Jikkemien

 

Nou had ik het gisteren over opruimen, maar ja... er komen ook weer dingen bij. In mijn geval boeken. Geen nieuwe, dat niet, maar toch!

Over Jikkemien ging het hier al eens eerder. 

Jikkemien is een meisjesnaam (vooral Zeeuws denk ik) en een Jikkemien of Jikkemiene is een bolus (zeker Zeeuws denk ik). 

En laat ik nou op een boekenmarkt, in een kerk in Edam nota bene, een boek vinden met deze titel. 

Het onderste deel van de voorkant vind ik trouwens echt briljant. Zie je de Zeeuwse vlag? 

Ik keek er even in en zag een paar zinnen in dialect. 

Walchers dacht ik. 

En om die reden kocht ik het boek. 

Een euro betaald en die was dan ook nog voor het behoud van de prachtige kerk.

Thuis gekomen begon ik meteen te lezen. 

Het boek is verschenen in 1941 en ik moet tot de conclusie komen dat het niet te doen is. Het is echt een streekroman en daar ben ik niet van en erg langdradig. 

Ik ga het ook niet uitlezen alleen voor de Zeeuwse zinnetjes. Maar ik heb wel,  al bladerend,  veel van die zinnetjes gelezen en er van genoten. 'Buure m'n katte' snikte Leune.  Wat is 't er mee je katte. Weg, een êelen dag weg. Ei jie overal gezocht en is z'n nergens? Ik ebbe vee zurgen over julder.   Enz. 

Die Leune heet trouwens van d'r achternaam Schietekatte. Leune Schietekatte. Ook dat is heel erg Zeeuws. 

Er was nog een grote verrassing. In het boek staan superleuke illustraties, zoals deze. Dat zie je meteen,  dat is Veere. 

De tekenares,  Jemmy van Hoboken,  woonde en werkte een tijd in Veere. Ik las dat zij nog les heeft gehad van Han van Meegeren. 

Die gekleurde illustraties zijn pagina-groot. Ik vind ze zo mooi. Ik raak helemaal vertederd. 

Nu nog bepalen of ik ze ga inlijsten en zo ja hoe dan. 

Cadeau

 

Gisteren zat er zo'n briefje in de bus dat er een pakje was bezorgd bij de buren. Mijn man haalde het even en het bleek voor mij te zijn. 

Geen pakJE trouwens, maar een pak. 

Ik had werkelijk geen idee en er stond alleen een postcode op die ik niet herkende. 

Nou ben ik bijna jarig, dus zo gek was het nou ook weer niet dat er een pakje kwam. 

Ik overwoog nog even om het pas te openen op mijn verjaardag, maar dat was voor deze nieuwsgierige Aag toch echt te veel gevraagd. Open ging het. 

Een verrassing was het en zeker ook een cadeau. Vijf oude meisjesboeken, met illustraties van Hans Borrebach. Vijf aanwinsten voor mijn verzameling! Je ziet ze hierboven. 

Het mooie is dat deze boeken komen van een mij onbekende bloglezeres. Ik bedoel ik ken haar niet persoonlijk. 

'C' heet ze en ze heeft me al eens eerder Roodkapjes gestuurd. Gewoon omdat ze mijn blog graag leest. Ik voelde me echt ontzettend verwend! 

Het gaat me vooral om de illustraties van Borrebach, maar deze boeken,  die ik me geen van vijven herinner van vroeger, ga ik toch zeker nog eens even doorlezen. De titels alleen al, vooral van de eerste drie boeken. Geweldig. 

Lieve 'C' heel erg bedankt en als het goed is krijg je vandaag post!

Ps: Als je de illustraties van Hans Borrebach net zo leuk vindt als ik, moet je even op Pinterest kijken, klik. Daar staat mijn hele verzameling. Het zijn niet alleen boeken hoor, er zijn ook een heleboel kaarten bij. 

Zeemeermin

Het begon met een prachtige deur. 

We zagen die in Monnickendam. Waar we vorige week een uitgebreide wandeling maakten.

Die wandeling waar mijn man steeds maar geduld had. 

Ik hou er van. Van deuren met een trapje ervoor. Van deuren met een lantaarn ernaast. 

Van deuren die zo goed in de verf zitten dat je er in weerspiegeld wordt. Of  juist van verwaarloosde deuren. 

Ha Ferrara is niet de enige die van deuren houdt en van alles wat daarbij hoort.  Ik heb zelf ook een flinke verzameling deuren. Op foto's dan hè. (Op Pinterest)

Deze deur had ook nog een extraatje, nl. een prachtige klopper in de vorm van een zeemeermin. Ik weet niet wat dat is, met zeemeerminnen. Ik vind ze fascinerend. Je ziet ze vaak in gevelstenen, maar deze dus op een deur.

Verder lopend vonden we er nog een,  nog een zeemeermin en inderdaad op een gevelsteen. Dit is trouwens een moderne steen en ik vind haar prachtig. De maker is Herman van Elteren.

Ik moest meteen denken aan het sprookje van de Kleine Zeemeermin. 

Dat was als kind al een favoriet sprookje. 

Ik had een sprookjesboek van Andersen. Sommige sprookjes van Andersen vond ik een beetje eng. Maar dat van de kleine zeemeermin niet. Het boek heb ik niet meer, maar in 1975 kocht ik een nieuwe uitgave. Niet zozeer vanwege de sprookjes, maar vanwege de illustraties van Lidia Postma. Zo mooi!

Zeemeerminnen, eenhoorns... tja, wat doe je er aan? 

Beekman en Beekman

Het programma van Frits Spits, De Taalstaat, is een programma waar ik graag naar luister. Een programma over taal, met liedjes, boeken, eigenaardigheden, mensen, allemaal over taal. 

Deze zomer was een onderdeel van het programma: De Boekenlijst van de Taalstaat. Mensen konden dan een favoriet boek voor die lijst voordragen, vertelden er iets over, lazen een stukje voor. 

Dat allemaal om ons,  luisteraars,  op een idee te brengen, enthousiast te maken. Omdat lezen fijn is, juist in tijden van Corona

Enfin, daar is een lijst uit voortgekomen van 100 boeken. Ik wilde iets schrijven over een boek uit die lijst, een boek waarvan ik de bespreking had gehoord, een erg leuk boek. 

Het is dit boek: Beekman en Beekman.  Van Toon Kortooms. 

Dat is beslist het boek waar ik het hardst om heb gelachen,  van alle boeken die ik ken. Het meest, het hardst, gewoon zitten schateren, onbedaarlijk gelachen.

Ik had nooit gedacht dat dit boek op die lijst zou komen. Want zeg zelf, hoeveel boeken ken je die zo grappig zijn dat je echt in een deuk ligt. Ik geen een. Tja,  literatuur is een serieuze zaak, toch?

Het gaat over de gebroeders Heintje en Matje Beekman, een tweeling. Zij wonen in de Peel, Deurne.  Hun vader is molenaar, hun moeder huisvrouw en je ziet de twee boeven opgroeien tot grote vreugde van hun ouders. Kind, puber, man.  Hun niet zo slimme buurjongen, de boerenzoon Hendrik van Ham, nemen ze voortdurend in de maling en ze vreten van alles uit. 

De jongens hebben hersens en gaan op een gegeven moment naar een internaat om verder te leren en daar ontmoeten ze Bertje van Rooy en gedrieën halen ze weer van alles uit. Als ze van school zijn wordt het oorlog en leren we een andere en serieuzere kant kennen, ook van Hendrik van Ham. 

 

De tekeningen in mijn exemplaar, zijn van Henk Kneepkens en zoals hij ze tekende, zo zie ik dus ook de gebroeders. Hier zie je ze bijvoorbeeld na hun eerste kostschoolnacht. 

Het was natuurlijk ten strengste verboden zich in elkaars chambrette te bevinden en deze broeder kwam ze dat eens eventjes vertellen. Maar hij streek met z'n hand over z'n hart toen de jongens zo onschuldig als wat,  vertelden dat ze hun hele leven al bij elkaar sliepen.
 

Beekman en Beekman. Dit boek is niet gesneuveld tijdens mijn grote opruiming en ik heb weer gedeeltes gelezen. Nog steeds grappig, prettig geschreven, niet in dialect, maar toch door de zinnen en door sommige woorden in de taal van de streek. 

Ik heb er weer om zitten lachen, hardop. 

Kennen jullie het? Of de andere boeken van Toon Kortooms, die zich ook afspelen in de Peel? 

Ik heb nu net een paar niet zo vrolijke boeken achter de rug en ik heb wel behoefte aan iets vrolijks. Dit was er een, maar verder? Tips, iemand?

De complete lijst van de Taalstaat, vind je hier. Klik 

Van die honderd boeken heb ik er zesenveertig NIET gelezen. Best veel.  

Soms omdat een eerdere ervaring met die schrijver me niet was bevallen (Cees Nooteboom), soms omdat ik boek/schrijver totaal niet ken (Over het water,  H.M. van den Brink), soms omdat ik er aan was begonnen maar het niet uit las wegens geen zin meer in (Godenslaap van Erwin Mortier).

Er stonden ook een paar lievelingsboeken op (Kees de Jongen, Meester Mitraillette) en een paar waarvan ik denk dat ik die nog wil lezen. (Rutger Bregman). En twee zoals Beekman en Beekman, die ik zelf heb en die gerust nog een keer in de herhaling mogen. (Belcampo)

84 Charing Cross Road

Op aanraden van Mieke, reserveerde ik dit boek in de bieb.
Het boek speelt zich voor de helft af  'In a bookshop in Charing Cross Road'.
Dat is een regel uit het liedje van Al Stewart, waar ik eerder over schreef. Naar aanleiding van een andere regel, over St Albans.
Extra leuk omdat ik deze keer in London, toevallig nogal wat tijd doorbracht in zo'n bookshop in Charing Cross Road.
Niet op nummer 84 trouwens.

Ik was meteen toen ik het boekje in handen kreeg weg van de voorkant.
Dat is een stijl waar ik erg van hou. Het ontwerp is van Sarah Mc Menemy.
Het herinnert me aan sommige illustraties uit de Gouden boekjes en ook aan de Tsjechische illustrator Miroslav Sasek.


De tweede tekening is van Sasek en komt uit het boek This is London.

Maar goed, terug naar het boek.
Of beter gezegd:  terug naar het boekje. 
Ik heb er zeer van genoten. In een avondje uit, met plezier!

Helene Hanff schreef het .
Het zijn eigenlijk brieven die Helene én de medewerkers van de antiquarische boekhandel Marks & Co in Charing Cross, aan elkaar schreven.
Helene vanuit New York.
Zij is een lezer en een verzamelaar en bestelt boeken in de bookshop aan de andere kant van de oceaan. Boeken die in Amerika niet te verkrijgen zijn.
Het boek begint met de briefwisseling in de late jaren veertig van de vorige eeuw en eindigt in 1969.
In het begin is de briefwisseling nog uiterst formeel en van Britse kant blijft dat ook wel lang zo. Maar gaandeweg wordt de toon losser en vrijer en ontstaat er vriendschap tussen Helene en de medewerkers. Helene stuurt voedselpakketten en daar zijn alle medewerkers haar zeer dankbaar voor.
Je krijgt meteen een tijdsbeeld te zien natuurlijk. Ik wist bijvoorbeeld helemaal niet dat er zo'n schaarste heerste in Engeland toen.
Helene heeft een grote wens: overzee gaan en de mensen van de boekhandel spreken. En zij op hun beurt, willen Helene graag ontvangen.
Of dat lukt ga ik maar niet vertellen, voor het geval je het boekje zelf zou willen lezen.

Ik heb het momenteel te druk om de film te gaan zoeken, die van dit verhaal is gemaakt. Maar dat gaat er nog wel van komen. Zeker!

Cadeau

Zomaar ineens was daar een mailtje van Ineke.
Ineke ken ik helemaal niet, maar zij leest wel eens mijn blog.
Zo had ze gezien dat ik o.a.  Hans Borrebach boeken verzamel.
Ineke wilde die van haar wegdoen naar de kringloop, maar misschien had ik er belangstelling voor?
Nou en of ik dat had. Wat dacht je?
En dus arriveerden gisteren zeven nieuwe boeken voor de verzameling.
Wat is dat toch geweldig hè.
Ik ben er superblij mee.
Lieve Ineke, heel erg bedankt!

Er zitten drie exemplaren bij waar ik helemáál blij mee ben.
Hans Borrebach illustreerde namelijk niet alleen, hij schreef ook wel eens zelf een boek en illustreerde dat.
Bijvoorbeeld het boek: Mijn baantje en ik. Geschreven én geillustreerd door Hans Borrebach dus.
Nou mijn verzameling is begonnen vanwege de illustraties. Ik weet niet precies wat me daar zo in aantrekt.
Nee, dat kan ik eigenlijk niet uitleggen.
Het zal vast te maken hebben met mijn liefde voor meisjesboeken, vroeger, tussen mijn tiende en mijn zestiende zo'n beetje.
Die meisjesboeken waren in de jaren zestig heel vaak geïllustreerd door Borrebach.
Die herinnering dus.
Maar dat is het niet alleen.
Ik vind die tekeningen ook echt apart en zo passend bij het genre.
En nu kom ik bij het tweede boekje waar ik extra blij mee ben: Áls het hart spreekt
Dat omslag vind ik namelijk uitgesproken lelijk. Maar daardoor  een heel mooie toevoeging aan mijn verzameling.
Kijk zelf maar (linksboven in de collage), die rare kleur en dat kind klopt ook niet.

Het derde boek is: De huishoudschool helpt een handje mee. Dat boek had ik vroeger zelf en waarschijnlijk heb ik het stuk gelezen. Letterlijk.

De hele Borrebachverzameling vind je hier: klik

Rommel!

Wow, daar had ik weer eens even een mazzeltje. Tien van deze pockets voor 1 euro!!!!! En deze acht stuks had ik nog niet.
Daarbij vond ik ook nog een gouden boekje en een boekje vol met Escher-ansichtkaarten. Fijn hoor zo een boekenmarkt!
Ik lees deze boekjes niet meer, alleen Incognito en Marijkes bestemming, die heb ik nog even doorgekeken, omdat ik die vroeger vaak heb gelezen.
Het gaat mij echt om de illustraties! Van Hans Borrebach!!
Het was een boekenmarkt waar alles heel goed was gesorteerd.
Dus romans bij romans en thrillers bij thrillers. Er was een afdeling informatief, een afdeling kinderboeken. En helemaal ver weg in deze oude kerk,  een afdeling rommel.
Dat stond er nog net niet bij, rommel,  maar een vrijwilligster noemde het zo.
Kijk en daar vond ik dus deze boekjes.
Wat nou rommel?

Enzo Pérès- Labourdette.

Er was nog iets leuks in het Gemeentemuseum in Den Haag.
We kwamen met Odin in een zaaltje waar prachtige tekeningen hingen, fantasievol en kleurrijk.

Het bleken de originele tekeningen te zijn, uit het boek dat bij de Art Deco tentoonstelling verscheen. Een boek voor kinderen.

Er zijn meer van dat soort boeken.  Een hele serie eigenlijk. Ik heb ook al eens hier tekeningen uit een boek over Rothko laten zien. Van Wim Hofman. Heel anders, maar ook geweldig leuk. klik
De allereerste keer trouwens, dat wij met Odin door het museum liepen, heb ik het boek dat bij die tentoonstelling hoorde, voor hem gekocht.
Dat hij later weet dat zijn opa en oma wat aan zijn culturele opvoeding hebben gedaan, haha.

Voor het Art Deco boek had Odin nu al belangstelling met al die kleurige platen.  Kijk maar:

Eigenlijk vind ik dit boek mooier dan het boek dat ik toen kocht.
Zulke mooie prenten en het verhaal erbij maakt ook veel duidelijk.

Het gaat over Paul Poiret, de hoofdpersoon van de Art Deco tentoonstelling.

'Hij droomt van een toekomst als modeontwerper. Overdag bezorgt hij paraplu’s bij modehuizen; ’s avonds tekent hij op zijn kamer modeontwerpen die hij met stukjes parapluzijde tot leven laat komen. Als hij op reis gaat, ontdekt hij rond de Middellandse Zee een wereld vol kleur en valt alles op zijn plaats. Vol inspiratie ontwerpt hij nieuwe exotische mode. De paraplubezorger groeit uit tot Koning van de Mode!'

Ook goed geschreven trouwens. Dan staat er bijvoorbeeld: 'Toen iedereen elkaar nog monsieur en madame noemde, had Paul een baantje bij een paraplufabriek'. 
Of, als Paul een prachtig ontwerp heeft gemaakt, wordt dat aanvankelijk niet gewaardeerd: 'Quelle horreur! Wat een geweld van kleur. Wat een verschrikkelijke vorm'. 

Het boek is gemaakt door Enzo Pérès-Labourdette. (1991). Hij is een jonge ontwerper die al heel jong vanuit Frankrijk naar Nederland verhuisde, hier zijn opleiding deed en nu illustreert. Hij won de Fiep Westendorp stimuleringsprijs voor beginnende illustratoren. Dat zegt vast al wat. 
Ik ga hem in ieder geval volgen. Hier, klik
Echt gaaf om even te kijken. Heel veel prachtige illustraties staan daar gewoon!

Tot morgen in Madurodam

Nog een illustratie van Hans Borrebach laat ik even zien.
Die van het boekje Tot morgen in Madurodam.
Geschreven door Freddy Hagers, pseudoniem voor F.A. Betlem. Een man dus.
Freddy Hagers schreef heel veel meisjesboeken. Onder andere de Marjoleintje-serie (14 delen) en de boeken over Kathinka van de Huishoudschool (5 delen). Een geweldig lange lijst, ik denk wel zo'n honderd boeken.
Maar daar wil ik het niet over hebben.
Naar aanleiding van dit boekje wél over Madurodam. 
Als wij gaan oppassen bij  Odin in Duindorp, passeren we altijd Madurodam.
Je ziet er niet veel van, zo vanuit de auto.
Maar sinds dit jaar hangt er wel een zichtbaar portret van George Maduro.
Naar hem is Madurodam genoemd en daar wilde men dit jaar  meer aandacht aan geven. Maduro was een jonge man,  uit Curacao en van Joodse afkomst.  Hij verzette zich in de tweede wereldoorlog tegen de Duitsers, werd opgepakt en overleed in 1945 in Dachau. Hij was toen achtentwintig.
Zijn ouders hebben het startkapitaal voor Madurodam ter beschikking gesteld, omdat zij wilden dat de naam van hun zoon zou voortleven.

George Maduro. (Foto van Wikipedia)

Je kunt er van alles over lezen op de site van Madurodam.
Ik ben als kind in Madurodam geweest en later nog eens met onze eigen kinderen.
Eigenlijk zou ik het best leuk vinden om nog eens te gaan en behalve Nederland in het klein ook nog het het verhaal van George Maduro  te beleven.
Want de naam leefde wel voort, ik denk dat iedereen wel weet wat Madurodam is.
Maar ik had slechts een vaag idee over George Maduro zelf.
Nou, wie weet komt het er nog een keertje van.
Ik ga nu eerst nog even het boekje lezen.
Heel veel meisjesboeken ken ik nog van vroeger. Maar dit deeltje is nieuw voor me.

Tja en dan moet ik ook meteen denken aan het onvergetelijke Margootje van Wim Sonneveld (en Annie M.G.). Margootje uit Madurodam
Zo leuk om dat weer even terug te zien. Heel gek, ik had toch niet meer zo'n scherp beeld van Wim Sonneveld. Wel z'n stem maar niet meer precies hoe hij er uit zag. Maar ik weet het weer. Dat internet is toch echt een zegen.




Wat betreft het tweede meisje op de foto van Hans Borrebach: ik ben niet overtuigd van de personen die jullie noemden. Adelheid Rosen is denk ik te jong, ze scheelt te veel met Wieteke van Dort en het meisje op de foto ziet er juist wat ouder uit. Sigrid Koetse, hmm, zou misschien kunnen. Zij is weer wat ouder dan Wieteke van Dort. Maar ik vind de mond toch echt anders. Heleen van Meurs... van haar vond ik wel wat jeugdfoto's maar die vind ik niet echt lijken. Was wel de goede tijd, maar ik denk het niet.

Hans Borrebach

Afgelopen zaterdag, was ik in Deventer, een mooie oude stad.
Maar afgezien van dat feit heb je er ook Stichting 't Oude Kinderboek. Ze noemen het een kinderboekenleenmuseum.
Je kunt er dus oude kinderboeken lenen en zo terug zijn in je jeugd of bij een schrijver of wat dan ook. Je kunt er ook gewoon kijken en snuffelen in de collectie en soms zijn er 'ouwetjes'te koop.
Je mag er foto's maken zoveel als je wil.
De dames die er vrijwillig werken zijn buitengewoon vriendelijk en geïnteresseerd.
Spekkie voor mijn bekkie dus, ik bracht er zaterdag een paar uur door.
Daarbij barst Deventer van de tweedehandsboekenwinkels en kon ik dus mijn collectie Hans Borrebach lekker aanvullen.
Acht boeken met een Hans Borrebachomslag kocht ik voor een prikkie.  Ze staan inmiddels allemaal op mijn Pinterestpagina.
Ik heb niet alle boeken die je daar ziet in bezit, ik maakte ook een paar foto's van boeken die ik graag zou willen hebben. Zo blijft er wat te speuren over.

Deze twee boeken vind ik tamelijk speciaal omdat Hans Borrebacht ze niet alleen illustreerde, maar ook schreef.
Leuke boeken zijn het niet. Hans Borrebach als schrijver bevalt me niet bijzonder. Maar ik ben echt dol op zijn werk als illustrator.
De mevrouw in het kinderboekenleenmuseum, kwam net als Borrebach uit Den Haag.
Zij vertelde dat haar zus hem persoonlijk had gekend.
Die zus kwam een keer op bezoek en toen droeg Borrebach slechts een kamerjas, hij was aanhanger van het nudisme. Die kamerjas zwaaide hij open om duidelijk aan te geven dat iedereen  zich thuis moest voelen zoals hij of zij was.
Hij schreef trouwens ook erotische verhalen en deed nog veel meer.
Volgens Wikipedia was Henri Carl Johan Elisa (Hans) Borrebach (1903-1991) fotograaf, illustrator, schrijver, standbouwer, modetekenaar, modeschrijver, kunstschilder, cartoonist, striptekenaar en boekbandontwerper.

Ik fotografeerde bij de kinderboeken ook nog twee bijzondere omslagen. Gefotografeerd dus door Borrebach
Het meisje op de linkerfoto, ken ik. De kinderboekenmevrouw wees me er op hoor anders had ik het niet gezien. . Ze staat rechts op de tweede foto. Zien jullie het? Het is...
Dat andere meisje ken ik ook. Ik weet het zeker.
Maar ik kan maar niet bedenken wie het is.
Iemand?

Koosje

We waren een dagje in Middelburg. Met een beetje pech, want alle leuke tweedehands winkels en kringlopen waren dicht. Jammer hoor, want er zijn er maar liefst acht. Maar ja het was maandag dus ik had het kunnen weten.
Gelukkig was er een rommelmarkt op de Markt. En die was leuk. Vreselijk duur, maar leuk. Wat ik kocht was niet duur trouwens. Kijk:

Een serie boekjes geschreven door Rie van Rossum over Koosje en Koen. Dat leek me leuk omdat mijn pop van vroeger, die  waar mijn kleindochter dol op is, Koosje heet.
Maar de doorslag gaf het feit dat de boekjes geïllustreerd zijn door Lies Veenhoven. En ik ben fan van Lies Veenhoven. Ik heb ook al vaker iets van haar laten zien. Hier bijv. : klik

 

Ik zou de serie zo compleet kunnen maken, op Marktplaats zijn ze, zo zag ik in de gauwigheid, allemaal te koop. Maar dat doe ik niet. Ik vind het juist leuk om in winkels en kringlopen te speuren naar de overige deeltjes.

Ach, zo schattig en zo jaren vijftig.

De kikkerprins

Nóg een leuk boekje. Ook niet in een boekwinkel, maar bij Ikea. En ook dit boekje is voor Anna.
Het kostte maar 3,99 en ik vond de plaatjes zo schattig. De tekst is van Ulf Stark en de tekeningen van Silke Leffler.

Prinses Klara verveelt zich, maar 'Gelukkig',  zegt haar vader de koning, 'gelukkig,komt Prins Karl logeren, want zijn ouders moeten op reis'.
Karl en Klara hebben het heel gezellig, maar het mag niet te leuk worden. Want als Karl helemáál gelukkig is, zal hij door een bezwering van een fee bij zijn geboorte, in een kikker veranderen.
Je begrijpt: Karl wordt heel gelukkig en dat betekent dat hij in een kikker verandert. Alleen als hij door een prinses wordt gekust zal hij weer prins worden. Maar er zijn duizenden kikkers, hoe kan Klara hem herkennen?
Gelukkig lukt dat toch. Klara herkent Karl aan zijn mooie gekwaak.

Op dat moment verandert de fee in een wolk en vanaf die dag leven Klara en Karl zo gelukkig als ze zelf willen. Karl zingt met zijn mooie stem heel vaak voor Klara. En heel af en toe komt er een klein kwaakje tussendoor.

Verkneukelen

Ook op een vrijmarkt kocht ik dit boek. Heel toepasselijk, het was een vrijmarkt in Alkmaar.
Een echt ouderwets meisjesboek. En natuurlijk weer niet gedateerd. Dat had uitgeverij Kluitman toch beter moeten doen.
Ik heb me weer zitten te 'verkneukelen' : dat leuke ouderwetse taalgebruik. Daar kan ik zo van genieten.
Een paar voorbeeldjes?
* Moeder wordt Moes genoemd
* De hoofdzaak is dat er die dagen een prettige geest heerscht
* Nu moesten ze toch stellig eens weten hoe het er uit zag.
* Oh verbeeld je toch eens
* Ze beweerden om strijd dat....
* Een appelentaart
Nou ja, zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Maar dat doe ik niet. Want kijk:

Het ging me eigenlijk om deze illustratie van Rie Reinderhoff. Geweldig.
'We moeten altijd vriendinnen blijven' staat er onder. Nou dat is wel duidelijk toch?
Ik vind alles leuk aan deze tekening. De kleding, de poef, dat tafeltje met die bolvaas erop. De schemerlamp... alles.
Rie Reinderhoff (1903-1991) was een bekende illustratrice.
Bij mij vooral bekend van de Goudelsje boeken waar ze de tekeningen voor maakte.
Ach Goudelsje...
Ik heb de hele serie bij elkaar gespaard en af en toe lees ik er nog wel eens in.
Zo braaf, zo naïef. Heerlijk!

En nog even iets anders. Ik luister regelmatig op zaterdagmorgen naar 'De taalstaat' een radioprogramma over de Nederlandse taal met Frits Spits.
Hierin heeft Frits Spits het Gezelschap van Geadopteerde Vergeetwoorden in het leven geroepen. Het in initiatief is bedoeld om woorden die in onbruik dreigen te geraken, te behouden voor de Nederlandse taal.
Voorbeelden van dat soort woorden zijn deemster, prudent, stoof en ulevel. Luisteraars van De Taalstaat op NPO Radio 1 kunnen een woord adopteren en worden opgeroepen goed voor het woord te gaan zorgen en het veel te gebruiken. Schrijfster en historica Nelleke Noordervliet wordt de beschermvrouw van het Gezelschap van Geadopteerde Vergeetwoorden.
Luisteraars kunnen vergeten woorden adopteren door een mail te sturen naar taalstaat@kro.nl.
Ik denk dat ik het woord verkneukelen instuur! 

This is my rock

Natuurlijk neem ik uit Londen een cadeautje mee voor onze enige kleindochter. En een cadeautje is in mijn geval meestal een boek. Deze keer ook.
Ik vond het niet in een boekwinkel, maar in een museumwinkel. Die zijn echt altijd leuk en zeker in Londen.
'This is my Rock' heet het boekje  en het is gemaakt door David Lucas.
Buitengewoon opvoedkundig is het ook, dus ik twijfelde even. Ja, want ik hoef Anna helemaal niet op te voeden. Dat doen haar ouders en die doen dat heel goed.
Maar ja, als je met een paar bladzijden aan een heel jong kind iets duidelijk kunt maken, namelijk dat samen zijn en samen delen fijn is, dan is dat toch wel heel mooi.
Kijk maar:

'Dit is mijn rots' zegt de geit en hij jaagt alle dieren die in de buurt komen van zijn rots, weg. De beren, de wolven, de arenden en zelfs de kleine vogeltjes. Het lukt, alle dieren verdwijnen.
Hij verveelt zich in zijn eentje op de rots. Hij gaat een beetje jodelen: Yodel-odel-odel -odelay-hee-ho en een beetje dansen: tippity tappity tippity tap! 
Maar dan krijgt de geit honger en hij krijgt het koud en hij is helemaal alleen. Gelukkig brengt het kleine vogeltje hem toch op een idee en weet de geit ineens wat hem te doen staat.

Het verhaal van Hans Brinker

Toen ik nog echt voor de klas stond was ik al dol op de boeken van Arend van Dam en Alex de Wolf.

Ze maakten geweldige voorleesverhalen voor jonge kinderen over geschiedenis, aardrijkskunde, kunst... Echt ontzettend goed te gebruiken voor een juf met een duidelijke voorkeur voor wereldverkennende vakken (zoals ik).
Ik heb die boeken ook allemaal, want nu ik er op school niets meer mee doe, ga ik ze later natuurlijk aan Anna voorlezen.

En nu zag ik een, voor mij,  nieuw boekje van Alex de Wolf: Het verhaal van Hans Brinker.
Binnenin staat dat de tekst van Mariska Hammerstein is. Wel raar dat dat dan niet op de omslag staat, maar vooruit.
Hansje Brinker, zo'n verhaal dat bijna iedereen kent.
Het ziet er zo uit:

Maar er gaat wel iets mis. Als Hans op weg naar zijn opa met zelfgebakken koekjes een geluid hoort, gaat hij op onderzoek uit en ziet een dun straaltje water uit een gaatje in de dijk lopen. Hij bedenkt zich geen seconde, rent tegen de dijk op en stopt zijn wijsvinger in het gat van de dijk. Ja, want als het water zou blijven stromen, zou het gat groter worden en dan zou er een enorme overstroming komen!

De kleine held roept om hulp, maar er komt niemand. Koud en hongerig blijft hij die nacht zijn vinger in de dijk houden. Zelfs de koekjes kan hij niet opeten want die liggen beneden aan de dijk. Pas de volgende morgen komt de dominee (die die nacht aan het bed van een oude, zieke vrouw had gezeten natuurlijk) langs en komt er hulp.
En iedereen was verschrikkelijk trots op Hans Brinker!

Dit is echt zo'n verhaal dat veel mensen kennen. Niet alleen in Nederland, ook in verre buitenlanden is Hansje Brinker bekend als het jongetje dat het vaderland redde. Dat komt dan weer doordat de Amerikaanse schrijfster Mary Mapes Dodge in 18zoveel een boek over Hans Brinker schreef.

Maar dit, van Alex de Wolf, is een  leuk verhaal en prachtig uitgevoerd. Soms zou ik wel weer eens even voor de klas willen!!!

Geluk op een Franse rommelmarkt.

Een Franse rommelmarkt in Paris nog wel, blijkt niet veel te verschillen van eentje bij ons.  Maar toch wel een beetje.
Hoe dan ook, ik vond een gouden boekje. Tenminste dat dacht ik. Thuis zag ik dat het uit de serie 'Les Albums Roses' is. En of dat hetzelfde is, weet ik eigenlijk niet;  ik denk het niet. Maar het maakt niet uit.
Het boekje heet Le Petit Camion en is (net zoals in de Gouden boekjes) een heel eenvoudig verhaaltje.

De kleine Jean-Pierre bezoekt met zijn papa een autotentoonstelling. Vervolgens droomt hij dat hij een klein vrachtautootje krijgt. Hij leert de borden, haalt zijn rijbewijs, pikt zijn vriendje Robert en sa petite camarade Nicole op en samen rijden ze naar school en beleven onderweg nog van alles natuurlijk.

Gelukkig komen ze op tijd aan. Monsieur le Directeur kan tevreden zijn! En ik ben het ook, want zo'n boekje kan ik echt niet weerstaan. Tekeningen van Henri Mercier.

Deze week stuurde Ineke een geweldige foto. Van een vide grenier en als mijn Frans me niet in de steek laat betekent dat: lege zolder. Wat een prachtige naam hè? Want zo is het wel natuurlijk. Zitten op een rommelmarkt betekent een lege zolder (of kamer, of kelder, of schuur) en als het meezit ook nog een leeg hoofd, met ruimte voor nieuwe dingen.

Wat een foto hè, speciaal voor deze rubriek gemaakt.
En het Renaultje, ook zo buitengewoon passend bij de tekeningen uit mijn boekje. Leuk Ineke, dankjewel.
Heb jij een leuke rommelmarkt/kringloopfoto of een verhaal over een aankoop of zo en wil je die foto of dat verhaal delen? Mail me en ik plaats jouw bijdrage de volgende week hier. Mijn adres: klik
En Inekes blog, Gras van Jonker,  vind je hier: klik

Over twee kringloopboeken en Friso Henstra

Dat noem ik nou nog eens geluk hebben. In één week vond ik op twee verschillende lokaties, in twee kringloopwinkels, deze twee boeken. Totaalprijs 2 euro.
Het zijn allebei boeken uit de jeugdserie van de Arbeiderspers, het ene verscheen in 1959, het andere in 1960.
Voor zover ik kan nagaan hadden mijn ouders een abonnement genomen op deze serie voor mij. Op gezette tijden verscheen er een boek en dat kreeg ik dan meteen. Ik bedoel, ik kreeg het niet voor m'n verjaardag of van Sinterklaas, maar meteen.
Mijn moeder was in mijn ogen een 'rooie vrouw', avant la lettre. Vandaar de Arbeiderspers.  Ze geloofde zeker in verheffing van het volk. Bij mij thuis werd gelezen. Altijd.
Een tien voor een tuin heb ik stuk gelezen. Letterlijk. Ik heb het nog, maar ga het nu vervangen door dit gave exemplaar. Het gaat over schoolkinderen die een schooltuintje krijgen Ze maken er allemaal iets totaal verschillends van. Een kind maakt een vijver, kan-ie vissen, een ander kind metselt een muurtje, Winnie kweekt rozen, Riekje maakt een boerentuin en Hanneke een dromerige tuin waar ze lekker kan lezen. Het boek is geíllustreerd met foto's en tekeningen. Ik heb het net weer opnieuw gelezen en nog steeds vind ik het een geweldig boek.
Nu onze nieuwe tuin net is aangelegd, vind ik het zelfs wel weer leerzaam.

Het andere boek De Koepelkamer had ik ooit, maar is waarschijnlijk ook echt stuk gelezen of achter gebleven op een school waar ik werkte. Ik nam wel eens mijn eigen boeken mee naar school om een soort klassenbieb te hebben.
Het is een heel aardig en spannend boek dat ik met veel plezier las. Ook dit boek vind ik nu nog steeds leuk.
(Niet alle boeken uit de serie las ik met plezier hoor, er waren ook erg opvoedende boeken bij en daar vond ik niet veel aan, al zal ik toen niet begrepen hebben waarom niet).
Maar speciaal in dit boek zijn de illustraties van Friso Henstra. Als kind had ik daar niet zo'n oog voor. Het boek was geïllustreerd en dat was het. Het ging om het verhaal.
Maar nu, nu denk ik: wow!
Friso Henstra maar eens even opgezocht en hij blijkt een bekende illustrator te zijn. Die veel prijzen heeft gewonnen en een heel speciale stijl had. Hij leefde van 1928 tot 2013.

Ik heb nog meer boeken die door Friso Henstra zijn geïllustreerd. Maar ik zat even te googelen en kwam via afbeeldingen terecht op dit blog: klik  Daar staan een paar mooie voorbeelden in kleur.
En trouwens voor liefhebbers van illustraties in kinderboeken een geweldige blog. Ik zit er al veel te lang te snuffelen, echt super!!!!!

Donderdag, rommelmarkt.

Dat boekje getiteld Tóch de verte Liselot stelt niet heel veel voor. Echt niet. Liselot heeft geen ouders meer, is voor het eerst in de grote stad op kamers, gaat heel braaf uit met een vroegere schoolvriend die ook eenzaam is en dat wordt niks want de schoolvriend begrijpt dat Liselot te degelijk en te verschillend van hem is. Gelukkig is daar nog een andere schoolvriend die zendeling wil worden en dat ziet Liselot dan ook als het hoogste goed.
Maar die tekeningen hè. Ik kom er niet achter wanneer dit boekje werd geïllustreerd door M. Bosch van Drakestein, ik gok eind jaren vijftig, begin jaren zestig. Maakt niet uit, ik vind ze geweldig. De tekeningen kloppen precies met het boek. Dat is ook lang niet altijd zo hoor. Bijvoorbeeld in het boek, als blijkt dat Liselot geen haast heeft, steekt de zendeling (Goof) eens even lekker een pijp op. Hij vraagt het wel eerst natuurlijk.
Ha echt geweldig. Een rommelmarktvondst, dat snap je!
Heb jij ook iets te vertellen of te laten zien van een rommelmarkt, doe dat dan vooral hier. Stuur mij je foto of je verhaal en ik plaats het de volgende donderdag. Met een link naar jouw blog natuurlijk. Mijn adres: klik