatst op een zondag toch het programma aan omdat Frommermann op zou treden.
Frommermann die we nota bene hebben leren kennen bij Kunststof en die we sinds die eerste kennismaking al vaak life gezien hebben.
Enfin, we bleven hangen en ik moet in alle eerlijkheid zeggen dat ik het een erg leuk programma vond. Rustig, zeer afwisselend, ik weet niet veel van muziek dus ik vond het leerzaam en ook vaak grappig.
Dat was een paar weken geleden en inmiddels heb ik nog een keer gekeken. 
Als ik er niet ben neem ik het op. En dat blijf ik de komende tijd vast en zeker ook doen.Uitzending, zondagmiddag 17.10.
Ik mis Kunststof nog steeds, maar om niet naar Podium Witteman te kijken, was een stom vooroordeel!

 (Foto, met Mike Boddé, gepikt van NTR)

Op de thee in Leeuwarden

Een half uurtje wachten in de wachtkamer van de mondhygiëniste brengt een mens soms op ideeën.
Daar liggen nl. weer andere tijdschriften dan bij de tandarts of de kapper.
In een zo'n tijdschrift las ik over een tentoonstelling in Princessehof, het keramiekmuseum in Leeuwarden. Een tentoonstelling over thee.
Thee en Bettie, da's één pot nat, dus ik wilde daar graag naar toe.
Leeuwarden klinkt wel ver, maar bij ons vandaan valt dat reuze mee.
Bovendien vind ik Leeuwarden ook altijd een leuke stad. 
Het was zeer de moeite waard.
Er was een audiotour, ingesproken door Martine Bijl (die wel van opschieten houdt, daar moest ik wel om lachen want dat had ik ook precies van haar verwacht).
En aan het begin (of aan het eind, wat je wilt) een heerlijke scone met een aparte thee, daar in de museumtheesalon.
De vaste opstelling van het museum hadden we al eens eerder bekeken dus die sloegen we nu over.
.
Wat we wel zagen:
Nou bijv. een serie prachtige borden waarop alles van thee werd weergeven, van het eerste plantje tot de thee in een kopje.De tentoonstelling was onderverdeeld in een stukje algemeen, China en Japan. En Nederland.

Ik las een legende van de thee:

 De Indiase monnik Bodhidharma trekt in de 6e eeuw per olifant naar China. Volgens de legende dreigt hij na zeven jaar onafgebroken mediteren in slaap te vallen. Uit wanhoop knipt hij zijn oogleden af. Op de plaats waar ze terecht komen groeien terstond twee theestriken. Kauwend op de blaadjes vindt Bodhidharma de energie om wakker te blijven. 

Er zijn meerdere legendes, maar ik vond deze wel spannend met die oogleden.

Van China gaat de thee dan in de 12e eeuw naar Japan en wordt daar verheven tot een soort kunstvorm  De theemeester (ik ben zijn naam vergeten) bedenkt aan het eind van de 16e eeuw de Japanse theeceremonie.
Harmonie, zuiverheid, afzondering en respect zijn van groot belang in het ritueel. 
Alle handelingen voor het bereiden, serveren, en drinken van thee zijn nauwkeurig vastgelegd.
En praktisch gezien moeten er prettige kommen zijn,
gekenmerkt door eenvoud.
Elke theekom moet uniek zijn, dus het glazuur is niet overal even egaal en de vorm is onregelmatig.
Thee wordt gedeeld in een sfeer van verbondenheid en vriendschap.
Je kon zien hoe zo'n theeceremonie verloopt. Maar ik was denk ik nog niet zen genoeg om dat helemaal af te wachten.

Pas in de 17e eeuw kwam thee in Nederland. Door de V.O.C. natuurlijk. En dat leverde de compagnie grote winst op.
De thee werd in kisten vervoerd en daartussen legde men porselein. Dat kon dan niet breken en het schip werd op die manier ook stabiel beladen.
Aanvankelijk is thee nog een medicijn, maar later komt thee drinken echt in de mode en laten welgestelde mensen zich graag portretteren rond de theetafel

Een superleuke tentoonstelling was het over thee, en serviezen en reclame. En omdat het een keramiekmuseum is, natuurlijk ook nog wat theepotten die niet geschikt zijn om thee in te zetten. De theepot als kunstvoorwerp.

 Op de eerste foto zie je Ampersand teapot, Adrian Saxe, 1988 en op de tweede foto Steengoed, Peter Meanley, 1992.
En als je nu hier klikt, zie je alles wat je moet weten over deze tentoonstelling. Laat ik tot slot nog een plaatje zien, gewoon omdat ik het zo schattig vind: reclame van de Gruyter.