De laatste uit Goes

 

En dan nog eentje gezien in Goes. Het is echt niet te geloven. Deze hele mooie murals allemaal in Goes. 

Dit is werk van Telmo Pieper en Miel Krutzmann. 

Ik lees dat er meerdere gezichten voor zijn gebruikt. Dat zie ik zelf niet zo erg, maar ik vind hem wel erg mooi. 

De kunstenaars hebben er mee willen zeggen dat mensen verschillend zijn, maar toch ook hetzelfde. 

Bijzonder toch, zo'n stad als Goes en zo veel murals. Ik heb er de laatste weken een paar laten zien, maar ik heb nog lang niet alle Goese murals bewonderd. 

Voor nu is het afgelopen, maar ik kom vast nog wel eens in Goes. Zeker als we onderweg zijn naar Groede is het mooi om daar even te stoppen. Zo heb ik ook ontdekt dat de stad erg leuk is. En mooi, zeker bij de haven. 

Linking to Sami's Colourful World

Gezichtjes

 

Carla zegt: Vanmorgen werd ik gezellig toegelachen door één boterhammetje 😀

En Nadia schrijft: Ik vond er een op mijn weg van werk naar huis. Ik ben daar dus al

heel vaak langs gefietst zonder 'm te zien en ik denk dat ie daar ook

boos over is......:)

'Ha Bettie, we moesten in een campingzaak zijn en buiten stond dit tentje. Terwijl we de auto parkeerden “moest” ik wel dit gezichtje op de foto zetten',  schrijft Tineke Dieks

En nog een keer Nadia: En vandaag weer een gezichtje. Op bezoek bij mijn schoonouders op de camping keek deze vrolijkerd mij aan. 

'Ik dronk een kopje kofie in de tuin en voelde me plotseling bespied door de Japanse lantaren', schrijft Elly Loos. 

En nog een keer Tineke Dieks: Deze knots van een boomstronk staat in Laren (Gld.) Daar waren we vandaag om een ijsje te eten bij IJssalon Dieks. Een detail in die boom is een gezichtje. 

Dank allen en zoals altijd blijf speuren en inzenden. bettievdgriend@hotmail.com 

Ps: We waren deze week bij de diploma-uitreiking van onze oudste zoon. Allemaal zij-instromers die in het onderwijs zijn begonnen of gaan beginnen werden toegesproken. 

Onze zoon en schoondochter, de jongens en mijn man zaten in de rij voor mij. Van alle kandidaten werd iets verteld. Van een vrouw werd verteld dat ze iets raars had, een afwijking: overal gezichtjes zien. Pareidolie. 

Op dat moment draaiden zich drie gezichtjes om. Naar mij. 

Dior in het Kunstmuseum

 In mijn leven is bijna niets dat doet denken aan Dior. Alleen een ( te dure) lippenstift,  die trouwens niet beter blijft zitten dan eentje van de Hema. 

En voor onze oudste kleindochter heb ik een keer een Dior babyjurkje gekocht. Op een rommelmarkt natuurlijk hè en voor een heel klein prijsje. 

Tijdloos, klassiek, elegant en duur... Die woorden passen in mijn hoofd bij de mode van Christian Dior. 

In het Kunstmuseum in Den Haag is een tentoonstelling van zijn werk. 

Dat is niet iets waar ik per se voor naar Den Haag zou gaan, maar als ik er nou toch ben en ik heb tijd, ja dan ga ik zeker even kijken. 

En dan vind ik het ook echt leuk om zo'n jurk te bewonderen. En om te lezen wat er bij verteld wordt over de (beroemde) draagster. 

De avondjurk hieronder bijvoorbeeld heeft een naam, Thomyris en werd gedragen door ene Elizabeth Parke Firestone in 1953 tijdens het inauguratiebal van president Eisenhower. 

Mrs Parke was een vaste coutureklante en had haar eigen contactpersoon bij het modehuis die haar schetsen en stofstaaltjes stuurde als zij vanuit Amerika niet zelf kon komen kijken in Parijs. 

Voor Lady Di maakte hij een tas: de Lady Dior

Wat een andere wereld hè. 

Enfin, zo waren er heel veel prachtige jurken te bewonderen, echt heel veel. 

Ik vond het ook superinteressant om te zien hoe het zo gekomen is. Het verhaal van Christian Dior dus. 

Hij begon met een kunstgalerie, maar die moest door de crisis sluiten. Daarna ging hij zich richten op mode en toen hij de kans kreeg een heel nieuw modehuis te beginnen, toen deed hij dat. 

Nadat hij een waarzegster had geraadpleegd, want hij was bijgelovig. 

Dat was in 1946.  En in 1947 verscheen zijn eerste eigen collectie. 

Die collectie werd al snel  New Look genoemd. En nieuw was het zeker:

Dit ensemble uit 1947,  ensemble Bar, is heel bekend geworden. En daarom denk ik ook te zien op het affiche van de tentoonstelling. 

Dior stierf al in 1957. Slechts tweeënvijftig jaar oud. 

Maar zijn modehuis heeft alle stormen doorstaan en sinds 2016 staat er een vrouw aan het hoofd : Maria Grazia Chiuri. Dit onwierp zij in 2017

Ik heb met veel plezier de tentoonstelling bekeken. 

Toen ik er was, ik heb er speciaal opgelet, zag ik trouwens vooral wat oudere vrouwen zoals ik zelf én modestudenten.  In totaal waren er zeven mannen, waaronder die van mij. 

Het museum heeft ook echt zijn best gedaan. Zo was er,  in een zaal waar veel gebloemde jurken waren te bewonderen,  gebloemde vloerbedekking. Dior hield van bloemen.

Toen we verder liepen door Den Haag, op weg naar kinderen en kleinkinderen, zagen we ineens opvallend veel Dior-reclames.

Stadsstrand

 

Hier zie je onze kleinzoon. Prachtige illustratie van het feit dat zand en water genoeg zijn voor een kleuter. Dat is de eerste reden dat ik de foto laat zien. 

De tweede reden is dat Arthur zich hier bevindt aan ons Hoornse stadsstrand. 

En dat vind ik toch wel tamelijk bijzonder. 

Eigenlijk was hier, grenzend aan het Hoornse Hop (Markermeer),  alleen een dijk. 

Wel een bijzondere dijk, namelijk een deel van de Westfriese Omringdijk. 

Een dijk die, van Enkhuizen via Alkmaar en Hoorn en weer terug naar Enkhuizen,  ons hele gebied en alle plaatsen die daar in liggen,  omringt. 

Een historische en ook belangrijke dijk. Een primaire waterkering. 

Die dijk werd een aantal jaren geleden afgekeurd op hoogte en stabiliteit.

Onveilig. Ook voor de mensen die aan de binnenkant van die dijk wonen. Wij onder anderen. 

En dus was er werk aan de winkel. Heel veel werk. Over 33 kilometer tussen Hoorn en Amsterdam. Uitgevoerd door de Alliantie Markermeerdijken. 

Echt een fantastisch project.  

De dijk, dus ook het deel langs de wijk waar wij wonen, moest veiliger worden gemaakt. 

Wat zal daar over nagedacht zijn. Wat zal er zijn gepuzzeld, door knappe mensen, met overzicht.    

Er kwam een plan. En dat plan kort samengevat: er moest een oeverdijk worden aangelegd. 

Vóór de huidige dijk die gewoon in tact blijft. 

Nou en toen heeft men bedacht dat als ze toch bezig waren met die dijk,  dat daar dan net zo goed een stadsstrand worden aangelegd. 

Een strand van een kilometer lang en tussen de 130 en 180 meter breed. Echt heel groot en heel lang en breed. Briljant!

Het is al een jaar open, dat strand en deze zomer hebben al onze kleinkinderen er wel een keer gezwommen en gespeeld. 

De foto's zijn van een extreem warme en heel drukke dag in augustus. 

Wij hebben er die dag echt heerlijk gezeten, maar hadden we het te druk gevonden hadden we heel ver door kunnen lopen en daar was het echt niet druk. Dat werkt ongeveer hetzelfde als op een Noordzeestrand. Nooit neerploffen net naast de opgang. 

Het ziet er mooi uit allemaal. Je kunt er fietsen, sporten, wandelen, relaxen, alles eigenlijk. 

Het enige is dat er,  om op dat strand te komen, tot nu toe nog maar een opgang is. Je kunt al heel ver over het strand lopen, maar je moet terug naar die opgang om er weer af te komen. 

Gelukkig komen er twee van die opgangen bij in onze wijk en dan kan ik echt zeggen dat ik heel dicht bij het strand woon. 

Die opgangen, vanaf de oude dijk, zijn bijna klaar.

En in plaats van door een tamelijk saaie wijk, kan ik dan over het stránd naar het centrum lopen. Er zijn verharde paden.  En daarna helemaal terug naar die opgang natuurlijk. 

En tenslotte komt er dan ook nog een strandpaviljoen, met een terras aan het water. Vlakbij een strekdam en een zwemsteiger. 

Het is allemaal bijna klaar! 

Rozemarijntje en de zwarte jongen

 Er was een boekenmarkt in de kerk in het dorp hiernaast. Ik kon er zo op de fiets naar toe en dat laat ik niet aan mij voorbijgaan. Er was veel, heel veel. 

Echt goeie romans ook, maar die koop ik niet, ook niet tweedehands. De bibliotheek heeft alles en levert vaak ook wat ze niet zelf hebben. 

Maar voor oude  kinderboeken maak ik soms een uitzondering. 

Dit boek heb ik gekocht. Rozemarijntje en de zwarte jongen.  

Ik had het vroeger zelf. Gekregen van de dochters van een vriendin van mijn moeder die wat ouder waren. De naam van een van hen stond er in. Marjan Bosman. 

Van die dochters kreeg ik vaker boeken en die heb ik ook nog. Maar dít boek dus niet. 

Ik keek meteen even of het misschien mijn boek was, maar er stond tante Bets en tante Lina. 

Ik was niet dol op de boeken van W.G. van de Hulst, ik schreef er al eens eerder over,  hier. 

Dit boek was een uitzondering, ik heb het vaak gelezen, het was er een uit een hele serie over Rozemarijntje. 

Nu viel dat 'en de zwarte jongen' me meteen op. Toen niet. 

Ik heb altijd gedacht dat het over een jongen ging die ongewassen was en erg vies. Met zwarte ogen. 

En dat is ook zo. 

De mensen in Rozemarijntjes leven echter,  dénken dat het een zigeuner is. Zelfs de dokter. 

En zigeuners... aiaiai. 

(Mag het woord zigeuner eigenlijk nog?)

De zwarte jongen mag een dag met Rozemarijntje mee naar school en wordt meteen verdacht van diefstal. Rozemarijntje zorgt er natuurlijk voor dat de echte schuldige gestraft wordt

Rozemarijntje maakt het niks uit. Ze wordt vrienden met de zwarte jongen en zet daardoor aan tot een heleboel acties die er voor gaan zorgen dat de zwarte jongen en zijn aan lager wal geraakte vader (een kunstenaar) en zijn babyzusje het beter krijgen. En dat ze eindelijk hun vrouw en moeder die elders ziek ligt te zijn, weer eens kunnen bezoeken. 

Het boek verscheen in 1933. En ik ga het voor altijd bewaren! 

Collage-uitdaging

 Conny van Connysquilts en Creaties bedacht een creatieve uitdaging: creëer iedere week, tien weken lang, een collage. 

Conny had dat al eerder georganiseerd en dat wat ik toen langs zag komen vond ik leuk. 

Ik dacht aan de Atc'tjes die ik vroeger veelvuldig maakte en nu al lang niet meer. 

In mijn geval waren die Atc's ook kleine collages dus ik dacht dat ik misschien met een Atc mee zou kunnen doen. 

Iedere week  krijg je vier woorden en die moet je zien vorm te geven in een collage. De woorden voor deze week waren: tegelvloer, kappen, groen en dier. 

Ga d'r maar aan staan.  Enfin dit is 'm geworden, formaat 6,4 x 8,9:

Straks eens even lekker gaan kijken bij de andere deelnemers. Ik ben echt superbenieuwd wat die hebben bedacht. 

Je vindt ze hier, bij Conny,  klik

Ik doe de volgende week weer mee, maar als ik de vier nieuwe  woorden zie.... pfff. 

Enfin, ik kan er nog bijna een week over nadenken!

Arthur in Frozen

 

Mijn man had het niet meteen in de gaten toen hij deze kaart op tafel legde. Ik krijg redelijk vaak kaarten, dus het is niet zo bijzonder. 

Maar ik zag het meteen en het is wel bijzonder. 

Wie je daar ziet, dat is namelijk onze jongste kleinzoon Arthur en onze zoon Bart ontwierp de kaart.  

Ik dacht dat het Odin was op de achtergrond en bij nadere informatie is dat ook zo. 

'Het is weer voorbij met die mooie zomer',  schrijft de familie op de kaart,  'maarr wij zijn er klaar voor'. 

(Ik bijna). 

Local Wildlife

 Toen we in Goes waren voor een bezoek aan vrienden, gingen we natuurlijk ook murals kijken. Er was een nieuwe en bijzondere, daar gingen we speciaal voor,  maar  deze, gemaakt door Stefan Teele en Barre Verkerke,  was er ook:

Ik vond hem wel  leuk, vooral toen ik thuisgekomen googelde en de titel ontdekte: Local Wildlife. 

Nog leuker werd het toen ik schuin tegenover de flat waar deze mural zich bevindt, op een andere flat een vorm van Local Wildlife spotte die ik nog nooit ergens zag: 

Ik zag de kat over deze kattenladder naar boven sluipen met heel dat langgerekte lijf. Sluipen, heel voorzichtig: 

Echt een kattenhuishouding daar. Er zitten er nog twee op het balkon. Déze kat ging er na de klim maar eens uitgebreid voor zitten. Wildlife in Goes. 

Linking to Sami's Colourful World

Die ene witte

 De eerste vier foto's die je hier ziet,  zijn ook in de volgorde die je ziet gemaakt: 

Die ene witte, die zagen we echt al van verre. Het was een beetje grauw op dat moment en dan valt zo'n helderwitte vogel nogal op. 

Terwijl we nog stonden te kijken, heel stil trouwens, vlogen ze met z'n allen op. En landden in een weiland precies aan de andere kant van het pad. 

Daar zaten ze weer, met die ene witte in hun midden. 

Ik kon er van alles bij bedenken. Een metafoor ligt ook nogal voor de hand. Dus dat doe ik maar niet. 

Voor mijn gevoel en hoe mooi het weer ook nog is, ik heb met deze serie een beetje afscheid genomen van de zomer. 

Over het Zuiderzeemuseum (en de was)

 

Dat we vaker naar het Zuiderzeemuseum gaan, vertelde ik al. 

En dan bedoel ik het Buitenmuseum. 

Schuin er tegenover is namelijk het Binnenmuseum, maar daar gaat het nu even niet over. 

Soms gaan we alleen maar wandelen. Natuurlijk zie je dan heus wel wat van de verschillende bezienswaardigheden,  maar het is meer de sfeer die we dan oppikken. 

En als we met kleinkinderen gaan is het weer een ander verhaal, dan staan we stil bij speciale kinderdingen. 

Déze keer was ik met mijn vriendin Marion. We waren met de trein en dat is echt makkelijk. 

De trein rijdt tot Enkhuizen en dicht bij het station vertrekt de boot naar het Buitenmuseum. 

Leuk vaartochtje is het en natuurlijk helemaal met mooi weer en dat was het, mooi weer. 

Er is altijd wel weer wat nieuws, zo'n museum staat echt niet stil. 

Zo was er deze keer een uitkijktoren. Die we beklommen en daarvoor beloond werden met een mooi uitzicht over de voormalige Zuiderzee. 

Lopen, koffie drinken en kijken. En weer lopen, want:

We kwamen langs de stoomwasserij die in bedrijf was en de mannen die daar werkten gaven uitleg.

We keken in het huis van de Joodse familie Kornalijnslijper. Daar was een soort presentatie, iets dat video-mapping heet. In een ingerichte kamer zie je bewegende onderdelen en in combinatie met gesproken woord, maakt het een bijna echt en levend beeld van dit gezin op Sjabbath. Projectie op de muren. 

Mooi gedaan, dat absoluut. 

Nóg mooier vind ik de verhalen van 'de bewoners' van de verschillende huisjes en buurten. 

Dat zijn vrijwilligers die acteren. Zij blijven in hun rol en vertellen je van alles over hun levens.

En als je vragen stelt (Marion is daar heel goed in), kom je echt veel te weten. Ze zijn in hun rol en betrekken daar dan ook hun buren bij. 

Deze vrouw bijvoorbeeld had verteld dat ze net weduwe was geworden en dat ze het zwaar had. Een paar huisjes verder woonde deze man die desgevraagd over zijn eigen leven vertelde,  maar ook het verhaal van de vrouw van een paar huizen verderop meenam.  Net echt. Zoals dat gaat in een buurt. 

De verhalen sluiten op elkaar aan en het klopt allemaal. Je krijgt echt een mooi beeld. Van het leven langs de Zuiderzee rond 1900. 

Na de stoomwasserij zagen we nog meer was, hangend, op de bleekvelden...

Enfin, op een gegeven moment, we hadden nog lang niet alles bekeken, vonden we het genoeg en deden ter afsluiting een (winkel)rondje Enkhuizen. 

En toen gebeurde er weer eens iets toevalligs. 

Ik had Marion net verteld dat onze witte dekbedovertrekken en hoeslakens erg aan het vergelen zijn en heel toevallig kwamen we in een winkel waar ze de oplossing voor dat probleem zeiden te hebben: een poeder dat van oudsher gebruikt wordt als bleekmiddel en vlekverwijderaar. Het heet Natrium-percarbonaat. Kan gewoon in de wasmachine. 

Ik had er niet zo heel veel vertrouwen in maar ja die vergeelde lakens (waar verder niks aan mankeert) zijn irritant. Dus ik kocht het. 

Ik kan je vertellen: het heeft niets maar dan ook niets geholpen! Niet erg hoor, we hadden een mooie dag. 

Maar toch had ik even moeten denken aan deze tekst die hing in het huis van die man hierboven, die met de pet en klompen. 

Rustpunt

 We waren deze zomer nogal 'uithuizig' waardoor we niet zo vaak van die fietstochten door het mooie West- Friese land maakten. 

Maar een paar keer toch wel en op een ritje naar Enkhuizen, over de dijk, ontdekten we onderaan die dijk dit plekje. 

We waren nog niet moe, we hoefden niet te rusten, maar kijken kon geen kwaad dachten we zo. 

Het heet Rustpunt en dat is het ook: een rustpunt op een mooie plaats en op het erf van een particulier. 

Je kunt er koffie, thee, of limonade drinken, even zitten, uitblazen en dat alles tegen een vrijwillige bijdrage. 

Er is een toilet, je vindt er een fietspomp en je kunt de accu van je elektrische fiets opladen. 

Op een bord las ik dat er 700 Rustpunten actief zijn in 8 provincies. 

Mooi geregeld, toch? 

Wij keken rond en zetten daarna onze tocht naar Enkhuizen voort.  

(In Enkhuizen gingen we even wandelen in het Zuiderzeemuseum. Makkelijk en gratis met de MJK en hoe vaak we er ook komen maakt niet uit, het verveelt nooit). 

Plaatjes ruilen

 Het lijkt op "plaatjes ruilen" vroeger op school', zo reageerde Izerina op mijn blog gisteren. En ja dat klopt. 

Het is leuk om plaatjes te verzamelen en te ruilen. Vroeger en tegenwoordig nog steeds. Kijk maar eens naar onze kleinzoon: 

Die was oprecht verheugd dat wij op een oppasdag onze 'AH-vangst' voor hem hadden meegenomen. Er waren er zowaar een paar bij die hij nog niet had en dan ook nog een paar dubbele om te ruilen. 

Het gaat in eerste instantie niet zozeer om wat er op de plaatjes staat of in het boek. Het boek vol krijgen,  dát is de kunst. 

Maar ondertussen leert een kind er toch heus wat van. Odin was er echt mee bezig. Op een leuke manier. 

Nieuw dit jaar was een klein kastje (ahum, kastje... zo'n ding heet soundbox) en als dat opgeladen is en je haalt je kaartje er door heen, dan leer je nog veel meer en hoor je de geluiden van het betreffende dier. 

We moesten een paar keer raden van welk dier het geluid was en wisten dat natuurlijk iedere keer niet. 

Ik vind het een leuke en leerzame actie. 

Natuurlijk is het AH-reclame. En natuurlijk is AH best een dure winkel. Ik weet het, maar toch vind ik het leuk. 

Onze jongste kleinzoon van vier, die zat er bij en bekeek af en toe een plaatje, maar hij is niet de doelgroep. 

's Middags gingen we met allebei naar het Museon. Ze wonen daar vlak bij en hebben allebei een kindermuseumkaart. We gingen kijken naar de film Animal Kingdom, prachtig op zo'n heel heel heel groot doek. 

Ik probeerde nog uit te leggen wat dat is Animal Kingdom. Maar toen ik later vroeg wie de koning van de dieren is, dacht Arthur diep na en zei toen stralend: 'Eh, ik denk eh... de goudvis!!