Sinterklaas

 Toen ik hoorde dat Dieuwertje Blok ging stoppen met het Sinterklaasjournaal, vond ik dat heel erg jammer. Ik geniet nogal van dat programma en mis geen aflevering. 

En zonder Dieuwertje zou het anders zijn. Gelukkig was het niet waar. 

Overigens zijn veranderingen niet per se slecht hoor. Neem nou dit Pietje...

Wat is ze prachtig hè. En ze had er zo overduidelijk plezier in.  Een meisje, roetvegen...

Zij is in mijn ogen een voorbeeld van een verandering die beslist niet slechter blijkt te zijn. (Ik zag haar in de Hema in Geldermalsen). 

Gisteren was ik in Amsterdam en ook daar was veel veranderd. Na de cursus werd het al wat schemerig en  zag ik hoe de stad versierd is. Best mooi, veel lichtjes, veel versiering. Alles gericht op de feestdagen en dat snap ik. 

 

En verder, ik kan er niks aan doen, maar ik was toch een beetje teleurgesteld. Want WAAR blijft Sint. Niet in de etalages in elk geval.

Des te verrassender was dit:

De prachtige versiering bij Scheltema. Nou zijn zij daar dan ook een residentie van St Nicolaas, zag ik, dus ze móéten wel natuurlijk, maar wat zág het er mooi uit. 

Ik ben even naar binnen gelopen en er stond een rij bij de kassa. 

'Ik dring niet voor hoor, ik wil alleen even wat zeggen',  zei ik en ging vooraan in de rij staan. Tegen de man bij de kassa die ijverig aan het inpakken was, zei ik dat ik hun Sinterklaasversiering buiten zo mooi vond en dat ze zowat de enige winkel zijn met zoiets. 

Hij glom en zei dat hij het door zou geven. 

Ik kreeg onmiddellijk bijval van de mensen in de rij.  Ook leuk! 

Fleur en Jantje

De verzekering van onze elektrische fietsen liep af en dan moet je een besluit nemen: verlengen of laat maar. 

Onze fietsen zijn nog in zeer goede staat, rijden heerlijk en ja als er onderweg iets zou zijn, krijg je hulp en dat vind ik een geruststellende gedachte. Dus verlengen. 

De fietsenmaker moest de fiets keuren en was daar zeer snel mee klaar. Hij kent de fietsen.  Hij moest ons wel een extra slot verkopen. Moest, van de verzekering. 

Want het schijnt bar en boos te zijn met de fietsendiefstal. Echt heel erg. Vooral in Amsterdam. En wij wonen in de buurt hè. 

De eigenaar van Jantje, die misschien zelf ook wel Jan of Jantje heet, heeft zijn fiets een naam gegeven. Misschien wel in de hoop dat niemand een Jantje gaat stelen. 

Fleur heeft misschien ook zoiets gedacht:  Deze fiets is van Fleur: afblijven!

Hopelijk helpt het!

Musical

Musical... ik was er altijd dol op. Veel musicals heb ik gezien. Van veel musicals heb ik genoten. 

Verder heb ik met plezier jarenlang gezongen in Musical Popkoor Broadway,  hier in Hoorn. De naam van het koor zegt het al: veel musical. 

En toen ineens, ik was al gestopt met het koor, was het een beetje over met de liefde. Nieuwe musicals heb ik niet in het echt gezien. Ik weet niet precies waarom. 

Maar nu loopt mijn man de hele dag thuis te zingen(of te fluiten) The Gods love Nubia. Dat is een lied uit de musical Aïda. 

Hij zingt nog steeds bij Broadway en ze hebben het lied weer op het repertoire genomen. 

Mijn man zat ook een filmpje te bekijken van dat lied en ik keek mee en  kreeg er gewoon kippenvel van. Zo mooi. Daar heb ik gewoon aan mee gedaan. Deze voorstelling in de ParkSchouwburg. 

Misschien vind je het wel leuk om te zien. 

Van herten en gedachten

 

Dit kunstwerk zag ik in Straat, het Amsterdamse Museum voor Street Art en Graffiti. Het is al een tijdje geleden (begin 2023), misschien is het er niet eens meer. 

Het voordeel van het museum is dat je altijd weet wie de maker is. Er hangt gewoon een bordje bij.  Dat is buiten lang niet altijd het geval. Ik doe meestal wel mijn best om er achter te komen, maar het lukt soms niet.

Enfin in dit geval is de maakster Hera of Herakut.

Het werk heeft ook een titel: Weak becomes Hero

Een verklaring staat er ook bij: de herten staan symbool voor gedachten. Herten en gedachten... allebei kwetsbaar. 

Als je goed kijkt zie je de herten, de gedachten dus, veranderen.  Van ruwe schets, naar gedetailleerd naar voltooid. Het hert met de kroon stelt dan een vervlogen gedachte voor. 

Linking to Sami's Colourful World

Staar

 

Is dat nou niet mooi, buiten bij een oogkliniek? Wat zeg ik? Buiten bij het Oogheelkundig Medisch Centrum in Zaandam. 

Daar was ik voor staar. Twee keer de staaroperatie. 

Het is gelukkig heel goed gegaan. 

Ben nu nog aan het druppelen. Dat is een hele studie hoor, welke druppel in welk oog en op welke tijd. 

Een ding ging mis. Dit gebeurde: 

Na de eerste operatie doe je de hele dag niks. De volgende morgen mag je dan pleister en kapje verwijderen. 

Dus dan zie je voor het eerst een beetje wat het gaat worden. 

Ik ben me echt te pletter geschrokken. Je moet weten dat in onze slaapkamer alles wit is. Dus toen ik voorzichtig mijn oog open deed, rekende ik op wit. 

Nou mooi niet. Alles was blauw, een donker paarsachtig blauw. 

'Frits hoe zien onze gordijnen eruit?' 'Nou gewoon, wit, als altijd'. 

Het was niet een beetje een blauwig licht, het was beangstigend blauw

Nou ja. Het was half acht en ik zou om half elf gebeld worden door iemand van het centrum om even te kunnen vertellen hoe het was gegaan en eventuele vragen te kunnen stellen. 

Je begrijpt dat ik maar een vraag had. En dit was het antwoord:

'Dat zijn uw hersenen, mevrouw, die moeten omschakelen, wennen'. 

Ik had al dat blauw niet verwacht; het was best eng. 

Aan mijn hersens heb ik wel eens vaker getwijfeld. Dus dat klonk vrij logisch en daar knapte ik van op. En het werd langzaam minder. Gelukkig. 

Verder... geen problemen gehad. Voor in de verte zal ik een bril blijven dragen, of/en lenzen.  Dichtbij zie ik echt fantastisch en dat was precies de bedoeling.

Met dank aan mijn hersenen en vooral aan de oogarts natuurlijk. Want je kan natuurlijk wel nazeggen wat iedereen roept:  'fluitje van een cent en zo'n arts doet er twintig per dag'. 

Maar ik vind het bijzonder en enorm knap dat zoiets zomaar kan...

Kn(open)

 Bijna recht tegenover het gebouw van de Vrije Academie, aan de Herengracht,  zag ik op de terugweg dit:

Een knopenwinkel! Dan vind ik het bijna jammer dat ik nooit iets naai en nooit een knoop hoef te kopen omdat ik een grote knopenpot bezit. Helemaal vol. Omdat ik het mooi vind en omdat ze allemaal zo verschillend zijn. 

Maar hoewel ik dus niks nodig had,  ging ik  toch even binnen kijken. 

Knopen dus, maar ook allerlei keramiek en schilderijen. Er was ook iemand aan het schilderen. 

Ik ben niet meer zo van het winkelen. Maar zo'n apart winkeltje, ja dat vind ik heel erg leuk! Een mazzeltje dus dat ze geopend waren!

Nomen est Omen

 Gezien en opgestuurd door  mijn vriendin Jeanne L.  te N. : P. van der Eijk

De volgende is moeilijk te zien, want we waren in de regen onderweg. Maar voor mij was het duidelijk. Snoek uit Volendam vervoert vis:

En dan Bloglezeres Esther! Zij ziet ze echt bij bosjes. Hoe is het mogelijk? 

Dit is wat Esther schreef:

Deze week zag ik (volgens mij) meerdere NEO’tjes. 

Meneer de Voogd die bij een kinderbeschermingsorganisatie werkt. 

Meneer de Rover ‘rooft’ (legaal) spullen van het strand. 

Meneer de Vos schrijft onder andere over dieren in de natuur. 

Meneer Windhouwer houdt zich bezig met windmolens. 

Dat was het weer voor deze ronde. Dank aan de inzenders en graag tot een volgende keer. bettievdgriend@hotmail.com

Allemaal gezien... gisteren

 

Gisteren vóór de cursus, waren we lekker aan de wandel in Amsterdam. 

Ik zocht helemaal nergens naar hoor, maar ja,  je ziet van alles natuurlijk. 

Dat briefje van H. Koopmans... ik hoop nu maar dat het zo voor iedereen duidelijk is. 

Het was natuurlijk ook de dag van de verkiezingen gisteren. Wij waren al vroeg gaan stemmen en ik was er de hele dag toch een beetje  onrustig van. De uitslag bevalt me niet erg en dat is een understatement.

Deze twee blikken, vond ik wel erg gepast op deze dag. Ook passend bij mijn stem.

En tenslotte maakte ik nog een foto van een foto. Die foto in het raam van een huis in Amsterdam,  ontroerde me een beetje. 

Een  foto van president Kennedy. Daar neergezet denk ik,  omdat het precies gisteren  zijn sterfdag was. 

Een nog jonge president, vermoord op 22 november 1963. Ik was een kind, maar ik weet het nog zo goed. 

Die dag is er veel verloren gegaan en iemand heeft er aan gedacht. Ik ook. 

Selamat Makan

De eerste foto haalde ik uit het boek dat ze schreef. En op de tweede foto signeert ze dat boek, dat ik kocht op de Pasar Malam.

Zij is Nanja Pol en het boek is een kookboek getiteld: Pinda uit de Polder. 

Zo omschrijft ze zichzelf: 'Een pinda uit de polder. Geboren uit een Indische moeder en een oer-Hollandse vader'. Ze houdt van koken en eten. 

In mijn boek schrijft ze dit: 

Leesplezier heb ik nu al, het is echt een ontzettend leuk boek. 

Het komt er op neer dat er een heleboel recepten in staan,  gelardeerd met verhaaltjes over die Indische roots, het koken, de liefde.  Van alles en erg leuk geschreven. 

Het stomme is dat ik nota bene abonnee ben van het Noordhollands Dagblad en dat dit allemaal columns zijn die in die krant zijn verschenen. 

Ik stond er stomverbaasd bij toen ze dat vertelde, want ik léés die krant. En ik wist zeker dat ik nooit zo'n column had gezien. 

Gelukkig bleek dat die columns zijn verschenen in de weekendbijlages en die kijk ik wel eens in maar als het met koken te maken heeft,  lees ik het zeker niet. 

Enfin, nu dus wel. En het is echt heel erg leuk. Afgezien van leuk, lijkt het me ook allemaal erg lekker. Het ziet er zelfs naar uit dat ik af en toe iets ga proberen uit het boek. En als dat is gebeurd, zal ik er hier verslag van doen. 

Pasar Malam Melati in Hoorn

 Dit was een bijzonder weekend. 

Al weken geleden waren we gevraagd om ons als vrijwilliger op te geven. We zouden dan helpen op de eerste Pasar Malam die in Hoorn werd georganiseerd. 

En dan nog wel in 'ons' leegstaande museum. 

Zolang er toch nog niet gebouwd wordt, zijn er al verschillende aktiviteiten geweest. 

Dit was een hele grote aktiviteit! Geinitieerd en georganiseerd door Deetje van het museum. 

Wat een organisatie is dat geweest en wat is het geweldig goed gegaan allemaal. Echt een succes!

Wij kregen allemaal een sjaal/sjerp van batikstof  om, ook weer genaaid door iemand van het museum en mijn man en ik waren ingedeeld bij de entree. Dat kon van alles betekenen, welkom heten,  kassa, garderobe, muntjesverkoop, weg wijzen enz. 

De eerste dag stond ik in de avondploeg bij de garderobe: jassen aannemen (nat en zwaar),  ophangen, bonnetje in tweeën scheuren. een deel voor de bezoeker, een deel aan de haak boven de jas bevestigen. Paraplu's waren er in overvloed en die pasten niet echt aan de haak. 

Maar goed, simpel klusje. Dácht ik. Mooi niet! 

Niet simpel als iemand opeens in een jas staat te graaien (sleutels vergeten), niet simpel als iemand z'n jas pakt om even naar buiten te gaan zonder het te zeggen en zonder het bonnetje te tonen en de jas dan later gewoon ergens tussen te proppen. Niet simpel als iemands jas onvindbaar lijkt: 'het is een donkerrode jas mevrouw'. Om dan,  na tien minuten zoeken, tot de conclusie te komen dat het toch een blauwe jas was. Niet simpel als je voorganger een ander systeem hanteerde. 

Enfin, hoe dan ook: het is allemaal goed afgelopen en om negen uur, hadden we niets over en hadden we geen tekort. 

De tweede dag zat ik in een loket en moest kaartjes verkopen. Pinnen of gewoon betalen. 'Dat is dan 80,50 meneer' ( zeven kaartjes).   Daarbij een polsbandje p.p. uitreiken en een plattegrond. 

En: 'Nee, u kunt niet betalen met uw biebpas'. 

Oh ja en scannen als er al eerder was gereserveerd. Dat liep vlekkeloos. 

Zoals altijd werd er voor de vrijwilligers heel goed gezorgd. We kregen koffie of thee en als avondploeg hadden we echt mazzel. 

We kregen een bon en mochten daarmee een maaltijd halen in een van de twee Indonesisch eettenten die in de museumtuin waren opgesteld. 

Indonesisch eten (ik noem het nog altijd Indisch),  is mijn lievelingseten. Mijn man houdt er niet heel erg van, dus als we eens uit eten gaan kiezen we niet vaak voor zo'n restaurant. Maar nu dus twee dagen achter elkaar. En lekker dat het was!!!

Nou en wat was er te doen dan? Op die Pasar Malam? 

Heel veel verschillende kraampjes waren er. Met allerlei klein en wat groter spul. Pasar Malam betekent markt, avondmarkt. 

Ook binnen waren kramen waar je lekkere dingen kon kopen. Je kon workshops volgen, bijvoorbeeld wajangpoppen maken. Er waren geleide discussies. Er waren boeken over Indonesië en Indië en van sommige boeken waren de schrijvers aanwezig. 

In de Marmerzaal van het museum waren er de hele dag optredens. Er werd gedanst en gezongen. Je kon je laten masseren. Teveel om op te noemen.

Beide dagen heb ik een kort rondje gemaakt. Niet alles gezien, maar toch genoten. 

Maar het allermooiste vond ik dat er heel veel mensen met Indonesische roots kwamen. 

Ik wist het niet, maar er is een grote Indische gemeenschap in Hoorn. Tweede en derde generatie vooral. Mensen die elkaar kennen en elkaar opzoeken. 

In Hoorn, op zo'n historische plek, waar de geschiedenis van Hoorn verbonden is met de geschiedenis van Indië. Dat vond ik erg mooi en heel speciaal. 

Ik heb daar bij die garderobe best veel mensen gesproken. Mensen die erg blij waren dat er nu eens zoiets was in hun eigen Hoorn. 

Een oudere dame die met tranen in haar ogen vertelde dat het zo warm voelde. 

Hele mooie kinderen die ronddwarrelden. Een oud-leerling van vijfentwintig jaar geleden en van wie ik toen nooit zijn Indische achtergrond heb gezien.

Oudere mensen (en jongeren) die gingen dansen. Meezingers. Soerabaja ( ha dat lied kende ik nog). Indo-rock. 

Veel mensen kwamen de tweede dag weer. Dat doe je natuurlijk niet zomaar. 

Zou ik gegaan zijn als ik geen vrijwilliger was geweest. Ik denk het niet. Maar als zoiets nog eens georganiseerd wordt, dan zeker wel! 

Murals in het restaurant

 Gisteren had ik het hier over de WijnSpijswandeling die ik een paar weken geleden met onze jongste zoon deed. 

In het een na laatste restaurant waar we belandden,  waren mooie muurschilderingen gemaakt. Ik heb nog geprobeerd er achter te komen wie ze gemaakt had. Maar men kon mij alleen vertellen dat het meisje de dochter is van de eigenaar. 

Wij staken onze tong niet uit hoor, zoals dit lieverdje, want het was er heerlijk.  En er waren nóg een paar mooie murals. Slechte foto's, mooie murals! 

Dit was een van de restaurants van de wandeling waar ik nog best een keer terug zou willen. En als dat gebeurt, ga ik niet weg voor ik weet wie de maker is, hahaha. 

Linking to Sami's Colourful World

WijnSpijswandeling

 Omdat het leuk is om af en toe met één kind, (nou ja kind, een zoon van 36), iets aparts te doen, ging ik met dit kind een WijnSpijswandeling doen. In Amsterdam. 

Dat gaat als volgt: 

Dirk en ik spraken af op het station en gingen met de tram naar het eerste restaurant op onze route. Je start op een zondagmiddag om twaalf uur bij dat restaurant. 

Daar krijg je een hapje en een drankje.  Je wordt vriendelijk ontvangen, krijgt een plekje aangewezen en je wacht op wat er komt. 

Je geniet ervan en dan wandel je naar het volgende restaurant. 

Tussendoor zie je nog wel wat Amsterdam. 

Nou en in het volgende restaurant en de vier daarna (zes in totaal), herhaalde de geschiedenis zich. De langste wandeling tussen twee restaurants was twintig minuten. Daar was ik op dat moment ook wel aan toe. Na drie of vier glazen wijn.  

We hadden trouwens ook rustig tijd kunnen nemen om nog wat extra rond te wandelen. Onze zoon kende de weg in de buurt en het weer was niet zo best, dus dat deden we niet. Maar het hád gekund.

En overal waren de gerechtjes lekker en origineel. Wij probeerden een top-vijf te maken, maar dat lukte niet eens. Alles was lekker. Ook de wijnen. 

Wij waren met zijn tweeën, maar ik zag ook een gezin van vijf en een vriendinnengroep. Daar waren dan ook tafels voor gereserveerd. 

Het liep allemaal gesmeerd en we concludeerden dat het een win-win was. Wij hadden een lekkere, leuke en gezellige middag. Met z'n tweeën aan tafel zit je natuurlijk al snel te praten. Dus ook nog zinvol. 

Voor de restaurants was het ook prima, want die zijn anders nog niet vol denk ik,  zo om twaalf uur zondagmiddag. 

Plus dat ik kennismaakte met een paar restaurants die ik heel erg leuk vond. En die ik onthoud voor als, ooit. 

Ik vond het een echte aanrader... (De wandelingen worden ook in andere steden georganiseerd)

De zeven zussen: Atlas

 

Genoten heb ik van de Zeven Zussen. 

Lucinda Riley heeft heel goed werk geleverd en vele vrouwen laten genieten van die zussen en vooral de bijbehorende verhalen. 

Ik vond de eerste drie delen zelfs erg goed, heerlijk om te lezen. Daarna werd het bij ieder volgend deel een klein stukje minder voor mijn gevoel. Of er trad verzadiging op, dat kan ook. 

En toen ging Lucinda Riley dood. Treurig, ze was nog maar zesenvijftig jaar oud. 

Het verhaal was nog niet eens af . Want hoe zat het nou met de vader van de zussen? Met Pa Salt?  En hoe zou het verder gaan met die en met die...

Riley had wel aantekeningen gemaakt en de plot enigszins beschreven van het laatste deel. 

En met die gegevens is het toen afgemaakt door haar zoon: Harry Whittaker. 

Dat vind ik bijzonder, een bijzondere prestatie. 

Enfin het boek is al een tijdje uit, maar ik was niet de enige die het wilde lezen, dus ik was nu pas aan de beurt in de bieb. 

Ik vond het eigenlijk geen goed verhaal. Erg onwaarschijnlijk en behoorlijk gezocht. Maar ja, stoppen met lezen was geen optie, dat ging echt niet. En dus las ik deze dikke pil helemaal uit en weet ik nu hoe het zat. 

Ik heb de laatstse tijd nog een paar andere 'Rileys' gelezen en die vond ik wel goed. Het Meisje op de Rotsen bijvoorbeeld en De Liefdesbrief. Lekker leeswerk, waar je niet van wakker ligt. 

The Analogues

Dat 'nieuwe' nummer van de Beatles, daar had ik me eigenlijk wel een beetje op verheugd. Maar ik vond het helemaal niks. Dat moeten ze wat mij betreft maar niet meer doen.

Vorige week gingen we hier naar het theater, voor the Analogues.

Het was sowieso van voor Corona geleden dat we  in een theater waren en ook om die reden had ik me er op verheugd. De andere reden was dat we eerder een concert meemaakten en het fantastisch vonden. 

De Analogues... hun muziek klinkt echt als de Beatles.

Als je het niet zou weten en je zou niet kijken en alleen maar luisteren, dan zou je denk ik zweren dat het echt was. 

Maar ja, dat doe je natuurlijk niet, want dan kan je net zo goed thuis een plaat draaien en luisteren met je ogen dicht. Dan spaar je een hoop uit. 

Enfin, ze begonnen met twee nummers die zo verschrikkelijk hard waren dat ik tegen mijn man zei dat ik in de pauze naar huis zou gaan. 

Het zou de leeftijd kunnen zijn hoor, maar van hele harde muziek heb ik nooit gehouden. In dit geval brak het zweet me uit. Daarbij was er een achtergrond met bewegend, flikkerend licht. Dus ik zat met mijn handen een beetje voor mijn oren en mijn ogen dicht. 

'Die geluidsmannen hebben allemaal een gehoorbeschadiging', dacht mijn man. 'Die horen niet meer hoe hard het is'. 

Het derde nummer was The Long and Winding Road, dat is best rustig en vanaf dat moment was het concert prachtig. Ik denk dat er toch iets anders was ingesteld of zo of ik was er aan gewend. Maar ik heb zeer genoten. 

Het is bijna ongelooflijk hoe goed die mensen zijn. Echt heel erg knap. Wat zal dat een oefening vergen, wat lijken de stemmen op die van de Beatles. Ook de uitspraak. 

Een aanrader hoor, bijna een must als je net als wij een oude Beatlefan bent. Mijn favoriete plaat is de White Album. Daar deden ze ook een paar nummers van o.a. dit: 

Roodkapje

 Al een tijdje weinig Roodkapje-nieuws hier. Maar dan ineens gaat het weer wat lopen. 

Wel een beetje een merkwaardig Roodkapje. Maar van de andere kant ook zo onmiskenbaar Roodkapje dat ze gewoon in de verzameling gaat. 

En daarna een verjaardagsroodkapje van Els. Zelf gemaakt!

En ook zelf gemaakt een heel lief kaartje van Mieke.  (Plaatje van Silvia Provantiné) Allebei super, dames! En natuurlijk gaat je kaart in de verzameling,  Mieke. Evenals die van Els!

Tenslotte nog drie kaarten die ik kocht op Marktplaats. Ze zijn leuk en overduidelijk deel van een serie. Het zijn de nummers 1,4 en 6. Nou de rest nog. 

Hoe dan ook, ze zijn getekend door Anke de Boer en de tekst op de achterkant is van Bouke Jagt. 

Oh ja, de laatste drie zijn de nummers 308, 309 en 310 in de verzameling!!!!! Ongelooflijk hè. 

Gezichtjes

'Dit is een gezichtje op een nogal smerige prullenbak bij een benzinestation hier in Utrecht. Mijn oog viel erop terwijl we de bandenspanning van de auto controleerden' , schrijft Miriam . 

'Misschien niet zo duidelijk maar ik zag er meteen een gezicht in. Hartelijke groet van Dora'  Nou, ik vind hem overduidelijk en supergoed gezien:

Dan maar liefst twee gezichtjes van Ferrara. Het paarse gezichtje zag Ferrara toen ze kaders aan het stansen was voor haar kerstkaarten. Wat me er aan herinnert...

Het tweede gezichtje is een mueslibol, 'die me nog net geen smakelijk eten wenste',  aldus Ferrara.

De laatste komt van bloglezer Janneke: 'Ik stuur deze foto, weer van Gijs Kalkman. Het is een soort verrekijker die bij ons op de kop van de haven staat. Ik vond hem zo lief'. 

Ik ook. En de foto is prachtig.

Dat was het weer voor deze ronde. Dank allen en blijf speuren en inzenden: bettievdgriend@hotmail.com