Trendy

Met een groepje van drie lezers was ik woordjes aan het oefenen met een  Griekse Y. Moeilijk hoor, want je kunt die y op verschillende manieren uitspreken. Als in symbool, als in hockey, als in yoghurt. En als je dan het betreffende woord niet kent, is dat echt heel lastig. Oefenen dus. Een van de oefenwoorden was trendy.
Toen ik vroeg naar de betekenis van het woord trendy, zag ik twee vraagtekengezichten en een stralend koppie. Van Maarten. Hij wist het.
'Nou leg maar eens uit,  Maarten'.
'Dat is als mensen iets nieuws leuk vinden en het willen hebben, dat het in komt' zei Maarten.
Ik was verbaasd, want ik had van dit kind niet verwacht dat hij het zou weten.
'Tjee goed zeg' zei ik, 'echt heel goed van jou. En heel duidelijk uitgelegd. Hoe komt het dat je dat zo goed weet?'.
Hij keek me aan. Een beetje met een gespeeld wanhopige blik.
'Ju-uf' zei hij toen, 'wat denkt u? Ik heb twee ZUSSEN!'

Dood

Een collega is overleden. Vandaag is het afscheid. De school is dicht.
Maar gisteren niet natuurlijk en vorige week ook niet.
In de aula is een soort gedenkplekje gemaakt met een foto, bloemen, een kaarsje. Er ligt een boekje, waarin ieder die dat wil iets op kan schrijven, een herinnering, een tekst, wat je maar te binnen schiet. Dat boekje is natuurlijk voor A. de vrouw van de overledene, die wij ook allemaal goed kennen.
In de gang is een  gedenkplekje voor kinderen gemaakt. Ook met een kaarsje en een foto en ook met zo'n boekje.
Kinderen mogen daar ook iets in opschrijven. Als ze willen natuurlijk. Bijna alle kinderen die ik gisteren zag in mijn kleine hokje waar we lezen en rekenen begonnen er over. Of ik al wist dat ze morgen vrij zijn en waarom. En dan praatten we er eventjes over.
Maar wat ze schrijven in dat boekje ontroert me en ik moest er ook regelmatig om lachen. Een kleine bloemlezing:

* Gekondilirt mefrouw, sterkte en een gezont leven
* Ik hoop dat je op een betere plek bent
* Je was altijd erg goed in dingen maken
* U had een goed hard, meester
* Heel jammer dat u kanker had
* Rot voor je
* Heel jammer dat u gestorven bent
* Hopelijk heb je rust
* We wensen u sucses in een volgend leven
* Het is triest en het is stom

In die laatste uitspraak kan ik me helemaal vinden!

This is my rock

Natuurlijk neem ik uit Londen een cadeautje mee voor onze enige kleindochter. En een cadeautje is in mijn geval meestal een boek. Deze keer ook.
Ik vond het niet in een boekwinkel, maar in een museumwinkel. Die zijn echt altijd leuk en zeker in Londen.
'This is my Rock' heet het boekje  en het is gemaakt door David Lucas.
Buitengewoon opvoedkundig is het ook, dus ik twijfelde even. Ja, want ik hoef Anna helemaal niet op te voeden. Dat doen haar ouders en die doen dat heel goed.
Maar ja, als je met een paar bladzijden aan een heel jong kind iets duidelijk kunt maken, namelijk dat samen zijn en samen delen fijn is, dan is dat toch wel heel mooi.
Kijk maar:

'Dit is mijn rots' zegt de geit en hij jaagt alle dieren die in de buurt komen van zijn rots, weg. De beren, de wolven, de arenden en zelfs de kleine vogeltjes. Het lukt, alle dieren verdwijnen.
Hij verveelt zich in zijn eentje op de rots. Hij gaat een beetje jodelen: Yodel-odel-odel -odelay-hee-ho en een beetje dansen: tippity tappity tippity tap! 
Maar dan krijgt de geit honger en hij krijgt het koud en hij is helemaal alleen. Gelukkig brengt het kleine vogeltje hem toch op een idee en weet de geit ineens wat hem te doen staat.

Stapels

Bij het thema 'Stapelen' het thema van deze week bij Stuur een Foto, denk ik net als Els meteen aan Vietnam.
De stapels die ik daar zag heb ik nooit eerder of later ergens gezien. Het was werkelijk onvoorstelbaar wat mensen op hun fiets of brommer meesjouwden. Heel erg knap ook.
Maar ja, daar had Els het dus al over gehad. Daarom denk ik nu maar aan mijn eigen stapels. Sinds de boekenkasten uit onze kamer weg zijn en alle boeken zich boven bevinden, ontstaan er toch weer stapels boeken in de kamer.  Zo ziet dat er uit:

Ik vind het best leuk staan hoor, maar denk toch na over weer een boekenkast in de kamer.
Stuur een Foto met ongetwijfeld meer stapels, vind je hier: klik
En dan nu maar eens gaan kijken naar de stapels op de vrijmarkt. Koningsdag!

Abney Park Cemetery

Waarom zou je nou in London naar een begraafplaats willen gaan. Ik bedoel: je kunt in een bus gaan zitten, je kunt naar geweldige warenhuizen gaan kijken, je kunt naar het British Museum of lekker in het zonnetje in een van de vele parkjes en parken zitten, je kunt....
Ja en toch bezochten we een cemetery in Londen. Een van de zogenaamde Magnificent Seven. Abney Park, een oude begraafplaats in de wijk Stoke Newington in Hackney.
Een hele leuke wijk trouwens.
Deze begraafplaats begon als begraafplaats en bomentuin tegelijk, in 1840. Wat tamelijk bijzonder was in die dagen. En doden van allerlei geloven konden er 'terecht'. Ook bijzonder.
Het is een prachtige en rustige plek, waar alles nogal in verval is geraakt, maar dat maakt het juist buitengewoon aantrekkelijk. Je kunt er wandelen, mensen laten er hun hond uit. Er groeit en bloeit heel veel. Bloemen, paddenstoelen. Van die paddenstoelen wordt gezegd dat je ze niet mag eten omdat ze vol zitten met arsenicum afkomstig uit de gebalsemde lijken van de Victoriaanse Society.

 (Deze info haalde ik uit de Volkskrant van  22 februari 2014).
Ik heb m'n ogen uitgekeken daar. Vooral naar de vertederende gedichtjes op de grafstenen. Kijk maar:

 

Dit is het oudste graf dat we gezien hebben:

Tegenwoordig zorgen buurtbewoners ervoor dat het allemaal goed gaat daar en is het park aangewezen als Local Nature Reserve.
Hoe dan ook,  het was een beautiful stukje natuur, daar midden in de drukke stad.
Ik denk trouwens wel dat je een hele enge film zou kunnen maken, als er 's nachts gefilmd zou worden. Met al die engelen zonder hoofd en van die scheefgezakte kruisen. 

Oh ja en Ineke wat denk je van dit kruis?

 (Ineke heeft op haar blog een zoektocht naar natuurlijke kruisen. Hier: klik maar )

Echt!

Ze was me al in een winkel opgevallen, deze prachtige dame. Ik keek en keek, maar ja dat is toch raar, erg opvallend durfde ik nou ook weer niet te kijken.
Zij in ieder geval keek niet terug en ging rustig haar gang, naar het leek zonder de kijkers op te merken. Want er waren er meer hoor, kijkers, dat  kan ik je vertellen.
In een andere winkel zag ik haar weer. En toen we daarna buiten stonden en ze kwam aangelopen dacht ik weet je wat, ik vraag gewoon of ik een foto van haar mag maken.
Dat deed ik en ze vond het goed. Net een etalagepop hè als je zo kijkt. Maar ze is echt hoor. Echt!

Mijn bewondering voor vrouwen die zich zo durven te onderscheiden, is groot!

This is London

Als dit niet London is, dan weet ik het ook niet meer. De Big Ben en Churchill...

Wat een geweldig beeld trouwens. Als je het beeld zo op de rug ziet, weet je meteen wie het is. Dat is toch knap. 

Maar het kan ook heel goed zijn dat jongere mensen het niet zien. 

Nu ik er over nadenk: mijn generatie is overspoeld met beelden van Churchill. Sir Winston Churchill. En dat is natuurlijk in de loop der jaren minder geworden. 

Hoe dan ook, het is een knap gemaakt beeld vind ik. Herkenden jullie Churchill?

Marry Harry

Net in London aangekomen, zag ik dit.
Daar moet ik dan erg om lachen.Britse humor!
En commercieel inzicht natuurlijk!

London Calling

Ja hoor, het is weer zover.
London Calling.
Dit kaartje hing tegenover ons bed sinds ons vorige bezoek aan London.
En nu kunnen we die roep niet langer weerstaan.
Tijd om te gaan!
Er zit echt niets anders op...

Oud speelgoed

Kijk, deze spoorbaan is samengesteld uit verschillende merken spoorbaan. We hadden voor onze kinderen Mikki. En op een rommelmarkt hebben we er een paar jaar geleden (Anna was er nog niet eens) nog een doos vol bijgekocht. Voor een tientje. Dus nu hebben we Mikki, Brio en Ikea en het past ook nog allemaal.
Het is hartstikke leuk speelgoed vind ik. Onze kinderen hebben er veel mee gespeeld.

We dachten eigenlijk dat Anna er wel zo'n beetje aan toe zou zijn. Maar dat was nog niet echt het geval. Ze vond het leuk om het treintje van een heuvel te laten rijden, maar ze kan niet een opstelling maken en alles weer op de rails krijgen is ook moeilijk. Dus we stellen het nog even uit. Frits heeft nu alles uitgezocht en het staat helemaal klaar.

En dan gaan we nu maar eens aan de Lego beginnen. Dat is echt een gigantische hoeveelheid. Niet normaal.  Wel leuk!

Ps. Leuke schoenen heeft Frits hè? Hij maakte de foto's, hihi!

De verhalenvertelster

Weer een boek van Jodi Picoult. Ze heeft nog al wat geschreven, deze dame. Ik kan nog vooruit. Het was een dikke pil, maar eentje die makkelijk en snel leest.
Een WOII verhaal:

Sage Singer werkt in een bakkerij. 's Nachts, want Sage heeft een litteken in haar gezicht en vertoont zich zo min mogelijk. Ze raakt bevriend met Josef Weber, een aardige oude man die vaak met zijn hondje in de buurt wandelt. Maar dan laat hij Sage een foto zien van zichzelf in SS-uniform. Hij wil sterven en vraagt Sage hem te helpen. Sage weigert en neemt contact op met de nazivervolger Leo Stein.  
De grootmoeder van Sage, Minka,  heeft de kampenn overleefd door verhalen te vertellen.
De geschiedenis van grootmoeder Minka wordt uitgebreid verteld, trouwens ook de geschiedenis van Sage. Ook Josef vertelt zijn geschiedenis. En dan is er nog het verhaal dat Minka verzon en dat haar leven redde.

Eigenlijk gaat het boek over goed en kwaad en hoe die grens kan ontstaan. Over spijt en vergeven.

Geisha

Mijn belangstelling voor Japan groeit en groeit.  In Leiden bezochten we dus de tentoonstelling 'Geisha' in het Museum voor Volkenkunde.

Een mooie, goed gemaakte en zeer verzorgde tentoonstelling over het fenomeen Geisha. Veel wist ik er niet van en wát ik er van wist kwam uit het boek Memoirs of  a Geisha van Arthur Golden. Een boek dat ik indertijd achter elkaar uit las, maar waarvan ik ook toen al dacht dat het een te geromantiseerd beeld gaf.
Ik ben nu wel een stuk wijzer geworden.
Het woord Geisha betekent iemand die de kunsten beheerst. En dan vooral de kunst om iemand een avond lang op een mooie manier bezig te houden. Als kunstvorm dus.  Het heeft niet echt te maken met prostitutie.

Een aardige bijkomstigheid is dat vrouwen hier de macht hebben. Vanaf de eerste dag dat een toekomstige geisha in de leer komt tot en met de tijd dat zij haar werk echt gaat uitvoeren.

Over die opleiding, de manier van kleden en opmaak was veel te zien en te beleven. Er waren interviews met geisha's, want ze zijn er vandaag de dag nog steeds. Leuke tentoonstelling.

En in het museum voor volkenkunde is vast nog veel meer fraais te zien. Wij kozen daar niet voor, een wandeling door Leiden trok ons op dat moment meer aan.

Meer info over de tentoonstelling die inmiddels is verlengd tot 25 mei: hier, klik

Vier de lente

Volgens mij vieren de twee oude dametjes van Inge Loök de lente. 't Zou ook de zomer kunnen zijn, maar zeg nou zelf, het voelt af en toe toch al als zomer. Heerlijk.
Deze kaart kreeg ik gisteren via Postcrossing van iemand uit Duitsland die me wel Alles Gute wenste maar zijn naam niet vermeldde.
Maakt niet uit, ik ben echt dol op de Finse dames. En voor de mensen die Inge Loök nog niet kennen, laat ik nog een paar kaartjes zien.

Museum Gouda: Uitgelezen

Een leuke tentoonstelling daar in Gouda in Museum Gouda. Eigenlijk staat het op hun site heel duidelijk, dus als je belangstelling hebt, moet je gewoon even klikken, hier
Dan kan ik volstaan met een paar schilderijen te laten zien die ik echt mooi vind:

De Court Onderwater, door Gerrit van Blaaderen

Lezend naakt (Sjaantje van Ingen) van Isaac Israels

Meisje lezend op een divan, ook van Isaac Israels

Op de duinen in Zandvoort, Ferdinand Hart Nibbrig.

Ik wijs nog even tot slot op de boeken van Stefan Bollmann: Vrouwen die lezen zijn gevaarlijk. Daarin vind je allerlei schilderijen en foto's van lezende vrouwen. Echt leuk om eens in te kijken.

Ik ga nu eens even kijken of deze schilderijen er in staan.

Heilbrons Hel

Het verhaal:
Cor Heilbron is een groot zakenman, topman van het bedrijf B4You. Hij gaat bijna afscheid nemen en zal daarna hoogleraar worden en een flink aantal commissariaten nemen.
En dan wordt hij verdacht van handelen met voorkennis, het wegsluizen van geld naar een Zwitserse bankrekening. Er is geen bewijs. Maar het gaat toch fout met zijn ambities.
De andere hoofdrolspelers, een journaliste die contact heeft met Heilbron, de officier van justitie die met zijn hoofd bij privézaken is, de ernstig zieke vrouw van Heilbron, we leren ze allemaal kennen in deze roman die leest als een thriller. 
Het is eigenlijk voor het eerst dat ik een roman las over de financiële wereld, een wereld die heel ver van mij verwijderd is en waar ik eigenlijk nauwelijks iets van af weet. En behalve spannend vond ik het ook wel interessant, al denk ik niet nu op de hoogte te zijn van hoe het in die wereld gaat.
Was er niet met Cor Boonstra iets dergelijks aan de hand? Ik weet het niet meer, dat is ook al weer zo lang geleden, maar ik dacht wel de hele tijd aan Boonstra. 
Hoe dan ook, ik had een slapeloze nacht en las het boek in die nacht uit. Achter elkaar!

Klaar

Ah ... mijn kussens zijn klaar!!! En ik word hier toch zo blij van.
De gebloemde kocht ik in een kringloop. Met een superlelijke achterkant, echt een heel vies kleurtje. Die met het hertje en het vogeltje borduurde ik zelf. Hier was helemaal geen achterkant, het was gewoon een stijve, geborduurde  lap.


Dus kocht ik heel voortvarend twee stofjes,allebei gestippeld natuurlijk om daarmee een kussen te maken. Een kussenhoes bedoel ik.
Tja en daar bleef het lange tijd bij. Erg vervelend, maar ik geloof dat ik een naaicomplex heb. Echt hoor.
En dan kan ik wel tegen mezelf zeggen dat het afgelopen moet zijn met die flauwekul en dat een kussenhoes waar de helft al van klaar is toch zelfs voor mij te doen moet zijn, maar dat hielp niet echt.
Uiteindelijk heb ik het (in arren moede) aan Lidwien gevraagd. Een collega op school, een medeblogster en de meest creatieve handwerkster die ik ken. Ze deed het. Ik moet er alleen nog even knopen aanzetten en lusjes. Maar dat kan ik wel. Pfff.
Dus je snapt dat ik Lidwien zeer erkentelijk ben. Ik ga haar trakteren op een lekkere lunch op een leuke markt. En ik maak bij dezen een beetje reclame voor haar blog. Het is daar niet alleen handwerk wat de klok slaat hoor. Ze schrijft ook erg leuk vind ik! Kijk zelf maar: hier, klik

Tolletjes

'Je koopt wel eens wat en dat zet je neer. Het staat leuk en je krijgt zoiets nog een keer, net met een ander kleurtje, net een ander formaat. En voor je het weet is het een verzameling', zegt Els deze week bij 'Stuur een Foto'. Verzamelingen dus als thema deze week.

 

En dat klopt. Zo gaat dat met verzamelingen.
Ik zat net te denken van welke verzameling ik eens een een foto zou maken. Ik  heb een ruime keus, hahaha.
Maar toen werd de beslissing voor mij genomen. Mijn man ontdekte namelijk houtworm in mijn verzameling tolletjes. We zagen opeens zaagsel tussen de tollen en flink wat ook. We hebben dus wat houten tollen moeten verwijderen en de rest is heel goed nagekeken.
Ik vind het zelf een leuke verzameling. Vrolijk en kleurig.  Vroeger nam ik hem nog wel eens mee naar school. Verzamelingen was ook daar wel eens een thema en als de kinderen hun verzameling meenamen, nam ik de mijne ook mee. Gingen we proberen alle tollen tegelijk draaiende te houden. Nooit gelukt trouwens, het zijn er gewoon te veel.
Ik ben gestopt met deze verzameling. Maar ik kijk er nog graag naar en Anna zal dit vast leuk vinden als ze wat groter is.
'Stuur een Foto', vind je hier, klik

Nest

Ah kijk nou, een nest. Wat een groot nest. Wel een beetje veel rotzooi erin. 

Toch eens even goed kijken

Ah er is een mama met een jonkie

 

En een papa en zie ik nou nog een jonkie? Oh let op de ouders gaan weg

De kleintjes er achter aan natuurlijk. Zouden ze al kunnen zwemmen? Ik dacht dat ze altijd op de rug van hun moeder zaten? Oh nee, dat is geloof ik bij futen.

Ja futen, tsss.  Maar ik ben toevallig een meerkoetje en ik doe het zelf!

(Dit alles in een gracht in Delft. Het is lente, mensen!)

Delft

Voor de derde keer was ik met een vriendin een dagje in Delft. Twee van die vriendinnen wonen vrij ver, zodat we ergens afspreken in het midden. De derde vriendin woont gelukkig vlakbij zodat we het reisje samen maakten. Maar dit terzijde.
Alle vier kwamen we tot de conclusie dat Delft een geweldig leuke stad is. Voor mij was het gisteren dus de derde keer, maar ik zou er werkelijk geen enkel probleem mee hebben om nog een dagje te gaan. Sterker nog, Frits is er nog niet zo bekend dus ik ga denk ik ook nog een keer met hem!

Kijk, dit schilderij van Vermeer is natuurlijk wereldberoemd. Gezicht op Delft heet het en Johannes Vermeer schilderde het in 1660-1661
Gisteren stonden we op de plek waar Vermeer vermoedelijk heeft gestaan toen hij het schilderij maakte.

 

Er is veel Vermeer te zien in Delft. Vooral in de souvenirs. Het meisje met de parel zie je werkelijk overal.

Maar Delft is ook eens studentenstad. Er zijn erg veel terrassen en winkels en kroegen. Heel veel prachtige gevelhuizen. Mooie torens. Veel torens.  Het is de stad van Willem van Oranje. Bij een vorig bezoek zag ik het graf van Willem. Deze keer hield ik het bij een grand café.

Veel blauw is er. Heel veel. Delfts blauw bedoel ik natuurlijk hè.

Wat was het een prachtige dag, afgelopen vrijdag. Dat maakt zo'n stad natuurlijk nóg veel mooier. 

En dan zag ik nog een superleuke vintagewinkel die ik wel leeg had willen kopen. Maar ik deed het niet. We zaten op een terras aan het eind van de dag en toen ben ik nog terug gegaan naar die winkel om het leukste Tomadorekje te kopen dat ik ooit zag. Daar had ik al de hele middag over getwijfeld. Dit rekje:

Het was niet eens heel erg duur, en ook vrij gaaf. Alleen de steuntjes waar de planken op rustten waren beschadigd. Toen heb ik het niet gedaan. Een kleine beschadiging is natuurlijk niet erg, maar ik was bang dat het toch wat instabiel zou worden. En nu spijt als haren op m'n hoofd natuurlijk. Want in die winkel hing het ook niet instabiel. Wat een onzin dus. Nou ja, maar eens even goed snuffelen op Marktplaats. Wie weet?

Mooi!

Valt een klein beetje tegen hè, vandaag,  na die prachtige dag van gisteren. Daarom maar even een foto van gisteren.  Zo'n mooie kleur ook.

Wat een cadeautje!

Toen ik hier weer eens een Queen Elizabeth kaart had laten zien, meldde Debora dat zij er ook nog wel een paar had en dat ze me die wilde sturen.
Zo lief. Ik ken Debora helemaal niet, want ze heeft geen blog. Maar ze volgt wel mijn blog. Wat is dat toch super hè.
Enfin, deze week arriveerden de kaarten. Kijk:

Ha, 'mijn stille blogster Debora' 
Ontzettend bedankt voor de kaarten. Oftewel 'nen dikke merci!'
Er waren er nog veel meer hoor, ook nog een paar mooie van de Queen Mother. 
Twee dingen die je hier van kunt leren:
1. Blogland is een leuk land
2. Ook die verschrikkelijke Charles (Camilla's tampon) was eens een superschattige baby. Eigenlijk weet ik niet eens of het Charles is. Maar dan was het een ander kind van Elizabeth.  Anne misschien, maar die is ook wel wat vreemd of Edward en die spoort ook niet helemaal. Maar ze waren wel schattig!