Beach Boy

Zoals we een dag per week op Anna passen, gaan we ook op Odin passen. We hebben met Anna ervaren hoe leuk dat is en wat een band we met haar hebben gekregen. Dus dat willen we met Odin ook. Vandaar.
Maar nu is het nog niet nodig hoor, want ouderschapsverlof.
Toch gaan we alvast, zo'n kindje verandert zo snel. Maar dan blijven we niet de hele dag.
Een paar weken geleden was het toch ineens gewoon voor het echie.
Odins ouders moesten naar een begrafenis ver weg, dus die dag traden we al vroeg aan. Kregen duidelijke en geschreven instsructies en daar gingen we.
Wil je wel geloven dat ik gewoon zenuwachtig was. Zo'n klein jongetje... Maar het ging prima hoor, het was zo weer gewend.

En we hadden mazzel dat het die dag prachtig weer was en dat je heerlijk kunt wandelen daar. Dus dat deden we.
We kregen er een tip bij over de tv uitzetten en je verstand aan, zagen wat poëzie en genoten.

En voelden drieduizend keer in de wagen of het kleine mannetje nog wel warm genoeg was en dat was-ie.

Je zou misschien denken dat strand strand is en overal hetzelfde. Maar dat is toch echt niet zo.
Wij zijn vooral fan van de Zeeuwse stranden, dat kan niet missen natuurlijk. Dat blijft zo.
En dan hebben we Egmond, omdat dat nou eenmaal voor ons het dichtstbijzijnde strand is.
Dit strand hier tussen Scheveningen en Kijkduin zo'n beetje, vond ik eerst niet veel aan. Nou ja, beter dan geen strand natuurlijk.

Maar ik raak er aan gewend  en vind het er nu  heerlijk.Ook de duinen, prachtig.
Deze week wandelden we voor het eerst met Odin OP het strand. Gewoon langs de vloedlijn!

Ik denk dat we dit met onze eigen kinderen nooit hebben gedaan. Wel in de draagzak, maar niet met de wagen.
Met hardzand is het echter prima te doen. En Odin is tot nu toe zeer relaxt in de wagen.
Ha,  volgende week weer!
Odin woont slechts vijf minuten lopen van het strand. Onze dochter noemde haar neefje al een Beach Boy en dat moet-ie ook maar worden, vind ik. Een echte Beach Boy!

Waarom

Zodra de kapmantel na een was-knip-föhnbeurt is afgedaan, wil ik eigenlijk meteen opstaan. Maar geen schijn van kans: 'Wacht even, dan laat ik nog  even de achterkant zien'.
Er wordt een spiegel gepakt zodat ik de achterkant van mijn hoofd in de echte spiegel kan bestuderen. En een beetje de zijkanten.
'Zo, dat ziet er weer goed uit',  prijst de kapster mijn hoofd en zich zelf
En ja dat moet ik beslist beamen, dat ziet er inderdaad weer goed uit. Niet echt een kappershoofd, dat wil ik niet, maar wel zo dat het gewoon leuk zit, losjes en leuk.
De voorkant zie ik nu pas echt goed, want ik mag mijn bril weer op. Ook tevreden over de voorkant.
Lekker hoor.
Wat is er gebeurd?
Mijn haar is gewassen en ruikt lekker. Het is geknipt.
'Hoe had je het gehad willen hebben?', is me natuurlijk gevraagd en mijn antwoord is al jaren hetzelfde nl.: 'Doe maar zoals jij denkt dat het moet zitten, maar niet al te kort'.
Ieder haar vaardigheden is de achterliggende gedachte.
Bovendien, wat ik gehad had willen hebben, is dik, krullerig, lang haar.
Helaas, dát kan ze niet leveren.
Heel misschien heb ik nog opgemerkt dat mijn pony niet te lang mag zijn. Maar pony is een lelijk woord, daar wil ze het eigenlijk niet over hebben
En dan begint mijn kapster dus. Zoals zij het wil. Ze knipt goed, daar is geen twijfel over mogelijk. Dat kan ik zelfs zien.
We kletsen de hele knipbeurt lang. Ze weet veel van mij en ik ook van haar. Heel gek, maar zo gaat dat nou eenmaal bij kapsters en pedicures en zo.
Ze kent mijn kinderen, die er vroeger ook kwamen. Ze heeft zelfs Anna al een beetje geknipt.
Ze kent Frits, al komt die er nooit meer, want hij is bijna kaal en dochter scheert hem gratis.
Als ze bijna klaar is met knippen vraagt ze of ik er wat in wil qua versteviger of spray of zo. En afhankelijk van het eczeem op mijn hoofd, zeg ik ja of nee.
Dan föhnt ze de zaak droog en rommelt wat met haar handen. Een beetje de ene kant op en een beetje de andere kant op.
En dan is het klaar en ben ik dus tevreden.
Maar de volgende dag is het al minder en er komt natuurlijk een moment dat ik het gewoon moet wassen.
Als ik dan zin heb pak ik de föhn en rommel wat met mijn handen. En dan zit het niet zoals ik zou willen. Bijna nooit zit het zoals ik het zou willen.
WAAROM? Waarom kan ik dat nou toch zelf nooit zo krijgen? Waarom niet?
En waarom heb ik geen kapper binnen mijn gezin. Zo eentje die twee keer per week het haar van  zijn/haar moeder föhnt, wat met zijn/haar handen rommelt en dan zegt: oke, tot volgende keer.
WAAROM NIET?

Catwalk

Er was nóg een hele leuke tentoonstelling in het Rijksmuseum. Dus die pikten we bij ons Breiterbezoek natuurlijk meteen mee.
De tentoonstelling heet Catwalk en toont Nederlandse mode van 1625 tot 1960.
Ik wist het niet, had er nog niets over gelezen. Pas op de terugweg las ik een recensie in de krant en die was niet zo positief. Maar wij vonden het echt heel leuk.
Zo zagen we bijv. de onderbroek van de Friese stadhouder Ernst Casimir.
Ik ben niet bepaald van de onderbroekenlol, maar dit vond ik bijzonder omdat er uit de 17e eeuw nauwelijks kleding bewaard is gebleven. Deze onderbroek dus wel, evenals Ernst Casimirs hoed met een kogelgat er in. Hij stierf op het slagveld

(Iemand vroeg mij waarom je nou toch in 's hemelsnaam de onderbroek van Ernst Casimir zou willen zien. Ik dacht er even over na en besloot dat ik dat absoluut niet kan uitleggen)

We zagen een jurk, een trouwjurk die gedragen werd door de 22-jarige Helena Slicher op haar trouwdag in 1759
Met meer dan twee meter is dit de breedste jurk van Nederland. Er werden hoepels onder gedragen om de rok wijd uit te laten staan. De ellebogen konden er op rusten, daarom heetten deze paniers à coudes: elleboogmandjes

Erwin

Fotograaf Erwin Olaf heeft deze tentoonstelling ingericht. Hij kon vanwege de kwetsbaarheid van de 18e eeuwse japon, zijn model Ymre Stiekema de japon niet echt laten dragen. Dus fotografeerde hij haar zoals toen gebruikelijk was met de tepels zichtbaar, en combineerde vervolgens foto's van de japon en model.

En dan was er nog een zaal waar je op je gemak kon gaan zitten, als bij een echte modeshow en waar allerlei kledingstukken op een loopband langzaam voorbij kwamen. Je kon in een klaarliggend boekje zien wat het allemaal was. Heel erg leuk gedaan.

Ik kan nog veel meer laten zien, maar dat doe ik niet. Ga zelf maar kijken.

Smelt...

Wat een rijkdom. Hier heb ik echt niks aan toe te voegen!

Twee boeken

Voor de boekenclub van Els las ik twee boeken. Nou ja, ik las ze natuurlijk niet voor de boekenclub, maar voor mezelf. Maar het is wel fijn om op titels te worden gewezen, te lezen en achteraf te zien wat anderen er van vonden.
Je ziet de omslagen:

Van het eerste boek is de naam van de schrijfster weggevallen. Dat was Anna Gavalda. Vind ik niet zo erg, want het was geen boek voor mij. In het begin had ik niet begrepen dat het twee verschillende verhalen zijn en dus zat ik in het tweede verhaal steeds maar te bedenken wat de verbinding was. Die was er niet.Hoogst irritant.
Het zijn verhalen over twee jonge mensen en ik dacht op een gegeven moment ook dat ik er gewoon te oud voor was. Maar ja, ik lees vrij veel en niet altijd over oudjes, dus dat klopte niet.
Al met al: ik vond er niet veel aan.
Wel moet ik zeggen dat,  als het mijn boek was geweest, ik bepaalde zinnen zou hebben onderstreept. Om nog eens terug te lezen.
Maar toch is de schrijfstijl is niet geschikt voor mij.
Wel knap, maar ik moet me te zeer inspannen en daar heb ik helemaal geen zin in als het verhaal me niet boeit. Exit Anna.
Ik ben trouwens wel heel benieuwd naar de mening van de andere Els-lezers.

Het tweede boek was eigenlijk het reserveboek en het stond al heel lang op mijn lijstje. Al sinds ik het tweede boek van Griet op de Beeck las: Kom hier dat ik u kus.
Dat tweede boek vond ik echt heel erg goed.
Vele hemels boven de zevende vond ik oke en ik las het achter elkaar uit. Het taalgebruik is al zo mooi, dat Vlaamse. Ik hoor de toon erbij als ik het lees, dat is fijn.

Het verhaal:
Lou van twaalf, Eva van zesendertig, Elsie van tweeënveertig, Casper van zesenveertig en Jos van eenenzeventig zijn met elkaar verbonden en alle vijf vertellen ze hun verhaal. 
Over het leven dat mooi is maar ook heel heel moeilijk bij periodes. Het zijn mensen die je zou kunnen kennen, echte mensen. Mensen die keuzes maken. Op het eind gebeurt er iets waardoor alle levens voor altijd veranderen.

Ik heb nog niet gehoord van een derde boek van Griet op de Beeck, maar als dat er komt ga ik het zeer zeker lezen.
Ah, ik las net bij Els, dat er al wel een derde boek is, dit zegt Els:

19 februari komt haar derde boek uit, Gij Nu:

"Gij nu gaat over wurgende eenzaamheid. Over vluchten en ontsnappen, wat geenszins hetzelfde is. Over verledens die je blijven achtervolgen, tot je beter leert te weten. Over de liefde die kan helpen, als je dat durft toe te laten. Over het verlangen om gezien te worden, de verschroeiende dwang om het goed te doen, de angst voor het geluk, vaak groter dan die voor het verdriet, de opmerkelijke veerkracht van wie weigert op te geven. En over de heftige wereld die het soms zelfs de dappersten onmogelijk maakt."

Ik heb dit stukje even overgenomen van haar site. Zo mooi had ik het zelf nooit kunnen zeggen, vandaar. Het geeft ook een goed beeld van hoe al Griet haar boeken zijn.
 

Breitner

Kijk, hier zie je Breitner. George  Hendrik Breitner om precies te zijn. En dit zelfportret schilderde hij in 1883. Hij was toen een jongeman van zesentwintig jaar.
In 1897 voltooide hij een hele serie schilderijen van meisjes in kimono. Daarna noemde hij zich kunstschilder. G.H. Breitner, kunstschilder.

En dit is zijn schilderkist. Hij had er meer, maar deze is bewaard gebleven. Leuk om te zien vind ik.
Leuk om te zien waren ook die kimonoschilderijen. In het Rijksmuseum zijn die nu te zien. Alle veertien.
Dit is er een, getiteld Anna.

Anna

Breitner heeft het schilderij zelf Anna genoemd. Maar uit de foto's die hij van zijn model maakte, blijkt dat dit Geesje is. Het zusje van Anna. 

Hier is het filmpje dat het Rijksmuseum ter introductie maakte. Ik laat het zien omdat je dan ook die foto's ziet. Verbazingwekkend goed voor die tijd.

Leuk deze tentoonstelling. Mooi en erg druk.Wij gaan naar zoiets altijd op zondagmorgen. We zorgen dat we er vroeg zijn, 9.15 en dan is het nog heel rustig.
Toen we uitgekeken waren, was het echt al heel veel drukker. Er stonden nog geen rijen buiten, maar het was wel druk.


Breitner gebruikte voor de kimonodames drie kimono's, een rode dus, een blauwe en een witte. 

Het oorringetje

 

Vrouw in Japanse kimono

Dat mooie model, was trouwens een gewoon Zaans arbeidersmeisje, Geesje Kwak. Ze emigreerde naar Zuid-Afrika en overleed daar op 22-jarige leeftijd. Zo treurig.

De moeite waard hoor, deze expositie. Maar ik heb makkelijk praten, ik hoef er geen lange reis voor te maken en in het Rijksmuseum is zoveel te zien, je kunt er heel lang vertoeven als je wilt.
En in ons geval is er dan ook nog een heel stuk zondag over, wat ik fijn vind.

Er hing nog meer Breitner hoor. Ook zonder kimono.

 

Foto gejat!!

Een leuke pagina in het Parool, deze week: 'Hans Prummel verzint in zijn professionele leven met zijn bureau De Naamafdeling, bedrijfsnamen. Als een uit de hand gelopen hobby fotografeert hij andere, vaak onfortuinlijke bedrijfsnamen'.

 

Ik bekeek de pagina met veel plezier, want dat doe ik ook. Dit soort foto's maken. Alleen noem ik het Nomen est Omen en als ik er eentje vind, laat ik hem hier op mijn blog zien. 

Eén foto van die Hans Prummel kwam me toch wel heel bekend voor. Dat was die foto van Takken Tuinaanleg in Hoorn. 

Ik zocht het blogje nog even op om goed te kijken en wat blijkt... meneer Prummel heeft gewoon mijn foto gepikt en die staat nu dus in de krant. Zo kinderachtig. 

Ik zie vaker een foto van mezelf terug op een of ander blog. En stiekem vind ik dat wel een eer. Iemand vond  blijkbaar een foto of een onderwerp leuk genoeg om over te nemen. Het hoort niet en ik zou het zelf niet doen zonder vragen, maar ik maak me er ook niet echt kwaad over.

Maar dit vind ik dus gewoon kinderachtig en stom en het ergert me zeer. 

Ik heb samen met mijn man nog even goed gekeken en het is echt mijn foto. 

Kijk, hier zie je de zg.  Prummelfoto:

En hier zie je de mijne, die ik dus op mijn blog had laten zien:

Dus meneer Prummel (blijkbaar bekijkt u mijn blog en leest u dit misschien): dat had veel beter gekund en was volkomen onnodig.Want als u het had gevraagd, had u mijn foto best mogen gebruiken!

Babyshower (2)

Goh wat een leuke reacties op mijn berichtje over de babyshower. 
En dan weten jullie nog niet eens dat ik de verrassing bijna had verpest.
Dat de spanning stijgt, ook bij mij, voor de geboorte van de tweeling, dat is wel duidelijk.En misschien wel de oorzaak van mijn blunder met die babyshower.
Misschien hè, het kan ook gewoon stommigheid zijn. 
Het ging zo:
Ik vertelde al over die app, waarop alle vriendinnen, (schoon)moeders en schoonzussen konden bespreken wat en hoe. Daar werd volop gebruik van gemaakt.
Veel gereisd wordt er door dochter niet meer, maar de dag voor haar verjaardag was ze met Anna bij ons. Ze moest nog een paar dingen doen hier in haar oude woonplaats en naar de tandarts. Vandaar.
's Middags lag ze een poosje op de bank, Anna sliep ook en ik zat met mijn rug naar haar toe eventjes achter mijn laptop, om DE app te lezen.
Ik las dat vriendin B. nog wat bestekzegels nodig had. Ja, dat had er niks mee te maken, maar 'niet geschoten is altijd mis', zal B.  gedacht hebben. 
'Ah', zei ik dus, B. heeft nog wat bestekzegels nodig, ik heb niks meer. Jij?'.
Terwijl ik het zei, wist ik dat het mis was.
En ja hoor:
'Huh, hoe weet jij dat nou?' reageerde dochter, alert als altijd.
Want ze weet natuurlijk heel goed dat ik haar vriendinnen niet allemaal op een app of op facebook heb.
Nou kan ik gelukkig liegen of het gedrukt staat en het scheelde ook dat ik haar niet in het gezicht keek, maar ik verzon ter plekke een andere B., een vriendin van een vriendin van mij, met een naam die er erg op lijkt en dat ik die dus bedoelde.
Dat lijkt simpel, maar B. heeft een heel aparte naam, eentje die je nooit hoort en dus is iets verzinnen dat er op lijkt, lastig.
Maar mijn dochter geloofde haar moeder gewoon.  zoals dat hoort. Ze kreeg geen argwaan.  Pfff.
Ik heb later nog gevraagd of ze het echt niet door had. En nee, dat had ze echt niet begrepen.

Verder vergat ik die dag nog mijn fototoestelletje, dat ik altijd bij me heb. Ik kon dus alleen foto's maken met mijn telefoon. Eenmaal thuis bleek dat ik het fototoestel toch gewoon bij me had.
Dus eh... spanning?
Dat moet het wel zijn!

Babyshower

Zwaar vind ik het hoor, zo'n tweelingzwangerschap. Aan het eind. Ik heb zelf drie kinderen gekregen en we heb inmiddels twee kleinkinderen. Ik bedoel ik ben best wat gewend.
Maar dit is echt pittig en behalve zwaar ook extra spannend, vind ik.
Tot nu toe gaat het heel goed. De tweeling groeit goed en 'zit'  nog steeds. Dat is mooi, hoe langer hoe beter.  Voor de kinderen.
Dat dochter het af en toe goed zat is en moe en vaak moet zitten of liggen, is te begrijpen. Ze doet het uitstekend hoor, ik ben hartstikke trots op haar.
Vorige week was ze jarig, maar van een verjaardag vieren zou niet echt sprake zijn. Te druk, te moe.
Wij zouden eigenlijk het enige bezoek zijn die dag. En dan zouden we blijven tot ze, aan het eind van de middag, met haar man, even iets leuks zou gaan doen.

Mijn dochter had geen flauw idee dat er iets heel anders te gebeuren stond.
's Middags om drie uur zouden haar vriendinnen, schoonmoeder en schoonzussen namelijk verzamelen vlak bij haar huis en dan zou er een babyshower beginnen.

 

Als je mij een maand geleden had gevraagd naar mijn mening over een babyshower, dan had ik beslist negatief gereageerd. Weer zo een Amerikaans iets, net als Valentijn en veel te druk en een hoop gedoe en....

Maar het was toch zo superleuk, dat ik zelfs mijn gedachten terugneem. Echt!

Op initiatief van schoonzoon trouwens die vond dat er toch iets moest gebeuren, was er door vriendin éen een app in het leven geroepen voor die vriendinnen, voor moeders en voor schoonzussen en dat alleen al was zo leuk. 

Oh, ik maak dit. Dan neem ik dat mee. Heeft er iemand aan slingers gedacht. Ja en champagne zonder alcohol. Doen we allemaal een cadeautje of doen we een bijdrage in een spaarvarken.

Enfin, om drie uur hoorden we gezang en daar kwamen ze hoor. Met z'n allen. In optocht. Dochter wist echt niet wat haar overkwam. 

Binnen de kortste keren hingen er slingers. Was de tafel gedekt met van alles en nog wat. Chocoladetaart, appeltaart, thee,  heerlijke hartige hapjes, noem maar op. En die champagne dus, mét glazen erbij en bowl en appelsap.

Die cupcakes!, speciaal voor de gelegenheid gemaakt door een vriendin van een schoonzus

Iedereen zat gezellig te praten en te snoepen, de kamer voor de baby's werd geshowd. Er werd een kwis gedaan met feitjes en weetjes over tweelingen. Iedereen had een babyfoto ingeleverd en dochter moest die foto's herkennen. In de kikkerprins die op tafel staat had iedereen een bijdrage gedaan, zodat er nog iets leuks voor de baby's kan worden gekocht of/en voor de moeder.

Dat was het, het was echt geweldig leuk.
En zo rond half zes was alles met dezelfde vaart en energie weer afgewassen,  opgeruimd en bleef de herinnering aan een prachtige middag. Nagenieten doet onze dochter nog steeds! Het was echt bijzonder.

Voor de gelegenheid getooid met de pruik van de kwismaster ...

...was er trouwens nog eentje die volop genoot!

Reanimeren

De toestanden die ik heb meegemaakt, op weg naar Thailand en terug, de vage klachten die ik daarna zelf kreeg en nog wel heb, hebben er in ieder geval toe geleid dat een cursus reanimeren mij buitengewoon nuttig leek. Het leek mijn man ook erg nuttig en dus gaven we ons samen op. In december al en nu was het zover.
Ik vond het een zeer geslaagde avond. Lang, van zeven tot elf, maar ik denk dat ik in een noodgeval weet wat ik moet doen.
Of ik het op zo'n moment zal kunnen, is vraag twee. Maar ja, het zal altijd beter zijn dan niks doen.
En ik ben beslist van plan nog eens een herhaling te doen.
Er was een - kort geleden gepensioneerde - ambulanceverpleegkundige die de cursus gaf. Dat deed hij goed en duidelijk.
Maar ik vond het vooral boeiend om de verhalen te horen die hij tussendoor vertelde over wat hij had meegemaakt in al die jaren. Wat een vak! Ik had altijd al respect voor hulpverleners hoor, maar zo mogelijk is dat respect nog gegroeid.
En verder: ik weet hoe ik dertig borstcompressies moet geven, ik weet hoe ik daarna twee keer moet beademen en dan alles weer opnieuw. Ik weet wat een AED is en hoe ik die zou moeten gebruiken. En dat ik altijd naar dat apparaat moet luisteren.
Ik weet hoe een stabiele zijligging moet en tussendoor leerden we ook nog hoe te handelen als iemand zich heeft verslikt en dreigt te stikken. Dat je als je thuis iets hebt altijd de voordeur open moet zetten en 112 moet bellen natuurlijk.
En... ik kreeg een diploma. Tsjonge, dat was lang geleden. Best leuk!

Ps.:  Mien wees me er,  met de haar eigen subtiliteit'  op dat ik Frits ook wel even had kunnen vermelden. Daar had ze gelijk in. Dus bij dezen: Frits is ook geslaagd!

De tafel van zeven

Gisteren was weer een schooldag voor mij.
Als eerste kwam Maarten binnen in mijn kleine kamertje.
'En?' vroeg ik, 'hoe is het gegaan met de tafels, heb je geoefend?'
 Hij knikte braaf.
'Ja juf, maar ik kan hem nog niet helemaal. Zeven is ook wel echt moeilijk hè?'
Dat kon ik bevestigen. Zeven is moeilijk.
'Nou, laat maar eens horen dan'.
Enfin, het bleek dat 'ik kan hem nog niet helemaal' eigenlijk betekende 'ik kan hem nog helemaal niet'.
Na een indringend gesprekje over het nut van tafels in het algemeen en wat extra oefening met die van zeven,  gingen we nog even over op de prachtige armband die deze jongen zelf had gemaakt.
Ik kreeg complete uitleg over hoe het moest en waar het materiaal werd aangeschaft.
'Bij de Action hebben ze het ook hoor juf, dat is goedkoper als u het gaat doen. Maar waar ik het koop is het duurder, maar ook beter. En... daar hebben ze ook magnesiumsticks. Kijk!'
Maarten liet enthousiast een magnesiumstick zien die vlak bij de sluiting bleek te zitten.
Ik mag dan goed zijn in de tafel van zeven, maar een magnesiumstick had ik van mijn leven nog nooit gezien. Dat vond Maarten erg grappig.
Hij wist ook precies hoe hij daarmee een vuurtje kon maken. Hij deed het wel eens op de tuin van zijn vader, want binnen mocht het echt niet bij hem thuis.
'Ik ben er heel blij mee juf, want als ik nou eens op een eiland terecht kom en er is niks, dan kan ik altijd vuur maken'.

Deze jongen komt er wel. Ook zonder de tafel van zeven. Nou ja, dat hoop ik in ieder geval wel!

Nora

Ik las een prachtig boek: Nora.
Het verhaal speelt eind jaren zestig en op de achtergrond lees je over de Ierse kwestie.
Het gaat over Nora Webster die na de dood van haar man Maurice, alleen verder moet.
Of nou ja, alleen is niet het juiste woord. Nora heeft vier kinderen, waarvan de twee dochters het huis al uit zijn, maar nog beslist een rol spelen.  En dan nog twee jongere zoons. Nora  heeft twee zussen en een dorp vol belangstellende buren en vrienden. Alleen is ze dus niet, maar toch alleen.
Nora moet weer aan het werk, er moet brood op de plank. Ze moet op haar zoons letten, waarvan er een is gaan stotteren en de ander weer in bed plast.
Nora moet beslissingen nemen en keuzes maken en dat doet ze.

Dat is het verhaal in een notendop. Meer is er ook eigenlijk niet van te zeggen. Er gebeurt niets spectaculairs, het is een gewoon leven, een heel gewoon leven en dat is bij veel mensen nou eenmaal  niet zo spectaculair.
Maar toch... Nora ontworstelt zich aan de sfeer van het strenge leven in die jaren. Ze gaat haar gang, maakt plannen en is zichzelf.

Het is misschien voor sommige mensen een beetje een saai boek, zoals Stoner dat ook voor sommigen was.
Maar ik vond het echt prachtig.
Ik was ook erg gesteld op Stoner trouwens, maar dit gaat over een vrouw, een echte en dat maakte het voor mij minstens zo aantrekkelijk als Stoner.

Hoorn

Behalve dat het gezond is, al dat wandelen dat ik doe, is het ook nog ergens anders goed voor.
Namelijk dat ik mijn woonplaats weer eens geheel opnieuw en met andere ogen bekijk. En dingen zie die ik lang niet zag, omdat ze gewoon waren geworden.

Toen we hier in 1979 kwamen wonen heb ik de stad zeer goed gezien. Ik houd van oude steden en dit is er een hoor. Eentje waar een heleboel moois goed bewaard is gebleven.
Als we bezoek kregen in die tijd, lieten we het bezoek ook meteen kennis maken met onze nieuwe, oude stad. En genoten mee. We hadden toen nog geen kinderen.
Maar ja, we wonen niet in het oude en mooie gedeelte. Het leven werd druk tot zeer druk en zomaar eens even een rondje lopen in het centrum was er eigenlijk niet meer bij.

En nu? Het lijkt wel of ik het allemaal opnieuw zie en ik geniet er zeer van.
Mensen, Hoorn is echt prachtig! Ik wist het, maar ik zie het helemaal opnieuw!

Stippels

Laatst zei iemand tegen me "Waarom zeg jij altijd stippels? Het is gewoon stip hoor'.
Ik denk dat het een van de kinderen was, die dat zei.
Ik geloofde het ook nog. Ineens dacht ik dat stippel een soort familiewoord was. Een woord dat vroeger thuis bij ons werd gebruikt en waarvan ik had aangenomen dat dat het juiste woord was.
'Pak jij even het stippelvaasje' of  'wat een leuk stippelsjaaltje'.
Maar vandaag zocht ik het op en het is gewoon een normaal woord hoor, stippel.
Veel leuker dan stip vind ik.
En ik kan het dus met een gerust geweten blijven gebruiken als ik een sjaaltje pak. Een stippelsjaaltje...

Dit is echt een afwijking. Ik heb sowieso een belachelijke hoeveelheid sjaaltjes en daarvan is een aanzienlijk deel gestippeld.
Ik houd heel erg van stippels.
Ook van ruitjes en streepjes en bloemetjes en combinaties daarvan, maar vooral dus van stippels.
En deze afwijking heb ik al heel lang. Heel lang.
Gevreesd moet worden dat het niet meer over gaat. 
Nou ja.

An

Opnieuw naar de film. Deze miezerige zondagmiddag waren er zelfs twee films die ik graag wilde zien.
Maar twee achter elkaar is voor mij niet echt heel fijn.
Dus ik koos voor deze: een Japanse film, getiteld An.
Je zou denken dat An een naam is, maar het is een bonenpasta.

Het verhaal:
Entaro runt een klein bakkerswinkeltje waar hij dorayaki verkoopt – Japanse pannenkoekjes gevuld met ‘An’, een zoete rodebonenpasta. Wanneer Tokue, een oude en ietwat spirituele vrouw, aanbiedt hem te helpen in de keuken, accepteert hij dat, maar met heel veel twijfels. Tokue blijkt met veel liefde en aandacht overheerlijke ‘An’ te kunnen maken. Dankzij haar geheime recept, komt de kleine bakkerij tot bloei en ontstaat er een bijzondere vriendschap.

Toen de film begon hoorden we van de inleidster van dienst (er is altijd een inleider in Cinema Oostereiland) dat het twee uur zou duren. In de eerste beelden zagen we Entaro, de hoofdpersoon,  een trap oplopen. Gewoon de hele trap buitenom. Ik fluisterde tegen mijn man dat het dus wel eens heel lange zit zou kunnen gaan worden. Ja, ik bedoel als je elke stap ziet, is het logisch dat het twee uur duurt.
Maar dat viel mee. Het tempo was inderdaad niet snel, maar dat paste zo goed bij de film dat het me geen moment ergerde. Dat zegt wat hoor, voor mij. Mijn tweede naam is Ongeduld.
En ik vond het ook een prachtige film. Heel rustig dus, subtiel. Een tamelijk voorspelbaar verhaal, maar mooi gespeeld en met een redelijk goed einde. Feel-good eigenlijk en tja, daar houd ik wel van.

Zou je de film aanraden, Bettie? Ja, dat zou ik!

Roodkapje en Pippi en Post.Nl

En weer kreeg ik zomaar een Roodkapje opgestuurd. Baukje deed dat, uit Frankrijk.
Wat een leukerdje is het. hè. Dankjewel, Baukje. Erg lief van je. Ik ben blij.
Mijn verzameling groeit nog steeds. Het is toch ongelooflijk dat er zo veel verschillende zijn.

Verder kreeg ik gisteren nóg een superleuke kaart. Geen Roodkapje maar een echte Pippi-kaart. En het is toevallig zo dat ik erg dol ben op Pippi. Al een leven lang ben ik fan.
Als ik nu een dochter kreeg, zou ik de naam Pippi misschien zelfs wel overwegen.
Hoewel... officieel heet ze:
Pippilotta Victualia Rolgordijna Kruizemunta Efraïmsdochter Langkous .
Haha, ik zou er nog eens goed over nadenken, dat wel.

Maar de naam Ronja, uit een ander boek van Astrid Lindgren, zou op dit moment echt hoog op mijn lijstje staan. 
Astrid Lindgren schreef over sterke, onafhankelijke meisjes. Dat zou toch iets zijn om mee te geven. aan een dochter.
Ik heb vorige week een prachtige documentaire gezien over Astrid Lindgren. Mooi, mooi,  mooi.
Duidelijk werd hoe het kwam dat ze over sterke, onafhankelijke meisjes schreef.
Het was in Het Uur van de Wolf en nu had ik graag hier een link willen plaatsen, maar ik zag dat de uitzending niet meer beschikbaar is.

Nog even terug naar de kaart. Die kreeg ik van Esther en Pippa van het blog Pippa's Hus. Klik
Zo lief! Dankjewel, Esther.
Het was trouwens een kaart 'Sealed with a kiss'. Echt leuk die actie van Post.NL. Gratis een kaart of brief versturen met een lippenstiftkus op het postzegelplekje. Alleen met Valentijnsdag natuurlijk.
Ik heb helemaal niks met Valentijnsdag, maar wel met gratis kaarten versturen.
Zelf verstuurde ik er drie. Aan mijn jarige dochter, aan mijn kleindochter en aan mijn kleinzoon.
Ik had iets te weinig tijd deze week.
De knalrode lippenstift die ik vorig jaar speciaal voor de gelegenheid aanschafte, deed het nog best. Dus als Post.NL ook volgend jaar deze actie houdt, ga ik helemaal los!

Oud meisjesboek mét inhoud

Ik kocht (op een rommelmarkt) een oud meisjesboek. Voor 1 euro. De titel is Zwartoogje en de schrijfster is Felicie Jehu.

Die Felicie heeft wel een stuk of zestig meisjesboeken op haar naam staan. Ik heb er een paar.  Dit boekje is uit 1937.
'Heeft u er herinneringen aan mevrouw?' vroeg het meisje dat het verkocht. Ik heb haar maar niet verteld dat dit zelfs voor mij echt oud is. Tsssss... 1937

Maar ik kocht het niet zozeer uit belangstelling voor het boek op zich, maar vanwege de illustraties. Die zijn nl. van ene Miep de Feijter en de Feijter, dat is echt een naam uit Zeeuws-Vlaanderen en dat vind ik leuk.

Maar dat was niet alles, want toen ik het boekje opende, vielen er wat ansichtkaarten uit en die zijn veel leuker dan het boek!

Echte filmsterrenkaarten. Verzonden in 1933 aan verschillende meisjes die verbleven in de Sophia-Stichting in Schevenigen. Allemaal met zo'n geweldige paarse postzegel van anderhalve cent.
En voor alle duidelijkheid. Ik ben niet oud genoeg om die postzegels zelf geplakt te kunnen hebben, haha.

Ja en dan natuurlijk even speuren naar  die Sophia-Stichting.

De Sophia-Stichting begon als een echte liefdadige instelling. Op 17 juni 1880 opende de Sophia-stichting haar deuren voor de tijdelijke verpleging van kinderen van minvermogenden. Rond 1930 werd de  verpleging van met name tbc-patiënten verplaatst naar Kijkduin. Na de Tweede Wereldoorlog werd het gebouw in gebruik genomen als kantoor van de PTT en als telefooncentrale. De achter het pand gelegen panden werden gesloopt en de tuin werd een parkeerterrein.
Het gebouw is ontworpen door de architect H.P. Vogel, architect en hoofdonderwijzer Bouwkunde aan de Koninklijke Academie van beeldende Kunsten.

The Revenant

De kolonist  Hugh Glass is ( in 1823) pelsjager in de Amerikaanse wildernis. Op een dag gaat hij alleen op onderzoek uit en wordt  aangevallen door een beer. Zijn collega's vinden zijn bewusteloze lichaam, nog wel levend.
Het is gevaarlijk gebied en de winter komt er aan. Wat te doen?
De baas betaalt twee mensen om bij Glass te blijven tot hij dood is. Ook zijn zoon (half Indiaans) blijft  bij hem.
En dan gebeurt er van alles en als ik dat allemaal ga vertellen, hoef je de film niet meer te zien. 
En dat moet je nu juist wel, want het is een prachtfilm.
Alleen al door de meer dan fantastische landschappen, maar ook verder.
Wat me bijna nooit opvalt in een film is de muziek. Maar hier viel die wel op!
Over goed en kwaad en wraak gaat de film en over liefde. Echt prachtig! 
Ik geloof dat de film 12 Oscarnominaties kreeg en wat mij betreft zijn die terecht. Leonardo die Caprio speelt een geweldige rol. Hij zegt bijna niks, maar die kop van hem zegt alles.
De film duurt 156 minuten, dat is een hele zit.
En... je moet er tegen kunnen. Er is nogal wat bloederigs te zien. Tja, dat ging zo in die dagen.
Echt als je al weet dat je daar niet tegen kan: lekker thuisblijven of een andere film gaan zien. Maar als je er wel tegen kan... gaan!

Stom!!!!!!

Met open ogen en grote olifantspoten ben ik er ingetrapt.
Ik kreeg een mailtje van de Jumbo met het aanbod 500 euro te winnen.
Nou zeg ik heel vaak: als je niet mee doet, win je ook niks. En daar heb ik gelijk in. Met enige regelmaat win ik wat.
Dus dat verklaart waarom ik meedeed.
Er was iets met een code invullen en  ik kreeg er bijna genoeg van toen ik mijn telefoonnr. moest opgeven, maar ik deed het toch.
Vlak daarna kwamen er nog meer vragen, waarbij ik vond dat ze te ver gingen en dus stopte ik. Afgekapt.

Gelukkig heb ik een man die op zijn telefoon een app heeft (Mijn KPN),  waardoor hij kan zien wat er afgeschreven is,(mijn telefoon staat op zijn naam).  Na enige tijd controleerde hij dat en zag dat ik extra kosten had gemaakt, een raar bedrag.
Hij weet dat ik nooit sms en ook maar heel weinig bel, dus hoezo extra kosten?
Bleek dat ik 55 euro zal moeten betalen. Mijn man zette het meteen stop, maar een paar dagen later was het toch nog weer opgelopen tot 64 euro.
Daarna heeft hij de provider gebeld en die heeft het uiteindelijk echt stopgezet. Ik moest ook nog STOP sms'en.
Half februari komt er een factuur, dan zal het duidelijk zijn waar het precies vandaan komt en dan kan KPN gebeld worden voor eventuele restitutie.

Pfff wat een gedoe!
En dan heb ik denk ik nog geluk gehad, dankzij die man van mij.  Gisteren zag ik een mevrouw op televisie haar verhaal doen en bij haar bedroeg de schade 1900 euro. 
Een ding is zeker, ik kijk voortaan wel uit.  En jullie ook hoop ik!

Tot slot nog even iets over de messen van Albert Heijn.
Het kopje van dit stukkie is niet voor niets: Stom!!!!
Ook ik heb met zo'n heerlijk scherp mes (gespaard met de bestekzegels) in mijn duim gesneden. En ook daarin sta ik niet alleen. Het was gewoon een item op het nieuws deze week. Veel mensen  is hetzelfde overkomen.
En ik wist het, ik wist het. Ook mijn schoonzoon sneed er mee in zijn vinger. Dus ik had beter moeten uitkijken. Maar toch ben ik erg blij met het mes!



En ik vind het niet nodig dat AH met een instructiefilmpje komt. Gewoon: uitkijken!!

Onderwijsvernieuwing

Mijn onderwijs begon natuurlijk op de kleuterschool. Bij juffrouw in 't Veld. Die er fris, jong en aantrekkelijk uitzag, maar mij voor straf na schooltijd matjes liet vlechten omdat ik dat niet kon in de reguliere kleuterschooltijd. Grrr.

Deze foto heb ik van Schoolbank, daar heb ik hem zelf opgezet. Gelukkig maar, want ik kan hem nergens meer vinden. Zie je de juf zitten? En zie je mij? Ik weet nog alle namen van deze kleuterklas. Omdat mijn vader ze achterop de foto schreef.

Daarna kwam de lagere school, met drie meesters en drie juffen zoals dat hoorde. Het was een opleidingsschool die opleidde voor het toelatingsexamen en ik heb er zoveel geleerd dat de eerste twee jaar van de middelbare een makkie waren. Ook qua huiswerk.
Gelukkig kwam toen de Mammoetwet waardoor ik Havo kon doen en verlost was van alles wat moeilijk was, zoals wiskunde, natuurkunde en scheikunde. Daarna werd ik opgeleid tot juf en begon mijn onderwijscarriere.
Nou, carriere kan ik het niet noemen eigenlijk hè. Daar zit een opbouw in, carriere maken. En ik bleef gewoon juf hoor, tot volle tevredenheid.
En al die jaren, tot en met nu,  heb ik natuurlijk van alles op het gebied van onderwijsvernieuwing meegemaakt, aangehoord, me geërgerd, gestaakt, ge....

Arjan Lubach had het afgelopen zondag ook over onderwijsvernieuwing en ik heb er erg om gelachen. Ik deel het hier: klik

Echte winters

Hoewel ik een koukleum ben, kan ik soms toch nog wel verlangen naar een echte winter. Sneeuw, ijs en dan natuurlijk het liefst onder een zonnetje en zonder wind. Want mooi is het altijd wel natuurlijk.
Maar het zit er geloof ik niet in dit jaar. Dus we troostten ons maar met de tentoonstelling 'Echte Winters', in  Teylers Museum in Haarlem.

Hermanus Koekkoek (1815-1882)

Dat die winters vroeger niet alleen romantisch en mooi waren, werd wel duidelijk. Hier zie je bijv. Klaas Bording, met twee van zijn zoons, op een ijsschots in de Zuiderzee. Zij gingen botkloppen, in 1849. Dat is vissen in een wak. Maar het ijs raakte los, ze verdwaalden en er volgde een zwerftocht van schots naar schots. Ze hielden zich in leven met rauwe vis en regenwater. Na twee weken worden ze gered, maar dat is te laat voor de vader en een zoon, zij overlijden kort na de redding.

Treurig nietwaar?
Maar er waren ook vrolijker tafereeltjes te zien hoor. Het was niet alleen kommer en kwel

Dit schilderij bijv. van Isaac Israëls, getiteld: Twee meisjes in de sneeuw.

Of een prachtig ijsgezicht van Johan Barthold Jongkind:

 Ik heb heel veel foto's gemaakt. En ik kon ook gewoon tamelijk dichtbij fotograferen. Het was echt een leuke tentoonstelling. Niet groot, een paar zalen, maar erg leuk.

Nog eentje, voor mijn eigen plezier. Een ijsgezicht van Johannes Tavenraat. Met een Koek en Zopie.

Het restaurant van het museum is omgetoverd tot een eigentijdse Koek en Zopie, je kunt er iets eten of drinken. Erwtensoep bijv. of een heerlijk broodje zuurkool met worst en piccalilly.  Dat vond ik wel origineel.

Nog tot en met 6 maart kun je de tentoonstelling bezoeken. 

En als het je niks lijkt, Teylers is sowieso de moeite van een bezoek waard.Ook als je niet van fossielen en mineralen en wetenschappelijke apparatuur houdt.
Teylers  is namelijk het oudste museum van Nederland. Uit 1784!!!! Dat is nogal wat hè.
Dus alleen het gebouw al. Met een geweldige ovale zaal.

Deze foto is niet door mij gemaakt, maar gepikt van Wikipedia

Voor meer info: klik.http://www.teylersmuseum.nl/nl

Leuke link: Orange You Lucky

'Orange you lucky'... een blog waar ik heel graag kijk, vanwege de geweldige illustraties die deze Helen Dardik maakt. Ik vind ze geweldig. Ze maken een grauwe dag vrolijk. Orange You Lucky dus, kijk zelf maar: klik

Foto

Over deze foto ben ik eigenlijk wel tevreden.
Ik wandel wat af en ben al veel vaker langs deze boom gekomen. Maar nooit viel hij me op. En nu dus ineens wel.
Ik vind het een echte januarifoto. Eind van de middag. Zondagmiddag 31 januari 2016..

Tja en nu ik hem hier laat zien, ben ik helaas veel minder tevreden. Dat gras op de voorgrond is veel te donker denk ik.
Had ik die fotocursus nou maar afgemaakt. Ik kon er niet zoveel aan doen trouwens, dat ik dat niet deed.  Het viel precies in de periode dat ik me niet goed voelde en heel erg moe was. De leraar bood me een vervangende datum aan, maar toen kon ik het ook nog niet opbrengen.
Gek, want terwijl ik allerlei andere dingen gewoon liet doorgaan, was dat me nou net te veel. Ik had ook de opdrachten niet uitgevoerd en moest er ook niet aan denken dat alsnog te gaan doen. Nu nog steeds niet.
Dan schiet het niet op natuurlijk. 
En toch heeft deze foto wat vind ik. Al is het alleen maar een herinnering aan een stille wandeling in januari.

Eitjes

Nou was ik toch echt niet van plan om eitjes te kopen.
Echt niet.
Maar ja, als de baas van de supermarkt verlekkerd staat te kijken naar 'zijn' paaseitjes en vervolgens meldt dat hij 'die groene met een beetje limoen, mevrouw', zo ontzettend lekker vindt en dan ook nog zegt dat ik er wel eentje mag proeven... tja, dan... Dan ga ik echt om!
En dus schepte ik een doosje vol. Dat alleen al was leuk. Zelf scheppen.
Ik nam flink wat van die groene. Maar die waren bij nader inzien heus wel lekker, maar lang niet de lekkerste.
Nee, de paarse, die vond ik echt heerlijk. Je ziet ze hier dan ook niet meer liggen...

Roodkapje

Zo leuk dit:
Nana van het blog Tartelette Maison, maakte speciaal voor mij een prachtige Roodkapjekaart.
Met 'de echte Roodkapje' op een bladzijde uit een Janneke en Mieke kinderboek. De sprookjesboom werd er op geschilderd met waterverf.

Wat is dat lief hè. Het plaatje kende ik trouwens al. Een paar weken geleden maakte ik met datzelfde plaatje een ATC, een artist trading card. Deze:

Wel erg toevallig. En leuk! Dankjewel, Nana!

Het geheim van mijn man

Drie vrouwen: Cecilia, Tess en Rachel. Hun levens zijn verweven. Het begint met Cecilia. Zij vindt op zolder een brief van haar man, een brief die ze pas mag openen na zijn dood.
En daar is het eerste dilemma: haar man is springlevend, maar Cecilia wil natuurlijk toch weten wat er in staat. Wat doet ze?

Ha, ik weet in ieder geval wel wat ik deed. Ik zocht namelijk de brief op in het boek, een heleboel bladzijden verder. Ik wist dat Cecilia hem zou gaan lezen, maar ik wilde zelf absoluut meteen het geheim kennen. 
En trouwens...ik beken.  Als het mij zou overkomen, dan weet ik bijna zeker dat ik de brief ook zou lezen.

Toen ik het geheim van die man eenmaal wist, heb ik eigenlijk alleen nog maar verder gelezen om te zien hoe dat af zou lopen. En was ik dus minder geïnteresseerd in Rachel en eigenlijk nog nauwelijks in Tess. Maar de levens van die drie vrouwen komen bij elkaar, ze maken hun keuzes en op de een of andere manier boeide het me toch. Dus ik las het uit. Makkelijk hoor, want in een vlotte stijl geschreven.

Het verrassende einde maakte nog wel wat goed, van een niet zo heel sterke roman.
Ach,  zo'n boek is wel lekker voor tussendoor op van die grauwe, regenachtige dagen.

 (Ps. Els begon dit jaar een online-blog-boekencub en dit was het eerste boek dat de bloggers gingen lezen)
Ben benieuwd  naar de reacties van de andere lezers van de boekenclub van Els. En ook naar het volgende boek in die club!

Aftreksommen

Gisteren was ik op school. En daar zou ik met gemak een hele dag foto's kunnen maken. Echt met gemak. Ik kan natuurlijk geen foto's van kinderen maken en die hier neerzetten. Beetje jammer. Maar dan nog blijft er genoeg over.
Bijv. aftreksommen onder elkaar. Cijferen werd dat vroeger genoemd. Heel vroeger was dat, hahaha.
Maar ja, ook vandaag de dag moeten kinderen  nog steeds leren om grotere getallen van elkaar af te trekken. Ik wed dat de meesten van jullie het nog zo geleerd hebben:

Dus: 6 min 8 kan niet, eentje lenen bij de buren, de 6 wordt dan 16 en nu kun je het aftrekken. 1 min 2 kan niet, weer eentje lenen, de 1 wordt 11 enz.

Jaren en jaren zo gedaan, zo'n veertig jaar schat ik zo'n beetje.
Maar nu gaat het anders. Tenminste op mijn school en met de rekenmethode die nu gebruikt wordt.
Gisteren had ik een jongetje dat er wat moeite mee had en dat dus wat extra hulp kreeg van mij.
Ik heb hem maar niet verteld dat ik me echt heel goed moet concentreren om me niet te vergissen. Dat eerste systeem zit zo ingebakken bij mij.
Maar zo gaat het nu:

Kijk. Je doet eerst de honderdtallen. 400 min 200, dat kan en dat is 200. Dan doe je de tientallen 20 min 30. Ha, dat kan niet. Het antwoord wordt -10 (min tien). Dan 6 min 8. Dat kan ook niet. Het antwoord wordt -2 (min 2).
Bijna klaar. Nu nog 200 min 10 min 2. Dus 200-10 = 190-2= 188

Begrijpen jullie wel?

Ps: Hetzelfde is gebeurd met de staartdelingen, ook een onderdeel van cijferen. Dat moest ineens ook op een hele andere manier dan die waarmee ik het delen geleerd heb. Die nieuwe manier was beslist inzichtelijker. Bovendien, dáár heb ik les in gegeven, dus dat was een voortdurende herhaling en dat leerde ik vrij snel.
Toch: ik was nog maar net met pensioen, toen ik het gewoon weer op de ouderwetse manier deed, zoals ik het zelf als kind had geleerd! Dat ging helemaal vanzelf. Ik constateerde ineens  dat ik het weer deed zoals vroeger.