Tasje

Meteen na de Boeddha gingen we even naar de Bijenkorf. Tegen beter weten in.
Ik schreef al eerder dat ik er niks meer aan vind,  terwijl het vroeger een favoriet uitje was en ik er zelfs een paar maanden heb gewerkt. Als kind ging ik al met mijn moeder. De speelgoedafdeling was in mijn herinnering fantastisch. Evenals de delicatessen.
Toen ik er een tijdje werkte vond ik het nog steeds leuk. Ik kreeg personeelskorting, maar echt niet alles was duur. Beetje uitkijken en het was goed te doen.
Ik hoor dat de Bijenkorf  in andere steden nog steeds tamelijk normaal is. Maar in Amsterdam... tsss.

Meteen bij binnenkomst viel mijn oog op een tas. Ik dacht wat een mooie tas is dat, 't is dat ik echt helemaal geen tas nodig heb, want anders...
Voor de zekerheid keek ik even naar de prijs. Ik dacht aanvankelijk aan een typefout op het prijskaartje of de komma verkeerd.

Nee hoor, geen typefout. De prijs was correct. De tas stond er ook nog in een andere kleur, die vond ik ook leuk. Maar kleur kost blijkbaar, want deze tas kostte 1700 euro.

'Er zit niet eens een rits in aan de bovenkant', mompelde mijn eveneens verbijsterde echtgenoot.
'Niet eens een rits'.
Nou, dat is dus de reden dat ik er niks meer aan vind in de Bijenkorf.
We kochten allebei één truffel, eentje met zeezout en karamel en verlieten tevreden de winkel. Want die truffel... die was onovertroffen!

Boeddha in de Nieuwe Kerk

'Er zijn in Nederlandse tuinen meer Boeddha's dan tuinkabouters' zei Adriaan van Dis in een filmpje dat we zagen in de Nieuwe kerk. En dat zou best eens zo kunnen zijn.
We waren daar voor de tentoonstelling: Het leven van Boeddha, de weg naar nu.
Een mooie tentoonstelling waar veel belangstelling voor is en die nog maar tm 3 februari te zien is.
Ik vind het altijd nog een beetje gek om zo'n filosofie/religie in een christelijke kerk te zien.
Niet dat het stoort hoor, helemaal niet, ik vind het juist leuk.
De tentoonstelling toont het leven van Boeddha in vijf onderdelen, de geboorte, de ommekeer, de verlichting, de eerste leerrede en zijn overlijden.
Er staan prachtige oude en nieuwe Boeddhabeelden. Echt heel mooi. En ook hedendaagse kunst, bijvoorbeeld van Yoko Ono en Ai Weiwei.
Laatstgenoemde maakte de tuin van Boeddha. Een prachtige boom met een hert: Tree

Ik vond Tree een mooi kunstwerk. Samengesteld uit takken en wortels van verschillende boomsoorten als kamfer en ceder en de japanse notenboom, verzameld in China. Het doet denken aan Chinese Zen-tuinen die weer wijzen op cyclus van geboorte, rijpheid, verval, dood en wedergeboorte. Het droge hout wijst op de snelle urbanisatie en economische groei van China. En bovendien zat Siddhartha Gautama onder een vijgenboom toen hij tot inzicht kwam.
Dit beeld vond ik ook erg mooi:

Een hele magere Boeddha. Symbool voor de jaren van ommekeer, het leven als asceet.
Dit beeld dan:

Het is één monnik, er staat een spiegel tussen. Echt heel mooi.

Tussendoor nog veel meer fraais te zien en vooral zeer verduidelijkende, grote borden met goed leesbare teksten over Boeddha.
Er waren door kinderen gemaakte gebedsmolens met mooie wensen. En er waren twee grote wensbomen, waar je je eigen wens in kon hangen. Ook mooi gemaakt.
Heb je nog meer informatie nodig, dan moet je hier even klikken. . Nog tm 3 februari dus. En zelfs tot 20.00 uur.

Een speciaaltje

Zes kaarten tegelijk vielen door de brievenbus. Ik was niet thuis dus ik hoorde de plof niet... dat was een beetje jammer, haha.
Ze waren trouwens alle zes leuk, alle mensen hadden echt hun best gedaan. Ik laat de twee leukste zien. (Want anders kan ik wel bezig blijven)
De eerste:

Via postcrossing uit Duitsland. Ik dacht eerst dat het Her Majesty was, dat zou nog mooier zijn geweest natuurlijk. Maar zo is het ook leuk. Chien au parapluie is de titel van deze foto, gemaakt door John Drysdale.
Dat pakje en dat sjaaltje doen me aan mijn moeder denken trouwens.
En toen... tadaaaah, onder op het stapeltje: Roodkapje

Roodkapje 174  werd me gestuurd door Sonny uit Zwitserland. Zij heeft echt moeite moeten doen om een Roodkapje te vinden dat nog niet in mijn verzameling zat, schrijft ze.
Het is een bijzondere kaart, kijk naar de postzegel op de voorkant. Pro-Juventute-Marken 1985
Dit is, ik hoop dat ik het goed begrepen heb, een maxi-kaart. Een kaart met postzegel op de voorkant en dan moet het ontwerp van kaart en postzegel gelijk zijn. Bovendien moet er nog een stempel op die postzegel  met hetzelfde onderwerp. En als je helemaal fanatiek bent moet die stempel ook nog gedateerd zijn op een dag die wat te maken heeft met het onderwerp. Dus bijvoorbeeld een Marilyn Monroe-kaart met een Marilyn Monroe-stempel en gedateerd op haar verjaardag.
En ik maar denken als een postcrosser om een maxi-kaart vroeg, dat het een extra  grote kaart moest zijn.

Wil je er meer over lezen: klik .
Ik vind het leuk en ik kan me heel goed indenken dat mensen deze kaarten verzamelen. Maar ik ga er niet aan beginnen. Ik houd het gewoon op Roodkapje. Nummer honderdvierenzeventig. Hoe bestaat het?

Monday Mural

So he is still here: Ernesto Guevara, Che Guevara (1928-1967).
When I was about eighteen,  I was fascinated by this man. 
I had his picture on a big poster in my student room.
In black & red.
He was my hero.
I read a lot about him.
He was executed by shooting and his remains are now in a mausoleum in Santa Clara,  Cuba.
We visited that place when we were in Cuba, about ten years ago.

And now, last friday,  we had dinner in  restaurant Tabasco, in my hometown Hoorn, the Netherlands.
And there he was.... again
Che Guevara


Linking to Colourful World

The Hate U Give

Gistermiddag zagen we deze film. Wat een geweldige film: The Hate You Give.
Een hele tijd geleden las ik het boek waar deze film op gebaseerd is en ik schreef er een blogje over.
Hier: klik
Ik was echt onder de indruk van dat boek. Het zat nog steeds in mijn hoofd. (terwijl ik van sommige gelezen boeken niet heel veel meer weet, hahaha)
Dus toen ik deze week in het Parool een bijzonder positieve recensie van de film las, wist ik dat we de film moesten gaan zien.
Ik was niet eens bang dat de film minder zou zijn dan het boek en dat was ook niet zo. De film volgt het boek helemaal, gelukkig.
Dus als je mijn blogje leest, weet je precies waar het over gaat.
Het boek was eigenlijk een Young Adult boek, maar deze Old Adult was dus onder de indruk en nu precies zo onder de indruk van de film.
'Een intelligent en emotievol Black Lives Matter melodrama' schreef het Parool en dat had ik niet beter kunnen zeggen.
De ellende die in de film wordt getoond binnen het leven en in de buurt  van een zwart gezin in het zuiden van Amerika is niet niks. Starr heeft zwarte vrienden, maar ze zit op een elitaire blanke school, heeft ook blanke vrienden en leeft dus in twee werelden. Die verschillen zijn groot.
Starr's vader leert zijn kinderen dat ze, als ze ooit aangehouden worden, meteen hun handen moeten laten zien, zodat geen enkele agent kan denken dat ze een wapen hebben.
Starr, de hoofdrolspeelster is zestien en heeft eerst meegemaakt dat een vriendinnetje wordt doodgeschoten. geheel onschuldig. En nu gebeurt het weer en wordt haar goede vriend Khalil door een blanke agent doodgeschoten.  Ook geheel onschuldig.
Starr is erbij.
Wat gaat ze doen? Gaat ze getuigen tegen de agent of niet?  Wat voor keuzes maakt ze en wat zullen de gevolgen zijn van die keuzes?
(En wat voor keuzes zou ik maken?)
Ik vind dat de film verplichte kost zou moeten zijn op middelbare scholen. Echt!! Als die kinderen niet willen lezen... een film willen ze waarschijnlijk wel zien.

En dan nog even over degene die de rol van Starr speelt. Tsjongejonge, wat een actrice is dat zeg. Ze heet Amandla Stenberg en ze is nog maar twintig. Ze is fantastisch!
Nou het zal je niet verbazen dat ik de trailer laat zien:




Els, ( van het blog dingen die fijn zijn), nogmaals bedankt, want zonder jou had ik het boek nooit gelezen en de film dus waarschijnlijk ook niet gezien.
En tenslotte: ik zag deze week nog een film: The Favourite. Een film alom geprezen en ik vond er he-le-maal niks aan. En besteed er verder ook geen woorden en tijd aan.

Soep-Hein

Tegenwoordig moet alles voor onze kinderen LEUK zijn. Ook dingen die nu eenmaal nooit leuk zijn moeten leuk zijn. En we zijn ook wel heel bezorgd geworden over onze kinderen en zeker over de tere zieltjes van die kinderen. (in sommige opzichten dan hè, want wat kinderen allemaal tot zich krijgen via tv en youtube en weetikveel wat nog meer, daar maken sommigen zich niet zo druk over).

Voor de poëzie-club was het thema deze keer  gedichten die met smaak en voeding te maken hebben.
Pff... lastig. Ik moest echt gaan speuren, want uit mezelf kwam ik alleen op Wij eisen IJS en Jantje zag eens pruimen hangen.
Boeken, internet dus. Ik vond het knap lastig en was erg benieuwd naar wat de anderen hadden bedacht.

En wat hebben de eerste en de tweede alinea nu met elkaar te maken?
Dat zal ik vertellen: mijn keus viel uiteindelijk op een gedicht genaamd De geschiedenis van Soep-Hein
Een gedicht uit het begin van de 19e eeuw. Niks tere kinderzieltjes, helemaal niks.
Oordeel zelf:


De geschiedenis van Soep-Hein                                                      

Hein was gezond gelijk een visch,
En dik en vet, - en rood en frisch;
Hij had een hongerige maag,
En elke spijs genoot hij graag;
Maar eens smeet Hein zijn lepel neêr,
En riep: Ik lust die soep niet meer!
'Loop met die nare soep maar heen!
'Ik wil geen soep meer eten! Neen!'

Dit gaf zijn ouders veel verdriet,
Maar ander eten kreeg hij niet;
Zoodat hij reeds den tweeden dag
Veel magerder en bleeker zag; -
En weêr smeet Hein zijn lepel neêr,
En riep: 'Ik lust die soep niet meer!
'Loop met die nare soep maar heen!
'Ik wil geen soep meer eten! Neen!'

Den derde dag, o, lieve tijd!
Toen zag hij geel van magerheid,
Maar toch kreeg hij zijn soepbord weêr,
En ziet, - hij smeet den lepel neêr,
En riep ook voor den derden keer:                                                                  
'Och, moeder! 'k lust die soep niet meer!
'Loop met die nare soep maar heen!
'Ik wil geen soep meer eten! Neen!'

De stijfkop was den vierden dag
Zoo dun gelijk een spinnerag;
Hij woog niet zwaarder dan een lood;
En op den vijfden was hij - dood!


Heinrich Hoffmann  1821 - 1899
Vertaling W.P. Razoux
Bron: Kinderen, meer dan honderd gedichten over hun wondere wereld
verzameld en toegelicht door Willem Wilmink.
1996 Ooievaar Amsterdam

Voor een koude dag

Nu mensen, ik kan me hier alleen maar bij aansluiten. Zorg dat je het lekker warm hebt en wachten dan maar.

(Kaartje verkregen via Postcrossing. Uit Finland! Daar weten ze wat kou is.)

Jochem Myjer

Wat een lief berichtje, stuurde Jochem Myjer aan de mensen die zijn voorstelling zouden  gaan bezoeken in Carré.
Aan ons dus.
En wat was het een superleuke voorstelling.
Ik had er een hard hoofd in, aanvankelijk.
We zaten namelijk bijna bovenin, ik geloof dat er nog twee rijen boven ons waren.
En ik heb hoogtevrees! Maar ja, het waren de laatste twee kaarten en ik wilde echt erg graag en ik had gedacht dat het in Carré minder eng zou zijn.
Maar dat was het wel, dus ik heb voor de pauze hele stukken aangehoord en niet gezien, want ogen dicht.
Gaf niet, met je ogen dicht kun je ook heel hard lachen en dat deed ik. Het was echt heel erg grappig.
Jochem Myjer is niet van de grove aanpak en dat vind ik fijn. Hij is druk, maar niet zo dat het stoort. Af en toe door de snelheid niet helemaal verstaanbaar, maar zelfs dat maakte niet uit.
Ik kan me geen voorstelling herinneren waarbij ik zo heb zitten lachen.  Die Duitse vioollerares... hilarisch. Het verhaal dat zich afspeelt op het vliegveld van Aruba, met slechts één werknemer die alle functies daar uitvoert, tm die van piloot.  De imitaties...
De voorstelling speelt zich af tussen geboorte en dood en er zaten ook echt ontroerende momenten in. Een paar meezingers, maar ook een paar mooie liedjes. Dan was het ook nog eens een soort liefdesverklaring aan de Nederlandse natuur en vogels in het bijzonder. En aan Bach.
Vrolijk en positief, dat was het!
Na de pauze vond ik het veel minder eng en zag ik eigenlijk pas echt goed dat er ook een prachtig decor was. Zo goed bedacht..
Nog kaarten krijgen? Dat wordt lastig want deze man trekt volle zalen. Echt volle zalen en terecht. Maar als het je lukt: gaan!

Tulpen

Mijn man gaat tegenwoordig vaak mee op mijn dagelijkse wandelrondje, dat meestal door de polder voert.
Tussen weilanden en schapen en soms tulpenvelden.
'Kijk', zei hij een paar maanden geleden, 'kijk, ik denk dat het nu weer een tulpenveld gaat worden en het veld ernaast ook'.
Ik kijk hem dan twijfelend aan, want ik heb werkelijk geen flauw idee wat daar gaat groeien. Maar Frits was behoorlijk overtuigend.
Eergisteren maakte ik deze foto, dat was net voor het ging sneeuwen.
'Ik zie al groene puntjes', dat zei hij ook nog.
Nou ik heb heel erg goed gekeken, maar ik zag geen enkel groen puntje, dus ik denk dat de wens de vader van de gedachte was.
Ja, als iemand groene puntjes wil zien, dan zíet hij groene puntjes. 
Maar goed, tulpen dus; ik geloof het inmiddels.
En dan nog wel twee velden.
Ik kan me daar zo op verheugen.
Zo veel tulpen. En ik kan er zo bij komen.
Vorig jaar zagen we vanuit de auto, vanaf de A7 twee velden, rood en roze. Dat was zo mooi dat we later probeerden om er wat dichterbij te komen.

Na enig zoekwerk was dat ook gelukt toen, maar hier, voor déze velden,  zal ik dus helemaal niets hoeven doen.
Ja wandelen, dat wel.
De schapen die normaal hier staan zullen wel op een ander weiland komen te staan, zodat we,  als het voorjaar wordt, kunnen genieten van én tulpen én lammetjes.
En tot die tijd doen we het maar met bossen tulpen. Die kopen we langs de weg, een eindje verder op dat wandelrondje.

Oh ja en ik heb ook nog een flink uit de bol gewassen tulp aan de muur.  (dat is een foto van de Kunstuitleen)

Prijzen

Leuk hoor: maar liefst drie prijzen kreeg in de afgelopen weken. Eerst een pakketje van Rituals, inhoudende drie verschillende handlotions. It's all in your hands, stond erbij,  they are a window to your age, your personality and your health.
Tja, toen ik laatst een foto zag van mijn hand omdat ik een ring wilde laten zien, dacht ik wel ineens tsjonge wat een oude handen. Met vlekken er op en zo. Ik denk niet dat die vlekken door de lotions zullen verdwijnen. Maar toch is het leuk.

Verder een cadeaukaart van Primera. Ook fijn, ik kan er altijd kaarten voor kopen. Of een leuk tijdschrift, of...

En tenslotte het allerleukste cadeau: Taal voor de Leuk, van Paulien Cornelisse.
Dat is een prijs van de BankGiroLoterij. Ik kreeg een grote lijst boeken en daar kon ik er een uit kiezen. Een moeilijke keus, want het waren er echt heel veel. Maar toen ik dit boek zag, wist ik meteen dat ik het zou kiezen.
Ik heb nog geen tijd gehad om het echt te lezen. Maar ik keek natuurlijk wel eventjes.
Echt geweldig vind ik haar observaties van de taal.
Soms gaat het over zaken die mij ook zijn opgevallen. Zoals bijvoorbeeld dat ineens veel mensen zeggen dat iets heul gezellig was. Of heul veel.
Soms is haar humor de mijne. Bijvoorbeeld als ze schrijft:
'In de Amersfoortse nieuwbouwwijk Vathorst is een Chinees restaurant dat 'Chinees Restaurant Vathorst' heet.  Ik vind deze naam van een ontroerende duidelijkheid'.

Of:

'Op het flesje met bellenblaas staat in zoveel mogelijk talen het woord bellenblaas'.Ik stond telefonisch in de wacht en besloot dat ik al die vertalingen van bellenblaas maar eens ging lezen. Zo kwam tot mij het woord bublifuk. En nu wil ik op vakantie naar Tsjechië'.

En nu verheug ik me al weer op al die andere prijzen die hier nog terecht zullen komen, dat snap je

Monday

Monday again... Blue Monday.
I hope you''ll survive and make it a Good Monday!
So now once again back to our London Street Art tour.

Beautiful work from an artist called Phlegm. And if you want to see more or read about him: click

Though not very colourful, linking to Colourful World

Leren is proberen

Gisteren kwam de tweeling logeren. Hun moeder kwam ze brengen, met de bus, dat op zich is al een avontuur.  Wij haalden ze bij de bushalte op. Zo leuk, die blije koppies toen ze ons vanuit de bus zagen staan.
Jet was er nu blijkbaar ook aan toe. Ze durfde, al vond ze het wel spannend.
Maar geen kik en we hadden een gezellige dag.
Ik heb dus nu geen tijd voor uitgebreide verhalen.
Maar een opmerking doe ik er bij, om de zondag mee door te komen.
We lazen een boek en in dat boek zagen we een beertje in een boom klimmen.
Ik zei dat ik dat niet kon, in een boom klimmen en dat ik het ook niet meer kon leren
Jet keek me eventjes nadenkend aan en zei toen, alsof het de normaalste zaak van de wereld was:
'Leren is proberen, zegt juf Charlotte'.

Zo, steek die maar in je zak, oma. Dat zei ze niet, maar zo voelde het.
Twee jaar, bijna drie is ze en juf Charlotte is de juf van Anna. 
Ik wens jullie een mooie zondag. Wij gaan verder met logeren.

Pianoles

Toen ik een kind was, werd er in één bepaalde klas op school gezongen, soms ook in canon. Heerlijk vond ik dat. Maar ik herinner het me alleen van díe klas.
Mijn ouders vonden dat er toch wat meer aan muziek gedaan moest worden en dus ging ik naar de muziekschool: de Toonkunst Muziekschool.
Als je door het poortje van de Munt ging, die deur die je daar achter ziet, daar was het.

Foto, Beeldbank, Regionaal Archief, Dordrecht.

 Daar kreeg ik A(lgemene)M(uzikale)V(orming). En ritmiek. Dat was iets met bewegen, maar wat precies weet ik niet meer. Van ritmiek heb ik ook nooit meer gehoord. (Ik vergis me niet in de term hoor, want in mijn poeziealbum schreef ook 'je ritmieklerares').
Daarna kwam de blokfluit en dat vond ik echt leuk. Nu nog steeds. Helaas was de blokfluit bedoeld als voorbereiding op een echt instrument. Dat vond ik toen al stom. Nu nog steeds. Wat nou een echt instrument, was de blokfluit dan nep of zo.
Enfin het echte instrument werd de piano. Mijn ouders huurden die. En ik moest oefenen. Het eerste jaar vond ik het nog wel leuk, maar daarna, ik was inmiddels naar de middelbare, werd het oefenen alleen maar vervelender.
Vooral nadat me gezegd was dat mijn handen te klein waren om ooit echt goed te kunnen spelen.
En dan, hier zit nog een klein trauma,  die uitvoering waarop ik moest voorspelen. Ik had gezégd dat ik dat niet kon, maar het moest.
Het werd een complete afgang.
Mijn ouders die hadden gedacht daar een beetje trots te zullen zitten, deden er op de terugweg het zwijgen toe en de piano mocht weg.
Toch heb ik veel gemak gehad van de opgedane kennis, vooral  op de pedagogische academie. Het geworstel dat sommige a.s. juffen en meesters hadden met het vak muziek, dát had ik niet. En ik heb het altijd erg leuk gevonden om muziek te geven op school.

De geschiedenis herhaalde zich. Toen onze kinderen klein waren kochten wij ook een piano en werd er gespeeld.
Jongste zoon ontsnapte aan alles wat met muziek te maken had, maar oudste zoon en dochter waren best goed. Helaas,  dat oefenen... drama.  Op een gegeven moment hadden ze er echt geen zin meer in. Mijn man (bij hem thuis was het net zo gegaan) en ik, wij begrepen dat natuurlijk.
Exit piano.
De lerares vond het erg jammer. Ze zei dat oudste (na vier jaar les) stopte op een moment waarop hij ver genoeg was om het later weer makkelijk op te kunnen pakken,  dus zonder weer in het eerste boek te moeten beginnen.
Gisteren had ik oudste zoon aan de telefoon. Zo'n gesprek waar je elkaar kunt zien. En wat denk je? Ik zag niet alleen B&A en Odin maar ook...
Hebben ze een piano gekocht.

Ik vind het toch zo leuk. Ben zo benieuwd of B. het inderdaad weer kan oppakken. En of A. het ook gaat proberen. Zij speelde klarinet en is muzikaal
Wat Odin betreft: je ziet natuurlijk meteen dat het kind talent heeft hè. Geen twijfel mogelijk!

Verrassende ontwerpen

Zoekplaatjes, van die plaatjes waar je, als je nog eens goed kijkt, méér in ziet, optische illusies... ik houd er van.
Ik laat er drie zien. Misschien later nog eens een paar. Dan is het al bijna 'een rubriek'...

Pijlen maken de benen. Roger Shepard

Zeilen onder de palmen

Benen m/v. Shigeo Fukuda

Gezichtjes

Leuk is dit gezichtje hè. Jeanne stuurde hem. 'Ik zag deze in de Enci groeve in Maastricht. Er hing iets onderaan en toen ik het erin legde werd het meer een gezicht. Het kon ook de uitstekende tong zijn als dat ding er in hangt'.
Dat is nog eens creatief. Ik vind ze allebei leuk, dus ik laat ze allebei zien. Dankjewel

Deze  werd gestuurd door Matroos Beek. 'Het is een schuur langs de N61 tussen Breskens en Schoondijke. Ik zie er  altijd het gezicht van een koalabeer in'.

Ha ja, nu je het  zegt. Een leukerd weer. Dankjewel, Bea.

En deze is ook wel echt geweldig. Zo grappig. Petra van Het Lieve leven, zag het ineens toen ze een potje sjoelde met haar zoon. Dankjewel, Petra.

De laatste voor deze keer komt van Inge. Ze kwam terug van boodschappen doen en zag het ineens.

Ja en dat is nou precies het leuke ervan, dat je het ineens ziet...
Bedankt weer, dames en voor iedereen:  blijf speuren

Dagje school

Gisteren was ik voor het eerst in lange tijd weer eens een dagje naar school.
In principe ben ik daar iedere dinsdag, maar dat ging nu even niet. Er waren zeven weken voorbij en met deze kinderen was ik nog maar net gestart, dus dat was weer even wennen.
Voor mij, vroeg op, in het donker naar school, brood mee enzovoorts.
Voor de kinderen omdat die nu eenmaal altijd moeten wennen en soms echt problemen hebben met veranderingen.
Ik was er om half negen en had tijd genoeg voor een kletsje met een paar collega's. Leuk. Er waren een paar nieuwtjes en ik ben graag op de hoogte. Nou, zeg eigenlijk maar gerust dat ik nieuwsgierig ben.
Daarna haalde ik het eerste kind. Een jongen die ik vorig jaar ook al had. Hij en ik kunnen prima met elkaar overweg. Hij vindt het fijn om te komen en ik vind het fijn dat hij komt.
Hij heeft wat extra aandacht nodig voor rekenen.
Met uitgestrekte arm, kwam hij binnen. 'Nog de beste wensen, juf".
'Dankjewel D.,  voor jou ook en hoe was je vakantie?'
De tafel van zeven was daarna nog een hele overgang, maar het ging best en dus gingen we daarna aan de breuken. Ik heb hem vorig jaar verteld hoe leuk breuken zijn en dat gelooft hij sindsdien.
'Hoi breuken!'
We werkten even hard samen en hij werd beloond met twee stickers. Eentje voor de tafel van zeven en eentje voor de breuken..
Daarna kind twee. Ook een D. Dat is echt een droppie. Hij stottert.
'Goeiemorgen, D., wat leuk om je weer te zien'.
'Ja,  maar je moet wel mijn naam goed zeggen'.
'Oh ja, dat had je al gezegd, sorry ik was het even vergeten'.
'Geeft niet hoor juf''.
We oefenden tafels en deeltafels. Ook dit meneertje ging blij weg.
Daarna kwam er eentje die absoluut niet wilde. Hij stuiterde de trap al af. Kwam raar binnen, gooide met zijn etui, ging languit liggen in de stoel en meldde dat hij in de klas altijd staande mag werken. Ik had er al een hard hoofd in en na een minuut of tien besloot ik dat het genoeg was en bracht hem terug naar de klas.
'Ik vond het toch al heel stom bij jou, heel stom'.
Tja.
Vervelend, maar zo had ik meer tijd voor zijn opvolgster een aardig meisje. Zeer spraakzaam en goed wat lezen betreft. Maar rekenen...
Dit dametje deed haar uiterste best, op slimme manieren, om mij af te leiden van het doel. Grappig om te zien. Toch hebben we veel gedaan.
Ik had een A4.tje vol met punten waarop ze bleef steken,  van de I.B.-er gekregen, dus daar werkten we aan.
Ik had haar ook verteld wat er op dat lijstje stond. En eigenlijk vielen sommige dingen van dat lijstje best mee. Dat vertelde ik haar ook. Ze groeide!
Toen kwam er nog een jongen, van Turkse afkomst. Heel slim, maar zijn woordenschat is onvoldoende. Dus namen we een tekst uit de Kidsweek en bespraken die. Ik weet nooit zo goed wat je extra kunt doen aan woordenschat-uitbreiding. Behalve lezen en praten en zien waar in die tekst de gaten zitten. Dus dat is wat we deden. Aan het eind zei hij enigszins verontwaardigd: 'Ja maar déze woorden zitten nooit in de test!

Kortom, ik vond het heerlijk om er weer te zijn en me een beetje nuttig te voelen

Verkeersbord

Als ik zo'n paal zie met allemaal borden, weet ik weer precies waarom ik een hekel heb aan autorijden en waarom ik  het niet doe.
Niet deed, moet ik natuurlijk zeggen, want dat ik het nu niet doe is volkomen logisch: wij hébben geen auto meer.
(En tussendoor merk ik even op dat het tot nu toe prima bevalt).
Tien jaar van mijn leven heb ik zelf gereden, zonder ongelukken, op dat ene paaltje voor mijn eigen huis na.
Tien jaar waarin ik veel reed, maar nooit graag.
In Zeeuws-Vlaanderen was het nog het makkelijkst, routes die ik kon dromen en er veranderde nooit veel.
In Amsterdam was het andere koek.
Ik heb nog eens mijn eend aan de kant gezet en mijn schoonvader gesmeekt daar naar toe te komen,  om me op te pikken.
Wat hij deed, de lieverd.
Toen ik ooit, met mijn oudste zoon een ritje moest maken van Terneuzen naar Hoorn, correctie een rit was dat, niet een ritje, en hij de hele weg zowat gehuild heeft in de kinderwagenbak achterin, was ik er klaar mee en heb nooit meer gereden.
Dat was dat.
Als ik zo'n serie  borden zie, weet ik het weer.
Eer het tot me doorgedrongen zou zijn wat ik hier moet of mag of juist niet moet of mag, zijn we al weer een stuk verder en zou het best fout kunnen zijn. Tja...
(Mijn rijbewijs is nog geldig en tegenwoordig zo klein dat het in mijn portemonnee past. Ik gebruik het nu als identificatiemiddel) 

Monday Mural

So this is the biggest mural I saw in London. Made in 2018 by eight artists working in pairs. There's one theme: Connectivity

Captain Kris and Tizer

It was great to see this, but we were on a tour and there was no time to just enjoy everything . Next time in London, we'll be back. Want to read more? Click

Linking to Colourful world.

Kilometers maken

Dit geloof je niet.
Ik heb vorig jaar 2188 kilometer gewandeld. 2188,75 km om precies te zijn. Eenentwintighonderdachtentachtig kilometer
Eigenlijk geloof ik het zelf ook niet.
Maar ja, ik kan goed rekenen en ik heb het vanaf begin januari 2018 bijgehouden en wekelijks opgeteld.  Nauwkeurig, echt.
Dus dit is wat er gebeurt als je iedere dag tienduizend stappen zet (en vaak nog wel wat meer ook). Ik heb niet eens meegerekend wat ik in huis liep.
Nou? Veel hè.

 En dan moet ik er nog bij vertellen dat er tijden waren dat ik helemaal niet wandelde. Anders was het nog meer geweest.
Bijvoorbeeld toen mijn man ziek was, toen liep ik niet.
Ook liep ik niet toen ik na anderhalf jaar eindelijk de Prednisolon had afgebouwd.
Mét die Pred liep ik als een kievit, maar toen ik helemaal was gestopt, ging het toch even een tijdje niet zo goed.
'Alles doet me zeer', riep ik toen wanhopig uit. 'Zelfs mijn hielen doen pijn'.
Bleek dat laatste niet van het stoppen te komen. Nee, helemaal niet, ik had een hielspoor!
En dat duurde best lang, dus weer niet wandelen.
 Ook afgelopen maand liep ik niet of nauwelijks.

Maar eergisteren, voor het eerst dit jaar, weer een echte flinke wandeling, op een redelijk tempo.
Toen ik thuis was, ging ik even op de bank liggen en viel onmiddellijk in slaap. Niks meer gewend.
Maar het begin is er. Dit jaar wil ik toch mijn record overtreffen. Niet omdat het moet, maar omdat het kan.

Schijn bedriegt

Sta ik daarnet,  om half zes vanmorgen,  soep te maken en vooruit,  ik ben nou toch bezig: kokosmakronen.
Zo op het eerste gezicht is er niet eens zo veel mis mee.
Behalve de vorm, maar ja het gáát om de smaak, zeg ik dan altijd maar. En wat er in zit is goed.
Maar schijn bedriegt, want zo'n ding heeft ook een onderkant.

Rook je dat dan niet, sukkel? Nee,  ik rook het niet!
Dit gaat betekenen dat ik heeeeeeeeeeel lang niets meer ga bakken. Heel lang niet meer. Misschien wel nooit meer!
Ps: De soep is goed gelukt!

Futloos

Dank voor jullie meelevende reacties gisteren. Lief!
Ik begon dinsdag meteen plannen te maken, dingen die ik wilde doen. Vooral in huis.
Maar er komt niets uit mijn handen. Ik ben moe, slap en futloos.
Dus hier laat ik het bij voor vandaag.

Bang..

Toen ik ziek was, eind november begin december, ging ik naar de huisarts. Ik hoestte verschrikkelijk,  de arts vertrouwde het niet en vond dat ik foto's moest laten maken. Dat deed ik natuurlijk en 's middags kreeg ik de uitslag en die was niet goed.
Het was geen longontsteking, maar er waren plekjes gezien die er niet hoorden, op allebei de longen.
Toen moest er een afspraak gemaakt worden met de longarts. Die was gisteren.
Ik ben sowieso niet het meest optimistische type dat ik ken en omdat ik  meer dan een maand moest wachten op die afspraak, werden,  in mijn ogen,  de kansen op longkanker, per dag groter. Ik bleef ook hoesten en voelde me ellendig. 
Daarbij: ik heb ook lang gerookt. En behalve dat ik me daar vreselijk voor schaam, zit er ook altijd een flinke mate van ongerustheid én spijt!
Zestien jaar geleden ben ik gestopt, maar ja iedereen weet dat roken kanker kan veroorzaken. Ik ook.
Tsjonge, ik ben echt zo bang geweest.
December was dus, ondanks de leuke dingen, waar ik wél over vertelde,  echt verschrikkelijk. 
En januari tot nu toe ook.
Ik was best afgeleid hoor, bij vlagen.
Bijvoorbeeld toen we bij de kinderen gingen eten en toen Noor kwam logeren. Toen B&M een heerlijke oudejaarsavond voor ons verzorgden. Toen we een middagje naar het strand gingen.

Maar als zo'n evenement dan voorbij was, stortte de wereld weer een beetje in.
En dat bleef zo. Een soort constante druk. In mijn hoofd en ook in mijn lijf.  Met regelmatig een angsttrilling, een soort omgekeerde adrenalinestoot.
Tot nu toe.
Want gisteren dus was eindelijk die afspraak bij de longarts. Ze klopte en luisterde uitgebreid, besprak de foto's en wilde ter vergelijk nieuwe foto's. Dat kon meteen gelukkig en 's middags belde ze met de uitslag. Waarschijnlijk heb ik toch een longontsteking gehad en heeft mijn lichaam die op eigen kracht weggewerkt. Ik was meteen helemaal trots op dat lichaam, hahaha.
Zonder gekheid, ik ben/we zijn ontzettend opgelucht en blij. En moe, dat ook.
Maar toch... mijn nieuwe jaar begint NU! 

Bloemenhoroscoop.

Zo'n boeket bloemen van Bloomon, ik schreef er al eerder over, ik ben er altijd blij mee.
De kwaliteit is prima over het algemeen. En ik vind de combinaties vaak erg geslaagd.
Er zit ook altijd een kaartje bij met informatie over de bloemen, soms zijn die gewoon, ik bedoel bekend bij mij.  Maar soms ook apart en juist dan vind ik het leuk om er iets over te lezen.
Deze keer was er iets bijzonders.
Op het kaartje stond: 
'We zijn de sterren (en de bloemenvelden) ingedoken en vonden voor elk sterrenbeeld de perfecte bloem. Pluk de dag in 2019!'
Ik ben een Leeuw qua sterrenbeeld en dat betekent volgens Bloomon dat ik creatief ben, vaak spontaan en altijd charmant.
Ik geloof helemaal niet in sterrenbeelden en deze omschrijving... ik denk niet dat de mensen in mijn omgeving het op mij van toepassing vinden. Ik vind het zelf ook niet.

Enfin, het bloemetje dat er bij hoort, bij mij en mijn sterrenbeeld,  is de Kniphofia.
Nog nooit van gehoord en in het grote boeket, zoals je dat hier naast ziet, is het maar een klein onbeduidend bloempje.
Het is dat kleine witte worstje, daar rechtsonder.
Maar op de eerste foto, zie je het bloemtje goed en dan vind ik het toch echt een prachtig bloemetje.
Met al die knopjes die nog tot bloei moeten komen.
Dat is een mooie en hoopvolle gedachte, toch?

Monday Mural

I wish you all a very healthy and happy new year.
And then there was this one:

In London of course.
Two artists.
One is female, french and called Zabou. 
The other one Salvador Dali.
(I'm not very fond of his work, though  there are paintings I like)
 Linking to Colourful World

Logeerpartij

Weet je nog dat filmpje van onze  lieve kleindochter Noor? Dat filmpje waarin ze meldde graag bij oma  en opa  te willen logeren. Je kunt het filmpje hier nog steeds bekijken, zo schattig. Klik
Maar ze had nog nooit gelogeerd bij ons en ze is nog maar twee en ze was ook nog nooit eerder gescheiden van haar tweelingzusje Jet.
Jet wil helemaal niet logeren en Anna die heel vaak bij ons logeerde ook niet.(Ik hoop maar dat dát tijdelijk is).
Maakt niks uit voor Noor. Die wilde echt heel graag.

Donderdag was het zo ver, ze zou in de middag gebracht worden, maar 's morgens was ze er al helemaal klaar voor. Met koffer en al.
Spannend vond ze het wel. Onze dochter appte dat ze Noor tegen Knorretje, haar knuffel  hoorde zeggen: 'Norretje, je vindt het spannend hè? Blijf maar dicht bij me'.
Van die spanning hebben we vervolgens niets meer gemerkt. Ze at 's avonds twee pannenkoeken en een appel, ging uitgebreid onder de douche en lapte daar de ramen. Werd lekker voorgelezen en lag in bed nog een tijdje te zingen voor ze in slaap viel. Mijn favoriete kerstlied zong ze, genaamd 'In een stalletje'.
De volgende morgen was ze pas om kwart voor zeven wakker. Wij waren er al uit, want ik moest vroeg naar de opticien.
Maar ja, we hadden afgesproken dat ze in het grote bed mocht als ze wakker was, dus ik ben gewoon nog even lekker met haar en een paar Gouden boekjes,  'ondergedoken'. En dan is het heel leuk dat wij een bed hebben dat omhoog en omlaag kan. Ze schaterde het uit.

Kijk d'r lekker liggen met Knorretje in haar arm.
En toen haar papa en Jet haar kwamen halen, wilde ze helemaal niet mee. Ik gok zomaar dat ze binnenkort weer een keertje komt. Misschien met Jet. We zullen zien.

Shoplifters

Wow wat een prachtige film was dit: Shoplifters.
Ik denk niet dat het zin heeft om de Japanse namen van alle acteurs en de regisseur te noemen. Ik onthoud ze zeer beslist niet
De mensen die je op de poster ziet, vormen een gezin. Technisch gesproken zijn ze dat niet.
Ze wonen bij elkaar in armoedige omstandigheden, maar ze houden van elkaar en hebben het goed,  als een echt gezin.
De kinderen worden 'opgeleid' door de vader, tot winkeldieven. Beide kinderen zijn trouwens ontvoerd, maar met de beste bedoelingen. Omdat ze het niet goed hadden.
Ze leren handgebaren om elkaar te waarschuwen en ze leren ook dat het mag, stelen, omdat zolang iets nog in de winkel is, het nog aan niemand toebehoort.
Maar er komt een eind aan de gelukkige tijden, dat begint als de oma sterft en daarna gaat het nog erger mis.
Droevig mooi!
Ik weet nooit zo goed wat precies het belangrijkste is van een film. Ik weet wel dat ik in mijn werk vaak genoeg gedacht heb dat sommige kinderen echt in het verkeerde gezin zijn geboren. Dat kun je nooit zeggen natuurlijk, maar toch is het zo. Deze kinderen uit de film hebben het goed in hun namaakgezin, daar gaat de film mijns inziens over.

Een trailer waard, dat is zeker. Ik laat hem straks zien.
Maar ik ben nog iets vergeten. Aan het eind van het jaar maak ik meestal een top-vijf of een top-drie van de films die ik het mooist vond dat jaar. Het is een beetje laat en Shoplifters telt pas mee voor 2019.
Maar hier is toch een top-drie. Van de twintig films die ik in 2018 zag in filmhuis en een enkele keer in de bioscoop.
Op drie: Gräns
Op twee: Three billboards outside Ebbing Missouri
Op een:  Das Schweigende Klassenzimmer

Nu de trailer van Shoplifters:

Tot het voorbij is

Net voor ik naar London gingen, was ik al in die lekkere dikke pil over de zeven zusters aan het lezen, te dik om mee te nemen.
Ik wilde toch beslist een boek mee, maar het moest wel een beetje handzaam zijn .
Nog even snel naar de bieb dus en dit boek werd het.
In het begin toen Nicci French pas publiceerden, was ik fan. Maar op een gegeven moment vond ik het minder worden en las ik hun werk niet meer. Tot ik begon aan de serie, die ik 'de dagen boeken' noem. Super weer, maar ook toen had ik er een beetje genoeg van.
Een tijdlang geen Nicci French meer. Tot dit boek.
En jemig wat was-ie spannend. Ik had helemaal geen tijd om te lezen, in London. In de trein las ik wel wat, maar niet veel.
Thuisgekomen... achter elkaar uit!!!
Astrid is fietskoerier en zij raakt geheel onverwacht betrokken bij drie moorden.
Om precies te zijn is zij de enige verbindende factor tussen de drie slachtoffers.
Astrid woont in een groot huis met zes zeer verschillende bewoners die je allemaal een beetje leert kennen. Maar de groep staat op het punt om uit elkaar te vallen omdat de eigenaar een nieuwe vriendin heeft. Een naar type, die het liefst alleen met haar vriend daar wil wonen.
Ik vond het superspannend, echt en ik had geen idee wie het gedaan zou kunnen hebben. Het kon een buitenstaander zijn, of een van de zes, of Astrid zelf.
Heel erg verrassend en totaal onverwacht was het slot, voor mij dan hè.

Terwijl ik door London liep zag ik veel fietskoeriers. Helden hoor in mijn ogen. Je moet maar durven...

Ik vind het een mooi systeem.  Hier ook trouwens. Minder auto's, meer fietsen.
Wij hebben zelf ook een keer gefietst in London. Wij hoefden niets te bezorgen, maar we hebben ervaren hoe het is.
Ik vond het spannend en ook een beetje eng. Vooral dat links rijden, dat je dat even vergeet en dat het toch echt moet. En vaak zaten we toen achter zo'n hoge dubbeldekker. Dan ben je klein en kwetsbaar.