Paarse wortel

Wij aten laatst Hello Fresh en dat was een recept met paarse wortel.
Ik moet zeggen dat ik die nog nooit gezien had. Ik let er ook niet op, want als ik worteltjes wil eten, dan kijk ik uit naar oranje.
Ik heb ook niks met allerlei groenten die opeens in andere kleuren verschijnen.
Ik vind bloemkool is wit en wortels zijn oranje. Klaar, niks meer aan doen.
Maar nu werd ik voor het blok gezet en dus maakten we de maaltijd volgens het recept en aten we ze.
Mooi aan de binnenkant hè, best aantrekkelijk. De smaak was niet heel anders, misschien iets meer uitgesproken. Maar gewoon lekker.
Toch was ik even nieuwsgierig geworden en vroeg me af hoe dat zit met wortels.
Wat bleek?
Wortels zijn hier sinds de 17e eeuw. Ingevoerd via de V.O.C.-schepen. Ze komen oorspronkelijk uit Iran en waren aanvankelijk wit, of geel. Vanuit de zuidelijke Nederlanden werden ze verspreid in Europa.
Door te blijven kruisen, werden de wortels langzamerhand oranje.
En het schijnt dat de Oranjes, (Frederik Hendrik en Amalia v Solms toen) dat zeer op prijs stelden. Zij hielden wel van oranje vanwege hun naam en sinaasappels waren natuurlijk nog erg duur in die tijd.
Dus mijn gedachte dat wortels nou eenmaal oranje zijn en oranje horen te zijn, is gewoon een stomme gedachte. Het hoort helemaal niet. En trouwens,  waarom heet het eigenlijk groente?

It's all on the wall

So this is what I saw during times of Corona, in my hometown Hoorn:

During lockdown, children made drawings like this, on the ground in front of their houses. This one, the only one I saw on a wall,  is probably not made by children.

Saying: It would be desirable if all people,  with all their flaws, would take a better look at themselves, instead of talking about others

Currently, it's fashionable to restore these old commercials. I love it.

And last but certainly not least, in front of. a school: I can't breathe. An important one, right?

Linking to Sami's blog: Colourful World.

Gezichtjes

Marga schrijft: 'Eindelijk. Deze kruimeldief heb ik al een paar maanden in huis en ik dacht er tòch een gezichtje in te zien!'
Ik dacht het ook, Marga! 

Toen maar liefst twee gezichtjes, van Emie
De eerste maakte Emie zelf toen ze van wat broccolistronken een soepje aan het brouwen was. 'Ik moet toegeven dat ik de roosjes een beetje geholpen heb voor het leukste resultaat. Daarna verdwenen ze , iets fijner gemaakt, in de inmiddels gestaafmixte soep', vertelt Emie. .
Dan de tweede foto: 'Het is een stuk hout dat in ons gebouw gebruikt wordt om de tuindeur open te laten staan. Die plank lijkt het niet zo leuk te vinden'.
Ha, ik wel!
En tenslotte Marlou.  Zij schreef: 'Ha Bettie, vanmorgen een gezichtje gestalkt'
En ik had geen idee wat dat nou kon betekenen, omdat ik de foto's in het mailtje niet meteen zag.
Maar het werd al snel duidelijk,  zo leuk dit:

Op de valreep vond ik er zelf ook weer eens eentje. Op een deur, in De Rijp.

Marlou, Emie en Marga, leuk dat jullie meededen, dankjulliewel. En verder: Blijf speuren, mensen!

Eerebaaie

Laatst had ik al eens wat verteld over de Westfriese 'stalletjes'. Kraampjes langs de weg waar van alles te koop is.
Ik zei toen dat we nu alleen nog op zoek hoefden naar aardbeien. En zo'n kraampje hebben we nu gevonden. Een kilometer of acht bij ons vandaan.

Maar zolang het niet regent of stormt, hebben we dat fietstochtje er graag voor over. Mijn man is dol op aardbeien en eet ze het liefst iedere dag.
Ik ben niet een echte liefhebber, maar momenteel ben ik wel hard op weg om dat te worden. Want deze aardbeien zijn  zo super lekker. Toen wij er gistermorgen weer naar toe fietsten omdat de voorraad op was, konden we goed zien hoeveel mensen er op af komen. Allemaal knikten ze vrolijk en maakten een klein praatje over de lekkerte van de eerebaaien. Het stalletje was behoorlijk vol, maar toen wij weggingen stonden er nog maar een of twee doosjes.
Een mevrouw vertelde dat ze er speciaal vanuit Purmerend hier naar toe komt. De prijs? 2.50, net als voor de sjem.

De levens van Jan Six

In dit huis zijn niet veel ongelezen boeken.
Een paar maar en dit was er een.
Ik kocht het jaren geleden omdat ik Geert Mak een goede schrijver vind en zijn werk meestal interessant. Ik kocht het ook omdat het over Jan Six gaat.
Van de huidige Jan Six heb ik een keer een lezing bijgewoond in de Oude Kerk in Amsterdam.
Het toeval wilde dat ik daar Geert Mak ook zag staan. Hier kun je dat nog lezen, klik

Het leuke is dat deze Jan Six rechtstreeks afstamt van die beroemde Jan Six uit de 17e eeuw.
Die van de 17e eeuw, dat was de Jan Six die een vriend van Rembrandt was. Een wetenschapper, een kunst/cultuurliefhebber, een schrijver, een rijk en bovenal geïnteresseerd man. Geïnteresseerd in de  wereld om hem heen.
Bovendien de man die geschilderd werd door zijn vriend Rembrandt. Een prachtig portret en nog steeds in het bezit van de familie Six. Hoe bijzonder is dat. Na al die jaren.
Ik heb dat schilderij een keer in het echt gezien. Ik denk dat het toen uitgeleend was aan een museum voor een tentoonstelling. Maar zeker weet ik dat niet. Was het geen Coronatijd, dan ging ik dat even onderzoeken in het Rijks, maar ja...

Op de kaft van het boek zie je een deel van het doek en hier zie je het helemaal. Alleen zijn de kleuren in het echt veel mooier en veel levendiger. Vooral van de rode cape. Het is mijn lievelings-Rembrandt

Ik had al afgesloten, toen ik bedacht dat ik nog niks over het boek had verteld. Bij dezen dan: het is een fijn boek als je van geschiedenis houdt. Geert Mak is een schrijver die mij altijd weet te boeien en dat was in dit boek niet anders. Het was het tweede boek dat ik las in het Coronatijdperk en dat het mij weer lukte om te gaan lezen, nou eigenlijk zegt dat genoeg!

Outlander... weer

In 2016 (!) schreef ik al iets over de serie Outlander. Als je zou willen weten waar het over gaat, klik hier  
Ik was toen enthousiast en dacht dat ik zeker de serie uit wilde kijken. Waarom ik dat nou toch niet deed, ik zou het niet kunnen zeggen.
Toen we aan het begin van deze Corona ellende stonden, dacht ik: we gaan lekker veel Netflixen. Films kijken ook.
Is niet gebeurd. De enige serie die ik heb gezien tot nu toe, was De brief voor de Koning.
Maar zaterdag riepen Claire en Jamie me. Het regende, het was kil...Ze riepen.

Het voordeel van Netflix is dat het precies blijft staan waar ik gestopt was. En dat was na 2016 en 2018 (toen ik een kleine opleving had),  midden in aflevering dertien van seizoen  1. Er waren zestien afleveringen.
Gisteren keek ik dit seizoen uit.
Ik heb me nu voorgenomen om iedere dag een aflevering te doen. Er was een cliffhanger die me nieuwsgierig maakte.
En ik wil nog steeds weten hoe het helemaal afloopt. Komt Claire weer terug in haar eigen wereld, die van 1945?
Dat is de vraag. En hoe dan?
Maar dat gaat nog heel lang duren. Want ik geloof dat ik kan kijken tot en met seizoen vijf. Terwijl  seizoen zes er geloof ik ook al is. Of in de maak.
Die rooie Schot vind ik nog steeds fantastisch, dus ik begin. NU!

Aan de deur wordt gekocht

Toen ik een kind was, kwamen er bij mij thuis nogal wat mensen aan de deur.
De groenteboer, die kwam zelfs met paard en wagen en als hij in een goeie bui was, mocht ik soms wel eens een stukje meerijden.
De melkboer kwam en verkocht aanvankelijk nog losse melk. Zo'n kan, met zo'n deksel met gaten herinner ik me. Ook flessen trouwens, glazen flessen met een capsule. Ook voor vla en yoghurt.
De voddenman en de schillenboer. De kolenboer ook. En de bakker (niet de broodboer).
Allemaal aan de deur. De meeste moeders waren gewoon thuis, dus dat kon allemaal  makkelijk. Ik denk dat mijn moeder alleen maar naar de slager hoefde, want zij liet de boodschappen van Ah bezorgen. Ik heb haar boodschappenboekje nog.
Gezellig was het misschien ook wel, er zullen best wel wat praatjes gemaakt zijn. Ik vond het als kind ook leuk als ik de melk mocht halen.

In Hoorn rijdt al zo lang ik me kan herinneren een (elektrisch) wagentje van Bakkerij Otten.
Bakkerij Otten is een uitstekende bakker. Hij zit helaas niet in onze buurt, dus ik ging er wel eens een enkele keer iets kopen, maar niet vaak.
Ik ben ook wel een paar keer in de bakkerij geweest, met een klas. We kregen dan altijd een superleuke ontvangst.

En verder zag ik die kar wel rijden, maar ja, eerst werkten we nog gewoon en daarna waren we toch ook wel erg vaak weg. Dus ik was geen klant bij Otten.
Maar nu, in deze Coronatijd, leek het me mooi makkelijk. Als ik niet per se  in een winkel hoef... zal ik het zeker niet doen.
Sjaak kwam altijd al aan de deur bij een van mijn buren en vorige week hebben we gevraagd of we er voortaan bij mogen.
'Dat is prima' zei de man die je hier ziet. 'Ik ben Sjaak en jullie zijn welkom.  Het is dezelfde prijs als in de winkel hoor en dan bel ik voortaan altijd even bij jullie aan en ik zie wel of jullie komen'.

Zo makkelijk en zo aardig, die Sjaak. Ik ben er hartstikke blij mee.

Vaderdag

Voor vaderdag kwam onze kleinzoons op bezoek. En Arthur was al weer gegroeid. Odin had een prachtige tekening voor opa gemaakt

Met zijn naam er op, zie je wel. Zijn moeder schreef erbij dat de navel hersteld is, want , 'die is in het echt veel kleiner'.
En verder zie je dan nog heel duidelijk 'water dat overstroomt bij ondergaande zon. Daarom is het roze'.
Ik hou heel erg van dit soort tekeningen. Er zit zo'n prachtige ontwikkeling in.
In de envelop waar Odin op tekende zat een cadeau voor opa. Maar ik ben zo vrij er ook zeer van te genieten.

Onze Bart maakt vaak tegeltjes met afbeeldingen er op. Ik heb er al vaker iets van laten zien, omdat het superleuk is.
Ook nu heeft Bart weer tegeltjes gemaakt, met onze familie erop.
Voordat zo'n tegeltje klaar is, worden foto's samengevoegd met tekeningen.  En dat is geen eenvoudig knip-en plakwerk kan ik je vertellen. Er komt geen schaar aan te pas trouwens en ook geen lijm.  Zo'n foto moet vervolgens bewerkt worden en opgestuurd om af te drukken, komt terug  en dan klopt er iets niet. De kleur is niet helemaal goed, of de rails sluiten niet goed genoeg aan.  Dat zou ik niet eens zien, maar we hebben hier te maken met een Bartje Precies.
Je ziet hier drie van die foto's en deze zijn wél goed. En dan wordt het geheel overgezet op een tegeltje.
Al met al is het heel veel werk. Ook nog niet klaar trouwens. We zijn nog niet compleet.
Maar mijn man kreeg alvast de foto's. En mij lijkt het leuk om die in te lijsten. En dan in een lange rij op te hangen.

Asterix

Do you know Asterix, the Gaul? Asterix and Obelix, from the strip series by Goscinny and Uderzo?
About the times when all of the  Gaul area was  under Roman control, except for one small village in Brittany?
I used to read those books all the time and loved it.
But the books are no longer in our house. I probably gave them to one of my sons.
A few days ago, we took a walk in the neighbourhood, other side of the road.
There are parking spaces under the houses there. It's rather dark.
And there  I found these murals. Someone brightened up those gray walls.

Stay healthy and safe

Linking to Colourful World

Overal is wat te zien.

Schermerhorn.... een dorp in mijn omgeving. Er zijn jaren geweest dat ik er niet kwam. Wel reed ik er menigmaal voorbij, op weg naar het strand. En we zijn ook wel aan de andere kant van de weg de molens gaan bekijken. Drie mooie exemplaren staan daar.

Maar nu, in tijden van Corona en in ons eigen autoloze tijdperk, nu fietsen we en we wandelen. We gingen fietsen naar De Rijp en wandelen in de Eilandpolder en fietsen naar Egmond. En in alle gevallen fietsten we door het dorp Schermerhorn. Als ik dan in het voorbijgaan een flits zie van zo'n beeld, roep ik heel hard: Stoppen. Mijn man stopt dan altijd heel lief en ik ga een foto maken. En nog een:

Leuk hè en vooral de houding van deze duikster. Ik kon er niet dichterbij komen, dus ik weet niet wie de maakster is. Vast een vrouw. En ik weet ook niet waarom het daar staat, jammer genoeg.
Verder is er nog een nette kerk in een dorp en er staat een lantaarn voor een onopvallend wit huis. Voor een mooie lantaarn stop ik ook altijd.

Pas toen zag ik dat er ook nog een gevelsteen zat. Eentje die dringend gerestaureerd moet worden.

En ik zag nog een steen in de gevel, een aanwijzing voor de functie van dit gebouw:

Een  Huys van Regt om Vreed en Vryheyt te bewaaren,
Toen ook begreep ik wat er op de gevelsteen  is afgebeeld.
Jullie ook?

Groôsk

Voor de mensen die hier nog niet zo lang lezen: ik verzamel namen van huizen.
Soms maak ik er een foto van, maar altijd noteer ik de namen.
Toen we nog een auto hadden, lag daarin altijd een schrift paraat.
Lange lijsten heb ik. Echt waar.
Het is ook niet iets van de laatste jaren, ik deed dat al ver voor ik ooit van bloggen had gehoord.
Maar nu ik bijna nergens meer kom zie ik natuurlijk ook niet zo veel meer. Tenminste dat dàcht ik.
Ik dacht dat ik hier in de omgeving alles wel zo'n beetje had gezien op dit gebied.
Maar niets is minder waar. Gisteravond vond ik er zomaar drie.
Dit is wel een mooie vind je niet?
Een bijkomend voordeel van kijken naar namen van huizen is, dat je ook de huizen of boerderijen beter bekijkt.
Gisteren zag ik ook een Luctor et Emergo. Nog nooit gezien hier in de buurt. De naam noteerde ik vaker, zes keer. Maar dat was allemaal in Zeeland.

Prachtige boerderij, deze. Uit 1867
De andere namen van de laatste tijd?

Oh ja en ik zag nog  Huize Familiezweet. Maar daar heb ik geen foto van gemaakt.
De laatste vind ik ook leuk

Groôsk, dat is Westfries voor trots. Ik denk trouwens ook in andere dialecten. De eigenaar stond buiten en vertelde dat hij er ook echt trots op is en bovendien Groot heet, wat het extra leuk maakte, vond hij.

Judaspenning

Ik heb echt geen idee, waarom hier nou weer zo'n rare sprong staat. Krijg het ook echt niet weg.
Enfin:

Zondag wandelden we natuurlijk ook weer vroeg en we deden een veel vaker gewandelde wandeling. Toch was er een verrassing. En dat is eigenlijk altijd zo.  Kijk:

Cadeautje

Op de terugweg van een wandeling kwamen we langs een boekenkast. Een echte boekenkast. Meestal kijk ik wel even en een enkele keer was er iets van mijn gading. Ik heb er ook wel eens boeken in gezet.

Een mooie kast vind ik,. Ik zou hem best in huis willen. Ongeschilderd.
Ook nu keek ik even in de kast. Wat een verrassing: er zat een boekje van Hans Borrebach in.
En nu is het er uit, want dát boekje nam ik natuurlijk mee.

Een flutverhaal, zoals bijna alle Witte Raven pockets flutverhalen bevatten.
Over een meisje dat ervaring gaat opdoen in de reiswereld om dan later bij haar broer in Amerika te gaan werken.
Ze ontmoet natuurlijk veel reizigers en daaronder één heel speciale reiziger.
Dat zeg ik: flut.
Het gaat mij dan ook om de illustraties van Hans Borrebach. Niet om de verhalen.
Maar toch is het leuk dat Borrebach het verhaal schreef én illustreerde.
En dat zomaar op zondagmorgen in Berkhout.
Wil je mijn verzameling zien? Klik.
(Ik heb trouwens niet alle boeken die je ziet op mijn Pinterest, ook echt in bezit. Wel een aantal, maar lang niet allemaal)

Dijkdoorbraak

Vorige week gingen we fietsen, richting Edam en Volendam. We fietsten langs de dijk. Benedenlangs is dat. Je ziet het Markermeer niet liggen dan hoor, maar de andere kant is ook fijn.
En af en toen zetten we de fietsen even neer en klommen we de dijk op.
Bij  een zo'n stop was er een monument:

 Het monument is hier gemaakt in 1975 en eerst dacht ik nog even dat dat misschien een beetje overdreven was.
Zo lang geleden en Nederland is natuurlijk talloze malen overstroomd.
De mens heeft altijd tegen het water moeten vechten. En toen ik dat bedacht, vond ik er niks overdrevens meer aan natuurlijk. West-Friesland drie eeuwen droog, dat IS bijzonder.

En verder herinnerde ik me ineens dat er in ons museum een schilderij hangt, van de schilder Matthias Withoos. En dat schilderij gaat over het dichten van de dijk, na de doorbraak. Het is een zeer gedetailleerd schilderij, dat ik helaas zelf  niet heel goed op de foto kreeg.
Dus deze foto is gepikt, maar je krijgt een beeld:

Het was echt een ramp toen die Zuiderzeedijk doorbrak. Begin november 1675 was dat.  Een groot deel van Westfriesland kwam onder water te liggen.
Er werd meteen opdracht gegeven om zo snel mogelijk te herstellen.
Meer dan tweehonderd mensen gingen aan het werk. Het was toen de Kleine IJstijd, dus in november was het gewoon erg koud.
Het was bovendien nog de Zuiderzee hè, een zee, geen meer en er stond een sterke stroming.
Er werd een palenrij de grond in geslagen, in een boog om het gat heen. En zelfs nog een rij. Het gat werd opgevuld met wier en hout en wilgentenen. Klei en zand werden per schip aangevoerd.  Heistellingen ook, die kwamen overal vandaan. Dit was nou wat je noemt werken  met man en macht.
Het lukte. Eind november was de dijk dicht. Feest alom, dankdag in de kerken.
Het was helaas niet genoeg want begin december stak er weer een storm op en brak de dijk weer door.
Al het werk was tevergeefs geweest, men moest opnieuw beginnen.
Deze keer werd er zelfs een driedubbele palenrij aangelegd.
Eind januari was het klaar. Het land was nog heel erg nat van al dat zoute water dus er werd gemalen, maar het land was nog lang onbruikbaar.

Twee keer, wat een verhaal. Dat monument is heel erg goed!

Spannend in de tuin

Wat er in ons ieniemieniekruidentuintje is gezaaid en geplant, dat doet het allemaal prima. Ik zie nu op de foto dat de salie uitgedund moet worden.

Wat in de potten is gezaaid, dat werkt ook allemaal prima. Goudsbloemen o.a en oostindische kers. Ik weet wat ik kan verwachten.
Maar in de bakken voor het raam, zit een mengsel van bloemen. En ik ben supernieuwsgierig wat daar uit gaat komen.

En dan hebben we natuurlijk ook weer het eeuwige raadsel van de stokrozen.
Ze zitten barstensvol knoppen en ik kan niet wachten tot ze opengaan. Bijna, bijna... en pas dan zullen we weten wat voor kleur er dit jaar verschijnt. Ik hoop heel erg op rood, of roze of wit. Of die hele donkere, die bijna zwarte.
Maar als ze dwars liggen en geel worden, ben ik er ook blij mee hoor. Ze staan op viif verschillende plekken in de tuin. En trouwens ook aan de voorkant van ons huis, voor het keukenraam. Die worden geel, dat heb ik al gezien. Maar achter is het nog steeds wachten.

Let's adore and endure

Back to London. Again? Yes... I know. Seen in november 2019.
This was a rather strange place, with those two old tube cars. But the text: Let's adore and endure each otther. That's not strange, I think it's a very nice motto. Don't you agree?

Stay healthy and safe

Linking to Colourful World. Go and visit Sami for more monday murals

Roodkapje

Hoera... drie nieuwe, oude Roodkapjekaarten. Nieuw voor mijn verzameling, maar oud vanwege het jaartal. De eerste twee zijn uit 1943. Midden in de oorlog dus. Met een postzegel van anderhalve cent. Leuk is de poststempel: Bewaar uw oud papier. Uit oud wordt nieuw.  En dat in 1943

De kaarten zijn uit een serie. Ik had er al een uit die serie en nu dus zomaar twee erbij.  Echt leuk.
De kaarten zijn getekend door Willy Schermelé. Ik heb al eens een  blogje aan haar gewijd. Hier. Ze kon echt fantastisch tekenen.
Maar deze kaarten vind ik minder goed getekend. Misschien komt het door de oorlog. Niet dat het  me  uitmaakt hoor, het maakt het  juist leuk.

De derde kaart is een kaart om na te borduren in kruissteekjes. Het is zo duidelijk dat ik het zo zou kunnen borduren. Maar ja, ik verzamel geen borduurwerkjes van mezelf. Dus hoewel ik graag borduur, is die kans niet groot. I
In mijn verzameling zit wel een geborduurd Roodkapje. Van een Russische postcrosser.
Enfin déze kaart is van de Stichting Steunfonds Hendrik Pierson/Fiom.
Dat vind ik  interessant al heeft het niks met Roodkapje te maken.
De naam van de stichting is een eerbetoon aan Hendrik Pierson. Hij was een dominee die zich ook als directeur van de Heldringstichting inzette voor prostituees.
Hij opende ook een huis, een toevluchtsoord voor ongehuwde aanstaande moeders. Tegenwoordig is de doelgroep breder, niet alleen meer moeders, maar álle alleenstaande ouders en hun kinderen.
Dit zijn de nrs. 188, 189 en 190 van mijn verzameling!

En dan nog even over gisteren. Ik knapte al op toen ik zag dat het er bij lezers nog gewoon uitzag. En wat later zag ik dat het op mijn laptop ook nog gewoon was. Ook op mijn oude telefoon. Het zit hem dus alleen in mijn telefoon. Daar is alles zwart met groen en daardoor bijna onleesbaar. Alleen op mijn blog trouwens. Geen idee wat ik er aan zou moeten doen. Als het overal zo was zou ik moeten stoppen, want ik kan nauwelijks zien wat ik doe. Maar dat is dus niet zo. Ik heb dat blogje (nou ja, probeersel) weggehaald, maar de aardige reacties had ik gelezen hoor, dank!