Kool

 

Natuurlijk, nu even over die spitskool. 

Maar eerst over een superlekker broodje dat we op de veiling aten. 

Het was lunchtijd en we hadden niks mee...En dus kozen we voor 'de Langedijk'. 

Het was niet moeilijk leek me en heel erg lekker. 

Ik denk dat ik dit thuis gewoon eens ga maken. Je moet soms wel eens op een idee komen, niet waar? 

Maar nou die andere kool. Die spitskool waar ik op had geboden en die ik had verworven.

Ik zal je zeggen dat ik nog nooit in mijn hele leven spitskool heb gemaakt. Nog nooit. 

Wel gegeten hoor, mijn moeder maakte regelmatig iets met spitskool. Zij kon heel goed koken en varieerde volop. 

En het was ook niet dat ik daar geen goede herinnering aan heb of het niet lekker vond, integendeel. 

Tegenwoordig kookt mijn man altijd, maar ja, ik had geboden en ik vond dus ook dat ik er iets mee moest doen.

En ik had geen idee wat. 

Ik wist natuurlijk wel dat ik iets zou kunnen googelen en dat deed ik al in de auto op de terugweg. Met de kool op schoot. 

Het barst werkelijk van de recepten voor spitskool. Met heel veel aanwijzingen en filmpjes over hoe je zo'n ding het beste kan snijden. Heel veel verschíllende recepten, soms nogal gezocht. 

Enfin, ik heb het simpel gehouden.

Ik leek mijn moeder wel. Die zei altijd als ik iets vroeg: nou een beetje van dit en dan een beetje van dat. 

Ik deed er een beetje kokosmelk in, een paar eetlepels kerrie, wat spekjes en een handje rozijnen. Die rozijnen herinnerde ik me ineens van mijn moeder. 

Het geheel gewokt, wat rijst er door en klaar.

De eerlijke waarheid? Het was erg lekker, echt!

Bier

Toen ik nog maar net 'werkte' in Museumhuis Bonck, mocht ik al mee op een uitstap voor de vrijwilligers.
Mocht ja, want ik had nog helemaal niks gedaan.
De uitstap was naar het Openluchtmuseum in Arnhem. Daar kwamen alle vrijwilligers van de vereniging Hendrick de Keyser samen. Het was een heel interessante bijeenkomst, waar ik veel opstak over behoud en restauratie van de huizen van de vereniging. 
Daarna was er nog een uurtje ter vrije besteding in het museum. Ik liep mee met een paar mensen van 'mijn groep' en we kwamen terecht in de bierbrouwerij van het museum. Was ik alleen geweest, dan was ik doorgelopen, want ik houd niet van bier.
Maar het was toch echt wel interessant om wat van het proces van bierbrouwen te kunnen zien.
Bovendien pikte ik de kaart mee die je hierboven ziet.

Op de achterkant staan de benodigdheden genoemd voor een stoofvleesrecept. Met bier.
Wij eten nog maar heel weinig vlees,  maar in deze tijd van het jaar kan ik soms verlangen naar stoofvlees.
Dat het lekker lang op staat, dat je huis heerlijk ruikt en dat het ook echt warmte toevoegt.
Wij zijn maar met z'n tweeën en dit recept voor vier/zes personen was natuurlijk veel te veel.
Ik had precies 250 gram vlees, een vierde deel van de voorgeschreven hoeveelheid.
Vervolgens gebruikte ik van alle andere dingen een vierde deel. Dat werkte uitstekend. (Dat klinkt logisch, maar naar mijn ervaring is dat niet altijd het geval ).
Hoe dan ook:  het was heerlijk.
Voor het recept moet je naar openluchtmuseum.nl/recepten: klik
Oh ja, het bier dat overbleef heeft mijn man natuurlijk opgedronken. Hij is wel een liefhebber!

Papaja

In onze leesclub, gaat het niet altijd alleen over boeken. Er komen zo kletsendeweg heel wat verschillende onderwerpen aan de orde.
De laatste keer ging het bijvoorbeeld ook over gezondheid en dingen die goed voor je zijn. Zo noemde J., de papaja.
Ik ben heel snel te lijmen, als iemand zegt dat een papaja zo gezond is, wil ik het proberen. Maar ja, het was winter en in de winkels zag ik geen papaja's. Nu nog steeds niet.
Maar op de zaterdagse markt, waar ik trouwens steeds vaker groenten en fruit koop omdat ze daar niet aan  rare en overbodige verpakkingen doen, waren ze ook niet. 'Het is iets voor de zomer, mevrouw', zei de koopman desgevraagd. Die was nu blijkbaar aangebroken want ze waren er volop. Ik kocht er een. Ik heb wel eens papaja geproefd als ik ergens uit eten was, in een dessert, maar ik had er nog nooit een zelf gekocht.

Leuk hè, met die pitjes. Die moet je er met een lepel uitscheppen en die gebruik je verder niet. (ik ga wel proberen ze te planten).
Je schilt het ding dan en snijdt het in blokjes. Tenminste dat deed ik want ik had een recept opgezocht waar je blokjes voor nodig had.

Het werd een papajasalade en lekker dat die was! Het recept is van AH en je kunt het hier vinden: klik
Gemaakt met limoen, koriander, tuinerwten, geitenkaas, ui en spinazie.
Een mevrouw op de markt die er ook een stond uit te zoeken vertelde dat ze het altijd als fruithap maakt. Met flink wat limoen besprenkelen en dan ijskoud laten worden, zei ze.  Even in de vriezer.
Ook dat lijkt me heerlijk.
Die limoen is wel nodig, want alleen papaja, dat smaakt een beetje flauw. Erg flauw zelfs.
En waarom zo'n ding nou zo gezond is?
Daar is veel over te vinden hoor, maar ook nogal wat tegenstrijdige berichten. Maar in ieder geval goed voor het hart, voor de huid, voor de ogen en voor de spijsvertering.

Beetje jammer dat ik net na onze eerste papaja, een klein ontstekinkje aan mijn oog had. Is al weer over, dus wie weet hoe lang het anders zou hebben geduurd, haha.

Guacamole en knoflook

Guacamole, dat is een soort saus of dip die je bij de Mexicaan bij de maaltijd krijgt.
Ik vond het nooit bijzonder lekker, wel lekker, maar niet om dat nou eens zelf te maken.
Deze week bij de Hello Fresh-maaltijd, Chili sin Carne,  moest er guacamole worden gemaakt. Dus dat deed ik. Het was lekker en het was ook veel,  zodat er nog aardig wat overbleef.
Ik ben niet van het weggooien, dus de volgende dag stond dat bakje er nog. Ik prakte de blokjes fijn, zodat het echt een smeersel werd en deed het op een bruine boterham.
Mmmm., heerlijk was het. Nog lekkerder dan de dag tevoren. Dat ga ik dus vaker maken. Voor op het brood.
Het recept is tamelijk simpel.  Ik ook op kookgebied, dus dat kwam mooi uit:
* de avocado  uit de schil lepelen
* in kleine blokjes snijden
* twee eetlepels limoensap erdoor mengen.
* een heel fijn gemaakt knoflookteentje erdoor mengen
* een half rood pepertje, ook heel fijn gemaakt, erdoor.

Dat is het. Het leven is soms zo eenvoudig.

En verder heb ik al eens verteld dat ik soms als een blok val voor een of ander handig dingetje of apparaatje dat meestal op een markt wordt verkocht en gedemonstreerd.
Dan sta ik te kijken en denk dat zo'n ding heel wat bij gaat dragen aan mijn levensgeluk.
En dan koop ik het.
Dat is vaak op een mislukking uitgedraaid, ik denk nu even aan een heel handig snijsetje, waarbij mijn dochter bijna haar vingers verloor, ik denk aan de gelzoooltjes...
Maar niet altijd is zo'n aankoop een mislukking. De Garlic-master is dat zeer zeker niet, ik ben er echt blij mee. Ook op de markt gekocht.
Dat pepertje en die knoflook voor de guacamole,  waren in een mum van tijd hartstikke mooi fijn, zonder inspanning en zonder dat ik velletjes uit mijn knoflookpers moest gaan peuteren.
Ik word niet gesponsord hoor, maar ik maak toch even reclame:

Reine Victoria

Een stalletje langs de weg. Ik houd ervan en deze keer kocht ik een bakje pruimen.
Daar houd ik ook van.
Reine Victoria. Dat vond ik vroeger al zo'n mooie naam, Reine Victoria.
Maar weet je dat ik nu voor het eerst zie en snap dat Reine in dit geval koningin betekent? Koningin Victoria.
Ik dacht altijd dat de pruimen gewoon Victoria's heetten en dat ze rein waren, rein in de betekenis van schoon en puur.
Terwijl ik echt heel behoorlijk Frans heb geleerd en heus wist wat reine betekent, en français.
Ik wist zelfs dat deze pruim uit Engeland komt.
En dan nog niet snappen...
Tja, ik ben een laatbloeier denk ik...

Maar goed die pruimen dus.
Ze zijn heerlijk, maar ik wilde iets anders er mee doen, iets anders dan ze gewoon opeten.
Bij ZTRDG vond ik een recept voor een toetje.
Heel simpel en erg lekker!

Recept:
* Vier pruimen halveren en de pit er uit halen (Dat laatste was nog het moeilijkst)
* Een klontje boter in een koekenpan en de pruimer erin met de snijkant naar beneden
* Pruimen bestrooien met ongeveer een eetlepel bruine basterdsuiker.
* Tien hazelnoten grof hakken en toevoegen. (Ik had geen hazels en gebruikte walnoten)
* Scheutje water er bij en lekker laten karamelliseren
* Als het karamellig is dan de pruimen op een bordje scheppen en de karamel er over gieten.
* Beetje poedersuiker erover. Een vleugje.
* Serveren met een beetje crème fraîche. (Had ik ook niet en deed het zonder)

Ha, heerlijk!!!

Koggetjes

In de boekenweek,  die al weer een tijd geleden is, kocht ik dit boek.
Ik koop geen romans meer en verder eigenlijk ook geen boeken, maar ja als ik met het boekenweekgeschenk op reis wilde, moest ik wel wat hè, dat kon niet anders.
En wat is het een leuk boek.
De schrijfster, Laura de Grave ging langs bij Amsterdamse restaurants en ambachten en kwam zo achter verhalen, de geschiedenis  en de recepten van verschillende Amsterdamse gerechten. Niet alleen Amsterdams hoor. Er staat bijvoorbeeld ook een verhaal in over oliebollen. Die zijn helemaal niet typisch Amsterdams, maar de Grave bezoekt dan wel een befaamd Amsterdams oliebollenadres.
Die recepten maakte ze en deelt ze in dit boek.
Ik denk dat een aantal zaken bij niet-Amsterdammers, zoals ik, gerust bekend zijn.
De appeltaart van Winkel bijvoorbeeld en de kroketten van Holtkamp.
Die recepten staan er in.
Het gaat ook over de Amsterdamse ui van Kesbeke en de jenever van van Wees. 'Ook wel bekend. Maar de meeste produkten niet.
Zo'n soort boek dus.
Het leek mij leuk om de bedrijven die genoemd worden eens te bezoeken en eventueel de produkten te proeven en zelf misschien wel te maken.
Daarom was ik laatst in zo'n steegje van Amsterdam en pikte vanzelf nog een boel andere stegen mee.
Het is leuk om een doel te hebben op een wandeling in Amsterdam, dus nu was banketbakkerij Lanskroon mijn doel. 

 Van de bakker had ik wel eens gehoord, van de koekjes die bekend schijnen te zijn,  nog nooit.

Koggetjes heten ze . En ze zijn wel echt Amsterdams. Namelijk bedacht in een wedstrijd voor Amsterdamse bakkers, in 1935. De naam verwijst naar de middeleeuwse schepen die ook in het wapen van Amsterdam staan.
Enfin, ik kocht een klein zakje Koggetjes. En proefde meteen.
En ? Ik vond er niks aan. Maar dan ook niks. Ik heb niet eens alles opgegeten. Ik vermoed dat ik een oud zakje had gekregen. Nou, ja kan gebeuren.

Pfff, nou dan doe ik het zelf wel hoor.
Afgelopen zondag wilde ik het recept proberen. Dat was niet moeilijk. Hoe ik het dan toch voor elkaar kreeg om de koekjes er totaal anders uit te laten zien, weet ik niet.
Ze zagen er uit als kletskoppen en dat was niet de bedoeling. Maar ze waren heerlijk.
Toevallig was jongste zoon er 's middags met zijn vriendin en 's avonds was alles op. Ik had echt een grote hoeveelheid.. Als ik ze nog eens maak- en die kans is ruim aanwezig- maak ik de helft!

Nodig:
Voor de karamel: 75 gram suiker en 25 gram water
Voor de koekjes: 20 gram zachte boter, 160 gram basterdsuiker,  2 gram zout, 30 gram melk, 2 zakjes vanillesuiker en 200 gram Zeeuwse bloem of patentbloem.

Je begint met de karamel. De suiker met het water op een laag vuur zetten in een pan met een dikke bodem. Wachten tot de zaak gaat kleuren en dan storten op bakpapier.

Dan het deeg. Boter en basterd goed door elkaar roeren. Dan zout, melk, vanille en bloem erbij  en roeren tot een homogene massa.

Als de karamel is afgekoeld, deze met een deegroller in hele kleine stukjes, rollen. Samenvoegen met het beslag.
Het beslag in een spuitzak doen en cirkels zo groot als een twee - euromunt maken. Een beetje uit elkaar op de met bakpapier beklede bakplaat. Oven op 160 graden.
Klaar in een kwartier. Maar bij mij duurde het maar tien minuten.En ze werden zo groot dat ik vier bakplaten vol had.

Een aanslag op de lijn, dat snap je. Maar heel erg lekker!

Pondkoek

Toen we op Terschelling waren en ik iets lekkers mee wilde nemen bij de bakker, zag ik dit.
Dat vind ik dan leuk, een antiek Terschellinger recept.
Ik onderwierp de bakker aan een kruisverhoor. Is het echt antiek dit recept? Is het origineel van Terschelling? Is het lekker?
En toen alle vragen positief waren beantwoord, kocht ik een Pondkoek. En inderdaad, oud en jong vonden het lekker.
Het lijkt een klein beetje op taaitaai, maar iets minder taai. Vroeger werd het gemaakt om restjes te verwerken en er gaat een pond bloem in, vandaar de naam.
Ik wist op dat moment al dat ik het wilde maken. Gewoon voor de leuk en de herinnering en het idee dat zoiets ouds nu gewoon nog gemaakt wordt.
Deze week kwam het er van.
Ik sta bijna altijd vroeg op en dus stond ik om vijf uur al deeg te maken.
Natuurlijk had ik niet zo goed gelezen en zag pas op dat moment dat het deeg eerst moest 'besterven'. Op een koele plek.
Vervolgens was ik het bijna vergeten. Maar vanochtend, na twee dagen besterven was het zover.
In het recept staat dat het deeg in een bepaalde vorm op de bakplaat moet.
Nou, daar ging het al fout, want die kenmerkende vorm kreeg ik er echt niet in.
Aangezien we ook niet op Terschelling zijn, vond ik dat geen probleem en ik deed het dus gewoon zoals ik het had uitgerold.
Het gaat om de smaak niet waar?
Voor het geval je zoiets ook leuk vindt, is hier het recept.

Pondkoek recept

• 500 gram tarwebloem (inderdaad: een pond)
• 250 gram lichtbruine basterdsuiker (half pondje)
• 100 gram gesmolten roomboter
• 2 dl melk – snuf zout
• 6 theelepels koekkruiden
• 1 theelepel bakpoeder
• eventueel: een theelepeltje gedroogde koriander

Wat moet je doen?

Doe de suiker, de gesmolten boter, het zout en de kruiden samen in een mengkom en roer de ingrediënten door elkaar. Er ontstaat een soort van papje. Vervolgens doe je de tarwebloem erbij, en het bakpoeder. Laat het deeg een paar dagen (!) op een koele plaats staan. Na een paar dagen smeer je een bakplaat in met boter en leg je het deeg in de typische pondkoek vorm (25cm x 15cm) op de bakplaat. De randen maak je iets dikker; je rondt ze als het ware af. Als het goed is is de koek nu een halve centimeter hoog. Je doet de bakplaat met de koek erop in de oven (voorverwarmd op 175 graden). Na 40 minuten is het pondkoek recept klaar. Als de koek is afgekoeld dan snijd je de koek in plakken. Easy does it!   

Behalve de vorm deed ik alles wat er staat.
Echt heel nauwkeurig gewogen, heel precies alles gedaan.
Maar toch is er iets fout gegaan, want mijn koek is heel hard geworden. Keihard mag ik wel zeggen.
De smaak is prima, maar ja verder lijkt hij, op het gewicht na, in niets op de Terschellinger pondkoek.
En van snijden in plakken is al helemaal geen sprake. Ik mag blij zijn als ik er een stuk van kan afbreken zonder een hamer te gebruiken.
Zoals ik al zei: het gaat om de smaak!

Nou ja, toch weer een ervaring rijker en die koek komt heus wel op hoor. Geen probleem.
In diezelfde bakkerij zag ik trouwens ook nog deze doos.
Boterbiesjes, die kreeg ik vroeger wel eens bij mijn opa. 'Wil je een boterbiesje, Bertie?'
De naam is leuk en de herinnering ook. Maar ik denk niet dat ik boterbiesjes ga proberen.
Pondkoek is voorlopig mijn laatste baksel.

Snel en simpel koken

Snel en simpel koken, dat is wat ik wil als ik moet koken.
Een enkele keer kan ik wel eens plezier hebben in een ingewikkeld gerecht of baksel, maar meestal niet en het allerliefst kook ik helemaal niet.
De titel van dit boek, van Jamie Oliver sprak me dan ook zeer aan. Bovendien worden er per recept slechts vijf ingredienten gebruikt en ook dat spreekt me zeer aan.
Jamie gaat er wel vanuit dat je zout, peper, olie en azijn hebt, dat rekent hij niet tot de vijf ingredienten. 
Het boek is nog niet zo lang uit, maar al aanwezig in de bieb. Ik reserveerde het en was denk ik de eerste of de tweede.
Er zijn verschillende hoofdstukken met daarin bijpassende recepten. Salades, pasta, eieren, kip, vis, groenten, rund, varken, lam, rijst&noedels en zoetigheid.
Deze foto komt uit het hoofdstuk salades. Ik maakte hem en het was heerlijk. Ik deel het recept met jullie en daarna zal ik moeten beslissen of ik dit boek ga aanschaffen. Eigenlijk heb ik kookboeken zat, maar dit is echt een handig boek. Lenen uit de bieb zal niet al te vaak lukken ben ik bang, dus... ik denk er nog even over.
Recept.
Nodig: 1 flespompoen, 1 volle eetlepel rozenharissa, 2 rijpe avocado's, 100 gram gemengde sla en 1 bol mozzarella, 25 gram.

Oven aanzetten, 180 graden. Pompoen met pitten en al in grove stukken snijden en inwrijven met harissa. In de braadslede met 1 el olijfolie, peper en zout. 50 minuten in de oven.
1 eetlepel rodewijnazijn en 1 eetlepel olijfolie mengen met peper en zout. Avocado's schillen en in plakjes snijden en met de sla mengen met de dressing. Pompoen met twee vorken uit elkaar trekken. Verdelen over de borden met de sla en de mozzarella.

Je ziet het, heel simpel. En dan heb ik gewone harissa gebruikt. Met rozenharissa zou het vast nog lekkerder zijn. 

De Courgetteman

Kijk hem staan, de Courgetteman. Ik viel op dat bloemetjespetje.
We waren op de bloemenmarkt op het Amstelveld.
Eerst een rondje bloemen kijken, altijd leuk daar.
Daarna zouden we lunchen met onze jongste zoon. Ook daar, in café Nel. (Alleen al om die naam zou ik daar naar binnen gaan).
De Courgetteman probeerde zijn courgettes te verkopen.
Drie stuks voor een euro.
Koopje natuurlijk. En het waren joekels.
We liepen dus eerst ons rondje en daarna probeerde hij het weer.
'Ik koop ze alleen als ik een foto van u mag maken', zei ik.
Dat vond hij best, want:
'Je denkt toch niet dat ik ze weer mee naar huis neem hè en als ze nou niet lekker zijn, kom dan volgende week maar terug en dan krijg je andere van me hoor'.

Maar ze waren goed, zijn courgettes.
De eerste dag aten we pasta met courgette en munt. Die was heerlijk.
De tweede dag maakte ik courgettesoep, met zalm.
Helaas was dat geen hoogtepunt.
En nu zoek ik nog iets voor de derde keer.
Wat is dat internet toch handig he. Je googelt recept, courgette en hup de recepten verschijnen, heel veel recepten.
Ik heb hierdoor best al wat kookboeken weggedaan, die zijn bijna overbodig geworden.

Pasta met courgette 

- 175 gr penne pasta
- 2 el. olijfolie
- 2 teentjes knoflook, fijn gesneden
- 1 courgette in blokjes
- 200 gram diepvrieserwtjes of doperwten 
- 1 potje groene pesto of zelf maken natuurlijk 
- 1 bosje munt, fijngesneden
- parmezaanse kaas

En verder snap je zelf wel hoe het gaat. De pasta koken. De courgette met de knoflook bakken en de erwten erbij pwarmen, dat duurt ongeveer vijf minuten. Pasta en groente vermengen en op het allerlaatst de munt er door. Tot slot de parmezaan erover raspen.  Heerlijk!

Ottolenghi

De laatste drie keer dat we in London waren hebben we steeds een keer gegeten bij Ottolenghi. De eerste keer was dat een lunch. We hadden toen niet gereserveerd en kwamen terecht aan een zogenaamde open table. We zaten tegenover elkaar en aan weerszijden kwamen andere mensen te zitten. Ik vond het toen erg gezellig en vooral heel erg lekker.
Jotam Ottolenghi heeft drie vestigingen in London en we zijn nu in alle drie geweest. Deze keer voor een diner en niet aan een open tafel.
Ik moet zeggen dat ik maar zelden ergens zo heerlijk heb gegeten als daar.
Een paar jaar geleden was Ottolenghi een beetje een hype. Zijn kookboeken konden niet aangesleept raken. Ik had er ook een, vooral omdat het allemaal van die mooie, gezond uitziende en prachtig gefotografeerde recepten waren.
Maar ja, ik ben nou niet bepaald een goede kok, het was misschien voor mij iets te hoog gegrepen, dus mijn dochter erfde het kookboek, want zij kan wel heel goed koken.
Zelf kocht ze er nog een boek bij en die twee boeken heb ik nu nog eens even bestudeerd, geinspireerd als ik was.
Eindelijk heb ik er nu iets uit gemaakt en ik moet zeggen dat het eenvoudig was en best goed gelukt. En erg lekker!

Geroosterde aubergine met saffraanyoghurt

Nodig:
- 3 aubergines, in dikke plakken, 2 cm
- olijfolie om te bestrijken
- 2 eetlepels geroosterde pijnboompitten
- een handvol granaatappelpitten
- 20 basilicumblaadjes
- grof zeezout en zwarte peper

voor de saffraanyoghurt
- een snufje saffraandraadjes
- 3 el heet water
- 180 gram Griekse yoghurt
- 1 teen knflook, fijngehakt
- 2-3 el citroensap
   3 el olijfolie.




Dit is een klassieke Ottolenghisalade, geschikt als voorgerecht of als bijgerecht.
Voor de saus de saffraan vijf minuten in een kommetje met het hete water trekken. Dan in een schaal gieten, met daar in de yoghurt, knoflook, citroensap, olijfolie en wat zout.
Dit alles kloppen tot een gladde, goudgele saus. Afgedekt in de koelkast zetten.
De oven verhitten op 220 graden.
De plakken aubergine royaal met olie bestrijken en bestrooien met zout en peper.
Daarna op een ovenrooster leggen en 20 - 35 minuten roosteren tot ze aan twee kanten lichtbruin zijn. Af laten koelen.
De plakken op een grote schaal schikken en laat ze elkaar iets overlappen.
De saffraanyoghurt eroverheen sprenkelen en bestrooien met pijnboompitten en granaatappelpitjes. De basilicumblaadjes er op schikken.

That's it! Het voelde en smaakte bijna als in London.

We waren er van vrijdagmiddag tot dinsdagmiddag, in London natuurlijk, niet bij Ottolenghi.
Ik heb er heel wat over geschreven. Tien keer. En van vorige bezoeken trouwens ook al vaak.
Dat doet London met me.
Nou, nog één foto, gewoon omdat ik hem mooi vind,  met dat licht.
Ik kijk nu al uit naar de volgende keer.

Ps. Deze foto is gemaakt vanuit een dubbeldekker, dat is toch ook zo heerlijk. Gewoon bovenin gaan zitten, vooraan uiteraard en dan gewoon een willekeurig stuk rijden en kijken, kijken, kijken. Go as you please heette zo´n kaartje vroeger en te gebruiken voor metro en bus.
Dat was een zeer geschikte naam. Nu heet het Oystercard, maar het idee is hetzelfde. Go as you please!

Bietensoep

Lang, lang geleden, toen ik nog Russisch probeerde te leren en heel erg gefascineerd was door dat land, maakte ik een keer borsjt.
Dat is een soep van rode bieten en er hoort een beetje zure room in. Ik had er blini's bij gemaakt en die waren heerlijk. Man en ik vonden de soep nog wel te eten, echter daar was ook alles mee gezegd. De kinderen die toen nog klein waren,  vonden het verschrikkelijk.
Met het Russisch is het ook niet goed afgelopen. Na twee jaar ben ik er mee gestopt.

En nu...
Nou ik maakte nu weer bietensoep. Waarom? Omdat mijn bloeddruk (zelfs met pillen) toch nog vaak te hoog is. En sap van rode bieten schijnt te helpen.
Maar ik kocht een fles bietensap en dat vond ik vies. Bovendien zit er zout in. Waarom??? Heel raar!
Bietensap moet ik dus maar zelf gaan maken en er dan maar iets door doen. Gember misschien.
Maar de bietensoep die ik een dag later maakte was echt, echt, echt heerlijk. En gezond.
Ik had een kant-en-klaar pakket bij AH meegenomen, voornamelijk om het recept wat er bij zat en omdat ik weinig tijd had en omdat ik lui ben op kookgebied.
Nu ik het weet, koop ik voortaan natuurlijk gewoon de losse ingrediënten.

Dit gaat er in:
* 5 rode bieten
* 2 rode uien
* 3 tenen knoflook
* 1 goudrenet
* 1 bouillonblokje, (groente, met weinig zout)
* Flink wat peterselie
* 1 geitenkaasje (100 gram)

Werkwijze:
Fruit de gesnipperde uien en de knoflook in een paar lepels olijfolie in een soeppan.
Schil en snijd de bieten en de appel in kleine blokjes en bak vijf minuten mee op hoog vuur, al omscheppend.
Voeg dan 750 ml water en het bouillonblokje toe, breng aan de kook en laat een half uur zachtjes koken met het deksel op de pan.
Pureren met de staafmixer en klaar.
Bijna, want het geitenkaasje moet er nog over verkruimeld worden en de peterselie moet er nog op. Maar dan is het echt klaar.

Eigenlijk volgens het recept moest er wat zure room in, maar mij leek geitenkaas lekkerder! 

Stoofappeltjes

Stoofperen ken ik al mijn hele leven, maar Stoofappeltjes... Stoofappeltjes 'Ermgard' nog wel? Tot vorig jaar wist ik van het bestaan niet af.
Je kunt ze bij ons gewoon langs de weg kopen. Dat had ik vorig jaar al eens gezien, maar ja dan ben ik aan de wandel en dan heb ik geen geld bij me. Vervolgens vergeet ik het.
Maar deze keer niet.
Ik kocht een kilo.
Het leek me iets ouderwetsch, daar houd ik van.
Je hoeft er niet veel aan te doen, de gebruiksaanwijzing staat op de zak en je ziet dat die niet lang is. 
Maar ik ben toch nog even gaan googelen en vond meerdere recepten. Onder andere een aantrekkelijke appelcrumble van Jamie. En iets met calvados.
Maar voorlopig eerst maar eens even op deze manier proberen.

Heerlijk was het. Echt waar.
En een bijkomend voordeel was dat het hele huis geurde naar appeltjes en kaneel. Zo passend bij een grauwe, grijze regendag.

Ik had nog genoeg over dus ik probeerde ook nog de apple-crumble van Jamie. Maar die was bij lange na niet zo lekker als de appeljes met alleen een beetje kaneel. Bovendien met suiker gemaakt en boter. Dus de laatste appeltjes gaan gewoon nog een keer lekker pruttelen met kaneel.  Beter voor de lijn!

Bimi

Bimi??? Ik had er nog nooit van gehoord. Ook nog nooit gezien.
Ik had gerookte zalm in huis en twee avocado's en toen ik daarvoor een recept zocht en vond, stond daar ook bimi in. Ik dacht dat het een soort kruiderij zou zijn, maar ik zocht het op.
Niks kruiden, het is groente.

AH,  waar ik het ook kocht, omschrijft deze groente als 'een oosterse vitaminebom'.
Een kruising van broccoli en kailan(Chinese stengelkool).  Bimi bevat meer zink, antioxidanten en vitamine A dan gewone broccoli, groene asperges, boerenkool en spinazie. Er zit ook veel foliumzuur, oftewel vitamine b11, in.
En Wikipedia zegt: Bimi of babybroccoli is een groente die in Japan door de Sakata Seed Company is ontwikkeld, door het kruisen van broccoli met kailan. Bimi is ook bekend onder de namen 'tenderstem' en 'broccolini'.

Je kunt er van alles mee doen. Ik heb het geroerbakt (of is het roergebakken?).
De smaak is niet erg uitgesproken, maar ik vond het misschien daarom juist lekker. Er zijn een heleboel recepten te vinden.  Ik ga het vast nog wel eens gebruiken.
Déze keer gebruikte ik dit recept en het was echt lekker. Ik had geen speltpenne, dus ik gebruikte gewone.

Kennen jullie deze groente? Vast wel hè. Ik loop gewoon een beetje achter denk ik.

Eten bij de Waag op de Nieuwmarkt (+risotto)

We hadden laatst op de Nieuwmarkt afgesproken met onze immer zeer druk zijnde jongste zoon Dirk. Hij kwam aangereden op de scooter met in een draagzak een oppashond. In een doggie-bag dus. Heel grappig.

Wij gingen daarna naar het theater en moesten nog wel wat eten vooraf. We liepen een beetje rond in de buurt,  maar het was prachtig weer en  overal hartstikke druk. Dus uiteindelijk kwamen we hier terecht Bij de Waag. Ik vind het sowieso leuk om in zo'n historische omgeving te zijn. Dit gebouw was uit de 15e eeuw en was oorspronkelijk een stadspoort. Pas later verbouwd tot Waag.

Ik had het niet verwacht, want het leek me een beetje een toeristentent, maar dat was het niet en tsjonge wat hebben we er lekker gegeten. Mijn man had iets met asperges en ik had een vegetarisch gerecht:  Risotto. Werkelijk voortreffelijk! En meteen ben ik thuis ook Risotto gaan maken.Ik ben nogal van Jamie tegenwoordig dus hier is zijn recept:

4–6 personen
• klontje boter
• 2 el olijfolie
• 1 grote ui, fijngesnipperd
• 2 tenen knoflook, fijngehakt
• 2 stengels bleekselderij, fijngesneden
• 400 gr. risottorijst
 • 250 ml droge witte wijn
• 1,1 l hete kippen- of groentebouillon
• 100 g doperwten, vers of diepvries
• handvol muntblaadjes, gehakt
• 100 g geraspte parmezaan

En zo moet het:

Risotto is een perfect weekendgerecht! Hoewel je er even voor in de keuken moet staan - en constant moet blijven roeren, is dit recept het helemaal waard. Serveer met een flinke hand rucola. 

1 Verhit boter en olijfolie en bak de uisnippers, knoflook en bleekselderij ca. 15 minuten, tot ze zacht maar niet verkleurd zijn. Roer de rijst 2 minuten mee; de korrels worden iets doorzichtig. Doe de wijn erbij en roer tot-ie helemaal is opgenomen. Voeg zout en peper toe.

2. Roer met een soeplepel tegelijk de bouillon erdoor; blijf steeds roeren tot de hele lepel is opgenomen. Doe de doperwten erbij en kook 5 minuten tot alles gaar is; voeg een scheut water toe als de risotto te plakkerig wordt.

3. Neem van het vuur, roer munt, parmezaan, zout en peper erdoor en serveer.

Parsley, Sage, Rosemary and Thyme

Gewoon een simpel potje salie. Ik kocht het met de bedoeling het in mijn minikruidentuintje in de tuin over te planten.
En dan natuurlijk iets lekkers te maken waarin de salie wordt gebruikt.
Ik weet zeker dat ik het eerder gebruikte en dat het heel lekker was. Maar wat?
Nou ik weet het nog steeds niet, maar een googeltje leverde me heel wat recepten op met salie.
En dit maakte ik als eerste, een Jamie Oliver recept:
Voor 4 personen:
• 500 g linguine
• 3 el olijfolie
• 300 g gemengde paddenstoelen, in plakjes
• 2 tenen knoflook, in plakjes
• blaadjes van 1 klein bosje verse tijm
• 150 ml witte wijn
• 100 ml kookroom
• 30 g parmezaan, geraspt
• blaadjes van ½ bosje salie.


1. Kook de pasta en laat uitlekken. Bewaar wat van het kooknat. Verhit 2 eetlepels olie in een grote pan. Voeg de paddenstoelen, knoflook en tijm toe; bak ze goudbruin op.
2. Voeg de wijn toe en laat die voor de helft inkoken. Roer er de room, parmezaan, gekookte pasta en wat van het bewaarde kooknat door.
3. Verhit de rest van de olie in een pan en bak de salieblaadjes tot ze krokant zijn. Strooi ze over de linguine. 


Ja en dan heb je natuurlijk nog Jan Salie als in 'hij is me een echte Jan Salie'. Dat is dan een beetje een slome duikelaar. Ik gebruik de term nooit.
En tenslotte herinnert salie, of eigenlijk sage, me aan Simon & Garfunkel en hun prachtige lied Scarborough Fair.
Ach, zongen ze nog maar met z'n tweeën.
Ze doen dat niet meer, maar ik word nog altijd blij van de meeste van hun liedjes. Daarom hier nu maar even Scarborough Fair. Parsley, Sage, Rosemary and Thyme. 

Bietjes dus

Na het bietenverhaal moeten er natuurlijk bietjes worden gegeten. Maar ik had geen zin in 'bietjes gewoon' en dus zocht en vond ik het volgende recept. Bij AH.
Mmmmm, echt heerlijk

* 150 gram mini penne
* makreel filet (volgens het recept 260 gram pepermakreel, maar ik nam gewone makreel en ik had iets minder, voor 2 personen)
* citroen olijfolie
* 250 gram gare en geraspte bietjes
* 150 gram veldsla
* 1 el mierikswortel
* 75 ml crème fraîche
* er moest ook nog pittenmixsalade door, maar ik heb gewoon een klein handje zonnepitten erdoor gemengd.
* een beetje peper erover.

Hoe het moet ga ik niet uitleggen hoor. Pasta koken en af laten koelen en alles goed mengen. Dat is alles. 

En voor de zoveelste keer ben ik AH zeer erkentelijk. Ook voor de foto, die komt ook van hun recepten allerhande.

Toetje

Zo ongeveer zag het toetje dat ik serveerde met Kerst, eruit.  En toen ik aan dat toetje zat te denken gisteren liep het water me in de mond.
En ik dacht dat er geen enkele reden is waarom je dit niet op een andere dag zou kunnen eten. Nou ja, er is wel een reden, het is niet bepaald een slank toetje.
Oké dan: alleen op een verjaardag of een andere feestdag.
Tja en elke dag zou een beetje een feestdag moeten zijn, toch?
Dus hier is het recept:



Nodig voor 4 personen:
* vier plakken cake
* 2 eiwitten
* paar druppels citroensap
* 120 gram suiker
* 4 bolletjes ijs

Verwarm de oven op 200 graden. Bekleed de bakplaat met bakpapier en leg de plakjes cake er op met wat tussenruimte. Of je steekt met een glas rondjes uit de cake.
(Ik had trouwens plakjes tulband gebruikt, van die Ierse kersttulband).
Vervolgens klop je de eiwitten met het citroensap bijna stijf en dan doe je al kloppend de suiker erbij. Kloppen tot er stevige, glanzende pieken komen.
Bij mij kwamen er geen pieken. Hoewel ik echt een buitengewoon schone kom had gebruikt. Ik piekte gewoon niet zo erg.  Maar dat maakte voor de smaak niets uit.
Dan ben je al bijna klaar.
Je doet snel op iedere plak cake een bolletje ijs en je smeert  alles in met een dikke laag eiwit. Dat geheel moet dan nog 8 minuten in de oven.
En kijk-es aan. Het ijs blijft gewoon hard. Een wonder! En wat een heerlijk wonder!!! Succes!

Irish Christmascake

Marloes schreef een paar dagen geleden over een tulband.
En ik herinnerde me opeens de oude tulbandvorm die mijn moeder altijd gebruikte. Al toen ik nog een klein meisje was. Ze had er ook zo'n klein vormpje bij voor een klein tulbandje voor bovenop.  En dat kleine tulbandje kreeg ik dan. Geweldig vond ik dat.
Hoe dan ook, ik kreeg meteen zin om ook eens een tulband te gaan maken.Nog nooit gedaan.

Een dag later las ik bij Mirjam over de tulband die zij maakte. Die leek me zo lekker dat ik mijn moeders vorm opzocht. Het kleine vormpje vond ik niet jammer genoeg.
Maar de ingrediënten die ik niet in huis had voor Mirjams tulband, een Ierse, vond ik wel. Ik deed een paar kleine aanpassingen en begon.
Ik ben geen echte bakster, want hoe leuk ik het ook vind, er gaat altijd wel iets mis.
Deze keer ook.
Het recept was prima, goed te volgen. Het was ook erg veel en mijn moeders vorm was niet heel groot, dus ik had voldoende om ook nog een cakevorm en een kleine cakevorm te vullen.
Het was allemaal duidelijk en al snel rook het buitengewoon lekker. Zo'n kerstig geurtje. Alles leek goed te gaan.
Toen het klaar was, proefde ik een stukje uit de kleinste cakevorm. Mmmmmm, heerlijk.

En toen ging het mis.
De cakevormen kon ik heel goed keren. De cakes kwamen er weliswaar een beetje plat, maar toch vlot uit.
Maar de tulband.... die kwam niet goed uit de vorm. Sterker nog, hij kwam er helemaal niet uit.
Ik sloeg het aanrecht zowat stuk, maar de tulband zit en blijft zitten. Waarschijnlijk voor altijd. Ik zal hem er echt uit moeten bikken.

Het is dus niet iets om m'n gasten voor te zetten. Dat niet. Ook niet iets om vol trots op tafel te zetten, met een kersttakje en een beetje poedersuiker er op voor de sfeer. Of een rood lint. As we speak herinner ik me ineens dat er bij mijn moeder een rood lint op ging.
Maar hij is wel echt super lekker. Dus Frits en ik kunnen allebei aan een kant gaan zitten en hapje voor hapje er uit eten.
Ik denk dat het de wraak van de tulbandvorm is. Minstens vijfentwintig jaar niet gebruikt. Dat IS ook niet leuk voor een tulbandvorm.
Nog één kans zal ik hem dus geven en als het dan weer niet lukt,  zullen onze wegen zich scheiden of ik zet er plantjes in.
(Ik ga er voor het gemak even vanuit dat het aan de vorm ligt en niet aan mij, al is er voldoende reden voor twijfel)

Mirjam, het recept ga ik zeker nog eens maken. Want het is echt heerlijk. Dank voor het delen!!!

Oh ja, de aanpassingen die ik deed: in plaats van cognac gebruikte ik rum (want dat had ik in huis), en ik gebruikte voor de hoeveelheid abrikozen en pruimen eenzelfde hoeveelheid tutti frutti en zo zat er dus ook appel in en peer. Ik had niet genoeg cranberries, dus ik vulde die hoeveelheid aan met van die gekleurde vruchtjes, weet even niet hoe het heet, maar van die rode, groen en gele. Nee, niet paprika, hihi..
En Mirjams recept vind je hier: klik

Roze koeken

Vorige week was ik  in een dip. Veroorzaakt door dat stomme eczeem. Een uitbarsting als nooit tevoren en deze keer niet op een te verbergen plaats zoals knieholte bijv., nee recht in m'n gezicht. M'n ogen moest ik 's morgens open wrikken. Er kwam viezigheid uit, ik zag er uit als Dracula himself, het jeukte, deed pijn, kon m'n lenzen niet in en kon ook niet naar school. Die kinderen zouden zich te pletter zijn geschrokken.  Nou, dat dus.

Altijd als ik zielig ben, krijg ik een niet te negeren verlangen naar roze koeken.
Oké, dat is treurig, daar ben ik het helemaal mee eens. Het is troep natuurlijk, weet ik, weet ik. Maar ja.
Dus dat werden roze koeken. De kleintjes. Tja en als ik er dan een gegeten heb, wil ik er nog een en..
Spijt achteraf heb ik dan niet eens echt, zo lekker zijn ze!
Ik wou dat ik er eens goed misselijk van werd, zoals mijn man. Die wordt al misselijk als hij er alleen nog maar naar kijkt!  
Maar goed ik was dus vorige week aan het kijken bij Karin. Zie mijn link van gisteren.
Zij had ook iets over roze koeken. Dat begon met rozekoekenvla, iets dat zelfs mij te ver gaat.
Maar zelf maken kan ook, zei Karin. En dat deed ik dus. Eigenlijk heel eenvoudig.  Lekker dat ze waren! Mijn schoonzoon at er vier, wat mij veel plezier deed. Ik had er 12 en na het bezoek waren ze op. Mijn man werd niet misselijk en stelde voor dat ik nog een lading zou maken. Wat ik niet deed!
Helemaal gelukt waren ze niet. Dwz. ze moesten eigenlijk in een muffinvorm, maar die had ik niet. En het glazuur had roze moeten zijn. Het werd rood en dat kwam doordat ik iets teveel fruit had genomen. Ik heb het glazuur er ook niet netjes over kunnen strijken,want het was te dun en de poedersuiker op. Maar zo'n kloddertje heeft ook wel wat. Een heerlijk kloddertje!
Ik was tevreden en  hier is wederom het recept: klik

Leuke link

Helaas ben ik niet een echte goede kok.
Niet zoals mijn moeder dat was of zoals mijn dochter dat is. Of mijn schoondochter.
Als ik erg mijn best doe en er de tijd voor neem komt er wel eens iets lekkers uit hoor. Maar het kost moeite en ik vind het niet echt leuk.
Desalniettemin vind ik wel dat het koken met pakjes en zakjes onzin is en bovendien onnodig zout en zoet. 
Gelukkig is Karin er. Van Koken met Karin. Zij is ook tegen pakjes en zakjes en bovendien is zij al menig maal mijn redster in de nood geweest, door haar duidelijke en lekkere recepten.
En nu las ik weer zo'n leuk stukje van haar. Zo leuk dat ik het link. Hier, klik.
Kom op dames!